Verder na ontrouw - deel 8
Je partner is vreemdgegaan? Dan kom je in een rollercoaster terecht. Ongeloof, verdriet, boosheid etc. En als je partner laat weten dat hij jou niet kwijt wil dan volgt vaak de vraag: Should I stay or go? In de praktijk niet altijd even simpel te beslissen.
In dit topic vind je gelijkgestemden van wie de partner ook ontrouw is geweest. Of zelfs meermaals. En waarvan de meesten hier besloten hebben om de relatie een kans te geven. Elk verhaal is uniek. Heb je vragen, zorgen, twijfels, behoefte aan luisterend oor of wil je je emoties kwijt? Dan ben je hier aan het goede adres.
Ja, ik denk achteraf dat ik misschien wel 5 of zelfs 10 jaar zo aan de tafel uit de vergelijking heb gezeten. Hij gebruikte alleen nóg onduidelijkere woorden dan de man van Anne. Voor mij klonk het werkelijk niet als: ik wil eigenlijk niet met jou zijn. Het klonk als depressief en niet weten wat te doen.
Tot ik een keer zei: ik kan dit zo niet meer. Ga alsjeblieft naar een dokter. Als je depressief bent heb je daar professionele hulp bij nodig.
Zijn oplossing: vreemdgaan en niet doorgaan met de behandeling.
Mijn visie op dat moment: hij gaat niet door met de behandeling, dus nog depressief.
Maar je zit er zó diep in. Je zíet het niet. Je doet je best, je haalt die biefstuk, je haalt de oma, enz.
Want wat hij bedoelt is werkelijk zó níet jouw uitgangspunt dat het geen seconde in je op komt. Daarom vraag je ook niet de juiste vragen, àls je er dan al antwoord op zou krijgen.
Dus je geeft en geeft en geeft en investeert tot je bijna opgebruikt bent en daar kun je eigenlijk niet mee stoppen, want er moet toch een keer resultaat van al die inzet zijn? Hij moet dat toch ook zien? En het belang van de kinderen?
Ik snap heel goed dat zij die stekker er niet uit kan trekken.
Natuurlijk is het trekken aan een dood paard. Dat zie je alleen niet als je er in zit. Als hij niet de keuze had gemaakt, stond ik nu nog steeds aan de teugels te trekken of er misschien leven inkwam. Ik had nóóit opgegeven. Al hadden 1000 mensen in het echt en 1000 mensen op een forum het tegen me gezegd.
Ik ook Bir-F, ik ook. Precies zo.
Mijn man trok ten slotte toch de stekker eruit en ik vind het nog steeds moeilijk. Terwijl ik hem daar tegelijkertijd ook dankbaar voor ben, want ik had het nooit gekund. En zodra hij weg was, was er, naast het verdriet, zoveel meer lucht, ruimte en rust in huis. Hij was ook voor de kinderen een negatieve factor. Ik kom heel langzaam ook in mijn hoofd een beetje los van hem. Maar dat heeft nog veel meer tijd nodig. Dat patroon zit diep na al die jaren.
Heel erg herkenbaar en begrijpelijk maar ik zie dat echt wel anders. Voor mij is een relatie iets waar je beiden inzit en ook beiden verantwoordelijk voor bent. Als een van beiden dan een totaal andere kant opgaat is het jouw verantwoordelijkheid om actie te ondernemen. Dus eindeloos te praten, in therapie te gaan of je omgeving te betrekken. Alles wat maar nodig is om het weer recht te krijgen. Van de ander in die relatie verwacht ik dan ook inzet en onderkenning van het probleem. Als iemand blijft twijfelen, er na lange tijd investeren en therapie nog steeds niet uit is. Zelfs meermaals aangeeft te willen scheiden of met zijn gedrag (mentaal, fysiek etc) problemen veroorzaakt bij mij (en daarmee ook mijn kinderen). Ben ik zelf verantwoordelijk om te bedenken wat ik wil. Uiteindelijk is het aan jou om in zo'n ongezonde relatie te blijven en jezelf en je kinderen die schade te laten aandoen. Daarbij kijk ik niet naar de woorden die iemand zegt maar de daden. Doet iemand er zelf alles aan om het weer goed te krijgen? Is er erkenning van het probleem? Ik heb ervaren dat eigen keuzes maken in het leven en jezelf zien als individu je zoveel sterker maken als mens. In een afhankelijke en onderdanige positie blijven zitten en maar hopen dat de ander toch (weer) voor jou kiest niet. Ik zou dus niet aan een dood paard blijven trekken. Of in een relatie blijven zitten die mij ongelukkig maakt of niet goed voor mij is. Niet alleen voor mijzelf maar juist ook voor de kinderen. Die hebben het absoluut door hoe het met hun ouders gaat en merken ook wat van spanning en onrust. Ik geloof dan ook niet in bij elkaar blijven alleen voor de kinderen. Er alles aan doen absoluut! Maar er is een grens.
Izza, ik zie dat ook anders, en toch kon ik het niet. En zag ik het bij anderen, maar niet bij mezelf. Of ik wilde het niet zien. En ik was niet de afhankelijke qua inkomen en capaciteiten. Maar ik voelde me zo verantwoordelijk, voor ons gezin, voor hem. Dat ik niet los kon laten.
Las vandaag een artikel relatietherapie van Annet Heffels, over man die een jaar lag is vreemdgegaan met een bekende. En hoe de weg terug naar elkaar gezocht wordt via therapie want na 4 jaar wordt de vrouw nog steeds emotioneel zeker als het ter sprake komt. Heel herkenbaar over angsten en boosheid. En verloren vertrouwen. En de man denkt er is toch genoeg over gesproken. Ook herkenbaar zeker op dit forum. Toch bleek erover praten niet op een manier is gegaan die helpend was voor haar. Wat helpt wel?
Zie: https://www.margriet.nl/persoonlijk/relatietherapie-mijn-man-is-bijna-een-jaar-lang-vreemdgegaan-met-een-kennis~b96ce6ec/?utm_medium=Social&utm_source=Facebook&fbclid=IwAR3pW06so_6dQkgnVeqZk9sKyax_7xWi6Pe8V2RDL-k4iJsRIsprnvcvURU&utm_source=clipboard_internal&utm_medium=referral#Echobox=1699438528
Mooi stukje Anna. Ik denk dat goede therapie heel erg belangrijk is. Het is overigens niet het wondermiddel wat sommigen ervan maken. In dit stuk begrijp ik beiden overigens wel. Als je besluit dat je samen verder wilt moet je ook als de bedrogen partner niet nog na jaren er continu over beginnen en laaiend van woede zijn. Je zult het nooit kunnen vergeten (het zal levenslang bij je blijven). Maar vergeven is ook accepteren dat het gebeurt is en samen verder. Als je dat niet kunt (wat volkomen logisch is) dan is de vraag of je verder moet gaan. Daarnaast zal de bedrieger nooit kunnen voelen hoe het nu werkelijk voelt om dit te moeten meemaken. Dat kan je dus ook niet verwachten. Ieder heeft zijn eigen pijn.
Aan de kant van de bedrieger mag je trouwens wel alle openheid en eerlijkheid verwachten als de ander daarom vraagt. Ook de pijnlijke details. Het is niet aan hem om voor haar te bepalen wat zij nodig heeft in de verwerking en dat sommige details dan te zwaar zijn. Het verhaal dat hij eigenlijk wilde stoppen maar de ander dat niet wilde is natuurlijk onzin. Hij heeft zelf de afweging gemaakt erin te blijven. Neem gewoon de verantwoordelijke daarvoor ipv te verwijzen naar de minnares.
Wat ik herkenbaar vind is dat stukje over vertrouwen kwijt zijn in álles; vriendschappen, familie, vrienden. En vooral mezelf, als ik dat al werkelijk had op dat vlak. Ik wist niet waar ik het zoeken moest.. Ik raakte regelmatig volledig in paniek, draaide helemaal vast, echt pure error in mijn hoofd, omdat ik niet kon inschatten of iemand de waarheid zei of niet en of iemand het ‘goed met me bedoelde’.
Izza schreef op 10-11-2023 om 08:14:
Daarnaast zal de bedrieger nooit kunnen voelen hoe het nu werkelijk voelt om dit te moeten meemaken. Dat kan je dus ook niet verwachten. Ieder heeft zijn eigen pijn.
Ik lees dat stukje juist zo dat de kern is dat de bedrieger als hij luistert naar zijn vrouw eindelijk eens wel iets gaat voelen van wat zij bedoelt. Van de angst en de pijn. Haar taak is verder te komen dan de boosheid en dan is het zijn taak om als zij dat doet en het over haar angst en pijn heeft dat hij dan echt luistert en niet begint af te weren omdat hij het niet aankan.
Dus het gaat er dan niet om of hij het werkelijk kan voelen zoals zij het voelt en dit niet hoeft omdat dat toch niet kan. Dat klopt natuurlijk dat hij dat niet kan. Maar het gaat er om dat hij dat voor een stukje wel werkelijk probeert.
Wat vooral belangrijk is (en ik kan dat persoonlijk beamen), is dat degene die is vreemdgegaan zelf schuld- en schaamte gevoelens heeft en daarom snel als primaire reactie heeft: ik heb al sorry gezegd. Ik heb gezegd ik het niet meer ga doen. Heeft toch geen zin nog tien keer over te hebben? En doorrrrr. Niet dat zij ervaring hebben of dat beste route is. Maar dat heeft de bedrogene ook niet. We doen maar wat.
Als ik toen wist wat ik nu allemaal heb geleerd....
Vergeven nodig hebben om verder te kunnen betekent niet dat de beste route is om het er nooit meer over te hebben. Eerst dus een goede heling. Eerst afstand nemen van eigen gevoelens als jij de (voormalige) vreemdgaander bent. En vooral daarna: Zeg wat je gaat doen. Doe wat je zegt. In woord en daad beloftes nakomen.
Het is voor beiden een zwaar traject.
Xxx
Toevallig hebben mijn man en ik een dergelijke ervaring recent gehad. We zijn vooral destructief bezig merk ik. Ik vanuit paniek en angst erg controlerend. Hij daardoor afwijzend en afstand nemend. Man heeft aangegeven zo niet te kunnen leven. En ik zei dat ik dit ook niet zo wil en soms bang ben dat er al teveel kapot is tussen ons.
Man gaf aan dat hij het gevoel heeft dat ik helemaal niets geloof van wat hij zegt of doet. Hij voelt geen enkel vetrouwen. Ik gaf aan dat ik een jaar geleden al een keuze heb gemaakt hem te vertrouwen vanuit onze basis als man en vrouw. Dat kan ik nu niet opnieuw doen. Eerst zien, dan geloven. Zoiets. Ik was erg emotioneel omdat ik ook ontzettend verdrietig ben over de situatie waar we nu in zitten. Man luisterde echt en verdedigde zichzelf niet meer. Hij heeft me vastgehouden en het voelde alsof hij echt zijn deed om te begrijpen wat er in mij omgaat. Daarna was de lucht weer even geklaard en voelt het alsof we toch weer een stapje dichterbij elkaar zijn gekomen.
Bir_F schreef op 10-11-2023 om 08:38:
Wat ik herkenbaar vind is dat stukje over vertrouwen kwijt zijn in álles; vriendschappen, familie, vrienden. En vooral mezelf, als ik dat al werkelijk had op dat vlak. Ik wist niet waar ik het zoeken moest.. Ik raakte regelmatig volledig in paniek, draaide helemaal vast, echt pure error in mijn hoofd, omdat ik niet kon inschatten of iemand de waarheid zei of niet en of iemand het ‘goed met me bedoelde’.
Wat heftig dat het gevoel van wantrouwen zo diep zit bij je. Gaat dat nu wel beter?
Ik heb dit gelukkig alleen bij man
Bir_F schreef op 10-11-2023 om 08:38:
Wat ik herkenbaar vind is dat stukje over vertrouwen kwijt zijn in álles; vriendschappen, familie, vrienden. En vooral mezelf, als ik dat al werkelijk had op dat vlak. Ik wist niet waar ik het zoeken moest.. Ik raakte regelmatig volledig in paniek, draaide helemaal vast, echt pure error in mijn hoofd, omdat ik niet kon inschatten of iemand de waarheid zei of niet en of iemand het ‘goed met me bedoelde’.
Vooral dit idd het vertrouwen in mensen die erbij betrokken waren . En nu door gaan of er niks gebeurd is. En maar vinden kom op niet aanstellen jullie gaan samen door dus niet miepen en door gaan met leven.
Door zoiets leer je meteen weer even heel duidelijk wie er voor je zijn en wie niet. Heel pijnlijk om te zien dat mensen dus echt 2 gezichten hebben en met iedereen gewoon mee praten.
blauwgeel schreef op 10-11-2023 om 12:32:
[..]
Wat heftig dat het gevoel van wantrouwen zo diep zit bij je. Gaat dat nu wel beter?
Ik heb dit gelukkig alleen bij man
Een beetje beter wel, maar niet bij iedereen. Hij zei zoveel keer tegen me: iedereen zegt het, dat het niet goed zat tussen ons. Die en die en die. En hoewel ik geen woord meer geloofde van wat er uit zijn mond kwam, geloofde ik dat dan weer wel. Woorden van anderen, die misschien of waarschijnlijk verdraaid, werden ingezet om zijn punt kracht bij te zetten en te deflecteren van hem en zijn vreemdgaan waar ik het over wilde hebben en over ònze relatie. Ik werd er zo klein door gemaakt.
Als je redelijk kunt nadenken dan besef je dat dat niet klopt, maar dat kon ik op dat moment niet. Ik kon alleen maar denken ‘iedereen wist het en niemand zei iets tegen mij’ en me beginnen te verdedigen met ‘die mensen hun mening heeft geen waarde in ons gesprek’, maar hij heeft ze erbij gehaald en zo werden ze deel of slachtoffer (?) van mijn verloren vertrouwen.
Of hij deed het expres zo, want al die mensen die hij genoemd heeft zijn nu nog zijn vrienden en zochten mij niet op en ik hun ook niet meer. Ik heb er alleen moeite mee om hem als zo doortrapt te zien.
Bir_F schreef op 10-11-2023 om 13:12:
[..]
Een beetje beter wel, maar niet bij iedereen. Hij zei zoveel keer tegen me: iedereen zegt het, dat het niet goed zat tussen ons. Die en die en die. En hoewel ik geen woord meer geloofde van wat er uit zijn mond kwam, geloofde ik dat dan weer wel. Woorden van anderen, die misschien of waarschijnlijk verdraaid, werden ingezet om zijn punt kracht bij te zetten en te deflecteren van hem en zijn vreemdgaan waar ik het over wilde hebben en over ònze relatie. Ik werd er zo klein door gemaakt.
Als je redelijk kunt nadenken dan besef je dat dat niet klopt, maar dat kon ik op dat moment niet. Ik kon alleen maar denken ‘iedereen wist het en niemand zei iets tegen mij’ en me beginnen te verdedigen met ‘die mensen hun mening heeft geen waarde in ons gesprek’, maar hij heeft ze erbij gehaald en zo werden ze deel of slachtoffer (?) van mijn verloren vertrouwen.
Of hij deed het expres zo, want al die mensen die hij genoemd heeft zijn nu nog zijn vrienden en zochten mij niet op en ik hun ook niet meer. Ik heb er alleen moeite mee om hem als zo doortrapt te zien.
Die mensen gingen natuurlijk wel af op de informatie die je man hen verstrekte. "Iedereen zegt het, dat het niet goed zat tussen ons" --> raar. Anderen kunnen dat helemaal niet zo zeggen, ze kunnen dat niet zien aan de buitenkant. Dus ALS ze dat al gezegd hebben, dan hebben ze dat gebaseerd op informatie die jouw man aan hen gaf.
