Verder na ontrouw - deel 8
Je partner is vreemdgegaan? Dan kom je in een rollercoaster terecht. Ongeloof, verdriet, boosheid etc. En als je partner laat weten dat hij jou niet kwijt wil dan volgt vaak de vraag: Should I stay or go? In de praktijk niet altijd even simpel te beslissen.
In dit topic vind je gelijkgestemden van wie de partner ook ontrouw is geweest. Of zelfs meermaals. En waarvan de meesten hier besloten hebben om de relatie een kans te geven. Elk verhaal is uniek. Heb je vragen, zorgen, twijfels, behoefte aan luisterend oor of wil je je emoties kwijt? Dan ben je hier aan het goede adres.
Thera schreef op 06-11-2023 om 22:18:
Bir_F, bedoel je dat de vreemdgaande partner die wil scheiden eigenlijk meestal heel beperkt denkt? Vooral gericht op het goedpraten van zijn/haar eigen daden?
Zoals jij het nu terug vraagt, klinkt het wel alsof die vreemdgaande partner niet voor vol aangezien kan worden..
Maar toch dat is wellicht wel een beetje wat ik bedoel. Totaal niet overzien wat de gevolgen zijn voor anderen van wat hij nú wil. En als dat allemaal begint te ontvouwen; blijven volhouden wat hij zichzelf voorhield toen het nog een geheime affaire was, want anders is het wel echt verschrikkelijk geweest wat hij deed en een hele grote fout. Het verdriet van de partner waar hij mee geconfronteerd werd terwijl hij zichzelf er volkomen van had overtuigd dat die niet van hem hield, het leven van de kinderen ontwricht, het leven van de Truus en man en kinderen ook, te boek staan als vreemdganger bij familie, vrienden en kennissen en ook als directeur van een eigen bedrijf maak je het jezelf niet makkelijker, want iedereen kijkt toch anders naar je. Daar is heel moeilijk mee te leven als dat echt door zou dringen en er dan ook nog uiteindelijk niet het begeerde gelukkige leven tegenover staat waar over gefantaseerd werd. Zo’n grote fout erkennen en erbij weten dat het nooit meer bij iedereen goed komt, dan kun je misschien maar beter in het bed gaan liggen wat je hebt gemaakt (of hoe gaat dat spreekwoord ook al weer?)
Maar dat is mijn idee over mijn ex-man en dat geldt natuurlijk niet voor alle mannen. Zo zie je maar dat iedereen zijn eigen situatie in meer of mindere mate projecteert. 🫣
Ik heb bij Anne niet het idee dat er nu ineens nog een hele affaire opduikt. Wat ik misschien eerder denk door het toch wat vreemde gedoe over de telefoon dat er wel wat contact geweest zou kunnen zijn (of is) met iemand of een verliefdheid waardoor hij is gaan twijfelen over zijn relatie en dat verder niet uit wil spreken, maar blijft bij dat hij twijfelt. Als dat zo is, is wel heel rot want die verliefdheid vertroebelt dan zijn beeld en alles wat Anne zegt of doet komt niet echt binnen.
Thera schreef op 06-11-2023 om 22:27:
[..]
Maar hier is dan toch iets voor het gemak over het hoofd gezien? Het liegen erover wordt vaak als erger ervaren dan het vreemdgaan zelf. En het komt toch bijna altijd wel uit later. Dus ik bedoel maar, het klinkt allemaal wel heel lief (die laatste reden die je noemt) en het ook heel behoedzaam. Maar ik krijg er wel een beetje kriebels van omdat het zo bedachtzaam en evenwichtig lijkt, maar er gewoon een denkfout in zit. De boosheid zal groter zijn, de pijn zal groter zijn, als er eerst wordt ontkend maar het later uitkomt. Ik denk plat gezegd toch dat mijn kriebels te maken hebben met het feit dat er in naam van bedachtzaamheid alleen maar heel laf gehandeld wordt. En misschien komen die kriebels ook wel hiervan dat ik denk dat ik het ook zo zou denken als ik vreemdganger zou zijn. Maar dan dus laf ben en niet bedachtzaam.
Over snelheid van scheiden, zou dat niet sneller gaan als bekend gemaakt wordt dat er een affaire is? Of zou de vreemdgaande partner die wil scheiden bang zijn dat de partner hem vergeeft en wil houden? Het is toch vaak juist een heel slepende kwestie als de vreemdgaande partner blijft zeggen (zonder echt in gesprek te willen) ja, ik weet het niet, maar ik voel het niet meer. Nee, ik heb geen echte reden, maar ja..
Heb ik niet al talloze keren hier gelezen dat de vreemdgaande partners keer op keer niet of maar beperkt begrepen dat het líegen en verdraaien en verzwijgen als het grootste pijnpunt werd gezien?
Dus als antwoord op je eerste stukje: nee, dat hebben ze op dat moment niet door.
Overigens zou dat scheiden sneller gaan als er niet gezegd wordt ‘ik twijfel’, want ik twijfel betekent voor de partner die er nog voor wil gaan dat er hoop is en een kans dat die twijfel omdraait naar ‘het komt goed’. Die gaat op zoek naar oplossingen om het goed te krijgen. Zoals Anne die in een eindeloze loop terecht lijkt te zijn gekomen van praten, wel twijfel of toch even niet, heen en weer, proberen, vechten, niet opgeven.
Er zou een slecht nieuws gesprek moeten zijn met een duidelijke boodschap: ik vind het heel verdrietig, maar ik wil niet met jou verder. Ik wil scheiden. Dit is mijn keuze. Ik weet het zeker. Als hij niet weet hoe hij het aan moet pakken staat het hele internet vol met tips en draaiboeken ervoor. Maar ‘ik twijfel’ en het dan verder op z’n beloop laten en denken dat de ander vanzelf ooit een keer de beoogde scheiding gaat doorzetten is volgens mij nogal laf gedrag en de hel voor de ander.
Pfff, en dan denk ik nu: zit ik me er even tegenaan te bemoeien terwijl ik zelf nog helemaal in de kreukels lig.. dat kan toch ook niemand serieus nemen? 😓
Er is denk ik ook nog een andere mogelijkheid. Dat degene die wil scheiden met iemand anders op de achtergrond, helemaal niet met zijn vrouw bezig is. Hoe vaak zie je niet dat dan gezegd wordt 'dat het nooit echt liefde was' of iets dergelijks.
Het twijfelen hoeft helemaal niet te maken te hebben met de huidige echtgenoot, maar met zichzelf. Minder geld, geen woning, niet zeker zijn van de toekomst met de nieuwe liefde. Vaak ook een golfbeweging: dan weer nabijheid zoeken bij zijn vrouw en dan ineens weer niet, afhankelijk van hoe de nieuwe relatie gaat.
En op het moment dat dat zo is, hij alleen maar denkt aan zichzelf en zijn nieuwe liefde, moet jij aan jezelf denken. Alleen aan jezelf en je kinderen. Want als je teveel op hem vaart, dan ga je de mist in.
Even kijken of ik begrijp wat je bedoelt..
De ‘ik twijfel’ betekent dan dus niet ‘ik twijfel aan onze relatie’ die de partner er in hoort en waar ze wanhopig mee bezig gaat, maar ‘ik twijfel aan mijn toekomst zonder jou’ waardoor hij in maar in het vertrouwde blijft rondzwemmen en geen keuze maakt. Onderwijl beide niet beseffend dat ze over iets wezenlijk anders praten.
Zoiets?
Bir_F schreef op 07-11-2023 om 07:53:
Even kijken of ik begrijp wat je bedoelt..
De ‘ik twijfel’ betekent dan dus niet ‘ik twijfel aan onze relatie’ die de partner er in hoort en waar ze wanhopig mee bezig gaat, maar ‘ik twijfel aan mijn toekomst zonder jou’ waardoor hij in maar in het vertrouwde blijft rondzwemmen en geen keuze maakt. Onderwijl beide niet beseffend dat ze over iets wezenlijk anders praten.
Zoiets?
Ja, precies dat.
En waarom niet vertellen dat er een nieuwe liefde is? Omdat hij zichzelf (en zijn nieuwe liefde) een zachte landing gunt en niet als slechterik wil worden weggezet door familie, vrienden, kinderen als die al wat ouder zijn. En omdat hij niet wil dat zijn vrouw boos op hem is, want hij wil in harmonie scheiden. Misschien voor de kinderen, misschien voor het geld (want dan doet ze niet zo moeilijk), misschien omdat hij niet houdt van conflicten. Maar niet voor zijn vrouw, alleen voor zichzelf. Hij is niet met haar bezig, alleen met zichzelf.
Dat is niet per se raar of slecht. Scheiden is zoiets groots, dat je wel op jezelf en je kinderen moet focussen, omdat het anders misschien te groot wordt. En je het niet kan.
Als je daar midden in zit, zie je dat zelf niet natuurlijk. Anne niet, omdat dat totaal niet haar uitgangspunt is. En de man niet, omdat hij dus inderdaad met zichzelf bezig is.
Maar vanaf de zijlijn, iets met de beste stuurlui enzo, klinkt wat de man dan doet wel nogal oneerlijk toch? Hij dwingt haar door zijn gedraai om uiteindelijk de keuze te maken, waardoor diezelfde redenering opgaat als voor hem. Dat zij de boeman is en opgeeft.
Ik vind die manier van communiceren eigenlijk een beetje manipulatief zelfs. Het gaat niet over wat je wil eten vanavond, het gaat over hun leven samen. En dat van hun kinderen. Als hij iets denkt te willen, zou hij het uit moeten spreken en niet die vaagheid bij haar neer moeten leggen.
Om de vergelijking van avondeten verder door te trekken: Anne weet wat ze wil. Ze wil graag samen met hem eten. Dat deden ze al jaren en zij vindt dat fijn. De kinderen moeten ook eten. En misschien eet oma ook nog wel eens mee. Zij wil vanuit dat uitgangspunt overleggen, een beetje toegeven en zij wil er het werk voor doen. Dus dan kom je bij de vraag: wat wil jij dan eten? Of hoe laat? En wat ze krijgt is: ik weet niet of ik wel met jou wil eten, maar geen vervolg eraan. Dan gaat het leven verder, je moet toch eten hè, en de kinderen ook. En die oma.
Het enige wat vanuit haar uitgangspunt bedacht kan worden is: wil je dan misschien geen stamppot? Maar Chinees? Of biefstuk? Zal ik het bij de ambachtelijke slager halen? Is 18u eten oké? Of liever later of eerder? Ik kook wel iedere dag, als je dat fijn vindt.
Zij geeft al haar inzet vanuit de overtuiging dat zij wèl graag samen wil eten. Iets met sunk costs ook. Ze heeft er al zo veel in geïnvesteerd. Dan moet je echt heel sterk in je schoenen staan om na al die inzet te kunnen zeggen: als jij niet weet of je wel met mij wil eten, dan moet je maar niet meer aan mijn tafel zitten. En die beslissing moet ze dan ook voor haar kinderen maken. En die oma. Terwijl dat helemaal niet is wat zíj wil.
Die twijfel is best logisch natuurlijk. Niet iedereen die wil scheiden doet dat omdat hij of zij een hekel heeft aan de partner. Als er kinderen zijn moet je nog jaren verder. Wat heeft het voor zin om tussen alle ellende van de scheiding nog eens iemand extra verdriet te doen over een affaire. Met daarnaast natuurlijk andere mensen in je omgeving die je anders kunnen gaan zien. Ik begrijp dat het totaal niet in het belang van de partner is om vreemdgaan op te biechten. Het maakt het alleen maar erger. En als iemand er nooit achter komt of kan komen (en die situaties zijn er natuurlijk ook) zal de ex zich er uiteindelijk bij neer moeten leggen. Je kunt immers niets anders.
Op mijn werk ooit een collega gehad die was betrapt op vreemdgaan. Enorme toestand en uiteindelijk vergeven. Het enige wat hij ervan geleerd had was voortaan beter op te letten. Die gaf ook alleen toe wat echt niet anders kon (ivm bewijs). Maar het hele verhaal was vele malen groter. Daar is zijn partner nooit achter gekomen.
Heel mooi beschreven Bir_F!
Izza, benauwde wereld die jij beschrijft.
Bir_F schreef op 07-11-2023 om 09:33:
Ik vind die manier van communiceren eigenlijk een beetje manipulatief zelfs. Het gaat niet over wat je wil eten vanavond, het gaat over hun leven samen. En dat van hun kinderen. Als hij iets denkt te willen, zou hij het uit moeten spreken en niet die vaagheid bij haar neer moeten leggen.
Om de vergelijking van avondeten verder door te trekken: Anne weet wat ze wil. Ze wil graag samen met hem eten. Dat deden ze al jaren en zij vindt dat fijn. De kinderen moeten ook eten. En misschien eet oma ook nog wel eens mee. Zij wil vanuit dat uitgangspunt overleggen, een beetje toegeven en zij wil er het werk voor doen. Dus dan kom je bij de vraag: wat wil jij dan eten? Of hoe laat? En wat ze krijgt is: ik weet niet of ik wel met jou wil eten, maar geen vervolg eraan. Dan gaat het leven verder, je moet toch eten hè, en de kinderen ook. En die oma.
Het enige wat vanuit haar uitgangspunt bedacht kan worden is: wil je dan misschien geen stamppot? Maar Chinees? Of biefstuk? Zal ik het bij de ambachtelijke slager halen? Is 18u eten oké? Of liever later of eerder? Ik kook wel iedere dag, als je dat fijn vindt.
Zij geeft al haar inzet vanuit de overtuiging dat zij wèl graag samen wil eten. Iets met sunk costs ook. Ze heeft er al zo veel in geïnvesteerd. Dan moet je echt heel sterk in je schoenen staan om na al die inzet te kunnen zeggen: als jij niet weet of je wel met mij wil eten, dan moet je maar niet meer aan mijn tafel zitten. En die beslissing moet ze dan ook voor haar kinderen maken. En die oma. Terwijl dat helemaal niet is wat zíj wil.
Ja het is zeker manipulatief en je ziet het pas als je een beetje afstand hebt kunnen nemen. Ik had dat ook, wat Anne doet, dat ik er alles aan deed en in die modus valt al het andere een beetje weg. Zodra je daar een beetje buiten gaat staan, ga je het zien. Je kan en wil het nog niet meteen geloven en gaat van alles vergoeielijken, maar dat is al wel het begin. Als ik terugkijk dan zie ik dat dat proces begon bij mij toen ik zag hoe zakelijk mijn man zich opstelde als het ging om de scheiding. En ik dacht alleen maar: maar we zouden toch altijd vrienden blijven en het gezin behouden? Toen zag ik het als zakelijk, inmiddels ben ik veel verder en zie ik dat hij probeerde mij simpelweg een poot uit te draaien. Het maakte hem geen bal uit hoe het verder zou gaan, hij was alleen maar bezig met zichzelf. Niet eens met de kinderen. Maar nog steeds vergoeielijk ik zijn gedrag, al weet ik echt wel beter.
De vergelijking van Bir-f met eten maakt de situatie misschien wel duidelijker voor sommigen, maar niet duidelijker mbt hetgeen ik al eerder schreef. Maakt het na 1,5 jaar écht het verschil te weten wat man daadwerkelijk wil ‘eten’? Zijn antwoord is en blijft, ‘ik wil geen stamppot, maar wat ik wel wil weet ik niet’ of ‘maakt mij verder niet uit’. Daar kun je toch helemaal NIETS mee en je doet het dan dus bij voorbaat al niet goed!
Dan blijft er, in mijn ogen, alleen over ‘je eet maar wat de post schaft en anders eet je maar helemaal niet’, toch?
En ja, dat is vreselijk moeilijk voor Anne die wél graag samen verder wil, maar it takes two to tango. En zoals het nu al 1,5 jaar gaat, dat trekt zij niet meer en dat is ontzettend begrijpelijk. De kinderen zijn er sowieso niet bij gebaat als hun moeder nu kopje onder gaat als gevolg van de besluiteloosheid van hun vader!
Pief schreef op 07-11-2023 om 12:18:
[..]
Ja het is zeker manipulatief en je ziet het pas als je een beetje afstand hebt kunnen nemen. Ik had dat ook, wat Anne doet, dat ik er alles aan deed en in die modus valt al het andere een beetje weg. Zodra je daar een beetje buiten gaat staan, ga je het zien. Je kan en wil het nog niet meteen geloven en gaat van alles vergoeielijken, maar dat is al wel het begin. Als ik terugkijk dan zie ik dat dat proces begon bij mij toen ik zag hoe zakelijk mijn man zich opstelde als het ging om de scheiding. En ik dacht alleen maar: maar we zouden toch altijd vrienden blijven en het gezin behouden? Toen zag ik het als zakelijk, inmiddels ben ik veel verder en zie ik dat hij probeerde mij simpelweg een poot uit te draaien. Het maakte hem geen bal uit hoe het verder zou gaan, hij was alleen maar bezig met zichzelf. Niet eens met de kinderen. Maar nog steeds vergoeielijk ik zijn gedrag, al weet ik echt wel beter.
Ja, dit dus! Zo ontzettend pijnlijk en verdrietig om te lezen ook 
RoodVruchtje schreef op 07-11-2023 om 16:50:
De vergelijking van Bir-f met eten maakt de situatie misschien wel duidelijker voor sommigen, maar niet duidelijker mbt hetgeen ik al eerder schreef. Maakt het na 1,5 jaar écht het verschil te weten wat man daadwerkelijk wil ‘eten’? Zijn antwoord is en blijft, ‘ik wil geen stamppot, maar wat ik wel wil weet ik niet’ of ‘maakt mij verder niet uit’. Daar kun je toch helemaal NIETS mee en je doet het dan dus bij voorbaat al niet goed!
Dan blijft er, in mijn ogen, alleen over ‘je eet maar wat de post schaft en anders eet je maar helemaal niet’, toch?
En ja, dat is vreselijk moeilijk voor Anne die wél graag samen verder wil, maar it takes two to tango. En zoals het nu al 1,5 jaar gaat, dat trekt zij niet meer en dat is ontzettend begrijpelijk. De kinderen zijn er sowieso niet bij gebaat als hun moeder nu kopje onder gaat als gevolg van de besluiteloosheid van hun vader!
Eens. Op een gegeven moment moet je als partner ook een keer doorpakken. Zonde van die 1,5 jaar tijd. Tijd besteden aan jezelf en je kinderen ipv een partner die jou niet meer wil maar niet door durft te pakken. Daar ga je gewoon aan kapot. Beetje trekken aan een dood paard.
