Verder na ontrouw - deel 8
Je partner is vreemdgegaan? Dan kom je in een rollercoaster terecht. Ongeloof, verdriet, boosheid etc. En als je partner laat weten dat hij jou niet kwijt wil dan volgt vaak de vraag: Should I stay or go? In de praktijk niet altijd even simpel te beslissen.
In dit topic vind je gelijkgestemden van wie de partner ook ontrouw is geweest. Of zelfs meermaals. En waarvan de meesten hier besloten hebben om de relatie een kans te geven. Elk verhaal is uniek. Heb je vragen, zorgen, twijfels, behoefte aan luisterend oor of wil je je emoties kwijt? Dan ben je hier aan het goede adres.
RoodVruchtje schreef op 09-10-2023 om 12:16:
Mooi geschreven MRI en met je eens.
En wat ik nog het meest irritant vind is dat áls je een tegengeluid geeft er ook meteen het label ‘verbitterd’ ‘ongelukkig’ ‘beschadigd’ op iemand wordt geplakt. Vanwaar toch deze behoefte, ik ben daar oprecht benieuwd naar?
Izza (en ikzelf) strooien toch ook niet met dit soort labeltjes zoals bijv ‘zwakkeling’ of ‘dommerd’ bij het zoveelste bericht zoals MRI deze opsomde? Ik vind dit serieus een hele nare manier van discussiëren en dat alles om een andere mening én ervaring.
Tja ik denk dat er bij mensen die in een relatie zitten, serieus vaak een angst voor alleen zijn en eenzaamheid is. Ik ken dat ook van mijzelf als ik in een relatie zat. En dan is het makkelijk de ander als beschadigd of verbitterd weg te zetten. Dan is het een projectie van de eigen angst op de ander. Terwijl de mensen die dat doen, niet doorhebben dat het ook juist een bevrijding kan zijn zelfstandig en alleen te kunnen zijn.
Volgens mij wordt het ook vaker tegen vrouwen gezegd (ook als ze bv. commentaar op seksistisch gedrag hebben) zelfs hier in dit draadje komt het als bedoelde belediging terug: "oh je leeft zeker alleen met je katten?"
Een vrouw zonder relatie is mislukt, verbitterd, ongelukkig. Zij heeft haar relatiewerk niet voldoende gedaan, lijkt vaak een mening. Een man alleen wordt vaker zielig genoemd.
Er zitten imho veel belemmerende overtuigingen onder deze dynamiek. Die er vaak ook toe leiden dat vrouwen te lang maar blijven werken aan het goed krijgen van de relatie. En hoop blijven houden op iets wat zal terugkeren of veranderen. Mannen lijken wat praktischer: die gaan sneller naar de volgende door.
Alles is te begrijpen vanuit de optiek van een betrokkene.
Flanagan schreef op 09-10-2023 om 10:18:
[..]
Maar zo simpel is dat niet; ook als je een goede opleiding heb genoten en al meer dan tien jaar als huisvrouw een gezin runt, kom je alleen aan de slag als je onregelmatige diensten gaat draaien terwijl je zelf maar mag oplossen hoe je thuissituatie hierdoor kan verbeteren. Er wordt te gemakkelijk gesproken over meer dagen gaan werken.
Je kan ook werken aan een balans binnen een gezin waarin je partner je minder als vanzelfsprekend leert te zien. Dat proces gaat ook met hobbels en pijnlijke gesprekken gepaard. Dat proces duurt ook veel langer dan je lief is, omdat pijn kan verhinderen dat je progressie ervaart.
En ja, het klopt dat je een ware gezicht van je partner tegen bent gekomen, die je liever nooit was tegen gekomen. En het klopt dat de ene net wat hardleerser is dan de ander. Maar als het lukt omdat de nare periode wel te buigen tot een werkbaar geheel, is er weer ruimte voor liefde dat altijd aanwezig is geweest maar al die tijd naar de achtergrond was gesluimerd.
Wat kan er nou mis zijn aan streven naar financiële onafhankelijkheid?
Waarom kom je alleen aan de slag als je onregelmatige uren gaat draaien? Dat lijkt me in deze tijd echt niet meer aan de orde.
Tuurlijk, is werken aan een juiste balans tussen beide partners prima, maar dan moet daar wel iets in te behalen zijn. En dan moet je dat ook samen echt willen.
En daar zit denk ik vaak de crux...
Mijn raad aan iemand die voor de zoveelste keer is voorgelogen, zelfs ten tijde van een laatste noodgreep als relatietherapie, zou inderdaad ook zijn: ga zorgen dat je jezelf kunt redden, maak jezelf onafhankelijk. Blijf niet op die ander leunen. Want daarmee maak je jezelf in de ogen van de ander ook niet bepaald sterker en aantrekkelijker, kan ik mij helemaal zo voorstellen.
En een dergelijk groeiproces zal er hoogstwaarschijnlijk in resulteren dat je meer van jezelf gaat houden en je meer zekerder gaat voelen. Dat zal uiteindelijk meer geluk opleveren dan het blijven bij een partner die niet ècht voor je wil knokken, waardoor je je waardevolle jaren slijt in angst.
Ik denk dat het voorzichtigheid vraagt; je eigen gevoel en ervaring kan verschillen met de emoties en beleving van een andere forummer. Het gevaar ligt dan snel in het voor een ander invullen, gebaseerd op eigen ervaring.
Het is niet klaar helder of iemand in deze draad zich laat sturen door angst uit mogelijke eenzaamheid. Volgens mij is de term eenzaamheid minder vaak voorbij gekomen dan teleurstelling of wantrouwen of vrees voor herhaling. Misschien is het eerder uit teleurstelling dat de verwachting van samen de kinderen zien opgroeien. Een deceptie wat je niet wilt accepteren en opstandig als je bent, je kracht geeft waardoor je geduld kan opbrengen. Ik geloof meer dat ik tot die groep behoor. Als iemand dan een tip geeft, voor een podcast of schrijft hetzelfde te hebben meegemaakt, dan werkt dat door als troost, als een schouder om je heen waar je op dat moment zo’n behoefte aan hebt.
Als ik voor mijzelf spreek, weet ik dat het leven betrekkelijk is en een partner morgen zo een hartaanval kan krijgen, wat mij in zo’n situatie doet belanden en mij doet beseffen dat ik ook verder moet en mijn dagelijks bestaan dan een invulling geeft dat ik als waardevol ervaar. Dus vrees voor eenzaamheid is niet wat mij leidt.
Ik heb vroeger een hele gezellige tante gekend, die koos voor een ongebonden leven zonder verplichtingen en verantwoordelijkheden naar man of kinderen. Ze was in het geheel niet verbitterd of eenzaam, integendeel. Dus ongebonden zijn is niet dramatisch.
Maar de aanwezigheid van kinderen in huis, doet wel een beroep op je positie als ouder. Hun aanwezigheid is voor heel wat ouders de bepalende factor in onzekere relaties. Een ouder die kiest voor stabiliteit ipv scheiden, maakt die keuze veelal in belang van de kinderen dan uit eigen belang. Risico is wel dat diegene veel later van de kinderen te horen krijgt dat ze hem had moeten wegsturen. Dat risico neem je dan voor lief, want er zijn ook kinderen die blij zijn niet in twee gezinnen te hoeven leven.
Dank MRI en Flanagan voor jullie antwoorden op mijn oprechte vraag! Ik had deze nl al eerder gesteld, maar antwoorden van juist diegenen die strooien met de benoemde labels blijven dan uit. Wat mij dan natuurlijk ook voldoende zegt of de stilzwijgende bevestiging geeft in hetgeen mn MRI schreef en het deels projectie is. (En ook dát is voor mij herkenbaar en te begrijpen)
Toch vind ik dat heel erg jammer in een topic als dit, want ik ben juist door dit soort spiegels gekomen waar ik nu ben als onafhankelijke vrouw met meer dan voldoende zelfliefde en eigenwaarde, iets wat ik iedereen juist gun! Nogmaals dank voor jullie antwoorden en erkentelijkheid.
En Haaika, ook jij bedankt, want ook volledig eens met jouw post mbt financiële onafhankelijkheid. Soms kreeg ik nl het idee dat ik ‘vloekte’, terwijl financiële onafhankelijkheid de opstap is naar meer eigenwaarde en grenzen kunnen trekken zonder noodzakelijk te blijven ‘hangen’ in een relatie van totale ongelijkwaardigheid. En ja, dat is soms ‘hard werken’, maar niet zo hard als het trekken aan een dood paard wat ik bij dit soort onderwerpen vaak lees.
Wat mensen doet besluiten om weg te gaan of te blijven, heeft naar mijn gevoel meestal niet zoveel te maken met het wel of niet onafhankelijk zijn, het wel of niet bevreesd zijn om alleen te zijn, maar veel meer met de hechting aan de partner, de bereidheid om dingen te voelen, op te nemen en te aanvaarden, het gebroken hart liever willen helen of liever beschermen, enz… En dat kan in de loop van de tijd veranderen, de hoeveelheid energie die je er nog wil instoppen, afhankelijk van je eigen bereidheid, maar ook de respons van de partner. Ik denk dus nooit dat mensen die de relatie verlaten hebben daarom beschadigd zijn, maar mijn tenen krullen weleens als ik van hen steeds moet lezen dat mensen veelal bij elkaar blijven uit zwakte (vrees voor eenzaamheid, materiële afhankelijkheid …). Los van het feit dat het gerechtvaardigd is dat je je leven niet zomaar wil opgeven, is er gewoon ook nog de liefde. En de hechting aan je partner, allemaal menselijk. Het heeft absoluut geen zin om mensen die kiezen om voor hun relatie te vechten te zeggen dat ze waarschijnlijk verkeerd bezig zijn en omgekeerd zijn ook de vertrekkers geen losers. We moeten gedomme elkaar toch niet bekeren zeker 🫣 Het enige waar we rekening moeten mee houden is wat we zelf willen/niet willen en daarin grenzen stellen.
“Houden van” is een gevoel, is niet zo rationeel. Ondanks alles ben ik nog steeds verliefd op mijn man. Ik kan dat niet defiëren. We zijn graag in elkaars gezelschap en we zijn aangetrokken tot elkaar. Maar tegelijk weet hij dat hij niet niet meer moet proberen om mij voor te liegen. Ofwel kiest hij voor mij. Ofwel niet. Er is voor mij geen tussenweg. Dat is mijn grens. En ik zal zeker vertrekken als hij niet meer voor mij kiest. En ik zou kapot zijn van verdriet. Dat zal mij echter niet tegenhouden.
Theekannetje schreef op 09-10-2023 om 17:26:
Wat mensen doet besluiten om weg te gaan of te blijven, heeft naar mijn gevoel meestal niet zoveel te maken met het wel of niet onafhankelijk zijn, het wel of niet bevreesd zijn om alleen te zijn, maar veel meer met de hechting aan de partner, de bereidheid om dingen te voelen, op te nemen en te aanvaarden, het gebroken hart liever willen helen of liever beschermen, enz… En dat kan in de loop van de tijd veranderen, de hoeveelheid energie die je er nog wil instoppen, afhankelijk van je eigen bereidheid, maar ook de respons van de partner. Ik denk dus nooit dat mensen die de relatie verlaten hebben daarom beschadigd zijn, maar mijn tenen krullen weleens als ik van hen steeds moet lezen dat mensen veelal bij elkaar blijven uit zwakte (vrees voor eenzaamheid, materiële afhankelijkheid …). Los van het feit dat het gerechtvaardigd is dat je je leven niet zomaar wil opgeven, is er gewoon ook nog de liefde. En de hechting aan je partner, allemaal menselijk. Het heeft absoluut geen zin om mensen die kiezen om voor hun relatie te vechten te zeggen dat ze waarschijnlijk verkeerd bezig zijn en omgekeerd zijn ook de vertrekkers geen losers. We moeten gedomme elkaar toch niet bekeren zeker 🫣 Het enige waar we rekening moeten mee houden is wat we zelf willen/niet willen en daarin grenzen stellen.
“Houden van” is een gevoel, is niet zo rationeel. Ondanks alles ben ik nog steeds verliefd op mijn man. Ik kan dat niet defiëren. We zijn graag in elkaars gezelschap en we zijn aangetrokken tot elkaar. Maar tegelijk weet hij dat hij niet niet meer moet proberen om mij voor te liegen. Ofwel kiest hij voor mij. Ofwel niet. Er is voor mij geen tussenweg. Dat is mijn grens. En ik zal zeker vertrekken als hij niet meer voor mij kiest. En ik zou kapot zijn van verdriet. Dat zal mij echter niet tegenhouden.
Maar, eh, denk je dan dat degenen die besloten hebben de relatie na vreemdgaan te beëindigen dat allemaal (wat vet staat) niet hebben gevoeld? Ik bijvoorbeeld ben nog vijf jaar door gegaan dit allemaal te voelen en te proberen en te doen hoor. Ik zei indertijd ook dat ik heus niet bang was alleen te zijn maar dat ik er nog alles aan gedaan wilde hebben. Ik jokte (maar had dat zelf niet door) ja ik wilde er alles aan gedaan hebben, maar dat had ik na een jaar al. Ik was wel degelijk ook bang om alleen te zijn. Dat heeft me vier jaar van mijn leven gekost. Natuurlijk kan iedereen zeggen dat angst voor eenzaamheid niet de reden is om het te blijven proberen, net als ik deed. En misschien klopt het voor hen wel. Maar als het wel zo zou zijn, is het ook niet erg hoor. Het is heel menselijk (maar niet zwak), er alleen wat van maken kost ook veel kracht en flexibiliteit.
Maar iemand verbitterd of beschadigd noemen omdat ze die pittige keuze heeft gemaakt is net zo min valide als zeggen dat mensen blijven uit zwakte. Maar soms is de vraag of mensen niet tegen windmolens vechten als ze al jarenlang proberen hun pijn en wantrouwen te overwinnen. Bij mij was dat wel zo. Het heeft me jaren van mijn leven gekost en daar wil je anderen soms voor behoeden. Maar ik zie hier ook mensen schrijven waarbij dat niet zo was (Pennestreek en Miss) en good for them.
Ik zou er eigenlijk wel voor zijn om de keuze die iemand maakt als uitgangspunt te nemen van het gesprek. Dus gegeven de keuze die iemand maakt na ontrouw de vragen die er dan verder op iemand afkomen te bespreken, bij voorkeur de vragen die degene zelf heeft. Pas als iemand over haar of zijn situatie zelf de keuze ter discussie stelt en daar niet uitkomt kun je daar wat mee toch? Je kunt wel een keer zeggen dat je het zelf anders zou doen of gedaan hebt, maar dat zijn dan meer zijdelingse opmerkingen en moeten ook niet te vaak gedaan worden omdat het anders lijkt of het onderwerp geen ruimte mag krijgen waar iemand zelf mee zit.
Als bijvoorbeeld Izza het zou willen hebben over haar weg na ontrouw, dan moeten we uitgaan van haar keuze, niet meer geloven in monogamie en als Izza dan daarover iets wil bespreken wat zij daarin tegenkomt, waar zij wel eens het idee van een ander over wil horen kan ze dat aangeven. Dan zou daar ook ruimte voor moeten zijn.
Als iemand die met haar partner verder wil na ontrouw en wil bespreken wat ze tegenkomt, dan moet daar ook ruimte voor zijn. De meeste verhalen in het verleden gingen hier ook over. Het lijkt me niet zo gek om de verschillende keuzes een eigen topic te geven omdat het nu net lijkt of dit topic bestaat om die keuzes ter discussie te stellen. Maar dat is eigenlijk jammer, want er is zoveel te bespreken juist over de tijd na een keuze. En als iemand zelf wel een keuze ter discussie wil stellen van zichzelf, dan komt diegene er wel mee.
MRI, je hebt eens geopperd een topic te starten over scheiden terwijl je nog wel van iemand houdt, dat zou heel mooi zijn als daar ook ruimte voor is. Ik ben voor. Kan ook hier natuurlijk. In je reactie hierboven doe je alsof Theekannetje geen ruimte voor dat verhaal heeft, maar ik denk dat dat niet zo is.
RoodVruchtje schreef op 09-10-2023 om 12:16:
Mooi geschreven MRI en met je eens.
En wat ik nog het meest irritant vind is dat áls je een tegengeluid geeft er ook meteen het label ‘verbitterd’ ‘ongelukkig’ ‘beschadigd’ op iemand wordt geplakt. Vanwaar toch deze behoefte, ik ben daar oprecht benieuwd naar?
Izza (en ikzelf) strooien toch ook niet met dit soort labeltjes zoals bijv ‘zwakkeling’ of ‘dommerd’ bij het zoveelste bericht zoals MRI deze opsomde? Ik vind dit serieus een hele nare manier van discussiëren en dat alles om een andere mening én ervaring.
In essentie ben ik dat 100% met je eens, ware het niet dat Izza constant haar stokpaardje ( monogamie is iets waar de meeste mensen niet voor gemaakt zijn) 1. Pertinent niet waar is, gelet op de vele onderzoeken en 2. Het voegt niet zo heel veel toe in een draadje als " verder na ontrouw". Immers, dit gaat over situaties waarin iemand bedrogen is door zijn of haar partner. Dat er dan mensen zijn niet gemaakt zijn voor monogamie, dat snapt iedereen wel. Gok ik even. Het heeft alleen zo weinig zin om dat constant te roepen in dit topic, want er komen hier mensen praten over hoe ga ik verder, met of zonder partner, niet over hoe kom ik van monogamie af.
Een tegengeluid is prima, maar het slaat op een tang als een varken als ik in een draadje over tuinieren een opmerking maak dat we niet gemaakt zijn om gras te maaien, bijvoorbeeld.
Thera schreef op 09-10-2023 om 19:09:
Ik zou er eigenlijk wel voor zijn om de keuze die iemand maakt als uitgangspunt te nemen van het gesprek. Dus gegeven de keuze die iemand maakt na ontrouw de vragen die er dan verder op iemand afkomen te bespreken, bij voorkeur de vragen die degene zelf heeft. Pas als iemand over haar of zijn situatie zelf de keuze ter discussie stelt en daar niet uitkomt kun je daar wat mee toch? Je kunt wel een keer zeggen dat je het zelf anders zou doen of gedaan hebt, maar dat zijn dan meer zijdelingse opmerkingen en moeten ook niet te vaak gedaan worden omdat het anders lijkt of het onderwerp geen ruimte mag krijgen waar iemand zelf mee zit.
Als bijvoorbeeld Izza het zou willen hebben over haar weg na ontrouw, dan moeten we uitgaan van haar keuze, niet meer geloven in monogamie en als Izza dan daarover iets wil bespreken wat zij daarin tegenkomt, waar zij wel eens het idee van een ander over wil horen kan ze dat aangeven. Dan zou daar ook ruimte voor moeten zijn.
Als iemand die met haar partner verder wil na ontrouw en wil bespreken wat ze tegenkomt, dan moet daar ook ruimte voor zijn. De meeste verhalen in het verleden gingen hier ook over. Het lijkt me niet zo gek om de verschillende keuzes een eigen topic te geven omdat het nu net lijkt of dit topic bestaat om die keuzes ter discussie te stellen. Maar dat is eigenlijk jammer, want er is zoveel te bespreken juist over de tijd na een keuze. En als iemand zelf wel een keuze ter discussie wil stellen van zichzelf, dan komt diegene er wel mee.
MRI, je hebt eens geopperd een topic te starten over scheiden terwijl je nog wel van iemand houdt, dat zou heel mooi zijn als daar ook ruimte voor is. Ik ben voor. Kan ook hier natuurlijk. In je reactie hierboven doe je alsof Theekannetje geen ruimte voor dat verhaal heeft, maar ik denk dat dat niet zo is.
Oh nee ik bedoelde het algemeen hoor, zeker niet Theekannetje persoonlijk.
Nee pas mogen reageren na de keuze van iemand lijkt me dat je dan heel vlak draadje krijgt. Wat als je leest dat iemand al jaren boos is, de handdoek in de ring wil gooien maar dan toch steeds maar haar oortjes laat hangen naar de vreemdganger en maar weer verder gaat maar bijv. verdrietiger en wanhopiger wordt? Dan is het enige wat je mag doen, het maar niet meer lezen. Nee ik vind dat eigenlijk tegen het format van een forum in gaan. Net als dat op het zusterforum een draadje was van minnaressen. Ja daar werd ook op gereageerd door mensen die er een oordeel over hadden. Dat heb je met een openbaar forum. Anders kan je beter een geheime facebookgroep beginnen.
ik noem izza niet verbitterd, ze komt op mij over als verbitterd, haar manier van praten (schrijven), het is hard vind ik, hier hebben we echt niets aan teksten als we zijn niet gemaakt voor monogamie ed. Ik vind dat verbitterde zinnen als t gaat over verder na ontrouw. Als we niet gemaakt zijn voor monogamie waar hebben we t dan hier eik nog over??
Titiv schreef op 09-10-2023 om 20:55:
ik noem izza niet verbitterd, ze komt op mij over als verbitterd, haar manier van praten (schrijven), het is hard vind ik, hier hebben we echt niets aan teksten als we zijn niet gemaakt voor monogamie ed. Ik vind dat verbitterde zinnen als t gaat over verder na ontrouw. Als we niet gemaakt zijn voor monogamie waar hebben we t dan hier eik nog over??
mwoah ik vind het verschil maken tussen iemand verbitterd noemen en zeggen dat iemand hard en verbitterd overkomt maar een woordspelletje.
Maar afgezien daarvan: het verbitterd noemen als iemand zegt dat ze tot het inzicht is gekomen dat mensen niet gemaakt zijn voor monogamie vind ik eigenlijk gedacht vanuit een heel streng beeld dat monogamie het enige is wat mensen gelukkig kan maken.
Miss is Izza intens gelukkig in een polyamoureuze relatie, of vindt ze het heerlijk in haar eentje en heeft ze een monogame noch polyamoureuze partnerrelatie nodig om gelukkig te zijn. Niks verbitterd aan, dan. Het is alleen verbitterd als je vindt dat je mislukt bent als je geen monogame relatie hebt (kunnen behouden)
Wat ik wel vind, is dat ze voor zichzelf moet spreken. Ieder heeft een keuze in wat hij of zij wil in het leven. Ik bijvoorbeeld zou willen dat ik poly amoureuze relaties aankon, maar daar blijk ik me niet goed bij te voelen (heb het geprobeerd). Maar ik gun het anderen wel als er niemand bij bedrogen of gekwetst word.
Aan de ander kant, bedenk ik mij na Titivs woorden, als je zo duidelijk van het tegenovergestelde van monogamie uitgaat, dan is het misschien niet boeiend om je met het thema 'verder na ontrouw' bezig te houden. Dan is het misschien wel een non issue. Zo van: kan gebeuren, hoort erbij. Ik zou liever hebben dat er dan een apart topic komt over hoe je er ook in zou kunnen staan en dan kunnen mensen die dat interessant vinden daar reageren. Nu vraagt het steeds zoveel energie als de discussie elke keer weer neigt naar het feit van wel of geen monogamie op zich.
Thera schreef op 09-10-2023 om 21:38:
Aan de ander kant, bedenk ik mij na Titivs woorden, als je zo duidelijk van het tegenovergestelde van monogamie uitgaat, dan is het misschien niet boeiend om je met het thema 'verder na ontrouw' bezig te houden. Dan is het misschien wel een non issue. Zo van: kan gebeuren, hoort erbij. Ik zou liever hebben dat er dan een apart topic komt over hoe je er ook in zou kunnen staan en dan kunnen mensen die dat interessant vinden daar reageren. Nu vraagt het steeds zoveel energie als de discussie elke keer weer neigt naar het feit van wel of geen monogamie op zich.
ja als iemand daar een discussie over wil beginnen, prima. Maar ik ben tegen het uitsluiten van onderwerpen in welk draadje dan ook. Dan blijf je aan de gang, ik vind ook een beetje eng. Ga gewoon niet meer op die persoon in, dan. Of blok haar. Kan toch ook?
MRI schreef op 09-10-2023 om 17:47:
[..]
Maar, eh, denk je dan dat degenen die besloten hebben de relatie na vreemdgaan te beëindigen dat allemaal (wat vet staat) niet hebben gevoeld? Ik bijvoorbeeld ben nog vijf jaar door gegaan dit allemaal te voelen en te proberen en te doen hoor. Ik zei indertijd ook dat ik heus niet bang was alleen te zijn maar dat ik er nog alles aan gedaan wilde hebben. Ik jokte (maar had dat zelf niet door) ja ik wilde er alles aan gedaan hebben, maar dat had ik na een jaar al. Ik was wel degelijk ook bang om alleen te zijn. Dat heeft me vier jaar van mijn leven gekost. Natuurlijk kan iedereen zeggen dat angst voor eenzaamheid niet de reden is om het te blijven proberen, net als ik deed. En misschien klopt het voor hen wel. Maar als het wel zo zou zijn, is het ook niet erg hoor. Het is heel menselijk (maar niet zwak), er alleen wat van maken kost ook veel kracht en flexibiliteit.
Maar iemand verbitterd of beschadigd noemen omdat ze die pittige keuze heeft gemaakt is net zo min valide als zeggen dat mensen blijven uit zwakte. Maar soms is de vraag of mensen niet tegen windmolens vechten als ze al jarenlang proberen hun pijn en wantrouwen te overwinnen. Bij mij was dat wel zo. Het heeft me jaren van mijn leven gekost en daar wil je anderen soms voor behoeden. Maar ik zie hier ook mensen schrijven waarbij dat niet zo was (Pennestreek en Miss) en good for them.
We zeggen hetzelfde, MRI. Niemand is zwak om welke keuze dan ook. En iedereen neemt de tijd die men nodig heeft om tot die keuze te komen. Je kunt dat niet forceren. En nog minder voelen wat een ander voelt.
Theekannetje schreef op 09-10-2023 om 22:51:
[..]
We zeggen hetzelfde, MRI. Niemand is zwak om welke keuze dan ook. En iedereen neemt de tijd die men nodig heeft om tot die keuze te komen. Je kunt dat niet forceren. En nog minder voelen wat een ander voelt.
ja mee eens
