Verder na ontrouw - deel 8

Flanagan ik ben gewoon realistisch. Je hebt gewoon geen volledige zekerheid. En je kunt misschien vergeven maar dat is wat anders dan vergeten. Dat lees ik hier van zovelen terug. 

BG wat vreselijk voor je. En ik denk dat het echt werkt als een verslaving. Onder meer naar aandacht, bevestiging tja noem het maar. En verder is er weinig wat jij wel of niet kunt doen. Alleen je eigen keuzes maken en je grens bepalen. 

MRI zei" "k hoop dat Miss ook reageert op je post want het gedrag van je man doet me denken aan de hare, een aantal jaren geleden".

Ik had haar idd al eerder gelezen waarbij ik direct aan ging, een soort zeer herkenbare alarmbel die af ging. Dank mri. Zo ging het toen der tijd idd ook. Maar ik lees ook veel van de zelfde woordkeuze en " afhankelijkheids gevoels soort van waar ik toen mee dealde" zonder dat ik het door had.

Itsme1981, je posten:

"Heel af en toe bekruipt mij het gevoel van wat als hij het weer doet? Dan ga ik echt voor mezelf kiezen en mijn kids. Ik ben de afgelopen tijd al ver over mijn eigen grenzen gegaan. Heb altijd geroepen als mijn vriend vreemd gaat, dan ga ik bij hem weg. Totdat ik erachter kwam en weer en weer. Geen enkele keer de ballen gehad om het zelf op te biechten, nog blijven liegen terwijl ik het bewijs in handen had. En het ergste, het initiatief kwam veelal vanuit hem. Verslaafd aan aandacht noem ik het, maar kom je daar ooit vanaf? Ik bedoel iedereen vindt aandacht fijn, maar wat doe je ermee? Ik vind het fijn om ervaringen te delen met jullie. Moet even kijken hoe alles hier werkt, maar probeer wel alles te lezen"

Dik gedrukte, exact mijn woorden. In de tijd dat ik boos was noemde ik het nog grover, een aandachtsjunk noemde ik hem. Overal waar hij maar kon shotjes ophalen, even hier, even daar, van de ene naar de andere..

Hij gaf in die tijd, nu rond de 4,5 jaar geleden ook toe dat alles om aandacht draaide, de sex was dan ook niet eens altijd de drijfveer. Maar vooral het gezien worden. In de belangstelling staan, de men zijn. Kijk mij heel knap zijn. Het intense gevoel wat los kwam. 
En ergens ben ik er van overtuigd, ook door de therapie, dat het zeer zeker diepgeworteld zit. 

Van kinds af aan had hij al chronisch aandacht tekort wat zich uitte in het willen gezien worden door vrouwen en dat ook aangeleerd krijgen door vader. (notoire vreemdganger).

De enige oplossing was intensieve therapie, gedrag, systeem, pmt, relatie, de kliniek, etc....

Het was een roller coaster.. maar we zijn er uit gekomen, en een hele enkele keer kan die oude miss man in gedrag ( dus vooral door iets te zeggen waaruit ik aan hem hoor dat hij aandacht tekort komt) nog wel eens de kop op steken.

 Alles ging ook altijd in extreem gedrag, we maakte er grapjes over en noemde het adhd plus plus bij man. God wat was dat een ontzettend verdrietige tijd in mijn leven.. 
Ik wist gewoon niet meer wat er met mijn leven gebeurde. Heel mijn fundering was volledig onder mijn voeten vandaan gehaald toen ik achter al die vrouwen kwam...

Het is echt " het ermee leren leven en omgaan met een man die dit heeft".
En jij kunt als enige voor jezelf bepalen of je dat aan wil gaan, of je daar toe bereid bent. Harde grenzen trekken, de vuist op tafel en niet meer accepteren dat hij nog met je kan sollen. Bij mijn man is dat de enige methode. In het begin vond ik dat moeilijk en wilde ik die vrouw niet zijn. Maar het was of dat of wegwezen.

Zoals ik nu vaker zeg, Slopen kost heeeeel erg veel, praten kost niets!

Want het is intensief en gaat nooit meer weg. Voor mij voelt het het zelfde als" ik ben de partner van een drugs-sex verslaafde".

En zo blijf ik hem ook zien, anders word ik de te lieve, te oude- begripvolle miss en die wil ik nooit meer zijn!! 
Je hebt je ogen nu open gedaan, sluit ze niet meer itsme1981, ga het aan hoe pijnlijk het ook is maar blijf vragen en praten om helderheid te krijgen.

En wat mri zegt, let goed op met therapeuten. Ik ben zoveel kwakzalvers tegen gekomen, waarvan de honden geen brood lusten.
Maar ook dat is een leerproces. Neem niet direct alles aan maar ga onderzoeken wie bij je past.

Zo kwam ik er bijv eens een tegen die zelf drie serieuze diagnoses had. Die had zelf hulp nodig. Zoals Haaike in een andere posr zei een gewaarschuwd mens telt voor twee.
Maar er is hoop, ga zelf onderzoeken wat jou helpt in deze periode van jullie leven. 
Je mag me prive berichten

Een mooi boek voor je om in te beginnen is het boek van Robin, Als hij maar gelukkig is. Een ware eye opener voor mij.

wat naar blauwgeel bah ik word daar zo boos om, kies idd voor jezelf hoe moeilijk dat ook is, ik weet dat je toch hoopt op een wonder, geef t even tijd, maar ga weg als t kan, naar je ouders, vrienden? Toon hem dat dit idd nu klaar is voor jou en dat als hij jou nog wil echt moet stoppen met andere!! 

Mooi dat je reageerde Miss, je man mag in zijn handjes knijpen met jou! (en je zoon helemaal)

{{{{{{{{{{{{{{Blauwgeel}}}}}}}}}}}}}}} wat rot voor je!!!!!

Wat naar, blauwgeel.

Wat ook kan, is dat de man ook een band heeft met de andere vrouw. Het is niet leuk, maar die band is er wel. Bij mijn man kwam daar toen alles uitgekomen en fout was gegaan, nog schuldgevoel tegenover haar bij, omdat hij niet voor haar had gekozen. Dat ging pas over toen zij een nieuwe relatie kreeg.

Ja ik weet zeker dat er een band is tussen hen. Het is begonnen met een vriendschap, leuke dingen doen samen en uiteindelijk een aantal keer seks. Tussendoor heeft zij ook relaties gehad, dat heeft hen niet tegen gehouden. 

Ik kan echter niet verder als dit niet afgesloten wordt. We gaan naar therapie, pakken echt dingen op die tussen ons in stonden. Maar zij blijft altijd in beeld als een plan 'B'? Zo voelt dat in ieder geval voor mij en het maakt mij ontzettend bang. Dat als het even niet gezellig, leuk, sexy genoeg zal zijn tussen ons, hij altijd nog een back up heeft.

Toen ik gisteren aan mijn man vroeg met wie hij aan het sms'en was merkte ik direct de paniek. Trillen, stotteren. Ik geloof ook echt dat hij zijn leven met mij wil delen. Maar hoe is dat op deze manier ooit mogelijk...

Bedankt voor al jullie steunende reacties. Zo ontzettend fijn.🌹

Ik begrijp wel wat je bedoelt, maar er is natuurlijk voor jou net zo goed een plan B als het niet leuk genoeg met hem is, nl dat je verder gaat zonder hem. Ik bedoel niet jouw gevoel te bagatelliseren, want ik weet hoe het is, maar in feite zijn er altijd plannen B mogelijk. Dat hangt niet alleen van die vrouw af. Voor een deel moet je toch leven met het feit dat er een leven voor hem zonder jou kan bestaan, hij kan elk moment beslissen dat hij niet samen verder wil gaan en jij ook. Dat gaat niet weg als zij weg is.

Wat naar blauwgeel! Het is heel pijnlijk te weten dat hij dat op een of andere manier hang heeft naar haar en dat hij hiermee afspraken en vertrouwen schendt. Alsof hij niet snapt hoe pijnlijk dit voor jou is.

Onze therapeut zei: in de affaire is er gewoonweg sprake van hechting. Hechting door de gesprekken, de intimiteit, het geheime en unieke dat ze samen meemaakten. En dat moet onthecht worden. 

Ik vond dat een van de moeilijkste dingen. Voor mij was het zo helder dat het hier om een hele foute gast ging, om heel ongezond contact. Gebaseerd op leugens en misleiding. En dat daarvan onthecht moest worden??? In de praktijk betekende dat dat mijn vrouw nog ‘iets’ voelde bij hem, loyaal was naar hem, het voor hem opnam in onze gesprekken. Dat is zo pijnlijk!
En tegelijk: voor haar was dit wat het. Dit was haar proces. Inmiddels ziet ze heel scherp hoe fout is het wat zij gedaan hebben. Dat het niet uniek en helpend was, maar ongezond en fout. Dat kon ze denk ik alleen inzien door alle contact te verbreken, gesprekken, therapiesessies. En dan moet de tijd zijn werk doen.

Ik wil alleen maar zeggen: zijn proces van onthechting moet hij doorlopen. Tegelijk mag jij daar twee knetterharde voorwaarden bij hebben: nul contact en (met hulp?) reflecteren op wat er is gebeurd. Houd je taai!

Ach, Blauwgeel, dat moet echt voelen als een enorme trap na, een mes ik je rug. Ik hoop dat de therapeut hierin iets voor jou en jullie kan betekenen…
Zeker moet er onthecht worden. En dat kan best lang duren. Hier heeft man wel ruim een jaar last van liefdesverdriet gehad. Dat ik dat snapte en hem daarin kon troosten hielp hier wel enorm in ons gezamenlijke proces. Want hij troostte mij met mijn verdriet om wat er allemaal gebeurd was.
Accepteren dat er nog restjes gevoel bij jouw man bestaan kan jou ook helpen. Ook hij heeft het moeilijk. Erken elkaars pijn en zoek elkaar daarin op.

MRI schreef op 07-10-2023 om 23:51:

Mooi dat je reageerde Miss, je man mag in zijn handjes knijpen met jou! (en je zoon helemaal)

{{{{{{{{{{{{{{Blauwgeel}}}}}}}}}}}}}}} wat rot voor je!!!!!

Dankjewel mri, zonder jou fijne, wijze woorden was ik nooit tot inzicht gekomen, jij zorgde ervoor dat ik verder ging kijken dan dat ik deed. Daar zal ik jou altijd dankbaar voor blijven ♥️

Blauwgeel, precies wat er gezegd word door mede schrijfsters. Ga voor jezelf na in wat je nodig hebt om een plan B voor jezelf te creeeren en ga dit uitvoeren. Schrijf alles op.
Ga niets meer afwachten wat hem betreft. Maak jezelf groot. 

In het begin heb ik dat soort angst gevoelens ook ervaren. Maar je bent veel meer dan de partner van iemand die op twee mensen leunt. 
Ga rustig aan, dus opbouwend voor jezelf uitvinden wat jij wil en waar je voor staat. 
In mijn mindset koppelde ik mij bijvoorbeeld los van mijn man en ging ik mezelf als individue bekijken. Het lijkt me tijd worden om uit de cirkel van onmacht te stappen want dit is echt heel ongezond voor je.

GekkeHenkie100 schreef op 08-10-2023 om 09:12:

Wat naar blauwgeel! Het is heel pijnlijk te weten dat hij dat op een of andere manier hang heeft naar haar en dat hij hiermee afspraken en vertrouwen schendt. Alsof hij niet snapt hoe pijnlijk dit voor jou is.

Hoe hebben jullie de juiste hulp gevonden? Relatietherapie of nog iets anders? 

Pennestreek schreef op 08-10-2023 om 09:40:

Ach, Blauwgeel, dat moet echt voelen als een enorme trap na, een mes ik je rug. Ik hoop dat de therapeut hierin iets voor jou en jullie kan betekenen…
Zeker moet er onthecht worden. En dat kan best lang duren. Hier heeft man wel ruim een jaar last van liefdesverdriet gehad. Dat ik dat snapte en hem daarin kon troosten hielp hier wel enorm in ons gezamenlijke proces. Want hij troostte mij met mijn verdriet om wat er allemaal gebeurd was.
Accepteren dat er nog restjes gevoel bij jouw man bestaan kan jou ook helpen. Ook hij heeft het moeilijk. Erken elkaars pijn en zoek elkaar daarin op.

Wat mooi dat je dit hebt kunnen doen voor je man. Ik weet dat ik hier ook begrip voor kan hebben. Maar ik vind het vooral lastig dat mijn man er niet eerlijk over is. Het niet kan benoemen/verwoorden? Misschien voelt hij zich daarvoor niet veilig genoeg.  

miss1984 schreef op 08-10-2023 om 10:25:

Blauwgeel, precies wat er gezegd word door mede schrijfsters. Ga voor jezelf na in wat je nodig hebt om een plan B voor jezelf te creeeren en ga dit uitvoeren. Schrijf alles op.
Ga niets meer afwachten wat hem betreft. Maak jezelf groot.

In het begin heb ik dat soort angst gevoelens ook ervaren. Maar je bent veel meer dan de partner van iemand die op twee mensen leunt.
Ga rustig aan, dus opbouwend voor jezelf uitvinden wat jij wil en waar je voor staat.
In mijn mindset koppelde ik mij bijvoorbeeld los van mijn man en ging ik mezelf als individue bekijken. Het lijkt me tijd worden om uit de cirkel van onmacht te stappen want dit is echt heel ongezond voor je.

Wat bedoel je precies met het plan B? Binnen het huwelijk of los van elkaar? Ik heb gelezen dat jij en je man veel hebben doorstaan. Ik ben benieuwd hoe jullie de juiste hulp hebben gevonden en hoe jullie het huwelijk destijds hebben vormgegeven met elkaar. 

Het is zo fijn om hier te schrijven en te lezen. Er zijn zoveel verschillende inzichten en ervaringen. 

Mijn man is als puber 'verstoten' toen zijn vader overleden is. Hij moest toen bij een oom wonen. Er is jaren heel slecht voor hem gezorgd totdat hij op eigen benen kon staan. Ik denk dat het niet goed voor hem is om hem nu weer weg te sturen van zijn gezin. Ik wil hem ondersteunen bij zijn herstel. Maar ik zoek nog hoe ik hierin voor mezelf kan zorgen en niet al mijn grenzen verleg, enkel om hem te helpen.

blauwgeel schreef op 08-10-2023 om 11:01:

[..]

Wat bedoel je precies met het plan B? Binnen het huwelijk of los van elkaar? Ik heb gelezen dat jij en je man veel hebben doorstaan. Ik ben benieuwd hoe jullie de juiste hulp hebben gevonden en hoe jullie het huwelijk destijds hebben vormgegeven met elkaar.

Het is zo fijn om hier te schrijven en te lezen. Er zijn zoveel verschillende inzichten en ervaringen.

Mijn man is als puber 'verstoten' toen zijn vader overleden is. Hij moest toen bij een oom wonen. Er is jaren heel slecht voor hem gezorgd totdat hij op eigen benen kon staan. Ik denk dat het niet goed voor hem is om hem nu weer weg te sturen van zijn gezin. Ik wil hem ondersteunen bij zijn herstel. Maar ik zoek nog hoe ik hierin voor mezelf kan zorgen en niet al mijn grenzen verleg, enkel om hem te helpen.

Je klinkt heel lief en welwillend er iets van te maken. Maar de vraag die bij mij opkomt is: wil jouw man oprecht, voor naar zichzelf kijken vwb dit gedrag? Het is heel mooi dat jij ziet dat bepaald gedrag uit pijn voortkomt maar hij moet er zelf iets aan willen doen, als in: hij zou het ook doen als jullie niet doorgingen. Als hij het voor jou doet, is het vruchteloos

Maar als hij dat wil doen en bijvoorbeeld zelf naar een goede therapeut gaat, kan ik me voorstellen dat je hem een kans geeft. Ik bedoel maar: de verantwoordelijkheid voor zijn heling moet bij hemzelf liggen, niet bij jou.