Verder na ontrouw - deel 8

Titiv schreef op 28-09-2023 om 20:05:

ik geef jullie volkomen gelijk en ook ruud, uiteraard besef ik wel dat je iemand niet mag blijven verwijten en ik zeg ook eerlijk dat ik dat teveel deed maar hij heeft iets gedaan wat gevolgen heeft, en ja hij heeft veel te voorduren gehad de afg 2 jaar maar daar ga ik geen sorry voor zeggen en ervoor vluchten is eik gewoon weer herhalen wat er toen fout ging. Vandaag weer gesproken en dan gaf hij wel aan dat hij best snapt dat ik er soms over wil praten of verdriet heb maar niet elke week wat ik idd elke week deed. Daar begrijp ik hem wel in.

Kwa gevoel, ja ik voel zeker nog veel maar ook evenveel verdriet en boosheid, met name nu boosheid over dat hij op een gegeven moment weer ging liegen.
Die boosheid ben ik echt nog niet kwijt.

We hebben 2 jonge kinderen, die ik idd meeneem in mijn keuzes. Tuurlijk wil ik hen een scheiding besparen en mijn man wil dat ook. En dan is er t houden van natuurlijk, ook wel van zijn kant dat geloof ik wel maar het vertrouwen is gewoon echt zo kapot.

Voorlopig blijven we apart wonen. Nu maken we igg geen ruzie meer en als we praten blijft t een kalm gesprek.

Zoals mri zegt, ik denk idd dat we nog erg lang apart moeten wonen en idd zien of hij wel echt de moeite wil doen en vooral nooit meer liegt.

Titiv, ik kan jullie allebei begrijpen. Jij die steeds weer je boosheid en verdriet op hem loslaat, in de hoop dat hij eindelijk snapt wat jij nodig hebt. En hij die niet weet wat hij moet doen, jou zo boos en verdrietig ziet en uit alle macht probeert dat niet nog erger te maken. Maar jullie zijn allebei destructief bezig. Echt, zoek een goede EFT-therapeut en ga nu eens écht met elkaar in gesprek. Laat elkaar je kwetsbare plekken zien. Leer wat je van elkaar nodig hebt en hoe je elkaar dat kan geven. Jullie komen er op eigen kracht niet uit en jullie zijn allebei moe gestreden. Maar jullie houden van elkaar en jullie willen je gezin niet kwijt. Roep daar dan hulp bij in. Jullie zijn nu zo vastgedraaid in jullie ‘duivelse dans’, daar kom je niet meer uit zonder hulp. Ik vind het zo droevig om dit gedoe al 2 jaar vanaf de zijlijn mee te maken… Je hoeft er niet voor in 1 huis te wonen, als apart voor jullie nu beter is, gewoon doen. Maar zoek hulp om met elkaar te leren communiceren.

En als je je man nog niet mee krijgt, lees dan zelf alvast het boek Houd me vast van Sue Johnson.

Pennestreek schreef op 28-09-2023 om 21:59:

[..]

Titiv, ik kan jullie allebei begrijpen. Jij die steeds weer je boosheid en verdriet op hem loslaat, in de hoop dat hij eindelijk snapt wat jij nodig hebt. En hij die niet weet wat hij moet doen, jou zo boos en verdrietig ziet en uit alle macht probeert dat niet nog erger te maken. Maar jullie zijn allebei destructief bezig. Echt, zoek een goede EFT-therapeut en ga nu eens écht met elkaar in gesprek. Laat elkaar je kwetsbare plekken zien. Leer wat je van elkaar nodig hebt en hoe je elkaar dat kan geven. Jullie komen er op eigen kracht niet uit en jullie zijn allebei moe gestreden. Maar jullie houden van elkaar en jullie willen je gezin niet kwijt. Roep daar dan hulp bij in. Jullie zijn nu zo vastgedraaid in jullie ‘duivelse dans’, daar kom je niet meer uit zonder hulp. Ik vind het zo droevig om dit gedoe al 2 jaar vanaf de zijlijn mee te maken… Je hoeft er niet voor in 1 huis te wonen, als apart voor jullie nu beter is, gewoon doen. Maar zoek hulp om met elkaar te leren communiceren.

En als je je man nog niet mee krijgt, lees dan zelf alvast het boek Houd me vast van Sue Johnson.

Mooi geschreven.

Pennestreek schreef op 28-09-2023 om 21:52:

[..]

Er zit wel een (groot) verschil tussen iets bespreken en voor de voeten gooien.

Als ik door iets getriggerd word, dan kies ik er soms bewust voor het te bespreken. Soms ook niet. Maar het wordt dan nooit een soort ruzie, we hebben het dan over onze emoties toen en nu, over hoe het zo heeft kunnen lopen, wat er nu beter gaat, of we de geleerde lessen nog wel in praktijk brengen, hoe blij we zijn met hoe het nu tussen ons gaat, of dat we toch (nog/weer) wat moeten bijsturen.

Als je iemand iets voor de voeten gooit, dan verwijt je iemand iets, zit je in de ruziesfeer, gaat de ander zich verdedigen en kom je uiteindelijk geen steek verder. Is dus niet helpend.

Maar zoals gezegd zijn het twee heel verschillende dingen. Ik zou het jammer vinden als we het niet meer over het verleden zouden hebben, want het heeft ons gevormd, we gebruiken het als kompas, als waarschuwing. Het is gewoon een groot deel van onze gezamenlijke geschiedenis. Het is echt al heel lang geleden dat ik man iets voor de voeten heb gegooid. Maar we hebben het wel nog regelmatig over toen.

Wel heel knap van jullie dat jullie het zo rustig kunnen bespreken. Dat lukt mij niet als ik ver in mijn emotie zit.

Ook wij hebben het nog regelmatig over vroeger. Wordt wel iets minder . En ook hoe blij we zijn met elkaar. 

Maar beide zullen we nooit vergeten hoe we ons voelden zonder elkaar.  Het heeft ons inderdaad gevormd. En wat hebben we ons beide kwetsbaar opgesteld. Ik heb mijn man beter leren kennen dan ooit. Ik kan nu laten zien wie ik werkelijk ben. Heb patronen doorbroken in mijn leven die me in de weg stonden voor persoonlijke groei. Voor echt contact met mijn man.

Ik herkende wat je schreef in een eerdere reactie over dat je man vrijliet. Dat was in ons huwelijk ook het geval. We lieten elkaar zo vrij dat we nooit meer iets samen deden. Ik dacht dat man daar gelukkig mee was.

Afgelopen weekend moest man ergens heen. Ik had daar geen zin in. Was geen feestje namelijk. Maar ik koos weer voor de makkelijkste weg. Man respecteerde dat. Gaf later toch aan ik zou het heel fijn vinden als je mee gaat en er als mijn vrouw bij bent. Naast me staat. Me steunt. En inderdaad.  Hij had gelijk. En het gaf me ook een heel goed gevoel om daar naast hem te staan en het samen te doen in plaats van alleen. En ook mooi om dan te beseffen dat er bepaalde patronen herkend worden en er dan over gesproken wordt. 

Titiv schreef op 28-09-2023 om 22:32:

peet en pennestreek, ik kreeg tranen in mn ogen van jullie posts❤️ zo mooi verwoord.
Dank jullie wel.

😘

Pennestreek schreef op 28-09-2023 om 21:52:

[..]

Er zit wel een (groot) verschil tussen iets bespreken en voor de voeten gooien.

Als ik door iets getriggerd word, dan kies ik er soms bewust voor het te bespreken. Soms ook niet. Maar het wordt dan nooit een soort ruzie, we hebben het dan over onze emoties toen en nu, over hoe het zo heeft kunnen lopen, wat er nu beter gaat, of we de geleerde lessen nog wel in praktijk brengen, hoe blij we zijn met hoe het nu tussen ons gaat, of dat we toch (nog/weer) wat moeten bijsturen.

Als je iemand iets voor de voeten gooit, dan verwijt je iemand iets, zit je in de ruziesfeer, gaat de ander zich verdedigen en kom je uiteindelijk geen steek verder. Is dus niet helpend.

Maar zoals gezegd zijn het twee heel verschillende dingen. Ik zou het jammer vinden als we het niet meer over het verleden zouden hebben, want het heeft ons gevormd, we gebruiken het als kompas, als waarschuwing. Het is gewoon een groot deel van onze gezamenlijke geschiedenis. Het is echt al heel lang geleden dat ik man iets voor de voeten heb gegooid. Maar we hebben het wel nog regelmatig over toen.

Zo ook hier. Heel herkenbaar. 

Peet52! schreef op 28-09-2023 om 22:35:

[..]

Wel heel knap van jullie dat jullie het zo rustig kunnen bespreken. Dat lukt mij niet als ik ver in mijn emotie zit.

Ook wij hebben het nog regelmatig over vroeger. Wordt wel iets minder . En ook hoe blij we zijn met elkaar.

Maar beide zullen we nooit vergeten hoe we ons voelden zonder elkaar. Het heeft ons inderdaad gevormd. En wat hebben we ons beide kwetsbaar opgesteld. Ik heb mijn man beter leren kennen dan ooit. Ik kan nu laten zien wie ik werkelijk ben. Heb patronen doorbroken in mijn leven die me in de weg stonden voor persoonlijke groei. Voor echt contact met mijn man.

Ik herkende wat je schreef in een eerdere reactie over dat je man vrijliet. Dat was in ons huwelijk ook het geval. We lieten elkaar zo vrij dat we nooit meer iets samen deden. Ik dacht dat man daar gelukkig mee was.

Afgelopen weekend moest man ergens heen. Ik had daar geen zin in. Was geen feestje namelijk. Maar ik koos weer voor de makkelijkste weg. Man respecteerde dat. Gaf later toch aan ik zou het heel fijn vinden als je mee gaat en er als mijn vrouw bij bent. Naast me staat. Me steunt. En inderdaad. Hij had gelijk. En het gaf me ook een heel goed gevoel om daar naast hem te staan en het samen te doen in plaats van alleen. En ook mooi om dan te beseffen dat er bepaalde patronen herkend worden en er dan over gesproken wordt.

Mooi. 

Titiv schreef op 28-09-2023 om 22:32:

peet en pennestreek, ik kreeg tranen in mn ogen van jullie posts❤️ zo mooi verwoord.
Dank jullie wel.

Je mag me altijd een persoonlijk bericht sturen.

Je hebt zo hard gevochten deze 2 jaar, ik gun je zo dat dat ook wat oplevert! Als ik daar ook maar een klein beetje bij kan helpen doe ik dat graag.

Als ik dit lees denk ik alleen maar 2 jaar worstelen met elkaar? Nog geen besluit kunnen en willen nemen. En is die onduidelijkheid en apart wonen dan goed voor de kinderen? Er zijn ook relaties waar het niet hard werken is. Die wel zo goed als  vanzelf gaan. Zonder triggers die op kunnen duiken, problemen met vertrouwen en een heftig verleden. 

Izza schreef op 30-09-2023 om 15:59:

Als ik dit lees denk ik alleen maar 2 jaar worstelen met elkaar? Nog geen besluit kunnen en willen nemen. En is die onduidelijkheid en apart wonen dan goed voor de kinderen? Er zijn ook relaties waar het niet hard werken is. Die wel zo goed als vanzelf gaan. Zonder triggers die op kunnen duiken, problemen met vertrouwen en een heftig verleden.

Mensen veranderen nu eenmaal niet van de ene op de andere dag. En leerprocessen nemen ook tijd. Ik zie hier echt een communicatieprobleem, en dat kan verholpen worden. Ik vind dat ze samen nog steeds niet écht in de relatie geïnvesteerd hebben. Niet echt onderzocht hoe het beter kan worden. En als er kinderen in het spel zijn vind ik dat je echt alles uit de kast getrokken moet hebben voor je de knoop doorhakt.
Ik denk dat Titiv dat gevoel ook heeft. Er is nog niet samen gevochten maar tegen elkaar. 

Pennestreek schreef op 30-09-2023 om 17:45:

[..]

Mensen veranderen nu eenmaal niet van de ene op de andere dag. En leerprocessen nemen ook tijd. Ik zie hier echt een communicatieprobleem, en dat kan verholpen worden. Ik vind dat ze samen nog steeds niet écht in de relatie geïnvesteerd hebben. Niet echt onderzocht hoe het beter kan worden. En als er kinderen in het spel zijn vind ik dat je echt alles uit de kast getrokken moet hebben voor je de knoop doorhakt.
Ik denk dat Titiv dat gevoel ook heeft. Er is nog niet samen gevochten maar tegen elkaar.

Maar zou het niet kunnen zijn dat als je als paar al jaren na het vreemdgaan nog steeds in dezelfde patronen zit,  er stations gepasseerd zijn? Want men heeft immers een soort nieuwe modus vivendi gevonden, met ruzie en pijn weliswaar, maar je bent er als paar als het ware ingegroeid en die jaren tellen ook als je nu weer zou trachten het gezamenlijk op te pakken. Ik zeg niet dat je alles moet stoppen Titiv, maar ik blijf zeggen dat een periode van even echt flink uit elkaar (bijvoorbeeld een half jaar) waarbij er afzonderlijk met therapeuten gepraat wordt,  een goede test en reboot kan zou om elkaar opnieuw te vinden. Nu zijn er te veel patronen waarbij hij dingen halfslachtig kan beloven en jij dan er later weer achter komt dat die beloftes door de realiteit wordt ingehaald. Ik zeg: doe niet meer halfslachtig maar doe een flinke reset proberen, want zelfs de belofte 'er nu echt voor te gaan' (en intussen eisen dat jij het nooit meer mag noemen) heeft aan validiteit ingeboet en het moet nu maar eens echt in de praktijk bewezen worden, Woorden zijn goedkoop, het gaat om de daden op de lange duur of jullie het redden én of jullie uit die eeuwige loop die ontstaan is kunnen stappen. Neem afstand en zoek hulp

Pennestreek schreef op 30-09-2023 om 17:45:

[..]

Mensen veranderen nu eenmaal niet van de ene op de andere dag. En leerprocessen nemen ook tijd. Ik zie hier echt een communicatieprobleem, en dat kan verholpen worden. Ik vind dat ze samen nog steeds niet écht in de relatie geïnvesteerd hebben. Niet echt onderzocht hoe het beter kan worden. En als er kinderen in het spel zijn vind ik dat je echt alles uit de kast getrokken moet hebben voor je de knoop doorhakt.
Ik denk dat Titiv dat gevoel ook heeft. Er is nog niet samen gevochten maar tegen elkaar.

Mensen van een bepaalde leeftijd veranderen niet meer zo heel hard hoor. Een beetje bijschaven of leren omgaan met bepaald gedrag. En het langdurig vasthouden van nieuw gedrag en vaardigheden is nog veel ingewikkelder. Uiteindelijk is iemand ook gewoon wie hij of zij is. En je kunt zeker ook niet een ander veranderen. Ik lees ook weinig intrinsieke motivatie om zelf echt te veranderen. 

En moet je vanwege de kinderen echt alles uit de kast trekken? Uiteindelijk moet er niets en blijven zoveel mensen in verkeerde relaties om verkeerde redenen (kinderen, financiën, aanzien etc). Die kinderen zullen hier ook niet heel blij of stabiel van worden. En dan nog een jarenlang traject en therapieën aangaan. Je bent al 2 jaar verder en nog weinig opgeschoten. Op een gegeven moment is duidelijkheid en een knoop doorhakken ook belangrijk. 

Als er bij beiden echt sprake was geweest van de wil om te veranderen was er al therapie geweest. Dan ga je niet 2 jaar wachten en doormodderen zoals nu. 

Pennestreek is een heel wijs persoon. Ik kan me het meest vinden in haar advies. Ik voel het ook zo aan dat Titiv en haar man nog niet rijp zijn om uit elkaar te gaan. Als Titiv nu haar huwelijk opblaast zal zij al haar pijn en verdriet gewoon meenemen. Soms kan dit niet anders, maar beter vermijden om op deze onafgewerkte manier afscheid te moeten nemen…  Met andere woorden … ook als ze uit elkaar gaan zou het beter zijn om een paar issues eerst op te lossen. Maar daarvoor moet je inderdaad met twee zijn. Misschien echt eens hulp inroepen van buitenaf om uit de vicieuze cirkel te raken. Het is inderdaad de communicatie die schort. Begeleiding inroepen of de rest van hun leven met open wonden rondlopen, eer ze nu samen zijn of apart. Twee jaar is lang maar eigenlijk ook weer niet in het licht van een mensenleven na een zwaar trauma. Ik zou nooit aan Titiv durven zeggen wat het beste is, scheiden of blijven. Zo lang ze zelf twijfelt, is het te vroeg, denk ik zelf … Maar dan moet de aanpak wel veranderen. De oude aanpak heeft duidelijk niet gewerkt..

Theekannetje schreef op 02-10-2023 om 18:02:

Pennestreek is een heel wijs persoon. Ik kan me het meest vinden in haar advies. Ik voel het ook zo aan dat Titiv en haar man nog niet rijp zijn om uit elkaar te gaan. Als Titiv nu haar huwelijk opblaast zal zij al haar pijn en verdriet gewoon meenemen. Soms kan dit niet anders, maar beter vermijden om op deze onafgewerkte manier afscheid te moeten nemen… Met andere woorden … ook als ze uit elkaar gaan zou het beter zijn om een paar issues eerst op te lossen. Maar daarvoor moet je inderdaad met twee zijn. Misschien echt eens hulp inroepen van buitenaf om uit de vicieuze cirkel te raken. Het is inderdaad de communicatie die schort. Begeleiding inroepen of de rest van hun leven met open wonden rondlopen, eer ze nu samen zijn of apart. Twee jaar is lang maar eigenlijk ook weer niet in het licht van een mensenleven na een zwaar trauma. Ik zou nooit aan Titiv durven zeggen wat het beste is, scheiden of blijven. Zo lang ze zelf twijfelt, is het te vroeg, denk ik zelf … Maar dan moet de aanpak wel veranderen. De oude aanpak heeft duidelijk niet gewerkt..

Dat vetgedrukte is zooo ontzettend waar. 

Ik heb zoveel mogelijk jullie berichten gelezen. Ook ik ben erachter gekomen dat mijn partner 2.5 jr bezig was met 3 dames, allemaal kende ze mij en onze kinderen. Alsof er een bom ontplofte, ik was in shock, want van alle mannen op de wereld juist hij. Ik geloofde het niet, vond mezelf zo onwijs dom dat ik nooit wat gemerkt had. Was ik dan zo naïef of liet ik hem te vrij? Ik vertrouwde hem volledig. Ik wilde alles maar dan ook alles weten, hij vertelde steeds verschillende verhalen. Ruim een jaar geknokt samen bij relatietherapie, bleek hij ineens contact te hebben met een collega. Weer een terugslag. Er zijn dagen dat het goed met me gaat maar kan ook om de kleinste dingen ineens compleet uit het veld geslagen worden. Zijn nu paar jaar verder, dat van zijn collega was afgelopen december. Ik kan het moeilijk van mij afzetten, vertrouw hem gewoon niet en ben veranderd in een onzeker typje. Totaal niet wie ik ben en vind mezelf ook echt niet leuk nu. Ik probeer met jullie mee te lezen over de ervaringen en misschien tips 😃