Verder na ontrouw - deel 8

De voorbeelden die ik hier lees zijn erg pijnlijk voor de bedrogen persoon. Maar voor de partner is het natuurlijk een totaal ander verhaal. Die zal dat nooit zo ervaren en dus niet begrijpen. Of doen alsof ze het begrijpen maar in werkelijkheid denken "stel je niet zo aan". En hoe langer het heeft geduurd hoe meer van dit soort voorbeelden er zijn. Knap als je dat naast je neer kunt leggen en verder gaan terwijl die smet er altijd zal blijven . En je moet wel leren dat te negeren en weer te vertrouwen anders heb je geen leven met deze persoon. 

Ik denk inderdaad dat mensen zich op een gegeven moment gevormd hebben. Beetje bijschaven kan. Maar verder is het ook een kwestie van accepteren hoe iemand is. En iets in die ander heeft spanning en avontuur nodig anders kom je niet tot dat punt. En ook iets in de ander vond jou daarin niet belangrijk genoeg of kon jou aan de kant zetten en langdurig tegen je liegen of je onnodig zorgen laten maken. En dat kost dus bergen energie die beiden erin moeten stoppen. En stoppen is ook pijnlijk maar dat sluit je daarna af. Een herstart blijft een dagelijkse confrontatie en altijd alert moeten zijn of terugdenken aan bepaalde zaken. 

Izza schreef op 18-09-2023 om 23:14:

De voorbeelden die ik hier lees zijn erg pijnlijk voor de bedrogen persoon. Maar voor de partner is het natuurlijk een totaal ander verhaal. Die zal dat nooit zo ervaren en dus niet begrijpen. Of doen alsof ze het begrijpen maar in werkelijkheid denken "stel je niet zo aan". En hoe langer het heeft geduurd hoe meer van dit soort voorbeelden er zijn. Knap als je dat naast je neer kunt leggen en verder gaan terwijl die smet er altijd zal blijven . En je moet wel leren dat te negeren en weer te vertrouwen anders heb je geen leven met deze persoon.

Ik denk inderdaad dat mensen zich op een gegeven moment gevormd hebben. Beetje bijschaven kan. Maar verder is het ook een kwestie van accepteren hoe iemand is. En iets in die ander heeft spanning en avontuur nodig anders kom je niet tot dat punt. En ook iets in de ander vond jou daarin niet belangrijk genoeg of kon jou aan de kant zetten en langdurig tegen je liegen of je onnodig zorgen laten maken. En dat kost dus bergen energie die beiden erin moeten stoppen. En stoppen is ook pijnlijk maar dat sluit je daarna af. Een herstart blijft een dagelijkse confrontatie en altijd alert moeten zijn of terugdenken aan bepaalde zaken.

Izza ben jij eik verder gegaan met de man die bij je vreemdging of niet? 

S.ndra schreef op 19-09-2023 om 06:24:

Mijn man en ik zijn eerst een paar jaar uit elkaar gegaan en daarna hebben we elkaar toch weer gevonden en zijn opnieuw begonnen. Ik ervaar het niet dat je de hele dag bezig moet zijn met leugens, dat je als het ware moet oppassen dat er niet weer zoiets gebeurt. Ik doe dat in elk geval niet. Ik zou zo’n relatie niet kunnen en niet willen. Hij heeft een punt achter de affaire gezet en ik, toen ik besloot verder met hem te gaan, ook. Ik sta er wel anders in dan vroeger, meer zelfstandig en minder naïef. Mocht het weer mis gaan, dan weet ik dat ik het zelf goed kan rooien. Maar ik denk dat het minder snel mis gaat omdat we weten wat voor brokken ervan komen en ook beter weten wat we aan elkaar hebben. Anderzijds heeft de periode dat ik niet met hem was, me veel gegeven qua ontwikkeling van mezelf. Ik had niet gewoon meteen door kunnen gaan denk ik.

Precies Sandra zo denk ik er ook over anders blijf je er in hangen. Eerst echt los van elkaar dan pas evt. weer rustig opbouwen als je nog verder met elkaar wilt. 

Titiv schreef op 19-09-2023 om 00:14:

[..]

Izza ben jij eik verder gegaan met de man die bij je vreemdging of niet?

In eerste instantie wel. Je wilt het toch proberen en het is natuurlijk heftig en zomaar stoppen voelde als opgeven. Maar uiteindelijk ging ik inzien dat dit soort situaties niet zomaar ontstaan. Er zit echt wel iets in de persoon of de relatie waardoor je open gaat staan voor een ander. En dat kan gebeuren (67% las ik laatst). Ik zie de minnaar of minnares trouwens ook niet als het probleem. Ben ook niet boos op die persoon. Het is namelijk heel makkelijk om daarnaar te wijzen ipv naar jezelf te kijken. Of alleen de partner als zondebok aan te wijzen. De bedrogene zie ik niet als schuldige (dat is de partner) maar als onderdeel van de relatie waarbinnen het verkeerd is gegaan. 

Na die periode ook veel gesproken met mensen die in dezelfde situatie hebbengezeten. En online tijdens het daten heel veel mannen die hetzelfde wilden of al deden. Ik wilde hun perspectief begrijpen. En omdat het anoniem was hoorde ik het werkelijke en eerlijke verhaal waarom ze het deden (nog niet uitgekomen), hadden gedaan (relatie verbroken) of weer wilden gaan doen (in bestaande relaties waarbij partner had vergeven). 

Ik kan er nu veel meer met een afstand naar kijken. En door die gesprekken ook een breder beeld. Net als de verhalen hier op het forum. Heel leerzaam. En ik heb ook echt wel andere ideeën gekregen over relaties en bijvoorbeeld monogamie. 

Izza schreef op 18-09-2023 om 23:14:

Ik denk inderdaad dat mensen zich op een gegeven moment gevormd hebben. Beetje bijschaven kan. Maar verder is het ook een kwestie van accepteren hoe iemand is. En iets in die ander heeft spanning en avontuur nodig anders kom je niet tot dat punt. En ook iets in de ander vond jou daarin niet belangrijk genoeg of kon jou aan de kant zetten en langdurig tegen je liegen of je onnodig zorgen laten maken. 

Zo dacht en denk ik er ook over. Dat mijn ex-man gevleid was door de aandacht van een andere vrouw, dat hij zich weer een jonge god voelde, dat de uren die hij met zijn minnares doorbracht uren waren waarin hij zich helemaal jong voelde en niet bezig was met de dagelijkse beslommeringen van een gezin, dat hij spanning en avontuur wilde --> ik snap het allemaal.

Wat ik NIET snap, is waar ik dan bleef. Nergens, denk ik. Hij dacht helemaal niet aan mij. Hij dacht alleen aan mij als hij weer een reden moest verzinnen waarom-ie later thuis was. Of een smoes moest verzinnen voor een extra gestolen moment met zijn minnares tijdens een weekend. 

Als ik me zorgen maakte om hem, over het feit dat hij zo afwezig leek, dan vond hij die zorg vervelend en draaide hij de situatie om ("met mij is niks aan de hand, maar wat is er met JOU aan de hand?!?!?"). 

Het rare was dat wij tijdens ons huwelijk regelmatig spraken over de zin en onzin van monogamie. We kwamen tot de conclusie dat voor ons allebei seksuele monogamie niet heel erg belangrijk was. Ik deed daar verder niks mee want ik had geen behoefte aan een andere man, maar de afspraak was altijd dat we het elkaar zouden vertellen als 1 van beiden behoefte zou hebben aan iemand buiten ons huwelijk, en dat we er dan afspraken over zouden maken.

Mijn ex-man had het mij dus gewoon kunnen vertellen. Maar dat deed hij niet. In plaats daarvan hield hij voor de buitenwereld de schijn op dat ik zijn grote liefde was (echt, onze vrienden waren ervan overtuigd dat hij mij op handen droeg, mijn vriendinnen wilden allemaal een man als mijn ex-man), terwijl hij mij achter mijn rug en tegen onze afspraken in, bedonderde. Hij kende mij lang en goed genoeg om te weten dat ik die leugens erger zou vinden dan de seksuele ontrouw, dat ik daar echt kapot van zou zijn. En toch deed hij het, want hij vond zijn eigen pleziertje belangrijker dan mij en zijn gezin.

Toen zijn affaire uitkwam (mijn beste vriendin had hem betrapt) en ik hem de deur wees, zei hij: "Ik heb altijd gedacht dat we, als dit uit zou komen, er wel over zouden kunnen praten". En ik dacht: als je dat werkelijk dacht, waarom vertelde je het dan niet gelijk? 

Het is nu zo lang geleden dat zijn beweegredenen me niet meer interesseren, maar dit alles maakte destijds wel dat ik dacht: ik KEN die man eigenlijk helemaal niet.

Izza schreef op 19-09-2023 om 08:06:

[..]

In eerste instantie wel. Je wilt het toch proberen en het is natuurlijk heftig en zomaar stoppen voelde als opgeven. Maar uiteindelijk ging ik inzien dat dit soort situaties niet zomaar ontstaan. Er zit echt wel iets in de persoon of de relatie waardoor je open gaat staan voor een ander. En dat kan gebeuren (67% las ik laatst). Ik zie de minnaar of minnares trouwens ook niet als het probleem. Ben ook niet boos op die persoon. Het is namelijk heel makkelijk om daarnaar te wijzen ipv naar jezelf te kijken. Of alleen de partner als zondebok aan te wijzen. De bedrogene zie ik niet als schuldige (dat is de partner) maar als onderdeel van de relatie waarbinnen het verkeerd is gegaan.

Na die periode ook veel gesproken met mensen die in dezelfde situatie hebbengezeten. En online tijdens het daten heel veel mannen die hetzelfde wilden of al deden. Ik wilde hun perspectief begrijpen. En omdat het anoniem was hoorde ik het werkelijke en eerlijke verhaal waarom ze het deden (nog niet uitgekomen), hadden gedaan (relatie verbroken) of weer wilden gaan doen (in bestaande relaties waarbij partner had vergeven).

Ik kan er nu veel meer met een afstand naar kijken. En door die gesprekken ook een breder beeld. Net als de verhalen hier op het forum. Heel leerzaam. En ik heb ook echt wel andere ideeën gekregen over relaties en bijvoorbeeld monogamie.

Ok, ja kan me dat wel voorstellen... ik merk ook aan mezelf, hoe ik me voel en hoe ik nu naar hem kijk maar ook naar de wereld dat een liefdesrelatie met mijn man er niet meer in zit. Ik voel me zo ver verwijderd van wat we hadden. 

Ben nu wel heel benieuwd wat die mannen jou vertelde, waarom ze t deden? 

Titiv schreef op 19-09-2023 om 09:00:

[..]

Ben nu wel heel benieuwd wat die mannen jou vertelde, waarom ze t deden?

Je vroeg het niet aan mij , maar ik heb hier wel een theorie over. Ik denk dat de meeste mensen vreemdgaan omdat het kan. De redenen hiervoor (ik voelde me niet gezien, ik heb eigenlijk bindingsangst, ik had zo'n stress en die moest eruit - whatever) verzinnen ze er later bij. Als het uitkomt, want dan moeten ze ineens met een reden op de proppen komen. Terwijl ik denk dat die reden er heel vaak helemaal niet was, alleen maar een ernstige karakterfout. Ik denk dat dat ook de reden is waarom maar heel weinig mannen hun gezin verlaten voor hun minnares (dat doet slechts 1 procent, heb ik weleens gelezen): het ging nooit om die andere vrouw, het ging nooit om een echte, diepe, serieuze reden: ze gingen vreemd omdat ze daar zin in hadden.

Natuurlijk zijn er uitzonderingen, en ik denk dat dat de gevallen zijn waarin een doorstart van het huwelijk een kans van slagen heeft. Maar over het algemeen denk ik helemaal niet dat vreemdgangers nou eens aan diepe soul searching hebben gedaan en zichzelf daarna toestemming gaven om vreemd te gaan. Ze deden het omdat het kon, de redenen verzinnen ze achteraf.

Izza schreef op 18-09-2023 om 23:14:

De voorbeelden die ik hier lees zijn erg pijnlijk voor de bedrogen persoon. Maar voor de partner is het natuurlijk een totaal ander verhaal. Die zal dat nooit zo ervaren en dus niet begrijpen. Of doen alsof ze het begrijpen maar in werkelijkheid denken "stel je niet zo aan". En hoe langer het heeft geduurd hoe meer van dit soort voorbeelden er zijn. Knap als je dat naast je neer kunt leggen en verder gaan terwijl die smet er altijd zal blijven . En je moet wel leren dat te negeren en weer te vertrouwen anders heb je geen leven met deze persoon.

Ik denk inderdaad dat mensen zich op een gegeven moment gevormd hebben. Beetje bijschaven kan. Maar verder is het ook een kwestie van accepteren hoe iemand is. En iets in die ander heeft spanning en avontuur nodig anders kom je niet tot dat punt. En ook iets in de ander vond jou daarin niet belangrijk genoeg of kon jou aan de kant zetten en langdurig tegen je liegen of je onnodig zorgen laten maken. En dat kost dus bergen energie die beiden erin moeten stoppen. En stoppen is ook pijnlijk maar dat sluit je daarna af. Een herstart blijft een dagelijkse confrontatie en altijd alert moeten zijn of terugdenken aan bepaalde zaken.

@Izza, Ik heb eerst je antwoord op de vraag van Titiv 09-09 om 00:14 afgewacht. Je manier van schrijven is op een veralgemeniseerde wijze waarbij je een saus van aannames over heen giet want jij hebt met zoveel mannen in vergelijkbare situaties gesproken dat je meent te weten hoe het is. Ik vind dit best zelfingenomen en storend tegelijk. Ik vraag mij zodoende af wat je doel is; doen zoals jij gedaan hebt of respect opbrengen voor de keuze van anderen en ‘luisteren’?

Want ja, ‘het is knap als je dat naast je neer kunt leggen en verder gaan terwijl die smet er altijd zal blijven . En je moet wel leren dat te negeren en weer te vertrouwen anders heb je geen leven met deze persoon.’ 
Wie ben je om te schrijven dat die smet altijd zal blijven, wie ben je om het te vertalen als smet. Het is niet jouw relatie dus schrijf niet over smet en nog liever; schrijf over jezelf. 

In je tweede alinea hetzelfde wijze van verwoorden:

‘Ik denk inderdaad dat mensen zich op een gegeven moment gevormd hebben. Beetje bijschaven kan. Maar verder is het ook een kwestie van accepteren hoe iemand is. En iets in die ander heeft spanning en avontuur nodig anders kom je niet tot dat punt. En ook iets in de ander vond jou daarin niet belangrijk genoeg of kon jou aan de kant zetten en langdurig tegen je liegen of je onnodig zorgen laten maken. En dat kost dus bergen energie die beiden erin moeten stoppen. En stoppen is ook pijnlijk maar dat sluit je daarna af. Een herstart blijft een dagelijkse confrontatie en altijd alert moeten zijn of terugdenken aan bepaalde zaken.’

De bold -zinnen zijn zo denigrerend. Je weet niet eens of dat op de langere termijn waar is want je hebt vooral met mensen gesproken of online gedatet die op dat moment er midden in zaten. Voor je een mening kan vormen, zou je ook meerdere gesprekken kunnen aan gaan met mensen die deze nare ervaring al wat langer geleden hebben mee gemaakt en bij elkaar gebleven zijn en daar geen spijt van hebben. Ik vermoed dat ze uit liefde elkaars fouten hebben vergeven en ze elkaar in het grote geheel beschouwd heel belangrijk vinden.

Ik werk in een zorgcentrum voor ouderen en zie en hoor hoeveel de mensen van een partner houden of van een overleden partner gehouden hebben.

Ik weet dat een relatie niet altijd rozengeur en maneschijn is. En sommigen hebben meer tijd nodig dan anderen om te achterhalen welke weg ze in slaan. Maar dat is wel hun beslissing zonder dat iemand hen een richting induwt met de uitspraak dat de smet altijd zal blijven.

Spreek voor jezelf, aub.

Flanagan schreef op 19-09-2023 om 09:41:

[..]

@Izza, Ik heb eerst je antwoord op de vraag van Titiv 09-09 om 00:14 afgewacht. Je manier van schrijven is op een veralgemeniseerde wijze waarbij je een saus van aannames over heen giet want jij hebt met zoveel mannen in vergelijkbare situaties gesproken dat je meent te weten hoe het is. Ik vind dit best zelfingenomen en storend tegelijk. Ik vraag mij zodoende af wat je doel is; doen zoals jij gedaan hebt of respect opbrengen voor de keuze van anderen en ‘luisteren’?

Maak je niet druk Flanagan. Izza heeft een (korte) relatie gehad van 15 jaar en is door deze relatie "beschadigd". Het is daarna een vrije vrouw geworden. Ze is sterk, onafhankelijk en doet wat ze leuk vindt. Wordt het saai dan stopt ze een relatie en misschien heeft ze er wel 2. Dat wil niet zeggen dat jij het verkeert doet omdat je door blijft gaan met een partner die vreemd ging. Soms is het goed om een ander beeld te krijgen en dat probeert ze hier te doen. Uiteindelijk is het jouw leven en maak jij de beslissing.

Flanagan schreef op 19-09-2023 om 09:41:

[..]

@Izza, Ik heb eerst je antwoord op de vraag van Titiv 09-09 om 00:14 afgewacht. Je manier van schrijven is op een veralgemeniseerde wijze waarbij je een saus van aannames over heen giet want jij hebt met zoveel mannen in vergelijkbare situaties gesproken dat je meent te weten hoe het is. Ik vind dit best zelfingenomen en storend tegelijk. Ik vraag mij zodoende af wat je doel is; doen zoals jij gedaan hebt of respect opbrengen voor de keuze van anderen en ‘luisteren’?

Want ja, ‘het is knap als je dat naast je neer kunt leggen en verder gaan terwijl die smet er altijd zal blijven . En je moet wel leren dat te negeren en weer te vertrouwen anders heb je geen leven met deze persoon.’
Wie ben je om te schrijven dat die smet altijd zal blijven, wie ben je om het te vertalen als smet. Het is niet jouw relatie dus schrijf niet over smet en nog liever; schrijf over jezelf.

In je tweede alinea hetzelfde wijze van verwoorden:

‘Ik denk inderdaad dat mensen zich op een gegeven moment gevormd hebben. Beetje bijschaven kan. Maar verder is het ook een kwestie van accepteren hoe iemand is. En iets in die ander heeft spanning en avontuur nodig anders kom je niet tot dat punt. En ook iets in de ander vond jou daarin niet belangrijk genoeg of kon jou aan de kant zetten en langdurig tegen je liegen of je onnodig zorgen laten maken. En dat kost dus bergen energie die beiden erin moeten stoppen. En stoppen is ook pijnlijk maar dat sluit je daarna af. Een herstart blijft een dagelijkse confrontatie en altijd alert moeten zijn of terugdenken aan bepaalde zaken.’

De bold -zinnen zijn zo denigrerend. Je weet niet eens of dat op de langere termijn waar is want je hebt vooral met mensen gesproken of online gedatet die op dat moment er midden in zaten. Voor je een mening kan vormen, zou je ook meerdere gesprekken kunnen aan gaan met mensen die deze nare ervaring al wat langer geleden hebben mee gemaakt en bij elkaar gebleven zijn en daar geen spijt van hebben. Ik vermoed dat ze uit liefde elkaars fouten hebben vergeven en ze elkaar in het grote geheel beschouwd heel belangrijk vinden.

Ik werk in een zorgcentrum voor ouderen en zie en hoor hoeveel de mensen van een partner houden of van een overleden partner gehouden hebben.

Ik weet dat een relatie niet altijd rozengeur en maneschijn is. En sommigen hebben meer tijd nodig dan anderen om te achterhalen welke weg ze in slaan. Maar dat is wel hun beslissing zonder dat iemand hen een richting induwt met de uitspraak dat de smet altijd zal blijven.

Spreek voor jezelf, aub.

Ik vroeg t izza idd omdat ze zeer makkelijk en best hard over alles spreekt maar nu snap ik dat ook want ze is niet meer met die man die bij haar vreemdging. Daar was ik dus benieuwd naar... natuurlijk heeft zij de ervaring alleen dit is een topic voor mensen die verder willen na vreemdgaan en haar posts maken t die mensen niet makkelijker. Het is voor izza al afgesloten, dus kan ik me voorstellen dat zij er uiteraard heel anders naar kijkt.maar daar heeft iemand die verder wil natuurlijk niets aan.

Wow, over denigrerende toontjes gesproken, zeg... Izza heeft een korte relatie gehad van 15 jaar en nu is ze een sterke, vrije vrouw. Wow.

Wat mij wederom opvalt in dit draadje, is dat het soms lijkt alsof met elkaar doorgaan na bedrog Heilig is. Andere geluiden worden genegeerd of smalend over gedaan. Titiv zegt zelfs dat je aan een ander geluid niets hebt, als je besluit door te willen gaan. Mij lijkt juist dat beide geluiden waardevol zijn: als je alleen praat met mensen die er hetzelfde over denken als jij, word je niet echt aan het denken gezet. 

Maar goed, ik trek me terug uit dit draadje, want blijkbaar wordt een ander geluid niet op prijs gesteld.

Persephone schreef op 19-09-2023 om 09:13:

[..]

Je vroeg het niet aan mij , maar ik heb hier wel een theorie over. Ik denk dat de meeste mensen vreemdgaan omdat het kan. De redenen hiervoor (ik voelde me niet gezien, ik heb eigenlijk bindingsangst, ik had zo'n stress en die moest eruit - whatever) verzinnen ze er later bij. Als het uitkomt, want dan moeten ze ineens met een reden op de proppen komen. Terwijl ik denk dat die reden er heel vaak helemaal niet was, alleen maar een ernstige karakterfout. Ik denk dat dat ook de reden is waarom maar heel weinig mannen hun gezin verlaten voor hun minnares (dat doet slechts 1 procent, heb ik weleens gelezen): het ging nooit om die andere vrouw, het ging nooit om een echte, diepe, serieuze reden: ze gingen vreemd omdat ze daar zin in hadden.

Natuurlijk zijn er uitzonderingen, en ik denk dat dat de gevallen zijn waarin een doorstart van het huwelijk een kans van slagen heeft. Maar over het algemeen denk ik helemaal niet dat vreemdgangers nou eens aan diepe soul searching hebben gedaan en zichzelf daarna toestemming gaven om vreemd te gaan. Ze deden het omdat het kon, de redenen verzinnen ze achteraf.

Ik denk niet dat het een karakter fout is... ik ben zelf ook vreemdgegaan maar in mijn tienerjaren, bij mij was dat toen gewoon een signaal dat ik mijn huidige vriendje niet meer leuk genoeg vond, dat was toen mijn karakter?maar nu ben ik totaal niet zo?. Ik denk daarom dat hoe jong of hoe oud je ook bent, het is een signaal dat je je huidige partner niet meer zo leuk vind. Maar die reden gaat natuurlijk niemand luidop zeggen, als mijn man zei ik deed het omdat ik jou gwn niet meer zo leuk vond dan wist hij ook wel dat hij me meteen kwijt zou zijn. Dus komen er smoesjes als ik voelde me niet gewaardeerd, ik voelde me oud, ik voelde me depri etc etc. 

Zonder reden vreemdgaan gaat er bij mij niet in, anders zou iedereen vreemdgaan toch? En omdat t kan... t kan toch altijd? Is niet moeilijk, genoeg mensen die wel in zijn voor een avontuurtje, als ik wil kan ik vandaag bij wijze van spreken vreemdgaan.

Persephone schreef op 19-09-2023 om 10:07:

Maar goed, ik trek me terug uit dit draadje

-knip-

Laten we nou niet te hard voor elkaar zijn als bedrogenen partijen. Je weet nooit alle ins and outs van een relatie. Ja ik kan me van Izza voorstellen dat ze met lede ogen aanziet hoe soms mensen lang blijven lijden terwijl ze met hart en ziel proberen door te gaan. Kijk maar hoe lang dit draadje al loopt en hoe lang sommigen al schrijven over hun pijn. Maar als zij een reden hebben hoop te hebben is dat niet aan degenen die niet zijn gebleven daar een oordeel over te hebben. Nou heeft Izza geen oordeel ze duidt gewoon de mogelijke dynamiek aan na het vreemdgaan. Dat mag toch?
Net als dat je mag blijven geloven in een mooi herstel van de relatie. Ik bedoel, kijk naar Miss en Pennestreek, dat zijn succesverhalen.