Verder na ontrouw - deel 8

Izza schreef op 18-09-2023 om 11:56:

Dat is voor mij ook het verschil tussen een langdurige affaire of meerdere affaires en iets dat kort/dronken/eenmalig/alleen zoenen etc is.

Het liegen en bedriegen gaat onderdeel zijn van iemand. Het zit in het karakter en zegt iets over de persoonlijkheid. Want het is nogal wat om een dubbelleven te kunen willen lijden. Om je partner zich zorgen te laten maken over jou terwijl er feitelijk iets heel anders is. Om tal van zeer persoonlijke zaken met een ander te bespreken maar niet met je eigen partner (dus ook een emotionele band aangaan met een ander). En je kunt daarna nooit meer echt zeker zijn. Dat onvoorwaardelijke is weg. Natuurlijk stap je daar overheen als je verder wilt. Je wilt de mooie verhalen en veranderingen geloven en de ander moet enorm zijn best doen en blijven doen (waardoor je ook een zekere mate van ongelijkwaardigheid krijgt).

Eens, ik vind ook een verschil zitten in een echte affaire of een dronkenmansactie. Allebei niet leuk, maar wel erg verschillend qua impact, denk ik.

Over het vetgedrukte: nadat het bedrog van mijn man uitkwam, wilde ik wel verder maar ik wist ook dat dat voor mij niet meer mogelijk was. Mijn respect voor hem was weg, en de kernwaarde van ons huwelijk ("wij kunnen alles met elkaar bespreken") was weg. Iemand hier schreef al eens dat het dan gaat om een nieuwe relatie opbouwen. Dat vond ik wel een goede omschrijving. 

Ik keek naar mijn man en dacht: als ik nu een relatie met jou zou moeten aangaan, met de kennis die ik nu over jou heb, zou ik er absoluut geen zin in hebben. De investering om er weer iets van te maken samen, is het mij gewoon niet waard want aan het eind van de dag wil ik helemaal niet samen zijn met iemand die tot dit soort bedrog in staat is. Met zo iemand wil ik niet eens bevriend zijn, laat staan dat ik die persoon als levenspartner wil hebben. \

Dus ben ik gescheiden. Geen dag spijt van gehad. Wel verdriet, dat wel. 

Titiv schreef op 18-09-2023 om 10:57:

Ik denk dat veel mensen rondlopen met dark secrets en bepaalde verlangens maar doe er dan wat aan, ga t leven leven wat je zo graag wilt maar ja er is toch dat houden van en je leeftijd, je hebt kids, je hebt een bepaalde status, noem maar op. Ik ga dat nooit begrijpen.

Alle mensen hebben drie levens: een openbaar leven, een privéleven en een geheim leven.

Is een citaat van een nobelprijswinnaar. Klopt ook wel.

Izza schreef op 18-09-2023 om 13:56:

Dat is ook het lastige als je wel samen verder gaat. Dan moet iedereen alles vertellen en een leugentje is al teveel.

Wel mooi als dat bij mensen wel lukt. Ook het feit zelf al dat er wel mensen zijn die daar wel voor willen gaan is mooi. 

Izza schreef op 18-09-2023 om 13:56:

Maar wat is groot en wat is klein aan leugens en wie gaat dat bepalen?

Ja, wat vind jij? Of bedoel je dat je toch nooit iets aan kunt vangen met het onderwerp leugen? 

Izza schreef op 18-09-2023 om 13:56:

Je bent niet verplicht alles te vertellen aan geheimen, je verleden etc. Ook niet aan je partner. De afspraak is hier "je hoeft me niet alles te vertellen maar wat je verteld moet de waarheid zijn, geen leugens".

Rondom vreemdgaan kan het best zijn dat er geen leugens verteld zijn of nodig waren door het vertrouwen van de partner,  maar is er vooral veel verzwegen is. 

Is dat minder erg?

Thera schreef op 18-09-2023 om 14:27:

[..]

Wel mooi als dat bij mensen wel lukt. Ook het feit zelf al dat er wel mensen zijn die daar wel voor willen gaan is mooi.

[..]

Ja, wat vind jij? Of bedoel je dat je toch nooit iets aan kunt vangen met het onderwerp leugen?

Ik denk dat het vreselijk lastig is in de praktijk. In het begin zit iedereen vol goede bedoelingen en is er alle aandacht. Maar de lange termijn is wat anders. Daarnaast zijn er altijd onderliggende problemen waardoor de situatie is ontstaan. Heel mooi als die worden aangepakt en het mensen lukt. Maar ik denk dat mensen ook zijn wie ze zijn en dat het op een bepaalde leeftijd is gevormd.  En heel eerlijk ik zou al die tijd en energie liever in mijzelf steken dan continue in dat gezamenlijke proces met altijd alert moeten blijven. 

Izza schreef op 18-09-2023 om 14:40:

[..]

...En heel eerlijk ik zou al die tijd en energie liever in mijzelf steken dan continue in dat gezamenlijke proces met altijd alert moeten blijven.

En toch hoeft dat alert zijn ook niet altijd verkeerd te zijn. Juist doordat je meer alert bent, kan dat ook helpend zijn om de relatie 2.0 beter te onderhouden en daar meer tijd en energie in te steken en te zorgen dat het nu niet weer te veel in de sfeer van "vanzelfsprekendheid" verzandt.

@S.ndra...dit..wat jij geschreven hebt  "Dat ik het niet door had gehad, geen signalen had gezien, dat ik dacht dat hij het zo druk had op zijn werk en me zorgen maakte om hem terwijl er heel iets anders aan de hand was. Ik voelde me zo dom en in mijn hemd staan"

Vooral dat zorgen maken dat herken ik zoooo erg. Mijn man is vorig jaar ernstig ziek geweest. Hele erge buikklachten. De huisarts vond het allemaal niet zo ernstig en de MDL arts in het ziekenhuis had een MRI scan aangevraagd maar daar moest hij nog drie weken op wachten. Ik was zooo ongerust en dacht echt dan man dood zou gaan zo ziek was hij, toen heb ik op een gegeven moment de huisarts gebeld en heel lelijk gedaan. Die kwam toen en we moesten toen acuut naar het ziekenhuis waar hij dezelfde avond nog met spoed geopereerd is. Hij had een darmafsluiting. Het was kantje boord zei de chirurg tegen mij toen hij na de operatie belde.
Man heeft later tegen Truus gezegd dat hij aan mij zijn leven te danken heeft. Mijn dank daarvoor is dat daarna de affaire in alle heftigheid is voortgezet....en ik maar voor hem zorgen en maar denken dat hij nog steeds herstellende was terwijl hij allang weer intiem met haar was...bah. Als ik daaraan denk dan voel ik mij echt misbruikt.

jeetje idd heel naar en zo pijnlijk boogschutter  
Bij mij kwa zorgen maken herinner ik me vooral de momenten dat hij bij haar was, 4 keer maar, maar oh ik weet t nog zo goed, omdat hij dan gwn zijn telefoon uit deed maar hij was op "zakenreis" dus ja ik dacht die ligt in een goot of er is iets aan de hand, en ik maar bellen, ook een keer, dat was de laatste keer dat hij met haar was zijn hotel gebelt, puur uit bezorgdheid, persoon aan de lijn zei dat zijn kamer telefoon in gesprek bleef maar hij liep wel ff naar de kamer, want ik zei ik ben zijn vrouw en ben ongerust, die man zal wel gedacht hebben want die wist natuurlijk wel dat mijn man niet alleen was! Hij stotterde echt tegen mij sorry er hangt een niet storen ding aan de deur dan mag ik niet kloppen maar ik hoor wel stemmen.... omg die man wilde t me denk ik zeggen maar ja..... achteraf voelde dat zo vernederend, dus ik zat me zorgen te maken terwijl hij het gezellig had pffffff vreselijk voelde dat! Ik word er nu niet meer boos om maar kon daar echt tig keer opnieuw van overstuur raken als ik eraan terug dacht.

O Titiv, dat lijkt me ook verschrikkelijk. Wist je toen dat het 'mis' was en heb je hem daarmee geconfronteerd? Of had hij daar een 'goede' verklaring voor?

Ik heb vaak gedacht...als ik het geweten had dat hij met haar in dat hotel was dan had ik daar eens graag op de deur geklopt... Maar dat zou misschien ook wel verschrikkelijk zijn geweest😒

Izza schreef op 18-09-2023 om 13:56:

En ik vind dat iedereen ook zijn geheimen mag hebben. Je bent niet verplicht alles te vertellen aan geheimen, je verleden etc. Ook niet aan je partner. 

Eens! Je hoeft echt niet álles te delen met je partner, iedereen heeft en blijft recht hebben op zijn/haar eigen privacy. Zo ook bijv. met je telefoon, deze is van mij en niemand (incl partner) heeft het recht deze zomaar in te kijken en/of te gebruiken. Ook hierover zijn de meningen nogal verdeeld merk ik vaak.

Boogschutter schreef op 18-09-2023 om 16:04:

Man heeft later tegen Truus gezegd dat hij aan mij zijn leven te danken heeft. Mijn dank daarvoor is dat daarna de affaire in alle heftigheid is voortgezet....en ik maar voor hem zorgen en maar denken dat hij nog steeds herstellende was terwijl hij allang weer intiem met haar was...bah. Als ik daaraan denk dan voel ik mij echt misbruikt.

Super pijnlijk Boogschutter, zelfs al om het te lezen!

Izza schreef op 18-09-2023 om 14:40:

[..]

Ik denk dat het vreselijk lastig is in de praktijk. In het begin zit iedereen vol goede bedoelingen en is er alle aandacht. Maar de lange termijn is wat anders. Daarnaast zijn er altijd onderliggende problemen waardoor de situatie is ontstaan. Heel mooi als die worden aangepakt en het mensen lukt. Maar ik denk dat mensen ook zijn wie ze zijn en dat het op een bepaalde leeftijd is gevormd. En heel eerlijk ik zou al die tijd en energie liever in mijzelf steken dan continue in dat gezamenlijke proces met altijd alert moeten blijven.

Waarschijnlijk is dat laatste in veel gevallen het beste. Maar je kunt het niet veralgemeniseren. 
Nu is het zo dat bij de voorbeelden hier op het forum waarbij stellen het wel aangaan samen, dat bijna altijd zo is dat de vreemdganger zelf heel graag de relatie wil vernieuwen. Dat maakt natuurlijk wel veel verschil. Dan is het niet zozeer een kwestie van dat dat de bedrogen partner vooral tijd en energie aan het steken is in haar partner en niet in zichzelf. Het kan zelf zo zijn dat juist deze bedrogen partners sowieso tijd en energie in zichzelf steken en alleen maar daarom ook in staat zijn om een hernieuwde relatie aan te gaan. Waarvan Miss bijvoorbeeld een goed voorbeeld is.  

Jouw uitspraak: ik denk dat mensen ook zijn wie ze zijn en dat het op een bepaalde leeftijd is gevormd vind ik veel te massief. Bovendien spreek je jezelf tegen want waarom zou je dan zelf tijd en energie in jezelf steken, jij bent dan toch ook al gevormd? Of bedoel je daar wat anders mee? 

Wat ik wel logisch aan jouw verhaal vind is dat het zo kàn zijn dat het geen zin heeft in een relatie te blijven en de extra pijn (extra pijn, want pijn is er ook als de relatie beëindigd wordt) en last die dat oplevert eigenlijk voor niks is, omdat het trekken is aan een dood paard. Maar dat kun je nooit in het algemeen stellen. Je slaat daar een heleboel mee plat. Als mensen die zelf de inschatting maken dat ze hun vreemdgaande partner een kans kunnen geven, dat aangaan, dan is dat iets om respect voor te hebben. Ze zeggen ook eigenlijk nooit dat ze zeker weten dat het zal lukken. En je hoeft daar in veel gevallen ook niet een tegenstelling in te zien in de trend van: die vrouw kiest ervoor haar energie niet in zichzelf maar in haar partner te steken. Want ik denk dat het vaak net iets anders ligt. Juist als een vrouw zoals hier vaak te lezen is, wel energie in zichzelf steekt is ze in staat om haar partner als die er op staat om de relatie te vernieuwen ook te zien als iemand die een kans verdient om zichzelf te vernieuwen. Ik vind daar meer vrijheid in zitten (vrijheid, dus het wil ook helemaal niet zeggen dat het zo eigenlijk bij iedereen zou moeten gaan) dan er maar vanuit gaan dat iedereen al gevormd is tot wie hij of zij is. 

‘Juist als een vrouw zoals hier vaak te lezen is, wel energie in zichzelf steekt is ze in staat om haar partner als die er op staat om de relatie te vernieuwen ook te zien als iemand die een kans verdient om zichzelf te vernieuwen. Ik vind daar meer vrijheid in zitten (vrijheid, dus het wil ook helemaal niet zeggen dat het zo eigenlijk bij iedereen zou moeten gaan) dan er maar vanuit gaan dat iedereen al gevormd is tot wie hij of zij is.’

Thera, mooi verwoord.

Izza schreef op 18-09-2023 om 14:40:

[..]

Ik denk dat het vreselijk lastig is in de praktijk. In het begin zit iedereen vol goede bedoelingen en is er alle aandacht. Maar de lange termijn is wat anders. Daarnaast zijn er altijd onderliggende problemen waardoor de situatie is ontstaan. Heel mooi als die worden aangepakt en het mensen lukt. Maar ik denk dat mensen ook zijn wie ze zijn en dat het op een bepaalde leeftijd is gevormd. En heel eerlijk ik zou al die tijd en energie liever in mijzelf steken dan continue in dat gezamenlijke proces met altijd alert moeten blijven.

Als die onderliggende problemen worden aangepakt, vooral bij/door de vreemdgaande partner, is de kans groot dat de relatie meeverandert met de ontwikkeling die beide partners doormaken. Hier althans wel. Een mens is nooit te oud om te leren en om zichzelf bij te schaven/aan zijn of haar gedrag te werken. Ik heb enorm veel tijd en energie in mezelf gestoken, en daarna ook in ons én in mijn man. Want je moet ook tijd en energie in elkaar steken, elkaar helpen en ondersteunen in het proces. Als je beiden alleen voor jezelf aan de slag gaat, ben je wel allebei in ontwikkeling, maar is de kans groot dat de sporen uiteen gaan lopen. Bij ons was de keus dus heel bewust voor sámen ontwikkelen.

Juist omdat ikzelf echt sterker was geworden en heel helder zag dat we nog een lange weg te gaan hadden kon ik het opbrengen om man te steunen in zijn proces. En in het verwerken van zijn liefdesverdriet. Hoe ingewikkeld ik het ook vond dat hij verdriet had om de relatie die hij had verbroken, ik kon zeker begrijpen dat het pijn deed om die keus te maken. En ik snapte ook wel dat rationeel een besluit nemen helaas niet zorgt dat de emoties en het gevoel ook meteen mee doen. Maar ik had het ervoor over.

En nee, als je besluit om een doorstart te maken is niet gegarandeerd dat je er ook daadwerkelijk samen (beter) uitkomt. Hier was dat gelukkig wel zo. Maar ook als dat niet zo was geweest had ik in ieder geval mezelf niets te verwijten; ik heb er echt alles aan gedaan om onze relatie te behouden. Intussen, 7 jaar na de ‘bom’, kan ik je trouwens verzekeren dat we niet meer ‘continu alert’ zijn in de zin dat we elkaar weer gewoon vertrouwen en loslaten, maar ons wel meer bewust zijn van de noodzaak om in contact te blijven met elkaar. En we zijn ons er nog steeds van bewust dat houden van niet vanzelf gaat. Je moet het vlammetje in een relatie van ruim 35 jaar bewust brandend houden. Dat is niet hetzelfde als dat houden van hard werken is, absoluut niet. Maar elkaar als vanzelfsprekend beschouwen is echt de snelste manier om het contact met elkaar kwijt te raken.