Verder na ontrouw - deel 8

Daarom hamer ik altijd op dat liegen. Als woorden en daden niet overeenkomen is het ook voor mij over en uit. Nu 4 jaar verder … in de laat4 jaar geen discrepanties meer kunnen vinden tussen woord en gedrag. Dat is belangrijk. Maar al duurt dat 10 jaar … dat zal mij niet tegenhouden om alsnog te scheiden bij de volgende leugen. Mensen maken fouten. En mensen kunnen daar uit leren. Een tweede kans mag.  Ik las eens bij een therapeut:
Eén fout kan toeval zijn. 
Twee keer gout is verdacht
Drie keer fout is een systeem

Naar mijn gevoel heeft de man van Titiv zijn tweede kans verspeeld op het moment dat hij ontkende dat hij in die club was terwijl hij gefilmd was. Een aanduiding dat hij inderdaad een beroepsleugenaar is. Ik kan ernaast zitten. 

Izza schreef op 30-08-2023 om 15:37:

Titiv zo zie je maar dat je nooit echt weet wat ze denken. En dat er een verschil zit tussen woorden en werkelijkheid. Bedenk dat wat hij doet of wil niet ter zake doet. Jouw eigen leven en wil heeft prioriteit.

En wie zegt dat hij jou als persoon terug wil hebben? Er kunnen tal van andere motieven zijn. Niet alleen kunnen zijn, schaamte voor de omgeving, vanwege huis, kinderen, status als gezin of getrouwde man, omdat minnares is vertrokken of hem niet meer wil etc etc. Jij zult die redenen nooit weten.

Bedoel je dat laatste zinnetje in het algemeen? Vrouwen die bedrogen zijn zullen nooit de redenen weten waarom hun man toch naar hen terugwil? Zo ja, dan ben ik het er niet mee eens dat je dat zo kunt stellen en zou moeten stellen. Er zijn denk ik veel gevallen waarin het heel moeilijk is om het te weten en misschien onmogelijk. Dan zijn er gevallen waarbij de vrouw er best van uit mag gaan dat ze het mogelijk wel weet. Natuurlijk (zegt bijna iedereen hier ook) blijft er dan twijfel ergens in het achterhoofd, maar dat wil niet zeggen dat het 'denken te weten' dan nergens op gegrond is en dat zo'n vrouw haar eigen hersens totaal niet zou mogen vertrouwen. Zoals jij het stelt doe je de vrouw misschien wel te kort. Het kan zijn dat je de vrouw voor ogen hebt die in haar wanhoop alleen maar zo graag wil dat haar man bij haar terug komt, dat ze niet meer in staat is om de realiteit onder ogen te zien. Nu is het al niet zo dat in alle gevallen de vrouw heel graag de man terug wil, maar juist andersom. Natuurlijk kan het dan ook zijn dat de vrouw dan niet meer realistisch kan kijken omdat ze daar dan op zich wel weer blij mee is. Maar echt, ik denk dat als je het zo in het algemeen stelt: de bedrogen vrouw kan het nooit weten, dat je dan onnodig het denkwerk dat zulke vrouwen dan vaak hebben om achter de waarheid (de waarheid van het bedrog en ook de waarheid van het innerlijk leven van haar man) hebben helemaal op losse schroeven. Veel beter zeg je dan: het is vaak heel moeilijk om de redenen te weten. Denk niet te snel dat je het weet. In de gevallen dat het dan zo is dat beide partners voor herstel gaan, is het dan veel gezonder en constructief om (terwijl je dan wel mag benadrukken dat het heel moeilijk is om de ander en zijn of haar redenen echt te kennen) nu elkaar als partners te blijven bevragen over allerlei aspecten van het leven en gevoelens en niet bang te zijn dat je dan iets te horen krijgt wat je niet wilt horen. Dit dus àls beide partners de weg van het herstel op willen. En ook als één van beiden het faket, kan dit heilzaam zijn, want dan komt dat ook wel uit. In de meeste gevallen, als je dus wat positiever denkt over het brein van vrouwen. 

thera ik denk positief over het vrouwelijk brein! En geloof ook echt dat er veel denkwerk zit in herstel en vergeving. Maar uiteindelijk maak je die keuze om verder te gaan. En dan zul je moeten accepteren dat in heel veel gevallen je nooit alles zult weten. Niet hoe het nu werkelijk was. Maar ook niet waarom hij je terug wil. En er kunnen natuurlijk meerdere redenen zijn. Iemand kan nog steeds van je houden en daarnaast keihard vreemdgaan. Dat kan gewoon los van elkaar staan voor sommige mensen. En weet je wat maakt het op een gegeven moment nog uit. Je wilt verder en hebt vergeven. Dan brengt blijven hangen in het verleden alleen verdriet en ellende. 

Peet, hoe is het met jou? Hoe was jullie vakantie?

Izza schreef op 30-08-2023 om 18:52:

thera ik denk positief over het vrouwelijk brein! En geloof ook echt dat er veel denkwerk zit in herstel en vergeving. Maar uiteindelijk maak je die keuze om verder te gaan. En dan zul je moeten accepteren dat in heel veel gevallen je nooit alles zult weten. Niet hoe het nu werkelijk was. Maar ook niet waarom hij je terug wil. En er kunnen natuurlijk meerdere redenen zijn. Iemand kan nog steeds van je houden en daarnaast keihard vreemdgaan. Dat kan gewoon los van elkaar staan voor sommige mensen. En weet je wat maakt het op een gegeven moment nog uit. Je wilt verder en hebt vergeven. Dan brengt blijven hangen in het verleden alleen verdriet en ellende.

Zo kan ik het wel met je eens zijn. Ik voor mijzelf maak het zelf met mijn verdriet omgaan los van het denken over hem. Dat is wat ik wil in ieder geval, ik zeg niet dat het altijd lukt. Juist omdat ik weet dat ikzelf verder moet en dat ook oppak, los van hem, sta ik mijzelf toe wel over hem te denken. Dat noem ik dan geen blijven hangen in het verleden. 

Ondertussen vind ik het wel mooi als het stellen wel lukt. En ook mooi als dat ook een uitgangspunt mag zijn dat het mooi is om daarnaar te streven. En ook te geloven dat het kan. 

Thera schreef op 30-08-2023 om 17:41:

[..]

Bedoel je dat laatste zinnetje in het algemeen? Vrouwen die bedrogen zijn zullen nooit de redenen weten waarom hun man toch naar hen terugwil? Zo ja, dan ben ik het er niet mee eens dat je dat zo kunt stellen en zou moeten stellen. Er zijn denk ik veel gevallen waarin het heel moeilijk is om het te weten en misschien onmogelijk. Dan zijn er gevallen waarbij de vrouw er best van uit mag gaan dat ze het mogelijk wel weet. Natuurlijk (zegt bijna iedereen hier ook) blijft er dan twijfel ergens in het achterhoofd, maar dat wil niet zeggen dat het 'denken te weten' dan nergens op gegrond is en dat zo'n vrouw haar eigen hersens totaal niet zou mogen vertrouwen. Zoals jij het stelt doe je de vrouw misschien wel te kort. Het kan zijn dat je de vrouw voor ogen hebt die in haar wanhoop alleen maar zo graag wil dat haar man bij haar terug komt, dat ze niet meer in staat is om de realiteit onder ogen te zien. Nu is het al niet zo dat in alle gevallen de vrouw heel graag de man terug wil, maar juist andersom. Natuurlijk kan het dan ook zijn dat de vrouw dan niet meer realistisch kan kijken omdat ze daar dan op zich wel weer blij mee is. Maar echt, ik denk dat als je het zo in het algemeen stelt: de bedrogen vrouw kan het nooit weten, dat je dan onnodig het denkwerk dat zulke vrouwen dan vaak hebben om achter de waarheid (de waarheid van het bedrog en ook de waarheid van het innerlijk leven van haar man) hebben helemaal op losse schroeven. Veel beter zeg je dan: het is vaak heel moeilijk om de redenen te weten. Denk niet te snel dat je het weet. In de gevallen dat het dan zo is dat beide partners voor herstel gaan, is het dan veel gezonder en constructief om (terwijl je dan wel mag benadrukken dat het heel moeilijk is om de ander en zijn of haar redenen echt te kennen) nu elkaar als partners te blijven bevragen over allerlei aspecten van het leven en gevoelens en niet bang te zijn dat je dan iets te horen krijgt wat je niet wilt horen. Dit dus àls beide partners de weg van het herstel op willen. En ook als één van beiden het faket, kan dit heilzaam zijn, want dan komt dat ook wel uit. In de meeste gevallen, als je dus wat positiever denkt over het brein van vrouwen.

Goed verwoord. Dankjewel!

Thera schreef op 30-08-2023 om 19:15:

[..]

Zo kan ik het wel met je eens zijn. Ik voor mijzelf maak het zelf met mijn verdriet omgaan los van het denken over hem. Dat is wat ik wil in ieder geval, ik zeg niet dat het altijd lukt. Juist omdat ik weet dat ikzelf verder moet en dat ook oppak, los van hem, sta ik mijzelf toe wel over hem te denken. Dat noem ik dan geen blijven hangen in het verleden.

Ondertussen vind ik het wel mooi als het stellen wel lukt. En ook mooi als dat ook een uitgangspunt mag zijn dat het mooi is om daarnaar te streven. En ook te geloven dat het kan.

En ook dit, zo voel ik het ook. ❤️

miss1984 schreef op 30-08-2023 om 17:41:

Eens met theekannetje, praatjes vullen geen gaatjes.

Daden mogen er gezien worden.
Want inderdaad ik heb mijn man nog nóóit in mijn leven zo angstig gezien als toen ik zei dat ik alles wist (bluf) en ik met het circus op wilde houden. Het feit dat hij zichzelf zolang ( en mij ) voor de gek hield zag hij toen pas in omdat ik stappen ondernam, dus daden.

Titiv, kom je nu een beetje tot rust ( mentaal) nu je niet meer bij je man woont? Of ben je mentaal nog veel met je gedachtes bij hem?

Ik kom zeker tot rust nu en vind t eik wel best zo, ik kan zijn hoofd niet meer aanzien.... maar toch heb ik wel verdriet maar meer in de zin van het gemis naar hoe t was, en hoe hij was... dat krijg ik maar niet uit mn systeem... vind t ook zo zielig voor de kids, ik merk aan de jongste dat ze boos is op hem ook al weet ze niet alles, ze voeld t natuurlijk wel aan.

En dat doet pijn.

Hij doet wel moeite maar ik merk aan mezelf dat ik t afwijs. Ik ben te bang dat t weer valse beloftes zijn. Moeilijk.....

In zo’n zoveelste gesprek met mijn man kwam het ter sprake dat het vreemdgaan, en alles er rond, mij het meest getekend en getroffen heeft in dit leven, mij wezenlijk heeft veranderd, mijn (toekomst)visie, kortom rationeel en emotioneel overhoop heeft gehaald.
En mijn levensrugzak bevat al zwaargewichten aan stenen: mijn moeder levenslang in een psychiatrische instelling gekend, weeshuizen, kindverkrachtingen en verwaarlozing, agressieve ex man, dakloos met 2 kinderen. Ik heb desondanks deze stenen een plaats kunnen geven, mijn leven met beide handen vastgegrepen en mijn eigen identiteit weten te vinden.
Ik wil met dit te zeggen alleen maar aangeven wat dit vreemdgaan bij mijn heeft teweeggebracht.
Dit is niet te verwoorden. Deze steen is, hoe gek het misschien mag klinken, zwaarder dan al mijn andere stenen samen.
Ik meende eindelijk gelukkig te zijn in mijn leven, gelukkig met mijn lieve zachtaardige en beminnende man.
En dit is geheel fake geweest.
Mijn leven blijkt als het ware nog te moeten beginnen.
En ja, ik zal wel op zeker moment mijn leven terug vastgrijpen maar hoe mijn standpunt, visie en ik als persoon overhoop ben gehaald heb ik nog nooit tevoren meegemaakt. Waar de vorige stenen littekens hebben achtergelaten, heeft deze laatste steen een stukje uit mij geamputeerd.

Toen ik hem op mijn beurt vroeg wat voor hem het meest getroffen heeft, antwoordde hij ‘de dood van mijn vader’.
Deze uitspraak deed me veel pijn. Natuurlijk mag hij dat vinden en zo voelen maar ik had verwacht dat hij zou zeggen ‘de pijn en schade die mijn vreemdgaan heeft veroorzaakt en wat wij nu hierdoor moeten doorstaan’.

Bij mij komt dit over als zijnde dat zijn huwelijk geen 1e plaats heeft in zijn leven, dat dat vreemdgaan voor hem blijkbaar niet zo’n punt was. Wat voor mij totaal anders ligt.

Wat percipieer ik hier verkeerd? Hoe moet ik dit opvatten?

Voor jou is het vreemdgaan traumatisch, voor hem niet of minder. Sterker nog, het overspel bracht iets (in ieder geval op dat moment). Dat was een tijd geleden voor mij een trigger: in vriend heeft een affaire gehad, hij is niet op de hoogte van mijn situatie. In een gesprek erover liet hij zien echt spijt te hebben van wat hij had gedaan. De pijn naar zijn vrouw, de schaamte over wat hij heeft gedaan. Maar  tegelijk was de seks met deze andere vrouw wel fantastisch. Hij had het maar wat graag niet gedaan en tegelijk was het op dat moment een prettige ervaring.

Voor de overspelige partner was het geen verrassing, jij bent er door overvallen. Van het ene op andere moment was er de schok en ben je totaal anders naar hem, je relatie en het leven gaan kijken. Onvrijwillig, de ander heeft dat voor je besloten. De last van in de steek gelaten zijn, leven met beelden, data en plekken die vervormd zijn, het liegen, etc dat is de last die hij niet zo kent. Daar zit iets van eenzaamheid in. Dat ervaar ik zo, terwijl ik mij daarnaast juist heel verbonden voel. De eenzaamheid is dat de ander goed besef kan hebben van de grootheid van pijn en verdriet, maar desondanks het gevoel niet kent. Voor overspelige partners is er overigens ook iets van eenzaamheid, zowel tijdens als na de affaire.

Ik verder weg ik kom, hoe minder ik dit soort vragen stel. Het antwoord kan niet snel goed, maar wel snel fout zijn. En ook: hij kan het niet snel goed, maar wel snel fout doen. Misschien helpt het je te bedenken wat nu je behoefte is en wat je (van hem) nodig hebt. Is het dat hij je vasthoudt, je pijnt erkent, je bedankt dat je de pijn draagt om samen verder te kunnen, dat je opnieuw sorry hoort, etc?

Ennei eens met Henk, je partner kan nooit zoveel pijn voelen van het verraad als jij... als bedrogen partij.

Ik denk dat hij dat daarom uit met " de dood van mijn vader". 
Ik geloof wel dat je man spijt heeft van wat hij gedaan heeft maar een heel ander gevoel heeft dan jij. Maar goed dat is ook vanuit mijn eigen perspectief en ervaring.

De pijn die je nu voelt, de aanslag op alles zal zo hard aan voelen omdat je hem zo enorm vertrouwde waarschijnlijk. Na alles wat je al meegemaakt hebt ging je er ( logisch) vanuit dat: hij zou dat nóóit doen gedachte.

Ik weet van mezelf nog dat ik uitsprak naar mijn man ( op oudejaars avond, voordat alles uit kwam): Dit kan toch nóóit meer kapot! Ik pakte hem vast en ik was net z'n gloeilamp van geluk.
Na deze woorden verbrak mijn man die zelfde avond het contact met de jonge dame. Dat was een moment van inkeer bij hem. 

De klap was daarom des te harder en als ik jou zo lees, lees ik een soort van vergeijkbaar gevoel. 

Ik heb nu wel geleerd heel anders te leven, nog steeds gelukkig. Maar dat geluk hangt niet meer van hem af... tja ik kan het niet zo goed uitleggen maar ik vaar meer op mezelf en minder op hem.

Ik houd altijd de twee gezichten en kijk met een neutralere blik in gedachte, maar dat geldt overigens voor iedereen hoor. Ik heb die zelfbescherming gecreëerd.
Ik geloof er ook in dat dat bij iedereen weer ( terug) kan komen of dat je het kunt leren, alleen kost dat veel tijd.

Het bedrog is net uit, het is nog vers, gun jezelf veel tijd dit te verwerken. 

Heb je professionele hulp gezocht? Zo ja welke?

Op zich is dat niet zo vreemd toch? Het overlijden van je ouders is een heftige en onomkeerbare gebeurtenis. Tussen jullie is het weer hersteld. Een overledene komt nooit meer terug. Jij wel. Daarnaast is het toch geen wedstrijd welke gebeurtenis erger is? En voor hem zaten er natuurlijk ook zeer prettige kanten aan de affaire. Voor jou niet. 

Eh een wedstrijd? Dat is wel erg ongelukkig verwoord. Neen dat is het helemaal niet hoor. We trachtten elkaars pijnen te vergelijken of ‘in te schalen’ wat uiteraard quasi onmogelijk is in 2 verschillende levensreferentiekaders en 2 individuen.
Ook ik kan vergelijken, de dood van mijn lieve moeder was ook een heftige gebeurtenis, zij komt ook niet meer terug.
Maar met dat vreemdgaan ‘sterft’ er ook een stuk van mijn man (samen met mij), ook al is hij er nog en zijn we nog bijeen (hersteld is het nog helemaal niet, ‘op weg naar’ eerder).

Maar na hele nacht getob kom ik uiteindelijk toch wel tot volgend besluit:
- de affaire had zijn leuke kanten inderdaad (anders doe je dit ook niet). Goeie sex en haar in zekere zin ‘graag zien’ een soort van in between tussen ‘vriendin’ en ‘houden van en liefhebben’ wat hij enkel met mij ervaart aldus hem
- de pijn die ik als bedrogene meemaak is geenszins de pijn die hij ervaart. Dat kan pas als hij zelf bedrogen zou worden
- ik ben er nog (hoe is momenteel nog iets anders) en hij zal enkel beseffen wat hij zou missen als ik er niet meer zou zijn in zijn leven. Dus dat gemis gevoel ervaart hij niet.

Dus ‘chance’ voor hem dat hij ‘enkel’ de dood van zijn vader mocht ervaren en geen bedrog. Erg kort door de bocht gezegd. Maar begrijp nu dat hij zijn vader aanhaalde. 

Er vandaag samen over gesproken en er zo uit geraakt.
De verloren millimeter van gisteren is terug gewonnen. 

Ennei op jou laatste regel wil ik graag reageren "- ik ben er nog (hoe is momenteel nog iets anders) en hij zal enkel beseffen wat hij zou missen als ik er niet meer zou zijn in zijn leven. Dus dat gemis gevoel ervaart hij niet."

Voor jou voelt dat zo hé en dat mag er zijn hoor en deze gedachte. 
Maar vanuit mijn ervaring en zicht op man kan dat gemis " naar het oude" er zeer zeker zijn. 
Omdat je nu blijft lijkt dat zo en word dat vanuit de maatschappij vaak gezegd: tjah niet mauwen je blijft toch? 

Maar zo werkt het niet, mijn man moet veel meer zelf doen, ik ben die miss die ik was niet meer, en dat vind hij soms een gemis. Heel veel is niet meer zoals het was, ik ben veranderd. Dat heeft de situatie met mij gedaan. 
Ik zeg hierbij niet dat ik hem niet vertrouw of niet meer geloof maar hij mag veel meer zaken zelf opknappen. Het extreem zorgzame wat ik was ben ik bijvoorbeeld niet meer. 
Bepaalde moeilijke zaken mag hij voortaan zelf opknappen. Ik realiseerde mij door in therapie te gaan hoeveel mensen op mij leunde en dat is meer dan gehalveerd en zorg ik eerst dat ik mijn eigen zaken op orde heb.

Ik vermoed zomaar als jij aan jou herstel los van man werkt dit in de toekomst ook kunt ervaren en man weldegelijk " het oude mist omdat het jou veranderd heeft als mens".