Verder na ontrouw - deel 8

Hier is de vulkaan weer uitgebarsten. Zoals jij ooit zo eens omschreef Anna Cara. Het borrelt en het borrelt en dan barst ie uit.
Gevoelens van wantrouwen kwamen weer naar boven. Zijn ze terrecht. Nee waarschijnlijk niet. Maar elke gedachte roept dan weer een andere gedacht op.
Maar heb ik dit ervoor over om zo oud te worden met deze gevoelens. Zo boos worden dat je een waas krijgt en er van alles uitgooit.

Tijdens mijn uitbarsting geroepen. Ik liet je volledig vrij gunde je van alles waarom deze grens over. Waarom belde je mij de volgende dag nadat het gebeurd is. Waarom kun je geen antwoord geven wanneer het gestopt is. Hij die altijd zo'n goed geheugen heeft.  Kan hier geen antwoord op geven. 
Ook meteen een halt geroepen als hij begon ja maar. Waarom niet meteen opgebiecht na zijn dronken uitstapje. Hij wist dat ik er meteen een einde aan zou maken. Maar waarom de consequentie niet pakken. Waarom toch verder gaan als je aangeeft bij Truus dat je een fout hebt gemaakt.
Ook  ik  ben ooit verliefd geweest op een ander. Ik zou eerst een eind gemaakt hebben aan mijn huwelijk. Ik zou hem dat nooit aangedaan hebben. Dat verdiende hij niet. 

En ik dacht de laatste 4 maanden dat het zo goed ging. Dat ik het verwerkt had. Alleen als ik heel eerlijk ben hou ik mijn gedachten over het vreemdgaan de laatste tijd voor mezelf. Ik wil geen gedoe. Wil dingen niet groter maken. Los het zelf wel op. Daar zijn we de fout in gegaan. We hadden bij onze herstart afgesproken niet meer namens elkaar te denken, ik heb met mezelf afgesproken dat ik mij moet kunnen uiten. En dat is ook enorm verbeterd alleen ten opzichte van het vreemdgaan/ zijn ontrouw  zijn we niet open gebleven.
Mijn gevoelens van wantrouwen heb ik niet gedeeld  waardoor het zich op heeft kunnen stapelen.

Word er zo moedeloos van!!!
Ik weet echt even niet hoe verder. Maar de grote vraag die mij nu bezig houdt is WIL ik wel zo verder. 

Anna Cara schreef op 13-07-2023 om 12:55:

Ik lijk mijzelf nu beetje tegen te spreken, maar graven naar of het langer was helpt je niet verder. Het staat ook los van jouw gevoel voor hem. Goede kans dat hij loog, zoals iemand hier recent zei, is dat juist om jou niet kwijt te raken. Soms terugkijkend denkt een vg ook what was I thinking?

Mijn tip was of is meer gericht op als je nieuwe shit denkt te hebben. Weer contact met Truus bijvoorbeeld. ook omdat het zo goed gaat tussen jullie.

Maar als jij last hebt van gevoel van oneerlijkheid (dat was je juist zo blij mee herinner ik mij dat hij meteen eerlijk werd), dan kun je het gesprek opnieuw voeren. Je hebt je vinger achter een hoekje van behang? Denk goed na of info over verleden je gaat helpen.

Xxx

Ja..denk dat nieuwe informatie over vroeger me niet verder gaan helpen. Maar denk dat eerlijkheid hierover wel belangrijk is. Ik heb bijv. nooit gevraagd naar details. Ben wel op de hoogte van de grote lijnen. Die moest ik eruit trekken. Sommige informatie heb ik van derden en van daaruit kon ik weer verder vragen. Vandaar ook mijn twijfels of de hele waarheid wel op tafel ligt en kan ik daar mee leven Ook omdat ik hier vaak lees. Niet alles wordt verteld. Beetje bij beetje komt er meer naar boven. Ook het feit dat hij het nooit verteld zou hebben  Geeft hij ook toe. Zou dus altijd verborgen voor me blijven. En ja...dan komen er gedachten. Wat is er nog meer verborgen. Het ongeloof dat iemand zo'n leugen verborgen kan houden.  Ja en tuurlijk. Hij wilde mij niet kwijt maar wat zegt dat over hem. Maar dat zijn mijn eigen vraagstukken waar ik een antwoord op zal moeten vinden.

Ik denk dat ik toch van nature een grote pleaser ben. Zit er ingebakken bij me. Daardoor deel ik mijn gevoelens van wantrouwen niet. Bang voor de negatieve reactie hierop. Ach het gaat zo goed. En dat ging het ook Maar is dat daadwerkelijk zo of wilde ik dat graag. Wil ik dat graag geloven. Zo ingewikkeld allemaal.

Nieuwe informatie heb ik niet. Zijn mijn gedachten die met me aan de haal gaan. Wat tot een escalatie heeft geleid was een opmerking die hij maakte en de dag erna een situatie waar ik een gevoel bij had. Gedrag wat hij liet zien waar ik zo klaar mee was van vroeger. Voor het uitkomen van vreemdgaan. Het lijkt wel alsof ik hier nu overgevoelig voor ben en meteen mijn klauwen laat zien. Want dat is wat ik absoluut nooit meer wil.( gedrag heeft overigens niets te maken met vreemdgaan) 

De escalatie was hier zo groot en heftig van de week dat we beiden denk wel inzien dat stoppen beter is alleen hebben we dat eerder gezegd 😔

Denk dat ik hier zelf antwoorden op zal moeten zoeken, misschien toch proberen om een stukje behang los te peuteren( mooie uitspraak weer) al is het alleen maar om rust te krijgen, maar bedankt wederom voor je reactie. 😘

Peet52! schreef op 13-07-2023 om 13:41:

[..]

Ja..denk dat nieuwe informatie over vroeger me niet verder gaan helpen. Maar denk dat eerlijkheid hierover wel belangrijk is. Ik heb bijv. nooit gevraagd naar details. Ben wel op de hoogte van de grote lijnen. Die moest ik eruit trekken. Sommige informatie heb ik van derden en van daaruit kon ik weer verder vragen. Vandaar ook mijn twijfels of de hele waarheid wel op tafel ligt en kan ik daar mee leven Ook omdat ik hier vaak lees. Niet alles wordt verteld. Beetje bij beetje komt er meer naar boven. Ook het feit dat hij het nooit verteld zou hebben Geeft hij ook toe. Zou dus altijd verborgen voor me blijven. En ja...dan komen er gedachten. Wat is er nog meer verborgen. Het ongeloof dat iemand zo'n leugen verborgen kan houden. Ja en tuurlijk. Hij wilde mij niet kwijt maar wat zegt dat over hem. Maar dat zijn mijn eigen vraagstukken waar ik een antwoord op zal moeten vinden.

Ik denk dat ik toch van nature een grote pleaser ben. Zit er ingebakken bij me. Daardoor deel ik mijn gevoelens van wantrouwen niet. Bang voor de negatieve reactie hierop. Ach het gaat zo goed. En dat ging het ook Maar is dat daadwerkelijk zo of wilde ik dat graag. Wil ik dat graag geloven. Zo ingewikkeld allemaal.

Nieuwe informatie heb ik niet. Zijn mijn gedachten die met me aan de haal gaan. Wat tot een escalatie heeft geleid was een opmerking die hij maakte en de dag erna een situatie waar ik een gevoel bij had. Gedrag wat hij liet zien waar ik zo klaar mee was van vroeger. Voor het uitkomen van vreemdgaan. Het lijkt wel alsof ik hier nu overgevoelig voor ben en meteen mijn klauwen laat zien. Want dat is wat ik absoluut nooit meer wil.( gedrag heeft overigens niets te maken met vreemdgaan)

De escalatie was hier zo groot en heftig van de week dat we beiden denk wel inzien dat stoppen beter is alleen hebben we dat eerder gezegd 😔

Denk dat ik hier zelf antwoorden op zal moeten zoeken, misschien toch proberen om een stukje behang los te peuteren( mooie uitspraak weer) al is het alleen maar om rust te krijgen, maar bedankt wederom voor je reactie. 😘

jeetje, dit vind ik wel heftig om te lezen. Ik vind altijd veel dingen zo herkenbaar die jij schrijft. En ik vond je de laatste tijd best wel “sereen” over komen. Balen dat het nu toch zo is ontploft. Is het inderdaad niet een soort van piek, zoals Anna omschrijft?

Eens vroeg ik mij af of een stel wel van elkaar hielden want ze hadden zo’n pittige woordenwisseling. Ze zei dat ze wel zeker van elkaar hielden en dat ze mijn relatie te ‘zoet’ vond. Later ben ik gaan inzien dat ik redelijk in een please-modus was verzand. Had ze dat toch een beetje gelijk?
Om uit de please- modus te komen, ben ik, met behulp van een mindfulness-training, mijzelf eerst de tijd gaan gunnen om af te wegen wat ik van iets vond en of het de moeite waard was om dat hoog te spelen. Hoog spelen is nodig om de ander duidelijk te maken wat je grenzen zijn. Vergeet niet dat met een  pleaser minder rekening wordt gehouden, en men niet gewend is aan wat tegengas. Ik denk dat een pittige woordenwisseling, hoe pijnlijk dan ook en ongeacht het onderwerp, juist goed is voor de zoektocht naar een gezonder evenwicht.
Zie een discussie niet meteen als het einde, maar als een gelegenheid duidelijker tegen elkaar te worden. Voor de partner ook beter als die gewezen wordt op de grenzen van je gevoel; daar kan het iets mee doen. En soms dringt het niet bij de eerste de beste keer door en vraagt dit om herhaling, of twee..

Elpisto schreef op 11-07-2023 om 07:26:

[..]

Persoonlijk zou daar voor mij ook een verschil in zitten ja. Ik kan me niet zo goed iets voorstellen bij het iemand nog in de ogen kunnen aan kijken, bij wijze van, als het iets is wat er altijd geweest is, of jaren heeft geduurd.

Izza schreef op 10-07-2023 om 22:43:

Ik denk trouwens wel dat er een groot verschil zit tussen een korte affaire of eenmalige misstap (keerdronkenzoenenin de kroeg ofzo). Of echt een jarenlange relatie ernaast. Dat laatste zou wat mij betreft echt einde verhaal moeten zijn al ben je nog zolang getrouwd. Dan heeft iemand echt een compleet dubbelleven en is er sprake vsn structureel liegen. Zo iemand is echt niet meer te vertrouwen wat mij betreft. Ook geen voorbeeld de kinderen.

Iemand die 10j, 2 jaar of 10maanden een affaire heeft gehad … liegt men dan niet even structureel? Op hoeveel weken, maanden, jaren trekt men dan de lijn?

ik ben nieuw op dit deel van het forum, en zoals jullie evenzeer gedupeerde ongewenste hoofdrolspeelster van een drama dat zo oud is als de straat.

Ik zit nu in maand 11,5 (oh ja, elke seconde van elke dag heb ik weten passeren) na dat de feiten bij me aan het licht kwamen, lees mee over jullie schouders, herken veel zaken.

Hoe diep of ver je alles ook wilt analyseren qua gevoel, het is enkel jezelf pijnigen of ‘goedpraten’ ter onderdrukking van angst. 

En alles wat ik hier lees is herkenbaar en begrijpelijk, al heb ik nooit gevraagd naar details, enkel of ik haar kende of niet, maar de kern van het verhaal is of je diep binnenin wel écht zélf met hem/haar door wil/kan gaan? Dat dit dus serieus een keuze is vanuit liefde en niet uit praktische overwegingen, al spelen deze uiteraard ook mee, maar mogen niet van doorslaggevend zijn. 

Dat gaat namelijk op den duur echt ten koste van je ‘eigen-ik’, verlies je jezelf uit het oog en zal het voor de toekomst alleen nóg moeilijker zijn iemand te vertrouwen (en nee, niet onvoorwaardelijk 😉).

Angst is een slechte raadgever, maar ook vernietigend in dit soort situaties. Het is niet fout/laf/egoïstisch om te besluiten dat je voldoende tijd hebt gespendeerd aan proberen elkaar weer te vinden na verraad.

Alleen jijzelf kan beslissen wanneer het genoeg is geweest, uiteindelijk die knoop definitief doorhakken is beangstigend, maar voor de rest van je leven in deze angst leven is vele malen verdrietiger vind ik persoonlijk.

Het gaat om het liegen, niet om de hoeveelheid daarvan. Wat maakt het uit of zij 8/14/30 x het bed hebben gedeeld en of dit binnen 1/3/10/40 weken was? Er is gelogen, het is een feit, wanneer en waarover gaat hij/zij wederom liegen, dat is de vraag/angst?

Ik neem gemakshalve even het voorbeeld van Titiv, man ging uit en ik neem gemakshalve aan dat Titiv hiervan wel op de hoogte was (excuses als dit niet het geval was en ik dit zelf invul), maar loog over het feit dat hij in een club was. Ik kan werkelijk niet begrijpen dat je als man, met zo’n geschiedenis, zelfs daarover dan gaat liegen? Dan ben je voor mij echt een pathologische leugenaar, zéker met een filmpje als bewijs?! Zo’n man gaat (vlgs mij) ook nooit meer veranderen, ik zou hem nooit meer geloven. 

Hoe gaat het trouwens met je Titiv?

En niet dat een pathologische leugenaar per definitie vreemdgaat, dat zeg ik niet, maar het liegen is vernietigender dan het vreemdgaan ansich (voor mij althans, geen feit uiteraard).

Het valt mij wel op dat veel mensen er hier bijna standaard vanuit gaan dat de partner ook tegen de minnaar(es) zou hebben gelogen. Of dat iedere minnaar(es) ook daadwerkelijk een leven met partner zou willen. Maar er zijn natuurlijk ook gevallen waarbij dat helemaal niet zo is. Minnaars die prima weten dat ze altijd nr.2 zullen blijven. Dat partner nooit zijn gezin zal verlaten of die dat ook niet eens willen. Vrouwen en mannen die bewust single blijven (met wat avontuurtjes ernaast) of die hun eigen gezin of partner willen behouden. 

Gedoe schreef op 13-07-2023 om 16:03:

[..]

jeetje, dit vind ik wel heftig om te lezen. Ik vind altijd veel dingen zo herkenbaar die jij schrijft. En ik vond je de laatste tijd best wel “sereen” over komen. Balen dat het nu toch zo is ontploft. Is het inderdaad niet een soort van piek, zoals Anna omschrijft?

Ja..het was zeker heel heftig. Ik was vroeger nooit boos. Ben geen boos persoon. Eigenlijk altijd positief en niet oordelend.Maar op de een of andere manier heeft deze crisis dit naar boven gehaald. Ik ben gewoon zo gekwetst door het liegen en verzwijgen. Ook omdat ik mijn man altijd zo vrij liet.

  Overigens geen fysieke boosheid of escalatie. Maar weet als geen ander dat verbale agressie/ boosheid ook veel kapot kan maken. Maar op de een of andere manier geeft dat me zoveel kracht. Maar natuurlijk een verkeerde manier. We moeten ook over dit stuk ( het vreemdgaan) kunnen communiceren anders blijft dit een pijn punt wat het natuurlijk ook is.

Ja ik vond het ook heel bijzonder dat dit weer gebeurde. Had het totaal niet aan zien komen. Dacht echt dat ik het verwerkt had. Maar zo zie je maar. Het is een wond die echt geheeld moet worden. Dat heb ik mijn man ook verteld. Ik heb hem verteld dat ik moet helen. Het vreemdgaan en het liegen moet helen. En dat kan alleen als ik me daarover kan uiten.

Nou ja de tijd zal leren of we hier overheen kunnen stappen of dat het tussen ons in blijft staan. We hebben vanavond wel weer een gesprek gehad. Ook geuit wat er ook gebeurd we blijven van elkaar houden. Man zal er altijd voor me zijn en dat geloof ik ook zeer zeker.

Dank je voor je reactie en ook wel fijn om te lezen hoe mijn situatie dan op andere overkomt. X

Flanagan schreef op 13-07-2023 om 19:19:

Eens vroeg ik mij af of een stel wel van elkaar hielden want ze hadden zo’n pittige woordenwisseling. Ze zei dat ze wel zeker van elkaar hielden en dat ze mijn relatie te ‘zoet’ vond. Later ben ik gaan inzien dat ik redelijk in een please-modus was verzand. Had ze dat toch een beetje gelijk?
Om uit de please- modus te komen, ben ik, met behulp van een mindfulness-training, mijzelf eerst de tijd gaan gunnen om af te wegen wat ik van iets vond en of het de moeite waard was om dat hoog te spelen. Hoog spelen is nodig om de ander duidelijk te maken wat je grenzen zijn. Vergeet niet dat met een pleaser minder rekening wordt gehouden, en men niet gewend is aan wat tegengas. Ik denk dat een pittige woordenwisseling, hoe pijnlijk dan ook en ongeacht het onderwerp, juist goed is voor de zoektocht naar een gezonder evenwicht.
Zie een discussie niet meteen als het einde, maar als een gelegenheid duidelijker tegen elkaar te worden. Voor de partner ook beter als die gewezen wordt op de grenzen van je gevoel; daar kan het iets mee doen. En soms dringt het niet bij de eerste de beste keer door en vraagt dit om herhaling, of twee..

Ik vind dit een hele mooie wat betreft het pleasen. Ik neem deze zeker mee.

Ik denk ook dat mijn boosheid komt door please gedrag. Ik uit me niet om de sfeer goed te houden. Dus ben ik aan het pleasen.

En mijn boosheid komt dan voort omdat ik me had voorgenomen dat niet meer te doen. Dat hadden we ons samen voorgenomen. We zouden open zijn, alles op tafel gooien etc etc. Maar toch onbewust verval je weer in oude gewoontes. Dus dat is weer een extra trigger voor mij.

De grens is bij ons weer even duidelijk gesteld. Zeker niet op een goede manier. Een discussie/ gesprek is een betere manier. Maar het is ook zo'n gevoelig  onderwerp. En dat terwijl ik er naar andere heel open over ben. Alleen naar man toe niet. Even onderzoeken waarom ik weer in oude gedrag verval .

Maar vind dat stukje over de zoektocht heel nuttig. Het zien als een zoektocht naar een manier van communiceren zonder dat je elkaar meteen van alles verwijt in boosheid. Maar elkaar  ets duidelijk wilt maken.

RoodVruchtje schreef op 13-07-2023 om 22:18:

Hoe diep of ver je alles ook wilt analyseren qua gevoel, het is enkel jezelf pijnigen of ‘goedpraten’ ter onderdrukking van angst.

En alles wat ik hier lees is herkenbaar en begrijpelijk, al heb ik nooit gevraagd naar details, enkel of ik haar kende of niet, maar de kern van het verhaal is of je diep binnenin wel écht zélf met hem/haar door wil/kan gaan? Dat dit dus serieus een keuze is vanuit liefde en niet uit praktische overwegingen, al spelen deze uiteraard ook mee, maar mogen niet van doorslaggevend zijn.

Dat gaat namelijk op den duur echt ten koste van je ‘eigen-ik’, verlies je jezelf uit het oog en zal het voor de toekomst alleen nóg moeilijker zijn iemand te vertrouwen (en nee, niet onvoorwaardelijk 😉).

Angst is een slechte raadgever, maar ook vernietigend in dit soort situaties. Het is niet fout/laf/egoïstisch om te besluiten dat je voldoende tijd hebt gespendeerd aan proberen elkaar weer te vinden na verraad.

Alleen jijzelf kan beslissen wanneer het genoeg is geweest, uiteindelijk die knoop definitief doorhakken is beangstigend, maar voor de rest van je leven in deze angst leven is vele malen verdrietiger vind ik persoonlijk.

Ja ik herken dingen uit je stukje waar ik nu op dit moment mee worstel. 

Ik ben zeker niet met man verder gegaan uit praktische overwegingen. Materialisme interesseert me namelijk niet.  Ik wil natuurlijk wel graag mijn boodschappen kunnen doen maar ik zou mezelf heel goed kunnen redden. Zal een stap terug moeten doen. Maar hé...als dat zo is dan is het zo.

Het feit waar ik mee worstel is idd kan ik erop vertouwen dat het nooit meer gebeurd. Kijk als ik daar antwoord op zou krijgen dan heb ik misschien rust. Maar aan de andere kant kun je je leven nooit zo vastleggen omdat we mensen zijn.  En rare is zo heb ik altijd gedacht. Het leven is niet altijd uit te stippelen

Het enige is dat ik een beeld voor me zie hoe  ik oud wil worden. Ik hou erg van.lezen . Heerlijk vind ik dat. Heb nu al 2.5 jaar geen boek ingekeken. Geen concentratie voor of geen tijd.

Ik zie mezelf voor me lezend in de tuin onder de parasol... bij wijze van. En dat beeld komt iedere keer terug als ik aan oud worden denk. Maar of mijn man daarin past dat weet ik niet.. want om te lezen moet je die rust wel hebben. De rust en de ontspannenheid dat alles goed is. 

Dus hier ga ik tijd over nadenenken

Niet alles wordt verteld. Beetje bij beetje komt er meer naar boven. Ook het feit dat hij het nooit verteld zou hebben Geeft hij ook toe. Zou dus altijd verborgen voor me blijven. En ja...dan komen er gedachten. Wat is er nog meer verborgen. Het ongeloof dat iemand zo'n leugen verborgen kan houden. Ja en tuurlijk. Hij wilde mij niet kwijt maar wat zegt dat over hem. Maar dat zijn mijn eigen vraagstukken waar ik een antwoord op zal moeten vinden.

Ergens heel eerlijk dat hij toegeeft dat hij het nooit verteld zou hebben. Maar denkt hij er nog steeds zo over? Zou hij het nu wel vertellen als hij de bocht uitvliegt? Snapt hij dat jij vanzelfsprekend dan denkt: wat heb je nog meer niet verteld? Erkent hij dat het ongezond en schadelijk is om niet (helemaal) eerlijk te zijn? Snapt hij wat hem weerhoudt/weerhield om eerlijk te zijn?

Voor mij waren de zwaarste momenten denk ik de momenten waarop ik mij afvroeg of ik alles wist wat ik wilde weten (heb veel details gevraagd, maar op geprobeerd bij sommige dingen weg te blijven). Eerlijkheid en openheid voelen als uiting dat de ander mij en mijn bestaan serieus neemt. En oneerlijkheid laat ruimte voor speculatie. Bij getriggerdheid gaat speculatie al snel de zware kant op. Gekmakend is het. Het riep in mij de rechercheur op en dat was voor mijn vrouw niet eenvoudig. 

Ik lees dat hij alles voor je wil doen en dat jullie het ondanks de pijn ook goed hebben (gehad afgelopen jaren). Is hij ook bereid al jouw vragen te beantwoorden, over het verleden en het nu (waarbij jullie allebei grenzen kunnen stellen)? Daar kun je mogelijk samen veel heling in vinden. Hoe pijnlijk ook.

Wil je er alleen maar in bevestigen dat eerlijkheid de basis is onder vertrouwen en herstel. Daar hoef je geen concessies aan te doen.