Verder na ontrouw - deel 8

Flanagan schreef op 27-04-2023 om 22:37:

De post van Titiv om 15:02 kent diverse veronderstellingen. Een beslissing voor scheiding kan toch niet gebaseerd zijn op aannames of veronderstellingen. In een gesprek kan veel duidelijk worden, vb waarom hij over het eten begon ipv over de brief. Mijn reactie was gericht op het achteraf geen spijt hebben, door het ontbreken van een open gesprek.
Anders toch een relatietherapeut inschakelen?

Kan zijn maar een beslissing wordt vooral genomen obv een algeheel gevoel: 

ik heb besloten om uit mekaar te gaan. Ik kan hem niet vergeven, ik kan hem geen liefde meer geven, het is op

door nu weer veronderstellingen te gaan weerleggen lijk je haar niet te respecteren in de genomen beslissing. Ik vind dat ondermijnend overkomen. En zelfs in je reactie nu wil je haar weer naar een relatietherapeut hebben. Waarom? Respecteer haar besluit.

flanagan, je hebt echt wel een punt hoor maar ik loop hier nu al 1,5 jaar tegenaan en klopt hij gaat mss helemaal niet vreemd op reis, ik zie ook wel het verschil met toen en nu, toen deed hij heel anders en lag zijn telefoon ondersteboven dat soort dingen, verder is hij sinds november niet gegaan tot nu (vandaag vertrokken) maar ik trek dat niet meer dat achterhouden omdat hij "bang is voor mijn reaktie", als je bang bent voor een reaktie van je partner zit er iets NIET JUIST. Een huwelijk moet gebasseerd zijn op vertrouwen en open en eerlijkheid, nou dat is dit niet. We hebben gister avond lang gesproken, hij zei dat dit de laatste keer is dat hij gaat maar dat hoorde ik eerder dus nee ik heb gezegd dat t voor mij echt over en uit is, het is te vernederend voor mij dat hij slaapt waar hij sliep met haar, at met haar etc... het is voor mij TE veel. Ik heb ook mn trots. Hij is nu weg dus ik heb t huis alleen gelukkig (met de kids uiteraard) en als hij terug is ga ik naar een vriendin. Hoe we t gaan doen bespreken we volg wk...want nu kan ik daar even niet helder over nadenken.

Flanagan schreef op 28-04-2023 om 09:38:

Je kwam idd moe over en uit vermoeidheid kan je beslissingen maken uit emotie en pijn. Ik zou je beslissing niet aankaarten als het duidelijk was dat je aan het trekken bent aan een dood paard. De komende dagen ben je alleen en kan je jezelf te tijd geven en nadenken hoe je verder wilt.

De opmerking over inschakelen relatietherapeut is meer om de communicatie tussen jullie te verbeteren en voor jou als klankbord gezien de aversie naar die plaats. Was de trip minder beladen als hij in een andere plaats verbleef?
Ik begrijp je dubbele gevoelens aangaande die plaats. Hier had ik ook te dealen met dubbele gevoelens en heb zodoende alle herinneringen aan zijn moeder het huis uit gegooid en op alle familiefeestjes acte te present gegeven om te voorkomen dat de vriendin van de familie die ik in staat achtte hem in te palmen, voor te zijn. Gek genoeg was ik niet bevreesd voor zaken reisjes, maar wel voor die vriendin omdat die erg close was met zijn moeder. Nu die moeder overleden is, is de interne band binnen zijn familie afgezwakt; ruimte voor ons om op te pakken wat we vroeger met elkaar hadden opgebouwd. Maar dan wel bewuster om niet weer in die valkuil te belanden.

Verder kom je over als een sterke vrouw; wat je ook gaat beslissen, je komt er wel omdat je weet wat je wel en niet wilt. Je wilt openheid en eerlijkheid, daar maak je je sterk voor. Dat is ook je leidraad voor je overwegingen.
{{{knuffel}}}

Ik snap wel hoor dat t goed bedoeld is en echt waar ik heb vaak aangegeven mss hebben we hulp nodig maar hij wil niet. En ik besef dat je sommige beslissingen maakt in een opwelling maar na 1,5 jaar kan ik wel met zekerheid zeggen dat ik er nu zeker van ben wat ik wil, hij heeft zoveel tijd van mij gekregen en hij is me nu echt kwijt, en mss ook beter voor hem want hij is duidelijk zijn weg kwijt, jammer na 18 jaar huwelijk maar ja, mensen veranderen. Mss vind hij juist rust zonder mij, en word hij terug happy. Ik gun t hem nog altijd. Hij is een ontzettend goede vader, dus hij is niet in en in slecht. Mss passen we gwn niet meer bij mekaar. Er is iets in mij gekrakt, ik voel geen liefde meer, wil hem niet meer, wil hem niet meer aanraken, wil ik terug wat ik had ja maar het is niet meer. Het gemis zal voor altijd blijven.

Knuffel terug ❤️

Anna Cara schreef op 28-04-2023 om 09:39:

Ik vind het dapper van je om te blijven bij je besluit. Je hebt je grenzen namelijk al meermaals aangegeven. Heel duidelijk. Hij kiest er dus bewust voor. Hij weet: Die buitenlandse trip naar die plaats en dat hotel is een no go. Hij gaat er elke keer aan voorbij. Voor de derde keer. Ik herken dat je gevoel afneemt bij deze keuzes van je man. Hij is je nu echt kwijt. En dat kan hij alleen zichzelf kwalijk nemen. Fijn nu rust. Sterkte voor wat nu gaat komen....

Xxx

Idd, ik kan mn grenzen niet blijven aangeven, er word gwn niet naar geluisterd. Hij is mij idd kwijt nu. En rust is idd echt naar waar ik snak. Me niet meer druk maken om hem, om ons. X

wat betrefd dat ik het gister via een text heb gezegd aan hem is omdat hij altijd wegloopt als ik begin over "dit", hij klapt dicht en loopt weg naar een andere kamer of vertrekt naar buiten. Dus dan maar via een text. Uiteraard hebben we gesproken gister avond, en is t dus ook mondeling gezegd. Ik ben een prater, hij niet. Dat heeft ook veel stuk gemaakt.

Titiv schreef op 28-04-2023 om 10:47:

[..]

Idd, ik kan mn grenzen niet blijven aangeven, er word gwn niet naar geluisterd. Hij is mij idd kwijt nu. En rust is idd echt naar waar ik snak. Me niet meer druk maken om hem, om ons. X

wat betrefd dat ik het gister via een text heb gezegd aan hem is omdat hij altijd wegloopt als ik begin over "dit", hij klapt dicht en loopt weg naar een andere kamer of vertrekt naar buiten. Dus dan maar via een text. Uiteraard hebben we gesproken gister avond, en is t dus ook mondeling gezegd. Ik ben een prater, hij niet. Dat heeft ook veel stuk gemaakt.

Lieve Titiv, wat triest dat het zo gelopen is. Zo ontzettend jammer dat hij niet naar zichzelf kan kijken/durft te kijken. Want dat is wat je doet in therapie. Zoals het vreemdgaan niet zat in jou of jullie relatie maar in hemzelf, zo zit de oplossing ook in hem. Jij kunt in je eentje niet de relatie weer goed maken, daar heeft hij een enorm aandeel in en dat heeft hij nog altijd niet erkend en niet opgepakt. Dus heel goed dat je nu eindelijk echt je grens hebt getrokken. Jij hebt jouw aandeel meer dan geleverd!

Maar, stel nou dat hij, als hij terugkomt, toch toegeeft en in therapie wil? Zou jij daar dan nog voor openstaan? Ik weet als geen ander dat gevoel, als dat er eerder wel was, echt terug kan komen. Jij hebt al zoveel geïnvesteerd, omdat jullie gezin je zo dierbaar is. Zou jij het op kunnen brengen om toch nog één keer je in te spannen om het alsnog goed te krijgen samen? Ik hoop namelijk dat hij nu, nu jij een echte harde grens hebt aangegeven, niet langer wegloopt voor zijn eigen proces. Dat hij eindelijk beseft dat hij een heel stuk laat liggen. Dat hij zelf verantwoordelijk is voor hoe jullie relatie nu is en dat hij zelf de oplossing in handen heeft als hij het maar wil en durft.

Probeer deze week alle emoties, gedachten en gevoelens te parkeren en rust uit, lekker samen met de kinderen. Maar ik kan me ook voorstellen dat je wel de behoefte voelt om alvast stappen te zetten. Doe waar jij je goed bij voelt. Misschien is het naar je man toe ook wel goed om te laten zien dat jij echt zeker bent van je zaak en al in beweging bent gekomen. Dat hij ook echt beseft dat hij aan de bak moet wil er nog wat veranderen. Hoe dan ook, heel veel sterkte. En een dikke knuffel.

Titiv..wat verdrietig voor je..maar je bent de strijd aangegaan uit liefde die je had voor je man en gezin. Je bent in een rollacoaster van emoties terrecht gekomen. Hebt een trauma meegemaakt. Want vreemdgaan van je partner kun je echt ervaren als een trauma als het uitkomt.
Maar het verwerken van het vreemdgaan...kun je niet alleen. En jouw verzoek om niet meer naar die plek te gaan, niet meer in het hotel te slapen vind ik echt niet teveel gevraagd. Niet als jullie samen verder willen. Ik snap je gevoel dat je ervaart hij dan geen respect heeft voor jouw gevoelens en dat je hier een grens trekt. 
Ik snap dat je moe bent....
Heel veel sterkte en een dikke knuffel...

Denk je dat je na een week rust van elkaar er weer anders over gaat denken. Ik heb ook zo vaak geroepen. Ik kan niet meer. Heb er geen zin meer in om het te verwerken we kunnen beter gaan scheiden. 
Maar ja hier had ik wel een man die mij hielp om dingen te verwerken. En een prater is. Dat helpt misschien wel mee.

Volkomen begrijpelijk hoor. Het vertrouwen is vaak zeer ernstig beschadigd na vreemdgaan. Zelfs als je ooit kunt vergeven is vergeten niet mogelijk. 

Waarom nog weer eindeloos naar een therapeut? Dat is echt geen wondermiddel. Het veranderen van bestaande patronen is heel erg lastig. En kost veel energie. Die kan je ook stoppen in jezelf en je kinderen ipv in een twijfelachtige partner. En gelukkig zijn er ook mannen waarbij een relatie geen eindeloze strijd is. 

Hoi,
Na veel berichten van jullie gelezen te hebben. Ben ik zover om ook mijn verhaal te schrijven. Inmiddels is het bijna 7 jaar geleden dat mijn man is vreemdgegaan en een soort relatie is begonnen. Ik heb er voor gekozen om hem een kans te geven, en hij wilden ook ons gezin niet opgeven. Ook omdat hij nog van mij houd. In die periode van de afgelopen 7 jaar heeft hij diverse keren nog contact met haar gehad. Tot voor kort, alleen hij zegt dat het meer is om te weten hoe het met haar gaat. Ook heb ik contact met die andere vrouw gehad tot voor kort nog. Dat had ik niet moeten doen. Omdat zij met heel haar verhaal kwam, dat het weer zo fijn is om af en toe wat van elkaar te horen etc. Voor mijn idee ben ik nog steeds niks opgeschoten wat betreft het vertrouwen. Ondanks dat het tussen ons eigenlijk beter is geworden als dat het eerst was. Ik leg ook het probleem bij mezelf. Nog steeds ben ik bezig met controleren, wantrouw ik elk ding. Zoek overal wat achter. Ik kan het gewoon niet loslaten. Gelukkig kan ik er wel met mijn man goed over praten. Maar op een gegeven moment word hij dit natuurlijk ook zat. Je wil geen vrouw die altijd maar zit te piekeren. Heeft het te maken met je eigen zelfbeeld? 
Ik ben op en moe. 
Heeft iemand tips, komt het ooit goed?

titiv...hoe gaat het nu met je? Ik heb veel aan je gedacht, hoe was het toen je man weer thuis kwam? Had je hem toch gemist en hem toch nog een laatste kans gegeven? Of was je in de dagen dat hij weg was zo tot rust gekomen zodat je wist dat uit elkaar gaan het beste was voor jullie allebei. Ik wens je heel veel sterkte en blijf hier maar schrijven voor wat steun.

Peet...je vroeg me een tijdje geleden hoe het ging met het verwerken. Ik heb een tijdje niet geschreven het ging niet zo goed. Ik vind het nog steeds zooooo moeilijk en onbegrijpelijk. Man doet wel ontzettend zijn best. Hij klapt nu ook niet meer zo vaak dicht. Alleen als ik het heel erg moeilijk heb dan kan hij er geen woord uitbrengen, dat is soms wel eens frustrerend omdat ik het dan zo hard nodig heb. Ik vind het nog steeds moeilijk dat hij haar ziet op het werk. Hij probeert wel zoveel mogelijk op een andere lokatie te werken op de dagen dat zij er is maar dat is helaas niet altijd mogelijk. Hij belt me iedere dag vanuit het werk en als hij een vergadering met haar heeft dan appt hij me van tevoren en als de vergadering afgelopen is. Het vertrouwen nu op dit moment is bij mij niet zo'n ding. Ik vertrouw hem nu wel. Maar gewoon dat zij nog in beeld is, dat vind ik zo moeilijk. Zij weet hoe hij kijkt en hoe hij voelt en kust. Dat vind ik gewoon verschrikkelijk. Hij heeft veel nieuwe kleren gekocht. Ik heb veel weggegooid. Ik heb hem gevraagd om nieuwe kleren aan te trekken als zij er is. Geen hemd waar zij tegen aan heeft gestaan of misschien de knoopjes van los heeft gemaakt. Het hemd van het weekendje ging als eerste in de zak van max.....haha. Hij snapte dat wel maar zei...dat valt toch niemand op... Maar bij de eerste vergadering zei ze...goh heb je een nieuw hemd aan....

Peet jij bent een beetje mijn voorbeeld. Het is bij jullie al een tijd geleden en jullie zijn nog bij elkaar. Hoe je schrijft dat het vaak zo moeilijk was en je wilde scheiden maar dan toch weer besloot om te praten en bij elkaar te b!ijven. Mijn man leest dit forum ook en hij zou graag willen weten of jou man dan steeds weer opnieuw sorry zei en alles waar hij spijt van had opnieuw benoemde.
Mijn man zei dat hij het jammer vond dat er geen forum was voor ontrouwe partners (hier krijg ik commentaar op) dus ik leg het even uit. Een forum waar ontrouwe partners konden praten over hoe ze spijt moesten betuigen hoe ze om konden gaan met hun verdrietige/boze partner. Dat het niet raar was dat het smorgens heel erg goed met hun partner ging en smiddags helemaal mis kan gaan.

Ik zeg heel vaak dat ik zo graag weer gewoon kon doen, me gewoon kon voelen. Maar het lijkt wel of ik niet meer weet hoe dat moet. Ik heb nog steeds heel veel behoefte aan troost en twee armen om me heen maar dan voel ik me ook zo afhankelijk en dat ben ik eigenlijk nooit geweest. Ik heb wel gezegd dat ik mezelf kwijt ben.

Embee3 bij jou is het 7 jaar geleden....dan zinkt de moed mij een beetje in de schoenen. Ik had gedacht dat het dan wel een heel stuk verwerkt was. Maar je schrijft wel dat ze nog contact hebben dat is echt onbegrijpelijk. Mijn man heeft alleen op het werk contact dat is al erg genoeg maar prive dat is toch echt een ding wat je niet moet doen na ontrouw.
Ik ben volgens mij het groentje op dit forum, ik weet het nu vijf maanden en hij heeft zeven maanden een affaire gehad. Die begon vorig jaar in mei...en nu is het weer mei. Daar moet ik veel aan denken.

Anna Cara...ik zie jou als mij tweede therapeut. Jij hebt altijd fijne overdenkingen of spreuken en je stelt ook soms vragen waar ik dan zelf niet op gekomen was en wat mij helpt om sommige dingen anders te zien. Onze therapeut zei dat ik voorzichtig moest zijn om niet te verzinken in zelf medelijden. Dat vond ik wel hard maar dat is natuurlijk wel waar. Maar ja, hoe doe ik dan weer gewoon en hoe kan ik die negatieve en vervelende gedachten uit mij hoofd krijgen. Als ik weer zo'n beeld heb hoe ze samen in die hotelkamer hebben gelegen....breien of haken helpt niet echt en als ik een stuk ga lopen dan neem ik mij hoofd ook mee. Ik zeg vaak tegen hem...wat een ellende en moet dat heel diep zuchten, ja zegt hij dan ik zou willen dat ik de klok terug kon draaien maar dat kan niet...

Embee3, heb jij zelf iets van begeleiding of hulp of gesprekken gehad? Hebben jullie relatietherapie gehad? Ik denk dat je 2 dingen zou moeten doen: van je man eisen dat hij (zo lang als jij dat nodig vindt) geen contact meer heeft met die dame en zelf zul je een manier moeten zien te vinden om dat vertrouwen weer op te bouwen.

Ik heb zelf veel gehad aan een coach. Met haar hulp ben ik persoonlijk erg gegroeid en dat heeft mijn zelfvertrouwen enorm vergroot. Dat hielp mij in de relatie met mijn man. Die is ook beter geworden dan ervoor. En verder heb ik gewoon geaccepteerd dat er voor mij triggers blijven. Als man met een vriendin of vrouwelijke collega afspreekt steekt dat altijd nog even. Maar ik kies er bewust voor om dat te negeren. Ik heb het er wel nog regelmatig met man over, dat ik zulke gedachten en gevoelens nog steeds heb. Dat zorgt ervoor dat hij er erg open over blijft en dat vergroot weer mijn vertrouwen.

Boogschutter, het toverwoord is tijd en geduld. Echt, het wordt beter. Trek er rustig 2 jaar voor uit, 5 maanden is niks! Ik snap dat je van deze boodschappen niet vrolijk wordt, maar ik kan het niet mooier maken. Wel kan ik zeggen dat jullie relatie echt beter kan worden dan hij was. Hier is dat echt het geval.

Wat hier geholpen heeft was dat we elkaar konden steunen in ons verdriet. Hoe gek het ook mag klinken. Man had liefdesverdriet en ik natuurlijk van zijn affaire en ontrouw. Hoewel ik het natuurlijk extreem pijnlijk vond dat hij liefdesverdriet had begreep ik wel dat het zo was. En ik voelde ook aan dat dat stuk negeren niet zou helpen. Mijn begrip voor hem heeft os zeker geholpen.
Verder zijn we bewust leuke dingen samen gaan doen. Elke week een avond voor onszelf om weer verliefd op elkaar te worden en om goede gesprekken te hebben. Wij ‘spaarden’ punten op om op die momenten te bespreken. Dus als ik last van triggers had, boos of verdrietig was, als ik ergens moeite mee had gehad, dan schreef ik dat op om op die avond te bespreken. Het voordeel is dat dan de emoties er al grotendeels vanaf waren en we echt een goed gesprek konden voeren over wat er precies gebeurd was, wat anders had gekund of gemoeten en wat man kon doen om mijn pijn en verdriet te verminderen. Dat waren de momenten dat we heel erg in verbinding waren.
Hoop dat je hier wat aan hebt…