Verder na ontrouw - deel 8

ixis schreef op 22-02-2022 om 14:22:

[..]

Daar word ik dan wat treurig van. Het is niet juist om met de man van je vriendin aan te leggen, want daar heb je een band mee....van vrouwen waar je geen band mee hebt hoef je je niks aan te trekken, kan jou dat gele bandje schelen

Tot zover gaat dus de solidariteit...

Ik snap de gedachte dat de vreemdganger (m/v) hoofdverantwoordelijk is voor zn relatie, maar no way dat je daarom geen enkele boosheid/teleurstelling voor Truus/Frits 'mag' voelen.

Ja je vergiste je dus in het feit dat ik wel een truus zou zijn zoals je nu ook weer wat aannames doet en uit je eigen veronderstellingen conclusies trekt en vervolgens mij gaat aanvallen op die conclusies. 

het zou handig zijn als je wat beter of meer las want ik zeg overal dat het in mijn visie geen goed idee iets met een getrouwde man aan te leggen omdat het dan geen integere man is. Ik zeg ook dat ik het niet zou kunnen omdat ik een andere vrouw geen pijn zou willen doen. Dus ik ben übersolidair. 

Ik zeg ook niet dat je geen gevoelens van boosheid of verdriet mag hebben over de truus. Ik zeg dat je de verantwoordelijkheid voor het vreemdgaan nooit bij de truus moet leggen maar bij degene met wie je een relatie hebt. Ja behalve als truus een zus of vriendin is en via jou man heeft leren kennen. 

Waarom vind je dat een onbekende vrouw verantwoordelijk moet zijn voor jouw relatie?

Mamame schreef op 22-02-2022 om 14:36:

[..]

Deze post kan ik echt niet plaatsen in de context van dit draadje. Niemand van ons ziet onze man als slachtoffer hoor. En de woorden die je hier gebruikt voor de minnares zullen hier ook niet genoemd worden.

De minnaressen van onze mannen bestaan nu eenmaal. En die mogen hier genoemd worden. En je gevoelens delen, ook al zijn ze wellicht objectief gezien niet evenredig met de situatie, moet hier ten alle tijden kunnen. En reacties behoren met respect te worden geplaatst.

Heel erg eens. Deze vrouwen zijn vaak ook min of meer slachtoffer. Want de man waar ze verliefd op waren kiest voor een ander. Dat ze daar al mee getrouwd waren zal het verdriet van de andere vrouw niet minder maken. Hun toekomstdromen spatten ook uit elkaar. Bij vreemdgaan zijn er vaak alleen maar verliezers...

Pennestreek schreef op 22-02-2022 om 14:46:

[..]

Heel erg eens. Deze vrouwen zijn vaak ook min of meer slachtoffer. Want de man waar ze verliefd op waren kiest voor een ander. Dat ze daar al mee getrouwd waren zal het verdriet van de andere vrouw niet minder maken. Hun toekomstdromen spatten ook uit elkaar. Bij vreemdgaan zijn er vaak alleen maar verliezers...

nou inderdaad

MRI schreef op 22-02-2022 om 14:48:

Okay mensen het is duidelijk dat er een patstelling is: zij die vinden dat minnaares medeverantwoordelijk is en anderen w.o. ik die vinden dat je de verantwoordelijkheid in je relatie en bij man moet houden.
Ieder vindt wat zij vindt en dat is prima. Wat mij betreft: ik ga over tot 'agree to disagree'
Natuurlijk blijf ik vinden wat ik vind en gun anderen hun mening. Ik laat het weer even rusten

Jammer, het zou mooi zijn als we toch nader tot elkaar kunnen komen. Je blijft een tegenstelling zien die er naar mijn idee helemaal niet is, of hoeft te zijn. Ik heb al verschillende keren uitgelegd dat ik mijn man 100% verantwoordelijk hou voor zijn acties. Maar ik vind óók dat de dame in kwestie fout is. Dat geldt voor mij voor alle situaties van vreemdgaan. Dat vind ik moreel verwerpelijk, indringen in een huwelijk. Net zoals ik al eerder schreef, ik vind dames die weten dat de man in kwestie getrouwd is medeplichtig. En er zijn zeker gevallen waarin dames en heren zich min of meer opdringen aan een getrouwde man of vrouw. Want dat is zo lekker risicoloos, omdat die ander de affaire geheim zal willen houden voor de echtgeno(o)t(e). Dat is natuurlijk al helemaal kwalijk. Maar ook dan is degene die verleid wordt natuurlijk 100% verantwoordelijk voor het vreemdgaan. Hij of zij kan ook kiezen daarover open kaart te spelen met de eigen partner.

Hoe dan ook vind ik het iets dat je gewoon niet, nooit doet, een relatie aanknopen of seks hebben met iemand die al een relatie heeft. En al helemaal niet als er kinderen in het spel zijn. Dat vind ik persoonlijk echt misdadig. Altijd al gevonden trouwens, ook voor ik zelf in de situatie kwam. Dat maakte dat ik het mijn man zo mogelijk nog meer kwalijk nam, hij wist donders goed hoe ik erover dacht, dat het mijn ergste nachtmerrie was. En dan toch...  Daar ben ik na al die tijd nog altijd niet helemaal overheen, dat hij er willens en wetens voor koos mij zo diep te kwetsen. Na 27 jaar samen en na zijn verhalen over dat hij altijd mijn vriend en beschermer zou zijn. Ja ja.

Pennestreek schreef op 22-02-2022 om 14:59:

[..]

Jammer, het zou mooi zijn als we toch nader tot elkaar kunnen komen. Je blijft een tegenstelling zien die er naar mijn idee helemaal niet is, of hoeft te zijn. Ik heb al verschillende keren uitgelegd dat ik mijn man 100% verantwoordelijk hou voor zijn acties. Maar ik vind óók dat de dame in kwestie fout is. Dat geldt voor mij voor alle situaties van vreemdgaan. Dat vind ik moreel verwerpelijk, indringen in een huwelijk. Net zoals ik al eerder schreef, ik vind dames die weten dat de man in kwestie getrouwd is medeplichtig. En er zijn zeker gevallen waarin dames en heren zich min of meer opdringen aan een getrouwde man of vrouw. Want dat is zo lekker risicoloos, omdat die ander de affaire geheim zal willen houden voor de echtgeno(o)t(e). Dat is natuurlijk al helemaal kwalijk. Maar ook dan is degene die verleid wordt natuurlijk 100% verantwoordelijk voor het vreemdgaan. Hij of zij kan ook kiezen daarover open kaart te spelen met de eigen partner.

Ja nu ga ik er toch weer op in natuulijk. Ik vind dat die twee stellingnames elkaar uitsluiten. Je kan niet zeggen de vreemdganger is 100 procent verantwoordelijk en ik vind de minnares ook verantwoordelijk. Daar is geen plaats voor in die 100 procent

Je kan het moreel abject van haar vinden, maar dan houd je haar veranwoordelijk en dan is zij dat voor een deel van de procenten. Of je kan zeggen; de vreemdgander is totaal veranwoordelijk en dan gaat zij vrijuit. Allebei kan niet.

Maar MRI, je hebt ook een andere ervaringen dan de meeste forummers, die ertoe leiden dat je anders er in staat. Ter eerste heb je aantal jaar geleden samen met Truus je man geconfronteerd en ten tweede heb je van dichtbij de verdriet van je vriendin gezien. Ik kan mij voorstellen dat je je gram op de man verhaalt en dat in je mening over vreemdgangers ventileert.
Maar de meesten hier mochten die confrontatie alleen doen. Als je er alleen voor staat op moment dat je je man vraagt om uitleg, is de reactie al snel bagatelliserend of stijf van de jij-bakken. Dat is zo eenzaam en pijnlijk, dat de bedrogen vrouwen de bijdrage van Truus niet even kunnen wegwuiven.
Zelf heb ik Truus aangesproken en gevraagd of ze wel begreep wat ze ons gezin had aangedaan. Ze gaf geen antwoord maar hield haar kaken stijf op elkaar. Zo gevoelloos. Vandaar mijn scherpe mening over de vrouw die mijn relatie bijna stuk heeft gemaakt.
Ieder zijn ervaring is bepalend voor de zienswijze hoe ze ermee omgaan.

MRI schreef op 22-02-2022 om 10:41:

[..]

Ik begrijp ook mensen die zeggen: hij is wel 100% verantwoordelijk maar ik vind haar toch een b$%tch.

Maar het is voor mij ook een kwestie van principe: zolang vrouwen elkaar de schuld geven, gaat de vreemdgaande man vrijuit en hoeft zich minder verantwoordelijk voor zijn commitment naar de relatie te voelen.

Ik denk dat de optiek van dat een trouwring je zou moeten beschermen tegen verleidsters van je man (je als in iemand) niet opgaat. Je legt dan het behoud van je relatie, buiten je relatie terwijl die binnen zou moeten liggen. Eigenlijk zeg je dan tegen de truus: ´ik heb de oudste rechten´. Maar is dat nou iets waar je rechten aan kunt ontlenen? Dat willen we vaak wel maar is het realistisch?

Als de man niet al die jaren het werk die jij in de relatie hebt gestopt niet respecteert, waarom moet een andere vrouw die zelf alleen is dat wel doen?

Daarnaast, en dit is een belangrijk punt voor me: je weet niet wat de vreemdganger de truus verteld heeft. Dat kan variéren van ´mijn vrouw begrijpt me niet´ tot ´we hebben al jaren geen seks meer leven als broer en zus´ via ´eigenlijk gaan we scheiden we zijn alleen nog bij elkaar voor de kinderen´

Waar vrouwen elkaar de schuld geven, hebben (sommige) mannen meer beweegruimte om te playen.

Ik ken een situatie waar een vriendin van me een alleenstaande vrouw verliefd werd op een getrouwde man. Weer het verhaal van zijn kant van ´ze is zo control bitch, ik wil gaan scheiden bla bla bla .

Zij was oprecht verliefd en geloofde al zijn verhalen. Voor de getrouwde vrouw was zij een slet die haar man af wilde pakken. Voor haar was de getrouwde vrouw een gemene feeks die haar man als een klein kind behandelde en voor de buitenwereld een ongelukkig huwelijk in stand wilde houden. 

Waar het mij maar omgaat is dat als de dames met elkaar gepraat hadden of in ieder geval zich niet hadden laten vangen in het ´zij is een slet, zij is een gemene directrice-verhaal´en karikaturen van de ander, die man niet ver was gekomen met zijn hele gelieg en halve waarheden.

Het gaat mij niet om 'de oudste rechten' te hebben. Alsof mijn man mijn eigendom is. Nee. Niemand is iemands eigendom of bezit. Ik geef niet alle andere vrouwen de schuld van vreemdgaan, net zo min als dat ik alle  vrouwen zie als/verwijt dat ze potentieel gevaar zijn voor de relatie die ik met mijn partner heb. Alsof andere vrouwen nu een gevaar vormen omdat ze mijn man zouden kunnen verleiden. Dus ik leg het behoud van mijn relatie helemaal niet buiten de relatie. Nee. Misschien heb ik het eerder niet duidelijk genoeg beschreven. Ik vind het van eender welke vreemdganger dan ook, man of vrouw, niet sjiek dat je avances maakt naar een ander terwijl je een relatie hebt en daarbij elkaar  beloofd hebt om trouw te zijn aan elkaar. En als je dan ook nog eens avances maakt naar een persoon die ook gebonden is en diegene gaat er ook welwillend op in, dan vind ik dat respectloos naar beide bedrogen partijen. En is degene die erin meegaat, medeplichtig aan het mogelijk maken van het vreemdgaan. 

Dan kun je zeggen dat de ander iets op de mouw gespeld is en het bijvoorbeeld niet kon weten of het om een gebonden persoon ging en meer van dat soort dingen, maar de minnares van mijn man was een Fb-vriendin van hem, dus ze kon in zijn profiel lezen dat hij getrouwd was. Zelf was ze ook getrouwd. 

En ik ben ook met haar in gesprek gegaan, maar als zij zich dan als één groot zielig slachtoffer gaat gedragen die het zogenaamd zó zwaar heeft met de manier waarop haar eigen man haar behandelde en ze daarom zo genoot van en vasthield aan de aandacht die ze van mijn man kreeg ipv met haar eigen man eens goed in gesprek te gaan, dan vind ik daar wat van, ja. Ik heb door mijn gesprekken met haar zo mijn bedenkingen bij hoe haar relatie, maar met name ook zij zelf als persoon, in elkaar stak. Gaat te ver om hier uit de doeken te doen welke bedenkingen dat dan zijn, dus dat laat ik dan ook achterwege. (Die bedenkingen zijn in de gesprekken tussen mij en man en diens therapeut al genoeg besproken en hebben de nodige inzichten gebracht over en weer en de verantwoordelijkheid voor haar relatie en het oplossen van de problemen die er bij hun spelen ligt verder bij de ex-minnares en haar eigen man) En buiten dit alles neem ik het net zo goed mijn man heel erg, zo niet het meeste van alles, kwalijk dat hij niet met mij in gesprek is gegaan over waar hij ontevreden over was. En dat hij haar verhalen juist zonder twijfel maar voor waar aannam. Dat ze samen heel gewillig, in het geheim, het hele spel telkens toch maar met elkaar bleven spelen, jaar in, jaar uit. En wat er ingezet is aan manipulatie om het stand te laten houden...

Mijn man voelt zich zeer verantwoordelijk voor zijn commitment naar onze relatie. Dat had hij al tijdens de affaire, maar hij was in die tijd zichzelf niet. Klinkt heel erg als zijn gedrag, zijn vreemdgaan van toen goedpraten, maar dat is het niet. Zijn minnares zal ook niet helemaal zichzelf zijn geweest op het moment dat ze open stond voor ander intieme contact.  Beiden bevonden zich in een periode in hun leven dat ze de verbinding met zichzelf niet goed op orde hadden. Waardoor dat dan het geval is, is voor iedereen weer anders. Maar het ego laat in die gevallen het hardst van zich horen, waardoor men zich dan laat leiden en het eigenbelang op de eerste plaats komt. 

Eigenlijk wil ik alleen maar zeggen dat ik dus niet alle andere vrouwen/die andere vrouw de schuld  geef zodat mijn man vrijuit kan gaan. Om maar door te kunnen gaan, alsof hij niets verkeerd heeft gedaan. Om maar niet de ellende van een scheiding op me te hoeven nemen. Nee, ik schreef het al eerder, je kunt jezelf ook afvragen of het echt nodig is om na ontrouw uit elkaar te gaan. Alsof er niet genoeg andere dingen zijn, die zelfs nog wel destructiever voor een relatie zijn dan ontrouw. Als er van beide kanten nog liefde voor elkaar is, dan kun je nog altijd zoeken naar mogelijkheden om samen verder te gaan, om opnieuw aan een relatie met elkaar te bouwen. En als je beiden afspreekt om monogaam te zijn, dan dien je je relatie te respecteren en mag een ander, buiten de relatie, ook respect tonen voor die relatie. Dus geen avances maken of erop ingaan. Uit respect voor de partner en de relatie, of het nu een vrouw of een man is. 

Spreek je met elkaar af dat je monogamie niet nastreeft dan is het ook geen vreemdgaan als je ook andere intieme relaties aangaat met andere mensen.

Flanagan schreef op 22-02-2022 om 15:25:

Maar MRI, je hebt ook een andere ervaringen dan de meeste forummers, die ertoe leiden dat je anders er in staat. Ter eerste heb je aantal jaar geleden samen met Truus je man geconfronteerd en ten tweede heb je van dichtbij de verdriet van je vriendin gezien. Ik kan mij voorstellen dat je je gram op de man verhaalt en dat in je mening over vreemdgangers ventileert.
Maar de meesten hier mochten die confrontatie alleen doen. Als je er alleen voor staat op moment dat je je man vraagt om uitleg, is de reactie al snel bagatelliserend of stijf van de jij-bakken. Dat is zo eenzaam en pijnlijk, dat de bedrogen vrouwen de bijdrage van Truus niet even kunnen wegwuiven.
Zelf heb ik Truus aangesproken en gevraagd of ze wel begreep wat ze ons gezin had aangedaan. Ze gaf geen antwoord maar hield haar kaken stijf op elkaar. Zo gevoelloos. Vandaar mijn scherpe mening over de vrouw die mijn relatie bijna stuk heeft gemaakt.
Ieder zijn ervaring is bepalend voor de zienswijze hoe ze ermee omgaan.

Nee dat is de zaak omdraaien Flanagan: ik heb samen met truus man in kwestie geconfronteerd omdat ik er zo in stond. Omdat ik er anders in stond, kreeg ik andere ervaringen. 

wat bedoel je nou met mijn gram op vreemdgangers ventileren? Dat ik zeg dat zij verantwoordelijk zijn? Is dat mijn gram ventileren? Echt?

Ik begrijp de eenzaamheid van zowel degene die bedrogen is als (vaak) de minnares die verliefd is. En ik kan me daarom ook voorstellen dat er daarom juist zo'n eenzijdig beeld ontstaat bij beide vrouwen. Maar dat is de hele grond van mijn betoog eigenlijk: er zitten hele mensen achter die karikaturen. 

Maar jij had toch helemaal geen truus? Je man was toch niet vreemdgegaan?

LaBelladonna schreef op 22-02-2022 om 15:46:

[..]

 En als je beiden afspreekt om monogaam te zijn, dan dien je je relatie te respecteren en mag een ander, buiten de relatie, ook respect tonen voor die relatie. Dus geen avances maken of erop ingaan. 

Ja ik begrijp je wel maar ik denk er anders over. Als je afspreekt monogaam te zijn, doe je dat en hoeft een ander buiten de relatie niet  zich te onthouden van avances simpelweg omdat die afspraak er ligt. 
Als je zegt '
mag een ander, buiten de relatie, ook respect tonen voor die relatie'
dan mag dat natuurlijk maar ik vind het een niet uit het ander volgen en ik heb nog geen argument gehoord (anders dan oudste rechten) waarom dat wel zo zou moeten zijn. ja nog maar eens een keer; uit respect voor jezelf zou je zeker niet iets aan moeten gaan me iemand die zijn partner bedriegt. 

'Maar ik treed in herhaling en mensen die  vinden 'ja natuurlijk is de vreemdganger veranwoordelijk maar..  (en dan de minnares eigenlijk toch ook) blijven ook op hun standpunt staan. geeft niet, mag. Laten we elkaars standpunt respecteren zonder het elkaar eens te hoeven zijn

MRI, uit je relazen lees ik dat vrouwen elkaar niet moeten afvallen zodat de mannen er gemakkelijk mee wegkomen. Als een forummer uitlegt dat niet alleen de Truus schuldig is, blijf je toch je boodschap herhalen. Je boodschap komt bij mij zodoende best verwijtend binnen. Net alsof je juist de man de fout in de schoenen schuift.
Misschien bedoel je het niet zo, maar dat is mijn interpretatie na de meerder keren dat je aangaf dat vrouwen elkaar niet moeten afvallen.

Verder klopt het dat mijn man niet fysiek is vreemdgegaan, emotioneel wel. Ik ken dus ook het gevoel van de ander meer aandacht geven en geloven wat ze zegt, ook al was het onwaar. Ik ken ook het negeren van mijn gevoel, het bagatelliseren en gehuichel waardoor je je man niet meer kan vertrouwen en niets meer met hem wilt delen zodat je in een eenzaamheid belandt. Ik ken ook het gevoel liever een eind aan het huwelijk te willen maken waardoor ik hem en zijn familie niet meer hoeft te zien. Maar er waren meer mensen waar ik rekening mee wilde houden.
Maar het had niet veel gescheeld of hij was ook fysiek ontrouw geweest, naar zeggen. Nu weet ik niet of dat wel waar is, maar als je zo’n lange tijd emotioneel gekwetst bent, doet dat laatste er ook niet meer toe. Ik gaf aan dat ik in dat geval het wel wilde weten zodat ik naar de huisarts kon gaan. Ik ben er niet om gaan vragen; het is zijn verantwoordelijkheid dat mij te vertellen.

Flanagan schreef op 22-02-2022 om 17:16:

MRI, uit je relazen lees ik dat vrouwen elkaar niet moeten afvallen zodat de mannen er gemakkelijk mee wegkomen. Als een forummer uitlegt dat niet alleen de Truus schuldig is, blijf je toch je boodschap herhalen. Je boodschap komt bij mij zodoende best verwijtend binnen. Net alsof je juist de man de fout in de schoenen schuift.
Misschien bedoel je het niet zo, maar dat is mijn interpretatie na de meerder keren dat je aangaf dat vrouwen elkaar niet moeten afvallen.

ja hij gaat toch vreemd in een relatie waar in hij trouw beloofd heeft Natuurlijk is het zijn fout, dat hoef ik niet in zijn schoenen te schuiven. Dat heeft hij zelf  al gedaan 

Daarmee raken we weer aan het begin van de discussie: ja maar zij (truus) is ook schuldig wordt dan gezegd. Nee hij heeft trouw beloofd.  Zeg ik dan. 

Zo draaien we in een kringetje rond. En beide partijen blijven bij hun standpunt. Dat is okay. Maar ik houd er ook weer eens mee op. ik vind wat ik vind en wat ieder in haar relatie doet moet ze zelf weten. Wel gaat het me aan mijn hart dat ik hier zoveel  vrouwen al jaren zie struggelen en steeds getriggerd worden. En ik kan me zo voorstellen dat als je de oorzaak van je mans vreemdgaan mede zoekt in de amorele minnares dat het lastiger wordt die triggers kwijt te raken. de wereld is  immers vol verleidelijke vrouwen 

Oh, ik wist niet dat je man emotioneel vreemdging en dat het weinig had gescheeld, excuses, ik dacht dat het over je schoonmoeder ging

‘Oh, ik wist niet dat je man emotioneel vreemdging en dat het weinig had gescheeld, excuses, ik dacht dat het over je schoonmoeder ging.’

Klopt, maar wel een persoon die een wig tussen ons sloeg met eenzelfde effect.; vertrouwen weg.

Flanagan, ik vind het best heuh apart om de relatie van je man met zijn moeder te labelen als emotionele ontrouw. (al snap ik je gevoel van in de steek gelaten etc)

Verder vind ik het echt onzin dat een ‘bezette’ man per definitie verboden terrein zou moeten zijn. Er zijn echt tig mogelijke opties hierin, relaties kunnen echt wel afspraken maken over bijv seksualiteit met anderen en nee, dat is van buiten af niet te zien. 
Het gaat een ander ook niet aan, vind ik. Het is iets tussen die twee mensen en verraad hierin behelst ook alleen die twee mensen.  

Pinokkio, dat is ontstaan door het lange tijdsbestek. Als het binnen een maand was bijgedraaid, had ik het makkelijker van mij af kunnen zetten. Maar het bleef aanhouden, zodat ‘ons’ geen ‘ons’ meer was. Ik heb het als heel naar ervaren; jarenlang een goede stabiele relatie en dan hup, opeens weg.