Verder na ontrouw deel 7

Bijzonder Flanagan. Soms komen de meest inspirerende gedachten op de meest rare plekken he. 

LaBellaDonna: ik heb dat ook hoor. Mijn man zijn beste vriend heeft zeer slecht nieuws gehad. We hebben het er veel samen over, iets wat hij in het verleden nooit had gedaan. Dan ben ik heel blij met een partner die met me kan praten, want dat was hij nooit. En is hij de man zoals ik altijd had gehoopt dat hij zou zijn. Maar dan ineens plopt er iets in mijn hoofd over Truus 1 of 2. En dat doet al het positieve even teniet. Maar het is niet meer continue. Er zijn ook dagen dat ik die gedachten niet heb, gelukkig (al zijn het niet veel dagen hoor, meestal krijg ik wel zo'n momentje)

Verliefd op een ander kan gebeuren en is bespreekbaar maar door te liegen en en mij geen keuze te geven heeft hij ons huwelijk op scherp gezet. Fijn om bij jullie te lezen dat er bij sommige partners nieuwe inzichten gekomen zijn waardoor er verandering heeft plaatsgevonden. Gelukkig zie ik nu nog steeds meer goeds dan slechts in mijn man maar dan moet dat steeds weer contact zoeken wel ophouden want de rek is eruit. Hij moet nu aan het werk, ik hoop dat het hem ook inzichten gaat geven. 

Ik herken het: je bekijkt je relatie en je man met kritische(re) blik. En legt hem onder een vergrootglas. Ook ik doe dat en nog. En eerlijk gezegd roept de uitkomst ook soms twijfels op. Een relatie is een keuze. Maar waarop kies je? Is het gras groener? Betrouwbaarder? Kan ik daar weer heftig verliefd worden? Voelen wat ik voor mijn man ooit voelde? Gevoel en verstand botsen soms. Gedachtes over zijn fouten uit het verleden en de vele triggers (nog steeds) beïnvloeden mijn blik en beeld. Dit roept de vraag op: wat wil ik nou. En het ene  moment denk ik anders dan een ander moment. Best lastig.

Zo herkenbaar wat jullie schrijven! Mijn huwelijk is er nu 1 uit een boekje, maar wat heeft het mij gekost en kost het me nog? Soms slaat het me ineens in mijn gezicht, kan ik dit ooit achter me laten? Als ik kijk naar wat ik nu heb, is dat hoe ik het altijd voor me zag en wilde. Het is alleen zo bitter wat ervoor heeft moeten gebeuren. Er is een periode geweest dat ik me erin berustte. Nu heb ik daar weer meer moeite mee. De therapeut zegt dat dit normaal is, ik zit nu middenin het proces en het gaat eerst slechter voor het weer beter gaat. Daar houd ik me maar aan vast. Ik verlang naar rust, maar moet zelf ook loslaten. Wat Flanagan schrijft is zo waar, maar het lukt me nog niet altijd helaas.

Zo herkenbaar Lentebloem.
Al enige tijd lees ik mee in dit draadje.
In 2018 ontdekte ik dat, mijn toen vriend en nu man, vreemd ging.
Prostituees, minnaressen, random vrouwen via seksdating sites. Hij heeft het allemaal gedaan. 

Na therapie en het verstrijken van de tijd is het omgaan hiermee nog altijd vallen  en opstaan voor mij.

Ik ben benieuwd hoe jullie met bepaalde dingen omgaan. 

-Ik vind het soms heel onaangenaam om intiem te zijn met hem. Ik voel door dit alles geen exclusiviteit tussen ons. Ondanks dat hij heel teder en lief is voel ik er helemaal niets meer bij. De seks is geregeld een toneelstukje voor mij.

-Ik moet mezelf er geregeld toe zetten om hem te strelen of te liefkozen. 
Na een tijdje stop ik dan ook omdat mijn gedachten altijd naar het ontrouw gaan en ik dan denk ‘je verdient het niet.
Ik voel dan een walging opkomen.

-in het begin was ik heel controlerend en hield ik hem in de garen. De laatste tijd merk ik dat het me niet meer boeit en gewoonweg geen energie heb om overal achteraan te gaan.

Ervaren jullie dit ook wel eens? Zo ja, hebben jullie tips hoe hiermee om te gaan?

Nathasia: ik heb je een bericht privé gestuurd. 

Nathasia schreef op 13-11-2021 om 17:08:

Zo herkenbaar Lentebloem.

-Ik vind het soms heel onaangenaam om intiem te zijn met hem. Ik voel door dit alles geen exclusiviteit tussen ons. Ondanks dat hij heel teder en lief is voel ik er helemaal niets meer bij. De seks is geregeld een toneelstukje voor mij.

-Ik moet mezelf er geregeld toe zetten om hem te strelen of te liefkozen.
Na een tijdje stop ik dan ook omdat mijn gedachten altijd naar het ontrouw gaan en ik dan denk ‘je verdient het niet.
Ik voel dan een walging opkomen.

Ervaren jullie dit ook wel eens? Zo ja, hebben jullie tips hoe hiermee om te gaan?

Ik heb geen tip hiermee om te gaan. Ik vind dat het heel slecht voor mensen is om tegen hun zin seks te hebben. En dat doe je. De weg is niet je er maar overheen te zetten imho. De weg is naar je gevoelens te luisteren en niets tegen je zin te doen. Als hij echt van je houdt, zal hij willen wachten totdat het voor jou goed voelt. Het is niet iets waar hij recht op heeft of wat jij moet doen omdat hij anders vreemd gaat. Als dat laatste zo zou zijn, wat is het dan waard? Dan ben jij zijn seksverslaving aan het faciliteren. 

Sorry dat ik het zo bot zeg maar dat is waar het wat mij betreft op neer komt. 

sterkte

Hier snap ik niks van. Je trouwt met iemand die je eigenlijk niet vertrouwt en hebt tegen je eigen wil in, sex met hem. Je zou toch denken dat je dan liever alleen bent. Maar blijkbaar denk je niets beters te kunnen krijgen of zo?

Pippeltje schreef op 13-11-2021 om 19:11:

Maar blijkbaar denk je niets beters te kunnen krijgen of zo?

Wat een nare niets bijdragende opmerking. Lekker respectvol ook, not.

Nathasia, ook van mij een welkom op dit draadje. 
Zoals je zelf al schrijft, ben je na het uitkomen in therapie gegaan. En nu is het feitelijk nog steeds vallen en opstaan om al het gebeurde te verwerken. Uit wat ik lees, krijg ik het vermoeden dat je nog soort van 'vast' zit in je eigen gevoel. Je verdriet, pijn, woede en ook de walging om wat jouw man je heeft aangedaan door zijn behoeftes door andere vrouwen te laten bevredigen. Dat stukje heb je denk ik nog altijd niet verwerkt. Het verstand en je gevoel zitten hierin nog helemaal niet op één lijn. Je hebt de keuze gemaakt om met hem verder te gaan, jullie zijn zelfs ondanks alles met elkaar de huwelijkse verbinding met elkaar aangegaan, maar als het nu op de intimiteit aankomt, komen er bij jou steeds eerst andere gevoelens naar boven. Gevoelens die weerstand in jou oproepen. Misschien is het goed om daarmee (opnieuw) aan de slag te gaan?

Ik snap dat je dat gevoel van exclusiviteit mist. Ik heb dat ook heel erg gevonden, dat mijn man de intimiteit en seks elders, bij een ander is gaan zoeken binnen onze relatie. Dat hij niet naar mij toe is gekomen om te praten over wat hij miste, wat hem dwars zat.
Ik snap ook je walging. Ik vond het vooral ook een vreselijk naar idee, dat een andere vrouw zo intiem met mijn man is geweest, dat oa haar handen (en meer) op bepaalde plekken van zijn lichaam zijn geweest. En andersom uiteraard, dat mijn mans handen (en meer) ook op bepaalde plekken van het lichaam van  een andere vrouw zijn geweest. Ik heb het daar heel moeilijk mee gehad. Heb ik die tijd het nummer "Vreemde handen" van ene Borsato, helemaal stuk gedraaid en er wat bij afgejankt!

Ik heb mijn man goed laten nadenken over wat die intimiteit en die seks met die andere vrouw nou echt voor hem betekenden. Wat het hem gebracht heeft, wat het hem heeft doen beseffen. En mede vanuit zijn antwoorden die ik kreeg in onze vele gesprekken daarop, ben ik verder kunnen gaan, kon ik verder kijken, daaraan voorbij kijken. Intimiteit is bij ons ook op mijn initiatief weer 'opgestart', op het moment dat ik het wat mijn gevoel betrof weer wilde toelaten, weer met hem wilde beleven. 

Maar ik denk dus, dat het proces daar bij jullie, bij jou nog niet helemaal afgerond/verwerkt is. Dat het daarom zo voor jou voelt alsof je een toneelstukje opvoert. Er zit nog veel aan nare gevoelens die nog niet goed verwerkt zijn. En misschien ben je bang omdat die gevoelens verwerken kan betekenen dat je dan tot de conclusie komt dat je eigenlijk toch liever niet meer met je man samen wil zijn? Maar het gaat ook om jouw eigen gevoel, jouw eigen geluk, lieve Nathasia. Laat angst je niet tegenhouden om voor jezelf te durven kiezen.

Heel veel sterkte! 

Hello dames,

Hier even alles bijgelezen na een paar dagen niet online geweest te zijn.
Vorige week een rot week gehad met veel ruzie weer we elke keer niet uitkwamen.

Manlief blijft zolang in ruzies hangen en ik schud ze te makkelijk van me af. Heb hem 1x weer erg pijn gedaan door ruzie te maken met de kinderen erbij. Kwam bij hem zo heftig binnen dat hij een dag later tot de conclusie kwam zo niet langer door te willen en even niet te weten hoe of wat. Ben me kapot geschrokken want hij was echt in staat de stekker eruit te trekken. Na heel veel praten, tranen en uiteindelijk een knuffel besloten toch weer door te gaan. Heb nu gezien dat waar ik me heel de tijd druk om liep te maken, troela, niet mijn grootste probleem meer is, maar juist de manier waarop we weer met elkaar omgaan waardoor mijn man weer twijfels krijgt in ons, en dat is iets wat ik natuurlijk helemaal niet wil!
Heb hem gezegd dat ik ons absoluut niet kwijt wil en ontzettend veel van hem houd. Hij zegt ook van mij gehouden te hebben ook het afgelopen jaar, alleen als we dan zo een ruzie hebben dat hij dan niet van me houd, die kwam zo binnen en was/ ben daar ook wel een beetje kapot van. Ik wil zo graag dat we goed komen, het enige wat ik daarvoor hoef te doen volgens hem is zorgen dat er geen ruzies zijn.
Het probleem bij ons is dat we altijd beiden ons gelijk willen halen en vaak het welles/ nietus spelletje spelen. Ik baal dat hij na een ruzie gewoon soms weken dicht kan slaan en dat zorgt ervoor dat als er 3 weken later weer een ruzietje is we voor zijn gevoel in de ruzies blijven hangen. Hoop gewoon dat we er nu weer een tijd zonder ruzie tegen aan kunnen, maar had weer even het gevoel terug van vorig jaar, het bijna in scheiding liggen en ben daar echt even weer heel erg van geschrokken !

ToSweet, hebben jullie relatietherapie (gehad)? Zo nee, dat lijkt me voor jullie echt noodzakelijk. En als je nog niet toe bent aan therapie, lees dan eens het boek Houd me vast van Sue Johnson. Ik ben ervan overtuigd dat dat jullie kan helpen.

ToSweet: als deze ruzies jullie zo opbreken dan moet je daar wat mee. Therapie kan daar bij helpen om te leren luisteren naar elkaar, dingen eerder bespreekbaar te maken etc. Ruzie maken bij je kinderen kan de beste overkomen. Echter, het zo in angst leven dat je man je verlaat is toch ook niet mee te leven? Een ruzie zou dit niet moeten kunnen veroorzaken. Het is wel eerlijk van je man dat hij zegt dit niet te willen, maar dat betekend nog niet dat jij dan maar op je tenen te moeten gaan lopen. Want dat houd je maar even vol.