Verder na ontrouw deel 7

Zo voelt het hè, alsof je man een andere vrouw boven jou heeft gesteld. Herkenbaar. Hij haar koos ipv mij. Ook ik werd zeer onzeker. Het werkte door in mijn beeld van mijzelf als echtgenote, vrouw, als moeder. In therapie leerde ik hier anders naar kijken. Ook mijn man heeft veel gedaan om mij te laten weten dat hij mij geweldig vindt. De affaire zegt niks over mij. Ik kies er zelf bewust voor om monogaam te zijn. Wel even gedacht moet ik niet ook ... Maar dat ging voorbij. Wil geen andere man. Maar doet het mij goed om te merken dat ik leuk ben. Of aantrekkelijk. Ook mijn man is best onzeker of ik niet een andere man leuker ga vinden. Tja, ik weet nu dat alles kan. Voor mij. Voor hem. 

Een affaire hoeft misschien niet te zeggen dat het ligt aan de bedrogen partner, wel zegt het iets over de relatie in het algemeen. En dus ook de gedragingen naar elkaar toe, over en weer. En waarschijnlijk komen mannen veel gauwer op een punt dat het ze niks meer kan schelen, wat de ander doormaakt. Of ze kunnen zicht simpelweg niet goed in de ander inleven.

Terugkijkend zie ik ook hoeveel afstand en kilte er was in mijn relatie.
Wat niet wil zeggen dat ik begrijp hoe iemand zijn partner zo veel bedrog aan kan willen doen, vooral als de leugens al bijna zijn uitgekomen.
Waarschijnlijk heeft dat alles te maken met de verschillen tussen mannen en vrouwen. En een goede, open communicatie, wat volgens mij iets is wat de meeste mannen in eerste instantie liever vermijden.

Hi Miss! (en dank voor je interesse

ja klopt, een te lief mens zijn en pleasen. Ook merendeels een vrouwelijke eigenschap.
Alles bij elkaar houden, zit in de blauwdruk van de vrouw. En mannen die de behoefte voelen hun zaad overal rond te slingeren. Zit in de blauwdruk van de man.
Lekker simpel he?

Gelukkig is een mens in staat om te leren. En te veranderen. Maar of de positieve veranderingen blijvend zijn, daar durft niemand hier vanuit te gaan. 
Ik zelf ook niet. Ondanks dat mn partner nog nooit zo'n fijne partner is geweest. Ik heb me zelfs in mijn hele leven nog nooit zo geliefd door een man gevoeld zelfs. Dat is erg fijn en geeft me veel hoop.

Maar toch. Zo plots kunnen we in de supermarkt zijn langbenige sportinstructrice tegenkomen, wat even een ongemakkelijk moment oplevert. En dan kan ik me zomaar gaan afvragen of dat wanneer zij hem zou zien zitten, hij er inderdaad voor zou bedanken. Daar durf ik mijn hand niet voor in het vuur te steken, nooit niet.

Voorheen zou zoiets me niets hebben gedaan, en nu voel ik me er een stuk alerter en zelfs levendiger door. Dat is de keerzijde van de beschadiging kennelijk. We halen er dus wel winst uit nu. Het is al maanden geleden dat ik me een moment echt rot heb gevoeld door alles wat er gebeurd is. Dus het gaat eigenlijk best goed!

Hoe zit dat bij jou? Wordt jij soms nog overspoeld door pijn?

Precies dat Miss, hoe harder ik aan mijn man trok, hoe meer hij zich terugtrok. Ik liet hem dus maar even, dacht het komt wel weer. Hij heeft het zwaar met alle coronamaatregelen en wat meer tijd voor zichzelf nodig (net na 1e lockdown). Was een enorme pleaser om maar de goede vrede te bewaren en zo kon hij ongestoord zijn gang gaan… 

Haaika wat mooi geschreven en héél herkenbaar! Fijn dat het nu over het algemeen goed gaat! 

haaika mag ik jou vragen wat jouw partner nu extra doet om te laten zien dat hij voor je gaat?

Ik strubbel daar nog wel mee merk ik, als ik nergens over praat gaat alles goed, maar ik merk niet dat hij me tegemoetkomt... ik vraag me nu dus af of ik misschien teveel van hem verwacht. Ik denk als ik gedaan had wat hij gedaan heeft ik elke week met een bos bloemen en dozen chocolade thuis zou komen ( is natuurlijk een grapje ) maar ik bedoel meer dat ik soms even belangrijk gevonden wil worden. Hij doet niets met social media dus daar kan hij me niet ophemelen, ik sta niet op zijn whatsapp foto, ik moet accepteren dat truus in zijn linked in staat, werkuitjes gaan gewoon door en daar moet ik mee leren leven, hij doet zijn best wel interesse te tonen maar voel me soms zo alleen hierin. Misschien dat ik zeur hoor maar op de 1 of andere manier wil ik soms even in het zonnetje gezet worden door een sorry, bloemetje, knuffel met ik houd zoveel van je, of gewoon naar de buitenwereld laten zien dat we er nog steeds staan.... herkennen jullie deze fase?? 

Mijn man vindt het verschrikkelijk dat ik hem niet durf te vertrouwen. Dat er bij mij regelmatig nog vragen komen als hij iets vertelt over zijn werk, niet eens over haar, maar dingen die die ik daar dan wel aan verbind. Ook ik denk niet dat dat argeloze, het er 100% zeker van zijn dat hij nooit meer geheimen voor me heeft, ooit nog terugkomt. Dat krediet heeft hij verspeeld. Toen hij vroeg of ik hem ooit weer helemaal zou durven vertrouwen gaf ik aan dat ik dat altijd blind deed en dat hij dat zelf vergooid heeft. Wat ik nooit van hem verwacht had is wel gebeurd. Hij begrijpt het, maar zou het graag anders zien. Overigens zou ik een andere man ook nooit meer blind vertrouwen. Dit is een keiharde les geweest, een hele verdrietige ook… Nooit laat ik me nog zo voor de gek houden. 

ToSweet, dat van linked in zou bij mij echt een ding zijn. Ik zou er niet mee akkoord gaan dat hij haar er toch in heeft staan. Hij mag best aan jou laten zien dat hij alles voor jou over heeft, door haar te verwijderen als dat jou een fijner gevoel geeft. Mijn man draagt me op handen en dat zie ik al terug in hele kleine dingen. Hij legt tijdens het autorijden altijd zijn hand op mijn been of hand, zorgt dat er koffie staat als ik uit werk kom of dat er al gekookt is. Nu lekker de kaarsjes aan. Helpt me bij bijna alles. Zegt de hele dag door hoeveel hij van me houdt, appt dat hij me mist en ernaar uitkijkt ‘s avonds weer lekker samen te zijn, koopt mijn lievelingsbloemen als hij naar de kapper is geweest (bloemist zit ernaast 😂) en wanneer hij boodschappen doet haalt hij altijd iets dat ik lekker vind. Ook biedt hij nog regelmatig zijn excuses aan. Hij vindt het verschrikkelijk dat ik naar een psycholoog moet door zijn toedoen en dan zegt hij echt met tranen in zijn ogen gedag. Wanneer hij even beneden komt (hij werkt thuis) krijg ik altijd een knuffel en een kus. Soms ben ik druk, dan wil ik zo voorbij lopen, maar dan moet ik eerst ‘belasting betalen’. Heel schattig en superlief, maar voor mij is alles nog wel met een rouwrandje. 

Ik heb hem weleens gevraagd of hij dit doet omdat hij zich dan zelf beter voelt, maar hij zegt dat hij voor de rest van ons leven alleen nog maar goed voor mij wil zorgen. Niet omdat hij wat goed te maken heeft, maar omdat ik dat verdien. Natuurlijk ook omdat hij het nu gewoon wèl goed wil doen en hij door zijn therapie nu weet dat hij dat ook gewoon kan. Hij is sinds jaren weer helemaal zichzelf, zo voelt hij dat en ik zie dat zelf ook. Toch is er altijd een stemmetje dat zegt; ‘voor hoelang?’ 

Jeetje Lentebloem. Super lief van je man allemaal, maar ik zou knettergek worden! Ik hoef geen bloemen, lekkers, iedere dag eten op tafel. Dat houdt toch geen man vol om zo zichzelf te blijven bewijzen? Want zoals jij het nu beschrijft is hij weer helemaal verliefd op je. En iedereen weet dat verliefd weer slijt. En dan? Mijn angst zit em daar echt in. Wat als manlief die roze bril weer afzet (die van mij doet ook net iets te veel zijn best in mijn ogen), is het gras dan toch weer groener bij de buren? 

Precies dat Mamame! 
Wat doe ik eraan? Hij voelt zich er fijn bij, zegt dit te doen omdat dit is wie hij ècht is. Voorheen was hij er bijna nooit hè, veel van de dingen die hij doet is heel normaal in mijn omgeving. Dat zeg ik ook weleens tegen hem, dat het niet persé bijzonder is omdat het iets is wat hij eerst niet deed en nu wel. Zo ziet hij het zelf ook. Ja hij is heel verliefd, beseft heel goed wat hij bijna kwijt was. Hij is heel stellig, hij zal me nooit meer als vanzelfsprekendheid beschouwen. 

Haaika, 

Wat goed om te lezen! Zo fijn voor je! 

Ik denk dat het " normaal " is dat je je handen daar nooit meer voor in het vuur durft te steken! 
Ik ervaar dat exact hetzelfde.
Dat stemmetje komt heel af en toe nog naar boven.
Maar heel eerlijk, eigenlijk maakt het mij niet meer zoveel uit. Het houd mij waakzaam niet meer die te lieve miss uit het verleden te gaan zijn. Want daar moet ik echt voor waken doordat ik een te groot empathisch vermogen heb.

En ik kan die gevoelens ( dat stemmetje) goed accepteren. Dit is waar ik nu voor kies om door te gaan. En ik moet eerlijk bekennen dat ik dat stemmetje tegenwoordig bij veel mensen heb. Ik ben niet meer goed gelovig. Volgens mij is dat een soort overlevingsmechanisme uit mijn jeugd geweest, altijd maar alles verbloemen, wegwuiven en het goede van iedereen inzien. Ik weet het niet. 

Het accepteren van het geen controle  op andere mensen te hebben heeft mij vooral geholpen. Ik vraag tegenwoordig aan mezelf, heb ik daar zin in? Vind ik het fijn? Wil ik dit? En dan popt het antwoord vanzelf op. En zelden dat sociaal wenselijk gedrag nog maar. 

En mocht het ooit nog zover komen dat mijn man die behoefte nog steeds boven ons gezin gaat plaatsen weet ik dat hij niet anders is dan hij heeft laten zien.
Maar tot nu toe gaat het hier boven verwachting goed. 
Man kookt niet en huishoudelijke taken moet ik echt wel vragen, daarin zijn wij wel weer terug in onze "ouderlijke traditionele" rol. Ik werk parttime vanwege mijn gezondheid en daardoor doe ik ook meer in huis maar dat vind ik ook fijn, dat zorgelijke zit van nature in mij en dat krijg ik er niet uit haha.
Ik kan tegenwoordig wel de boel de boel laten en gewoon zomaar gaan zitten lezen of een lange wandeling maken. Vruuger moest ik vanalles vanzelf en dat heb ik dus totaal niet meer, het heeft mij vanuit zoveel opzichten ook heel veel zelfkennis gegeven. 
En blijkbaar was daar z'n traumatische gebeurtenis voor nodig, anders was ik nog steeds die oude te gekke miss geweest  

Blijven lachen zullen we maar zeggen! Het geeft een fijn idee te lezen dat er ook succes verhalen zijn, het geeft idd hoop. Maar ook daar ben ik tegenwoordig voorzichtig mee, morgen kan heeeeeeeel anders zijn  

Wat ik even met jullie wilde delen..
Afgelopen maand was een periode met veel onrust om diverse redenen. Het maakte dat het verleden zo actueel aanvoelde. Ik besloot om naar het graf van mijn vader te gaan; onkruid wieden, snoeien en winterklaar maken. Rustig zonder drukte van zorgen of mensen die je niet kunt vertrouwen. Onkruid wieden werkt sowieso therapeutisch; opgeruimd en dus overzichtelijk en verhelderend.
Opeens hoorde ik een drum en steelband op de begraafplaats. Het bleek de begeleiding van een Surinaamse uitvaart met veel blijdschap en positiviteit. Een soort dankbaarheid de overledene gekend te hebben. Ik besefte hoe de muziek en dans ook mijn hart verwarmde. Ik kon niet eens stil staan bij het aanhoren van die gezellige muziek. De zwaarmoedigheid werd vervangen door diepe respect voor de verandering in mij en de blijdschap om die verandering. Soms gebeuren dergelijke kleine belevenissen om te kunnen genieten van de vrede.
In de week erna, kocht ik voor mijzelf een mooie ring als verlaat trouwdagkado. Mijn man vroeg of het voor kerst was. Ik dacht, ja dat is misschien ook maar beter; niet in het verleden van een matige trouwdag blijven hangen met een ring als aandenken. En ik dacht aan die gebeurtenis bij het graf. Leermoment van eerste orde; om verder te gaan met leven, stil staan bij wat je goed doet en daaruit handelen.

mooi!

Mooi Flanagan! Je ziet hiermee wel weer: zo kun je het ook bekijken. Het is maar net hoe je er zelf in wil (gaan) staan. Dat heb je goed gedaan. Fijn dat je dat met ons wilde delen!

Hier momenteel in principe heel blij, dat we weer zo'n fijn team samen zijn. Omdat we even in een behoorlijke rollercoaster terecht zijn gekomen door zorgwekkende omstandigheden in onze naaste familie. Roerige week achter de rug en dat zal de komende week nog niet veel beter worden. Man zei heel blij te zijn dat hij dit nu niet alleen hoeft te doen, dat hij niet had geweten hoe hij het had moeten doen zonder mijn steun, mee- en vooruitkijken en acties die ondernomen moesten worden. 

En tóch popt dan ook weer de gedachte op van: "Tja, voor hetzelfde geld had je het wel alleen, hadden we het ieder apart van elkaar, moeten doorstaan, omdat het ook zomaar zo had kunnen zijn dat je me kwijt was geraakt door mij zo ontrouw te zijn..." Zoiets zou een vreemdganger zich eigenlijk moeten beseffen, voordat hij/zij de grenzen overschrijdt, voordat de belofte van trouw, er voor elkaar zijn in goede én in slechte tijden, zo gemakkelijk wordt verbroken, puur omdat er op zo'n moment alleen maar aan het eigen belang gedacht wordt...
Pffft, word er zo moe van, iedere keer weer die gedachte van áls het nou niet gebeurd was dan zou ik nu ook geen last hebben van dit soort gedachtes. Wat het inderdaad beter maakt om te gaan denken zoals Flanagan beschrijft: om verder te gaan met leven, stil staan bij wat je goed doet en daaruit handelen.