Verder na ontrouw deel 7

@Puinhoop bedankt. Het lukte mij ook niet om de eerdere draadjes 1 t/m 5 terug te lezen. Vraag aan forumbeheer of ze daar iets aan kunnen veranderen want sommigen schrijven al heel wat draadjes mee. Ook verhelderend voor nieuwkomers.

Bij voorbaat dank.

Dank je wel puinhoop voor het nieuwe draadje.Fijn om weer verder te mogen schrijven al is het voor mij dat in niet kan kiezen om door te gaan maar dat man nog steeds zegt niet voor mij te voelen en denkt dat het niet meer goed komt. Maar hij vertelde mij gister wel dat hij verder alleen gaat bij de therapeut ( die tevens ook coach , psycholoog is) Ik hoop dat hij dan een beetje de ogen opent waar hij in hemelsnaam mee bezig is. Het moeilijkste vind ik wel nu dat hij totaal niet ziet hoeveel pijn hij mij en kinderen, vrienden en familie aandoet. Hij rent van iedereen weg. Oja “ mijn” Truus is heel jong, heel slank, mooi en Oost-Europees ( wat extra spannend maakt) maar oh wat maakt mij dat onzeker

Ik vind de voorgaande draadjes terug om verder na ontrouw deel.. ouders online te googelen. Omslachtig maar je komt er wel x

Miss, zo herkenbaar dat niet goed in je vel zitten rond de datum. Als ik aan vorig jaar denk voel ik me zo ziek...

Onze jongste is  aankomende week jarig. Een jaar geleden was mijn man alleen maar met zijn Truus bezig en begon zijn affaire. Ik krijg spontaan geen hap meer door mijn keel wanneer ik daar aan denk :’-(

De Truus van mijn man lijkt een beetje op mij qua uiterlijk, zij is alleen flinker. Volgens mijn man dan, ik heb haar nooit van dichtbij in het echt gezien. Ik heb wel een foto van haar gezien, zelfde soort haar idd, ik begrijp wel dat hij zegt dat ze wat van mij weg heeft. Mijn man zegt dat hij zich wel heeft afgevraagd wat zijn vrienden zouden zeggen omdat zij minder knap/mooi was. Daar heb ik meteen korte metten mee gemaakt, daar hoefde hij echt niet mee aan te komen. Alsof dat het minder erg maakt; ik had een ander, wilde liever haar dan jou, maar schaamde me wel een beetje voor wat anderen zouden denken omdat jij mooier bent. Tuurlijk. Qua karakter lijkt ze volgens hem in niks op mij, kan ik me ook niet voorstellen van wat hij verteld heeft. Daarnaast denk ik niet dat ik ooit iets zou kunnen beginnen met een getrouwde man.   

Anna Cara, ik laat de gevoelens toe. Boosheid, verdriet, heel veel boosheid en nog meer verdriet. Ik vertel ook gewoon aan mijn man dat ik het moeilijk heb, hij pakt mij dan stevig vast en zegt dat het hem spijt. Hij vindt het lastig om ermee om te gaan, hij wordt dan natuurlijk geconfronteerd met wat hij gedaan heeft en wil dat eigenlijk alleen maar vergeten. Ik probeer me ook wel op het hier en nu te focussen, te kijken naar hoe het nu gaat en daar mijn energie uit te halen, maar juist dat kan me ook extra verdrietig maken omdat zijn vreemdgaan zo onnodig is geweest. Had naar me geluisterd in plaats van boos te worden, had gepraat in plaats van het bij een ander zoeken. Nu doet hij dat wel, maar toen niet en dat vind ik eeuwig zonde want er is iets onherstelbaar kapot gemaakt.  

Precies wat jij zegt lentebloem maakt het zo ingewikkeld. Als ik boos of verdrietig ben wil ik bij hem uithuilen en dan ineens besef ik dat hij de schuldige is en ren ik weg. Ineens kan hij wel praten en luisteren maar het kwaad is al geschiedt. En toch kruip ik graag tegen hem aan op bepaalde momenten *zucht*

Weet je, achteraf lijkt het allemaal zo gemakkelijk op te lossen te zijn geweest. Achteraf zien we pas is, dat we het op de momenten waarop alles gebeurde, eigenlijk beter anders hadden kunnen aanpakken. Altijd achteraf pas. Als je geconfronteerd wordt met de realiteit. Als je beseft, dat je aannames niet dat bleken te zijn als waar je jezelf van overtuigd had, wanneer je als vreemdganger de pijn in de ogen van je partner ziet, als het verdriet om wat er stuk gemaakt is, voelbaar wordt. Dat dát je zo raakt omdat het laat zien dat ondanks alles je partner nog steeds van jou houdt, dat je overtuiging van dat het je partner waarschijnlijk allemaal niet zoveel meer kon schelen, dat die dus helemaal niet klopte. 

Dus laat het een les zijn. Een les dat je echt in gesprek moet blijven met elkaar, ten alle tijden open, eerlijk en oprecht. Ook al is het een harde, pijnlijke, verdrietige les. Ook al heeft het veel schade toegebracht in het vertrouwen. Blijf vooral dicht bij jezelf en luister daarbij goed naar wat je hart je ingeeft, waar je eigen gevoel naar uit gaat, in de keuzes die je maakt. Ook hierin kunnen we niet vooruit denken en bestaat er een kans, dat je achteraf bedenkt dat je misschien beter andere keuzes had kunnen maken. Maar daarom heeft een proces zoals een poging tot mogelijk herstel tijd nodig. Het kan echter niet even snel in de trant van "zand erover en verder", zoals sommige vreemgangers het het liefste zouden doen (Omdat ze zich toch al zo schuldig voelen over hoe ze achter de rug van je om bezig zijn geweest). Net zo goed als dat het proces van scheiden tijd nodig heeft als je er voor kiest om dat op een manier te doen waar iedereen zich oké bij voelt, als dat uiteindelijk het resultaat is wat voort zal vloeien uit alle gebeurtenissen omdat er helaas toch geen herstel of hernieuwde opbouw van de huidige relatie mogelijk is. 

Maar geef het de tijd. Met de tijd ga je (aan)voelen hoe en wat je zelf allemaal wil. En met jezelf moet je nog een hele tijd verder als het goed is, dus is het belangrijk dat je je daar goed en fijn bij voelt. Iemand naast je als aanvulling op je levensgeluk is alleen maar fijn, maar het mag nooit als de invulling er van zijn.

Lentebloem, 

Ik heb jouw draad uit zomer 2020 toen  gelezen, dat je man lang bleef ontkennen dat er een ander was. Ik schreef toen nog: is er echt geen ander? Ik snap jouw gevoelens goed. Mijn man wil er zo langzamerhand niks meer over horen heeft hij laten weten. Hij wordt steeds herinnerd aan zijn grootste fout in zijn leven zegt hij. Hij wil die man niet meer zijn. Wil ook met als jouw man vooruitkijken. Snap ik wel. Hij zegt geen seconde meer aan haar te denken. Dat schijnt echt te kunnen lees ik vaker. Maar geloof het eigenlijk niet. Jullie? 

Maar ik heb nog steeds triggers. En boze Truus elke maand tegenkomen helpt ook niet mee. Het liegen en blijven liegen vond en vind ik het ergste van alles. Nu zegt hij eerlijk te zijn over toen en nu. We spraken af dat hij niet meer liegt (hoe pijnlijk het ook zou zijn). Of hij dat echt is? 

Ik sta nog steeds achter mijn keuze om het tijd te geven, dit gaf rust en fijne nieuwe momenten samen. Maar soms in een boze of verdrietige mood komt er een twijfel omhoog. Kan ik wel ooit vergeven? Echt het hem niet meer kwalijk nemen? Ik betwijfel het dan... En dat later geloof ik er weer in. 

Rare wezens wij vrouwen....

Anna cara, wat ik op dat soort momenten doe is vooral wandelen met mijn hond. Buiten zijn doet mij goed.

Ik zoek mijn dierbare vriendin op, die mij veel steun heeft gegeven en oprecht is. Dat is zn vriendin van goud. 

Ook knuffel ik mijn kind meer op deze momenten en uit ik hoeveel ik van hem hou, we praten dan ook meer en doen meer samen, maar goed kind word ook groot en gaat steeds meer zijn eigen weg, wat logisch is, dat is ook een nieuw proces wat eraan komt. Zoon mist man ook meer dan anders, door veel werk wat gepland staat. Zoon heeft dezelfde antenne als ik. Wij voelen beide "iets". Maar zoals van oudsher kun je daar geen vinger op leggen.

Ik ga natuurlijk ook naar mijn man toe, zeg dat ik minder goed in mijn vel zit maar ik merk dat hij momenteel moeilijker met emoties om kan gaan, wat best lastig is. Omdat je niet in hun hoofd kunt kijken hé 

Ik voel dat ik het dit jaar toch maar lastig vind. ( vorige jaar dacht ik er pas savonds aan, och het is de dag en kon het heel goed naast me neerleggen)

Heb voor " de dag" dan ook afgesproken met mijn fijne vriendin en we eten dan  samen met haar man en mijn man. Ik wil hem ook niet buiten sluiten, wat ik dus ook niet doe. Maar merk dat hij weer een beetje meer op zijn eigen eilandje zit. En zo zit ik dan ook weer wat meer op mijn eigen eilandje omdat hij ontzettend veel van huis is.

Ik blijf wel open tegen mijn man hoor over mijn gevoelens, maar merk ik dat mijn man toch een andere antenne aantikt dan ik, mijn man kan nog steeds snel uit onze verbinding stappen zoals ik dat altijd verwoord.. Zo heb ik momenteel met wat lichamelijke ongemakke te kampen en ben ik heel snel geneigd daar niemand mee lastig te willen vallen. Misschien dat het daarin ook allemaal wat harder aanpakt op mijn gestel. Maar zoals ik nu geleerd heb mag het er allemaal zijn maar soms is het best lastig. 

Annacara. jij schrijft:  'Hij zegt geen seconde meer aan haar te denken. Dat schijnt echt te kunnen lees ik vaker. Maar geloof het eigenlijk niet. Jullie?'

Als hij wel af en toe aan haar zou denken, zou dat verschil maken? 

Als hij aan haar zou denken, wil dat dan iets zeggen over hoe sterk hij voor jou kiest?

Als je hem niet gelooft, is dat dan niet het echte probleem?

En wat hij 'niet aan haar denken' vindt is misschien anders dan wat jij daar onder verstaat. Als het gebeurde nog wel eens door zijn hoofd flitst met spijt, denkt hij feitelijk ook aan haar. Maar dat ligt mijlenver af van een eventueel terugverlangen naar haar. Dat wil je waarschijnlijk weten. Maar dan zou ik je vraag concreter maken: verlang je nog wel eens naar haar/ naar je gevoelens uit die tijd of zoiets. Maar zo'n vraag heeft alleen waarde als jullie de echte waarheid ook van elkaar kunnen verdragen. 'Eerlijk zijn' is heel makkelijk gezegd.

Zijn jullie zo ver dat jullie echt alles tegen elkaar durven uit spreken? ook als dat pijnlijk is voor de ander? Of sparen jullie elkaar nog/weer, denken jullie voor elkaar?

Wat van een onderwerpverbod!! Dat is gezond voor degene die de ander niet vertrouwt ( kan het slijten), maar ook voor de ander omdat die niet meer door zijn vrouw op het bestaan van de stoorzender gewezen wordt. Uit het oog, uit het hart- effect.

Ter aanvulling:

Sinds wij hier thuis het jaar begonnen zijn met niet meer over bepaalde personen praten, heeft dit mij geholpen minder gefrustreerd te raken.

Ik praat nog veel over Truus 1 en 2. Maar heb ook zoveel triggers om me heen. Truus 1 zat in een TLC programma, wat natuurlijk net wordt herhaalt als ik aan het zappen ben. Truus 2 rijdt dagelijks nog door onze straat. Mijn man wil het liefst verhuizen om Truus niet meer tegen te komen. Maar ik ga nu echt geen nieuwe hypotheek aan samen?

Pff bepaalde data. Binnenkort mijn trouwdag en toen begon man’s affaire . Voel me vandaag verdrietig. Mijn kinderen doen alles voor een fijne Moederdag maar ons gezin is nu niet compleet. Mis dan het zorgeloze van ruim een jaar terug. 
Vind het zo knap hoe veel van jullie zo gegroeid zijn en er zo sterk in staan. 

Sidni, nee dat is het niet. Als je hier schrijft laat je ook veel weg 😏. Lastig soms. De gesprekken over wat mis je van haar, mis je de sex met ander of haar, wil je haar naast mij etc hebben we ook gehad. Daar zat mijn angst natuurlijk en jaloezie en nieuwsgierigheid. Dat is helder en klaar. 

Zo bedoel ik mijn post niet. Hoe zal ik het zeggen. Ik merk dat ik best regelmatig denk aan haar en hun. Ook in bed. Of bij triggers. Of kom haar tegen ze woont in buurt. Toen ik dat vertelde aan mijn man zei hij er nooit meer aan te denken. Dat vond ik bijzonder. Ik probeer juist niet voor hem te denken vandaar check vragen. Kon ik mij nl bijna niet voorstellen. Ik vraag mij oprecht af of jullie ervaring ook zo is. Is het iets wat mannen kunnen, vakjes. En echt de minnares, en in jouw geval de minnaar, helemaal vergeten of niet meer aan denken. En ik als vrouw niet?