Verder na ontrouw deel 7
Daar issie dan, deel 7 alweer! Dit onderwerp loopt intussen al jaren. Weet iemand ook hoe je de andere draadjes terug kunt zien? Ik kan dat tegenwoordig niet meer vinden.
Talloze dames en een heel enkele heer stellen hier hun lief en leed op schrift, nadat ze bedrogen zijn. En dan volgt altijd de hele moeilijke vraag: kan ik dit vergeven, of niet? Blijf ik bij hem, of niet?
Ervaringen laten zien dat het jaren en jaren kan duren voordat deze wond hersteld is en je je man/vrouw weer vertrouwt. Soms komt dat vertrouwen nooit meer volledig terug.
Persoonlijk vind ik dat de volmaakte relatie niet bestaat. Je mag van elkaar volledige trouw en toewijding verwachten. Maar een huwelijk is natuurlijk geen constante staat van geluk. Ontrouw zet de boel even heel erg op scherp: hoewel sommigen denken dat je niet vreemd gaat in een relatie die echt goed is, klinkt mij dat teveel als de stelling dat waar 1 vreemdgaat, 2 schuld hebben. En het lullige is dat de bedrogen partner vaak geen idee had dat de ander niet gelukkig was. Dat waren ze zelf namelijk wel. Ik persoonlijk hou minimaal een keer of wat per jaar een onderhoudsgesprekje om te peilen hoe tevreden mijn man is met de relatie. Maar als hij niet eerlijk is, in zijn communicatie, kan hij mij ook de schuld niet geven voor mijn vermeende tekortkomingen, vind ik.
Enfin, stof genoeg om eindeloos met elkaar over te tikken 
En natuurlijk zijn we er voor elkaar, om elkaar te steunen en troosten.
Tenslotte zou ik wel graag even willen zeker stellen dat we niet voor elkaar gaan beslissen of de ander beter scheiden kan, dan wel blijven moet. Dat is een persoonlijke beslissing en daar mag een ander niet over oordelen.
Mamame: nee zeker niet nog verhuizen. Dat lost het niet op.
Ajnat: komt bij jou vast ook. Maar de tijd slijt echt ruwe kantjes. En ook moederdag komt elk jaar voorbij. Over een jaar ... Wie weet wat je dan hier post 😀!
Een prachtig boek en een prachtige podcast over 'grenzeloos vrij zijn', ongeacht wat je voelt of meemaakt van Wendy Hobbelink. Hoe je die vrijheid in jezelf kunt vinden. Vind hem wel passend voor hier, ongeacht in welke rol je te maken hebt met ontrouw, met onzekerheid, verlies van vertrouwen, boosheid en angst, schaamte, aangetast zelfbeeld.
De link naar podcast: https://www.uitgeverijtenhave.nl/nieuws/grenzeloos-vrij-van-wendy-hobbelink/
Link naar interview en boek: https://holistik.nl/vrijheid-wendy-hobbelink/
Ajnat, ik kan het me goed voorstellen. Het is toch een soort leegte die je voelt lijkt me nu hij weg is?
Misschien komt dit gevoel bij jou ook nog wel, want dat gun ik je echt:
Mijn ervaring was dat ik me zo vrij als een vogel voelde toen de meerdere malen ontrouw uit kwam. Ik dacht echt, er is niets meer wat mijn man mij ooit mag " verbieden" of mij in mag beperken. Wat heb ik nog veel geld te goed aan wat hij opgemaakt heeft aan dit hele circus, ik werd er heel erg opstandig van de eerste periMaar eerlijk is eerlijk, het heeft mijzelf echt bevrijd van een vast patroon. En dan doel ik ook op persoonlijke ontwikkeling en een vrij gevoel van binnen.
Sidni snap dus heel erg goed waarom je dit hier post, het beklemmende gevoel van het huwelijk is compleet weg bij mij. Niet dat ik vreemd ga of misbruik maak van wat hij gedaan heeft maar het zit in een gevoel. Een vrij gevoel. Ik heb dat in oude delen ook gepost. Daar heeft mijn foto bij mijn naam ook mee te maken.
Xx
Mooi miss dat je zover bent!
Heeft je man dat ook? Ik geloof dat als je die echte vrijheid in jezelf voelt, je behoefte wat voor 'vrijheid' dan ook buiten jezelf te zoeken wegvalt. Het vast zitten in jezelf en met jezelf is iets wat bedrieger en bedrogene denk ik meestal delen na het uitkomen.
Sidni, dat gevoel van vrijheid heb ik ook. Mijn man is 4 maanden uit huis geweest (wat nog een heel gedoe was met alle corona-ellende en 2 kids op de basisschool). Maar wat heb ik genoten van mijn eigen ruimte, letterlijk en figuurlijk. Nu is man terug en mis ik dit en is het kijken waar ik het echt vast kan houden dat gevoel van vrijheid.
Sidni schreef op 10-05-2021 om 07:27:Heeft je man dat ook? Ik geloof dat als je die echte vrijheid in jezelf voelt, je behoefte wat voor 'vrijheid' dan ook buiten jezelf te zoeken wegvalt. Het vast zitten in jezelf en met jezelf is iets wat bedrieger en bedrogene denk ik meestal delen na het uitkomen.
Sidni wat je hier zegt kan ik zeker beamen. Dat is er bij ons ook wel degelijk uitgekomen. En ik durf ook wel te zeggen dat ik blij en trots ben op ons samen, op mijn man en op mezelf, dat we ook hebben kunnen en mogen ontdekken waar we beiden en ieder voor zich in vastgezeten hebben. Dat we die onderste stenen ook echt boven hebben gekregen. Het geeft een gevoel van bevrijding, rust, op een nieuwe manier voor jezelf op durven komen, anders met bepaalde situaties om te gaan.
Haha Sidni, mijn man is altijd vrij geweest ( grapje)
Het probleem was dat hij geen grenzen had, bijv heel hard motor gaan rijden. Echt, alsof je levensmoe bent. Het gevolg was dat ik dan omdraaide en mijn eigen weg ging. Vroeger reed ik er achteraan op mijn tempo maar dan gaat de lol er snel vanaf.
Daar kon hij in doorslaan. Vorig jaar hebben we ze dan ook beide verkocht. Hij moest huilen. Niet vanwege het gemis van vrijheid maar dat hij zo grenzeloos kan zijn en hij het daarom niet meer moet doen. Het was zijn eigen besluit maar ik moet nu dus wel blijven herhalen: kijk naar onze jongen. Hij heeft maar één papa. Het gaat gewoon niet, miss man.
Het punt is nu dat hij dan doorslaat in andere dingen, werk, veel geld willen verdienen ( zn belachelijk bedrag is zijn hoofd hebben ) en dat is voor hem ook een vorm van vrijheid heb ik het idee. Dat is dat onderste waar ik geen vinger op kan leggen waarom hij dat doet. Zijn familie heeft het hem gevraagd en zijn vriend heeft allemaal leuke bijnamen voor hem, maar hij kan daar geen antwoord op geven.
Hij zegt altijd, jij maakt je echt letterlijk nergens meer druk om hé, je doet nooit moeilijk over iets.
En dat klopt, dat komt echt door dat vrije gevoel. Ik pluk letterlijk de dag en na de uitkomst valt heel veel in het niet. Zo had ik laatst een deukje in de auto gereden. Vroeger zou ik helemaal over de rel zijn. Nu denk ik ach, het word wel weer gemaakt. Het is een bevrijdend gevoel.
Mamame, je kunt dat patroon/gevoel vast houden. Bij mij lukt dat door dingen mede te delen en minder te vragen aan hem. Natuurlijk overleg je over grote plannen. Maar ik heb daar steeds meer een balans in gevonden. Plan dus meer tijd voor mezelf en met vrienden.
@Ajnat: Dit is inderdaad pijnlijk onrecht: je man heeft je de kans niet gegeven samen jullie relatie te verbeteren. Daar was ik ook pissig over, dat alles alleen zijn beslissing was: binnenvetten, vreemdgaan, verzwijgen, en na opbiechten niet alleen mij de schuld geven voor wat hij miste, maar ook bepalen hoe lang ik rouwen mocht over wat hij me aan had gedaan.
Ik heb me op aanraden van ik weet niet meer wie opgegeven voor een 3-daags webinar 'rock je relatie', met bijbehorende Facebookpagina. Daar hoop ik meer te leren hoe ik de boel weer in eigen hand kan nemen, geen slachtoffer te zijn van des mans wispelturig karakter en random klaaggedrag en toch ons huwelijk weer wat spice te geven.
Overigens: al is Truus de Europese miss; uit onderzoek is gebleken dat het echt niet de dames zijn die beter zijn dan de bedrogen vrouw. De heren zoeken naar aandacht, naar kunnen zijn wie ze willen zijn. Dat lukt niet binnen hun relatie omdat ze a) het gesprek niet durven aangaan met hun vrouw om uit te zoeken waar die onvrede vandaan komt (ze vertrouwen haar niet)
b) niet willen erkennen dat ze zelf een aandeel hebben in die onvrede.
En dan is het zoeken van een verse vrouw natuurlijk makkelijker: daarmee zijn nog geen verwachtingspatronen opgebouwd en die prijst hun geknakte ego de hemel in.
Ergo: vreemdgaan is altijd het gevolg van het tekortschieten van de vreemdganger, niet van de bedrogen partij. Ik verzet me tegen dat populaire victim-blaming. Net zoals ik me verzet tegen dat eeuwig makkelijke ' dat zou ik niet pikken, dat moet je maar scheiden, want nu laat je dat ook toe' gezeur. Vergeven is geen zwakte. Trots wel, en dat maakt meer kapot dan je lief is.
Jullie vrijheidsgevoel herken ik ook, maar ik heb er wel 4,5 jaar voor nodig gehad om zover te komen. Nu pas besef ik dat dat gevoel van ontevreden zijn van mijn man weinig tot niets te maken heeft met wie ik ben of wat ik hem geef. Ik geef alles wat ik menselijkerwijs kan, de dingen die hij graag van me zou willen, zijn dingen die ik niet kan en ook niet wil geven. Daar kan hij over gaan mokken -je houdt niet echt van me- maar ik vind dat als hij mijn grenzen niet wil respecteren, hij in ieder geval niet van mij houdt.
Ik heb een leven opgebouwd in deze Coronatijd waar ik voor die tijd niet van kon dromen. Die lockdown is voor mij persoonlijk heel goed geweest, hoe ellendig die rotziekte ook is voor de mensheid. Ik kreeg tijd en rust om na te denken wat voor mij het belangrijkste is in het leven. Dus nu besteed ik daar elke dag tenminste 1 en liefst 2 uur aan, naast de huishouding en in het weekend wat meer tijd.
Mijn levensovertuiging geeft me de vrede die ik ontbeer zonder deze. Ik probeer de christelijke principes van geven en vergeven zoveel mogelijk te houden, liefde op te bouwen, maar zie ook duidelijker waar de grens ligt van het redelijke wat ik mijn man kan geven. Tegelijk besef ik dat we beiden onvermijdelijk onze tekortkomingen hebben en dagelijks fouten maken jegens elkaar, maar 'liefde bedenkt een menigte van zonden', dus we moeten leren niet te overspannen verwachtingen van elkaar te hebben, maar te focussen op wat we voor de ander kunnen doen, hoe we die gelukkig kunnen maken.
Ik hoop dat alle andere bedrogen dames en misschien die enkele meelezende maar zwijgende heer ook die rust en vrijheid mogen vinden.
Goed zo Puinhoop. Dat is wat ik laatst ook las in je post en bedoelde.
Een vele sterkere Puinhoop. Xx
Voor mij was de covid periode begin van de ellende. Man thuis aan het werk, ik soms 50 uur van huis. Alle gelegenheid voor andere praktijken dus voor hem. Daarnaast probeerde ik nog af te studeren, maar dat is niet gelukt 
. Truus was natuurlijk ook bij huis. Ook al genoot ik soms echt van het harde werken, het heeft een nare bijsmaak gekregen. Maar ondanks alle ellende ben ik door blijven werken.
Hoe gaan jullie om met intimiteit in de relatie? Ik blijf natuurlijk gewoon een mens met behoeften maar soms schaam ik me daar ook weer voor. Stomme brein!
@Puinhoop: rock your marriage tip kwam van mij.
@Mamame: ik besloot vrij snel tot intiem zijn want hij en ik hadden behoefte aan bevestiging en uiten van gevoel ook op die manier, maar my oh my wat heb ik gehuild in begin maanden. En onzeker gevoeld. En verdrietig dat zo iets bijzonders ook besmeurd was geraakt. Mijn man wil dolgraag dat ik laat merken hem (nog/weer) aantrekkelijk te vinden, te willen. Hij was bang voor afwijzing. En ik wil (ook) erg graag horen en merken dat ik the one ben. Geliefd word. Speciaal ben.
@Miss: ik ben ook veranderd. Kom meer op voor eigen mening. Dat is wennen voor hem. Maar ik voel mij daar helaas nog niet heel okay mee.
Ik heb wel eye opener gehad: een relatie is een keuze. Getrouwd blijven is een keuze. Voor elkaar kiezen is dus ook een keuze.
Waar kies je voor? Waarom.
Soms makkelijk. Soms niet.
Wauw. Wat mooi die inzichten die jullie hebben gekregen. Dan heeft het eigenlijk ondanks alle ellende ook iets opgeleverd. Sterker worden en dan vooral voor jezelf.
Die vrijheid. Ja ene kant nu wel fijn maar ook wel vaak eenzaam nu ik er alleen voorsta. Ik weet ook wel dat het vluchtgedrag is en zijn onvrede met hem zelf te maken heeft. Dit heb ik echt anders gedacht . Hoop dat hij in therapie dat gaat ontdekken. Ene kant hoop ik echt dat hij tot inzicht komt en wel voor mij wil vechten.
En inderdaad dat mensen heel snel roepen van als mij dat overkomt ,gaat hij meteen de deur uit. Denk dat je daar pas over kunt oordelen als je in die situatie zit. Al is het eenzijdig nu , ik vecht nog voor mijn huwelijk, mijn gezin.
@puinhoop zag jouw man later wel in dat de schuld bij hem lag en gaf hem inzicht in zijn eigen onvrede?
Ajnat, was jij nooit eenzaam binnen jullie relatie? Omdat je je nu wel eenzaam voelt zonder hem. Had je wel dingen gevoeld aan je onderbuik?
Je bent zo verweven in een relatie, pff. Heb je het idee of hij zelf, dat het iets met de midlifecrisis te maken heeft?
Het is idd heel belangrijk dat je je focus verlegd op jezelf maar hé dat kost veel tijd. Het is ook nog maar zo kort hoor.
Moet wel eerlijk toegeven dat er bij mij letterlijk wat knapte toen ik dat vrije gevoel ging voelen. Een goede bekende vertelde mij van de eerste keer vreemdgaan van mij man ( wat dus pas extreem lang verborgen is gebleven) en ik voelde een hulken gevoel onstaan. Ik draaide niet door maar ging direct mijn rechten en plichten uitzoeken, schreef me direct in en belde mijn boekhoudster. Heel apart. Ik heb vanaf mijn jeugd een flink doorpak systeem aangeleerd.
Naja ze zeggen toch wel eens dat alles en iedereen die op je pad komen lessen zijn.... maar Bah, waarom toch ooit zo super hard.
Anna cara, het hoeft ook niet meteen een tweede natuur te zijn. Het ontwikkelt zich. Dat is toch super mooi?
Er is vast in deel 1 tm 6 over gesproken maar ik las net weer op een roddelpagina dat Marco en Leontine weer daten. Wij hebben onze eigen Marco haha, zo noem ik mijn man ook regelmatig.
