Verder na ontrouw deel 7
Daar issie dan, deel 7 alweer! Dit onderwerp loopt intussen al jaren. Weet iemand ook hoe je de andere draadjes terug kunt zien? Ik kan dat tegenwoordig niet meer vinden.
Talloze dames en een heel enkele heer stellen hier hun lief en leed op schrift, nadat ze bedrogen zijn. En dan volgt altijd de hele moeilijke vraag: kan ik dit vergeven, of niet? Blijf ik bij hem, of niet?
Ervaringen laten zien dat het jaren en jaren kan duren voordat deze wond hersteld is en je je man/vrouw weer vertrouwt. Soms komt dat vertrouwen nooit meer volledig terug.
Persoonlijk vind ik dat de volmaakte relatie niet bestaat. Je mag van elkaar volledige trouw en toewijding verwachten. Maar een huwelijk is natuurlijk geen constante staat van geluk. Ontrouw zet de boel even heel erg op scherp: hoewel sommigen denken dat je niet vreemd gaat in een relatie die echt goed is, klinkt mij dat teveel als de stelling dat waar 1 vreemdgaat, 2 schuld hebben. En het lullige is dat de bedrogen partner vaak geen idee had dat de ander niet gelukkig was. Dat waren ze zelf namelijk wel. Ik persoonlijk hou minimaal een keer of wat per jaar een onderhoudsgesprekje om te peilen hoe tevreden mijn man is met de relatie. Maar als hij niet eerlijk is, in zijn communicatie, kan hij mij ook de schuld niet geven voor mijn vermeende tekortkomingen, vind ik.
Enfin, stof genoeg om eindeloos met elkaar over te tikken 
En natuurlijk zijn we er voor elkaar, om elkaar te steunen en troosten.
Tenslotte zou ik wel graag even willen zeker stellen dat we niet voor elkaar gaan beslissen of de ander beter scheiden kan, dan wel blijven moet. Dat is een persoonlijke beslissing en daar mag een ander niet over oordelen.
Lieve allen,
Mij helpt het om minder boos of verdrietig te zijn: de loslaat sedona methode. Natuurlijk is er van alles omheen, maar ik loop gewoon in mijn hoofd soms onderstaande door:
+++++++++++++
release Sedona Methode
Neem een probleem/persoon/situatie in gedachte die je graag anders wilt.
Iets wat de aandacht vraagt en je niet met rust laat.
Gevoelens:
Welke gevoelens neem je waar als je denkt aan dit probleem?
Hoe voel je je nu?
Kan je je bewust worden van die gevoelens en ze toestaan om er even te zijn.
Je mag ze best wat groter maken.
Kan je jezelf toestaan om te voelen wat je nu voelt?
Gedachtes:
Hoe denk je als je dit voelt?
Verwachtingen, ideeën, meningen, herinneringen…
Wat vind je allemaal van deze situatie en die gevoelens?
Dit is je staat van zijn met betrekking tot dit probleem. Kan je dat er gewoon even helemaal laten zijn?
Reactie:
Kan je je bewust worden dat je wilde dat dit er niet was…
Dat je wilde dat het anders was dan hoe het is…
Kan je ook zien dat je in meer of mindere mate dit verhaal dicht bij je houdt…
Dat je gevoelens verdedigd…
Dat je een standput inneemt door het uit te leggen en je gevoelens te rechtvaardigen…
Kan je er ook laten zijn dat je hier eigenlijk vrij van zou willen zijn…
Identificatie:
Kan je zien dat het lijkt of dit verhaal persoonlijk is.
Dat het lijkt of je de gevoelens bent.
Dat het lijkt of je de stem in je hoofd bent.
Dat je je hebt laten gevangen nemen in dit verhaal.
Kan je openstaan voor de mogelijkheid dat je meer bent dan dit verhaal?
Kan je openstaan voor de mogelijkheid dat je ziel zich niet laat begrenzen door gedachtes en gevoelens?
Kan je er dan nu voor openstaan om NU vrij TE ZIJN van deze gevangenis?
Loslaten:
Stel, je zou de kracht van het universum in je hebben, zou je dan dit alles dan nu kunnen loslaten?
Ja of nee?
En wil je dit loslaten? Wil je jezelf bevrijden van dit verhaal met de gevoelens?
Ja of nee?
Wanneer laat je het los?
Nu of niet nu?
Kan je dan nu zijn wie je werkelijk bent en gebeurtenissen laten komen en gaan?
Ga terug naar dezelfde situatie en voel wat er nu nog is. Herhaal deze procedure tot je voelt dat het oke is voor je.
++++++++++++++
En? helpt het?
XxX
Precies dát vind ik zo moeilijk te verkroppen. Hij wist hoeveel pijn het mij deed en toch ging hij weer naar Truus. Ik noem het een mes in een open wond.
De oorzaak van de terugval? Zwakte? Spanning? Verslaving?
Je schrijft dat je niet weet of het nog goedkomt Feetje, wat maakt dat je je zo voelt? (Ook ik wissel nog vaak van stemming hoor, van -je bent een lul, ga weg-, naar -dit kunnen we samen aan-, om weet terug te gaan naar -ik haat je-)
Oorzaak: Of geval van egoïsme?
Flanagan schreef op 15-05-2021 om 17:38:
Oorzaak: Of geval van egoïsme?
hier DE oorzaak
Mamame, heb ik inderdaad ook, ene moment denk ik “ik ben weg” en het anderen moment zie ik ons samen oud worden.
Heb ook nog veel last van erg diepe dalen. Het terugvallen is daar de grootste oorzaak van.
Het bedrog op zichzelf is ook heel ernstig geweest. Ik ben heel erg voor de gek gehouden. Ik snap werkelijk niet hoe je iemand waarvan je zegt zoveel te houden zó kan bedriegen. En ons huwelijk was goed, dat vindt mijn man zelf ook.
Erg moeilijk te begrijpen allemaal. Daarom weet ik het op dit moment nog niet. De tijd gaat het uitwijzen.
Ja Flanagan, wilde ik ook nog zeggen, gewoon vinden dat je dat kan maken, dat je er recht op hebt.
Ik weet niet of je het wil vertellen Feetje, maar hoe lang is het bedrog geweest?
Toen ik mijn man vroeg waarom hij het had gedaan zei hij omdat hij nooit had gedacht dat hij zijn gezin zou kunnen verliezen. Joehoe, weet je wel met wie je getrouwd bent? Mijn broertje zei hem, nadat ik in paniek mijn verhaal bij hem had gedaan, tegen mijn man: "tja, je bent met M. getrouwd, dan had je kunnen weten dat ze je er direct uitschopt, sukkel!". Dat heb ik dus ook inderdaad in eerste instantie gedaan, wij hebben 4 maanden gescheiden geleefd.
Tja, mijn man is echt diep gegaan. Want hij snapte het zelf ook niet. Vond zichzelf onvoorstelbaar slecht. Ik vroeg hem natuurlijk deels ironisch deels serieus: was ze het waard? Hij is enorm gaan nadenken. Stortte in. Voor hem was het ooit gestart uit geiligheid, enorm gevleid dat zij hem geweldig vond. En ze was erg beschikbaar. En later vlucht uit werkelijkheid (toen). Want veel ruzie. Veel negatieve werk stress. Na de terugval wilde hij dood. Hij was extreem boos op mij op de kinderen. Ik wist toen nog van niets maar het voelde niet goed. zij was zielig bood sex (vertelde zij ) aan en hij vond zichzelf heel erg zielig. Want ik vond hem niet meer leuk. Zijn kinderen vonden er wat van. Wilde weer bubbel. Het was een closure voor hem zei hij laatst. Ik vind het super egoïstisch. Onacceptabel. Blèh. En dat is mijn man. Die wil dat ik hem vertrouw? Nou ja dat is nu tijd geleden. Het is daar klaar. Nu helen hier...
Toen ik de mogelijke oorzaken las ( zwakte, spanning, verslaving), kwam deze opnoeming bij mij binnen als een soort van ‘ahh, hij kan er ook niets aan doen, arme jongen’. Als een aaitje over de bol...
Ik vind dat ieder zich niet kan verschuilen achter welk excuus dan ook. Het is egoïsme, hebzucht die ongemerkt stevig in de vezels geworteld hebben. Dat ontwortelen kost tijd.
Als ik hier merkt dat de vanzelfsprekendheid ( vorm van egoïsme) weer boven komt drijven, moet ik weer pas op de maat nemen. Ik vind dat wel storend en energievreterd; altijd weer die reserve-modus. Woorden als ‘vernieuwd evenwicht’ klinken sterk. Alleen ben je niet altijd sterk en evenwichtig, omdat je van karakter anders en vriendelijker in elkaar steekt.
Zo jammer, denk ik dan, dat die waakzaamheid zo meesluimert. Dat we nog niet daar zijn, waar je werkelijk stressvrij bent. Alsof je niet genoeg andere problemen aan je hoofd hebt. Grr
Mamame, het heeft alles bij elkaar met tussenpozen 3 jaar geduurd.
Na het uitkomen wist ik eigenlijk niks, pas 3 maanden later ontdekte ik hoe ernstig het was geweest.
Ik vraag me weleens af of hij het deze keer wel volhoudt zonder haar.
Na die eerste ontdekking heb ik keihard gevochten om het weer te laten werken en dit leverde het op.
Voor mijn man was het inderdaad ook een closure. Hij ziet het zelf als één bedrog. Hij zegt dat hij er niet uit kon geraken, ondanks mijn pijn en verdriet.
Slappe hap als je het mij vraagt.
Mamame klopt hij woont sinds januari niet meer thuis en ik vermoed zelfs dat hij bij zijn Truus woont.
Dat verslavende van een affaire. Ik denk dat ze zo geleid worden door hun hormonen en roze bril. En juist omdat het zo stiekem is maakt het extra intenser Man had al paar aangegeven te stoppen maar heeft zelfs letterlijk gezegd. Als ze weer naar mij toe komt kan ik dat niet weerstaan. Lam... en ondertussen de schuld bij mij in de schoenen willen gooien met oorzaak gevolg. Amehoela. En wat jij zegt dat hij dacht dat hij zijn gezin niet zou verliezen. Denken ze daar nou echt niet bij na wat voor gevolgen er zijn voor hun gezin? En ook de kinderen.
Miss apart hè die intuïtie. Blijkt toch dat die vaak toch heel sterk is. Vertrouw er dus op. Maar fijn dat je die dag redelijk bent doorgekomen
Feetje jee drie jaar , wat een verschrikking . En ja verwerken kost tijd , tijd en nog een tijd. En idd ongelofelijk dat als je van iemand houdt zoiets kan doen , onbegrijpelijk
Die stomme triggers die je kan weer helemaal van slag maken. Vandaag kwam man gereedschap ophalen om een mooie houten kast voor het werk te maken. Jaja tuurlijk. Zal vast voor Truus zijn . Voel me dan zo boos en verdrietig. Hij lang leve de lol en ik hier maar bikkelen
en gezin bv in de lucht houden. Bah voel zo boos weer.
Oh mamame is het niet heel raar als je man na die maanden niet thuis heeft gewoond dan weer thuis komt wonen?
Adem in adem uit...
@Flanagan, eens met jouw stelling. Niks aai over de bol!!! Bij mij na de nieuwe crisis: mijn man snapte zichzelf niet maar zei meteen ronduit dat hij fout was geweest. Dat hij geen enkel excuus had. Ik niks fout had gedaan.
Dat maakte het niet beter voor mij. En ik drong aan op zelfreflectie want als je niet weet wat je triggert met wie ga ik dan de toekomst in?
Anna Cara schreef op 15-05-2021 om 20:47:
Adem in adem uit...
@Flanagan, eens met jouw stelling. Niks aai over de bol!!!!!
Dat maakte het niet beter voor mij. En ik drong aan op zelfreflectie want als je niet weet wat je triggert met wie ga ik dan de toekomst in?
Amen! Ik moest weten waarom! Wat was er zo slecht in onze relatie dat dit allemaal nodig was om het zo kapot te maken.
Ajnat: ja het was en is nog steeds gek. Ik denk dat als het geen lockdown was hij nog apart woonde. Maar steeds waren de kids thuis van school, moesten we in quarantaine of was er wel een andere reden dat hij thuis was. Zo kwam ik ook even in het ziekenhuis te liggen en heeft hij het thuis draaiende gehouden toen ik bij moest komen. Ik mis nu nog heel vaak de vrije avondjes voor mezelf, want de kida waren ook de helft van de tijd bij hem. Een vriendin zei van de week: toen hij ergens anders woonde had je veel meer tijd even bij te komen van emoties. En dat klopt.
En Mamame, wat was zijn 'excuus'?
