Verder na ontrouw deel 7
Daar issie dan, deel 7 alweer! Dit onderwerp loopt intussen al jaren. Weet iemand ook hoe je de andere draadjes terug kunt zien? Ik kan dat tegenwoordig niet meer vinden.
Talloze dames en een heel enkele heer stellen hier hun lief en leed op schrift, nadat ze bedrogen zijn. En dan volgt altijd de hele moeilijke vraag: kan ik dit vergeven, of niet? Blijf ik bij hem, of niet?
Ervaringen laten zien dat het jaren en jaren kan duren voordat deze wond hersteld is en je je man/vrouw weer vertrouwt. Soms komt dat vertrouwen nooit meer volledig terug.
Persoonlijk vind ik dat de volmaakte relatie niet bestaat. Je mag van elkaar volledige trouw en toewijding verwachten. Maar een huwelijk is natuurlijk geen constante staat van geluk. Ontrouw zet de boel even heel erg op scherp: hoewel sommigen denken dat je niet vreemd gaat in een relatie die echt goed is, klinkt mij dat teveel als de stelling dat waar 1 vreemdgaat, 2 schuld hebben. En het lullige is dat de bedrogen partner vaak geen idee had dat de ander niet gelukkig was. Dat waren ze zelf namelijk wel. Ik persoonlijk hou minimaal een keer of wat per jaar een onderhoudsgesprekje om te peilen hoe tevreden mijn man is met de relatie. Maar als hij niet eerlijk is, in zijn communicatie, kan hij mij ook de schuld niet geven voor mijn vermeende tekortkomingen, vind ik.
Enfin, stof genoeg om eindeloos met elkaar over te tikken 
En natuurlijk zijn we er voor elkaar, om elkaar te steunen en troosten.
Tenslotte zou ik wel graag even willen zeker stellen dat we niet voor elkaar gaan beslissen of de ander beter scheiden kan, dan wel blijven moet. Dat is een persoonlijke beslissing en daar mag een ander niet over oordelen.
sterkte feetje wat er ook uit gaat komen!
Feetje wat verschrikkelijk. Waarom toch steeds weer dat contact terwijl ze donders goed weten wat ze je aandoen als persoon, dat ze hiermee alles op het spel zetten en ook het respect van de omgeving/familie verliezen. Is lust en spanning dan echt zo verslavend dat je dit als man kan uitschakelen of wachten ze gewoon tot een ander de beslissing neemt zodat ze door kunnen met hun verliefdheid. Wie o wie kan me uitleggen hoe het brein van een steeds vreemdgaande man werkt terwijl hij zegt dat hij niet bij je weg wil en je huwelijk ook echt niet slecht te noemen is.
Mijn man zegt nog steeds dat hij niet verliefd is geweest. Ik zie sterke overeenkomsten met verslaving. Want niet kunnen stoppen terwijl hij dat wel probeerde vind ik iets weg hebben van verslaving. Natuurlijk vond hij haar een leuke vrouw. Het flirten en spannende opmerkingen uitwisselen, het fantastisch gevonden worden en de sex(bubbel) gaven hem een geweldig gevoel. Tot hij weer buiten stond. Schuldgevoel maar het toch doen. Keer op keer. Jezelf een lozer vinden. Weten dat je iets kapot kan maken of maakt en het toch doen. Voor dat moment van je weer geweldig voelen. En op een dag verlies je alles, het respect van je vrouw, het vertrouwen van haar. En ben je zielig. Dan roept de bubbel weer. Want zij vindt jou wel nog leuk en geweldig. Je raakt verstrikt. Cirkel rondje.
Dat zeg je goed, Anna Cara!
Heb het er meerdere keren ook met mijn man over gehad, vroeg hem hoe hij er dan over dacht, als hij bij haar was. Of hij dan niet dacht van "Waar ben ik mee bezig, ik ben mijn vrouw aan het bedonderen, heb tegen haar gelogen over waar ik nu zou zijn, wat ik nu aan het doen ben..." of zoiets dergelijks. En of hij het dan niet erg vond, zich niet heel erg schuldig voelde als ik hem dan vlak voor zijn vertrek (waarvan ik in de veronderstelling was dat het voor werk of studie was, terwijl hij dan dus ook wel eens op weg ging voor een afspraakje met haar), nog had staan uitzwaaien.
Het was voor mij natuurlijk pijnlijk om te horen, maar hij dacht totaal niet aan wat hij mij aan het aandoen was, als hij in die bubbel met haar stapte. Dan had hij daar oogkleppen voor op, stak er zijn kop voor in het zand. Dat moment van uitzwaaien dat deed vaak wel wat met hem, zo van wat ben ik toch eigenlijk een monster, maar de 'rush' die op hem wachtte, maakte dat hij dat slechte gevoel ook heel snel maar even wegstopte.
Achteraf kwam het schuldgevoel dan wel weer direct om de hoek kijken, maar het flirten, de spannende opmerkingen in berichtjes, het fantastisch gevonden worden, het geweldige gevoel wat het hem steeds gaf, was sterker dan het zich slecht voelen over zijn vreemdgaan. Het was inderdaad sterk te vergelijken met verslaafd zijn.
En er zijn een paar momenten geweest, dat ik mijn man soort van betrapt heb. Dat het uit had kunnen komen dat hij met iemand anders bezig was. Iedere keer wist hij mij met een smoesje om de tuin te leiden en ik geloofde hem. Vertrouwde hem. Volledig.
Terwijl het één van die keren echt op het randje was. Hij mijn pijn, angst en verdriet toen al echt voor ogen heeft gehad.
Maar dan toch doorgaan. Omdat hij nog niet klaar was met 'de seks die hij met haar had te ontdekken'.
Dat tóch doorgaan, ondanks dat je donders goed weet dat je je partner verdriet en pijn ermee doet, daar begrijp ik ook niks van. Daar kan ik met mijn verstand écht niet bij.
En dát maakt(e) het voor mij ook zo moeilijk om het vertrouwen weer binnen te laten en de angst dat hij het zo weer kan doen, omdat het hem toen ook zomaar lange tijd gelukt is zonder dat ik het in de gaten kreeg, los te laten. Heb wel eens gedacht, misschien moet ik het zelf ook eerst een keer meemaken om te weten wat het is, wat het met je doet, vreemdgaan. Zou ik het dan wel/beter kunnen begrijpen, het beter los kunnen laten? Maar ik heb die behoefte niet. Ik heb niet de drang om een ander lijf en wat mij dat kan brengen, te ontdekken.
Nou precies, Anna, je kunt het je niet voorstellen. Ik bespotte hem ook, toen hij zei al spijt te hebben nadat hij die eerste nacht naar huis fietste. Want waarom zoek je haar dan weer op? Maar achteraf heeft hij het bij drie bezoekjes erna gelaten. En realiseerde hij zich, bij bezoekje vier, toen ze hem probeerde te verleiden nog eens te sexen, dat hij mij en zijn gezin niet kwijt wou.
Dus zo'n gewetenloze hork als de jouwe is de mijne niet geweest.
Ach, BellaDonna, ook ik heb nooit het verlangen naar een ander gehad. Ik moet er niet aan dènken, een andere man. Mijn liefde heeft dan deze jaren sterk aan kracht ingeboet, het heeft er niet toe geleid dat ik zelf ook om me heen ben gaan kijken.
Ook ik denk wel dat een affaire een verslaving kan worden en niet zozeer te maken hoeft te hebben met een gewetenloze hork zijn. Eigenlijk precies zoals AnnaC en Bellad het omschrijven. Het gevoel op dat moment is zo sterk dat je niet meer nadenkt over eventuele consequenties. Mijn man is niet het type dat mij bewust verdriet wil doen, daar ken ik hem lang genoeg voor en dat heeft hij ook nog nooit eerder gedaan op andere vlakken, daarom snap ik dit hele gedoe ook niet. Mijn liefde heeft ook nog niet ingeboet maar ik heb hem wel laten weten dat hij de spelregels van ons huwelijk heeft veranderd en we op dit moment dus in een freezone zitten totdat ik mijn antwoorden heb en hij en ik besluiten om voor de 2e ronde te gaan met nieuwe afspraken. Op dit moment geen behoefte en nog niemand tegengekomen maar ik heb hem wel verteld dat het mij ook heerlijk lijkt door iemand aanbeden te worden met een roze bril op. ....
Ha, mijn man is niet eens vreemd gegaan maar door zijn gedrag, vind ik hem ook een gewetenloze hork. Want het wegkijken, verstoppen etc heeft een flinke deuk in onze relatie opgeleverd. Nog geen jaar geleden dacht ik dat we aan de betere hand waren; we hadden goede gesprekken en ik werd begrepen waarom ik zo hamerde op openheid en eerlijkheid. Maar ik voel de verbinding weer weg ebben.
Zo was ons zilveren jubileum niet iets waar ik de dankbaarheid voor 25 jaar steun etc in bespeurde. Zo jammer dat die dag juist de weerspiegeling is van die kwetsende afgelopen vijf jaar, alsof hij mij kwalijk neem niet voor zijn moeder te willen buigen. Nu is dat een aanname, die ik beter kan loslaten dan mij aan branden.
Maar ook binnen mijn familie is een conflict gaande, die er flink inhakt.
En dan weet ik niet wat maakt, dat ik mij soms wel wat verloren voel.
En dan houdt geloof mij overeind. Het is zo belangrijk je verdriet en zorgen bij iemand kwijt te kunnen om niet te verdrinken in medelijden.
Maar mocht ik ook ontdekken dat hij vreemd gaat, kan ik terugvallen op een bepaalde mate van eigenwaarde die mij staande zal houden. Dan gaat hij pas voelen wat ik mooi mens ik ben, die hij uit zijn handen heeft laten glippen.
Flan, voor jou en mij ligt het nog weer anders, omdat narcisme in onze families een sterke rol speelt. Wat jammer dat ook jij uitgerekend om jullie trouwdag een rouwrandje zag. Ik heb er dit jaar ook geen aandacht aan besteed, had geen zin om te huichelen.
Maar zowel Flanagan als Claesje: struikel niet in de valkuil jezelf te gaan verheerlijken! Het gaat er toch helemaal niet om dat je man of wie dan ook ziet hoe een mooi mens je bent of dat je aanbeden wordt? Wat we willen is een gelijkwaardige relatie met wederzijds vertrouwen en respect. Of ben ik nou gek?
Als je het egocentrische gedrag van je man gaat kopiëren, bevind je je mijns inziens op een glijdende schaal, die je niet gaat brengen waar je naar verlangt. Hoogmoed komt altijd voor de val, he?
Waarmee ik niet wil zeggen dat je het niet ontzettend nodig hebt je eigenwaarde weer te herstellen, na de vernedering van ontrouw. Maar laat de balans niet doorslaan, alsjeblieft.
Echt wel Puinhoop!
Ik had ongelofelijk de behoefte om te merken dat ik als vrouw gezien werd. Er vrouwelijk uitzien. Het vreemdgaan van mijn partner maakte mij erg onzeker. Ben ik wel leuk, lief en knap (genoeg). Dat soort gedachtes. Ook al zei mijn man dat ik dat allemaal ben. (En het is ook zo). Nu we wat verder in de tijd zijn is dat weg. En respect en vertrouwen, dat zijn juist de twee die hard geraakt zijn door langdurige ontrouw.
Met ‘mooi’ doelde ik juist op mijn mooie karakter.
Vandaag weer een paar leuke spontane reacties ontvangen van mannen, jong of middelbare leeftijd. Puur, omdat ik een vriendelijk gebaar maakte.
Niet dat ik op zoek ben. Daar heb ik eigenlijk nu helemaal geen behoefte aan.
Maar het vreemdgaan van je man hééft niets met jou te maken. Ik wil niet dat jullie die vergissing maken. Het tekort zit in hem, niet in jou. Je was altijd al goed genoeg. HIJ schoot tekort.
Ik vind het verschrikkelijk dat bedrogen vrouwen dat allemaal denken. Ik weet het, ik dacht aanvankelijk ook dat hij niet genoeg aan me had. Maar al wàs dat zo, overspel is de breuk die de dader veroorzaakt, niet het slachtoffer.
Bevestiging zoeken van andere mannen is jezelf bevestigen dat het iets met jou te maken had. Alsjeblieft, ga die weg niet op. Je waarde als mens is niet afhankelijk van wat anderen van je vinden.
Puinhoop schreef op 04-11-2021 om 22:39:
Maar het vreemdgaan van je man hééft niets met jou te maken. Ik wil niet dat jullie die vergissing maken. Het tekort zit in hem, niet in jou. Je was altijd al goed genoeg. HIJ schoot tekort.
Ik vind het verschrikkelijk dat bedrogen vrouwen dat allemaal denken. Ik weet het, ik dacht aanvankelijk ook dat hij niet genoeg aan me had. Maar al wàs dat zo, overspel is de breuk die de dader veroorzaakt, niet het slachtoffer.
Bevestiging zoeken van andere mannen is jezelf bevestigen dat het iets met jou te maken had. Alsjeblieft, ga die weg niet op. Je waarde als mens is niet afhankelijk van wat anderen van je vinden.
Hier ben ik het zo mee eens. Vind je waarde in jezelf.
Ik ook hoor. Tenminste dat de vreemdganger schuld heeft en het niks over de bedrogen zegt. Maar neemt niet weg dat ik daarna complimenten van vrouwen en mannen over mijn kunnen of looks, zeer waardeerde. Meer dan zeer. Die deden mij zo goed. Daar fleurde ik van op. Heerlijk. Dat deed en doet een bedrogen vrouw goed 😍.
Waarde in jezelf vinden is heel belangrijk, gek genoeg twijfel ik daar ook niet aan en ik wil ook niet in een slachtoffer rol. Hij schoot zeker tekort en is verantwoordelijk voor zijn daden en het verdriet wat daaruit voortgekomen is. Daarom de vraag, wat zoekt hij steeds bij haar. Ik denk niet dat het puur sex geweest is. Een combi van sex, gezien worden en spanning zou wel kunnen maar dit is nu nog een aanname. Deze antwoorden zal hij eerst zelf moeten gaan vinden en hardop durven uitspreken, daarna kunnen we kijken of er iets is in onze relatie is waar we samen willen werken. Onze kids worden steeds groter en vliegen langzaam uit dus het is belangrijk dat, als we samen blijven, spanning, sex en gezien worden beter gaan leren bewaken in onze eigen relatie. Want wat voor hem geldt, geldt ook voor mij, er kan zo maar iemand voorbij komen op het verkeerde moment. Ik voel me goed bij de zienswijze van Esther Perel, dus deze koers probeer ik te varen.
Nadat ik ontdekte dat mijn man een affaire had gehad, twijfelde ik aan alles bij mezelf. Niks was meer leuk of goed, ik twijfelde zelfs over de schoenen die ik aandeed en had een hekel aan mijn eigen stem. Mijn eigenwaarde en zelfbeeld waren tot ver onder het vriespunt gedaald. Mijn man had een andere vrouw meer waard gevonden, haar boven mij verkozen. Ik had hem niet bij mij kunnen houden. Ik was niet goed genoeg. Daar kwam bij dat hij in die periode mij zo volledig naar beneden had gehaald dat ik sowieso al niet zo’n best zelfbeeld had en behoorlijk onzeker was.
Natuurlijk zit het zo niet in elkaar, maar dat is wat het vaak in 1e instantie met iemand doet als de partner vreemd is gegaan. Ik heb wel een aantal sessies nodig gehad bij de therapeut om het niet meer zo te zien. Zelfverwijt speelde ook een grote rol. Soms nog.
Ik begrijp je punt Anna, maar ik vind het ook confronterend. Ik weet dat ik geen onaantrekkelijke vrouw ben, al denk ik daar zelf niet zo over. Ik weet dat ik intelligent en onafhankelijk ben. Ik weet dat mijn man een ernstig probleem had dat hij niet onder ogen wilde zien en hij totaal verkeerd aanpakte. Ik weet dat er genoeg mannen zijn die even nog een keer kijken als ik langsloop, tot grote ergernis van mijn man. Echter, hij verkoos háár boven mij en dat is waar het om draait. Ik hoef geen ander. Wil geen ander. Ik had gewild dat dit andersom ook altijd zo geweest zou zijn. Dát is waar ik mee moet omgaan. Hard voor aan het werk ben. Daar kan geen compliment of extra blik iets aan doen. Het maakt het voor mij alleen maar nog onbegrijpelijker. Voor hem overigens ook hoor, enige wat hij wil is mij en hij snapt niet ooit iets anders te hebben kunnen denken. Hij is heel bang dat ik wel een keer zal ingaan op de avances van een ander. Prima, hopelijk houdt dat hem scherp.
