Verder na ontrouw deel 7
Daar issie dan, deel 7 alweer! Dit onderwerp loopt intussen al jaren. Weet iemand ook hoe je de andere draadjes terug kunt zien? Ik kan dat tegenwoordig niet meer vinden.
Talloze dames en een heel enkele heer stellen hier hun lief en leed op schrift, nadat ze bedrogen zijn. En dan volgt altijd de hele moeilijke vraag: kan ik dit vergeven, of niet? Blijf ik bij hem, of niet?
Ervaringen laten zien dat het jaren en jaren kan duren voordat deze wond hersteld is en je je man/vrouw weer vertrouwt. Soms komt dat vertrouwen nooit meer volledig terug.
Persoonlijk vind ik dat de volmaakte relatie niet bestaat. Je mag van elkaar volledige trouw en toewijding verwachten. Maar een huwelijk is natuurlijk geen constante staat van geluk. Ontrouw zet de boel even heel erg op scherp: hoewel sommigen denken dat je niet vreemd gaat in een relatie die echt goed is, klinkt mij dat teveel als de stelling dat waar 1 vreemdgaat, 2 schuld hebben. En het lullige is dat de bedrogen partner vaak geen idee had dat de ander niet gelukkig was. Dat waren ze zelf namelijk wel. Ik persoonlijk hou minimaal een keer of wat per jaar een onderhoudsgesprekje om te peilen hoe tevreden mijn man is met de relatie. Maar als hij niet eerlijk is, in zijn communicatie, kan hij mij ook de schuld niet geven voor mijn vermeende tekortkomingen, vind ik.
Enfin, stof genoeg om eindeloos met elkaar over te tikken 
En natuurlijk zijn we er voor elkaar, om elkaar te steunen en troosten.
Tenslotte zou ik wel graag even willen zeker stellen dat we niet voor elkaar gaan beslissen of de ander beter scheiden kan, dan wel blijven moet. Dat is een persoonlijke beslissing en daar mag een ander niet over oordelen.
LaBelladonna schreef op 14-11-2021 om 12:38:
Nathasia, ook van mij een welkom op dit draadje.
Zoals je zelf al schrijft, ben je na het uitkomen in therapie gegaan. En nu is het feitelijk nog steeds vallen en opstaan om al het gebeurde te verwerken. Uit wat ik lees, krijg ik het vermoeden dat je nog soort van 'vast' zit in je eigen gevoel. Je verdriet, pijn, woede en ook de walging om wat jouw man je heeft aangedaan door zijn behoeftes door andere vrouwen te laten bevredigen. Dat stukje heb je denk ik nog altijd niet verwerkt. Het verstand en je gevoel zitten hierin nog helemaal niet op één lijn. Je hebt de keuze gemaakt om met hem verder te gaan, jullie zijn zelfs ondanks alles met elkaar de huwelijkse verbinding met elkaar aangegaan, maar als het nu op de intimiteit aankomt, komen er bij jou steeds eerst andere gevoelens naar boven. Gevoelens die weerstand in jou oproepen. Misschien is het goed om daarmee (opnieuw) aan de slag te gaan?
Ik snap dat je dat gevoel van exclusiviteit mist. Ik heb dat ook heel erg gevonden, dat mijn man de intimiteit en seks elders, bij een ander is gaan zoeken binnen onze relatie. Dat hij niet naar mij toe is gekomen om te praten over wat hij miste, wat hem dwars zat.
Ik snap ook je walging. Ik vond het vooral ook een vreselijk naar idee, dat een andere vrouw zo intiem met mijn man is geweest, dat oa haar handen (en meer) op bepaalde plekken van zijn lichaam zijn geweest. En andersom uiteraard, dat mijn mans handen (en meer) ook op bepaalde plekken van het lichaam van een andere vrouw zijn geweest. Ik heb het daar heel moeilijk mee gehad. Heb ik die tijd het nummer "Vreemde handen" van ene Borsato, helemaal stuk gedraaid en er wat bij afgejankt!
Ik heb mijn man goed laten nadenken over wat die intimiteit en die seks met die andere vrouw nou echt voor hem betekenden. Wat het hem gebracht heeft, wat het hem heeft doen beseffen. En mede vanuit zijn antwoorden die ik kreeg in onze vele gesprekken daarop, ben ik verder kunnen gaan, kon ik verder kijken, daaraan voorbij kijken. Intimiteit is bij ons ook op mijn initiatief weer 'opgestart', op het moment dat ik het wat mijn gevoel betrof weer wilde toelaten, weer met hem wilde beleven.
Maar ik denk dus, dat het proces daar bij jullie, bij jou nog niet helemaal afgerond/verwerkt is. Dat het daarom zo voor jou voelt alsof je een toneelstukje opvoert. Er zit nog veel aan nare gevoelens die nog niet goed verwerkt zijn. En misschien ben je bang omdat die gevoelens verwerken kan betekenen dat je dan tot de conclusie komt dat je eigenlijk toch liever niet meer met je man samen wil zijn? Maar het gaat ook om jouw eigen gevoel, jouw eigen geluk, lieve Nathasia. Laat angst je niet tegenhouden om voor jezelf te durven kiezen.
Heel veel sterkte!
Bedankt LaBellaDonna voor je lieve reactie. Je beschrijft precies mijn gevoel op dit moment. Ik zit inderdaad nog ‘vast’ in mijn eigen gevoel. Het lukt me ook niet om daar alleen uit te komen. Daarom heb ik besloten met een therapeut in gesprek te gaan om de volgende stap van mijn verwerking in gang te zetten. Inmiddels heb ik al een verwijzing van de huisarts.
Nathasia schreef op 16-11-2021 om 17:48:
[..]
Bedankt LaBellaDonna voor je lieve reactie. Je beschrijft precies mijn gevoel op dit moment. Ik zit inderdaad nog ‘vast’ in mijn eigen gevoel. Het lukt me ook niet om daar alleen uit te komen. Daarom heb ik besloten met een therapeut in gesprek te gaan om de volgende stap van mijn verwerking in gang te zetten. Inmiddels heb ik al een verwijzing van de huisarts.
Dat doe je goed, Nathasia. Geef het ook de tijd, want dat heeft zo'n proces gewoon nodig. En hopelijk kan je man er ook begrip voor opbrengen. Het gaat om jouw gevoelens hierbij. Maar als hij écht van je houdt, dan heeft hij begrip, geduld en zal hij jou hierin steunen, niet naar meer verlangen dan wat jij kunt opbrengen op dit moment aan vormen van intimiteit.
Arme Natashia en ToSweet,
Ik heb met jullie te doen. We herkennen die nare gevoelens allemaal wel, denk ik. Natashia, ook ik denk dat persoonlijke therapie hardnodig is om je bewust te worden wat je nu voelt en wilt. Voor ontrouw is, net als rouw, geen vaste volgorde of proces van verwerking dat blijkt wel uit wat iedereen hier schrijft.
Ik heb zelf achteraf spijt gehad van hoe ik reageerde; ik had juist een langere tijd afstand willen nemen, vind dat ik te snel weer met hem vree. Ook ik kreeg last van nare associaties.
Kun je het je man ook proberen uit te leggen dat je het nodig hebt om een tijdlang geen seks te hebben? Misschien weet hij wel dat jeugdtrauma's vaak later pas verwerkt kunnen worden. Dit is ook een trauma, laten we dat niet bagatelliseren. En jij bent er toen waarschijnlijk te snel overheen gestapt.
Wat je man vooral zal willen weten, is de zekerheid dat jullie bij elkaar blijven. Als je daar wèl zeker van bent, kunt je hem dat in ieder geval geven. Maar dat jij deze kuisheid nu nodig hebt om te genezen van dit trauma, en therapie.
Sterkte gewenst.
Nou, om een potje mee te treuren: gisteren was de datum dat hij me vertelde met een ander te hebben gezoend. Vijf jaar terug dan 😉
Buiten is het even grijs en somber als toen. Al lang van voor onze trouwdag begint dit proces, elk jaar weer. Ik ben er wel verdrietig over dat hij onze trouwdatum voorgoed verknold heeft. In plaats van iets om er te verheugen is het nu iets om tegenop te zien, omdat het de aan de periode herinnert die erna kwam: de schok, het enorme verdriet, de onzekerheid, de angst. Ik zie mezelf weer fietsen door ons landschap, kilo's wegtrappend, frasen van zijn mails die pijnlijk door mijn hoofd echoën, de wanhoop dreef me voort.
Bah. Ik ga maar gauw aan het werk, die stemming verjagen😢
Sterkte, Puinhoop 🌹
Knuf puinhoop! Daarom zal ik wrs ook mijn trouwdatum altijd zien als een dag die snel voorbij mag gaan.
ToSweet, je krijgt allerlei adviezen (therapie, boek) dus ik doe ook mijn duit in het zakje: het kan helpen om stil te staan bij jullie manier van communiceren. Het beste is het als jullie dat allebei doen. Mannen hebben vaak geen zin in een heel boek. Er staan echter korte, praktische artikeltjes op jw.org, met onderwerpen als 'hoe leer je om goed te luisteren', 'hoe voorkom je ruzies' en 'waarom elkaar negeren niets oplost' 
Ik geef je een link waar je ze kunt vinden. Misschien, omdat ze zo kort zijn, wil je man ze ook lezen.
https://www.jw.org/nl/wat-de-bijbel-leert/gezin/communicatie
Ik lees ze regelmatig opnieuw, gewoon omdat je zo makkelijk vervalt in onhandig gedrag Ze zetten mij altijd weer even op scherp!
En bedankt, BellaDonna en Mamame! Ik wist dat er nog eentje was wiens trouwdag bewolkt was 
Ben al 4 weken in terugkerende mineur, van voor die dag tot nu. Toevallig ook net dat boek over narcisme uit de bieb gehaald, dus alles komt tegelijk. Gelukkig kan ik ook alweer relativeren inmiddels. Maar het gaat heen en weer, wie schreef dat ook weer hier laatst? Misschien in een van de vele andere draadjes over ontrouw (Mensen! hebben we niets beters te doen dan vreemdgaan?). Dan ben ik weer verdrietig, verbitterd en moedeloos, dan zie ik weer de zonzijde en alle andere dingen waar ik blij van word.
En hey, we hebben in elk geval geen cycloon hier, of overstroming, of aardbeving, of militaire coup, ik noem maar even wat. Dus mijn misère is best relatief, vind ik
Natuurlijk is het wel even heel wat anders als je nog maar net gehoord hebt dat je belazerd bent! Dan is er niets ergers dan dat!
Maar goed, dat speelt bij mij niet. Oud zeer. Niets bijzonders.
@Puinhoop, ik weet niet of je op mijn ervaring doelde. En dat betrof nog wel een zilveren trouwdag. Dus eentje met bramen waar je je flink aan kan snijden. Leuk zo’n herinnering.
Aan mij de keus om daar een hoofdzaak van te maken en er lang bij stil te staan of te focussen op waar wel progressie ontstaat.
Hierbij is belangrijk toe te geven dat de snelheid van verbetering vaak in de ogen van benadeelde te traag gaat.
Wat betreft boeken; wie veel leest, kan ook meegetrokken worden in een negatief spiraal.
Eens las ik veel over een totaal ander onderwerp, maar wel één die mij bezig hield. Door het vele lezen werd ik alleen maar onzekerder. Ik verloor geloof in beterschap, dat is heel schadelijk voor je vertrouwen.
ToSweet1989 schreef op 15-11-2021 om 21:35:
Hello dames,
Hier even alles bijgelezen na een paar dagen niet online geweest te zijn.
Vorige week een rot week gehad met veel ruzie weer we elke keer niet uitkwamen.
Manlief blijft zolang in ruzies hangen en ik schud ze te makkelijk van me af. Heb hem 1x weer erg pijn gedaan door ruzie te maken met de kinderen erbij. Kwam bij hem zo heftig binnen dat hij een dag later tot de conclusie kwam zo niet langer door te willen en even niet te weten hoe of wat. Ben me kapot geschrokken want hij was echt in staat de stekker eruit te trekken. Na heel veel praten, tranen en uiteindelijk een knuffel besloten toch weer door te gaan. Heb nu gezien dat waar ik me heel de tijd druk om liep te maken, troela, niet mijn grootste probleem meer is, maar juist de manier waarop we weer met elkaar omgaan waardoor mijn man weer twijfels krijgt in ons, en dat is iets wat ik natuurlijk helemaal niet wil!
Heb hem gezegd dat ik ons absoluut niet kwijt wil en ontzettend veel van hem houd. Hij zegt ook van mij gehouden te hebben ook het afgelopen jaar, alleen als we dan zo een ruzie hebben dat hij dan niet van me houd, die kwam zo binnen en was/ ben daar ook wel een beetje kapot van. Ik wil zo graag dat we goed komen, het enige wat ik daarvoor hoef te doen volgens hem is zorgen dat er geen ruzies zijn.
Het probleem bij ons is dat we altijd beiden ons gelijk willen halen en vaak het welles/ nietus spelletje spelen. Ik baal dat hij na een ruzie gewoon soms weken dicht kan slaan en dat zorgt ervoor dat als er 3 weken later weer een ruzietje is we voor zijn gevoel in de ruzies blijven hangen. Hoop gewoon dat we er nu weer een tijd zonder ruzie tegen aan kunnen, maar had weer even het gevoel terug van vorig jaar, het bijna in scheiding liggen en ben daar echt even weer heel erg van geschrokken !
ToSweet, wat naar dat je man zo op jullie ruzies reageert. Dat hij zich er maar zo moeilijk overheen kan zetten. Van jou verlangt, dat je geen ruzie met hem maakt, omdat het alleen dán goed kan komen tussen jullie, volgens hem. Het is wel heel gemakkelijk van hem om dan ook maar meteen tot de conclusie te komen zo niet langer door te willen en meteen ook even niet te weten hoe of wat. Dat legt wel heel veel druk, om maar vooral geen onvertogen woorden te laten vallen die discussie of ruzie zouden kunnen uitlokken, bij jou! Vind ik niet echt eerlijk. Hij mag wel wekenlang koppig lopen mokken en jij moet maar op eieren lopen. Dat is toch geen gelijkwaardige vergelijking? Denk dat dat toch een punt is waar jullie samen nog aan te werken hebben. Ook voor jou geldt dat je angst je eigen doen en laten niet zou moeten laten bepalen. Hij kan zichzelf ook zodanig gedragen, dat hij er geen ruzie mee uitlokt. Toch?
Zie ook de reactie van Puinhoop van vandaag, 17-11-2021 om 16:56u!
Oh wauw ToSweet, ik schrik echt een beetje van wat je schrijft en dan met name van wat jouw man zegt en doet. Zo gigantisch manipulatief! Hoe haalt hij het in zijn hoofd? Jouw hele wereld stond door hem op zijn kop, je probeert er zo goed als dat gaat mee om te gaan en hebt hem een tweede kans gegeven en hij reageert zó?! Is hij gek geworden? Die van mij zei weleens ‘We zijn niet meer gelijkwaardig’ als ik weer eens uit mijn dak ging omdat maar niet tot hem doordrong dat ik erover wilde praten, zijn gedachten en gevoelens wilde weten en troost nodig had. Nee zei ik dan, jij hebt echt even geen recht van spreken want daar heb je toch zeker zelf voor gezorgd? Deal d’r maar mee. Inmiddels communiceren we op een heel andere manier, stuk fijner wel, maar dat hebben we moeten leren door ook daar met elkaar over te praten.
We kunnen nog weleens knetteren hoor. Ik heb alweer een beladen gespreksonderwerp van de therapeut mee gekregen dat ik aan moet gaan snijden, maar dan geef ik hem de kans om er later op terug te komen als hij het niet trekt en niet in een welles/nietes gesprek te belanden. Daar komt niemand verder mee. Mijn man houdt echter wèl van me tijdens onze ruzies, die hij opzich wel haat, maar niet eerder is hij zich zo bewust ervan geweest hoeveel hij van me houdt en hoe bang hij is om mij te verliezen. Juist tijdens een ruzie. Dat zou jouw man ook wel wat meer mogen beseffen, dat het niet zomaar iets is dat jij bij hem blijft
Die weken elkaar doodzwijgen doen mijn schoonouders ook, ze slapen inmiddels al jaren apart en delen eigenlijk niks behalve het huis. Doodongelukkig, altijd vitten op elkaar en zeuren over andere mensen. Zij zijn mijn grote voorbeeld van hoe het echt niet moet. Dat doodzwijgen en welles/nietes gedoe schiet je echt niets mee op, maar zoals jij op je tenen moet lopen (zo lees ik het) ook niet. Wellicht dat een relatietherapeut jullie hiermee kan helpen?
Dank jullie wel voor de reacties... echt een paar rotweken achter de rug, maarrrr eigenlijk voelen we / ik ons nu heel goed na aardig wat gesprekken.
Heb wel ook door jullie aanraden een relatie therapeut gevonden waar we binnenkort naartoe gaan! Gewoon om beter met elkaar te kunnen communiceren ipv steeds hetzelfde tegen elkaar te blijven herhalen. Ik geloof nu echt ineens kwam dat dit weekend bij me binnen dat het hem niet meer om Troela gaan, maar door onze ruzies en dezelfde discussies welke we al jaren hebben, hij bang is dat we elkaar daar niet gelukkig mee maken. Zijn grootste angst is dat ik zijn werk niet accepteer, de uren die hij werkt en de uitjes die hij wil maken met vrienden. Ik heb hem aangegeven toen we doorgingen een jaar geleden dat de overuren op werk ik het makkelijkst vind om te accepteren en geen ruzie meer over te krijgen en dat dat wel de les is welke ik geleerd heb. Ik was het weekend dus ook ineens bang dat hij gewoon niet met mij gelukkig kan worden omdat hij altijd blijft invullen dat ik dat niet accepteer, maar hoe vaak ik dat ook zeg dat komt niet bij hem binnen, daarom is therapie ook wel goed.
Kortom we hebben beiden ons hart gelucht en we hebben weer even echt gepraat ipv discussie gevoerd en hij heeft aangegeven oud met me te willen worden maar wel op een manier waar het relaxed gaat en zonder elkaar dingen niet te willen gunnen. En is sta daar compleet achter dus eindelijk na weken spanning, ruzie, verdriet, onzekerheid eindelijk weer een lichtpunt en ik kan weer ademhalen. Ik wil samen oud worden, samen onze kinderen groot brengen, samen de wereld ontdekken, samen gelukkig zijn, en ik heb nu ingezien hoe dat kan gaan lukken!
Goed bericht ToSweet! Hopelijk kan de therapeut jullie helpen bij het communiceren. Die therapie die ik eerder noemde, EFT, gaat daar specifiek op in. Die eeuwige discussies en ruzies die steeds op dezelfde manier verlopen. En waar he niks mee opschiet. Allebei in je eigen ‘groef’. Het is zó mooi als je elkaar na verloop van tijd écht ‘verstaat’! Dat gun ik jullie 🥰
❣️
