Verder na ontrouw deel 7
Daar issie dan, deel 7 alweer! Dit onderwerp loopt intussen al jaren. Weet iemand ook hoe je de andere draadjes terug kunt zien? Ik kan dat tegenwoordig niet meer vinden.
Talloze dames en een heel enkele heer stellen hier hun lief en leed op schrift, nadat ze bedrogen zijn. En dan volgt altijd de hele moeilijke vraag: kan ik dit vergeven, of niet? Blijf ik bij hem, of niet?
Ervaringen laten zien dat het jaren en jaren kan duren voordat deze wond hersteld is en je je man/vrouw weer vertrouwt. Soms komt dat vertrouwen nooit meer volledig terug.
Persoonlijk vind ik dat de volmaakte relatie niet bestaat. Je mag van elkaar volledige trouw en toewijding verwachten. Maar een huwelijk is natuurlijk geen constante staat van geluk. Ontrouw zet de boel even heel erg op scherp: hoewel sommigen denken dat je niet vreemd gaat in een relatie die echt goed is, klinkt mij dat teveel als de stelling dat waar 1 vreemdgaat, 2 schuld hebben. En het lullige is dat de bedrogen partner vaak geen idee had dat de ander niet gelukkig was. Dat waren ze zelf namelijk wel. Ik persoonlijk hou minimaal een keer of wat per jaar een onderhoudsgesprekje om te peilen hoe tevreden mijn man is met de relatie. Maar als hij niet eerlijk is, in zijn communicatie, kan hij mij ook de schuld niet geven voor mijn vermeende tekortkomingen, vind ik.
Enfin, stof genoeg om eindeloos met elkaar over te tikken 
En natuurlijk zijn we er voor elkaar, om elkaar te steunen en troosten.
Tenslotte zou ik wel graag even willen zeker stellen dat we niet voor elkaar gaan beslissen of de ander beter scheiden kan, dan wel blijven moet. Dat is een persoonlijke beslissing en daar mag een ander niet over oordelen.
Ik heb aangegeven dat ik er heel graag overheen wil komen, maar op dit moment weet ik niet of het lukt. Ik heb het zwaar, ontzettend zwaar. Ik vind het heel moeilijk om te geloven dat mijn man vorig jaar bij een vriend overnachtte, denk dat hij bij haar was. Het is een onderbuikgevoel. Afgelopen weekend vroeg ik het hem opnieuw. Diepe zucht. Had ie al zo vaak gezegd. Ik vroeg heel gericht of hij dan bij die vriend op de bank geslapen had, waarop ik die flikkering in zijn blik zag die ik inmiddels herken wanneer hij liegt. Uiteindelijk zei hij ‘En dan was ik bij haar en ben ik de volgende ochtend meteen naar mijn ouders gegaan, wat doet het er nog toe?!’ Voor mij heel veel. Dat weet hij ook. Ik ben er al zo ziek van dat hij altijd bij haar was terwijl ik dacht dat hij op werk was, als hij daar ook nog geslapen heeft… Juist in de periode dat we weer zoveel goede gesprekken voerden, we weer dichter bij elkaar kwamen ondanks dat hij erbij bleef te willen scheiden… Hij zegt dat het is wat ik wilde horen, dat het niet de waarheid is en hij echt bij die vriend was. Ik weet het niet. Het is een onderbuik gevoel, intuïtie. Hij loog over zoveel, steeds moest ik zelf achter dingen komen. Waarom zou hij hier niet over liegen? Het wantrouwen nekt me. De triggers en gedachten aan vorig jaar ook. Ik ben er letterlijk ziek van, kan niet meer eten en sta continue te kokhalzen.
Kan ik me hier overheen zetten? Kan ik dit ooit een plekje geven? Ik dacht het echt, maar soms weet ik het niet meer. Hij wil het zo graag, wil mij echt niet kwijt, maar weet niet meer wat hij moet doen. Dat begrijp ik ook. Ik wil hem ook niet kwijt, maar kan ik hiermee leven? Waarom ging het zo lang een stuk beter en heb ik het nu weer zo zwaar? Omdat het nu een jaar geleden is dat dit speelde? Ik hoop zo dat het weer minder wordt. We hebben zoveel goeds samen, kunnen het zo fijn en gezellig hebben samen. Wat is dit moeilijk…
Lieve Lentebloem,
Ik herken het. De dip momenten die aanhouden. Bepaalde data. Triggers. Je intuïtie waarop je niet kan vertrouwen. Of juist wel. Mijn man probeerde exact zo weg van onderwerpen te komen. Niet per se omdat hij loog maar het is schuldgevoel ik ben slecht (geweest). Hoe kon ik dat doen gevoel. Ook bij hem. Is aanname van mij dat jouw man dit ook heeft. En jij en ik willen de waarheid. Want wij weten nooit meer wat waar is of niet door het vele liegen. Maar je moet geen details willen weten. Misschien ook dit niet. Waarom wil je het weten? Maar hij heeft ook wel gelijk. Doet het er toe? Ga je dan weg?
Ik ben ook in een twijfel periode na de nieuwe bom. Dus herken je gedachtestroom. Het is lastig. Het is gevoel en ratio. Mocht je privé willen sparren, mijn emailadres staat ergens in deze draad voor Miss.
En weet: de golven gaan voorbij. Ook deze.
x
Lentebloem, wat heftig! Als ik het zo lees zit jij midden in een traumaverwerking en helpt je man je helemaal niet mee!
heb je nog therapie? Want praten helpt. En een eerlijke man ook, hij zal echt figuurlijk met de billen bloot moeten. Iedere vraag over ieder goor details zal hij eerlijk moeten beantwoorden.
Maar zolang je geen rust hebt in je geest en lijf is een keuze maken onmogelijk.
Lentebloem schreef op 04-07-2021 om 13:05:Een bevriend stel heeft jaren geleden hetzelfde meegemaakt. Man ging ineens weg en wilde scheiden. Uiteindelijk bleek hij depressief te zijn en kwamen ze toch weer samen. Ik vraag me nu vaak of of hij geen ander had. Eigenlijk denk ik van wel.
Ik denk dat je moet oppassen dat je je eigen situatie niet gaat projecteren op alle relaties om je heen.
Het klopt dat er veel wordt vreemdgegaan (net zo goed door vrouwen overigens), maar bij lang niet iedereen speelt dit. Iemand kan ook gewoon een burn out hebben, of een depressie, of door een moeilijke tijd gaan zonder het bij iemand anders te zoeken.
Hoe je reageert is erg afhankelijk van je karakter. De een zal zich juist meer in zichzelf keren, de ander zoekt het buiten zichzelf (en de relatie).
Ach lieve Lentebloem. Wat is het ook een rollercoaster, hè?! Ik pik even een paar dingen uit jouw post:
"...Diepe zucht. Had ie al zo vaak gezegd..."
"...Hij zegt dat het is wat ik wilde horen, dat het niet de waarheid is en hij echt bij die vriend was. Ik weet het niet. Het is een onderbuik gevoel, intuïtie. Hij loog over zoveel, steeds moest ik zelf achter dingen komen. Waarom zou hij hier niet over liegen? Het wantrouwen nekt me..."
Ergens zou het inderdaad misschien wel zo kunnen zijn dat het inderdaad iets is wat jij wíl horen, iets waarvan jij jezelf overtuigd hebt dat dát de absolute waarheid is, terwijl hij echt wel bij die vriend was, niet bij haar. Maar door er zo over te zuchten, te zeggen dat ie dit nou al zó vaak gezegd heeft, is niet bepaald helpend om jouw wantrouwen minder te maken, weg te nemen.
Mijn man heeft dat ook een tijdje zo gedaan. Iedere keer zuchten en zeggen dat hij het al zo vaak had gezegd...Vaak mondde het gesprek dan uit in een heftige, emotionele discussie en was ik op het einde compleet in tranen en voelde ik me helemaal wanhopig en alleen. Dat deed het herstel geen goed. Dus toen een keer een goed gesprek gevoerd, waarin ik aangegeven heb dat ik het soms nodig had om bepaalde vragen meedere keren te stellen. Bijv. omdat ik soms het antwoord van hem op sommige vragen echt niet meer wist, niet opgeslagen had, of nog een keer bevestigd wilde hebben, of het gewoon nodig had om het nog een keer te horen zodat ik nog wat door kon vragen. Daarbij ook gezegd, dat het mij totaal niet hielp dat hij dan ging zuchten en zeggen dat hij het al zo veel vaker had gezegd. Dat dat juist mij het gevoel gaf, dat hij nog iets te verbergen had.
Maar inderdaad, wat Anna ook al zegt over de details, soms is het beter dat je niet alles tot in detail te weten krijgt. Hebben wij ook zo afgesproken. Man zal bijv. nooit details vertellen van hoe het er op de intieme momenten tussen hun aan toe ging. Ik vraag er ook niet naar. Vond dat wel moeilijk in het begin, gaf dan ook aan dat ik het eigenlijk wel zou willen weten, alle ins en outs over hoe en wat zij het gedaan hebben, maar ik zei dan ook hardop dat het waarschijnlijk echt beter voor mijn eigen gemoedsrust zou zijn om die film niet in mijn hoofd te hoeven zien, wat onherroepelijk zo zou zijn, als ik wel de details te weten zou komen. Nu houd het me niet langer bezig. Is allemaal niet meer heel erg belangrijk. Die data, die triggers...het verdwijnt steeds meer verder naar de achtergrond. Maar dat komt voor een heel groot deel ook echt omdat mijn man echt heel erg zijn best doet en respect heeft voor en bereid is voor alle ruimte en tijd die ik nodig heb om alles een plekje te geven. En dat doet hij niet enkel uit spijt en schuldgevoelens, maar omdat hij oprecht nog steeds in de rest van het leven in ons samen gelooft en zich daarvoor in wil zetten uit liefde.
"Maar dat komt voor een heel groot deel ook echt omdat mijn man echt heel erg zijn best doet en respect heeft voor en bereid is voor alle ruimte en tijd die ik nodig heb om alles een plekje te geven."
Kijk, en daar zit de angel. De kern Bella! Dat vind ik zo fijn te lezen voor je. Dat noem ik echt herstel. Liefde die getoond word.
Lentebloem, ook ik had dit geregeld wat je post. En ja zoals je laatst las nu nog af en toe. Wij waren aan de serie sexlife begonnen, ik heb mijn ogen uit mijn hoofd gejankt. Had even niet ingeschat dat hij zo " erg was". Mijn man zat verbaast op de bank. Hij begon zich te verontschuldigen, terwijl dat niet nodig was maar het was de trigger. Momenteel vliegt veel mij aan, en geen idee waarom toch? Het ging juist zo goed, misschiendie onverwachtse thuiskomst die iets los heeft gemaak. Het kan blijkbaar een minuscul ding zijn. Wij praten nooit meer over de ontrouw lente, ik vraag nooit meer naar details of wat dan maar ook. Maar in mijn hoofd en hart vertrouw ik op dat wat zelf zo voel. Dat zou ik ook doen. Als jij denkt dat hij bij haar was zou dat best mogelijk kunnen zijn. Maar wat dan ?
Ik ging er destijds van uit dat niets meer klopte. Overal kletste hij zich uit. Zelfs bij relatie therapie zei ik: ik ga hier mee stoppen, ik word er dood moe van, schiet hier niets mee op want in mijn hoofd klopte niets van dat alles hoe hij dingen verwoorden. Ik had er zelf al een serieus kloppend verhaal van gemaakt. En het klopte dus later ook echt wel. Hou vertrouwen in je zelf, dat is wat ik wil zeggen.
Julali schreef op 05-07-2021 om 19:42:
[..]
Ik denk dat je moet oppassen dat je je eigen situatie niet gaat projecteren op alle relaties om je heen.
Het klopt dat er veel wordt vreemdgegaan (net zo goed door vrouwen overigens), maar bij lang niet iedereen speelt dit. Iemand kan ook gewoon een burn out hebben, of een depressie, of door een moeilijke tijd gaan zonder het bij iemand anders te zoeken.
Gek is dat hè, iets waar ik me nooit bewust van was bijvoorbeeld, dat 1 op de 5 mannen vreemd gaat. Nu wel. Ik kan daar echt over nadenken in een groot gezelschap of op mijn werk. Wie zouden het zijn? 😅🙈 Toen voegde mijn directrice er nog aan toe ‘en vlak vrouwen ook niet uit’ 😂 Nooit gedacht dat ík zo zou kunnen denken!
Het komt doordat mijn man twee keer een dag met hem weg is geweest en ze heel veel gepraat hebben, hij mede door hem weer vertrouwen kreeg in een toekomst met mij. Toen dacht ik nog dat het alleen de depressie was die ze deelden, dat kan natuurlijk, maar soms vraag ik het me wel af. Of dat zozeer projecteren is weet ik niet. Ik ben alleen niet meer naïef. Toen ik hier het ‘mijn man wil scheiden’ topic begon en iedereen zei dat er wel een ander in het spel moest zijn, dacht ik dat hij toch ook gewoon alleen depressief kon zijn, want wanneer zou hij vreemd kunnen gaan? 🙈 Nu, als ik zoiets lees denk ik ‘tja…’ Ik probeer niet te projecteren, maar ben wel een ervaring rijker en een illusie armer. Dat wordt ook wel weer minder hoor, verbitterd en wantrouwend zijn niet de eigenschappen die ik wil behouden 😅
1 op de 5 gaat vreemd, dat is 20%. 80% gaat dus niet vreemd, dat is alsnog het overgrote deel van de mannen.
Dus ja, het kan. Maar het is absoluut niet zo dat iedereen in een relatie vreemdgaat.
Dacht jij eerder dat niemand dat deed?
Dankjulliewel meiden voor jullie reacties. We hebben er naderhand nog wel goed over gepraat en hij wil mij alle tijd en ruimte geven die ik nodig heb. Het herinnert hem er inderdaad aan en hij schaamt zich er enorm voor. Hij voelt zich sowieso slecht doordat hij ziet dat ik er zoveel verdriet van heb. Hij is doodsbang om mij kwijt te raken. Ik denk dat dit ook de reden is dat hij bepaalde dingen niet zal zeggen, schaamte en mij niet kwijt willen raken. Hoeveel kan ik aan? Dat zal bij hem ook in zijn achterhoofd spelen.
Details, ik weet er genoeg. Niet alle ins en outs van hoe of wat. Ik heb er wel naar gevraagd hoor, maar van sommige dingen weet ik dat hij daarover gelogen kan hebben. Dat geeft niet want ik hoef het eigenlijk ook niet te weten. Alleen dat van die nacht wel. Denk ik.
Ik heb komende week de intake voor emdr. Dat is juist de reden dat ik nu echt geen leugens meer tussen ons wil, ik wil me geen dingen meer hoeven afvragen en juist alles verder gaan verwerken. Naast me neerleggen als ik dat kan. Een plekje geven.
Julali schreef op 06-07-2021 om 07:51:
1 op de 5 gaat vreemd, dat is 20%. 80% gaat dus niet vreemd, dat is alsnog het overgrote deel van de mannen.
Dus ja, het kan. Maar het is absoluut niet zo dat iedereen in een relatie vreemdgaat.
Dacht jij eerder dat niemand dat deed?
Nee natuurlijk niet. Hoorde het genoeg om me heen. Had alleen nooit verwacht dat die van mij het zou doen. Hij trouwens ook niet…
"...iets waar ik me nooit bewust van was bijvoorbeeld, dat 1 op de 5 mannen vreemd gaat. Nu wel. Ik kan daar echt over nadenken in een groot gezelschap of op mijn werk. Wie zouden het zijn? 😅🙈..."
😆 Oh, zo herkenbaar! Dat heb ik ook gehad, Lentebloem! En ook vaak gedacht toen, als ik weer eens een leuk jong stelletje zag, een kersvers gezinnetje, van "Ja,ja, pas maar op, het kan zo afgelopen zijn met dat prille geluk. Voor je het weet, nu of later in jullie relatie, bedonderd één van jullie de ander..." Niet dat ik ze het geluk niet gunde, maar gewoon, omdat ik met vreemdgaan in mijn eigen relatie geconfronteerd was, terwijl dat iets was wat ik nóóit verwacht had dat mij dat ooit zou overkomen, zo gelukkig als wij samen altijd waren. Zeker in die tijd, toen wij ons gezin gingen stichten.
Eerder stond ik er echt nooit bij stil, dat er mensen waren met een vaste relatie, die vreemd gingen. Dacht dat dat iets was wat meer alleen in de 'verkeringstijd' voorkwam, niet als je echt voor elkaar gekozen had en een leven samen deelde. Ik was echt heel naïef daarin, maar helaas weet ik inmiddels beter dat het niet altijd zo'n mooi sprookje is als dat het lijkt...
Lentebloem schreef op 06-07-2021 om 08:20:
Dankjulliewel meiden voor jullie reacties. We hebben er naderhand nog wel goed over gepraat en hij wil mij alle tijd en ruimte geven die ik nodig heb. Het herinnert hem er inderdaad aan en hij schaamt zich er enorm voor. Hij voelt zich sowieso slecht doordat hij ziet dat ik er zoveel verdriet van heb. Hij is doodsbang om mij kwijt te raken. Ik denk dat dit ook de reden is dat hij bepaalde dingen niet zal zeggen, schaamte en mij niet kwijt willen raken. Hoeveel kan ik aan? Dat zal bij hem ook in zijn achterhoofd spelen.
Details, ik weet er genoeg. Niet alle ins en outs van hoe of wat. Ik heb er wel naar gevraagd hoor, maar van sommige dingen weet ik dat hij daarover gelogen kan hebben. Dat geeft niet want ik hoef het eigenlijk ook niet te weten. Alleen dat van die nacht wel. Denk ik.
Ik heb komende week de intake voor emdr. Dat is juist de reden dat ik nu echt geen leugens meer tussen ons wil, ik wil me geen dingen meer hoeven afvragen en juist alles verder gaan verwerken. Naast me neerleggen als ik dat kan. Een plekje geven.
Begrijpelijk hoor, Lentebloem! Het zou anders misschien het emdr-proces kunnen vertragen of in de weg zitten. Goed dat jullie er samen wel over hebben kunnen praten. Blijf dat doen, dat is echt een sleutel tot een succesvol herstel.
Sterkte en een dikke knuffel!
Misschien zit daar ook een oorzaak dat het kon gebeuren? Als je allebei nooit een gedachte waagt aan de mogelijkheid dat je ooit gevoelens zou kunnen krijgen voor iemand anders, dan overvalt het je gigantisch als het gebeurt.
Mijn man en ik praten openlijk over dit soort dingen. We zijn daar heel realistisch in. Dat scheelt erg veel, want mocht een van ons gevoelens krijgen, dan weten we dat dit bespreekbaar is.
Lentebloem schreef op 06-07-2021 om 08:21:
[..]
Nee natuurlijk niet. Hoorde het genoeg om me heen. Had alleen nooit verwacht dat die van mij het zou doen. Hij trouwens ook niet…
Mijn man had het ook niet verwacht, dat hij tot zoiets in staat kon zijn. Maar wat ik al ooit eerder aangehaald heb, er lag meer aan ten grondslag, allerlei onverwerkte dingen uit jeugd, opvoeding, omgang met elkaar in gezin waarin hij opgroeide, maar ook dingen waar hij tegenaan was gelopen in de afgelopen jaren op zijn werk, kwamen in die tijd om de hoek kijken. Maakten dat er vanalles in zijn bovenkamer begon te borrelen en hij daar mee aan het worstelen ging in zichzelf. Want het lag in principe helemaal niet aan mij is wat hij blijft zeggen. Hij was zichzelf echt even helemaal kwijt in die periode. Vindt het vreselijk dat hij iedere keer weer zoveel smoesjes kon verzinnen, zo tegen mij kon liegen. En, zegt hij achteraf, waarvoor in godsnaam. Voor wat platte seks, wat ook nog eens heel vaak ergens buiten moest plaatsvinden omdat het anders allemaal te duur werd, iedere keer in een hotelkamer. Daarmee steeds het risico lopend om betrapt te worden. Voor iets wat voor het grootste deel van de affaire niet eens meer echt fijn was, omdat het op een gegeven moment altijd maar hetzelfde was. Hij kijkt er nu zelf naar als dat het maar een zielige vertoning was, heel die affaire met die andere vrouw. Een verslaving die na het spannende eerste anderhalve jaar nog twee jaar op een vervelende manier aan de gang bleef. Voor hem hoeft het nooit meer, zoiets. Heeft hem veel te veel slechte gevoelens gegeven, naar mij en naar/over zichzelf. Heeft zichzelf, zijn donkere kanten, hierdoor beter leren kennen en die slechte eigenschappen van zichzelf wil hij niet meer in de praktijk brengen, hij wil niet als zodanig in het leven staan.
Julali schreef op 06-07-2021 om 09:41:
Misschien zit daar ook een oorzaak dat het kon gebeuren? Als je allebei nooit een gedachte waagt aan de mogelijkheid dat je ooit gevoelens zou kunnen krijgen voor iemand anders, dan overvalt het je gigantisch als het gebeurt.
Mijn man en ik praten openlijk over dit soort dingen. We zijn daar heel realistisch in. Dat scheelt erg veel, want mocht een van ons gevoelens krijgen, dan weten we dat dit bespreekbaar is.
Hier kan ik het zeker mee eens zijn. De communicatie daarover is nu ook iets, wat voorgoed bij ons beiden veranderd is.
