Verder na ontrouw deel 7
Daar issie dan, deel 7 alweer! Dit onderwerp loopt intussen al jaren. Weet iemand ook hoe je de andere draadjes terug kunt zien? Ik kan dat tegenwoordig niet meer vinden.
Talloze dames en een heel enkele heer stellen hier hun lief en leed op schrift, nadat ze bedrogen zijn. En dan volgt altijd de hele moeilijke vraag: kan ik dit vergeven, of niet? Blijf ik bij hem, of niet?
Ervaringen laten zien dat het jaren en jaren kan duren voordat deze wond hersteld is en je je man/vrouw weer vertrouwt. Soms komt dat vertrouwen nooit meer volledig terug.
Persoonlijk vind ik dat de volmaakte relatie niet bestaat. Je mag van elkaar volledige trouw en toewijding verwachten. Maar een huwelijk is natuurlijk geen constante staat van geluk. Ontrouw zet de boel even heel erg op scherp: hoewel sommigen denken dat je niet vreemd gaat in een relatie die echt goed is, klinkt mij dat teveel als de stelling dat waar 1 vreemdgaat, 2 schuld hebben. En het lullige is dat de bedrogen partner vaak geen idee had dat de ander niet gelukkig was. Dat waren ze zelf namelijk wel. Ik persoonlijk hou minimaal een keer of wat per jaar een onderhoudsgesprekje om te peilen hoe tevreden mijn man is met de relatie. Maar als hij niet eerlijk is, in zijn communicatie, kan hij mij ook de schuld niet geven voor mijn vermeende tekortkomingen, vind ik.
Enfin, stof genoeg om eindeloos met elkaar over te tikken 
En natuurlijk zijn we er voor elkaar, om elkaar te steunen en troosten.
Tenslotte zou ik wel graag even willen zeker stellen dat we niet voor elkaar gaan beslissen of de ander beter scheiden kan, dan wel blijven moet. Dat is een persoonlijke beslissing en daar mag een ander niet over oordelen.
Misschien is dat wel mijn 'probleem'. Ik wil eigenlijk niet moeten vechten voor mijn relatie. Niet worstelen met de vele negatieve gevoelens. Bezig zijn met loslaten. Zo enorm fel zijn op grenzen en ze verdedigen. En toch doe ik het want opgeven, hem de deur uitzetten, alles wat ook leuk is aan hem en ons, plus gevolgen voor gezin en financiën door het stop te zetten wil ik (blijkbaar) ook niet. Het botst regelmatig in mijn hart en hoofd. Het leek ooit zo makkelijk. Zo vanzelf te gaan. Zo veel liefde en houden van. Zo vanzelfsprekend hij en ik. Onvoorwaardelijk. Houden van is soms best lastig.
"Zo enorm fel zijn op grenzen en ze verdedigen". Heel herkenbaar en daar zit denk ik een belangrijk stuk. Ik herken erin het verlangen, de verwachting dat de ander jouw grenzen zonder meer kent en respecteert. Als dat niet zo is, komt er frustratie en felheid. Speelt dat bij jou ook mee? Mijn zoon heeft enorm veel lol met zijn vader, maar bepaalde onderwerpen en activiteiten meidt hij, want "daar snapt ie (zijn vader, mijn ex dus) toch niks van. Daar liep ik ook tegen aan maar ik heb in alle jaren samen verlangt dat ie dat wel zou snappen. Dat werkte dus niet. Grenzen stellen puur vanuit jezelf blijkt heel anders dan grenzen stellen met de verwachting dat een ander er begrip voor heeft. Ik vraag af of in een 'goede' relatie er altijd begrip is. Of juist minder verwachting.
Communiceren is ook een trucje; je kan scherp je grenzen verdedigen maar je kan ook via via je doel bereiken als de ander maar in staat is om te horen hoe jij iets ervaart.
Dus eerst op een verhit moment aangeven dat je er anders over denkt en dat ieder zijn eigen mening mag hebben. En een dag later uitleggen waarom je dat zo ziet. Eerst de stoom eraf, om punt duidelijk te maken. Is niet alleen handig in een relatie, maar ook in het algemeen.
Ik heb het zelf gelukkig nooit mee gemaakt maar ik heb wel bewondering voor mensen die toch verder gaan met hun relatie na ontrouw. Ik zou het denk ik echt niet kunnen. Het mooie van je relatie is er af en het vertrouwen is weg. Zo zou ik niet willen leven. Dan liever alleen dan met iemand die je niet kunt vertrouwen.
watertoren schreef op 03-07-2021 om 11:37:
Ik heb het zelf gelukkig nooit mee gemaakt maar ik heb wel bewondering voor mensen die toch verder gaan met hun relatie na ontrouw. Ik zou het denk ik echt niet kunnen. Het mooie van je relatie is er af en het vertrouwen is weg. Zo zou ik niet willen leven. Dan liever alleen dan met iemand die je niet kunt vertrouwen.
Wij dachten het ook nooit mee te maken, maar wij weten het nu van onze partners. Ik denk dat er meer wordt vreemdgegaan waarbij partners het niet weten dan waar het wel uit komt.
Mamame, dat denk ik nu dus ook. Wat was die oude miss naïef en goed ter trouw. En ik denk dat er nog steeds heel veel mensen niets vanaf weten. Soms kan dat best fijn zijn, want wat was ik toen ook onbezonnen.
Ik heb een melding van Moh gemaakt bij het beheer.
Miss, je hebt mijn support.👍
Misschien heeft ze net ontdekt dat haar man haar heeft bedrogen, dan kun je niet helemaal helder denken.
Ik heb momenten gehad dat ik wou dat ik niet was gaan graven. Zelfs wilde dat ik het niet wist. Hoe heerlijk onbevangen was ik. Zonder angst met vriendin nachtje weg boeken, Films en grapjes over vreemdgaan deden me niks. Trots op ons huwelijk en trouwdag. Vriendinnen die over de vloer kwamen vertrouwde ik gewoon.
Maar hoeveel jaar was het dan geworden? Stoppen lukte hen beiden steeds niet. Mijn man is soort van trots dat hij probeerde te stoppen. Ik zei keer dat hij er dan echt mee weggekomen was. Die eerste jaren heb ik nl niet veel gemerkt. Als hij was gestopt na jaren, dan had hij lang zijn pretje gehad en ik de pijn niet.
Dat weet ik niet hoor Anna. Want mijn man heeft het 8 jaar verzwegen (tot Truus 2 kwam en ik achter Truus 1 kwam). Zijn geheim was echt een emotionele blokkade bij hem en als vrouw laat je intuïtie je niet in de steek. Ooit komt het uit of gaat het je huwelijk toch beinvloeden.
Ik zei altijd, als je veeemd wilt gaan pin maar 150 euro en ga naar de hoeren. Niet wetende dat hij daarvan iedere keer een stomp in zijn maag keeeg. Of als ik hem vroeg of hij ooit vreemd was gegaan hem een dag rot liet voelen.
Ik ben er van overtuigd dat het vanaf het moment dat het start invloed heeft, of je het nu weet of niet.
Nou je hebt gelijk dat het effect heeft gehad. Ik kan dingen nu plaatsen die vanaf begin gebeurden. Ik dacht toen alleen nooit aan een andere vrouw. Ik dacht aan werk, midlifecrisis, kinderen opvoedingsperikelen. Maar ik denk echt als hij na drie jaar gestopt was en daarna investeerde in ons zoals nu, had ik het nooit ontdekt.
Nadat mijn man de 1e x vreemd was gegaan, heb ik niets aan hem gemerkt. Hij nam toen heel even afstand van haar. Mijn beste vriendin vond hem in die periode extreem lief voor mij, dat was haar echt opgevallen. Mij niet 😅 Truus was echter verliefd en ze zochten elkaar toch weer op. Ze gingen weer met elkaar naar bed, hij dacht ook verliefd te zijn geworden en zij beëindigde haar relatie. In die periode had ik wel door dat er iets heel erg mis was, maar ik kon er mijn vinger niet op leggen. Toen hij uiteindelijk vertelde te willen scheiden was het wel het 1e wat er in me opkwam, maar hij was heel stellig dat er geen ander was. Ik denk dat ik het te graag wilde geloven en ik kon het me eigenlijk ook gewoon niet voorstellen. Niemand trouwens. Hij was ook wel echt depressief, dus wilde ik heel graag geloven dat dat de enige reden was.
Een bevriend stel heeft jaren geleden hetzelfde meegemaakt. Man ging ineens weg en wilde scheiden. Uiteindelijk bleek hij depressief te zijn en kwamen ze toch weer samen. Ik vraag me nu vaak of of hij geen ander had. Eigenlijk denk ik van wel. Mijn vriendin weet niet beter, denkt van niet en denkt dat mijn man door hetzelfde is gegaan. Ik heb haar niet verteld van zijn affaire. Ik weet echter wel beter. Zou nooit meer zoiets voor zoete koek slikken.
Anna Cara schreef op 02-07-2021 om 09:54:
Mijn man vroeg deze week of we nu aub een positieve draai konden geven aan ons samen. Naar de toekomst kijken. Leuke dingen doen. Natuurlijk zei ik ja.
Maar dan ... Nu. In mij zit nog veel emotie en boosheid, ook over laatste ontdekking. En toch is het meer van hetzelfde. Er is veel herhaling in mijn hoofd. Waar hij nu al vaak sorry voor heeft gezegd. Kom ik haar weer regen ben ik van slag. Bozig.
Is het verslavend soms, dat hangen in mijn emotie over zijn fouten uit het verleden?
Lastig. Golven. Golven. Golven. Blijf ik staan, wordt de zee echt voorgoed kalm, of blijft het onstuimig en val ik om of stap ik uit zee? Ik heb de keuze.
Lieve Anna,
Met de ontrouw van je man geconfronteerd te worden is een trauma. Beschouw het als een rouwproces. Of als een wond die moeilijk heelt en een litteken nalaat. Jouw verwerking gaat tijd nemen, dat is een gegeven wat je man moet accepteren.
Maar ik heb er na een zekere tijd wel voor gekozen om hem er niet meer aldoor aan te herinneren. Ik had behoefte aan hulp bij dat verwerkingstraject, maar heb anderen gezocht daarvoor. Het is natuurlijk heel logisch dat je je man, die je altijd beschouwd hebt als je beste vriend, zoekt als steun bij pijn en verdriet. In dit geval is het, denk ik, beter om andere mensen te zoeken. Ook de mijne beschouwde mijn pijn als een voortdurende, niet te ontvluchten aanklacht tegen hem, een voortdurend beschuldigen en aan de schandpaal nagelen.
Terwijl ik hem vergeven had en dat hem ook zei. Om dit kracht bij te zetten, vond ik dat ik hem zijn fout dus niet meer mocht blijven aanrekenen als iets wat onze relatie onder spanning hield of in gevaar bracht. Natuurlijk waren er voor zijn daad van ontrouw ook al problemen tussen ons. Het is moeilijk om een dikke grens te trekken tussen die problemen en deze overtreding, maar het is wel zinvol, me dunkt.
Je kunt niet voorspellen hoe jullie er voor zullen komen te staan over een jaar, of drie. Maar onbegrensd steeds deze bal uitspelen werkt niet.
Wel mag je verwachten dat ook hij moeite doet om jullie relatie te herstellen en jouw vertrouwen in hem.
Mooi geschreven, Puinhoop!
Tijd. Die heb ik echt aan mijn man gevraagd. Tijd om alles rondom zijn affaire te kunnen verwerken. Om die rauwe wond te kunnen laten helen. Gisteravond zei ik het nog tegen mijn man, dat ik in het begin, na het uitkomen, niet wist hoe en of ik hier ooit overheen zou kunnen komen. Maar dat dat nu toch een heel eind gelukt is. Mede dankzij hem, om hoe hij het zelf ook weer mogelijk gemaakt heeft om mijn vertrouwen in hem heel voorzichtig steeds meer weer terug te laten komen en te laten groeien. En in dat proces heb ik er net als Puinhoop ook voor gekozen om hem zijn fout niet continue te blijven aanrekenen als iets wat onze relatie onder spanning hield of in gevaar bracht. Heb ik ervoor gewaakt om het niet steeds als een heel groots iets, tussen ons in te laten staan. Er niet steeds naar weer alle aandacht naar uit te laten gaan, op een bozige, verwijtend en negatieve manier. Maar wel iedere keer weer het gesprek aangaan, als me iets dwars zat, als er toch weer een vraag in me opkwam, als ik iets probeerde te relativeren, beredeneren, als iets mij onzeker of angstig maakte. Mijn man wilde/wil dat zelf, dat ik dat dan niet voor me houd, maar dat ik dat bespreekbaar maak, dat ik dat aangeef als er zoiets bij mij in mijn gedachten en gevoelens speelt. Andersom geldt dat ook voor hem. En zo maakt dit, dat we het samen doen, samen deze crisis te boven komen en al het gebeurde een plekje geven in ons verhaal.
