Verder na ontrouw deel 7

Haha. Precies dat. Mijn man vroeg ook naar iets (locatie van etentje volgende maand met mijn werk), wist ik zo snel niet want agenda niet bij de hand, werd hij boos: je wil het mij niet vertellen riep hij! Ik reageerde dat ik jaren niet heb geweten waar hij was of dat hij niet was waar hij zei. En eindigde met: zoals de waard is vertrouwt hij zijn gasten!!! Eerst werd hij bozig maar kort erna  verontschuldigde hij zich. Kwartje was gevallen. Zijn eigen irritatie (onzekerheid/zorg/in controle willen zijn) projecteerde hij op mij. Nou, niet meer doen dus. 

Ik heb precies hetzelfde gezegd Anna, zoals de waard is vertrouwd hij zijn gasten. Vond hij niet leuk. Waarom ik dát er weer bij moest halen. Hier minder begrip helaas en echt geen verontschuldiging. Alleen dat hij het niet zo bedoelde en blijkbaar niet mocht zeggen wat hij dacht. Dat alleen ik dat mag. Ik kwam niet binnen. Hij hoorde wat hij wilde horen. Ik weet dat het zijn eigen onzekerheid is, dat gaf hij ook wel toe, maar gaf mij daar ook indirect de schuld van. Ik wilde niet weer aanhalen dat dat toch echt zijn eigen schuld is, door zijn eigen acties en daden. Heb het maar gelaten en gezegd dat ik er rekening mee zal proberen te houden. Wel gevraagd of hij niet zag dat hij nu net zo deed zoals hij voorheen ook altijd deed. Was niet zo. Dan laat ik het maar en zwijg ik. Nu probeert hij wel steeds bij me te polsen of het wel gaat, dus heb ik aangegeven dat ik er gewoon moe door ben. Soms heb ik zelf ook gewoon geen zin om te praten, al gaat er in mijn hoofd van alles om. Herkenbaar?

SPREUK VAN DE DAG (positiviteit)

1 juli 2021

Je bent goed genoeg, slim genoeg, mooi genoeg en sterk genoeg. Geloof het. Laat onzekerheid nooit jouw leven bepalen.

Anna Cara schreef op 01-07-2021 om 14:20:
Ik vind dat mijn man best dapper is om voor mij te vechten. Want hij wordt steeds herinnerd aan zijn ergste ik. Zijn zwartste gedrag. Dat waar hij op zijn sterfbed spijt van heeft (zijn woorden). Door weg te gaan kan hij opnieuw beginnen zonder mijn verdriet, mijn boze blikken bij triggers of verkeerde (sex) grapjes. Maar ik vrees dat ik for live heb.

nou ja duidelijk is dat ik in dip zit sinds nieuwe info. Throw back gevoel.

Eens, dat zeg ik hier ook regelmatig. Dat het voor hem makkelijker zou zijn om ermee te stoppen. Dat mag ik alleen niet zeggen, wil hij echt niet horen want hij heeft het veroorzaakt en wil nu laten zien dat hij mij echt nooit meer kwijt wil. Aan de andere kant vind ik ons ook heel dapper haha! 

Mooie spreuk Anna! 

Zo langzaam

Soms vind ik het herstel wel langzaam gaan, veel langzamer dan mij lief is. Over paar maanden zijn we 25 jaar getrouwd en ik heb geen zin in familiefeest. Een feest met onwetenden en met huichelaars die mij in de jaren dat ik hun interesse wel fijn gevonden had, in de steek lieten voor diegene waar ze meer belang bij hadden.
Ik had na die klapper waarin de kwelgeest van toneel verdween ( overlijden) , flink over mijn hart gestreken want een scheiding wilde ik mijn kinderen na al die jaren spanning niet alsnog aandoen. Ik had dus ook gehoopt dat in de afgelopen jaar meer harmonie zou voelen. Het is wel gekomen, door afwezigheid van spanningsbron, maar het is niet meer de oude, vertrouwde gevoel waarmee je stressvrij en onbekommerd  naar de toekomst durft te kijken.  
En dan komt die controlefreak in mij naar boven borrelen: verwachtingen creëren maar tegelijk ook risico’s incalculeren want wat als.. juist die als-modus haalt het gevoel van plezier op gedenkwaardige dag naar beneden. Het maakt dat ik niet te veel waarde moet hechten aan ‘zoals het hoort- gebeurtenissen’.  Pijnlijk, maar ook leerzaam tegelijk. Gelukkig zijn we jong genoeg om niet weg te lopen van deze leermodus; als ik 20 jaar ouder was geweest, had dit wrs veel kouder over mij heen  gevallen. We zijn dus nog flexibel genoeg om dit te kunnen behappen!

—-

Persoonlijk vind ik mijn man niet dapper. Ik heb eens tegen hem gezegd dat hij een lafaard was omdat hij dacht ons wel even opzij te kunnen zetten. Hij was het daar niet mee eens. Maar wat ik hier geleerd hebt, is dat ieder een eigen mening mag hebben; je hoeft het niet overal mee eens te zijn. Dat maakt dat je meer nadenkt over je eigen visie, normen etc. En die bewuster gaat naleven. Dat draagt bij aan dat durven vasthouden aan het geloof in een teamspirit omdat je jezelf meer naar voren durft te schuiven. En dat voelt zo goed.

Goed advies Puinhoop! In therapie was dit een belangrijk punt van de psycholoog. Ik liet mij ook nogal parkeren. Meestal omdat meneer boos werd. Veel vuur en nare dingen maar mijn hoofd. Zeker als het om het vreemdgaan ging. En verwachtingen.

Allen, 

Het bijzondere (in goede zin) van doorgaan na ontrouw vind ik onder andere de complimenten. Hij ziet mij weer staan. Lange tijd was dat nul. Juist veel kritiek. Overigens ook andersom zie ik weer mooie kanten van hem. Mijn man spreekt zich ook weer meer uit over waar hij blij van wordt. En ik ook. Dat voelt echt goed. 

Mijn man vroeg deze week of we nu aub  een positieve draai konden geven aan ons samen. Naar de toekomst kijken.  Leuke dingen doen. Natuurlijk zei ik ja.

Maar dan ... Nu. In mij zit nog veel emotie en boosheid, ook over laatste ontdekking. En toch is het meer van hetzelfde. Er is veel herhaling in mijn hoofd. Waar hij nu al vaak sorry voor heeft gezegd. Kom ik haar weer regen ben ik van slag. Bozig. 

Is het verslavend soms, dat hangen in mijn emotie over zijn fouten uit het verleden?

Moet ik wel weg gaan, ik heb best herkenning met degenen hier die na 4 jaar toch weg gingen. 

Is het mijn onderbewuste dat blijft zeggen hier ben je te goed voor? Kán ik misschien niet er aan voorbij komen.

Ene dag happy en ik ben blij dat ik koos voor blijven. Andere dag of momenten op een dag zoals nu met verdrietig of bozig gevoel of gedachtes en denk ik komt dit nog wel goed. 

Lastig. Golven. Golven. Golven. Blijf ik staan, wordt de zee echt voorgoed kalm, of blijft het onstuimig en val ik om of stap ik uit zee? Ik heb de keuze. 

Oh maar Flanagan, mijn man was zeker een grote lafaard. Dat heb ik hem ook verteld en hij was het volkomen met mij eens. Alleen nu, in het heden, vind ik het wel ‘dapper’ dat hij ervoor vecht en zijn verantwoording neemt voor wat hij aangericht heeft. Hij kiest nu niet voor de gemakkelijkste uitweg, zoals hij in 1e instantie deed en dat maakt dat ik hem nu wel dapper kan vinden. 

Puinhoop, ik ga proberen om dat ook te doen. Het roer in eigen handen nemen. Uitspreken wat ik denk, voel en wil. Afgelopen week ging niet lekker hier, ik zag oude patronen zich herhalen. Dan kruip ik in mijn schulp. Word kortaf, trek me terug. Kan me niet meer vasthouden aan het hier en nu. Daar heb ik hem heel hard bij nodig en hij liet zien dat hij er ook nog niet is. Viel terug in slachtofferrol. Dan denk ik laat maar. Ik ga proberen dat niet meer te doen want jouw vriendin heeft gelijk. 

Lieve Anna, jouw man gaat te snel. Wil dat je je te snel over nieuwe informatie heen zet, terwijl dat juist weer een megaklap in je gezicht is. Daar mag tijd en ruimte voor gemaakt worden want ook dat moet je weer verwerken. Neem die tijd en ruimte en laat je niet wegzetten of een richting induwen waar je nog niet aan toe bent. Je mag best even een stapje terug doen of stil blijven staan. Ik herken jouw twijfel. Ik vraag me regelmatig af of ik er niet gewoon beter mee kan stoppen. Zeker na deze week, nu het weer allemaal doodgezwegen wordt en er geen ruimte lijkt voor mijn gevoelens. Ik neem die ruimte zelf echter ook niet, besef ik me nu na het bericht van Puinhoop. Dat ga ik anders proberen te doen. Het is alleen zo hard werken en ik merk dat ik echt wel heel erg moe ben. Dikke knuffel voor jou Anna!

😘

dankjewel

Lentebloem, ik ben ook wel blij voor je dat hij niet zijn biezen heeft gepakt.

Anna, 

Ik zou het vooral de tijd blijven geven, probeer steeds de weegschaal op te maken. Dat doe ik persoonlijk.

Na afgelopen weekend vond ik het geen probleem meer om mijn biezen te pakken. Ik had het meer dan gehad. Wij hadden namelijk een afspraak waar man zich niet aan gehouden had, zijn egocentrische ikke, ikke, ikke overwon het zo gezegende onbewust weer van hem ( geen vreemdgaan, maar hij zou op mij wachten tot ik uit werk was, gezamenlijk eten en daarna zou hij weg gaan, ik kwam in een bijna leeg huis thuis) De stoppen sloegen door zoals ik posten.

Zo ga jij door de tijd heen een ui zijn, laagje voor laagje pel je af. Zoals je zelf benoemde golf na golf kijk je en wik en weeg je.

Ik ben er namelijk van overtuigd dat tijd het ons verteld.

En net zoals bij puinhoop is het niet de krant, is het niet de klok. Het is het niet gezien worden, het niet erkend worden in dat wat nodig is op bepaalde belangrijke en in soms partners ogen onbelangrijke momenten. En daar heb ik maar één woord voor. Het ontkoppelen van de verbinding.

Ik stap er dan letterlijk uit. Eigenlijk dat wat man onze hele relatie deed door vreemd te gaan maakt mijn lichaam en hoofd nu soms iets aan. Kortsluiting. 

Heb man ook nadrukkelijk gezegd dat hij zo door moet gaan als hij wil dat het mij geen ene moer meer kan schelen.

Het steeds kijken naar positieve punten deed mij een lange tijd goed. Maar ik pas er voortaan voor alles met de mantel der liefde te bedekken. Ik heb die tijd gehad. Letterlijk.

Het vreemdgaan en vechten voor je relatie is geen reden om niet af en toe gewoon te laten weten waar je grenzen liggen he. Je hoeft elkaar niet met zijden handschoentjes te behandelen. Je bent ook nog gewoon iemand met grenzen en je eigen persoon.