Verder na ontrouw deel 7
Daar issie dan, deel 7 alweer! Dit onderwerp loopt intussen al jaren. Weet iemand ook hoe je de andere draadjes terug kunt zien? Ik kan dat tegenwoordig niet meer vinden.
Talloze dames en een heel enkele heer stellen hier hun lief en leed op schrift, nadat ze bedrogen zijn. En dan volgt altijd de hele moeilijke vraag: kan ik dit vergeven, of niet? Blijf ik bij hem, of niet?
Ervaringen laten zien dat het jaren en jaren kan duren voordat deze wond hersteld is en je je man/vrouw weer vertrouwt. Soms komt dat vertrouwen nooit meer volledig terug.
Persoonlijk vind ik dat de volmaakte relatie niet bestaat. Je mag van elkaar volledige trouw en toewijding verwachten. Maar een huwelijk is natuurlijk geen constante staat van geluk. Ontrouw zet de boel even heel erg op scherp: hoewel sommigen denken dat je niet vreemd gaat in een relatie die echt goed is, klinkt mij dat teveel als de stelling dat waar 1 vreemdgaat, 2 schuld hebben. En het lullige is dat de bedrogen partner vaak geen idee had dat de ander niet gelukkig was. Dat waren ze zelf namelijk wel. Ik persoonlijk hou minimaal een keer of wat per jaar een onderhoudsgesprekje om te peilen hoe tevreden mijn man is met de relatie. Maar als hij niet eerlijk is, in zijn communicatie, kan hij mij ook de schuld niet geven voor mijn vermeende tekortkomingen, vind ik.
Enfin, stof genoeg om eindeloos met elkaar over te tikken 
En natuurlijk zijn we er voor elkaar, om elkaar te steunen en troosten.
Tenslotte zou ik wel graag even willen zeker stellen dat we niet voor elkaar gaan beslissen of de ander beter scheiden kan, dan wel blijven moet. Dat is een persoonlijke beslissing en daar mag een ander niet over oordelen.
Lentebloem schreef op 29-06-2021 om 10:50:
[..]
Wat ik me afvraag. Werd het verdriet snel minder na de scheiding? De pijn? Kan je nu weer volledig een nieuwe partner vertrouwen? Voor mij persoonlijk zou ik nog steeds kapot van verdriet zijn door het hele gebeuren, dan probeer ik er liever samen doorheen te komen en weer samen gelukkig te worden. Ik zou een andere man ook nooit meer zo blind vertrouwen, wat dat betreft denk ik niet dat het voor mij dus uitmaakt.
ja er is nog wel verdriet soms, maar veel minder. Ik houd nog steeds van die persoon. Maar het voelt wel eerlijker tegenover mijzelf: je bent over een grens gegaan, meerdere malen, je hebt me belogen en bedrogen. Daar voel ik mijzelf te veel waard voor.
Overigens ben ik veel te lang door gegaan met het toch proberen hoor. Ik had mijn partner wel vergeven maar kon de leugens en de geniepigheid daarin in niet vergeten. En dat vind ik nog steeds logisch hoor: iemand heeft laten zien dat hij/zij ergens toe in staat is dus je bent gewaarschuwd.
We hebben ook veel relatietherapie en alles gedaan, en mijn partner en ik ook apart voor onszelf.
Maar ik bleef verdrietig en wantrouwend, er was een deurtje in mijn hart dichtgegaan. Het werd hard werken en heel veel hopen om er toch wat van proberen te maken.
Of de relatie nou doorgaat of stopt zoals in mijn geval: mensen die vreemdgaan hebben geen idee wat ze voor een paar momenten van plezier teweeg brengen.
Ik denk ook dat het hoe dan ook belangrijk is om je eigen valkuilen te doorzien. Of je nou blijft of gaat scheiden. Want met die valkuilen kan je of weer de verkeerde persoon aantrekken of ongewenst gedrag juist sterker maken.
Of natuurlijk de 'mannen tactiek' toepassen. Laatje dicht en nooit meer open doen, niks aan de hand toch? 🙄
Lexus schreef op 29-06-2021 om 14:09:
[..]
Of de relatie nou doorgaat of stopt zoals in mijn geval: mensen die vreemdgaan hebben geen idee wat ze voor een paar momenten van plezier teweeg brengen.
Inderdaad, daar hebben ze geen idee van, wat ze bij/in het gevoel van hun partner teweeg brengen aan verdriet, onzekerheid, angst, enzovoorts. Heb ik mijn man ook vaak genoeg gevraagd: "Dacht je op zo'n moment, dat je met haar samen was, dan nooit: wat doe ik mijn vrouw aan door dit nu met een ander te doen?" Of iets van die strekking. En dan kreeg ik als antwoord, dat hij daar dan inderdaad niet bij stil stond. De kop in het zand stak daarvoor 😣.
Puinhoop schreef op 29-06-2021 om 12:12:
Bedankt voor jullie reacties. Zodra ik weer tijd vond om achter de pc te kruipen, reageer ik inhoudelijk. Voor nu wil ik even kwijt dat ik weet dat ik moet relativeren, maar dat soms niet kan opbrengen.
Hij is niet alleen maar een botterik, gelukkig
Vanmorgen dropt ie pardoes een complimentje. Dat moet ie uit zijn tenen trekken, ligt niet in zijn aard. Dus dat duidt erop dat hij misschien toch aanvoelt dat hij niet zo fijn om de omgang was
Overigens ben ik ook wel benieuwd naar ervaringen van echtscheiding na ontrouw!
Nav laatste zin:;misschien post in echtscheiding topic plaatsen?
Anna, ja dan zou ik een nieuw onderwerp kunnen starten daar.
Lexus, jee nou, het is echt een vlaag van verstandsverbijstering denk ik, zoals wanneer je teveel gedronken hebt. Want als je stil staat bij wat je doet, begin je er niet aan.
Ik betreur dat geschonden vertrouwen eveneens. Wij waren 17 jaar samen destijds, en ik had pas net 2 jaar die 100 % bereikt. Voordien verwachtte ik altijd dat hij er op een dag met een ander vandoor zou gaan. Ik voelde me nooit volledig geaccepteerd.
Die 100 %, of dat ooit nog komt? 4,5 jaar na dato is het nog altijd niet geheeld iig. Ik hoorde een mooi citaat laatst:'Vergeven is de pijn loslaten, dat betekent niet vergeten of bagatelliseren of goedpraten. Alleen loslaten van hevige emoties en niet meer aanrekenen van de overtreding.'
Puinhoop schreef op 29-06-2021 om 22:37:
Ik betreur dat geschonden vertrouwen eveneens. Wij waren 17 jaar samen destijds, en ik had pas net 2 jaar die 100 % bereikt. Voordien verwachtte ik altijd dat hij er op een dag met een ander vandoor zou gaan. Ik voelde me nooit volledig geaccepteerd.
Die 100 %, of dat ooit nog komt? 4,5 jaar na dato is het nog altijd niet geheeld iig. Ik hoorde een mooi citaat laatst:'Vergeven is de pijn loslaten, dat betekent niet vergeten of bagatelliseren of goedpraten. Alleen loslaten van hevige emoties en niet meer aanrekenen van de overtreding.'
Ik snap je hoor. Ik had mijn partner wel vergeven en het verdriet was minder. Maar het vertrouwen is gewoon nooit terug gekomen. Ook vier jaar aan 'gewerkt' trouwens.
Jemig, wat is er veel gedeeld de afgelopen dagen.
Ik merk dat ik al een heel stuk verder ben dan een jaar geleden hoor. Gisteren was Truus weer op TV met haar grote liefde, ik heb er naar kunnen kijken zonder ook maar enig gevoel er aan te koppelen. Zag het haar ook niet doen met met mijn man, dat kon ik een paar maanden geleden nog niet.
En over exclusiviteit: inderdaad wil ik niet weten wat hij met zijn eerdere partners heeft gedaan, dat wil hij van mij vast ook niet. In ieder geval praten we er niet over. Terwijl ik het van hem en Truus wel echt wilde weten tot in de gore details. Stom he? Maar nu ben ik zo ver dat ik vind dat ik ook sex mag hebben omdat ik het gewoon lekker vind en zitten er minder emoties aan verbonden dan voordat alles uitkwam. Ik ben daar wat minder emotioneel bij verbonden als we het doen.
Wat ik nu wel lastig vind is het weer "normaal" doorgaan met leven. De momenten van goede gesprekken en emoties met elkaar delen verdwijnen toch weer wat naar de achtergrond, terwijl die er veel waren toen hij niet thuis woonde.
Puinhoop schreef op 29-06-2021 om 22:37:
Voordien verwachtte ik altijd dat hij er op een dag met een ander vandoor zou gaan. Ik voelde me nooit volledig geaccepteerd.
Dit is zo herkenbaar, ik heb altijd geweten dat hij mij niet trouw was. Er was gewoon altijd dat onderbuikgevoel: het steeds praten over andere vrouwen, geheimen hebben over waar hij was etc.
Ik had dat juist helemaal niet. Hij sprak ook altijd overal waar hij kwam vol lof over mij, zelfs op de sportschool en dat hoorde ik dan weer terug van anderen. Ergens in de afgelopen twee jaar is dat veranderd. Ik denk dat het begon met een burn-out waar hij niet goed uitkwam. Daarna een nieuwe baan met heel veel waardering, aandacht en zich belangrijk voelen. Onmisbaar.
Ik zag ze wel die rode vlaggen, we hebben er ook over gesproken en het ging, dacht ik, ook echt weer heel goed. Tot de 1e lockdown. Toch heb ik iets gemist, want hij heeft in de maanden daarvoor al veel tegen me gelogen over dingen. Gek dat ik dat niet zag. Normaal heb ik er echt een neus voor. Hij verwijderde zijn accounts op fb en insta, wilde minder op zijn telefoon zitten, maar dat werd juist alleen maar meer. Achteraf is het heel duidelijk. Ik geef mezelf er niet meer de schuld van dat ik het niet zag, er is niets mis met iemand vertrouwen van wie je houdt.
Gelukkig wist ik in het najaar dat er wel iets aan de hand was, ik heb altijd een vreemde smaak overgehouden aan dat hele ‘ik wil scheiden verhaal’. Hij verviel in oud gedrag, oude patronen terwijl we hadden afgesproken dat we het anders gingen doen en dat ook juist zo goed deden. Dat was de periode waarin Truus hem dreigde het aan mij te vertellen. Dat heb ik dan wel weer goed aangevoeld 😅
Tja, mijn intuïtie riep. Schreeuwde. Maar ik plaatste het niet als kan wel vreemdgaan zijn. Járenlang leugens. Hij steeds meer ruzie zoeken. Uitgaan tot zes in de morgen. Weekendjes weg met vriend (in complot vriend), meerdere mini vakanties met die vriend. Zakentrips met overnachtingen. Bij die vriend blijven slapen want zgn dronken. Ik geloofde alles. Een keer wel gezegd is er een ander na nacht wegblijven. Haha joh ik hou van jou lachte mijn man het weg. Voelde ik mij stom dat ik t vroeg. Kort voor uitkomen: auto vast in garage die al dicht was. Weer nacht weg. Toen was ik argwanend. Maar weer praatte hij zich eruit met niks aan hand, ik hou van jou. Nou ja kort erna bleek mijn monogame huwelijk een sprookje. En begon het ongeloof, het enorme verdriet, de pijn. De boosheid maar nu mijn boosheid.
Maar ook weer aandacht, geen ruzies, complimenten. Leuke dingen doen. Ik had mijn man terug. En ja hij houdt van mij. Daar loog hij nooit over. Maar dat horende doet mij niet meer veel. De lading is anders voor mij geworden. Het is geen reden tot trouw zijn. En dat dacht ik wel. Domme naïeve ikke.
Dat is wat het met je doet, je haalt geregeld je schouders op. Ik geloof op recht dat er liefde is. Maar een ander soort liefde dan wij dachten te voelen.
Ik voel je Lexus, ik voel zelf ook nog wel eens verbijsterend mijn ogen uit hun kassen rollen. En vooral een zelfbescherming die ik tot in een extreme vorm ontwikkelt heb. Hoe enorm kwetsbaar ik en ook andere geweest zijn. Het nooit meer volledig leunen op wie dan ook.
Puinhoop, ik zou als ik jou was de regie terug nemen, maar goed dat is dat systeem wat ik ontwikkelt heb. Als ik irritaties heb of man vergeet bijv de krant zoals bij jou, los ik het zelf op. Dat heeft dat niet meer leunen op wie dan ook weer ten goede te weeg gebracht in mijn binnenste.
Heb een pittige week gehad na afgelopen weekend. Man gaf zelf aan dat hij een oude miss zag ( zelfde als na de uitkomst ) zn kleine trigger en mijn stoppen sloegen letterlijk door. Ik denk vooral in het gevoel nog steeds veel alleen te doen mee speelt. Ik vind het lastig, de grenzen stellen en hem benaderen als een klein tweede kind.
PS: zeker domme ikke - nadat bleek dat hij stiekem contact had gehouden en dat maanden later ook uitkwam, twijfelde ik volledig aan mijzelf: aan mijn intuïtie, aan mijn misplaatste vertrouwen (weer) in hem, in mijzelf als vrouw, als geliefde. Wie was die dikke troela in vredesnaam? En wat maakte dat hij toch weer verder punnikte? Mocht ie bij haar wat ik niet wil in bed? Wie was hij? Verslaafd? Notoire vreemdganger? En wie was ik dat ik bleef?
Ik koos rationeel voor mijzelf sterker maken. Therapie voor mijzelf. Absolute aanrader. Rust in tent willen, ook voor de kinderen. Niet huis meteen moeten verkopen. Geen financiële toestanden. En dacht scheiden kan altijd nog. En op zich ben ik daar blij om. Want jaar verder en rust. Niet bij mij. Wel in huis. Bij hem. Zij echt weg. Pffffff 😀
Nou ook wel bij mij. Maar weer nieuwe oude info. Triggers ... Zie posts eerder hier.
Miss, dat is ook lastig. Ik reageer volgens Anna-man nu vaak te fel op dingen. Maar ik laat mijn grenzen niet meer overlopen. Ik kom op voor mijzelf-gevoel. Dat doe jij ook. En ja dat is wennen voor onze mannen. En soms niet okay misschien. Jammer dan 😂?
Herkenbaar. Mijn man geloofde iets niet wat ik deze week vertelde. Maakte mij indirect voor leugenaar uit. Dat heeft hij geweten. Mijn koffer stond al bij de deur. Zoiets trek ik absoluut niet.
