Verder na ontrouw deel 7
Daar issie dan, deel 7 alweer! Dit onderwerp loopt intussen al jaren. Weet iemand ook hoe je de andere draadjes terug kunt zien? Ik kan dat tegenwoordig niet meer vinden.
Talloze dames en een heel enkele heer stellen hier hun lief en leed op schrift, nadat ze bedrogen zijn. En dan volgt altijd de hele moeilijke vraag: kan ik dit vergeven, of niet? Blijf ik bij hem, of niet?
Ervaringen laten zien dat het jaren en jaren kan duren voordat deze wond hersteld is en je je man/vrouw weer vertrouwt. Soms komt dat vertrouwen nooit meer volledig terug.
Persoonlijk vind ik dat de volmaakte relatie niet bestaat. Je mag van elkaar volledige trouw en toewijding verwachten. Maar een huwelijk is natuurlijk geen constante staat van geluk. Ontrouw zet de boel even heel erg op scherp: hoewel sommigen denken dat je niet vreemd gaat in een relatie die echt goed is, klinkt mij dat teveel als de stelling dat waar 1 vreemdgaat, 2 schuld hebben. En het lullige is dat de bedrogen partner vaak geen idee had dat de ander niet gelukkig was. Dat waren ze zelf namelijk wel. Ik persoonlijk hou minimaal een keer of wat per jaar een onderhoudsgesprekje om te peilen hoe tevreden mijn man is met de relatie. Maar als hij niet eerlijk is, in zijn communicatie, kan hij mij ook de schuld niet geven voor mijn vermeende tekortkomingen, vind ik.
Enfin, stof genoeg om eindeloos met elkaar over te tikken 
En natuurlijk zijn we er voor elkaar, om elkaar te steunen en troosten.
Tenslotte zou ik wel graag even willen zeker stellen dat we niet voor elkaar gaan beslissen of de ander beter scheiden kan, dan wel blijven moet. Dat is een persoonlijke beslissing en daar mag een ander niet over oordelen.
Dikke knuffel voor jou Miss! Ik begrijp het zo goed! Ik zie er nu al tegenop als mijn man na de zomer weer naar kantoor moet. Hij kan overwerken echt vergeten zeg ik weleens, maar hij zal er niet aan ontkomen. Dat benauwd me. Hoewel ik op de app precies kan zien waar hij is hoor, maar het helpt niet mee dat het een collega was waarmee hij iets had. Niet op werk overigens, daar is nooit iets gebeurd, maar toch.
Flanagan schreef op 28-06-2021 om 13:50:
...
Hierboven werd de exclusiviteit aangehaald. Exclusiviteit in de intimiteit is belangrijk; je wilt niet stil staan bij wat hij met haar gedaan heeft en stilletjes afvragen wie nu eigenlijk het beste is in bed. Dergelijke gedachten zijn als een koude douche.
Maar er speelt nog iets anders; de exclusiviteit in de band met elkaar. Vrouw en man vormden al lange tijd een team; voor elkaar klaar staan, elkaar kunnen lezen en samen de toekomst in gaan. Ik geloof dat die band nog belangrijker is dan sex; die band staat voor geloof in elkaar en voor het samen verder willen gaan. Met sex als de slagroom op de taart. Maar dan moet je wel eerst samen een taart willen gebakken. 🙂
De spijker op de kop, Flanagan! Inderdaad die exclusiviteit in de band die je met elkaar hebt, dat teamgevoel dat er altijd was, vanaf het begin af aan, tussen ons. Man was er altijd zo trots op, dat wij dat samen hadden. Dat gevoel was helemaal kwijt in de tijd dat hij een affaire had, drie jaar lang. Ik miste dat heel erg in onze relatie. Daarom dat ik op het laatst van die periode ook steeds vaker hardop, tegen hem, mezelf begon af te vragen, of we ons, toen aanstaande, jubileum, 25 jaar getrouwd, ooit nog wel zouden gaan halen. Omdat het tussen ons toen echt helemaal niet lekker meer liep, steeds meer toenemende merkbare spanningen, man duidelijk niet lekker in zijn vel zittend, die om het minste of geringste een woede-uitbarsting had als iets niet ging zoals hij dat wilde, steeds vaker geërgerd op mij reagerend als ik ergens iets van zei. Eén keer ging er iets mis met een fles frietsaus, die ontglipt hem, alles onder, hij werd woest en kraamde toen vanalles uit wat nergens op sloeg, zoals dat het maar beter was om te vertrekken en dat het allemaal maar een kl*#@!zooi was met de hele toestand thuis. Ik reageerde toen met te zeggen, heel kalm en rustig, dat als er iemand zou vertrekken uit het huis, dat ík dat dan in elk geval zou zijn, omdat ik mezelf de laatste tijd ontzettend overbodig voelde. Achteraf zei hij dat dát het moment was, waarop de schellen van zijn ogen vielen en hij voor zichzelf he-le-maal klaar was met zijn aandacht-opeisende minnares, toen zag hij ineens in, waar en hoe fout hij eigenlijk bezig was al die tijd... (om mij al veel te lang alleen, zonder zijn hulp en inbreng, aan die taart van ons samen te hebben laten werken om er nog iets fatsoenlijks van te maken 😉).
En Anna, mooi en treffend stuk, dat van SoChicken! Een goeie om te bewaren!
Wat precies die grens behelst is privé. Het probleem is, dat hij er moeite mee heeft als ik iets verander.
Ik vind het gewoon ergerlijk dat hij zichzelf zo boven mij verheft. Zijn normen zijn altijd superieur. Wil ik iets niet meer of juist wel, dan verzet hij zich hevig. Dat getuigt van weinig tot geen respect.
Dan heeft ook hij wat loze beloften gedaan toen we relatietherapie deden, die hij niet nakomt. En als ik hem daaraan herinner, is hij ineens 'vergeten' dat hij dat zei.
We hebben geen krant meer, nog zo'n voorbeeldje. Hij doet xayerdagboodschappen, dus ik vraag al weken om een zaterdagkrant. Vergeet ie elke week. Wijs ik hem daar vanavond op, ontkent hij dat ik er steeds om vraag.
Snap je het punt? Zo'n verwijt dat het geen zin heeft om mij te zeggen wat hij wil, omdat ik het toch weer vergeet, komt zo hard aan omdat hij ook allerlei beloften niet nakomt. Maar dat ontkent hij door gewoon te doen alsof hij dat nooit gezegd heeft.
Zo weet hij me steeds het idee te geven dat alleen ik laakbaar ben, hij niet. En dat zit me tot hier.
Jeetje, wat pikken jullie veel van je partner. Als ik de geslepenheid van het bedrog lees, en veel andere dingen zou ik daar nooit mee kunnen leven. En dan nog de pijn, het verdriet en wantrouwen wat vaak nog voortduurt. Ik haakte al af na een paar keer vreemd gaan met een ex door partner.
Het is natuurlijk mijn zaak niet, ieder maakt haar eigen keuze. En toch blijf ik maar twijfelen tussen bewondering en verbijstering als ik dit allemaal lees. Maar misschien was ik gewoon zwakker, ik weet het niet.
@puinhoop, je kan ook kiezen voor zaterdagabonnement; hoeft je hem er niet meer aan te herinneren ook nog de krant mee te nemen. Wrs geval gewoon vergeten. Organiseer dat soort dingen zelf, als je gedoe beu bent.
Lexus, je was niet zwakker. Jij koos voor vertrek. En gelijk had je. Ik koos voor blijven. Er is geen goede of foute keuze. Maar je weet nooit wat het andere pad je zou hebben gebracht. Jij niet. Ik niet. Ook ik ben soms verbijsterd overigens.
Puinhoop: stap uit je irritatie. Verander zelf dan verandert hij ook. Of regel je eigen dingen zoals Flan zegt. Maak jezelf sterker en minder afhankelijk. Goed dat je grenzen stelt. Maar verbind je er ook consequenties aan als hij ze overschrijdt?
Bij mijn man vielen de schellen van zijn ogen toen ik hem, kapot van verdriet, vertelde dat hij mij voor mijn gevoel alles afnam. Niet alleen mijn heerlijke huis, mijn familie, maar vooral ook mijn kinderen. Dat ik die dan nog maar voor de helft van de week zou zien, dat zij mij ook maar voor de helft van de week zouden zien, laat staan in de vakanties. Hij zegt dat hij daar eigenlijk nooit bij stil had gestaan. Was alleen met zichzelf bezig. Dat toen ik dat zei, hij besefte wat hij eigenlijk aan het doen was en dat helemaal niet wilde, maar geen weg meer terug zag. Gelukkig vond hij die uiteindelijk wel.
Lexus, ik vind het juist heel sterk dat je die keuze hebt gemaakt. Ik denk dat elke keuze sterk is, van kracht betuigd. Er is geen goed of fout hierin. Je kan enkel je gevoel volgen en ik houd nog zielsveel van mijn man. Hij nu nog meer van mij, lijkt het, nadat hij bijna alles kwijt was. Dat is voor ons iets waard, daar vechten we voor. Want ook hij denkt soms dat het beter is als ik mijn eigen weg ga, voor mezelf kies. Vooralsnog voelt dat niet zo, we zijn alweer zo veel verder dan waar we begonnen.
@Puinhoop, heel herkenbaar wat jouw man doet, 'vergeten'. Ik krijg er een unheimisch gevoel bij. Mijn ex deed dat ook. Gingen we naar een door zijn werk georganiseerde voorstelling met diner, 'vergat' hij door te geven dat ik een allergie heb!!!
Het is denk ik belangrijk om dat soort reacties even van een afstand te bekijken, doet je man alleen bij jou zo, of ook op ander gebied/bij andere mensen? En ergenis maakt 't alleen maar erger. Vraag vooraf of hij de krant meeneemt. Niet meegenomen? "oh wat vervelend voor je, moet je weer even terug naar de winkel" - ik zeg 't makkelijk nu, maar in de verwachting en reactie zit wel een kern.
Wat Flanagan zegt is natuurlijk ook waar, je eigen zaken organiseren, maar dat kan ook een valkuil zijn. Bij mij werd dat "laat maar, ik doe het zelf wel". Dat drijft alleen maar verder uit elkaar.
Zich verzetten tegen wat jij wel of niet meer wil kan ook te maken hebben met gewoon moeite met verandering. Of moeite met mensen die anders denken. Dat hoeft niet perse persoonlijk verzet tegen jou te zijn.
Maar als ik je post zo lees, dan bekruipt mij het gevoel dat er toch nog iets wezenlijk niet goed zit. Wat niet wil zeggen dat altijd alles goed moet zitten of dat uit elkaar gaan altijd beter is. Lastig hoor.
elledoris schreef op 29-06-2021 om 10:03:
@Puinhoop, heel herkenbaar wat jouw man doet, 'vergeten'. Ik krijg er een unheimisch gevoel bij. Mijn ex deed dat ook. Gingen we naar een door zijn werk georganiseerde voorstelling met diner, 'vergat' hij door te geven dat ik een allergie heb!!!
Het is denk ik belangrijk om dat soort reacties even van een afstand te bekijken, doet je man alleen bij jou zo, of ook op ander gebied/bij andere mensen? En ergenis maakt 't alleen maar erger...
Wat Flanagan zegt is natuurlijk ook waar, je eigen zaken organiseren, maar dat kan ook een valkuil zijn. Bij mij werd dat "laat maar, ik doe het zelf wel". Dat drijft alleen maar verder uit elkaar.
Zich verzetten tegen wat jij wel of niet meer wil kan ook te maken hebben met gewoon moeite met verandering. Of moeite met mensen die anders denken. Dat hoeft niet perse persoonlijk verzet tegen jou te zijn.
Maar als ik je post zo lees, dan bekruipt mij het gevoel dat er toch nog iets wezenlijk niet goed zit. Wat niet wil zeggen dat altijd alles goed moet zitten of dat uit elkaar gaan altijd beter is. Lastig hoor.
Puinhoop, ik heb hetzelfde gevoel als wat elledoris hierboven beschrijft. Het is maar een lastige situatie waar jij nu in zit. Lijkt mij verre van fijn voelen voor jou. Ik heb met je te doen, krijg het beeld van een behoorlijke pokhouterige man voor ogen als ik jouw verhalen lees, maar hopelijk valt dat in het echt meer mee dan hoe ik erover denk. Sterkte Puinhoop en een dikke, warme (virtuele) knuffel krijg je hierbij van mij!
Puinhoop, mijn man vergat ook veel. Deed ook weinig uit zichzelf, op het laatst niets meer en zei dat ik hem op dingen moest wijzen of hem aan dingen moest herinneren. Hij gaf zijn ADD de schuld, gooide alles daarop. Nu zegt hij dat dat echt volkomen belachelijk is, alsof je dan niet je best voor een ander kan doen, aan een ander kan denken of uit jezelf iets kan ondernemen. Hij was gewoon alleen maar op zichzelf gericht, één grote egocentrische hork 😅 (zijn woorden).
Als je man echt wil, dan kan hij heus wel veranderen. Aan je denken en in de winkel een krant voor je halen, uit zichzelf vertellen dat hij die klok irritant vindt en hem daarom weggezet heeft. Daar is namelijk niks moeilijks aan. Hij wil het alleen niet, tenminste, zo komt het op mij over. Alsof hij op een negatieve manier nu jouw aandacht vraagt. Je uitlokt. Geen idee of hij het bewust doet, dat kan alleen jij inschatten, maar het is zo onnodig.
Het kan echt anders, dat ervaar ik nu zelf en het geeft zoveel rust. Wat gun ik jou dat ook!
Plussen en minnen
Natuurlijk werkt een draad als klankbord voor die momenten waarin je even je ei kwijt wil. Maar zijn onze partners 24/7 zo lomp, ego of simpel?
Ook belangrijk te letten op wat wel voor hem pleit.
Vb Mijn man steekt tijd in onze zoon. Zoon heeft zelf zo’n botte ‘los van moeder’- houding. Ik ben dus wel blij dat ik mijn man niet hoeft te vragen meer met zoon op te trekken. Dat geeft mij meer rust omdat ik zo minder ballen hoog hoeft te houden.
En hij bakt graag appeltaart. Zijn ding, daar moet ik mij ook niet mee gaan bemoeien.
Lexus schreef op 28-06-2021 om 23:04:
Jeetje, wat pikken jullie veel van je partner. Als ik de geslepenheid van het bedrog lees, en veel andere dingen zou ik daar nooit mee kunnen leven. En dan nog de pijn, het verdriet en wantrouwen wat vaak nog voortduurt. Ik haakte al af na een paar keer vreemd gaan met een ex door partner.
Wat ik me afvraag. Werd het verdriet snel minder na de scheiding? De pijn? Kan je nu weer volledig een nieuwe partner vertrouwen? Voor mij persoonlijk zou ik nog steeds kapot van verdriet zijn door het hele gebeuren, dan probeer ik er liever samen doorheen te komen en weer samen gelukkig te worden. Ik zou een andere man ook nooit meer zo blind vertrouwen, wat dat betreft denk ik niet dat het voor mij dus uitmaakt.
Lentebloem schreef op 29-06-2021 om 10:50:
[..]
Wat ik me afvraag. Werd het verdriet snel minder na de scheiding? De pijn?
Ik denk dat het scheelt of je snel weer een nieuwe partner hebt. Ik had na mijn scheiding een paar maanden een vriend, daar voelde ik weer toekomst mee. Ik merk dat ik dat mis, toekomst. Dus denk veel aan het verleden, aan de pijn dus. Nou speelt mijn leeftijd ook niet mee, 60plus, dan is de toekomst al niet zo groot meer en fysiek al helemaal niet. Ben ook benieuwd hoe andere gescheiden mensen dat ervaren.
Bedankt voor jullie reacties. Zodra ik weer tijd vond om achter de pc te kruipen, reageer ik inhoudelijk. Voor nu wil ik even kwijt dat ik weet dat ik moet relativeren, maar dat soms niet kan opbrengen.
Hij is niet alleen maar een botterik, gelukkig 
Vanmorgen dropt ie pardoes een complimentje. Dat moet ie uit zijn tenen trekken, ligt niet in zijn aard. Dus dat duidt erop dat hij misschien toch aanvoelt dat hij niet zo fijn om de omgang was
Overigens ben ik ook wel benieuwd naar ervaringen van echtscheiding na ontrouw!
Lentebloem schreef op 29-06-2021 om 10:50:
[..]
Wat ik me afvraag. Werd het verdriet snel minder na de scheiding? De pijn? Kan je nu weer volledig een nieuwe partner vertrouwen? Voor mij persoonlijk zou ik nog steeds kapot van verdriet zijn door het hele gebeuren, dan probeer ik er liever samen doorheen te komen en weer samen gelukkig te worden. Ik zou een andere man ook nooit meer zo blind vertrouwen, wat dat betreft denk ik niet dat het voor mij dus uitmaakt.
Ik sta er hetzelfde in als Lentebloem. Probeer er liever samen doorheen te komen, samen weer gelukkig te worden. Wat dan ook erg goed lukt, gezien hoe het nu gaat. Ik voel mij er fijn bij, dat we niet uit elkaar zijn gegaan, ben blij dat ik niet opnieuw iets op zou moeten gaan bouwen met een nieuwe partner. Opnieuw iemand leren kennen, je onzeker voelen of dat wel stand gaat houden, of die persoon echt wel bij je past en kun je die dan inderdaad opnieuw weer volledig vertrouwen? Nou is dat natuurlijk ook niet direct een noodzaak, je móet geen andere relatie aangaan na een scheiding, je zou ook alleen verder kunnen gaan, maar ik vind het heel fijn om samen met iemand, nog samen met mijn man te mogen zijn.
