Verder na ontrouw deel 7
Daar issie dan, deel 7 alweer! Dit onderwerp loopt intussen al jaren. Weet iemand ook hoe je de andere draadjes terug kunt zien? Ik kan dat tegenwoordig niet meer vinden.
Talloze dames en een heel enkele heer stellen hier hun lief en leed op schrift, nadat ze bedrogen zijn. En dan volgt altijd de hele moeilijke vraag: kan ik dit vergeven, of niet? Blijf ik bij hem, of niet?
Ervaringen laten zien dat het jaren en jaren kan duren voordat deze wond hersteld is en je je man/vrouw weer vertrouwt. Soms komt dat vertrouwen nooit meer volledig terug.
Persoonlijk vind ik dat de volmaakte relatie niet bestaat. Je mag van elkaar volledige trouw en toewijding verwachten. Maar een huwelijk is natuurlijk geen constante staat van geluk. Ontrouw zet de boel even heel erg op scherp: hoewel sommigen denken dat je niet vreemd gaat in een relatie die echt goed is, klinkt mij dat teveel als de stelling dat waar 1 vreemdgaat, 2 schuld hebben. En het lullige is dat de bedrogen partner vaak geen idee had dat de ander niet gelukkig was. Dat waren ze zelf namelijk wel. Ik persoonlijk hou minimaal een keer of wat per jaar een onderhoudsgesprekje om te peilen hoe tevreden mijn man is met de relatie. Maar als hij niet eerlijk is, in zijn communicatie, kan hij mij ook de schuld niet geven voor mijn vermeende tekortkomingen, vind ik.
Enfin, stof genoeg om eindeloos met elkaar over te tikken 
En natuurlijk zijn we er voor elkaar, om elkaar te steunen en troosten.
Tenslotte zou ik wel graag even willen zeker stellen dat we niet voor elkaar gaan beslissen of de ander beter scheiden kan, dan wel blijven moet. Dat is een persoonlijke beslissing en daar mag een ander niet over oordelen.
Ach ja vreemdgaan. Ik was overtuigd dat mijn man dat nooit zou doen. Bij mij kwam het niet op. Knal verliefd. Diep houden van. Mijn normen en waarden. Ik merk sinds ik weet van de Truus 2 flirt dat Ik vaak weer met boosheid denk. Net als Lentebloem last heb. Twijfels. Minstens de helft van mijn huwelijksjaren heeft ie blijkbaar zin gehad in flirten en sex met anderen. Maar houdt van mij. Ik snap dat nog steeds niet. Zo lang geleden begonnen. Misschien wel nog eerder. Ik heb geen bewijs. Hij ontkent. Maar ja Truus 2 was hij ook 'helemaal vergeten'.
Ik hou mij vooral vast aan zijn goede gedrag. Duidelijk zichtbaar voor mij. Maar net als Lentebloem denk ik veel aan wil ik dit wel. Kan ik het wel echt achter mij laten. Tijd krijg ik van hem. Hij snapt mijn boosheid en verdriet. Ga maar weer meer bezig met loslaat oefeningen...
Lentebloem schreef op 06-07-2021 om 08:21:
[..]
Nee natuurlijk niet. Hoorde het genoeg om me heen. Had alleen nooit verwacht dat die van mij het zou doen. Hij trouwens ook niet…
Grappig, want ik ben er altijd van overtuigd geweest dat mijn man dit zou kunnen doen. Dat eeuwige trouw voor hem heel moeilijk zou zijn. Toch zijn we getrouwd. En ik ben altijd op mijn hoede geweest. Heb mij nooit uit laten schrijven bij de woningcooperatie bijvoorbeeld, goed gespaard etc. En juist die nuchtere houding, het zelfstandig blijven en soms wat afstandelijk heeft ook onze relatie geen goed gedaan achteraf.
LaBelladonna schreef op 06-07-2021 om 10:03:
[..]
En, zegt hij achteraf, waarvoor in godsnaam. Voor wat platte seks,
Voor hem hoeft het nooit meer, zoiets. Heeft hem veel te veel slechte gevoelens gegeven, naar mij en naar/over zichzelf. Heeft zichzelf, zijn donkere kanten, hierdoor beter leren kennen en die slechte eigenschappen van zichzelf wil hij niet meer in de praktijk brengen, hij wil niet als zodanig in het leven staan.
Dit zegt mijn man ook en ik geloof dit ook. Ik ken hem goed genoeg om te weten dat hij het nu meent.
Julali schreef op 06-07-2021 om 09:41:
Misschien zit daar ook een oorzaak dat het kon gebeuren? Als je allebei nooit een gedachte waagt aan de mogelijkheid dat je ooit gevoelens zou kunnen krijgen voor iemand anders, dan overvalt het je gigantisch als het gebeurt.
Mijn man en ik praten openlijk over dit soort dingen. We zijn daar heel realistisch in. Dat scheelt erg veel, want mocht een van ons gevoelens krijgen, dan weten we dat dit bespreekbaar is.
Ik vind dit heel naïef klinken. Want ook wij praatten daar over. We zeiden altijd: gevoelens kunnen gebeuren, maar de ander heeft het recht dit te weten voordat je er naar handelt. Toch is dat niet gebeurd. Want dit bespreken is toch echt heel moeilijk, je weet dat je de ander er behoorlijk pijn mee gaat doen! En mijn man heeft er toen voor gekozen het met zichzelf uit te vechten met alle gevolgen van dien. Dus je weet pas of het echt bespreekbaar is als je er mee te maken krijgt.
Ik denk dat iedereen er wel mee te maken krijgt in een lange relatie. Het is niet gek dat je eens gevoelens krijgt voor iemand anders als je al jarenlang een relatie hebt. Je blijft immers gewoon een mens.
Je kunt alleen wel zelf kiezen hoe je ermee omgaat. Zo kiezen wij ervoor om het met elkaar te delen en vervolgens afstand te nemen van die andere persoon. Dit is al een paar keer gebeurd in onze relatie. Elke keer kiezen we bewust voor elkaar en daar kunnen we het gewoon over hebben.
Natuurlijk is het niet leuk om te horen en het kan behoorlijk pijnlijk zijn, maar het feit dat je het erover kunt hebben met elkaar scheelt al zoveel. Het zijn gewone menselijke gevoelens, niks geks of raars aan.
Ik denk juist dat als het een taboe is in je relatie dat de kans groter is dat je dingen stiekem gaat doen.
Mamame: "We zeiden altijd: gevoelens kunnen gebeuren, maar de ander heeft het recht dit te weten voordat je er naar handelt. Toch is dat niet gebeurd. Want dit bespreken is toch echt heel moeilijk, je weet dat je de ander er behoorlijk pijn mee gaat doen..."
Precies dat ja. Zoiets bespreken als het zich dan opeens voordoet, is immens moeilijk. Want wie vindt in principe fijn, om iemand waar je heel veel van houdt, pijn te doen door te gaan bespreken dat je gevoelens kreeg voor iets/iemand anders en daarnaar gehandeld hebt, zonder het eerst, zoals eerder besproken, met elkaar daarover te hebben. Zo lang er geen sprake is van eventuele gevoelens voor een ander, is het heel gemakkelijk om er met elkaar over te praten. Dan is het iets als 'ver van mijn (ons) bed', niet aan de orde. Maar gaat dat ook nog steeds zo gemakkelijk, wanneer er wél zulke dingen spelen, een van jullie wél gevoelens heeft voor een ander? Dan wordt het denk ik toch een stuk moeilijker, hoe realistisch je ook bent...
Dus probeer je er in eerste instantie zelf, in je eentje uit te komen, er een oplossing voor te bedenken. Zodat het in de waan van alledag lijkt alsof het er niet meer is. Terwijl je ergens diep in jezelf heus wel weet, dat dát heel moeilijk tot misschien wel onmogelijk is. Je jezelf voor de keuze stelt om of voor altijd met dit geheim voor jezelf door te gaan voor de rest van je leven, of het op te biechten en de confrontatie aan te gaan met alle gevolgen van dien die daaruit voortvloeien. Het is gewoon echt retemoeilijk om jezelf en elkaar staande te houden en te blijven zien in zo'n relatiecrisis die als een woeste orkaan over alles heen komt gedenderd.
Maar heel fijn voor jullie, Julali, dat jullie dat zo goed in de hand hebben!
"Mijn man en ik praten openlijk over dit soort dingen. We zijn daar heel realistisch in. Dat scheelt erg veel, want mocht een van ons gevoelens krijgen, dan weten we dat dit bespreekbaar is."
Als er iemand is geweest die veel met man praten was ik het.
Ik was open in mijn gevoelens of gedachtes over anderen. Er kwam zelfs een hele mooie vrouw op mijn pad waar ik stapel verliefd op was. Ik heb meer gedeeld dat enig mens denk ik. En ondanks dat ging hij nog structureel vreemd. Dus nee, bij mij gaat die vlieger nooit meer op. Mijn man heeft ooit zelfs toestemming van mij gehad het te proberen met een andere vrouw omdat ik zelf met gedachtes rondliep, monogamie tja is dat wel haalbaar? Jong, bleu en wild. Omdat alles zo in kannen en kruiken zat ben ik na een symbolische 15 jaar met hem getrouwd. Niets kon meer stuk en ik dacht dat hij alles met mij deelde. Dat bleek eenzijdig hoor. Hoe ik daar ook van overtuigd was dat hij het zelfde deed. Een paar maanden na het trouwen bleek hij geen handje vol, maar een landje vol te hebben gehad.
Ik vertrouw daar dus niet meer op, op die mooie woorden. Daden, die zullen laten zien wat waarheid is en kloppend is.
Niet iedereen is hetzelfde. Ik denk dat het ook al uitmaakt tot welk type man je je voelt aangetrokken. Mijn intuïtie is goed ontwikkeld wat dat betreft.
En ik val (anders dan toen ik nog erg jong was) niet op foute (macho) mannen, of onzekere mannen, die het voor hun ego nodig hebben om aandacht te krijgen van anderen
Ik heb vriendinnen die steeds opnieuw de verkeerde mannen aantrekken, die hebben een berg ellende meegemaakt, ongelooflijk.
Vaak is het een patroon dat zich steeds herhaalt.
Ik heb het overigens niet over 'mooie woorden/praatjes' , maar over openlijke communicatie met je partner over alles wat je wezenlijk bezighoudt, (dus ook over onderwerpen die andere stellen liever ontwijken).
Julali schreef op 06-07-2021 om 19:04:
ik val (anders dan toen ik nog erg jong was) niet op foute (macho) mannen, of onzekere mannen, die het voor hun ego nodig hebben om aandacht te krijgen van anderen
Ik heb vriendinnen die steeds opnieuw de verkeerde mannen aantrekken, die hebben een berg ellende meegemaakt, ongelooflijk.
Vaak is het een patroon dat zich steeds herhaalt.
je bent iets wat generaliserend hoor, het is echt superfijn dat jullie overal over kunnen praten. Daar ben ik echt wel jaloers op. Maar ook wij dachten een goede intuitie te hebben (en hadden we achteraf ook!!!!) En mijn man is geen macho noch een hoopje ellende zonder zelfvertrouwen. Wel iemand die niet kon communiceren, dat hebben al onze mannen denk ik wel gemeen.
Julali dat vind ik oprecht heel fijn voor je. Ook dat je nooit met een onbetrouwbare, bedriegende partner te maken hebt gehad. Ik gun het je van harte.
Absoluut mama, vandaag een training communicatie gedaan. Idd dat is vaak wat ontbreekt. Halve antwoorden krijgen en onduidelijkheid. Ondanks dat ik door vraag. Maar je zult toch echt met zijn tweetjes moeten zijn het toe te kunnen passen.
Mijn ex had standaard antwoorden "doet er niet toe, is niet belangrijk, niks aan de hand". Probeer dan maar eens een gesprek te voeren.
Ik raak eerlijk gezegd wat geïrriteerd over sommige (delen) van posts. Maar goed, ieder heeft zijn mening. Of overtuiging. Wie langer meeleest weet het. Ieder verhaal, iedere partner is anders. Soms herken ik dingen. Soms niet. Soms glimlach ik en voel ik warmte voor jullie. Soms afgrijzen. Raak ik van slag. Herkenning. Of jee het kan erger dan bij mij. Soms lees ik iets en dwaal ik af met hoe is het bij mij gegaan. En soms erger ik mij dus 😏 -> 😂
elledoris schreef op 06-07-2021 om 21:20:
Mijn ex had standaard antwoorden "doet er niet toe, is niet belangrijk, niks aan de hand". Probeer dan maar eens een gesprek te voeren.
Op een man die dit soort antwoorden geeft zou ik niet kunnen vallen. Samen een normaal gesprek kunnen voeren is voor mij toch echt wel de basis.
En ook dat hij je serieus neemt als je iets aankaart ipv je te negeren, of af te kappen. Ik kan me niet zo goed voorstellen dat je met iemand een relatie wil, waarmee je niet eens op een basisniveau kan communiceren.
@Miss, in Jan 2020 had ik een topic over communiceren gestart. Ik vond het een leerzaam draadje door de reacties uit verschillende hoeken. Maar met name de post van Jo hanna pag 4. deed mij inzien dat ieder mens een eigen mening mag hebben. Voorheen verviel man en ik in jij-bakken om zo om het onderwerp heen te draaien. Door de post van Jo hanna, heb ik dat leren los laten; als je verschilt van mening, stop dan met proberen te overtuigen van je visie ( gelijk), maar blijf wel bij je mening. Mede door de reacties van iedere forummer in dat draadje, een interessant draadje als voorbereiding op je cursus ( inzichten en valkuilen!).
Ik vind dat ik nu anders in gesprek ga, maar dat betekent niet dat het mij dan ook prima af gaat. Dat zal ten dele te verklaren zijn aan het aangetaste vertrouwen. Ik vertaal het als een nieuwe wijze van communiceren <-> nieuwe balans in relatie.
