Verder na ontrouw deel 7

Anna,

Ik vind dat wel iets om goed voor ogen te houden, deze woorden die hij zegt.

De spijt die hij uit. Ook al geloof je dat niet iedere dag. Dat is ook heel erg logisch. En het houdt je juist bij de pinken, nooit meer zomaar iets aan te nemen wat iemand zegt. Ongeacht wie het ook is.

De dagen van geloof en ongeloof blijven nog een hele periode komen. Het is ook heel erg onwerkelijk om samen met iemand geleeft te hebben waarvan je nu denkt, wie is die man?

Mijn man zei in het verleden bij ongelofelijke situatie 's wel eens tegen mij: wanneer ken je iemand nu echt helemaal?

Tja. Nooit dus.

Goede les om te leren. 

Laatst stond ik in de rij bij de winkel en werd iemand voor me een beetje voor de gek gehouden. Iemand maakte een grapje maar die persoon had het niet door. Ik zag hem mede door deze ervaring al van mijlenver aankomen. Dat doet mij dan goed, te weten dat ik niet meer zo naïef ben.

Mondiger

Ik merk dat ik mondiger ben geworden sinds die onvoorwaardelijke geloof in elkaar minderde. Ik spring niet overal bovenop, alleen situaties die de moeite waard zijn. Maar ik voel mij krachtig en sta op mijn strepen, indien nodig. Vroeger vond ik dat minder belangrijk; heeft deze fase mij toch ook  iets opgeleverd😉.

Hey dames, 

Heb even niets gepost maar wel alles meegelezen. Hier in rustig vaarwater, man doet zijn best, ik ben stuk rustiger op de triggers na, en onze verhuizing komt steeds dichterbij wat ook aardig wat afleiding geeft! 

Soms vraag ik me af of ik er verstandig aan doe helemaal overnieuw te beginnen op een nieuwe plek, maar het geeft me ook rust dat hij echt opnieuw met me wil beginnen en dat hij daar ook echt zin in heeft.

Wat mij nog steeds boos kan maken is dat 'troela' nog steeds op het werk rondloopt. Ik weet dat ik me daar niet mee bezig moet houden omdat het altijd ook iemand anders kan zijn waar hij wat mee uit kan spoken maar omdat mijn man totaal geen versierder is / was ben ik daar niet zo heel bang voor. Het zou mij gewoon rust geven als dat geval weg is op het werk, zodat hun verleden niet opgehaald kan worden  

Verder ben ik ook met mijn eigen grenzen bezig, ik houd bijvoorbeeld mijn werk aan, zodat ik toch ook mijn 'eigen' leven heb, ik had eerst besloten ook daarmee te stoppen en dan bij onze nieuwe woonplaats ook naar ander werk op zoek te gaan, maar ineens benauwde me dat. Ook volg ik via mijn coach wat workshops om meer van jezelf te houden en voor jezelf op te komen / grenzen aan te geven.

Kortom op zich goed hier maar ook wel met het gevoel van was dit allemaal maar nooit gebeurd... hoop dat bij jullie ook alles oke gaat met wat voor keuzes er ook gemaakt gaan worden! 

Goed om te horen, ToSweet! Goed bezig, vooral ook in het afbakenen van je eigen grenzen. Dat gaat zorgen voor heldere communicatie en meer duidelijkheid, ook in jullie relatie.

Ik snap dat je die andere vrouw het liefste helemaal uit beeld wil hebben voor je man. Bang dat hij overstag zal gaan, als zij herinneringen op gaat halen over hoe fijn ze het toch samen hadden, hoe spannend en opwindend hun afspraakjes waren. Maar als je man er echt klaar mee is, niks meer met haar, niks meer met alles rondom vreemdgaan te maken wil hebben, dan zal hij daar niet zo gevoelig meer voor zijn, wat zij ook zegt of doet. En als ze toch enige pogingen doet om hem weer te verleiden, moet hij daar meteen met jou over praten, want dat zijn dingen wat je nu waarschijnlijk samen al veel beter kunt en doet.

En ja, die gedachte/wens van was dit allemaal maar nooit gebeurd...dat is hier ook . Maar het is nou eenmaal wel gebeurd, het is niet anders. Je denkt wel vaker achteraf van dingen die gebeurd zijn, was het maar niet zo, had ik het maar anders gedaan. Als je maar weet waarom het heeft kunnen gebeuren, wat dit gedrag veroorzaakt. Als je jezelf daar meer bewust van bent, kun je er alerter op zijn, dingen voorkomen, je gedrag en hoe je in verhouding tot elkaar wil staan, hoe je met elkaar en je relatie om wil gaan, veranderen. En dat moet je de tijd willen geven. 

Mijn man zei een paar dagen geleden nog uit zichzelf, hoe blij hij was met hoe goed het nu weer gaat tussen ons. Dat hij het erg vind dat hij zich zo heeft laten verblinden door wat hij met die ander is aangegaan waardoor hij niet meer zag wat hij had en bij mij ook kon vinden...

Succes met de op handen zijnde verhuizing en veel geluk op jullie nieuwe stek. Maak er een goed en fijn nieuw begin van!!!

Puinhoop, ik lees je berichtjes en denk alleen maar, oh no! Mijn ex vertoonde hetzelfde gedrag, die was gewoon bezig om mij uit de boot te duwen, hoefde hij zelf geen beslissing te nemen en kon(kan) ie z'n handen wassen in onschuld. Ik hoop voor je dat dit niet bij speelt, maat wat ontzettend lastig is je situatie. 

Lieve allemaal, 

Ik zit in een dip. Er is een nieuw feit bekend geworden van een eerdere (bijna) Truus (alleen zoenen nou ja volgens mijn man). Worstel weer meer met wat man allemaal gedaan heeft en effect op mij. Mijn man vindt het moeilijk om mijn verdriet en geworstel te zien. Hij zegt die man ben ik niet meer. Ik ga het nooit meer doen. Maar ik denk: met wie ben ik getrouwd geweest? Wie was die man? Hoeveel zijn er nog meer geweest?

Blèh!

Oh wat een ontwikkelingen bij iedereen. 

Puinhoop, ik snap je frustratie. Heb je een idee wat je er mee wilt naar je man?

Anna Cara: waarom biechten ze niet gewoon direct alles op he. Dan is het maar duidelijk. Heb er ook zo een als man....

Elledoris: geniet ineerdaad gewoon maar van het positieve. Het is lang genoeg K** geweest toch.

Hier net een ouderwetse woede uitbarsting. Truus was blijkbaar gister op het schoolplein (ja echt publiekelijk) naar mijn man gelopen om hem een knuffel te geven en sterkte te wensen. Het was de sterfdag van zijn moeder. Allereerst al bizar dat ze dat wist, maar daarnaast het lef! Man heeft haar mogen bellen dat dit echt ziek is en niet normaal is. Haar antwoord: boodschap is duidelijk. Ben benieuwd. 

En wat me nu zo boos maakte: ik hoorde het van een vriendin, meneer heeft het vergeten te vertellen gister.......

ToSweet1989 schreef op 10-06-2021 om 09:15:

Hey dames,

Heb even niets gepost maar wel alles meegelezen. Hier in rustig vaarwater, man doet zijn best, ik ben stuk rustiger op de triggers na, en onze verhuizing komt steeds dichterbij wat ook aardig wat afleiding geeft!

Soms vraag ik me af of ik er verstandig aan doe helemaal overnieuw te beginnen op een nieuwe plek, maar het geeft me ook rust dat hij echt opnieuw met me wil beginnen en dat hij daar ook echt zin in heeft.

Wat mij nog steeds boos kan maken is dat 'troela' nog steeds op het werk rondloopt. Ik weet dat ik me daar niet mee bezig moet houden omdat het altijd ook iemand anders kan zijn waar hij wat mee uit kan spoken maar omdat mijn man totaal geen versierder is / was ben ik daar niet zo heel bang voor. Het zou mij gewoon rust geven als dat geval weg is op het werk, zodat hun verleden niet opgehaald kan worden

Verder ben ik ook met mijn eigen grenzen bezig, ik houd bijvoorbeeld mijn werk aan, zodat ik toch ook mijn 'eigen' leven heb, ik had eerst besloten ook daarmee te stoppen en dan bij onze nieuwe woonplaats ook naar ander werk op zoek te gaan, maar ineens benauwde me dat. Ook volg ik via mijn coach wat workshops om meer van jezelf te houden en voor jezelf op te komen / grenzen aan te geven.

Kortom op zich goed hier maar ook wel met het gevoel van was dit allemaal maar nooit gebeurd... hoop dat bij jullie ook alles oke gaat met wat voor keuzes er ook gemaakt gaan worden!

 

Ik herken dat ToSweet, ook ik heb daar moeite mee ondanks dat zowel mijn man als ‘Truus’ nu thuis werken. Binnenkort moet mijn man wel weer naar kantoor voor een aantal dagen, daar zie ik best tegenop. Volgens hem zal zij altijd blijven thuiswerken, maar dat moet de tijd nog uitwijzen. Als ik zeg dat hij op zoek moet naar een andere baan, zou hij dat direct doen, hij is uit zichzelf ook al actief op zoek geweest, maar ik wil niet dat zijn stommiteiten nog meer verregaande gevolgen en invloed op ons leven heeft. Niet alleen financieel gezien, maar hij heeft nu zoveel vrijheid, de kinderen hoeven niet naar de bso en hij heeft er nog een aantal doorgroeimogelijkheden die ik hem ook echt gun. Komt er echt iets beters op zijn pad, prima, maar anders niet. 

Goed dat je daarmee bezig bent, hier precies hetzelfde! Als het goed is sluit ik het binnenkort af. Ik ben er nog niet helemaal, maar heb wel het gevoel dat ik het nu weer ‘alleen’ kan en dat was vooral het doel van mijn therapeut.

Succes met de verhuizing en probeer ook te genieten van het maken van nieuwe herinneringen samen!

Mijn man heeft laatst precies hetzelfde gezegd LaBelladonna. Dat het zo hatelijk is dat hij alles gewoon al had wat hij wilde, maar zich dat niet besefte en het bij een ander zocht en daar alles mee kapot gemaakt heeft. Hij zegt dit zichzelf nog elke dag te verwijten. 

Anna, wat ontzettend verdrietig. Herkenbaar wat je man zegt. Mijn man zegt precies hetzelfde. Lastig om te geloven hè, ik begrijp al je vragen en twijfels zo goed. Hele dikke knuffel! 😘

Ook hier loopt het even niet zo soepeltjes. Maandag vond ik onderin de la het mapje van de mediator. Boem, die kwam binnen. Geen idee dat ik die daar nog had liggen. Wat een hel van een zomer heeft hij me vorig jaar toch bezorgd. Relativeren ging even niet. Flink woorden gehad. Al mijn twijfels en vragen en dingen die ik niet begrijp er nog eens uit gegooid. Daar was hij niet blij mee want hoevaak hadden we dit niet al besproken en het ging toch juist zo goed nu? Waarom moest ik hem nu weer op zijn fouten wijzen, de grond intrappen? Dat ik het over mijn gevoelens had en zaken waar ik nog steeds mee zit, kwam niet over. Niet zeuren, maar doorgaan, zo kwam het op mij over. Hij vroeg letterlijk hoevaak ik dit nog ging doen, hoevaak we dit gesprek nog moesten hebben, want elke keer er weer aan herinnerd worden dat trok hij niet. Uiteindelijk heb ik boos gezegd dat ik er nooit meer wat over zal zeggen en we vooral voor altijd moeten doen alsof het allemaal nooit gebeurd is. Zo gezegd, zo gedaan. Ik heb ook niet gevraagd naar zijn therapiesessie gisteren en toen hij er zelf iets nietszeggend over zei, heb ik niet doorgevraagd. Herkennen jullie dit? Ik begrijp dat het pijnlijk voor hem is, maar ik stel me niet verwijtend op. Zeg alleen wat het met mij gedaan heeft, wat ik soms denk of waar ik vragen bij heb en hoe hij tegen bepaalde dingen aankijkt. Hij klapt echter volledig dicht. 

Ik heb aangegeven dat ik hem niet vertrouw omdat hij na die affaire gewoon met een andere vrouw flirterig appte terwijl hij tegelijkertijd keihard bezig was ons huwelijk nieuw leven in te blazen. En dat ik overal zelf achter moest komen, er is eigenlijk niets wat hij uit zichzelf heeft verteld. Steeds als hij zei dat er echt niets meer was, geen leugens meer, was er toch weer iets. Dat dit absoluut niet meegewerkt heeft. Hij begrijpt het, maar zegt nu echt eerlijk te zijn en dat nooit meer te willen. Ik betwijfel of hij het echt begrijpt...

Mamame, denk je dat hij het vergeten was of wellicht niet durfde te vertellen? Goed dat je hem haar op hebt laten bellen. Scène op het schoolplein maken schiet niet op, maar zo hebben jullie wel laten weten dat het not done van haar was. Ik zit daar dus ook wel mee. Wat weet zij allemaal van mijn man? Wat heeft hij met haar gedeeld? Wat weet zij misschien van hem dat ik niet eens weet? Frustrerend. 

Eens had ik een knieoperatie en thuisfront was van mening dat ik al snel  de dingen zelf kon oppakken. Mensen die zelf zo’n operatie hadden meegemaakt, hadden daar toch een andere kijk op en vroegen hoe het ermee ging en of ze iets konden doen. De verwachting dat alles weer de oude is, was voor hen herkenbaar; hadden ze zich ook over verbaasd.

Nu gaat dit draadje niet over een knieoperatie maar over het onvermogen te snappen hoe het bij iemand binnen komt omdat ze het zelf niet hebben meegemaakt. Ze hebben niet hoeven twijfelen aan je trouw. Dat gevoel van twijfel is hen ergens zodoende vreemd. Ze zien wel dat je verdriet hebt en dat willen ze niet vandaar de oproep tot loslaten of ontmoetingen verzwijgen. Maar dat ongemakkelijke gevoel van wantrouwen gaat hen meestal boven de pet.

En tegelijkertijd zijn ze verbaasd dat jij niet inziet hoe belangrijk loslaten is als je aangeeft samen verder te willen. ‘Waarom doe je dan zo moeilijk?’, zie je in de wolkjes boven hun hoofd geschreven staan. Het vervelende is dat ze ergens nog gelijk hebben ook; verleden is niet terug te draaien. Nieuw begin, maar eentje waarin herhaling niet meer voorkomt door de grenzen die je getrokken hebt in je zoektocht naar balans.

Zo herkenbaar, alles wat jullie schrijven! Ik heb ook al vaak tegen mijn man gezegd in zulke situaties, van "Stel je nou eens voor/probeer het je eens voor te stellen, hoe het voor jou zou voelen/zijn, als het andersom was. Als ik jou een tijd aan het bedriegen zou zijn geweest, als ik met een andere man het bed, mijn gedachten en gevoelens zou hebben gedeeld. En het je dan écht eens voorstellen, zo'n situatie. Wat zou dat met jou doen?" Hij zei dan wel steeds dat hij dat vreselijk zou vinden, het hem enorm zou laten twijfelen aan zichzelf, aan wat hij nog voor mij zou betekenen, enzovoorts. Maar ik denk dat het in realiteit heel erg moeilijk is voor ze, om het ook echt te voelen, omdat, zoals Flanagan al heel terecht opmerkt, het niet in hun vermogen ligt om te snappen hoe zoiets bij je (ons, als bedrogen partij) binnenkomt omdat ze het zelf niet op die manier meegemaakt hebben. Die gevoelens zijn hun vreemd. En daarbij vinden ze het ook niet echt prettig om ons zo te zien, met al onze pijn  en verdriet, dat zorgt er alleen al voor dat ze zich steeds schuldig voelen over wat ze aangericht hebben. Dus proberen ze door dingen dan maar niet te vertellen en/of te verzwijgen dat te voorkomen. Niet beseffen dat dat voor ons als een trap na voelt,  als een extra deuk erbij in het vertrouwen, terwijl ze zelf denken het voor ons goed te willen doen. Omdat sommige dingen inmiddels toch al lang en breed verleden tijd zijn, niet meer aan de orde en dus niet meer van belang voor nu, of gewoon iets van wat recent dan nog gebeurt, zoals zo'n misplaatste knuffel 'en plein publique', niet vermelden, omdat dat toch alleen maar weer heel veel stof doet opwaaien. Omdat het voor hem ook niet hoeft/had gehoeven. Omdat hij daar ook niet meer op zit te wachten, op zo'n wanhopige poging van zo'n troela om toch nog wat aandacht van hem te kunnen krijgen en om bepaalde gevoelens die er eerst tussen hun waren, misschien toch weer aan te kunnen wakkeren. Eigenlijk heel triest, dat zo'n vrouw zo te werk gaat, zo haar best doet om de aandacht op haar gevestigd te krijgen. (En dan achteraf zeggen, dat het alleen maar goed bedoeld was, vriendschappelijk, medelevend, zonder verdere bijbedoelingen. Ja ja,  zal wel, geloof je dat nou echt zelf ook?)

Het verleden is gewoonweg niet terug te draaien, dus er zit niets anders op dan een nieuwe start te maken, precies wat Flanagan ook al zei. Een nieuwe start, een nieuwe fase waarin je samen je best doet om de kans op herhaling zo klein mogelijke maken, door duidelijk te zijn, grenzen te trekken en weer een gelijkwaardige, evenwichtige relatie te hebben. En dat gaat niet zonder af en toe te wankelen.

Absoluut eens met je bella en flanagan.

Ik heb een nieuwe baan en jawel in een mannen wereld. En ik heb het er gigantisch naar mijn zin! 

Maar man oh man. Wat een weerstand kwam er thuis. Man moest hevig slikken. Het dringt werkelijk waar nu pas door wat hij heeft gedaan, op een of andere manier maakt het hem bang.

Ik kan er niet veel mee, Ik wil ook niets met andere mannen maar mijn man ziet nu pas in wat voor angst dit oplevert ( 3 jaar later en begrijp me goed: ik taal nog niet naar anderen, geef ook nul aanleiding) 

Maar opeens word veel duidelijk, precies zoals jullie verwoorden. Ze kunnen zich er van te voren nul bij inleven. Ze denken het. Tot er een andere situatie in het leven ontstaat.