Verder na ontrouw deel 7
Daar issie dan, deel 7 alweer! Dit onderwerp loopt intussen al jaren. Weet iemand ook hoe je de andere draadjes terug kunt zien? Ik kan dat tegenwoordig niet meer vinden.
Talloze dames en een heel enkele heer stellen hier hun lief en leed op schrift, nadat ze bedrogen zijn. En dan volgt altijd de hele moeilijke vraag: kan ik dit vergeven, of niet? Blijf ik bij hem, of niet?
Ervaringen laten zien dat het jaren en jaren kan duren voordat deze wond hersteld is en je je man/vrouw weer vertrouwt. Soms komt dat vertrouwen nooit meer volledig terug.
Persoonlijk vind ik dat de volmaakte relatie niet bestaat. Je mag van elkaar volledige trouw en toewijding verwachten. Maar een huwelijk is natuurlijk geen constante staat van geluk. Ontrouw zet de boel even heel erg op scherp: hoewel sommigen denken dat je niet vreemd gaat in een relatie die echt goed is, klinkt mij dat teveel als de stelling dat waar 1 vreemdgaat, 2 schuld hebben. En het lullige is dat de bedrogen partner vaak geen idee had dat de ander niet gelukkig was. Dat waren ze zelf namelijk wel. Ik persoonlijk hou minimaal een keer of wat per jaar een onderhoudsgesprekje om te peilen hoe tevreden mijn man is met de relatie. Maar als hij niet eerlijk is, in zijn communicatie, kan hij mij ook de schuld niet geven voor mijn vermeende tekortkomingen, vind ik.
Enfin, stof genoeg om eindeloos met elkaar over te tikken 
En natuurlijk zijn we er voor elkaar, om elkaar te steunen en troosten.
Tenslotte zou ik wel graag even willen zeker stellen dat we niet voor elkaar gaan beslissen of de ander beter scheiden kan, dan wel blijven moet. Dat is een persoonlijke beslissing en daar mag een ander niet over oordelen.
Of dat ook echt zo is, dat hij ze gebruikte, is maar net de vraag...
Mijn man deed het in het begin wel, maar dacht dat het op een gegeven moment wel zonder kon, vertrouwde haar zomaar op haar blauwe ogen dat ze niet met meer mannen dan haar eigen man en met hem het bed deelde, dat er verder toch geen gevaar was op overdracht van een of andere aandoening...🤦♀️. Terwijl voor hetzelfde geld...wie weet ging haar man zelf ook stiekem vreemd...onbeschermd...had hij iets opgelopen...haar besmet met een SOA...zij vervolgens mijn man zonder het te weten...en ik zodoende uiteindelijk ook... Had zomaar kunnen gebeuren, ik ben daar dan ook echt heel erg boos om geweest.
Noem me gek, maar ik heb me laten testen!
Helemaal niet gek mamame, maar waarom jij? Mijn man gebruikte geen voorbehoedsmiddel, meteen al niet. Heel dom en naïef, wat ben ik daar boos om geweest. Zeker omdat ze zo graag een kind van hem wilde. Hij was dan ook degene die met zijn billen bloot mocht bij de huisarts.
@lentebloem, ik ben de week dat het uitkwam gewoon naar de huisarts gegaan. Wilde het voor mezelf weten. Heb toen helemaal niet gedacht aan de optie hem te laten testen. Ik stond op de overlevingsstand.
Ehm, in reactie op Anna Cara: Nee, ik vind het buitengewoon onredelijk dat ik hem nu zou vragen alsnog naar zijn moeder te gaan. In de situatie van toen was dat wel beter geweest, dat had ene doel gediend; hij zou schrikken, dat zlefs een zoen (dat was versie 1) al genoeg was voor mij om te twijfelen aan de voortzetting van ons huwelijk. Hij dacht toen namelijk dat ik pas penetratie als ontrouw zou beschouwen. Daarbij was ik dan niet in de verleiding gekomen om meteen weer intiem te worden.
Maar viereneenhalf jaar na dato, inclusief relatietherapie, een uitgebreide briefwisseling en al het andere sleutelwerk wat we hebben verricht, lijkt me dat nogal misplaatst. Ik heb hem al vergeven voor de daad van ontrouw. Waar we nu over praten moeten, is dat ik wil dat hij me met respect behandelt, waardering geeft voor wat ik doe en als gelijkwaardig beschouwt. En ik wil weten of hij nog steeds onredelijke verwachtingen van me heeft en daarom verbitterd is omdat ik daar niet aan beantwoord. Dus relatieherapie lijkt me de meest voor de hand liggende optie.
Flanagan, ik heb amper contact met zijn familie en aan mijn kant is er ook nog maar weinig. Wat er nog is, heeft voldoende aan diens eigen problemen, die ga ik hier niet mee belasten. Destijds heb ik uit mijn familie wel enkelen in vertrouwen genomen. Maar ik heb gelukkig wel vrienden, waaronder geloofsgenoten, waar ik veel steun aan heb. En inderdaad, aan mijn geloof zelf eveneens.
Wat de dag of periode betreft dat het gebeurd is: ik had er ook last van, elk jaar. Maar ik weet nu dat het mettertijd wel minder wordt. We hebben nog wel relatieproblemen, maar de ontrouw zelf speelt nauwelijks meer een rol.
Ojee ja zeg, wat is dat ongelooflijk stom van die kerels, nietwaar? Ook de mijne gebruikte niets. Het leek hem niet een vrouw die rondsliep. Snelle mensenkennis, als je iemand net een paar uur geleden voor het eerst ontmoet hebt!
Ik moest een tijdje later naar het ziekenhuis vanwege contactbloedingen. Daar namen ze me ook een paar SOA-tests af om uit te sluiten dat het daardoor kwam. Toen ik dat thuis vertelde, was ik benieuwd maar merkte geen reactie. Hij had me toen immers alleen van een zoen verteld.
Toen hij veeeeel later vertelde dat ze wel hadden geneukt, heb ik hem nadien nog wel gevraagd of hij hem niet kneep, na die tests! Als ik iets zou hebben, zou ik meteen de waarheid weten immers? En inderdaad, achteraf had hij hem wel geknepen, gaf hij toe. Maar hij bleek dus gewoon heel sterk te liegen. Dat is ook een schok, hoor, merken dat je man zo lang zo glashard heeft kunnen liegen. Ook mijn vertrouwen is nooit weer teruggekeerd naar de volle 100 % en ik denk niet dat dat ooit weer gaat komen. Niet epr se betreffende overspel, maar gewoon of wat hij mij vertelt wat hij doet of denkt, wil of voelt, wel echt waar is.
Puinhoop, die van mij kwam ook eerst met het zoenverhaal. Wat slap he.
Vrijwel allemaal proberen de mannen het eerst klein te houden. Bang dat je weggaat. Echte verhaal te erg. Niet de naakte waarheid zelf willen zien. Terugkijkend schaamte. Niet t ongedaan kunnen maken dus bagatalliseren.
tja doet minder schade dan de waarheid later zelf ontdekken ...
Anna Cara schreef op 06-06-2021 om 10:54:
Vrijwel allemaal proberen de mannen het eerst klein te houden. Bang dat je weggaat. Echte verhaal te erg. Niet de naakte waarheid zelf willen zien. Terugkijkend schaamte. Niet t ongedaan kunnen maken dus bagatalliseren.
tja doet minder schade dan de waarheid later zelf ontdekken ...
Dit inderdaad. Kan daar nog altijd boos en vooral teleurgesteld om worden. Heb daarbij zoiets van waarom had je zelf niet kunnen bedenken, dat zoiets niet ongedaan gemaakt kan worden. Eenmaal die grens overgegaan, is er echt geen weg terug. Is er niets wat het ongedaan zal maken. Heb je de belofte om trouw te zijn, geheel zelf en ook wel degelijk bewust, verbroken. En ondertussen wel bang zijn om kwijt te raken wat je hebt, maar toch doorgaan, omdat je hetgeen wat je met die ander hebt; spannende en geile seks, niet op wil geven. Terwijl dat ook niet blijvend is. Daar is op een gegeven moment ook het nieuwe en spannende wel vanaf. Maar als je dat dan zou stoppen en erover gaat praten, ja, dan loop je de kans om álles kwijt te zijn. En heb je spijt, schaam je jezelf voor dat je toen toch die grens bent overgegaan uit de behoefte om je eigen onbedwingbare lust toch bevredigd te willen hebben. Dus dan maar proberen om te doen alsof het niks heeft voorgesteld... en kop in het zand steken voor het moment dat de waarheid vol aan het licht komt.
Wat dat betreft, zijn het me een stelletje...(vul zelf maar in 🤭)
Soms vraag ik me af of er spijt of schuldgevoel zou zijn, mocht het vreemdgaan niet uitgekomen was. Dat de spijt dus de gevolgen betreft en niet het vreemdgaan zelf
@lexus, ik denk echt wel dat mijn man spijt heeft van de daad zelf. Al snel na het beëindigen. Het bang zijn voor de gevolgen maakte dat hij het verzweeg.
Wat ik zo erg vind is dat ik het in die periode zeer vaak aan hem gevraagd heb, kreeg steeds een nee. Ook in therapie verklaarde hij me voor gek dat ik zo over hem kon denken.
@Puinhoop, ben je nu niet bang dat er weer wat gaande is? Of dat dat het weer zo ver kan komen nu het niet lekker gaat?
Precies dat LaBelladonna.
Lexus, die van mij had vreselijk veel spijt. Walgde al van zichzelf voordat ik het wist. Was ook al weer met hetzelfde patroon bezig om maar te overleven, bizar maar echt waar. Terwijl hij het nooit meer wilde. En achteraf ook echt nooit meer zou doen zegt hij. Hij wilde ook echt scheiden omdat hij vreemd was gegaan, zelfs toen hij al met de affaire gestopt was. Vond niet dat hij met mij door kon gaan na wat hij gedaan had, dat ik dat niet verdiende en hijzelf al helemaal niet, ondanks dat hij het wel graag wilde. Het was zijn therapeut die hem vertelde dat het wel zou kunnen, met mij doorgaan zonder iets te vertellen. Dat laatste blijf ik vreemd vinden, maar schijnt inderdaad voor sommige vrouwen wel zo te zijn, dat ze het liever nooit geweten hadden. Ik niet.
Mamame, ook ik heb het vaak gevraagd. Bizar hoe goed ze kunnen liegen. Wat Puinhoop schrijft herken ik dan ook wel, dat je je altijd afvraagt of hij nu wel eerlijk is en niets meer achterhoudt.
Lentebloem schreef op 07-06-2021 om 07:01:
...Het was zijn therapeut die hem vertelde dat het wel zou kunnen, met mij doorgaan zonder iets te vertellen. Dat laatste blijf ik vreemd vinden, maar schijnt inderdaad voor sommige vrouwen wel zo te zijn, dat ze het liever nooit geweten hadden. Ik niet.
Mamame, ook ik heb het vaak gevraagd. Bizar hoe goed ze kunnen liegen. Wat Puinhoop schrijft herken ik dan ook wel, dat je je altijd afvraagt of hij nu wel eerlijk is en niets meer achterhoudt.
Doorgaan zonder iets te vertellen...daar heb ik ook zo mijn bedenkingen bij. En dan, "gewoon" verder leven met een immens geheim wat tussen beide in staat? Dat breekt je op een gegeven moment toch een keer op? Uiteraard is dat aan de bedriegende partij om uit te maken of die daarmee verder wil leven, om het als "straf" voor zichzelf te zien voor de fout die hij/zij gemaakt heeft. Maar ik weer niet of dat een verstandige manier van denken en doen is. Zoiets blijft je hele gedrag, je wezen, je zijn, je doen en laten, beïnvloeden, voor de rest van je leven samen. Je gaat uit schuldgevoel en schaamte jezelf denk ik toch anders gedragen naar de ander. Je geweten gaat toch aan je vreten op de een of andere manier, het gaat op een gegeven moment toch zitten pijnlijk zitten wringen, lijkt me?
Ik heb dat ook, dat ik herken wat Puinhoop zegt. En heb ook meerdere keren aangegeven/gevraagd in de periode van de affaire, dat als het zo mocht zijn dat man het gevoel zou hebben dat hij gelukkiger zou kunnen zijn met iemand anders, liever een ander, nieuw leven zou hebben met iemand anders, dat hij dat dan toch echt maar moest zeggen tegen mij. Dan zou ik dat niet leuk vinden, maar uit mijn liefde voor hem zou ik hem de vrijheid geven om die keuze te maken aangezien ik hem liever gelukkig met een ander zou willen zien dan ongelukkig met mij. Bovendien, als je dan (al dan niet geforceerd) bij elkaar blijft, ontneem je ook voor elkaar de kans op een fijn, gelukkig leven, zij het met of zonder een nieuwe partner.
Er zijn momenten dat ik wilde dat ik niet was gaan graven. Het eerste verhaal geloofde, dat het slechts een paar weken was. Niet een groot deel van de hotels had ontdekt. De beelden. De berichten. De creditcard afschriften. Niet zou ontdekken welke vrienden het wisten. Zijn 'excuus' waren. Dat hij was gestopt na x jaar. Dan had ik het nooit geweten. En ik zou dan nog zo verliefd op hem zijn. Onbevangen. Goed slapen. Films kunnen kijken zonder triggers. Heerlijk lijkt mij dat.
Mijn man vertelde recent dat hij zó graag zou willen dat het weer was als vroeger. Dat hij het nooit was gaan doen. Ik heb alles kapotgemaakt zei hij. Allemaal mijn schuld. Jouw verdriet zien is zo erg. Ik snap jouw boosheid. En verdriet. Maar voel me machteloos want ik kan niets ongedaan maken. Kon ik het maar.
En dan viel ik mij best verdrietig. Het heeft zo veel kapot gemaakt.
@Anna Cara:
Joh, ik denk dat we allemaal heel goed begrijpen wat je bedoelt met je heimwee. Persoonlijk was ik altijd bang dat hij me zou verlaten voor een ander. Wij waren zo onverstandig om meteen al met elkaar naar bed te gaan toen we elkaar leerden kennen. Precies een jaar later waren we een gezin, we woonden samen. We hebben ons dus nooit de tijd gegeven elkaar te leren kennen en op basis daarvan te beoordelen of we bij elkaar pasten.
Pas toen onze oudste naar de middelbare school ging, begon ik echt te vertrouwen dat we bij elkaar zouden blijven. Drie jaar heeft die zalige toestand geduurd, dat ik hem onvoorwaardelijk liefhad, zonder angst, vol vertrouwen dat hij uiteindelijk definitief voor mij had gekozen.
Maar zo te lezen zou ook jouw man de geschiedenis heel graag ongedaan willen maken. Hij betoont klaar en helder spijt, erkent hoeveel pijn hij je heeft gedaan en hoe hij jullie relatie beschadigd heeft. En dat is wel een lichtbaken, vind ik. Dat kan je hoop en vertrouwen geven in de toekomst samen. Als jullie samen deze dramatische breuk kunnen helen, dan kan dit jullie huwelijk sterker maken, niet verzwakken.
Natuurlijk zie je het nu somber in, want de wond ligt nog open. Maar ik zie wel hoop voor jullie!
