Verder na ontrouw deel 7
Daar issie dan, deel 7 alweer! Dit onderwerp loopt intussen al jaren. Weet iemand ook hoe je de andere draadjes terug kunt zien? Ik kan dat tegenwoordig niet meer vinden.
Talloze dames en een heel enkele heer stellen hier hun lief en leed op schrift, nadat ze bedrogen zijn. En dan volgt altijd de hele moeilijke vraag: kan ik dit vergeven, of niet? Blijf ik bij hem, of niet?
Ervaringen laten zien dat het jaren en jaren kan duren voordat deze wond hersteld is en je je man/vrouw weer vertrouwt. Soms komt dat vertrouwen nooit meer volledig terug.
Persoonlijk vind ik dat de volmaakte relatie niet bestaat. Je mag van elkaar volledige trouw en toewijding verwachten. Maar een huwelijk is natuurlijk geen constante staat van geluk. Ontrouw zet de boel even heel erg op scherp: hoewel sommigen denken dat je niet vreemd gaat in een relatie die echt goed is, klinkt mij dat teveel als de stelling dat waar 1 vreemdgaat, 2 schuld hebben. En het lullige is dat de bedrogen partner vaak geen idee had dat de ander niet gelukkig was. Dat waren ze zelf namelijk wel. Ik persoonlijk hou minimaal een keer of wat per jaar een onderhoudsgesprekje om te peilen hoe tevreden mijn man is met de relatie. Maar als hij niet eerlijk is, in zijn communicatie, kan hij mij ook de schuld niet geven voor mijn vermeende tekortkomingen, vind ik.
Enfin, stof genoeg om eindeloos met elkaar over te tikken 
En natuurlijk zijn we er voor elkaar, om elkaar te steunen en troosten.
Tenslotte zou ik wel graag even willen zeker stellen dat we niet voor elkaar gaan beslissen of de ander beter scheiden kan, dan wel blijven moet. Dat is een persoonlijke beslissing en daar mag een ander niet over oordelen.
ik heb er nu al twee jaar last van dus .... Gaat dus wel even duren. Ik word nog steeds boos of verdrietig. Man merkt dat en wordt boos of verdrietig. Films, boeken, data, plekken, foto's. Triggers triggers triggers. Maar er gaat een jaar voorbij. En weer eentje. Je triggers blijven maar emotie wordt minder. Zo ervaar ik het.
En ook mij doet het goed als man zelf wegzapt of het benoemt. Het lijkt wel overal ineens over vreemdgaan te gaan. Bah. Zelfs in romantische komedies.
lentebloem, ik probeer los te laten door na te denken: Verandert er iets door als ik boos word of verdrietig? Nee. Maar... Zap wel weg. Probeer wel weg te komen van deze hersen beslagname. Roept herinneringen op en emotie. Maar het gaat over het verleden hou ik mij steeds voor. Niet over nu.
@Puinhoop, hoe is nu met je? Hoop steeds iets van je te lezen maar je bent wat stil
Hoi, niet zo best. Die man loopt alleen maar te vitten. Als hij morgen zou willen scheiden, zou ik geen nee meer zeggen. Met hoe ik hem nu ken, zou ik niet weer een relatie met hem aangaan.
Ik heb er wel spijt van dat ik destijds niet geëist heb dat hij een poosje bij zijn moeder ging zitten. Dan kon ik rustig nadenken. Dan had ik ook gezien dat hij geen spijt had, allen maar kritiek op mij en dan was ik weggegaan.
En dan wist zijn familie ook meteen van de hoed en de rand. Die weten nu niets.
Puinhoop: Dat kan toch alsnog?
En, maak je het bespreekbaar? Stel je grenzen? Ik accepteer nu geen schelden meer of vitten. Ik zeg nu meteen helder bij boze toon: die tijd is geweest dat je dacht cq denkt mij te mogen abc (vul maar in). Ik verdien respect. Wat is er nou echt aan de hand?
Kun je het patroon doorbreken?
Maar Puinhoop, merkt zijn familie dan helemaal niets? Zien ze niet aan jou dat je onder stress gebukt gaat?
En nog belangrijker; heb je wel steun van je eigen familie? Of verzwijg je je verdriet uit een vorm van schaamte of teleurstelling of angst dat het dan meteen bekeken is ondanks de geduld die je opgebracht hebt om het aan te kijken.
Volgens mij ben je gelovig, net als ik. Ik heb veel steun en kracht bij hem gevonden. Hem gezien als degene die mijn hart ziet, maar die anderen ook ziet. Zodanig dat ik de dingen die aan mij vraten, kon loslaten.
Puinhoop, wat verdrietig dat je dit allemaal zo alleen moet doormaken. Je man mag jou zo niet behandelen. Vreemdgegaan of niet. En jij mag echt voor jezelf opkomen. Kunnen wij je op een of andere manier wat troost bieden of helpen?
Lieve Puinhoop, ook jij mag een grens trekken. Tot hier en niet verder. Ook jij mag eisen stellen in jullie relatie en kritisch zijn. Sterker nog, ook jij mag zelf de knoop doorhakken en zeggen: Er moet iets veranderen of zo gaat het niet langer. Dweilen met de kraan open heeft geen zin.
Wat Anna schrijft vind ik ook: Hij kan nu nog steeds naar zijn moeder. Het gaat niet dus moet er ruimte komen om dingen te overdenken, te evalueren. Dit kan door afstand te creëren. Wellicht gaan zijn ogen dan open. Zo niet, dan weet je dat ook.
Je bent veel waard en ontzettend sterk. Je hoeft je niet als voetveeg te laten behandelen. Kom voor jezelf op en laat je leven niet door een ander invullen die jouw niet naar waarde inschat en behandelt. Jij creëert uiteindelijk jouw eigen geluk. Dikke knuffel en sterkte!
LaBelladonna en Anna, dankjulliewel voor jullie antwoord. Ook ik probeer steeds naar het heden te kijken en niet in vorig jaar te blijven hangen. Ik merk wel dat ik de hele dag een beetje een misselijk gevoel heb, verdrietig, omdat ik weet dat ik hem vorig jaar in deze periode volledig kwijt was zonder dat ik het doorhad. Dat hij toen alleen met haar bezig was, in hun eigen bubbel zaten. Dat probeer ik los te laten. Nu is hij er weer, zoals hij daarvoor was en nog veel liever en leuker eigenlijk. Hij doet zo zijn best, elke dag weer. Draagt me op handen, weet dat ik deze maanden een martelgang vind met zijn vele triggers en doet er alles aan om er nu wel voor me te zijn. Daar probeer ik me aan vast te houden. We hebben een fijne week vrij samen, jammer dat er altijd weer een eind aan komt haha!
Lentebloem, knap hoor hoe je zo naar het heden kan kijken en het verleden er gewoon mag zijn.
Wat moet er soms een hoop ellende zijn om weer tot de kern van je relatie en liefde te komen.
Mijn man vroeg laatst of ik blij was dat we niet waren gescheiden. Ik heb geantwoord dat ik op dit moment nog niet voel dat we weer een huwelijk hebben ook al zijn we getrouwd. Ik ben nog niet zo ver om me weer helemaal over te geven aan elkaar.
Dankje Mamame, het is niet makkelijk, maar ik doe mijn best.
Hoe bedoel je dat? Dat je het gevoel nog niet hebt dat jullie weer een huwelijk hebben? Waar komt dat door? Ik had in het begin wel dat alles nep aanvoelde, niet echt. Geforceerd. Dat is nu helemaal verdwenen.
De basis is gewoon weg. Met trouwen geef je aan vertrouwen in elkaar te hebben, eerlijk te zijn etc. Nou die basis is wel weg....
Pfff even gewoon een *piep* dag. Kwam gister voorbehoedsmiddelen tegen tijdens het opruimen die wij nooit gebruikt en ik zeker nooit gekocht heb. Restje bewijsmateriaal van zijn uitstapjes.
Oh ja ... Erg confronterend hè. Hier ook. In onze auto bij het reservewiel. Mocht iemand dit lezen en vermoedens hebben. Kijk daar eens 😅. Maar om het positief te houden: wees blij dat hij ze gebruikte!
