Verder na ontrouw deel 7

Miss, gefeliciteerd met je nieuwe baan! Heel veel werkplezier gewenst en zet 'm op, tussen al die mannetje jouw 'mannetje' te staan!

Toen ik het las over die reactie van jouw man moest ik toch wel even heel hard lachen, zo van ja hoor, nu wordt 'ie ineens bang, nu wel, bang dat "zijn vrouwtje" (niet neerbuigend bedoeld!) daar een andere voor haar interessante man tegen het lijf kan lopen, kapers op de kust dus voor zijn gevoel. LOL 🤣. Lekker stof om hem mee te plagen, zo af en toe...😉

@miss1984 het voelt wel goed om nu in die positie te zitten waarbij er genoeg potentiele lovers voorhanden zijn en het voelt fijn om je man op die manier te laten voelen wat angst voor het voortbestaan voor je relatie met je doet maar vergis je niet. Je wil niets met die mannen maar voor het manlijk ego is er niets dodelijker dan een vrouw die vreemd (kan) gaan.

Anno 2021 is het vreemdgaan door een vrouw nog steeds een doodzonde. De vrouw van een man die vreemdgaat zal alles uit de kast trekken om de relatie te redden, ze wil het begrijpen en ze wil vergeven, relatietherapie, nieuwe start etc. hij doet het weer maar ze gaan het weer proberen. Lekker koken, aandacht, lingerie omg.

Een vrouw die vreemdgaat mag in haar handen knijpen als ze haar kinderen bij zich mag houden. Er komt vaak veel agressie bij kijken. Als de buitenwereld er van weet en de man vergeeft haar dan is zo'n man voor de buitenwereld een mietje.

Er is echt een wereld van verschil tussen hoe de maatschappij kijkt naar het vreemdgaan tussen man of vrouw. Misschien dat daar iets biologisch aan ten grondslag ligt maar daar mee praat je het nog niet goed.

Anna Cara schreef op 10-06-2021 om 13:57:

Lieve allemaal,

Ik zit in een dip. Er is een nieuw feit bekend geworden van een eerdere (bijna) Truus (alleen zoenen nou ja volgens mijn man). Worstel weer meer met wat man allemaal gedaan heeft en effect op mij. Mijn man vindt het moeilijk om mijn verdriet en geworstel te zien. Hij zegt die man ben ik niet meer. Ik ga het nooit meer doen. Maar ik denk: met wie ben ik getrouwd geweest? Wie was die man? Hoeveel zijn er nog meer geweest?

Blèh!

Anna, nogmaals ik vind het zo ontzettend erg voor je! Als je tips wil of mopperen, of uithuilen dan weet je me te vinden!

Door de tijd heen zal het beter gaan maar dat lijkt soms eindeloos te duren. De oefening die mij mede hielp was met een neutralere blik naar het verleden te gaan kijken. Dus ook neutraler naar man, je eigen belangen en grenzen voorop te zetten en vooral niet boos zijn op jezelf dat je het niet wist. Je kon het niet weten, werd mij hier altijd door ervaringsdeskundige verteld. En dat is echt zo, je was gewoon goed van vertrouwen. Iets heel normaals. Sterkte.

En bella bedankt nog voor de felicitatie. Ik vind het er ook ontzettend gezellig, goed sfeertje en lekker om weer onafhankelijk te zijn na maanden geen sociale omgeving en eigen inkomen. Ook zn levenservaring en eye opener, hoeveel dat wel niet waard is. Ondanks dat ik thuis zeker genoot en man nog meer, huis aan kant en iedere dag een koningsmaaltijd haha. Ja het is er één. Eentje die ontzettend graag in de watten gelegd word en verzorgt word. Maar hij draait vast bij. Ook dat kost tijd.

Puinhoop, hoe gaat het met je? Kop op he! Volhouden in eigen leuke dingen doen! Xx

Anna-man wil weten waar hij aan toe is. Hij is bezorgd dat ik het niet/nooit kan loslaten. Zegt: zo ben ik niet meer. Is verleden. Zegt: wou dat ik het ongedaan kon maken. Maar kan niet. Wil zo graag verder met jou. 

Hij is bang dat ik niet meer genoeg van hem hou. Hij bungelt aan een draadje zo voelt het zegt hij. Of ik hem nog wel wil. Of dat hij beter kan weggaan? Hoeveel tijd heb ik nodig? 

En ik... Ik weet het niet 😔

Wat als ik weg ga?

Wat als ik blijf?

Beiden geven rust- én stress gevoel. 

Keuze lijkt onmogelijk. 

Zo iets... (?)

Anna, kun je een tijdje ergens anders gaan wonen? Of hij?

Zonder een definitieve beslissing te nemen ?

En samen in therapie gaan?

ik begrijp dat het zo voelt voor je man, dat was hier na meerdere uitkomsten ook zo. Alleen had ik op nummer 1 ik wil mijn gezin niet kwijt. In wat voor vorm dan ook. En dat heb ik nog steeds. Hoe kijk jij daar tegen aan als ik dit zo post?

Kun je voor jezelf uit de " slachtoffer rol stappen "?

Hé Miss, 

Goede vragen. De sfeer is goed in huis en tussen ons ook. Ik worstel alleen enorm en ben vaak verdrietig en mijn man vindt dat verschrikkelijk moeilijk om te zien. 

En ik wil ook ons niet kwijt en gezin niet. En nee, mijn man wil absoluut niet in therapie. Helaas. Ook niet voor mij. En hij wil wel het huis uit maar dan definitief. Hij is anders heel bang dat hij mij dan wel nog steeds terug wil en ik hem niet. Begin van einde. Hij is heel zwart/wit hierin. 

Het een lastige periode. Die iedereen hier vast herkent van de beginperiode. Ik vrees dat ik er doorheen moet. Ik die net weet dat er al eerder verleiding is geweest waar man geen nee tegen zei.  Komt alles van Truus tuurlijk weer omhoog. Maar het feit is dat dit vele jaren geleden speelde. Niet nu. 

Dus wat zijn onze tips dan:

Loslaten. Niet bezig zijn met ongedaan willen maken want dat kan niet. Dankbaar zijn voor wat er wel is. En dat is best veel. Kiezen voor gezin. Rust. Kans op teruggroei liefde. 

Nahja... You all know: scheiden kan altijd nog 🤭

Anna, als je man niet in therapie wil kun je altijd nog iemand zoeken om zelf mee te praten? Ik heb zelf wel hardere grenzen gesteld qua therapie; we gaan samen of uit elkaar. Maar dat was direct nadat alles uitkwam (maar zijn sexuele uitstapjes waren toen al 8 jaar voorbij). Truus 2 was toen net uit beeld.

Anna,

Die volle garantie of dat zo zekere gevoel is je ontnomen. Ik snap echt precies wat je bedoeld.

Ik vind wel dat je het heel helder hebt als ik je steeds zo lees. Dat wil niet zeggen dat het zo gemakkelijk is en het is fijn dat je hier je verdrietige moment kunt delen.

Wat de therapeut ons geleerd had ( in maar 5 sessies hoor want ik vond het wel welletjes geweest met al dat gepraat, ik wist onderhand voor mezelf wel hoe het zat) is elkaar vast pakken als je het even moelijk hebt. Vraag je man gewoon even of hij je vast pakt en spreek met jezelf af dat je het niet meer over blijven of weg gaan zult hebben.

Geef jezelf de tijd. Ik heb toen voor 5 jaar getekend met mezelf. In die 5 jaar ( dus nu al 3 jaar voorbij) had ik besloten ( dus nu) mij zelf nu op nummer 1 te gaan " programmeren" met nou laat dat huis maar afbranden als wij, zoon, man, hond en ik maar buiten staan. De rest kan me gestolen worden. Door die tijd heen ben ik neutraler naar mensen gaan kijken en gaan accepteren dat mijn man helemaal niet monogaam is. Dat wil niet zeggen zeggen dat ik accepteer dat hij vreemdgaat. Maar dat ik heb geleerd mijn man te zien als man met veel andere persoonlijkheden dan ik. Iets waar ik hem niet in kan veranderen en mijn man mij in veel dingen niet. 

Hij is en blijft wie hij is, voor vele in mijn omgeving een egoïstische vreemdganger. Maar voor mij is het niet omdat hij nu laat zien dat hij het niet meer wil.

Wie wil jij zijn Anna?

Dus eigenlijk is het verleden, nu verleden tijd, maar ik begrijp goed dat je echt door deze pijn heen gaat.

Maak afspraken met jezelf die jij fijn vind. Wat wij ook wel eens deden in het begin was praat momentjes inlassen. Dan zei ik tegen hem dat ik heel boos was maar niet meer over weggaan of blijven wilde praten. Ik had immers afgesproken met mezelf hem tijd te geven. En die kostbare tijd in momenten te gaan steken in die voor jou waardevol zijn. ( veel fijne leuke dingen samen doen, ook al kon ik hem wel afschieten op sommige momenten, dan kwam ik weer hier posten, afspreken met vriendinnen, gewoon dwalen door de supermarkt, dagje sauna etc etc. Misschien een nieuwe baan?)

The key bij dat loslaten is dus met name ook het accepteren van dat je man dit in het verleden heeft gedaan en misschien nu niet meer wil of niet meer doet.

Sidni, ik denk daar een klein beetje anders over. Ik denk dat mannen gewoon veel en véél egoïstischer zijn dan vrouwen. Die stap nog gemakkelijker zetten, en huis en hard hun even niets interesseert.

Dat denk ik ook, miss. Dat mannen veel egoïstische zijn en die stap makkelijker zetten. En voor hun is verleden tijd,  verleden tijd. "Dat was toen, nu niet meer, nu is anders, wil ik dat niet meer en doe ik het anders".                                  Ik vroeg mijn man wel eens, hoe hij dat toch deed steeds, na uitgezwaaid te zijn door mij, 'zorgeloos' met haar de middag/dag/nacht (meestal was het een middag) doorbrengen, om vervolgens weer hier thuis binnen te komen, mij aan te kijken en dan doen alsof er niks aan de hand was, alsof hij gewoon de hele tijd aan/op het werk was. Zijn antwoord: "Dat was voor mij in principe gewoon een geval van een knop omzetten op die momenten..." Ik weet wel, ik zou dat niet kunnen op die manier.

Anna, ik denk dat jouw man misschien ergens behoefte heeft om van jou uit te merken, te horen, dat je ondanks alles wel met hem verder wil, dat je bereid bent om vooruit te kijken, om het hoofdstuk affaire/vreemdgaan af te sluiten. Soort van bevestiging dat je ziet en merkt dat hij er nu zijn best voor wil doen en dat hij dat niet voor niets aan het doen is. Hij heeft een keuze gemaakt, hij heeft ook hierin een 'knop' omgezet. Waarmee ik niet bedoel dat jij nu ook maar een knop om moet zetten. Maar communicatie is hierin wel belangrijk. Want hij kan het wel niet fijn vinden om jouw verdriet te zien, het zou wel fijner zijn als hij dat eigen gevoel even minder zwaar zou laten wegen en meer begrip kan hebben voor jouw gevoel. Je zegt dat een keuze maken onmogelijk lijkt. Het is ook eng om voor jezelf de keuze te maken, dat je die ontrouw en wat het met jou doet, achter je laat, in het verleden, omdat het niet iets van nu is. Je bent bang om toch weer teleurgesteld te worden, bang dat het verleden zich toch zal herhalen en dat je jezelf dan wel voor je kop kan slaan dat je er toch weer ingetrapt bent. Weer die pijn en dat verdriet moeten hebben, weer dat volledig kwijt zijn van het vertrouwen. Alleen al het weer durven van iemand weer vertrouwen...  Het is zo moeilijk om je man nu op zijn woord te durven geloven. Nu is het  dan ook zaak, dat jullie samen goede afspraken maken, grenzen stellen. Wij hebben bijvoorbeeld de afspraak, dat na een bijeenkomst/teamuitje/afsluiting project/borrel etc. man er voor waakt om nooit meer met een vrouw alleen als één van de laatste over te blijven. Zodat het niet té gezellig en intiem kan worden met een andere vrouw. Dus dat hij moet zorgen, dat hij op tijd vertrekt, bijv. als er op een gegeven moment meerdere mensen tegelijk huiswaarts gaan, dan zelf ook gaan, niet nog even langer  blijven omdat het volgens enkelingen die blijven, toch nog veel te gezellig is. Dat is nou eenmaal het gevolg van zijn gedrag, dat is een grens die ik afgebakend heb. Wil hij daar niet in mee gaan, dat niet voor ons over hebben, dat houdt het op een keer op. Het is geven en nemen in een relatie. Ik stop met in het verleden te blijven hangen en steeds alles weer helemaal oprakelen van wat hij mij met zijn ontrouw heeft aangedaan, hij zorgt er voor dat hij na een gezamenlijk groepsgebeuren niet als laatste over blijft samen met een vrouw. Niet dat we er nu nooit meer over praten, want dat is af en toe toch wel even nodig, maar wel op een andere manier. Niet meer meteen met alle emoties van toen. Ik gooi het hem niet meer zomaar voor de voeten, blijf niet zijn hoofd erover afhakken. En dat waardeert hij, terwijl het ook zorgt voor veel begrip van hem voor wat het met mij, maar ook met ons samen heeft gedaan.

En Anna, wij zijn ook niet samen in therapie geweest. Man is wel gaan praten met een soort coach van maatschappelijke zorg op zijn werk, maar voor de rest hebben wij het op eigen kracht gedaan. Wel met de afspraak dat wanneer ik op een gegeven moment ergens in vast zou lopen/blijven hangen/niet verder zou kunnen voor mezelf, dat we dan wel naar relatie therapie zouden gaan. 

Ja precies BellaDonna 😘

Anna, ik heb net de Oersterk podcast van Richard de leth met Linda Dronkers geluisterd. Hij is van 27 mei op Spotify. Mocht je dat niet hebben kun je hem waarschijnlijk ook op YouTube vinden.

Ik vond hem echt fijn en bruikbaar, eigenlijk precies zoals ik vaak denk. Ik vond hem heel mooi. Ze heeft het ook over acceptatie, de kracht van je gedachte, dit moment pakken als persoonlijke groei. Eigenlijk alles in één wat ik je als tips gaf. 

Ik weet nog wel dat ik zo blij was met vele tips hier van boeken. En echt dacht goh, had ik dat maar honderd jaar eerder geweten ☺ misschien heb je er wat aan. Zo niet zet je hem gauw af. Misschien fijn om naar te luisteren als je wakker ligt. Liefs xx

Hallo allemaal, dipje alweer wat meer geneutraliseerd. Jullie posts hielpen daarbij. Het blijft toch een hoop gevoel en gedachtes wat dat vreemdgaan (nog steeds) veroorzaakt. Ego (hoofd) en hart (gevoel) botsen. 

Een relatie is een keuze. De invulling ook. 

Of vrouwen meer in verleden hangen weet ik niet Sidni. Maar dat Truus nog steeds contact probeert te krijgen helpt niet mee voor mij. Mede daardoor komen steeds herinneringen boven (zij was een vriendin die vaak over de vloer kwam). Dingen die zij zei. Zijn gedrag in haar gezelschap (terugkijkend soms echt raar). Vind ik mijzelf weer oliedom en naïef. Maar zoals we weten: ik heb geen enkele schuld. Kon het niet weten. Zijn keuzes. Zijn verantwoordelijkheid. 

Gisteren kwam ik haar weer tegen. Ze gaf mij vuile blik. Erg toch? Alsof ik iets fout heb gedaan. Voelde mij aangevallen. Meteen daarna betrapte ik mijzelf op gedachte dat ik er heel goed uitzag. Lekker puh. Alsof ik een wedstrijd moest winnen. Heel vermoeiend eigenlijk. 

Ga vandaag die podcast luisteren. Jullie tips voor knop omzetten overdenken. Loslaten oefeningen weer doen. 

Het enige wat ik wil is gelukkig zijn. Gewoon dat. 

jullie?

 Xxx 

Anna, dat is denk ik het ergste, dat Truus bij je thuis kwam. Man en zij schijnheilig aardig waren tegen elkaar. Dat is echt wat ik nog steeds niet kan begrijpen.

Het heeft mij van de week echt goed gedaan dat manlief haar heeft gebeld om te zeggen dat ze ons hele gezin met rust moet laten. Merk dat ik ineens ook meer rust voel in mijn lijf. 

ik wil ook gewoon gelukkig zijn, dat is met manlief. En hij denk ik ook echt met mij!?