Verder na ontrouw deel 7

Anna Cara, hij werkt nu thuis. Zij overigens ook. Laatst moest hij wel naar kantoor, toen heeft zijn leidinggevende wel eerst nagekeken of zij er niet zou zijn. Voor mij is het heel moeilijk inderdaad, maar hij heeft er zelf ook veel moeite mee. Telefonisch zou hij haar onverwachts eens aan de lijn kunnen krijgen, tot nu toe is dat niet gebeurd zegt hij. Hij gaf laatst wel aan dat hij weer een persoonlijk teams-account krijgt op werk, die had hij verwijderd. Dus dat ze persoonlijk contact met hem kan zoeken want verder heeft hij haar overal geblokkeerd, maar daar gaat hij niet vanuit en hij zegt er eerlijk over te zijn mocht ze dit wel doen. Daar moet ik maar op vertrouwen. 

Ajnat, mijn man legt de schuld volledig bij zichzelf. Hij dacht dat echt, zegt hij. Al vraag ik me weleens af of hij het wellicht vooral na de 1e keer vreemdgaan voor zichzelf zo bedacht heeft zodat hij het voor zichzelf recht kon breien in zijn hoofd. Tegen haar heeft hij gezegd dat we uit elkaar gegroeid waren, langs elkaar heen leefden. Hij leefde echter langs mij heen en hoe harder ik aan hem trok, hoe meer hij wegvluchtte. Dus gaf ik hem de ruimte, dacht dat hij die nodig had omdat hij niet lekker in zijn vel zat. De lockdown vond hij pittig, toen hij weer wat meer mocht liet ik dat dus maar even gaan. Hij sportte veel, ging veel naar vrienden en deed op het laatst eigenlijk alles zonder mij. Als ik daar wat van zei dan zeurde ik. Pas toen ik er echt klaar mee was, ik met 40 graden op de bank lag en hij om half 7 thuis kwam heb ik gezegd dat dit niet meer kon, dat het anders moest. Toen kwam hij met het scheiden verhaal. Achteraf had hij al ruim een maand een affaire met haar. 

Hij zegt dat hij anders denkt dan andere mensen. Wat het precies is weet hij niet, maar het was bij hem heel zwart wit. Sinds hij in therapie is gelukkig niet meer, hij is zich er nu ook heel bewust van. 

Mijn man had dan niet zo’n lange affaire, maar ik denk niet dat de tijd echt iets uitmaakt. Hij had wel al een hele tijd contact met haar, chatten, bellen, appen en hij heeft zelfs met haar gesport zonder dat ik het wist. De daadwerkelijke affaire duurde nog geen drie maanden. Ik weet niet of de tijd echt iets uitmaakt, sommige mannen hebben jaren een affaire, maar zien of spreken hun minnares in al die tijd niet heel vaak. De affaire van mijn man was juist weer heel intensief, hij was twee tot drie keer per week de hele dag bij haar en misschien zelfs wel vaker. Ze hebben het zelfs over een kindje van hun samen gehad en hij heeft ook even de sleutel van haar huis gehad. Soms vraag ik me af of ik liever zou willen dat het alleen lust was geweest, in plaats van verliefdheid en houden van, ook al zegt hij nu dat het geen echt houden van is geweest. Ik denk niet dat iets erger of minder erg is. 

Hoe verdrietig ook, ik ben wel heel blij met dit forum, want het is maar een eenzaam iets. Onze vrienden weten van niets, alleen zijn ouders. Mijn ouders niet, die zouden hem nooit meer hoeven zien. 1 vriendin van mij weet ervan, maar echt begrijpen dat ik bij hem gebleven ben snapt ze niet. Ze vindt me te goed voor deze wereld haha! Fijn dat ik hier zoveel herkenning en tips vind en vooral ook een luisterend oor zonder vooroordelen. Dankjulliewel daarvoor! ❤️

Lentebloem, wat heftig om te lezen. En ja het is eenzaam. Maar niet met iedereen delen geeft je relatie denk ik wel meer rust dat niet iedereen meedenkt en meekijkt. Een mening heeft? Ik baalde er wel soms van omdat ik moest liegen over waarom ik bijv  psychologische hulp nodig had (in gesprek met dierbaren). 

Mijn man voelde zich élke keer schuldig op heen- en terugweg. Maar deed het toch. Hij zegt dat het louter lust was en ze was erg beschikbaar. Bagatelliseert  het. Ik denk dat ze vooral een leuk nieuw speeltje was in zijn saaie midlife jaren. 

Ik vroeg overigens af en toe van goh nog wat van Truus gehoord of haar gezien? Dan bleek ze soms wel weer voor de deur te hebben gestaan. Mijn man dacht dan kan ik beter niet zeggen. Wel dus. Ik wilde geen geheimen meer. Geen leugens meer. Nooit meer. En mij/ons doet dat goed.  

Ik vind het juist fijn dat onze goede vrienden en familie wel weten wat er gebeurd is, ook al schaam ik me er natuurlijk ook voor en voel ik me er nog steeds regelmatig slecht over als ik er aan terug denk. Ik ben er zelf behoorlijk open over. Ik merk dat die kwetsbaarheid van mij en ons samen, juist ook voor veel verdieping heeft gezorgd in al onze relaties. Het zou voor mij niet als een echte vriendschap meer voelen als iets dat zo wezenlijk is voor hoe ik ben/was, de worstelingen die ik alleen heb gehad en wij samen, het slechte gevoel over mezelf, maar ook onze trots op hoe we er nu in staan niet zou kunnen delen met de mensen die me dierbaar zijn. Ik merk dat ik juist na alles wat er gebeurd is alleen nog maar 'echt' wil zijn. En daar hoort ook bij dat ik kanten heb, die ik zelf ook niet van mezelf kende en liever niet had gezien, van mezelf leer accepteren. 

@Mamame, deze vrouw was (en is) ook getrouwd. En kinderen. 

@Sidni, mijn man wilde het niet. Later bleek dat hij wel aantal vrienden te hebben verteld (na stoppen). Zijn laatste uitstapje/terugval hoe noem je het, wilde  hij met niemand delen. Dwong hij mij ook op. Heb ik later wel alsnog gedeeld met zelfde personen en mijn moeder. Want ik was helemaal van de kaart. Dat was fijn.

@annacara Hoezo dwong hij jou? Dan leef jij nu dus opeens met een 'geheim' ?

Als ik iets heb geleerd van die affaire is dat het leven met een geheim zo aan je vreet en dat het steeds moeilijker wordt wel open te zijn. Eigenlijk rol je zo van het ene geheim (van hem) in een ander geheim van jullie voor mensen die je dierbaar zijn. Als je met hen niet kan delen wat voor jou/jullie bij alles zo op de voorgrond staat en door alles heen speelt. Wat deel je dan nog met mensen die belangrijk zijn voor je? Voelt dat dan niet onecht dat je eigenlijk niet kunt vertellen wat er echt in je omgaat, wat er echt bij jou en jullie speelt? Je probeert allebei in deze crisis heel dicht bij jezelf te blijven of weer bij jezelf terug te komen. Maar ik zou echt niet weten hoe me dat zou lukken als ik zo iets groots zou moeten verzwijgen. Ik wil nooit meer met een geheim leven en al helemaal niet dat door mij anderen opeens met een geheim moeten leven en niet eerlijk kunnen zijn.

Zo zie je maar weer dat iedereen echt totaal anders denkt en reageert. En dat het begrip eerlijkheid ook voor iedereen een andere invulling heeft afhankelijk van de situatie. Ik hoop dat dit de beste keuze voor jullie is en goed voor jou voelt.

Ik lees heel af en toe mee maar vind het ook veel maar wilde nog wel even reageren. Ik snap dat het voor je relatie rust geeft om het niet met je naasten te delen, maar tegelijkertijd vraag ik me dan af. Blijf je dan niet in een cocon wonen/leven?
Ik ben zo blij dat ik open en eerlijk ben geweest én ben blij dat ik kan zeggen dat ik me nergens voor schaam. Dit is mij/ons overkomen. En ik had niets anders kunnen doen omdat we onbewust langs elkaar heen leefden in een tijd waar wij letterlijk aan het overleven waren met de kindjes.

@mamame, Truus hier was vrijgezel en had dik schijt aan mij. Na het derde uitstapje(👍🏻Anna Cara) heeft ze via app allerlei details uit de doeken gedaan over hen, mijn man, mijn man en mij samen etc. 

@Lentebloem, ik vind het ondanks dat ik het na het derde uitstapje aan wat familie en vrienden vertelt heb, ook een heel eenzaam iets. Ik ga ook niet alles vertellen wat er eens voorvalt dus daar zit ik dan toch zelf mee. 
Die eerste tweeënhalf jaar wisten alleen mijn kinderen ervan en verder niemand. 
Omdat ik toen heel vaak in mijn eigen wereldje zat heb ik echt wel wat contacten “verwaarloosd”. Was het liefst alleen. 

In hoeverre zijn jullie er nog dagelijks mee bezig? Bij mij is het helaas nog steeds van “ik sta ermee op en ik ga ermee naar bed”, en dat al bijna drie jaar nu. En er gaan maar weinig dagen voorbij zonder tranen.

@feetje, "Miss, had dit al eerder op dit forum (denk ik) voorbij zien komen en gegoogeld, maar sla er niet op aan."

Dank voor je antwoord, ik ben blij dat dit niet aanslaat bij je want dit is toch een ander mechanische. 

Ik lees net dat je nog vaak met tranen opstaat en naar bed gaat. Heb je nog een therapeut waar je mee praat? 

Ik ben ook 3 jaar verder maar heb dit niet meer, heb in mijn hoofd een soort omkeer gemaakt dat ik mezelf rijk prijs met deze harde les. Niet meer naïef te zijn. Ik hou nog steeds veel van mijn man maar ik laat mij niet meer van mijn stuk brengen. 

Is er niet iemand die jou hierbij kan helpen, ik zou dat graag voor je doen. Mij heeft het echt serieus veranderd al die inzichten, boeken, marie's inzichten. Iemand die ik eeuwig dankbaar ben. Deze vrouw is heel open geweest en dat kwam oprecht bij me binnen.

Wat mij vooral heel erg bezig is gaan houden na een x aantal maanden is het volgende:

Verplaatsen van waarom iemand doet wat hij doet? En doelend op mijn man.
Waarom zoek je het gezelschap van vreemden op?
Is het voor plezier of zalf je een wond?
Domp je je onder met drank, drugs of sex?
Bescherm je je tegen psychische en emotionele pijn?

Dus een diepere materie. En natuurlijk deed hij het ook omdat het gewoon kon. Maar ik geloof wel in een dieper verstopte wond. 
Wraak ( doelend op pijnlijke momenten die iemand als traumatisch heeft ervaren), macht, seksuele verlangens?
Durf naar jezelf te kijken, is dit wie je wil zijn vroeg ik mijn man?

Anna heb jij je daar wel eens mee bezig gehouden, bij je man. Het willen begrijpen wat er toch in hem om ging. 

Het is misschien wat te psychische, maar het heeft mij letterlijk mijn ogen doen openen in dat iedereen hier toe in staat is. Daarom zijn vele van ons ook zo verbouwereerd dat het gebeurd. Omdat je dit nooit hebt geleerd, niet op school of waar dan ook.

@mamame, dat verslavende van de lust en spanning speelde dat ook bij jou man? 

@ anna ik begrijp het wel van dat niet vertellen, uiteindelijk blijft het je bij niet dierbare vooral " achtervolgen ". Het steeds weer uitleggen bezorgt ook stress. Heb met veel, heel veel mensen gebroken. Geen zin meer in sensatie zoekers ( helaas door toedoen van 1 truus had ze heel social media bericht)  

De dierbare zijn nu op één hand te tellen en er zijn een paar nieuwe vrienden gekomen, die het ook weten omdat ik het zelf gedeeld heb omdat ik inderdaad ook niet in een leugen wil leven. Maar dat betekent niet dat er steeds over gepraat word. Eigenlijk nog maar zelden. En met man ook. Ook geen behoefte aan omdat ik nu zie hoe hij en ik in elkaar zitten. Dat naar binnen kijken werkt echt. Want hoe harder ik ervanaf wilde ( de eerste 4 maanden) hoe meer pijn ik kreeg. Tot ptss klachten toe.... 

@sidni, ook ik vond het enorm groot. Tja, mijn man schaamde zich enorm dat hij weer zo'n slappe zak is geweest. Hij smeekte mij het niemand te vertellen. Eerst ging ik daar in mee. Ik ben altijd al te pleasend geweest. Na (weer) start bij psychologe na dus tweede keer klap zei ook zij: je hebt niks met hem te maken. Wat heb jij nodig. En heb ik het alsnog gedeeld met aantal dierbaren. Maar ik hoef het niet aan de grote klok te hangen bij schoonouders en zwagers of alle vriendinnen enzo. Eigen keuze. Dat hij niet wil dat zijn vrienden en zijn ouders etc het weten respecteer ik. Zijn keuze. Denk wel eens ze moesten eens weten. Maar het geeft ook rust. Want degenen die het weten vragen steeds hoe is het nu en hebben een mening. En ik wil soms juist graag het eens niet over 'het' hebben. Dat iedereen over Marco en Leontine praat en er wat van vindt en straks met argusogen in de gaten houden, hoef ik niet in mijn leven. Dus inderdaad, ik ben okay nu met wie het weet. Ik ben ook alweer verder in de tijd. 

@Feetje, oh die details. Vreselijk. Ook mijn Truus is bewust (gemeen bedoeld) gaan spuien. Omdat zij zichzelf slachtoffer vond. En daarna nog paar keer in een wanhopige poging om mij weg te krijgen volgens mijn man. En dat lukte dus aardig, nachten wakker van gelegen. 

In antwoord op je vraag over hoe intens is het voor ons, voor mij. Nou het was heel intens. Maar: ik leerde ook dat je jezelf een schop moet geven. Daarom ben ik zelf in therapie gegaan. En bezig gegaan met hersenen iets anders te doen geven. Zie hierboven en vorige draden gepost. Het is ook beetje verslavend om je te wentelen in gevoel van wat ben ik zielig. Wat is het een klzak en zij een trol. Er cetera. 

Nu ben jij al drie keer geconfronteerd met vreemdgaan, dat is onvoorstelbaar heftig. Had je al therapie bijvoorbeeld? Ben het even kwijt met alle verhalen hier. Maar dagelijks nog huilen gun je niemand. Daar moet je echt uit zien te komen. Mij hielp praten met hulpverlening zeer zeker. 

Sterkte. 

Ik respecteer ieders proces en keuzes hierin maar er moet mij wel een keer van het hart dat ik soms plaatsvervangend verdrietig ben om hoeveel emotionele pijn en arbeid er in gaat zitten van de kant van vrouwen om het huwelijk toch maar in stand te houden. 

Degene die vreemd gegaan is zal heus wel ook zijn commitment hebben en zich soms schuldig voelen maar er toch uiteindelijk minder mee bezig zijn. Terwijl het slachtoffer jaren na dato en soms elke dag er mee worstelt. 

Ik begrijp het heus, ik ben ook nog jaren bij  mijn ex gebleven na het vreemdgaan. Maar ik zie nu ook dat er vanaf dat punt iets gebroken was wat nooit meer goed kwam, met hoeveel hoop, therapeuten en goede wil ik het ook probeerde. En ex ook overigens

Hebben jullie dan nooit de vrees dat je met het verdriet en het wantrouwen blijft zitten?

Hé Miss! 

Jazeker. Ik ben enorm gaan nadenken, lezen, leren en vragen gaan stellen over wat er in Anna-man omging. Maar probeerde het ook te rechtvaardigen volgens psycholoog. En dat kon niet.  

Mijn man is zelf ook hard gaan nadenken en heeft mij meegenomen in hoe het ontstond. En maar doorging. Jaren. Stop pogingen niet stand hielden (want ze hielden contact en dachten als gewone vrienden weer verder te kunnen, ze kwam over de vloer). Onze relatie steeds slechter werd. Zag hij toen als iets losstaand maar later zag hij het verband. Hij investeerde in haar en vlucht uit werkelijkheid. En niet in zijn gezin en mij. Maakte meer en meer ruzie (om zichzelf goed te praten?).

Maar na tweede keer was het voor mij echt onbegrijpelijk. Huh? Why? En weet je wat: voor hem ook. Hij nam volledig de schuld en zei hoe kan ik jou uitleggen als ik het zelf niet begrijp: Ik snap mijzelf niet. Ik hou alleen van jou. Ik wil jou niet kwijt. Je geen pijn doen en toch ging ik weer met haar kloten. Ik heb hem gedwongen om toch na te denken en mij te vertellen wat er in hem om ging (en gaat). Want hoe weet ik anders wat hem beweegt? Goede gesprekken over gehad. En we kregen ook meer het helder. Niet dat ik het okay vind, integendeel, er is echt wat stuk gegaan bij mij in mijn gevoel voor hem. Maar wel dat ik hem probeerde te begrijpen zoals je vraagt. Hij is nu zo veranderd. Ten goede. Ik zie vaak weer de man waar ik ooit voor viel ... En jij? 

Lexus: jazeker. Het is niet leuk. Niks hieraan is leuk. Ondanks ook wake-up call van de relatie. Mijn man is net zo heftig hier mee bezig als ik. Hij kijkt met afschuw terug op zijn gedrag en keuzes. Hij zal dit ook altijd meedragen. Maar ik denk ook nooit meer een man in een evt nieuwe relatie 100% te durven vertrouwen. Ik vind zelf ook de twijfel en emoties lastig. Tijd gaat uitwijzen of het relatie 2.0 wordt of tzt scheiding 1.0 😏. 

Had jij terugkijkend meteen uit elkaar moeten gaan? Willen gaan?

@Anna " En jij?"

Ik zie zeer zeker de man waar ik ooit op viel, veel geduldige, minder opgefokt, minder nonchalant. Maar ik zie ook de fundamentelen aandachts problematiek bij hem nu ik heel anders kijk. Echt een compleet andere emotie regulatie.

Daar het liefst vaak en veel vanaf willen, bedekken met geld en materie. Maar we maken dit wel bespreekbaar. Naja hij heeft voortaan weinig keus bij me en ik maak er geen drama meer van maar hij denkt wel na over vragen van mij en mijn visie 😉

Wegwuiven is verboden hier in huis. 

@Lexus, ik begrijp heel goed wat je bedoeld. Heb me deze vraag heel lang gesteld, voorheen bijna dagelijks. Maar scheiden zal mij ook enorm veel pijn doen. Het gemis van ons gezin en amen zijn. Dat staat voor mij ( weer) boven het wantrouwen. Eigenlijk wantrouw ik hem niet en vertrouw ik hem niet. Sta er neutraler in. We leven ons leven.

@Lexus: Ja ik heb zeker nog de angst dat ik nooit meer van dit rotgevoel af kom. En heb echt vaak gedacht, was ik maar direct gescheiden, dan had ik nu niet meer in deze hel gezeten. 

Maar mijn man en leefden na het uitkomen van zijn uitstapjes direct gescheiden. En dat was het ook niet. Ik miste zijn goede kanten meer dan ik zijn slechte kanten haatte. En dat was voor mij het moment om er voor te gaan vechten. Het zal altijd een pijnlijk hoofdstuk in onze relatie zijn en zoals Anna zegt; scheiden kan altijd nog. 

@Miss: ik denk dat mijn man verslaafd was aan aandacht. Kreeg ie het niet van mij, dan zoek je het toch bij een ander? Door therapie moet hij nu goed in de spiegel kijken en dat vind hij moeilijk, maar leert er wel van. Ook het hebben van sex en alles wat er aan vooraf gaat op de app, stiekeme belletjes etc, zal hem een kick hebben gegeven. Ik ben vooral boos omdat toen hij bezig was zichzelf op te geilen, ik de kids naar bed aan het brengen was of aan het werk. Kan er nog boos om worden. 

En ook Truus 1 heeft details met mij gedeeld die ik liever niet had geweten, is heel eerlijk geweest toen ik er naar vroeg. Kan me nog niet voorstellen dat het over mijn man ging