Verder na ontrouw deel 7

Feetje, 

We zijn ongeveer een jaar verder na voor de 2de keer betrapt te zijn. De klap van het niet nakomen van de toen gemaakte beloftes, hebben mij geen goed gedaan. En onze relatie ook niet. En mijn vertrouwen al helemaal niet. Hoe kan ik jou ooit nog vertrouwen vroeg ik hem? Dat wilde hij laten zien. En dat begon onder andere dat hij  haar nog een keer duidelijk zei dat het voorbij was, zijn telefoons open stelde en op tafel lag als hij thuis was. En social media account gegevens gaf. Haar berichten aan mij liet lezen en later haar blokkeerde want ze bleef bellen en appen. Dat maakte ons beiden onrustig. Ik mocht altijd kijken in zijn laptop of telefoon. En mij vertelde als zij weer voor de deur had gestaan (en ik er niet was). Of als ze berichtjes via andere wegen stuurde. Nu moet ik zeggen dat dit allemaal schijnveiligheid is. Als iemand wil kan degene vreemdgaan. Mijn man moet het niet meer willen. Maar mij deed dit goed. 

Je vraagt of ik hem controleerde? Jazeker. Dat kon ik niet bedwingen. Maar nu doe ik dit vrijwel niet meer. Dat jaar met transparantie en veel leuke dingen doen heeft rust gebracht. Ook in gevoel van wantrouwen. In basis vertrouw ik hem (weer). Maar ik wil niet meer naïef zijn. En hij weet dat er geen nieuwe kansen komen. De consequenties zijn nu heel duidelijk. Vreemdgaan is een keuze. Niet vreemdgaan - en dus voor mij en monogamie kiezen - ook. Ik kan niets afdwingen, hij moet de keuze maken als het er op aan komt. Maar ik heb ook een keuze ... 

Die tweede (en voor mij ook nog een derde) keer is echt verwoestend en doet zoveel pijn. 
Door te blijven ben ik over mijn eigen grens gegaan. Als ik eerlijk naar mezelf ben vind ik nog steeds dat het eigenlijk niet kan. Dit mag een partner je niet aandoen. Dat kan echt niet...                      Als ik bij hem blijf moet ik daarmee dealen. 

Feetje, ik heb exact dezelfde gevoelens gehad. Nou ja eerst voelde ik dus helemaal niks meer, ging in shock. En in therapie. Het doet inderdaad f#cking veel pijn. Mijn hart was  echt gebroken. Wist niet dat ik zoveel verdriet kon hebben. Twijfelde enorm aan mijzelf, werd onzeker over van alles. Over hem. Over onze relatie. Ben heel boos geworden. Op hem. Op mijzelf. En toen dacht ik ook: dit kan ik niet accepteren. Dit mag ik niet accepteren. Dit wil ik niet accepteren. En eerlijk, soms denk ik het nog. En toch ben ik er nog. En ben er okay mee. 

De psychologe zei: je hoeft het niet goed te keuren. Je hoeft het niet te accepteren. Je hoeft nog niets te beslissen. Je hoeft niemand iets te bewijzen. Niemand verantwoording af te leggen. Ga eerst aan jezelf werken, ga alleen maar dingen doen waar je blij van wordt. En omdat ik helemaal stuk zat heb ik besloten dat te doen en het tijd te geven. Scheiden kan altijd nog. Het forum hielp mij enorm. Ik heb veel dames hier al eens bedankt. Ik heb de laatste maanden veel cursussen gedaan op gebied van vergeven, zelfontplooiing en loslaten en ben nu veel sterker. Het gras is namelijk niet altijd groener. Ook bepaalde meditaties en affirmaties helpen mij. Om weer positiever te worden. Positiever te kijken naar alle mooie dingen in mijn leven. Dankbaar te zijn. En de wereld ziet er nu veel fijner uit...

Mamame, heeft jouw man wel duidelijk afscheidsgesprek gedaan. Of app. Of iets? 

Anna Cara schreef op 17-05-2021 om 18:33:

Mamame, heeft jouw man wel duidelijk afscheidsgesprek gedaan. Of app. Of iets?

ja ze hebben samen toendertijd besloten dat het niet kon wat ze deden, maar ook afgesproken het de partners niet te vertellen. Tja, ben er toch achtergekomen en haar diezelfde dag verteld wat ik van haar vond. Dat ze ook nooit meer in de buurt van mijn gezin mocht komen. Ze kwam hier regelmatig over de vloer. Haar man heeft ze zelf ingelicht maar maar wat ze precies heeft gezegd weet ik natuurlijk niet.

Mijn man zegt dat hij heel egocentrisch was, dat hij alleen met zichzelf bezig was. Hij voelde zich in 1e instantie ook niet schuldig. Zij zorgde er juist voor dat hij een goed gevoel over zichzelf had. Hij had zichzelf ingeprent dat ik klaar met hem was, hem niet meer wilde of aantrekkelijk vond. Daar gedroeg hij zich ook naar, ging totaal zijn eigen weg en behandelde mij als voetveeg en probeerde me volledig af te stoten. Ik kreeg geen grip op hem, begreep niet wat er aan de hand was en herkende hem niet meer terug. Tot ik hem in een ruzie zei dat hij niks meer toevoegde, keihard, maar wel de waarheid op dat moment. Toen vertelde hij te willen scheiden omdat hij niks meer voor mij voelde. Op dat moment dacht hij echt dat ik daar opgelucht over zou zijn. Ik wilde alleen maar mijn man terug, niet scheiden. Hij zei toen dat die er niet meer was, dat dit nu was wie hij was. Toen heb ik gezegd dat ik dat niet geloofde, dat hij naar een psycholoog moest. In die periode praatten we ontzettend veel, maakten ook ruzie, maar uiteindelijk berustte ik erin en koos ik voor mezelf. Bij hem gingen juist zijn ogen weer open, maar hij had geen idee hoe hij dit nog recht kon breien. Toen ik akkoord kreeg op en ander huis besefte hij dat hij mij echt kwijt zou zijn als hij niet zou handelen. Hij zegt dat hij eigenlijk al snel wist dat hij helemaal niet met haar verder wilde, de verliefdheid snel voorbij was en het geen echt houden van was, maar op dat moment was zij echt nog een vlucht zodat hij in ieder geval iemand had. Voor zijn gevoel had hij geen keuze meer na de verkeerde keuze te hebben gemaakt. Zijn psycholoog heeft hem toen in laten zien dat hij wel een keuze had. Hij kapte het af, maar vond nog steeds dat we moesten scheiden om wat hij gedaan had. Zij vertelde dat dit niet hoefde, dat het allemaal niet zo zwart wit is. Waarop hij aangaf toch met mij door te willen. 

Had ik het toen geweten, dan was ik nu gescheiden geweest. Zonder twijfel, want zoals hij toen was had ik hem met alle liefde doodongelukkig met haar laten worden. Ergens moet hij dat ook geweten hebben, want als je echt wil scheiden waarom zou je dan niet gewoon vertellen dat je een ander hebt? Zeker als je vrouw vervolgens moeilijk doet over een scheiding... Echter, nadat we er weer samen voor gingen liet hij wel echt zien dat hij weer ‘beter’ werd en hadden we het weer zo fijn samen. Toen ik er vervolgens achter kwam dat hij wel een affaire had gehad, wat ik mede door dit forum al wel vermoedde en daarom uiteindelijk toch weer op onderzoek uitging, was het niet meer zo zwart wit. Ondanks zijn alweer flirterige app contact met een andere vrouw, waarvan hij overigens nog steeds zegt dat dit echt niets te betekenen had en het gewoon vriendschappelijk was. Ik zag mijn man weer zoals ik hem ooit leerde kennen en nu zie ik zelfs de verbeterde versie. Doodzonde dat dit ervoor heeft moeten gebeuren alleen, want dit neem je nooit meer weg.

Afgelopen week hebben we flink woorden gehad. Ik heb het erg moeilijk op het moment. Dit is de periode, deze week de datum, waarin zijn affaire ook echt fysiek begon. Ik probeer in het hier en nu te blijven, maar er zijn momenten dat het me ineens keihard in mijn gezicht slaat. Afgelopen week werd ik ergens boos om, niet eens op hem, maar dat uitte ik wel zo. Hij wil er dan alles aan doen om datgene waar ik van baal weg te nemen, maar daar word ik dan nog bozer om 😅 Uiteindelijk zei hij dat hij mij  even niet in zijn buurt wilde hebben, wat bij mij een stortvloed aan triggers veroorzaakte. Al zijn uitspraken uit die tijd kwamen in een nanoseconde voorbij...  ‘Ik voel niks meer voor je en dat ga ik ook nooit meer doen’. ‘Nee, ik wil helemaal niet met jou naar bed en dat wil ik ook nooit meer’, etc. etc. Ik was in staat om hem er alsnog uit te zetten, terwijl dat natuurlijk helemaal niet reëel was op dat moment. Hij vindt het heel moeilijk als ik boos op hem word, of ergens van baal wat hij voor zijn gevoel had kunnen voorkomen. Hij moet mij dan alleen even laten, maar vindt dat lastig en gaat er dan juist bovenop zitten. Daarentegen had hij kunnen zeggen dat hij even 5 min voor zichzelf nodig had, ipv ik wil je nu even niet in mijn buurt hebben. Uiteindelijk hebben we het wel goed uitgesproken, daar zijn we nu gelukkig een stuk beter in, maar al dat oud zeer dat ineens weer naar boven kwam poeh... Lastig! 
Hij heeft ook aangegeven dat hij niet denkt dat hij het er nog over kan hebben, hij heeft het voor zichzelf volledig geblokkeerd. Niet dat we het er nu veel over hebben, eigenlijk nooit, maar wat als ik toch een vraag heb of ergens mee zit? Hoe doen jullie dat? Zo heb ik hem meerdere malen gevraagd waarom hij het over de app afgekapt heeft, waarom niet recht in haar gezicht? Ik krijg er geen antwoord op, behalve dan dat hij eigenlijk alleen nog maar ruzie met haar maakte en helemaal klaar met haar was. Vervolgens praat hij eroverheen. Hij wil er voor me zijn, maar ook voor hem is het heel moeilijk en is er een grens. Is die terecht? Ik weet het niet...

Feetje, gewoon interesse hoor, geen veroordeling! Herken je jezelf in dit artikel? Heb je hier wel eens van gehoord of wat over gelezen?

Ik had hier tot voorkort nog nooit van gehoord, denk pas sinds 2,5 jaar. Toen ik ontwaakte en op het forum kwam. 

Ik vroeg me dit gewoon af, op hoe ik je las.

@anna hier idem hoor. Ook lastig op sommige momenten. Man doet zijn stinkende best, is geduldiger etc etc. Maar ik wijk nooit meer van die onderbuik af! Precies wat je al posten, ik was niet gek.

https://www.relatieverslaving.com/2018/02/21/waarom-blijft-iemand-bij-een-ongezonde-partner/

Lentebloem, mijn man stelt / stelde ook grenzen. Wil het er niet meer over hebben. Want: Hij kan niets ongedaan maken. En vindt zichzelf een vreselijke foute man. Schaamt zich. Wil dit achter zich laten. Steeds er aan herinnert worden is voor jouw partner steeds weer die foute kl##tzak zijn. Daar probeert hij van weg te komen. 

Voor mijn verwerking was het echter belangrijk om wel over te hebben. Terugkijkend: Wat heb ik gedaan wat mij hielp:.

1. voorgesteld om mijn vragen op één  moment allemaal te kunnen stellen. Lijstje gemaakt. Het bleek dat veel vragen onderliggend een roep waren van: ga je mij weer pijn doen? Kijk daarom eens goed wat je wil vragen en waarom. Stel maximum van bijv 10 vragen. Dat dwingt jou om te denken over wat wil ik echt weten. 

2. En ik schreef mijn pijn boosheid en verdriet op. Deze brief heb ik later een keer voorgelezen. Tip van Annette Hefffels. Hem gevraagd om te luisteren. Niet in verdediging te gaan. Niet boos te worden. Luisteren en mijn pijn voelen. En daarna mij omhelzen. Dat was fijn. 

Tips van psych:enk goed na wat je wil vragen. Wil je het echt weten? Wat wil je met het antwoord? Heb je dat antwoord echt nodig? Wat ga je anders doen of kunnen doen als je dat antwoord weet? Of brengt het juist meer pijn. Ik skipte daarop veel vragen. En vraag vooral niet naar (nieuwe) details, gaan je alleen maar in de weg zitten is mijn ervaring. 

En dan dit: 'waarom' vragen zijn voor je partner aanvallend. Waarom dit waarom dat. Je man kan niks ongedaan maken. Voelt zich in verdediging gedrukt. Dan blokkeert hij denk ik? 

Dat klopt Anna Cara, mijn vragen komen voort uit mijn eigen onzekerheid. Ik wil de garantie dat dit nooit meer zal gebeuren. Zijn psych had hem de tip gegeven de vraag om te draaien en aan mij te stellen, of ik die hem kon geven? Laaiend was ik. Ik begrijp de achterliggende gedachte wel, maar vind het totaal niet passend in deze situatie. Nooit zou ik dit een ander aandoen, maar volgens zijn psycholoog kan je dat nooit voor 100% weten. Ik wel. Toen zei hij dat hij daarin nu net zo stellig is als ik, dat dit iets is wat hij nooit meer wil, hij mij nooit meer kwijt wil raken en zegt dat hij ervoor zal zorgen überhaupt nooit meer in een dergelijke situatie terecht te kunnen komen. Zelfs schoolpleinmoeders die een speeldate willen voor onze kinderen, geeft hij mijn nr. Hij is degene die ze vaak brengt en haalt, vandaar. Niet omdat hij denkt dat hij de fout weer in kan gaan, maar naar mij toe als een stukje zekerheid.

Hij wil bij mij dat vertrouwen herstellen, al weet ik ook wel dat ik zijn werkgedeelte nooit zal kunnen controleren. Daar wringt het nu juist het meeste. Wat als ze elkaar weer zien op werk? Hij heeft haar immers nooit meer gezien, alleen nog een keer telefonisch gesproken toen ze dreigde mij alles te gaan vertellen. Daar komt ook mijn onzekerheid vandaan. Hij heeft haar toen wel gezegd nooit meer iets met haar te maken willen hebben.

Ook ik moet op mijn eigen intuïtie leren vertrouwen. Ik wist dat er iets mis was. Niet klopte. 

Ook ik denk regelmatig dat ik dit niet over mijn kant moet laten gaan. Dat ik dit toch niet kan accepteren. Aan de andere kant weet ik dat hoe het nu gaat, hoe we nu samen zijn, ik niet kwijt wil. Hij ook niet. Uit elkaar gaan is misschien nog wel makkelijker dan hier doorheen gaan, maar uiteindelijk niet wat ik wil. 

Dankjewel Anna Cara, voor de tips. Ik heb ze opgeslagen 😊

Lentebloem 😘 Graag gedaan !

De onzekerheid is zo herkenbaar. Je wil de pijn nooit meer ervaren. Je wil garanties. En helaas zijn deze er niet. En ik weet helaas hoe woorden en beloftes geen garantie gaven 😔. En dat je niet kwijt wil wat je hebt met hem. 

Je man moet aan de bak om zijn woorden daden te laten blijken. En als hij weer gaat werken zal het naar voor je zijn. Voor hem wordt dat ook ongemakkelijk denk ik zo. Maar de roze bril is af. En jij communiceert toch goed de gevolgen? Ja hij kan weer kiezen voor vreemdgaan. Maar dan ben jij weg. Niet omdat je hem wil dwingen trouw te zijn. Maar omdat jíj kiest voor een monogame partner willen. Dus niet uit onzekerheid maar juist uit zekerheid.

 Oh en... Weggaan kan altijd nog. Je zit niet aan de ketting 🤭

Xxx Anna Cara

Allereerst DANK allemaal lieve sterke meiden, voor jullie berichten en tips en de moeite die jullie nemen om andere er doorheen te slepen. 
Miss, had dit al eerder op dit forum (denk ik) voorbij zien komen en gegoogeld, maar sla er niet op aan. Gelukkig maar vind ik zelf. Ik ben dik 35 jaar door man op handen gedragen en nog kom ik op geen enkel gebied iets te kort. Door, als je het mij vraagt, een dijk van een MC heeft ie hele stomme dingen gedaan.

Anne Cara, goed te horen dat jij al een heel eind op de goeie weg zit. Houd me daar toch aan vast. 

Lentebloem, ook heel heftig wat jij meegemaakt hebt. Heel veel herkenning. Ook jij bent al een eind op weg zeg.

Lentebloem. Goh wat bizar eigenlijk dus dat je man zelf voor jou ging invullen dat je hem niet meer wilde. En zo zijn keuzes kon “rechtvaardigen” zonder schuldgevoel. Ik kan me zo goed voorstellen dat het vertrouwen weg is. Maar wel heel goed dat hij zelf in therapie is gegaan. Dus wel inziet dat het bij hem ligt wat er gebeurt is. En ik ben bang dat vertrouwen bij een partner nooit meer zal zijn als voorheen. Het onbevangen en rotsvast vertrouwen komt nooit meer terug maar ik denk bij een eventuele nieuwe partner dat ook niet zal zijn . 

Anna Cara mooie tips en inderdaad over de details. Mijn therapeut zei ook . Vragen is goed maar kijk heel goed of het je iets oplevert. Als het niets oplevert vraag er niet na. Te veel weten kan ook heel veel pijn doen. 

Ik heb echt respect voor jullie allemaal, jullie partners hebben jaren een affaire gehad. Die van mij heeft het lang niet zo bont gemaakt. En toch herken ik jullie pijn etc. En herken ik ook mijn man in jullie mannen als het gaat om veranderen, er niet meer over willen praten enz.