Verder na ontrouw deel 7

Mamame, de Truus van mijn man was in 1e instantie niet vrijgezel, maar heeft haar relatie beëindigd voor mijn man. Net zoals hij dat voor haar deed. Ze wilden echt samen verder, tot mijn man besefte dat het gras echt niet groener was bij haar. 

Lexus, zo kan ik ook denken. Mijn man vraagt dat ook regelmatig, of ik niet gelukkiger zou zijn zonder hem of met een andere man. Dat geloof ik niet. Ook een andere man zal ik nooit meer zo vertrouwen als dat ik deed. Natuurlijk vraag ik me weleens af of dit het me allemaal waard is. Als ik dan kijk naar hoe het nu gaat en naar hoe fijn het is dat we als gezin echt 1 zijn, weet ik het antwoord wel. Makkelijk is anders, maar ik geloof niet dat hij het er minder zwaar mee heeft dan ik.

Mijn man vertelde vandaag dat hij vol met zelfverwijten zit. Zijn psycholoog heeft hem gevraagd hoe hij op alles terug kijkt, op hoe hij toen was en handelde. Hij zegt niet te kunnen verteren dat hij mij en de kinderen zo verwaarloosd heeft en ergens anders zocht wat hij gewoon had, dat hij alles had wat hij wilde (en wil) en dat zo vergooid heeft. Juist de schaamte en het schuldgevoel zorgt ervoor dat hij er niet over wil of kan praten, maar ook hij staat er elke dag mee op en gaat ermee naar bed. Daarbij ziet hij ook mijn verdriet en strubbelingen. Enige wat hij nu nog kan doen is elke dag het waard maken voor mij, zegt hij. Voor ons, is dan mijn antwoord. Daar geloof ik in, ondanks mijn angst voor de toekomst. 

Hier vandaag weer relatie-therapie-dag, kijk er altijd tegelijk naar uit en tegenop. 

De fase waarin in ik nu zit is wel weer het bespreken waard. Ben erg dankbaar voor het feit dat we het eigenlijk heel leuk hebben samen, maar ik heb soms het gevoel dat mijn man het allemaal maar makkelijk af gaat. Hij gaat vreemd en ik ben diegene die zich klote voelt. Zijn leven gaat gewoon weer verder en ik heb nog iedere dag verdriet. Is niet zo hoor, hij voelt zich ook vaak echt rot over wat hij heeft aangericht, maar soms zie ik mezelf graag even als slachtoffer.... 

Lexus, wat verdrietig. Je hebt dus uiteindelijk de relatie stopgezet. Hoe wist je dat je niet meer genoeg was? Waar hield jij last van? 

Mamame, herkenbaar hoor dat slachtoffer voelen. Het is niet jouw keuze geweest. Het overkwam je ongevraagd. En dan nu nog al die boze gevoelens. Dat verdriet. De pijn. Zie het echt als rouwproces. Zal nog even duren. Maar het zal minder worden. Golven minder hoog. Soms zelfs weg. Gedachtes komen en gaan. Ik ben sinds kort soms die sedona meditatie aan het doen op die momenten. Elk gevoel mag er zijn. Maar laat het dan weer los. Niets zweverige aan. 

Anna Cara schreef op 21-05-2021 om 07:29:

Lexus, wat verdrietig. Je hebt dus uiteindelijk de relatie stopgezet. Hoe wist je dat je niet meer genoeg was? Waar hield jij last van?

Ik hield last van verdriet en vooral wantrouwen, ik kon mijn niet meer geven, er was iets voorgoed gebroken. Ik heb het jaren geprobeerd hoor en in di jaren waren er ook wel mooie momenten maar uiteindelijk zat het niet goed meer. En de ander deed heel veel maar degene die vreemdgaat heeft er op een gegeven moment toch genoeg van het steeds maar te beseffen en die pijn in de ander tegen te komen. We hebben het op wilskracht uit gemaakt want er was nog wel liefde. Maar liefde is nog geen vertrouwen en dat is de basis van een relatie voor mij

Jammer dat je man het niet op kon brengen om met het besef en jouw pijn om te gaan. Werkte misschien daarom ook de andere kant op en zorgde ervoor dat jij het vertrouwen steeds maar niet helemaal terug kreeg. 

Er is/raakt inderdaad iets voorgoed gebroken, als degene waar je volledig en blind op dacht te kunnen vertrouwen, je zoiets flikt achter je rug om. Voor mezelf heb ik zoiets van dat het ook iets is, waar ik bij iedere andere man waar ik een relatie mee aan zou gaan, dan ook last van zou hebben. In dergelijke intieme relaties zal ik nooit meer iemand volledig en blind vertrouwen. Maar het vertrouwen tussen mijn man en mij is inmiddels wel in zoverre hersteld, dat ik niet meer bang ben voor een herhaling of terugval. Er zat meer achter zijn vreemdgaan dan alleen maar lust, zich gewild, gewaardeerd en graag gezien willen worden. Dat te willen, dat kwam voort uit een ander gevoel, uit een patroon bij hem van vroeger, wat hem beschadigd heeft en wat geheeld moest worden, om daarna dingen te beseffen, anders in te zien en anders mee om te gaan.

Respect hoe jullie er ieder haar eigen manier er in staan. Of je kiest om voor je relatie te vechten of dat het niet meer kan. Wel is zeker, elke manier is moedig en geeft verdriet. De buitenwereld heeft heel snel zijn oordeel klaar. Maar als het jezelf overkomt... 

ik wou van alles schrijven maar ik voel me down en verdrietig. Vandaag mijn trouwdag. Goh wat kun je je dan eenzaam voelen

Lieve Ajnat, 22 jaar getrouwd toch? En dan in deze situatie zitten. En inderdaad er zelf in zitten is niet uit te leggen. Ik weet niet wat ik kan zeggen om je te troosten. Of op te beuren. 😔. Op een dag kijk je terug en ziet het leven er anders uit. Schijnt de zon weer voor je. 

xxx

@Ajnat, dikke knuffel. Kan me er alles bij voorstellen.

@Anne, ik ga altijd graag even de yogamat op als ik me bleh voel. Goede meditatie er bij en vaak gaat het dan wel weer. 

@labelladonna, wij gaan volgende maand naar een specialrle dag waarbij familie opstellingen voor partners als thema wordt besproken. Ook hier ligt er oud zeer ten grondslag.

LaBellaDonna, hier precies hetzelfde. Er is een veel diepere onderliggende oorzaak en daar heeft hij nu schematherapie voor. 

Dat wat Lexus schrijft, daar ben ik ook bang voor. Ik heb ook oprecht gevraagd of híj́ het wel aankan dat verdriet en wantrouwen in mij te zien. Soms zegt hij zich niet meer gelijkwaardig te voelen. Dat zou hij met iemand anders wel weer hebben. Toch geeft hij aan dat als ik het aankan, hij het ook aan moet kunnen. Er zijn momenten dat ik me afvraag of ik het aankan, dit is iets wat je nooit helemaal kunt vergeven of vergeten. Kan ik ermee leven? Het is nog te vers daarover te oordelen. Ik wil met hem verder en hij met mij, het is hard werken en ik houd mezelf voor dat het kan. Anderen kunnen het ook. Waar een wil is is een weg toch? 

Ajnat, hele dikke knuffel voor jou! ❤️

Dat vind ik ook, Lentebloem, waar een wil is, is een weg. En opgeven kan altijd nog. Het is ook maar net hoe je er zelf mee om gaat, hoe je het je leven laat beïnvloeden, hoe je de oordelen van de mensen om je heen je gevoel, je gedachten en je handelen laat beïnvloeden. Anderen denken bij zoiets altijd heel goed te weten wat je zou "moeten" doen, alsof er een richtlijn bestaat hoe te handelen in geval van vreemdgaan, ontrouw, overspel, affaire. Anderen deinzen er ook niet bepaald voor terug om jou precies te vertellen, wat zij zouden doen in zo'n geval, en willen jou daarmee eigenlijk opleggen/opdragen wat je moet doen en dat je in feite wel gek en stom moet zijn als je ervoor kiest om nog voor je relatie te vechten, of als je zwicht voor de belofte tot verbetering en dat het nooit meer zal gebeuren van je partner. Ze proberen je er van af te praten, op andere gedachten te brengen. Alsof ze je willen zien lijden. Zal heus niet de bedoeling zijn, maar ze staan toch maar mooi meteen met hun oordeel klaar en het kan je eigen gevoel wel aan het wankelen brengen. Daarom vind ik het zo van belang dat je dicht bij jezelf, dicht bij je eigen gevoel blijft, naar jezelf en naar wat jij zélf, diep van binnen, wil, durft te luisteren.

@Mamame, goed dat jullie dat gaan doen. Zo'n familieopstellingen kan heel helpend zijn om bepaalde verbanden, verhoudingen en daaruit voortvloeiende patronen, helder te krijgen, te zien wat daarvan wel of niet (langer) helpend is.

@Lentebloem, dat jouw man schematherapie is gaan doen, ook al zoiets wat hem en jullie samen veel meer duidelijkheid kan geven in de manier waarop en hoe het kan en mag werken.

Als een partner dat ook in kan zien, in gaat zien en als je daarbij ook naar jezelf en jouw aandeel in de disbalans die in de relatie is ontstaan, wil en kunt kijken, kunnen er dingen in de relatie en de verhouding tot elkaar, wezenlijk veranderen. Ga je vanaf dat punt anders met situaties en met elkaar om. Ga je op een heel andere manier, veel opener, gesprekken met elkaar voeren. Ga je niet meet voor de ander invullen, geen aannames meer klakkeloos doen. En dat geeft rust en ruimte om opnieuw en verder te bouwen aan een nieuwe fase in de relatie. Alsof deze dan meer "body" krijgt, volwassen(er) wordt. Maar dat kan ook aan mijn eigen levensfase liggen, of in de lijn er van. Maar ik vind het wel iets heel moois, zo'n transitie. De aanleiding was dan niet echt geweldig, maar de ontwikkeling naar waar we nu staan, geeft me we een heel goed en fijn gevoel. Maar het is hard werken ja, dat is het zeker. 

@Ajnat, dikke virtuele knuffel. Jouw situatie is nog verre van ideaal, de uitkomst daar is nog niet veel over te zeggen. Ik kan alleen maar voor je hopen, dat je man ten goede tot inkeer komt. Je hebt waarschijnlijk nog een hele weg te gaan en kunt ook nog niet goed inschatten welke kant die op zal gaan. Want welke afslag gaat er door wie genomen worden. Veel sterkte en kracht wens ik je toe.

Hallo allemaal, ook hier een lang getrouwd stel die samen overspel (van hem) proberen te verwerken. 

Nu, ik vind het vooral lastig dat mijn echtgenoot zo boos is geweest. Jarenlang boos. Veel kritiek en toenemende boosheid; op de kinderen maar vooral op mij. Niks konden we goed doen leek wel. Zelfs waar anderen bij waren was hij vaak boos, regelmatig erg bruut in woorden naar mij toe waar familie of vriendinnen bij waren. Ik moest veranderen. De kinderen moesten veranderen. Zijn baas moest veranderen. Het lag natuurlijk niet aan hem. Ik ben daar heel onzeker van geworden en was al die tijd (achteraf gezien) bezig met pleasen en op een gegeven moment  denken dat het inderdaad aan mij lag. Als iemand continue zegt dat je het niet goed doet.... 

En toen bleek dat hij al heel lang vreemd ging. Bij haar voelde hij zich weer gewild. Aantrekkelijk. Even dan. Dan kwam schuldgevoel weer terug. Want ze was geen relatiemateriaal maar lust materiaal. Ik denk dat hij die toenemende boosheid had om zichzelf goed te praten. Want nam toe precies in dezelfde jaren van de affaire. Hij ziet dat zelf anders. De vrouw in kwestie ging ook steeds meer ruzie maken thuis. Met het stopzetten van die affaire én dat ik grenzen stelde (en steeds weer opkwam voor mijn mening) kwam bij hem bezinning. Ook eerste tijd samen felle ruzies want hij was mijn terugblazen niet gewend, maar ik accepteerde niet zomaar zijn boze gedrag meer. En zeker naar de kinderen niet.

Nu snapt hij niet meer goed waarom hij zo boos was. Onmacht met name denkt hij. Hij wil in mijn beleving (nog steeds) erg graag beslissen en denkt altijd dat zijn mening/overtuiging of idee het beste is. Dat is mijn allergie nu. Zodra er een boze toon oppopt.  En daarnaast ook het vreemdgaan verwerken. Ik vind het best lastig. Wat voel ik nou echt (nog) voor hem? Ik kijk soms naar hem en word dan heel boos. Of huil. Om wat is geweest; de mooie dingen in die jaren die nu randje hebben en al die herinneringen aan de momenten die raar waren. Of waar zij en ik contact hadden (te vaak gebeurd). Op andere momenten denk ik: nou alleen verder gaan met de kids is ook niet het gouden ei. Ook financieel niet. We zijn een fijn stel en hebben veel lol ook. Plus dat ik zeker niet meer onbevangen zal zijn. Geen zo maar vertrouwen. Niet meer direct met hem. Als hij nu avond/nacht voor werk weg moet ben ik niet heel relaxt. Maar ook bij nieuwe relatie niet. Geen fijn vooruitzicht maar wel realiteit. Ik lees ook over spijt hebben na scheiding. En over wie al veel eerder hadden moeten scheiden. En die relatie 2.0 nu hebben. Het kan alle kanten dus op. Spannend. Op dit moment voelt uit elkaar gaan niet als goed én als falen. 

Lentebloem en mamame goed dat jullie samen of je man hulp vraagt. Ik denk dat het heel moeilijk is om zijn zonder hulp  hier uit te komen. En neem de tijd er voor. Het is een hele rouwproces en ik denk echt als beide kanten er voor gaan dat het kan. Tuurlijk zullen nog diepe dalen komen en twijfels. Denk dat dat heel logisch is. Onze relatietherapeut zei dat je het samen kan verwerken. Heel jammer dat mijn man zijn Truus niet kan loslaten dus voor mijn gevoel voor Jan met de korte achternaam daar hebben gezeten

Alysa welkom. Wat erg dat je zelfvertrouwen zo’n deuk heeft gehad. Die boosheid herken ik ook wel. Alsof man heel gefrustreerd was . Zal het zijn om hun eigen gedrag te vergoelijken. Niets is goed en naar zich zelf kijken doen ze niet. Is jouw man dan zo lang vreemd gegaan? En je hoeft nu niet te beslissen hè . En vraag eventueel hulp als je er niet uitkomt.