Verder na ontrouw deel 7

Alysa, 

Wat ontzettend verdrietig! 

Ik herken de fundamentele ontevredenheid heel goed waar je over praat, wat betreft je man. Man had altijd commentaar op andere en ik stond erbij en keek er naar. Ik werkte, ik deed er niets mee. Uiteindelijk heeft het mij een kant op geduwd die ik heel lang toeliet, de veelvuldige grillen zoals ik ze nu noem zijn naar een lange weg voorbij. Man heeft nooit meer buikpijn, kwaaie zin nog maar zelden en kan nu terug kijken op een systeem wat hem en ons echt enorm te kort deed.

Mijn ervaring is dat het écht niets met mij te maken had. Tijd om definitief grenzen voor jezelf te stellen! 

Het hele proces van het vreemdgaan heeft mij letterlijk een ander mens gemaakt. 

Heb je prof hulp?

Ajnat, poeh wat enorm verdrietig moet dat zijn geweest, je trouwdag zo voorbij te moeten laten gaan... dikke knuffel als nog. Uiteindelijk kom ook jij hier veel sterker uit, maar het duurt zo verrekte lang z'n proces.....

LaBellaDonna, hoe anderen denken is 1 van de redenen dat ik er zelf ook niet open over ben naar mijn naasten. Mijn moeder zou het nooit begrijpen. Overigens heeft zijn zus ook tegen hem gezegd, nadat ik hem na een maand op de zoveelste leugen betrapte en eruit zette, dat het beter was als we zouden gaan scheiden want hij zou geen leven meer bij mij hebben. Stel je voor dat ik altijd jaloers zou zijn en hij niets meer zou mogen, bijvoorbeeld met vreemde vrouwen praten. Je kan je voorstellen dat mijn schoonzus geen favoriet persoon meer is bij mij.

Ik heb sowieso veel moeite met mijn schoonfamilie op dit moment. Die dieperliggende oorzaak komt bij hen vandaan. Ergens neem ik het ze kwalijk. Het is niet reëel, maar wat een ellende hebben zij veroorzaakt en nog steeds, want zij weten niet beter. Alsof ik probeer de schuld op hen af te schuiven, terwijl ik ook wel weet dat dit niet kan. Toch geven zij mij een onbehaaglijk gevoel en is er gigantisch veel afstand ontstaan, terwijl de band hiervoor (sinds we de kinderen kregen) juist heel warm en hecht was. Daarvoor niet, toen we nog thuis woonden hebben we vaak gedacht aan het volledig verbreken van het contact zodra we samen zouden wonen. Gek hoe je zoiets bijna kan vergeten totdat er 15 jaar later zoiets gebeurt...

Jeetje Alysa, wat ontzettend herkenbaar! Hier ook een boze, ongeduldige en ontevreden man. Zelfs als ik de voordeur niet snel genoeg open kreeg, kon hij al kwaad worden. In de tijd van zijn affaire leek hij mij te verafschuwen, niet om zich heen te kunnen verdragen. Ook ik voelde me zo ontzettend klein en onzeker. Ik twijfelde aan alles en dacht dat alles mijn schuld was. Hiervoor heb ik therapie gehad en nu kan ik me niet meer indenken dat ik me ooit zo heb laten behandelen. Hij overigens ook niet, bij hem is er ontzettend veel afschuw en spijt dat hij me ooit zo behandeld heeft. 
 
Mijn man zegt dat hij echt dacht en vond dat hij altijd gelijk had. Dat het in zijn hersenen anders lijkt te werken. Nu is hij zich er heel bewust van en zegt hij regelmatig glimlachend dat ik gelijk over iets heb. 

Ook ik denk regelmatig aan de momenten waarvan ik achteraf denk dat ik het doorhad, maar niet wilde zien. Alsof ik er niet klaar voor was. Heel gek. Blind vertrouwen wellicht, maar nu denk ik jeetje wat naïef.
Al je vragen en gevoelens zijn herkenbaar. De twijfels ook. Hopelijk kan je hier wat van je afschrijven. Sterkte! 

Ajnat, ik vind het ook heel verdrietig om te lezen dat je man zo met je omgaat. Wetende dat hij wel een keer wakker zal worden uit deze midlifecrisis en zich zal afvragen wat hij in hemelsnaam gedaan heeft, lijkt me dat zo frustrerend  voor jou. Hoe is het contact nu? Zijn er al concrete stappen ondernomen om een scheiding in gang te zetten. Ik vraag me af hoe hij zal reageren als dit officieel wordt gemaakt. Die van mij wilde zo snel mogelijk scheiden, ik zat binnen een maand bij een mediator en moest en zou ons huis uit. Tot ik na 1,5 maand officieel een eigen huis had en overal in meeging. Bij mijn man was het dan wel geen midlifecrisis en zijn Truus is maar 4 maanden jonger dan ik, maar juist uit zo’n midlifecrisis worden ze een keer uit wakker zou je denken. 

Lentebloem, natuurlijk niet leuk als iemand zo iets zegt. Los van dat jullie dit zelf bepalen. Maar zit er niet een kern in van wat je schoonzus zei? Het diepe vertrouwen is geschonden. Mijn man en jouw man zouden inderdaad een nieuw begin kunnen maken. Zonder onze argwanende blikken. Zonder transparantie te hoeven bieden. Zonder ons verdriet steeds te hoeven zien. Ik ben in ieder geval nu wel zo'n vrouw geworden. Ik ben jaloers. Was ik nooit. Kijk anders naar vriendinnen die over vloer komen (eentje ging hij mee vreemd hè). Ik ben nog steeds niet relaxt als mijn man feestje heeft of avond weg moet voor werk. Ik vertrouw hem weer. Maar toch ... het zal nooit zo onbevangen en vol vertrouwen meer worden als ooit. En met een nieuwe vrouw kan de man dat wel weer krijgen. Helaas kan ik dat nooit meer. Jij wel? Jullie wel?

Met een nieuwe vrouw kan de man een nieuw begin maken, dat klopt. Maar zal dat ze anders naar zichzelf en hun gedragspatroon laten kijken? Zal dat ze dan ineens in de spiegel kijken en tegen zichzelf zeggen, dat het anders moet, omdat ze bij ex-vrouw zo'n fouten hebben gemaakt? Of stoppen ze dat dan maar weer ver weg en gaan ze verder op dezelfde manier en blijft het patroon zich herhalen, omdat ze de onderliggende 'oorzaak' niet hebben aangepakt? Soms is het niet verkeerd om geconfronteerd te worden met wat je veroorzaakt hebt. Echter is het daarbij wel zo, dat je als bedrogen partner niet aan de gang moet blijven met het hem voor de voeten te werpen bij ieder meningsverschil of conflict. Het moet niet steeds de overhand krijgen. Ik probeer daarom, op momenten dat het bij me opspeelt en ik me daardoor verdrietig of boos voel, om er dan op een bepaalde manier met mijn man over te praten. Door te beginnen met een vraag over hoe het voor hem voelde om zo tegen mij te liegen, of door te zeggen dat ik me dingen voor probeer te stellen over hoe verwarrend ik het omgaan met al die tegenstijdige gevoelens zou vinden. Zoiets. In ieder geval niet meteen met allerlei verwijten, aanvallend en beschuldigend. En ook over hoe onzeker en alleen ik mezelf voelde in die periode, net zoals hij zich niet gezien en niet begrepen voelde. Want daar zit bij hem ook pijn en verdriet over, iets waar ik dan  ook steeds mee geconfronteerd wordt. En dan kun je wel denken, dat je dat met een andere partner niet zult hebben omdat je daar opnieuw mee begint, maar ook bij iemand anders zal er nooit meer echt dat volste vertrouwen en die complete onbevangenheid zijn. Voor mijn gevoel dan althans. En dat hoeft voor een man die opnieuw begint niet anders te zijn. Stel hij gaat verder met een vrouw, die haar ex bedrogen heeft. Kan hij haar dan wel voor 100% vertrouwen? Zal zij hem niet ook gaan bedriegen?

Puinhoop, toch wel fijn dat hij het soort van probeerde op te biechten. En na aandringen. Ook mijn man loog hoor, bagatalliseert het en bleef deels liegen. Doodsbang dat ik weg zou gaan. Het ging bij hem dan ook om járen. Dus dat was niet niks. 

Dat er nu weer raar gedrag optreedt bij jouw man zou ik rapido bespreekbaar maken. Dat heb ik geleerd: Vraag. En vraag vooral door. 

Wat ik merk is dat ik door hier jullie verhalen te lezen of vragen, dat ik zelf wel weer getriggerd word in mijn boosheid of verdriet. Het is enerzijds fijn hier en anderzijds beter misschien om afstand te gaan nemen van het onderwerp vreemdgaan. Maar ik heb zelf zo veel gehad aan het forum. Dat gun ik een ander ook. Maar soms ...

Anna Cara schreef op 26-05-2021 om 08:33:

Lentebloem, natuurlijk niet leuk als iemand zo iets zegt. Los van dat jullie dit zelf bepalen. Maar zit er niet een kern in van wat je schoonzus zei? Het diepe vertrouwen is geschonden.  

Wellicht wel een kern hoor, maar dat hij geen leven meer bij mij zou hebben vind ik persoonlijk erg ver gaan. Overigens heb ik dat ook wel aan hem gevraagd, of hij het wel kon. Leven met mijn wantrouwen. Leven met mijn verdriet. Hij zegt dat hij dat wil en kan. Dat verdriet delen we ook, dat lijkt bij hem net zo intens als bij mij.

Nee, ik zal nooit meer zo blind iemand vertrouwen. Mijn man heeft ook gevraagd of ik niet gelukkiger zou kunnen worden met iemand anders omdat hij mij zoveel verdriet gedaan heeft en het vertrouwen weg is. Het verdriet hierom zal altijd blijven, hopelijk wel wat slijten natuurlijk, ook al zouden we uit elkaar gaan. Ik geloof niet dat ik gelukkiger met een andere man zou kunnen worden omdat diegene mij niet heeft bedrogen. Ik zal juist altijd op mijn hoede zijn denk ik. 

Mijn man had dat inderdaad wel. Met haar was hij van plan alles beter te doen. Opnieuw beginnen, een schone lei. Hij kon precies vertellen wat hij anders wilde doen, alleen (maar eigenlijk met haar). Achteraf had hij nu dan weer doodongelukkig met een baby geweest en had het patroon zich blijven herhalen. Hij denkt zelfs dat hij er nu dan niet meer geweest zou zijn. 

BellaDonna, mooi hoe jij dat schrijft. Die ga ik onthouden. Dat je op die manier een gesprek kan beginnen over dat het voor hem ook juist verwarrend moet zijn geweest. Die van mij zegt zich geen raad te hebben geweten en er maar gewoon mee door te zijn gegaan omdat hij dacht dat er geen weg terug was. Ik weet het niet, halverwege hun affaire heeft hij het zelf even afgekapt en haar zelf ook snel weer opgezocht. Dit roept bij mij regelmatig de vraag op of hij hierover eerlijk is, maar hij zegt dat het toch echt zo is. 
Wij proberen niet verwijtend met elkaar te praten, ik gooi hem niks voor zijn voeten en fileer hem niet. In het begin wel, maar daar schieten we helemaal niks mee op. Toch voelt hij zich soms niet gelijkwaardig omdat ik hem dit wel voor zijn voeten kan blijven gooien. Doe ik niet, maar dat is zijn gevoel. Zal ook moeten slijten en ook hij zal er vertrouwen in moeten krijgen dat ik dit niet doe.
Puinhoop, ga zo snel mogelijk het gesprek aan. Juist omdat je je niet als voetveeg moet laten behandelen! Hopelijk brengt een gesprek jullie weer dichter bij elkaar. Dikke knuffel! 

@puinhoop, niet met dit gevoel blijven lopen hoor! Bespreken, je onderbuikgevoel zal je serieus moeten nemen na alles.

Mijn man zei ook eerst alleen een paar keer gezoend te hebben, ik ben dat maar gewoon gaan navragen bij Truus. Bleek iets anders in elkaar te zitten. 

Door alle therapie en gesprekken denk ik nu juist dat ik wat wij nu hebben nooit met een ander kan bereiken. We zijn elkaar echt leren begrijpen. Dat is me ook veel waard. Als ik het huwelijk eindig weet ik niet of ooit nog zo veel energie in een relatie wil stoppen. Ook al kost het bloed zweet en tranen.

Lentebloem, dat zegt mijn man ook precies zo, dat hij zich geen raad wist en maar doorging met de affaire omdat hij ook dacht dat er geen weg meer terug was. Maar hij heeft echt nooit de intentie gehad om met haar een nieuw leven te beginnen. Hij wilde niet met haar en een stel jonge kinderen samen een nieuw gezin vormen. Maar bleef toch telkens zwichten voor haar toenaderingspogingen. 

Weet je, toen de affaire een half jaar gaande was, heb ik ze (wist ik pas achteraf, nadat alles uitgekomen was) betrapt terwijl ze met elkaar aan het Skypen waren. In die tijd was hij ook met een pre-studie bezig. Hij is er toen met de smoes eronderuit gekomen dat hij met een mede-studente uit zijn studiegroepje een module aan het afsluiten en evalueren was... Dus lang verhaal kort hij had er toen mee kunnen stoppen, maar hij was toen naar eigen zeggen nog te nieuwsgierig naar wat ze allemaal nog te bieden had, wilde nog meer ontdekken, experimenteren  met haar. Ook al zag hij toen mijn boosheid, pijn en verdriet omdat ik toen wel direct mijn vermoedens met hem heb besproken. Maar hij stak zijn kop in het zand daarvoor, draaide het zijn rug toe, ging er aan voorbij. En in het verdere verloop van het overspel, als hij weer eens ruzie had met haar, heeft hij een aantal keer wel een einde willen maken aan de affaire. Maar telkens kwam zij dan weer met mooie woorden, dat ze hem zo miste, dat ze het toch zo fijn hadden en dat ze wilde dat het weer was zoals in het begin van hun affaire, huilde ze tranen met tuiten, dan voelde hij zich weer soort van verantwoordelijk voor haar gevoel en verdriet, want hij liet haar zich dan verdrietig en down voelen en dan gaf hij maar weer toe. Maar hij begon er hoe langer hoe meer genoeg van te krijgen, van al dat gedoe, van het liegen, bedriegen...maar wist hij tegelijkertijd niet hoe hij het met mij op moest lossen, dacht zeker dat hij mij kwijt zou zijn, dat ik absoluut niet meer verder zou willen met hem, als hij het zou opbiechten.

En wat jij zegt, Mamame, zo is dat voor mij, voor ons ook. Dat wat wij nu hebben, kan ik nooit met een ander bereiken. Wij zijn elkaar ook veel beter gaan begrijpen, onze relatie heeft op een of andere manier veel meer verdieping gekregen, er is een grotere mate van openheid naar en verbinding met elkaar ontstaan. En in de basis is onze relatie immers altijd gelijkwaardig en goed geweest.

Puinhoop, 

Ik had het er gisteravond met mijn man nog over. 

Doordat ik veranderd ben, hem nog maar zelden een seconde terug laat gaan in te grillerig, onbetrouwbaar gedrag voelt hij zich veel fijner in zijn vel. Ik fluit hem linia directa terug. Eigenlijk net als bij een (groot) puber kind heb ik gemerkt. Ik ben enorm duidelijk geworden in mijn communicatie.

Linia directa grenzen gaan stellen helpt echt. 

Ken je de serie Oogappels? Compleet wat anders maar vanavond kwamen daar ook een paar raken grenzen in voor. Dat pas ik ook toe. En het werkt echt. Blijf praten met hem. Gooi dit open, ook al heb je er geen zin in. Bij mij ontbrak die zin ook een tijdje de afgelopen maanden hoor. Herken heel goed dat wat je bedoeld.

En ja ook ik had het de afgelopen weken moeilijk omdat ik wat merkte ( de proef ritten verrassing ) maar ondanks dat blijf ik heel dicht bij dat wat ik hoor, zie, voel en ruik.

Ben niet bang, want wat heb je te verliezen om het niet te doen?

@anna herken je gevoel wel hoor, ik lees ook stukken minder mee dan voorheen. Het bracht me soms terug naar een oud systeem. Vaal wil ik het er in mijn dagelijks leven ook niet meer over hebben om die reden. Dan kom ik hier toch even mee lezen en schrijven en staat mijn deurtje op een kiertje om hem dicht te doen. Maar de verhalen houden mij bij de les en dan hoop ik maar dat andere ook troost kunnen vinden bij mijn posts.. en schrijf ik weer mee. Omdat het voor mij echt mijn leven mede in een ander perspectief heeft gezet. 

Ik heb hier meer geleerd, dan van collega's, vrienden of ouders. En dan doel ik op : levenservaring. Mijn ouders hebben mij in een extreme vorm geleerd dat er alleen maar goede mensen zijn. Ik vraag me nog vaak af in wat voor sprookje hun mij opgevoed hebben. En ze doen het nog steeds.

Na het lezen van allerlei posts hierboven gaan er alarmbellen af. Dat dominant bejegenen en gevoel van 'zeuren' geven Puinhoop, dat deed mijn man ook na het uitkomen. Mijn man verborg daarmee de waarheid! Hij probeerde daarmee weg te komen van het onderwerp, weg van mijn gevoel dat er iets niet klopte. Ook wij gingen toen een weekendje weg en ik wilde toen onze relatie bespreekbaar maken. Want de sfeer was niet meer goed. Weer boos gedrag van hem. Ik voelde net als jij herkenning van ooit. Hij wilde niet praten, zei dat ik moest ophouden met zeiken en dwong zo af dat we het nergens over hadden. Ik ging erin mee maar er stond wel een 🐘 in de kamer. Later bleek dat hij dus wél weer contact had met Truus en kort daarvoor zelfs weer sex had gehad met haar. Ik heb nog steeds spijt dat ik niet mijn intuïtie heb gevolgd en door vroeg. Dussss... Ik denk dat je jouw intuïtie heel serieus moet gaan nemen. 

En dan. Ik lees veel dat de mannen wilden stoppen, maar Truus contact bleef zoeken. En dan door gingen. Niet konden stoppen, wel geprobeerd. Ook mijn man kwam daarmee. Zij dwong zich op. Zij werd verliefd. Zij bood sex aan etc. Alsof hij een slachtoffer is geweest. Maar sorry hoor. Heel eerlijk: ik denk dat de mannen liegen. Dat ze er hun eigen waarheid van hebben gemaakt. Dan is het minder erg? (van zichzelf. Voor ons). Het klopt vast wel dat Truus ze benaderde maar zij deden dat ook. Waarom denk ik dat? Mijn Truus vertelde het verhaal nl precies contra. Mijn man bleef haar benaderen. Hij was 'erger' zeg maar. Haar man was ook heel boos op mijn man want hij liet haar niet met rust had Truus gezegd. Dus. Wie spreekt de waarheid? 

Ik werd narrig als mijn man haar meer schuld gaf van weer vreemdgaan. Hoezo zei ik: Dwong ze jou weer in mijn gezicht te liegen. Dwong zij jou weer die hotelkamer in? Nee, dat waren jouw keuzes. Jij bent geen slachtoffer. Je koos ervoor. Jij had nee moeten blijven zeggen. 

Oh ja. Interessant detail is wel dat Truus hem bleef (blijft) benaderen. En nog dus soms voor de deur stond. En via Insta. Misschien sprak mijn man toch wel de waarheid 😉.