Schuldgevoel bij vreemdgaan?
Mijn (ex) vriendin gaat al maanden lang met een ander. We zijn 18 jaar samen en hebben 3 kinderen. Ze zegt nu dat ze geen gevoelens meer heeft maar ik heb niet het idee gehad dat dat echt zo was afgelopen 2 jaar. Samen behoorlijk wat overwonnen waaronder een vreselijke ziekte. Nu wilt ze van me af en wil ik dit eigenlijk niet, maar ik heb geen keus natuurlijk. Ik snap dat een nieuwe verliefdheid het altijd wint van een 18 jarige relatie met af en toe wel wat problemen maar zelden ruzie. Wat is jullie ervaring? Het lijkt net alsof ze de rollen nu omdraait en ik alles schuld ben. Ik kan niks meer goed doen. Heb helaas te lang gebedeld bij haar afgelopen maanden, niks geholpen uiteraard. Ze vind me alleen maar nog lastig. Ze toont wel nog vaak emoties bij me maar weet niet of dit komt door boosheid. Krijgen vreemdgangers wel eens spijt voor wat ze doen? Of is dit gewoon een verloren zaak?
MamaE schreef op 30-06-2023 om 17:25:
[..]
Das dan toch haar probleem? Dat hoef jij echt niet voor haar te gaan bekostigen.
Klinkt best wel als mid-life crisis dit. Niet weten wat ze wil, dan weer niet, dan weer wel, allerlei dure dingen kopen in de hoop daarvan gelukkig te worden, wel de lusten, niet de lasten van jou etc.
Jawel, als ze in gemeenschap van goederen zijn betaalt hij gewoon de helft mee.
Pief schreef op 30-06-2023 om 17:27:
[..]
Jawel, als ze in gemeenschap van goederen zijn betaalt hij gewoon de helft mee.
Tenzij je NU afspreekt dat zij (jouw helft van) de vakantiekosten aan jou terugbetaalt.
Er zijn mensen die zulke dingen doen onder het mom ‘Nu kan het nog.’
Ze hebben volgens TO geen samenlevingscontract. Dus is er geen gemeenschap van goederen.
IMI-x2 schreef op 30-06-2023 om 17:38:
[..]
Tenzij je NU afspreekt dat zij (jouw helft van) de vakantiekosten aan jou terugbetaalt.
We hebben niet eens een samenlevingscontract. Zij heeft maar heel weinig spaargeld en moet zometeen een eigen auto gaan kopen. Dus snap die uitgave gewoon niet. Ja mijn ouders vroegen of ik mee wilde. Ze betalen een deel mee zegt ze dan . De rest betaal ik dan zegt ze. Naja vind het moment erg ongepast. Had ook volgend jaar gekund. Gun haar het ff afschakelen wel. Gelukkig nog steeds geen contact gehad. Wel laatst nog gezeik dat ik nu opeens wel een kinderfeestje houdt voor mijn zoon. Nu kan alles wel opeens. Verwijten maken daar is ze op dit moment goed in. Ben bang om uberhaupt iets te doen. Eerst over mijn sporten, dan over het zwemmen met de kids, dan weer over het kinderfeestje en eergister vertelde ik haar dat ik misschien op mezelf wilde gaan beginnen met werk. Zegt ze ik heb je altijd gezegd dat je dat moest doen samen met mij. Jij opdrachten maken en ik de administratie. Toen wou je dat nooit. Nu opeens wel. Lijkt net of ze continu op de tenen wordt getrap terwijl ik daar geen bedoelingen bij heb. Wil alleen mezelf andere opstellen en veranderen. Heb haar ook gezegd dat kunnen we ook samen in de toekomst maar goed. Moet zeggen het no contact gaat me op zich redelijk af de laatste 2 dagen. Hopen dat ik het volhoudt en zij misschien toch iets gaat missen. Mag geen hoop meer hebben maar toch hou ik dat. Misschien denk ik er over 2 weken anders over. Ze wilde in eerste instantie geen 30 dagen is veel te lang zegt ze en wil niet blijven profiteren van jouw inkomen. Ze zegt we kunnen toch gewoon bellen blijven. Ik zeg nee voorlopig geen contact. Alleen voor de kids via mail. Ze wilt met absoluut niet zien en spreken maar nu ik no contact wilt komt ze met bellen? Geen hulp meer van mijn kant. Het is haar altijd makkelijk worden gemaakt. Nu mag ze eens op de blaren zitten. Ik vroeg haar nog of ze in de knoop zit. Toen zei ze maakt dat wat uit dan? Toen ik vertelde dat zulke mensen (haar nieuwe vriend) die zich zomaar mengt in een relatie ooit hun karma krijgt zei ze meteen. Hij krijgt alleen zijn karma als ik hem dump. Allemaal beetje dubbel
Ah, jullie zijn niet getrouwd. Dan kunnen jullie zonder problemen per direct de financiën scheiden. Open een nieuwe rekening en laat je salaris daar op storten. Haal jouw helft van de spaarrekening Dan gaat zij vanaf dat moment over haar uitgaven en jij over de jouwe, naar eigen goeddunken. Dat scheelt een hoop gedoe en ergernis.
Lees je eigen post eens terug. Merk je dat je nog steeds volop met haar bezig bent? Richt je op jezelf. Hoe kom JIJ de komende tijd door?
Beaver1984 schreef op 30-06-2023 om 17:51:
[..]
We hebben niet eens een samenlevingscontract.
Wel laatst nog gezeik dat ik nu opeens wel een kinderfeestje houdt voor mijn zoon. Nu kan alles wel opeens. Verwijten maken daar is ze op dit moment goed in. Ben bang om uberhaupt iets te doen. Eerst over mijn sporten, dan over het zwemmen met de kids, dan weer over het kinderfeestje en eergister vertelde ik haar dat ik misschien op mezelf wilde gaan beginnen met werk.
Serieus, 3 kinderen samen en niets geregeld in 18 jaar samenzijn? Wat hebben jullie slecht voor elkaar, en indirect voor de kinderen, gezorgd zeg.
En vwb de 2e alinea begrijp ik haar woorden wel als jij 16 jaar niets met en voor de kinderen (en haar) hebt gedaan of ondernomen en enkel met jezelf en je werk bezig was. Twee jaar en nu, nadat zij te kennen heeft gegeven een ander te hebben, veranderd daar echt niets meer aan hoor. Blijkbaar had jij het nodig zo hard te worden wakkergeschud voordat jij zelf in de gaten had dat jij je instelling en verantwoordelijkheden als vader moest veranderen. Snap dat dit nu voor jou een hard gelag is, maar ik begrijp deze vrouw en kinderen steeds beter.
Hoe kun je zelf niet begrijpen dat je oudste kinderen niets of weinig met jou hebben of willen doen bijvoorbeeld? Je mist echt een hoop zelfreflectie en zelfinzicht en kijkt alleen maar wat je NU (of in de afgelopen 2 jaar misschien) hebt gedaan, maar je vergeet gemakshalve even die andere 16 (zeer belangrijke) jaren!!!
RoodVruchtje schreef op 30-06-2023 om 18:43:
[..]
Serieus, 3 kinderen samen en niets geregeld in 18 jaar samenzijn? Wat hebben jullie slecht voor elkaar, en indirect voor de kinderen gezorgd zeg.
En vwb de 2e alinea begrijp ik haar woorden wel als jij 16 jaar niets met en voor de kinderen (en haar) hebt gedaan of ondernomen en enkel met jezelf en je werk bezig was. Twee jaar en nu, nadat zij te kennen heeft gegeven een ander te hebben, veranderd daar echt niets meer aan hoor. Blijkbaar had jij het nodig zo hard te worden wakkergeschud voordat jij zelf in de gaten had dat jij je instelling moest veranderen.
Hoe kun je zelf niet begrijpen dat je oudste kinderen niets of weinig met jou hebben of willen doen bijvoorbeeld? Je mist echt een hoop zelfreflectie en zelfinzicht en kijkt alleen maar wat je NU (of in de afgelopen 2 jaar misschien) hebt gedaan, maar je vergeet gemakshalve even die andere 16 jaren!!!
Naar mijn mening ben jij alleen maar bezig met het afzeiken van mij. Ik kijk niet meer in het verleden. Zouden meer mensen moeten doen. Ik heb mijn fouten gemaakt en die zijn niet meer terug te draaien. Probeer dit nu allemaal wel beter te doen. Ik heb wel het gezag geregeld bij de geboorte, maar das idd alles. Het is altijd makkelijk om iemand alles te verwijten na een relatiebreuk. Er zijn altijd 2 schuldigen. Ik ken mijn fouten. Betekent niet dat ik dit nu allemaal verdien op deze manier. Tuurlijk hoop ik dat we hier samen sterk uit gaan komen en dingen kunnen veranderen samen. Zolang er geen afstand gecreëerd wordt kun je elkaar niet missen. Ik heb alleen maar achter haar aangelopen. Vaak te lastig geweest. De laatste weken een stuk minder en heb ik haar proberen te ondersteunen/helpen. Heb al mijn fouten ook bij haar toegegeven. Ze denkt dat ik haar misschien niet meer gelukkig kan maken en dat ik weer een terugval krijg. Uiteindelijk moet blijken wat afstand gaat doen. Ze roept steeds dat ik veel beter verdien dan haar. Dus eigenlijk is het ook allemaal dubbel. Ze wijst me wel op mijn gebreken maar aan de andere kant vind ze dat ik beter verdien en roept ze waarom wil je mij nog. Iemand die zo is.
Beaver1984 schreef op 30-06-2023 om 19:15:
[..]
Naar mijn mening ben jij alleen maar bezig met het afzeiken van mij. Ik kijk niet meer in het verleden. Zouden meer mensen moeten doen. Ik heb mijn fouten gemaakt en die zijn niet meer terug te draaien. Probeer dit nu allemaal wel beter te doen. Ik heb wel het gezag geregeld bij de geboorte, maar das idd alles. Het is altijd makkelijk om iemand alles te verwijten na een relatiebreuk. Er zijn altijd 2 schuldigen. Ik ken mijn fouten. Betekent niet dat ik dit nu allemaal verdien op deze manier. Tuurlijk hoop ik dat we hier samen sterk uit gaan komen en dingen kunnen veranderen samen. Zolang er geen afstand gecreëerd wordt kun je elkaar niet missen. Ik heb alleen maar achter haar aangelopen. Vaak te lastig geweest. De laatste weken een stuk minder en heb ik haar proberen te ondersteunen/helpen. Heb al mijn fouten ook bij haar toegegeven. Ze denkt dat ik haar misschien niet meer gelukkig kan maken en dat ik weer een terugval krijg. Uiteindelijk moet blijken wat afstand gaat doen. Ze roept steeds dat ik veel beter verdien dan haar. Dus eigenlijk is het ook allemaal dubbel. Ze wijst me wel op mijn gebreken maar aan de andere kant vind ze dat ik beter verdien en roept ze waarom wil je mij nog. Iemand die zo is.
Lees al mijn posts eens terug en dan lees je dat ik jou helemaal niet enkel heb afgezeken! Ik hou je enkel een spiegel voor, gebaseerd op hetgeen je zelf hebt geschreven hier. En als je mijn bijdragen niet meer wilt lezen, voel je vrij mij te blokkeren.
Makkelijk gezegd om niet naar het verleden te kijken, maar beter dat je dat juist wél zou doen, want hoe jouw kinderen en zij nu richting jou reageren is juist het resultaat vanuit het verleden. Waarom zie je dat zelf nu niet? En die terugval is ook gebeurd en verviel je terug in je oude gedrag, dat kun je niet zomaar vergeten als partner (en kinderen zijnde).
En heel goed dat je het nu eindelijk onder ogen ziet, dat schept hoop voor de toekomst met wellicht een andere partner en zeker in de komende omgang met je kinderen. Blijf vooral ook aan jezelf werken, heel goed!
Steek je energie in jezelf, werk aan jezelf en aan de omgang met je kinderen, dat zou voor beide partijen namelijk goed zijn.
RoodVruchtje schreef op 30-06-2023 om 19:24:
[..]
Lees al mijn posts eens terug en dan lees je dat ik jou helemaal niet enkel heb afgezeken! Ik hou je enkel een spiegel voor, gebaseerd op hetgeen je zelf hebt geschreven hier. En als je mijn bijdragen niet meer wilt lezen, voel je vrij mij te blokkeren.
Makkelijk gezegd om niet naar het verleden te kijken, maar beter dat je dat juist wél zou doen, want hoe jouw kinderen en zij nu richting jou reageren is juist het resultaat vanuit het verleden. Waarom zie je dat zelf nu niet? En die terugval is ook gebeurd en verviel je terug in je oude gedrag, dat kun je niet zomaar vergeten als partner (en kinderen zijnde).
En heel goed dat je het nu eindelijk onder ogen ziet, dat schept hoop voor de toekomst met wellicht een andere partner en zeker in de komende omgang met je kinderen. Blijf vooral ook aan jezelf werken, heel goed!
Steek je energie in jezelf, werk aan jezelf en aan de omgang met je kinderen, dat zou voor beide partijen namelijk goed zijn.
Ik snap wat je bedoelt allemaal. Ik kan er niks meer aan veranderen. Ik hoop gewoon dat ik het haar mag bewijzen. Heb haar gevraagd of ze 30 dagen geen contact wil en ze zei niet gelijk nee. Misschien voor mezelf om haar uit mijn hoofd te zetten. Maar misschien heeft zij dan ook zoiets van hij kan het toch. Mij met rust laten. Niet meer zo dwingerig en aanwezig zijn. Als ze hier niet voor openstond had ze gelijk nee gezegd ik hoef geen tijd meer. Natuurlijk kan het ook zo zijn dat ze tegen die tijd zegt nee sorry. Of dat mijn gedachten misschien wel helemaal zijn veranderd. Maar nu vraag ik jou naar je eerlijke mening. Denk je dat een tijd geen contact haar misschien toch op andere gedachten kan zetten? Of zie ik weer dingen die niet gaan gebeuren? Ieder mens is natuurlijk anders
Beaver1984 schreef op 30-06-2023 om 19:36:
[..]
Maar nu vraag ik jou naar je eerlijke mening. Denk je dat een tijd geen contact haar misschien toch op andere gedachten kan zetten? Of zie ik weer dingen die niet gaan gebeuren? Ieder mens is natuurlijk anders
Ik ken haar niet, kan enkel afgaan op hetgeen jij hier schrijft en daarvan kan ik (tot op zekere hoogte) een beeld vormen. Op basis daarvan denk ik dat het voor haar echt klaar is, anders had ze jou wel meer toegelaten tijdens dit revalidatietraject, gezien het écht heftig moet zijn voor haar nu.
Uit ervaring herken ik ook haar emotionele momenten, het uitspreken van bepaalde zaken, maar jij haalt daar hoop uit, terwijl ik het (vanuit haar oogpunt) herken als verdriet (waarom nu wel en toen niet).
18 jaar relatie kan niemand zomaar naast zich neerleggen en kent vanuit alle kanten afscheid en verdriet. Verwar dat verdriet niet met valse hoop dat zij nog twijfelt ofzo. Ook mensen die uit een fysiek gewelddadige relatie komen hebben verdriet en missen soms nog die partner die hen alle hoeken van de kamer liet zien. Dat verdriet is niet uit liefde of ‘missen van’, maar puur ‘afscheid nemen van (gewenning?)’. Het is een proces waar jullie beiden doorheen zullen moeten helaas.
Geen contact is voor jou om haar een beetje los te kunnen laten. Om wat afstand te kunnen nemen. Geen middel om haar terug te winnen. Ik snap eigenlijk ook niet zo goed dat je dat nog wil. Neem die afstand voor jezelf. Er is echt een kans dat je er na die dertig dagen heel anders over denkt.
Als je niet in gemeenschap van goederen bent getrouwd, dan zou ik wel zo langzamerhand de financiën gaan scheiden. Je kunt dan kijken wat je aan haar en voor je kinderen wilt betalen zo lang je nog geen mediation hebt gedaan. Maar het is eigenlijk natuurlijk zo dat zij zelf nergens recht op heeft. Heel erg dom van haar, dat ze dit niet heeft geregeld. Is dat misschien de reden dat ze jou ook nog niet los durft te laten? Omdat ze zelf geen inkomen heeft?
Natuurlijk moet je hier billijk in zijn, je gaat haar niet zonder geld op straat zetten. Maar je hoeft ook niet te laten gebeuren dat ze een nieuwe auto koopt en allerlei andere grote uitgaven doet van jouw geld.
Pief schreef op 30-06-2023 om 19:50:
Geen contact is voor jou om haar een beetje los te kunnen laten. Om wat afstand te kunnen nemen. Geen middel om haar terug te winnen. Ik snap eigenlijk ook niet zo goed dat je dat nog wil. Neem die afstand voor jezelf. Er is echt een kans dat je er na die dertig dagen heel anders over denkt.
Als je niet in gemeenschap van goederen bent getrouwd, dan zou ik wel zo langzamerhand de financiën gaan scheiden. Je kunt dan kijken wat je aan haar en voor je kinderen wilt betalen zo lang je nog geen mediation hebt gedaan. Maar het is eigenlijk natuurlijk zo dat zij zelf nergens recht op heeft. Heel erg dom van haar, dat ze dit niet heeft geregeld. Is dat misschien de reden dat ze jou ook nog niet los durft te laten? Omdat ze zelf geen inkomen heeft?
Natuurlijk moet je hier billijk in zijn, je gaat haar niet zonder geld op straat zetten. Maar je hoeft ook niet te laten gebeuren dat ze een nieuwe auto koopt en allerlei andere grote uitgaven doet van jouw geld.
Ze gaat dalijk 60 procent inleveren per maand. En op dit moment onderschat ze dat. Kinderen die hoge levensstandaard hebben, zij heeft dat ook. Dus het wordt voor haar enorm inleveren. Financien zijn geen reden om bij elkaar te blijven. Maar ze moet zich wel realiseren dat het heel zwaar wordt. Dan roept ze steeds dat zie ik dan wel en is mijn probleem. Idd jouw probleem. Hypotheek van 2 ton dadelijk gefinancierd moet worden. Ze staart zich blind op toeslagen die ze krijgt als alleenstaande moeder. Maar het zijn geen redenen om niet te scheiden. En als ze daarna op hangende pootjes terug komt omdat het financieel niet te doen is hoeft het van mij niet meer.
Hoopte eigenlijk met geen contact haar terug te kunnen winnen. Maar ben er idd ook bang voor.
Die procenten zeggen eigenlijk helemaal niets, want het maakt nogal een verschil of het 60% van €10.000 is of van €3000.
Is het al zeker dat zij met haar salaris de hypotheek kan overnemen en werkt zij parttime of fulltime? Meer inkomen genereren lijkt mij niet zo moeilijk in deze tijd als zij nu parttime werkt. Voor de kinderen zal wel eea officieel geregeld moeten worden en afhankelijk daarvan gaat zij of KA van jou ontvangen of wordt het 50/50 co-ouderschap?
Het zal je verbazen dat mensen soms graag financieel willen en kunnen inleveren als ze het helemaal zelf moeten gaan doen en daarnaast ook gelukkiger zijn. Ik ben namelijk liever alleen met een stuk minder inkomsten, dan samen met iemand en €10.000 pm inkomen. Nu heb ik mezelf nooit financieel afhankelijk gemaakt van een partner, dus dat scheelt 😉
RoodVruchtje schreef op 30-06-2023 om 19:47:
[..]
Ik ken haar niet, kan enkel afgaan op hetgeen jij hier schrijft en daarvan kan ik (tot op zekere hoogte) een beeld vormen. Op basis daarvan denk ik dat het voor haar echt klaar is, anders had ze jou wel meer toegelaten tijdens dit revalidatietraject, gezien het écht heftig moet zijn voor haar nu.
Uit ervaring herken ik ook haar emotionele momenten, het uitspreken van bepaalde zaken, maar jij haalt daar hoop uit, terwijl ik het (vanuit haar oogpunt) herken als verdriet (waarom nu wel en toen niet).
18 jaar relatie kan niemand zomaar naast zich neerleggen en kent vanuit alle kanten afscheid en verdriet. Verwar dat verdriet niet met valse hoop dat zij nog twijfelt ofzo. Ook mensen die uit een fysiek gewelddadige relatie komen hebben verdriet en missen soms nog die partner die hen alle hoeken van de kamer liet zien. Dat verdriet is niet uit liefde of ‘missen van’, maar puur ‘afscheid nemen van (gewenning?)’. Het is een proces waar jullie beiden doorheen zullen moeten helaas.
Als we over het vreemdgaan praten en haar nieuwe partner erbij betrekken roept ze steeds : zie je wel dat je me niet kunt vergeven. Of je verandert niet. Maar wat maakt dat voor haar nog uit dan? Ze denkt dat ik het ff allemaal kan vergeven in 3 maanden tijd. Met haar revalidatie wilde ze me de 2e dag naar het ziekenhuis laten komen met de kids. Toen zei ze ook nog dan kunnen we samen naar huis rijden. Daar heeft haar moeder uiteindelijk een stokje voor gestoken, die riep toen je geeft die jongen alleen maar hoop en dat ga je niet doen.
Beaver1984 schreef op 30-06-2023 om 20:11:
[..]
Als we over het vreemdgaan praten en haar nieuwe partner erbij betrekken roept ze steeds : zie je wel dat je me niet kunt vergeven. Of je verandert niet. Maar wat maakt dat voor haar nog uit dan? Ze denkt dat ik het ff allemaal kan vergeven in 3 maanden tijd. Met haar revalidatie wilde ze me de 2e dag naar het ziekenhuis laten komen met de kids. Toen zei ze ook nog dan kunnen we samen naar huis rijden. Daar heeft haar moeder uiteindelijk een stokje voor gestoken, die riep toen je geeft die jongen alleen maar hoop en dat ga je niet doen.
Daar, haar moeder ziet dus al dat je valse hoop hebt!
Dat je met de kinderen naar het ziekenhuis zou komen, dat zie ik deels toch als jouw verantwoordelijkheid als vader zijnde.
En lees mijn stukje over afscheid nemen uit gewenning nog even terug, daar hebben zowel jij als zij een nieuwe weg in te zoeken. Nu was het haar moeder die er een stokje voor stak, daarin moeten jullie dus zelf, los van elkaar, een nieuwe weg in zien te vinden.
