partner ziet mijn kinderen niet zitten maar wil mij wel
Hallo,
het is al even dat ik ermee loop en niet weet wat best te doen. Ik ben gescheiden en heb 3 kinderen (2 puberjongens en 1 dochter lagere school leeftijd). Ik heb m'n partner 2 jaar geleden leren kennen, meteen beide stapelverliefd. Naar mijn gevoel wilde hij snel te hard gaan, sprak van de 1e dag al van snel samenwonen. Na een paar maanden wilde hij een huis samen kopen (zaten in LAT), ik liep op roze wolken en gaf toe. Eens getekend overviel me een raar gevoel; het klopte precies niet, zeker omdat hij vroeg te erven (ipv m'n eigen kinderen). Ik heb alles gedaan zodat ik alleen het huis kon kopen, wilde geen binding meer met hem, ik was bang en heb gebroken. Even erna miste ik hem teveel en terug aangemaakt, intussen alleen gekocht en verhuisd. Na een half jaar kocht hij zelf een huis, in dezelfde stad als mij. Ok, een LAT relatie nog steeds waarbij we vaak samen waren bij mij en één dag in het weekend als de kinderen er waren. Hij leek jaloers op m'n kinderen, gaf hen niet veel aandacht (omdat hij verlegen is zei hij) en duidelijk erg op z'n centen (bv hij zou een taart meebrengen voor verjaardag zoon, kwam af met een reeds half opgegeten taart!). Heb hem vaak geduid op z'n proberen te profiteren bij mij (hele dag komen eten, was doen,..). Na veel tijd en druk van mijn kant is dit ok nu. Kinderen voelden zich niet goed bij z'n aanwezigheid, partner zei hen amper iets, wel eens voetballen samen maar leek erop dat het niet voor de kinderen was, wel omdat hij iets aan z'n conditie wilde doen. Deed vaak dingen uit eigenbelang vond ik. Vaak smoesjes en excuses.
Ineens (vrij kort na z'n eigen verhuis) trok hij zoch terug precies, weinig engagement. Kwam precies enkel voor het plezier en om z'n eenzaamheid op te vullen. Ontkende hij. Deed de afwas niet meer of even helpen in de tuin. Even later wilde ik een gesprek erover openen maar ik stootte op onbegrip, een muur. Hij draaide het om, stond te lachen toen ik me erover opwond. Vreemd vond ik dit. Heb gebroken, even later weer samen.. Maar ik wilde hem weghouden van de kinderen deze keer. Hij had ook gezegd dat hij kinderen niet aankon maar mij wel graag heeft. Affectie nodig en eenzaam verklapte hij. En zo moeilijk om een vrouw te vinden die zo nauw aansluit bij hem zei hij. Hij zou liever op deze manier verder doen: zonder kinderen afspreken, en als ze groter zijn ze wel een andere visie op hem zouden hebben en ze "toch niet meer thuis zouden wonen".
In al die tijd heb ik geregeld gebroken maar hem toch weer genomen. Wss is dit verkeerd.. maar zie hem nog (te) graag. Telkens als ik schrok van een vreemde reactie (bv even me time nodig nadat de kids weer naar de vader waren, dan gaslightte hij me)
En ik heb het gevoel: als hij m'n kinderen niet "wil", respecteert hij me niet. Definitief breken of verder LATTEN (zonder kinderen)? Recent gaf hij aan dat ik in alles mag beslissen: terug afspreken met de kinderen is goed voor hem. Maar dan zie ik hem weer in hetzelfde want hij draait het om: de kinderen staan niet open voor mij, ik moet dus niets doen of initiatief nemen. Dat vind ik niet juist. Samenwonen in mijn kindvrije week wil hij wel, met de kinderen ziet hij niet echt zitten. De lusten maar niet de lasten?
M'n kinderen zijn nu tegen hem ("heb je nu eindelijk het contact verbroken met hem? het klopt niet mama") (ze zien hem niet meer nu), m'n familie en hele omgeving zeggen afstand te nemen van hem, wantrouwen.
Een objectieve visie graag. Bedankt om alles te lezen.
Oh inderdaad!
De herinneringen komen terug. Bij de eerste lockdown kwam hij hier voor een maand logeren. Hij begon m'n vrijheid wat te beperken en ik dacht dat ik gewoon nood had aan me-time. Ik kreeg hem niet buiten toen ik vroeg te vertrekken.. Ben je bang nu omdat ik niet weg wil vroeg hij me? Ik zei nee, als je niet vertrekt bel ik de politie gewoon. Toen vertrok hij.
Ik heb m'n weekend gepland en met vrienden afgesproken. Tegen dan zeg ik het. Hopelijk zonder gevolgen..
Bedankt! Ik heb dat duwtje of die klik gekregen dankzij jullie reacties, en om het zo zwart op wit te zien.
Kiddies3,
Je gaat nog vele malen het gevoel krijgen, "Ik verbeeld het me". En misschien dat je zelfs de vergissing maakt, toch weer contact met hem op te nemen. Wees dan niet te hard voor jezelf. Dat hoort allemaal bi dit proces je los te maken van hem. Je gaat vanzelf merken op gegeven moment dat je je slechter voelt als er weer wel even contact is geweest, dan nu dat er geen contact is.
Ik ben nu 5 jaar weg van mijn ex-partner. Nu pas, kan ik echt zeggen: Ik ben er echt los van. Maaaaaaaaaaar. Ik ben er ook 23 jaar bij geweest. Dus vergelijk dat niet.
Het gaat je lukken. Wees lief voor jezelf. en zie dat je een goed mens bent. En dat je niemand zijn goedkeuring daarbij nodig hebt.
Tegen dan, zeg ik het? Wat? En wat hopelijk zonder gevolgen?
Pippeltje schreef op 14-04-2021 om 13:21:
Tegen dan, zeg ik het? Wat? En wat hopelijk zonder gevolgen?
Dat ik breek en ook het contact.
En hoop dat hij dit kan respecteren en me dan gerustlaat
kiddies3 schreef op 14-04-2021 om 13:23:
[..]
Dat ik breek en ook het contact.
En hoop dat hij dit kan respecteren en me dan gerustlaat
Kiddies3,
Probeer aan jouzelf te denken. Niet aan hem. Het maakt niet uit of hij dat respecteerd. Als jij beslist dat jij geen contact meer wil, dan heeft hij dat te respecteren. Hij heeft dan geen keus......
Ben je bang dat hij dan contact met je gaat afdwingen?
Ja, dat is het. Of dat hij aan de deur zal staan of vanalles zal uitvinden om af te spreken en me zal overdonderen met berichten (de eerste momenten niet denk ik). Heb stalking gehad met ex man..
maar mss loopt het zo'n vaart wel niet met hem nu. Hij moet het inderdaad respecteren.
En doet hij dat niet, dan weet je eens te meer dat je maar beter van hem af bent, en dan kan je maatregelen nemen om te zorgen dat zich alsnog bij de feiten neerlegt (ik mag aannemen dat ook in Vlaanderen - want je bent Belgische, toch? - de politie kan optreden tegen stalkende exen)
Groeten,
Temet
Temet schreef op 14-04-2021 om 14:36:
En doet hij dat niet, dan weet je eens te meer dat je maar beter van hem af bent, en dan kan je maatregelen nemen om te zorgen dat zich alsnog bij de feiten neerlegt (ik mag aannemen dat ook in Vlaanderen - want je bent Belgische, toch? - de politie kan optreden tegen stalkende exen)
Groeten,
Temet
dat is waar, dank je wel.
ik ben idd Belgische. En bij ex man een klacht neergelegd destijds. De angst komt in me op maar hoeft inderdaad niet.
Het lijkt mij niet verstandig hem nog even te testen aangaande de erfenis.
De kinderen geven aan hem niet te vertrouwen, dat zou toch genoeg moeten zijn om hem niet meer binnen te halen.
kiddies3 schreef op 14-04-2021 om 16:16:
[..]
dat is waar, dank je wel.
ik ben idd Belgische. En bij ex man een klacht neergelegd destijds. De angst komt in me op maar hoeft inderdaad niet.
Maar ik snap jou angst maar al te goed.... Lastig joh. Ik zal voor je duimen dat het niet zover zal komen als je definitief besluit die man te weren.
Mijn kinderen zijn weg naar de vader, vrij weekend. Wanneer afspreken vroeg hij? Ik heb dan gezegd dat ik niet meer wil afspreken. Dingen die niet goed aanvoel(d)en en vooral geen toekomst met de kinderen. Ik wilde niet ingaan op details, hij kent ze eigenlijk. Hij antwoordde zeer voorspelbaar: had ik zien aankomen. Even later zijn antwoord dat hij me begrijpt (zegt hij altijd) en dat we beiden zeker bijgeleerd hebben en hij een nieuwe ervaring had gehad met iemand met kinderen. Hoe hij het exact beschreef is eigenlijk (want dat zei hij paar keer): je kinderen staan niet open voor een partner, het ligt niet aan mij en je zal geen partner vinden want de kinderen gaan die weigeren. (Is niet waar. Ze willen hém niet)
Nu geen contact meer maar komt nog volgens mij. Als ik het uitmaak gaat er een dag over en dan weer proberen binnen te raken waarbij ik bezwijk weer. Ik ben helemaal overtuigd nu. Zal niet meer ingaan op enig verzoek van hulp ook. Zoveel gedaan voor hem maar niets terug gehad!
vriendin vond z'n antwoord best pijnlijk. Zoveel op m'n kap geleefd, gemakkelijk zo. En dat ik deze ervaring niet had moeten meemaken.
Mezelf doet het niet zoveel. Al zware verwerking gehad begin dit jaar waardoor ik me emotioneel ben gaan losmaken van hem eigenlijk, bleef de verslaving een beetje..
Zijn spullen liggen hier nog. Zolang hij die niet vraagt ziet hij nog hoop denk ik.
Wat ik vrees: me zwart maken bij de gemeenschappelijke vrienden. Hij sprak vaak kwaad van zijn vrienden (die geregeld hulp weigerden, ik begrijp nu beter waarom) .
Wat ik me afvroeg, zou hij beseffen wat hij me (en anderen) aandeed? Bewust gedaan?
Hij laat me los en aanvaardt het alsof het niets is.. al een teken eigenlijk dat het geen echte liefde is denk ik dan..
Het klinkt eerder als een vorm van egobescherming. Zou je liever zien dat hij in tranen uitbarst over zoveel verlies, het verlies van jou gezelschap en liefde? Nee, daar koop je echt niets voor. Terwijl het hem zeker veel kost al is het maar het opgeven van een beetje warmte en bij elkaar horen samen met jou. Maar dat uiten maakt het voor hem veel zwaarder.
En ook het argument dat het aan jou kinderen ligt dat ze jou geen nieuwe partner gunnen, laat dat bij hem. Dat is nou voor hem om er persoonlijk niet teveel pijn van te hebben.
Laat dat gewoon bij hem en doe geen moeite om dat 'recht te zetten'. Die verantwoordelijkheid heb je niet. Hij gaat om met zichzelf niet met jou. HIj probeert de landing zachter te maken. Dat is zijn recht.
En ik zou zoooo graag willen dat hij het begrijpt en inziet. Z'n vader narcist zegt hij altijd, maar hij is zelf zo!
Heeft geen zin waarschijnlijk om het hem proberen te doen inzien maar het is zeer frustrerend vind ik.
En dan te bedenken dat hij wilde trouwen (periode huis samen kopen vooral) en nu doen alsof : ik begrijp het, salut en de kost..
"En ik zou zoooo graag willen dat hij het begrijpt en inziet." Laat dat los! Ik begrijp je hoor, dat zou erkenning voor jou betekenen maar hij kan dat niet en zo hij het zou toegeven dan is het weer een nieuwe manipulatie waarbij hij daarna evengoed door zou gaan met andere manipulaties.
Je doet het goed. Je weet nu wat er gaat volgen: hij wacht even, gaat dan op je in praten meestal ging je dan overstag. Omdat je niet reageert (hoop ik) zal hij nog meer dingen ondernemen deze keer misschien. Ja hij zal je misschien zwart maken bij bekenden. Misschien kan je van te voren al bij die mensen aangeven dat je verwacht dat dat misschien gaat gebeuren?
Voor nu zou ik een zinnetje nemen (bijv. 'nee ik stop er nu mee'') en dat blijven herhalen als je nog contact met hem zou hebben (zelf nooit zoeken en het liefst alles negeren) Niets meer gaan uitleggen, dat geeft hem weer een voet tussen de deur.
Ik raad je aan zijn spullen in een grote doos te doen, een moment af te spreken en ze op de afgesproken tijd voor je deur te zetten. Zorg dat er dan een vriendin bij je is, die er ook op let dat er niet weer een heel gesprek ontstaat. block hem daarna van alles.
Je bent sterk en goed bezig. Goed gedaan joh. Blijf hier posten bij elk moeilijk moment
