partner ziet mijn kinderen niet zitten maar wil mij wel

Waarom wil je hem iets doen inzien? Als je ervan uitgaat dat het toch niets wordt en je ook geen vriendschappelijk contact gaat onderhouden is alle energie die je nog aan hem spendeert feitelijk verspild.

Saluut en de kost dus, inderdaad.

Groeten,

Temet

kiddies3 schreef op 12-04-2021 om 11:35:

Hallo,

het is al even dat ik ermee loop en niet weet wat best te doen. Ik ben gescheiden en heb 3 kinderen (2 puberjongens en 1 dochter lagere school leeftijd). Ik heb m'n partner 2 jaar geleden leren kennen, meteen beide stapelverliefd. Naar mijn gevoel wilde hij snel te hard gaan, sprak van de 1e dag al van snel samenwonen. Na een paar maanden wilde hij een huis samen kopen (zaten in LAT), ik liep op roze wolken en gaf toe. Eens getekend overviel me een raar gevoel; het klopte precies niet, zeker omdat hij vroeg te erven (ipv m'n eigen kinderen). Ik heb alles gedaan zodat ik alleen het huis kon kopen, wilde geen binding meer met hem, ik was bang en heb gebroken. Even erna miste ik hem teveel en terug aangemaakt, intussen alleen gekocht en verhuisd. Na een half jaar kocht hij zelf een huis, in dezelfde stad als mij. Ok, een LAT relatie nog steeds waarbij we vaak samen waren bij mij en één dag in het weekend als de kinderen er waren. Hij leek jaloers op m'n kinderen, gaf hen niet veel aandacht (omdat hij verlegen is zei hij) en duidelijk erg op z'n centen (bv hij zou een taart meebrengen voor verjaardag zoon, kwam af met een reeds half opgegeten taart!). Heb hem vaak geduid op z'n proberen te profiteren bij mij (hele dag komen eten, was doen,..). Na veel tijd en druk van mijn kant is dit ok nu. Kinderen voelden zich niet goed bij z'n aanwezigheid, partner zei hen amper iets, wel eens voetballen samen maar leek erop dat het niet voor de kinderen was, wel omdat hij iets aan z'n conditie wilde doen. Deed vaak dingen uit eigenbelang vond ik. Vaak smoesjes en excuses.

Ineens (vrij kort na z'n eigen verhuis) trok hij zoch terug precies, weinig engagement. Kwam precies enkel voor het plezier en om z'n eenzaamheid op te vullen. Ontkende hij. Deed de afwas niet meer of even helpen in de tuin. Even later wilde ik een gesprek erover openen maar ik stootte op onbegrip, een muur. Hij draaide het om, stond te lachen toen ik me erover opwond. Vreemd vond ik dit. Heb gebroken, even later weer samen.. Maar ik wilde hem weghouden van de kinderen deze keer. Hij had ook gezegd dat hij kinderen niet aankon maar mij wel graag heeft. Affectie nodig en eenzaam verklapte hij. En zo moeilijk om een vrouw te vinden die zo nauw aansluit bij hem zei hij. Hij zou liever op deze manier verder doen: zonder kinderen afspreken, en als ze groter zijn ze wel een andere visie op hem zouden hebben en ze "toch niet meer thuis zouden wonen".

In al die tijd heb ik geregeld gebroken maar hem toch weer genomen. Wss is dit verkeerd.. maar zie hem nog (te) graag. Telkens als ik schrok van een vreemde reactie (bv even me time nodig nadat de kids weer naar de vader waren, dan gaslightte hij me)

En ik heb het gevoel: als hij m'n kinderen niet "wil", respecteert hij me niet. Definitief breken of verder LATTEN (zonder kinderen)? Recent gaf hij aan dat ik in alles mag beslissen: terug afspreken met de kinderen is goed voor hem. Maar dan zie ik hem weer in hetzelfde want hij draait het om: de kinderen staan niet open voor mij, ik moet dus niets doen of initiatief nemen. Dat vind ik niet juist. Samenwonen in mijn kindvrije week wil hij wel, met de kinderen ziet hij niet echt zitten. De lusten maar niet de lasten?

M'n kinderen zijn nu tegen hem ("heb je nu eindelijk het contact verbroken met hem? het klopt niet mama") (ze zien hem niet meer nu), m'n familie en hele omgeving zeggen afstand te nemen van hem, wantrouwen.

Een objectieve visie graag. Bedankt om alles te lezen.

ik vind dit lastig om hier over te praten maar voel dat ik het moet delen om je te waarschuwen aangezien mijn moeder (3kids) ook te maken heeft gehad met zulke mannen 

aldus kan ik praten van de kant van het kind ik ben nu 25 en heb nogsteeds mentale littekens aan zo'n situatie overgehouden ik was toen de leeftijd 10 tot 13 nu praat ik over 1 man maar we hebben daarna nog 2 van zulke meegemaakt

hij wil de mama wel maar de kinderen niet het begint precies zo 

er word geen aandacht gegeven aan de kids en de man liegt waarom zoals inderdaad hij is verlegen(maar dat is het geval niet)

uiteindelijk komt er schijn aangezien mijn moeder die mannen er wel eens op gewezen had dan gaan ze doen alsof ze om ons geven als kinderen 

Dan komt jaloezie en begint de man naar te reageren naar de kinderen buiten moeders zicht om wij zeiden dat dan wel tegen mijn moeder maar hij kon zooo extreem goed liegen en manipuleren 

Dan komt er woede van de man naar de vrouw toe en de kinderen 

soms is de vrouw zo verliefd dat ze naar een langere tijd relatie volhouden ze niet inziet dat de kinderen last hebben van de man en dat de man steeds meer aandacht van de vrouw vraagt waardoor de kinderen steeds minder aandacht krijgen zonder dat de moeder dit door heeft

uiteindelijk in sommige scenario's zoals die van mij word de man geweldadig en bezitterig over de moeder en is enorm gemeen streng en bazig over de kinderen 

wij werden op een gegeven moment mentaal beïnvloed gehersenspoeld en geïntimideerd door hem zonder dat mijn  moeder echt doorhad hoe ernstig het was en hoever zij al in zijn plan was meegetrokken hij wou haar natuurlijk voor zichzelf 

Het staat hier allemaal een beetje door elkaar maar ik probeer het van mijn eigen situatie uit te leggen waar ik dus het kind was in de situatie 

ik wil er gewoon voor waarschuwen houd je ogen open want dit verhaal van jou geeft mij gelijk flashbacks het was bij ons ook zo begonnen en al had mijn moeder in het begin ook twijfels werd zo door verliefdheid en leugens toch gehersenspoeld waardoor dit allemaal bij ons kon gebeuren 

er is daarna nog meer gebeurd en ik praat niet over 1 man nee over zeker 3 van dezelfde soort achter elkaar 

ik kan niet alle details vertellen omdat ze te gruwlijk zijn en ik je ook niet bang wil maken 

laat ik het zo zeggen na 4 jaar zn plannetje uitgestippeld te hebben met hoe hij ons allemaal voorloog om toch maar met mn moeder te zijn en het plannetje van mijn moeder tegen ons uitspelen (liegen over dingen die we hadden gedaan waardoor hij ons ook een klap gaf) , na 4 jaar dus vond er een gijzeling plaats niet alleen dat we hebben extreem veel dingen moeten meemaken dat moment en het was gewoon overleven dat moment en laat ik zeggen hij vond het alles behalve erg om ons kinderen die avond uitteschakelen en mijn moeder in elkaar geslagen voor zichzelf te houden dit is nog lang niet alles maar de rest is niet van toepassing goddank dat we nog leven 

dit is gewoon een gil van mij naar jou kijk alsjeblieft uit ik krijg rillingen van je verhaal want ik herken precies hetzelfde 

nu weet ik dat mensen gaan zeggen dit verhaal is heftig maar het is niet bij iedereen zo daarop wil ik antwoorden dat precies hoe de situatie van kiddies3 staat beschreven dit is precies hoe het allemaal bij ons ook begon ALLE 3 de mannen 

nogmaals ik heb gruwelijke dingen meegemaakt die er misschien niet toe doen maar ik wil je waarschuwen alsjeblieft kijk hier mee uit ik heb het jaren lang meegemaakt en zien gebeuren en herken dat soort mannen maar al te goed

die man leek in het begin ook normaal maar de jaloezie werd extreem en te groot

luister en man die jou wil maar duidelijk moeite heeft met je kinderen ALLERMBELLEN RED FLAGSS‼️‼️🟥

Nogmaals dit wil niet zeggen dat het ook persee bij jou gaat gebeuren

maar wees op je hoede en wees optijd daarmee

misschien draait hij bij maar zo niet onthoud dan goed dit bericht 

ik gun je alle geluk en liefde toe ❤

kiddies3 schreef op 12-04-2021 om 11:35:

Hallo,

het is al even dat ik ermee loop en niet weet wat best te doen. Ik ben gescheiden en heb 3 kinderen (2 puberjongens en 1 dochter lagere school leeftijd). Ik heb m'n partner 2 jaar geleden leren kennen, meteen beide stapelverliefd. Naar mijn gevoel wilde hij snel te hard gaan, sprak van de 1e dag al van snel samenwonen. Na een paar maanden wilde hij een huis samen kopen (zaten in LAT), ik liep op roze wolken en gaf toe. Eens getekend overviel me een raar gevoel; het klopte precies niet, zeker omdat hij vroeg te erven (ipv m'n eigen kinderen). Ik heb alles gedaan zodat ik alleen het huis kon kopen, wilde geen binding meer met hem, ik was bang en heb gebroken. Even erna miste ik hem teveel en terug aangemaakt, intussen alleen gekocht en verhuisd. Na een half jaar kocht hij zelf een huis, in dezelfde stad als mij. Ok, een LAT relatie nog steeds waarbij we vaak samen waren bij mij en één dag in het weekend als de kinderen er waren. Hij leek jaloers op m'n kinderen, gaf hen niet veel aandacht (omdat hij verlegen is zei hij) en duidelijk erg op z'n centen (bv hij zou een taart meebrengen voor verjaardag zoon, kwam af met een reeds half opgegeten taart!). Heb hem vaak geduid op z'n proberen te profiteren bij mij (hele dag komen eten, was doen,..). Na veel tijd en druk van mijn kant is dit ok nu. Kinderen voelden zich niet goed bij z'n aanwezigheid, partner zei hen amper iets, wel eens voetballen samen maar leek erop dat het niet voor de kinderen was, wel omdat hij iets aan z'n conditie wilde doen. Deed vaak dingen uit eigenbelang vond ik. Vaak smoesjes en excuses.

Ineens (vrij kort na z'n eigen verhuis) trok hij zoch terug precies, weinig engagement. Kwam precies enkel voor het plezier en om z'n eenzaamheid op te vullen. Ontkende hij. Deed de afwas niet meer of even helpen in de tuin. Even later wilde ik een gesprek erover openen maar ik stootte op onbegrip, een muur. Hij draaide het om, stond te lachen toen ik me erover opwond. Vreemd vond ik dit. Heb gebroken, even later weer samen.. Maar ik wilde hem weghouden van de kinderen deze keer. Hij had ook gezegd dat hij kinderen niet aankon maar mij wel graag heeft. Affectie nodig en eenzaam verklapte hij. En zo moeilijk om een vrouw te vinden die zo nauw aansluit bij hem zei hij. Hij zou liever op deze manier verder doen: zonder kinderen afspreken, en als ze groter zijn ze wel een andere visie op hem zouden hebben en ze "toch niet meer thuis zouden wonen".

In al die tijd heb ik geregeld gebroken maar hem toch weer genomen. Wss is dit verkeerd.. maar zie hem nog (te) graag. Telkens als ik schrok van een vreemde reactie (bv even me time nodig nadat de kids weer naar de vader waren, dan gaslightte hij me)

En ik heb het gevoel: als hij m'n kinderen niet "wil", respecteert hij me niet. Definitief breken of verder LATTEN (zonder kinderen)? Recent gaf hij aan dat ik in alles mag beslissen: terug afspreken met de kinderen is goed voor hem. Maar dan zie ik hem weer in hetzelfde want hij draait het om: de kinderen staan niet open voor mij, ik moet dus niets doen of initiatief nemen. Dat vind ik niet juist. Samenwonen in mijn kindvrije week wil hij wel, met de kinderen ziet hij niet echt zitten. De lusten maar niet de lasten?

M'n kinderen zijn nu tegen hem ("heb je nu eindelijk het contact verbroken met hem? het klopt niet mama") (ze zien hem niet meer nu), m'n familie en hele omgeving zeggen afstand te nemen van hem, wantrouwen.

Een objectieve visie graag. Bedankt om alles te lezen.

die zin van de kinderen trouwens die voelden ik hard binnen komen

"het klopt niet mama"

Dit waren mijn exacte woorden na mijn moeder toe weet ik nog heel goed..

kiddies3 schreef op 12-04-2021 om 11:35:

Hallo,

het is al even dat ik ermee loop en niet weet wat best te doen. Ik ben gescheiden en heb 3 kinderen (2 puberjongens en 1 dochter lagere school leeftijd). Ik heb m'n partner 2 jaar geleden leren kennen, meteen beide stapelverliefd. Naar mijn gevoel wilde hij snel te hard gaan, sprak van de 1e dag al van snel samenwonen. Na een paar maanden wilde hij een huis samen kopen (zaten in LAT), ik liep op roze wolken en gaf toe. Eens getekend overviel me een raar gevoel; het klopte precies niet, zeker omdat hij vroeg te erven (ipv m'n eigen kinderen). Ik heb alles gedaan zodat ik alleen het huis kon kopen, wilde geen binding meer met hem, ik was bang en heb gebroken. Even erna miste ik hem teveel en terug aangemaakt, intussen alleen gekocht en verhuisd. Na een half jaar kocht hij zelf een huis, in dezelfde stad als mij. Ok, een LAT relatie nog steeds waarbij we vaak samen waren bij mij en één dag in het weekend als de kinderen er waren. Hij leek jaloers op m'n kinderen, gaf hen niet veel aandacht (omdat hij verlegen is zei hij) en duidelijk erg op z'n centen (bv hij zou een taart meebrengen voor verjaardag zoon, kwam af met een reeds half opgegeten taart!). Heb hem vaak geduid op z'n proberen te profiteren bij mij (hele dag komen eten, was doen,..). Na veel tijd en druk van mijn kant is dit ok nu. Kinderen voelden zich niet goed bij z'n aanwezigheid, partner zei hen amper iets, wel eens voetballen samen maar leek erop dat het niet voor de kinderen was, wel omdat hij iets aan z'n conditie wilde doen. Deed vaak dingen uit eigenbelang vond ik. Vaak smoesjes en excuses.

Ineens (vrij kort na z'n eigen verhuis) trok hij zoch terug precies, weinig engagement. Kwam precies enkel voor het plezier en om z'n eenzaamheid op te vullen. Ontkende hij. Deed de afwas niet meer of even helpen in de tuin. Even later wilde ik een gesprek erover openen maar ik stootte op onbegrip, een muur. Hij draaide het om, stond te lachen toen ik me erover opwond. Vreemd vond ik dit. Heb gebroken, even later weer samen.. Maar ik wilde hem weghouden van de kinderen deze keer. Hij had ook gezegd dat hij kinderen niet aankon maar mij wel graag heeft. Affectie nodig en eenzaam verklapte hij. En zo moeilijk om een vrouw te vinden die zo nauw aansluit bij hem zei hij. Hij zou liever op deze manier verder doen: zonder kinderen afspreken, en als ze groter zijn ze wel een andere visie op hem zouden hebben en ze "toch niet meer thuis zouden wonen".

In al die tijd heb ik geregeld gebroken maar hem toch weer genomen. Wss is dit verkeerd.. maar zie hem nog (te) graag. Telkens als ik schrok van een vreemde reactie (bv even me time nodig nadat de kids weer naar de vader waren, dan gaslightte hij me)

En ik heb het gevoel: als hij m'n kinderen niet "wil", respecteert hij me niet. Definitief breken of verder LATTEN (zonder kinderen)? Recent gaf hij aan dat ik in alles mag beslissen: terug afspreken met de kinderen is goed voor hem. Maar dan zie ik hem weer in hetzelfde want hij draait het om: de kinderen staan niet open voor mij, ik moet dus niets doen of initiatief nemen. Dat vind ik niet juist. Samenwonen in mijn kindvrije week wil hij wel, met de kinderen ziet hij niet echt zitten. De lusten maar niet de lasten?

M'n kinderen zijn nu tegen hem ("heb je nu eindelijk het contact verbroken met hem? het klopt niet mama") (ze zien hem niet meer nu), m'n familie en hele omgeving zeggen afstand te nemen van hem, wantrouwen.

Een objectieve visie graag. Bedankt om alles te lezen.

eigenlijk zie ik ook dat je allemaal wel weet dat het niet klopt geloof me ik snap ook wat verliefdheid is en dat je gek op hem bent maar dat is ook het enige 

veel goeds zie ik niet 

en heeel goed dat je inzag dat het niet klopte dat hij de schuld bij de kinderen legde 

zoals ik ook eerder beschreven heb in mijn verhaal dit was bij ons dus ook zo

laat je niet misleiden door de verliefdheid de liefde naar je kinderen is groter en je kunt zonder die man leven maar zonder je kinderen niet vergeet dat nooit

Goed advies van Flanagan: 'Als je het prettiger vindt, kan je doos met spullen ook naar een gemeenschappelijke vriend brengen. Mag hij ze daar ophalen om een confrontatie te vermijden.'

Nu zit je een beetje met angst en beven af te wachten wat hij gaat doen, of hij belt, of hij spullen wil ophalen etc. Door zelf actie te ondernemen onderstreep je dat je serieus bent: zijn spullen zijn weg. Je vermijdt voor jezelf de confrontatie van de aanwezigheid van die spullen en je hoeft niet alleen maar af te wachten.

Weet je een adres waar je de spullen naartoe kunt brengen? Zijn woning, de buurman van hem, is er nog familie?

Tsjor

'van de buren moet hij niets weten'.  Dat is niet jouw probleem. Je kunt de zak ook 's avonds, als het rustig is in het centrum, voor zijn deur zetten en hem een appje sturen of aanbellen: je sullen staan voor de deur. zonder dat je verder in gesprek gaat.

'Wennen om alleen te zijn ook.' Dat is wel jouw probleem. Daar komen ook weer andere gewoontes uit voort, die je op een gegeven moment ook gaat waarderen. Dat kost tijd, neem die tijd. Ga de leegte niet opvullen met iets wat ellende oplevert, hoe aantrekkelijk en spannend dat ook kan zijn.

Tsjor

Als het bij jullie mooi weer is, pak dan de fiets en kies een mooie route. Even de stress eruit trappen.

PS. Jullie hadden toch vrienden. Je kunt eentje bellen en vragen of die je ter wille is. 

kiddies3 schreef op 17-04-2021 om 21:33:

Rachel, bedankt om je verhaal te delen en te waarschuwen. Vreselijk wat je hebt meegemaakt..... 3 keer zelfs! Waarschijnlijk heb je er trauma's aan overgehouden..

Het is exact wat ik zag en aanvoelde: die extreme jaloezie naar mijn kinderen toe. Niet enkel van de liefde maar ook omdat ze 'financieel' niets te kort komen. En die kritiek op hen.. Hij vindt dat ik hen teveel verwen terwijl ik gewoon doe vind ik. Ze moeten het zeker goed hebben bij mij want bij hun vader hebben ze het mentaal niet goed (gouden kind en zwarte schaap kind etc).

Een plan??? Dus die mannen deden dat echt bewust dan?!

Godzijdank heb ik toen het huis niet samen gekocht! Stel je voor welke ellende ik zou zijn ingegaan.

De kinderen hebben al veel meegemaakt bij de vechtscheiding, en nog steeds, ik wil hen beschermen, het is mijn taak. Ze moeten het goed hebben bij mij weet ik want wat of wie hebben ze anders..

Wees gerust, ik zie het in dat ik hem moet loslaten. Eindelijk wel, 2 jaar samen al. Had het al eerder moeten doen maar was er niet klaar voor blijkbaar.

Hopelijk blijf ik me zo voelen als nu, ik voel me sterk nu en mis hem niet. Maar verstandelijk weet ik dat ik echt moet doorzetten nu.

Bedankt voor jullie oor en steun!

ik ben blij dat je zo sterk in je schoenen staat dat je het ook zelf inziet inderdaad en het geeft me ook gelijk een gerust gevoel erbij

ik kan me wel voorstellen dat het heel moeilijk is hoor 2 jaar is niet niks 

dus ik vind het heel knap van je dat je dat kan echt waar! 

ik hoop ook dat het je lukt dat je je zo blijft voelen ben eigenlijk super trots als ik dat hoor want ik weet echt dat het niet makkelijk is.

en er gaan nog wel momenten komen dat je hem mist is heel normaal maar die sterke liefde van jou jaar je kinderen toe overtreft dat wel  je kan dat wel!

Klinkt echt raar maar ik ben zo opgelucht door dat berichtje van jou dat je het optijd inziet enz goddank Jullie gaan een gelukkig leven leiden jij en je kids met iemand die ook gek op je kinderen is net als jij❤

o en trouwens dat van die kat meer aandacht geven herken ik ook heel goed alleen ging het bij ons om een vogel die vogel werd nog meer tegen gezegd dan tegen ons en werd eerder begroet dan wij inderdaad 

ik denk trouwens dat in eerste instantie die mannen mijn moeder gewoon graag voor hun alleen had zonder ons dat was meer hun doel maar ik denk toen ze zagen dat mijn moeder niet zonder ons wil dat hij toen dat plannetje heeft gemaakt om ons weg te werken maar het werd een hell want dan zouden we er niet zijn en als hij bereid is mijn moeder zo in elkaar te timmeren dan wil ik niet weten in wat voor staat hij haar voor zichzelf wou houden het was gewoon ziek 

ik heb er helaas inderdaad veel trauma's aan over gehouden want helaas hield de ellende na die 3 mannen niet op voor mij er is nog veel gebeurd maar weetje 

we leven allemaal we hebben nu een gelukkig leven werken aan onze littekens en ik ben er 100 keer wijzer en sterker van geworden waardoor ik nu juist weet hoe ik het voor mijn kindje moet doen en hem alle dingen geeft die ik heb moeten missen als kind 

dus alles is wel helemaal goed gekomen hoor op de mentale trauma's na maar daar word aan gewerkt 

ik ken je niet maar wil toch zeggen dat ik super trots op je ben dat je deze keuze hebt gemaakt voor jezelf en je kinderen super goed van je ❤💪