partner ziet mijn kinderen niet zitten maar wil mij wel
Hallo,
het is al even dat ik ermee loop en niet weet wat best te doen. Ik ben gescheiden en heb 3 kinderen (2 puberjongens en 1 dochter lagere school leeftijd). Ik heb m'n partner 2 jaar geleden leren kennen, meteen beide stapelverliefd. Naar mijn gevoel wilde hij snel te hard gaan, sprak van de 1e dag al van snel samenwonen. Na een paar maanden wilde hij een huis samen kopen (zaten in LAT), ik liep op roze wolken en gaf toe. Eens getekend overviel me een raar gevoel; het klopte precies niet, zeker omdat hij vroeg te erven (ipv m'n eigen kinderen). Ik heb alles gedaan zodat ik alleen het huis kon kopen, wilde geen binding meer met hem, ik was bang en heb gebroken. Even erna miste ik hem teveel en terug aangemaakt, intussen alleen gekocht en verhuisd. Na een half jaar kocht hij zelf een huis, in dezelfde stad als mij. Ok, een LAT relatie nog steeds waarbij we vaak samen waren bij mij en één dag in het weekend als de kinderen er waren. Hij leek jaloers op m'n kinderen, gaf hen niet veel aandacht (omdat hij verlegen is zei hij) en duidelijk erg op z'n centen (bv hij zou een taart meebrengen voor verjaardag zoon, kwam af met een reeds half opgegeten taart!). Heb hem vaak geduid op z'n proberen te profiteren bij mij (hele dag komen eten, was doen,..). Na veel tijd en druk van mijn kant is dit ok nu. Kinderen voelden zich niet goed bij z'n aanwezigheid, partner zei hen amper iets, wel eens voetballen samen maar leek erop dat het niet voor de kinderen was, wel omdat hij iets aan z'n conditie wilde doen. Deed vaak dingen uit eigenbelang vond ik. Vaak smoesjes en excuses.
Ineens (vrij kort na z'n eigen verhuis) trok hij zoch terug precies, weinig engagement. Kwam precies enkel voor het plezier en om z'n eenzaamheid op te vullen. Ontkende hij. Deed de afwas niet meer of even helpen in de tuin. Even later wilde ik een gesprek erover openen maar ik stootte op onbegrip, een muur. Hij draaide het om, stond te lachen toen ik me erover opwond. Vreemd vond ik dit. Heb gebroken, even later weer samen.. Maar ik wilde hem weghouden van de kinderen deze keer. Hij had ook gezegd dat hij kinderen niet aankon maar mij wel graag heeft. Affectie nodig en eenzaam verklapte hij. En zo moeilijk om een vrouw te vinden die zo nauw aansluit bij hem zei hij. Hij zou liever op deze manier verder doen: zonder kinderen afspreken, en als ze groter zijn ze wel een andere visie op hem zouden hebben en ze "toch niet meer thuis zouden wonen".
In al die tijd heb ik geregeld gebroken maar hem toch weer genomen. Wss is dit verkeerd.. maar zie hem nog (te) graag. Telkens als ik schrok van een vreemde reactie (bv even me time nodig nadat de kids weer naar de vader waren, dan gaslightte hij me)
En ik heb het gevoel: als hij m'n kinderen niet "wil", respecteert hij me niet. Definitief breken of verder LATTEN (zonder kinderen)? Recent gaf hij aan dat ik in alles mag beslissen: terug afspreken met de kinderen is goed voor hem. Maar dan zie ik hem weer in hetzelfde want hij draait het om: de kinderen staan niet open voor mij, ik moet dus niets doen of initiatief nemen. Dat vind ik niet juist. Samenwonen in mijn kindvrije week wil hij wel, met de kinderen ziet hij niet echt zitten. De lusten maar niet de lasten?
M'n kinderen zijn nu tegen hem ("heb je nu eindelijk het contact verbroken met hem? het klopt niet mama") (ze zien hem niet meer nu), m'n familie en hele omgeving zeggen afstand te nemen van hem, wantrouwen.
Een objectieve visie graag. Bedankt om alles te lezen.
Ik heb enorm veel aan jullie reacties! Geeft me extra inzichten ook, de vergelijking met de 2dehands auto bv.
Wat ik nog dacht en niet schreef: als ik een uitstap doe met m'n kinderen komt z'n jaloezie naar boven. Hij spreekt dan af met z'n ex bv waarvan hij weet dat het me iets doet en ik het niet goedkeur.
In de periode van samen huis kopen, kwam hij af met het idee om z'n achternaam te veranderen in de mijne. Om te ontsnappen aan z'n narcistische vader zei hij, zodat hij hem niet zou kunnen vinden. Dit is niet doorgegaan uiteraard, ik vond dit vreemd. M'n zus haalt nog steeds dit voorbeeld aan als heel verdacht en "je identiteit willen overnemen".
Inmiddels lijkt hij 'veranderd' en verbeterd maar hij weet dat ik alert ben op narcisme. Probeert het te verbergen naar mijn mening maar valt soms door de mand.
kiddies3 schreef op 12-04-2021 om 13:25:
Hij isoleerde me niet. Ik mocht afspreken met wie ik wilde. Maar je hebt gelijk, waarom de test doen als ik het toch al weet.. Een "gevoelige narcist" als type zal het dan zijn..
Dank je wel, Pippeltje!
Je schrijft dit,
en dan lees ik verderop dit:
Wat ik nog dacht en niet schreef: als ik een uitstap doe met m'n
kinderen komt z'n jaloezie naar boven. Hij spreekt dan af met z'n ex bv
waarvan hij weet dat het me iets doet en ik het niet goedkeur.
Voor mij lijkt het er sterk op dat hij wel pogingen onderneemt om te te isoleren. Met dit gedrag probeert hij je te laten doen wat hij wil. Op mij komt het zelfs over als een bestraffing.
Robbie001 schreef op 12-04-2021 om 15:33:
[..]
Je schrijft dit,
en dan lees ik verderop dit:
Wat ik nog dacht en niet schreef: als ik een uitstap doe met m'n
kinderen komt z'n jaloezie naar boven. Hij spreekt dan af met z'n ex bv
waarvan hij weet dat het me iets doet en ik het niet goedkeur.Voor mij lijkt het er sterk op dat hij wel pogingen onderneemt om te te isoleren. Met dit gedrag probeert hij je te laten doen wat hij wil. Op mij komt het zelfs over als een bestraffing.
Wow! Echt? Ik ben blij dat je me dit schrijft. Ik heb graag 'ogen open' en dat sterkt mijn overtuiging om te stoppen. Klopt, ik voelde me er niet goed bij, kwaad ook, want hij ging er de hele avond tot laat zelfs. Heb hem toen gezegd dat we toch samen konden afspreken met haar? (heb haar 1 keer ontmoet) "ok ik zal het haar zeggen, dat je wil afspreken" zei hij. Neeeee, niet wat ik bedoelde! Maar hij nam dat zo luchtig op. Straf, ja dat is het!
En deze voorvallen?
Hij ging speciale yoghurt meebrengen van de winkel in een ander dorp voor mij omdat het in ons dorp op was. Volgende dag zegt hij dat de yoghurt lekker is. Hoe? Mijn yoghurt? zeg ik. Hij zei : hoezo jouw yoghurt? Het was niet duidelijk uit de chat dat ik die voor jou moest kopen. Het was net héél duidelijk, hij had het zelfs zelf voorgesteld.
Afgesproken dat hij zou komen met de drank (wijn) en ik voor het eten zou zorgen (met Kerstdag - zonder kinderen). Hij komt aan zonder drank. Waar is de drank? Dat was toch onze afspraak zeg ik. "vergeten", "heb het niet gezien" (was niet de 1e keer) Ik heb hem toen teruggestuurd om het te halen bij z'n thuis, hij wist het maar al te goed! Zag ik aan z'n gezicht, gaf hij later ook toe.
Hij zei aan buitenstaanders dat IK niet wil samenwonen omdat ik bang ben om me te binden wegens m'n verleden. Zeggen de anderen: arme jij toch, ben je dan niet eenzaam en zolang wachten..
Wat?? zei ik. Het is JIJ die de kinderen niet ziet zitten en er niets voor wil doen.
Je hebt gelijk zei hij.
Zegt hij altijd als ik met iets terechts afkom: je hebt gelijk. Het is waar.
Meer niet. Er komt geen verandering of gevolg. Stopwoorden gewoon..
Is dit ook typisch of welke soort van manipulatie?
bedankt, blij dat ik het eens kan uiten 
Dit is een enge man, stoppen ermee.
Ik zou inderdaad geen 'testjes', of trucjes gaan uithalen om hem jaloers te maken, los van dat het gevaarlijk zou kunnen zijn, waarom zou je doen alsof je met een andere man afspreekt als je in een relatie zit? Nergens voor nodig.
Stoppen en niet meer twijfelen of je nu gek bent of niet. Het voelt wel of je enigszins 'verslaafd' bent aan deze man waarschijnlijk vanuit eenzaamheid of angst voor eenzaamheid. Dat is ook de reden waarom je steeds teruggaat of hem terugneemt denk ik, omdat je niet door die pijnlijke fase heen wilt. Maar bedenk nu al vast van te voren: het ís een fase en als je de pijn durft te voelen maar toch blijft kiezen voor jezelf zal je er doorheen komen en je uiteindelijk beter voelen dan met hem. Zo iemand put je energie uit op den duur.
- Wat mij geholpen heeft in de breuk met net zo'n figuur (diagnose: verborgen narcisme):
- totaal alle contact verbreken: telefoon, email, social media, brieven terugsturen etc.
- je bent hem geen uitleg verschuldigd en je moet ophouden te willen dat hij inziet dat hij niet normaal doet. Hij kan niet veranderen. zeg gewoon dat het niet meer goed voelt en dat je het contact verbreekt. Klaar
- bereid je voor dat je een moeilijke tijd zal krijgen en hem zal missen en dat je een lange adem moet hebben, eigenlijk moet afkicken
- maak een lijst van alle dingen die niet goed voelden, die raar waren, hoe vervelend je je voelde onder bepaalde dingen. Lees die terug als je hem gaat missen. geloof me, na tien minuten wil je niet meer met hem
- veel sterkte
- bereid je voor dat je een moeilijke tijd zal krijgen en hem zal missen en dat je een lange adem moet hebben, eigenlijk moet afkicken
- maak een lijst van alle dingen die niet goed voelden, die raar waren, hoe vervelend je je voelde onder bepaalde dingen. Lees die terug als je hem gaat missen. geloof me, na tien minuten wil je niet meer met hem
Dat laatste geb ik ook gedaan. Dat werd een lange lijst! En een effectieve, als ik de lijst hardop aan mezelf had voorgelezen, hoefde ik hem inderdaad echt niet meer. 
Succes ermee. Blijf schrijven.
MRI, klopt wat je zegt. Die verslaving aan hem. Ik heb dat echt zo aangevoeld toen het uit was. Ik moest hem precies horen om me weer goed te voelen, een soort kick is het. Hoe raar ook.. Weet hij volgens mij..
Zou hij dat ook hebben dan?
En zou hij weten dat hij zo is en dit bewust doen? Hij beschrijft vaak z'n vader als narcist en ziet zichzelf als slachtoffer van. Of vecht er misschien tegen. Want hij had iets narcistisch gedaan en was bang zoals zijn vader te worden (open narcist) maar dat hij zeker zo niet doet. Zichzelf geruststellen eigenlijk.
Ik zal morgen de lijst opstellen en me voorbereiden tegen het weekend wanneer de kinderen vertrekken.
Mmhh, maar is het ook mogelijk dat jijzelf zo gebrand bent op narcistisch gedrag dat je alles door die bril beziet?
Ik vind zelf de voorbeelden die jij geeft minder eenduidig. Het kan ook om een ietwat onhandige en/of egocentrische man gaan.
Dat het totaal niet matcht met je kinderen is rot natuurlijk. Maar ook, wederom, voor mij geen ‘bewijs’ van zijn narcisme.
Maar ook als er vooral sprake is van angst-voor-narcisme, al dan niet terecht, kun je je de vraag stellen of het verstandig is verder te gaan.
In het begin had ik idd angst erover, ik was erg alert. (En toch zag ik de signalen niet.. of wilde ze gewoon niet zien eigenlijk) Nu ben ik er veel minder mee bezig, in algemeen ook.
Opvallend is de grote jaloezie van de band en liefde tussen mij en m'n kinderen. Het triggert hem. Bv mijn zoon knuffelde me en hij kon er niet tegen zag ik. Hij gaf meteen negatieve commentaar en "dat mijn zoon teveel aan me hangt". Geeft al amper complimenten maar op de kinderen negatieve kritiek (niet aan hen persoonlijk, altijd aan mij).Komt door z'n trauma denk ik, dit zie ik ook niet als aspect van narcisme. Hij verloor z'n lieve moeder op 18 jaar. Hierdoor verlatingsangst zegt hij. Het verlies nog niet verwerkt lijkt me. Achtergebleven met een narc vader die hem het volgende trauma bezorgde. Werd altijd beschermd door zijn moeder. Ik raadde hem therapie aan maar altijd excuses om het niet te doen..
Heeft zeker narcistische trekken want iemand of iets anders is altijd de schuldige. Verwijt me dat ik hem niet vertrouw. Natuurlijk niet.. zeker na het huis-verhaal en stiekem afspreken met ex en andere vrouwen in het begin.
Recent zei hij het nog, met alweer de vraag om samen te wonen. Maar waarom zo die focus en druk op samenwonen altijd??
Als er iets is denkt hij niet zelf na wat hij kan doen. Legt het altijd bij mij om op te lossen. Soms het gevoel dat hij een moederfiguur zoekt.
Hij kan soms paranoia zijn, zegt hij zelf.Hij vond iets (speciale waarde voor hem) niet in z'n huis dus de buren hadden het gestolen zei hij. Kon niet want er was geen inbraak geweest.. Dan moest ik het maar zijn. Ik was zeker van niet. Uiteindelijk vond hij het terug. Alles ligt ook door elkaar in z'n huis. Recent nog een trui kwijt. Het lag bij mij zei hij. Ik was zeker van niet. Ik had het verkeerd gelegd zei hij of zelfs achtergehouden voor mijn kinderen. Ik heb toch mijn kasten afgezocht maar ik was zeker dat het niet bij mij lag. Beloofde me een kado als ik het zou vinden. Hij wilde zelf in mijn kasten komen kijken om gerust te zijn. Maar waarom vertrouw je me niet zei ik? Uiteindelijk vond hij het in z'n eigen kast, ook al beweerde hij heel zijn huis doorzocht te hebben en moest het bij mij liggen..
Alles wordt gedekt met "komt door mijn trauma's". Ik moet het dan maar aanvaarden zo.
Hij durft zich niet teveel emotioneel binden door z'n verlatingsangst zegt hij.
Hij moest me geld (door)geven van iemand maar deed het niet. Toen ik ernaar vroeg was het dat hij hoopte dat ik het was vergeten en hij had er zelf al iets mee gekocht. Dit is wel voordat ik hem 'veranderd' kreeg ivm het niet eerlijk zijn over geld.
Water opwarmen voor thee (hij drinkt dat niet) mag enkel in de waterkoker.
Ik mag niet luid spreken in z'n huis omdat de buren anders zouden denken dat we ruzie hebben.
Kiddies3: je blijft je bezig houden en verbijsteren over zijn gedrag, alsof je redenen nodig hebt om te voelen wat je voelt, te vinden wat je vindt.
Ga terug naar je zelf: geef al zijn gedrag geen aandacht meer in de zin dat je verklaringen zoekt en moet horen dat het niet klopt. Voel hoe jíj je voelt en voelde in de relatie en wat je er mee wilt en handel daarnaar.
Vind je hem nog leuk, pik dan alle vervelende en rare dingen erbij. Voelt het niet goed: stop en wees streng voor jezelf in de zin dat je bij heimwee naar hem je de nare dingen (op je lijstje) herinnert en je vasthoudt aan goed voor jezelf zorgen.
Maar nu blijven mijmeren waarom hij is zoals hij is, voedt alleen de toxische band maar. Kies
Dat is wel juist, MRI. Dank!
Ik heb precies ergens een bevestiging of duwtje nodig van: laat hem los, hij is niet goed voor je.
Ik heb m'n psy gezien vanochtend en ze zei: aub neem afstand van hem, laat hem los. Ze ziet hem als een toxisch persoon, en dat ik nooit alleen sta..
Geen dank Kiddies3, ik heb zelf in zo'n situatie gezeten en ik weet hoe je in iets terecht kan komen van '''ben ik nou gek? Dit klopt toch niet?" Temeer daar zo''n persoon natuurlijk ook een paar goede eigenschappen heeft en je aan hem gehecht bent geraakt. Ik snap dat je daarom bevestiging nodig hebt van de buitenwereld. Heel goed dat je hier schrijft en naar de psycholoog gaat. Veel sterkte
En even je vraag: waarom wil hij zo graag samenwonen? Heel simpel: omdat hij dan beter controle op je uit kan oefenen.
Stop ermee. Werk aan jezelf!
