Mijn vrouw heeft me bedrogen, en nu heftige liefdesverdriet
Dag allemaal,
ook ik (man, halverwege de dertig) zit in een vreselijke situatie. Mijn vrouw heeft drie maanden geleden opgebiecht me te hebben bedrogen. Haar bedrog is groot, en komt heel hard bij me aan. Ze is anderhalf jaar zeer intensief met een collega omgegaan, en dat heeft tot een amoureuze relatie geleid. In de tussentijd is ze nota bene met mij getrouwd. Hoewel ik altijd vermoedens had dat er iets speelde, wist ze me altijd te verzekeren dat het niet zo was. Het is bij mij kei- en keihard aangekomen.
Als reden voor de affaire geeft ze aan erg verliefd te zijn op haar collega, in de hand gewerkt door het feit dat ik een tijd depressief was en weinig beschikbaar. Tot op zekere hoogte heb ik hier begrip voor, en ik ben (al langere tijd) zeer hard aan het werk met mezelf.
Inmiddels zijn we drie maanden verder. Hoewel we de afgelopen maanden grote stappen hebben gezet en in therapie zijn gegaan, komen we helaas nu tot een kookpunt. Mijn vrouw blijft hevige liefdesverdriet hebben om haar affaire parter (die er zelf een punt achter heeft gezet), en ik trek het eigenlijk niet meer. Haar liefdesverdriet en het actieve missen dat ze doet doet me pijn, vreet aan me, en maakt me erg onzeker. Ik doe erg mijn best om aan mijn kant dingen beter te maken, maar mijn geduld raakt op. Vandaag is ze niet vooruit te branden, zegt weinig en is erg in zichzelf gekeerd. Ik kan daar begrip voor hebben, maar ik vind het moeilijk daar naar te handelen. Ik zoek haar op, zoek genegenheid en bevestiging, huil, en hoewel ze me troost, is mijn vertrouwen eigenlijk weg.
Ik zoek hulp. Hoe ga ik hier mee om? Hoe lang mag ik verwachten dat mijn vrouw nog met liefdesverdriet rondloopt? Het gaat over het algemeen in een stijgende lijn, maar ik hou dit eigenlijk niet meer vol. Verwacht ik teveel van haar? Verwacht ik teveel van mezelf? Ik hoop dat het helpt hier met jullie over van gedachten te wisselen.
Dank!
Sterkte Shin, ook bij mij is de relatie geklapt na een doorstart van 1 maand uitwonend. Helaas accepteren, huilen en wie weet ooit weer gelukkig in de liefde.
Had ook nooit gedacht dat dit mij zou overkomen maar ja. Vele zijn ons voor gegaan en vele zullen nog volgen.
sterkte Ruud, erg vervelend voor je. Een goede vriend van me zegt altijd dat er “meer vrouwen zijn dan kerken”, maar daar heb je nu niets aan. Ik hoop dat je rust kunt vinden en als je er klaar voor bent je leven weer op kan pakken.
Dag Shin,
Mijn man heeft meerder affaires gehad, 1 ervan bleek al aan de gang te zijn geweest toen we hadden besloten een 2e kind te willen. Ik heb me heel lang afgevraagd hoe een levenspartner erbij komt om zo'n gecompliceerde stap als het willen krijgen van een kind, te combineren met een stiekeme affaire. Wat, denk ik, bij mijn partner speelde, is dat hij mij als een goede partner en metgezel zag, maar de spanning ergens anders vandaan wilde halen. En nu alles in rustiger vaarwater terecht is gekomen, zie ik ook waarom hij dat wilde. Ik was er in seksueel opzicht niet genoeg voor hem, ik had hele andere dingen aan mijn hoofd, als moeder van een jong kind. Dat hij er nooit eerlijk over is geweest, vind ik het aller moeilijkst van de situatie en zal ik nooit kunnen begrijpen.
Kun jij in jullie situatie zien waar het "verkeerd" is gegaan?
Waren jullie, voordat jullie gingen trouwen, al langere tijd bij elkaar?
Dat zou voor mij wel de bepalende factor zijn.
hoi Haaika, dank je voor je bericht. Je situatie is erg vergelijkbaar met die van mij. Ik denk dat ik 2-3 jaar emotioneel en seksueel beperkt beschikbaar ben geweest doordat ik ook andere dingen aan mijn hoofd heb gehad. Ik had het mentaal moeilijk met mijzelf. Mijn vrouw is er al die tijd voor me geweest. Ze is wel door mijn beperkte aanwezigheid voor iemand anders gevallen. Vanuit een outsiders perspectief kan ik dat begrijpen. Inmiddels was ik op de weg terug, maar het uitkomen van de affaire heeft natuurlijk een mentale weerslag op mij.
Wij zijn nu bijna 7 jaar samen, en wonen 5,5 jaar samen. We kennen elkaar dus al een behoorlijke poos. We weten wat we aan elkaar hebben. Zelfs in mijn moeilijke periode heeft mijn vrouw voor mij gekozen. De affairepartner wilde dat zij bij hem in trok, maar ze heeft hem altijd laten weten mij nooit te willen verlaten.
Nu de affaire over is, en hij bij mij bekend is, realiseert ze zich dat ze de affaire heeft gehad omdat sommige dingen tussen ons niet helemaal goed zitten. Een probleem is dat ik angstig kan zijn. Dat ben ik ook hierover. Ze heeft daarom ruimte nodig.
We wonen nu sinds twee dagen apart en hebben afgesproken elkaar af en toe te zien en niet te appen. Toch stuurt ze me af en toe berichtjes. Ik weet dat ze veel van me houdt. Ik hou ook van haar, en ben 6 maanden geleden heel bewust met haar getrouwd. Deze periode van rust doet ons hopelijk goed. Ik ga er voor.
Shin, goed dat jullie deze stap hebben gezet, even apart zijn van elkaar. Daar is een hoop moed voor nodig. Dat ze je, tegen de afspraak in, berichtjes stuurt, zegt in ieder geval dat ze met jou bezig is.
Zit je nu wel op een fijne plek, een waar je je een beetje thuis voelt en niet constant naar thuis verlangt? Of is zij even vertrokken? Dat heb ik even gemist.
Voor mij is alle ellende nu ongeveer 2,5 jaar geleden en ik voel niet meer de pijn en woede die ik lange tijd voelde. Komt natuurlijk vooral omdat mijn partner nu echt volledig rekening met mij houdt en er volledig voor me is. Hieruit valt op te maken waar je staat bij de ander en dit heeft de allergrootste helende werking, in mijn opinie.
Dank je Haaika. Ik denk dat de periode apart me inderdaad goed doet. Ik voel me redelijk rustig, hoewel soms ook gespannen natuurlijk. Op werk gaat het gelukkig goed.
We hebben voor een maand een huisje gehuurd op een vakantiepark. Ik zit er de eerste helft van de tijd, zij de tweede. Morgen ga ik overdag thuis werken. Daar kijk ik naar uit. Het huisje is niet geweldig, maar mijn vrouw heeft het leuk voor me aangekleed zodat het nog een beetje te doen is. Het huisje is niet ver van onze woonplaats zodat ik nog leuke dingen in de buurt kan doen.
goed om te lezen dat het bij jou beter gaat. Vervelend dat het zoveel tijd heeft gekost, maar dat was er kennelijk voor nodig en is het ongetwijfeld waard. Dank voor je steun.
Dat klinkt goed Shin. Is denk ik ook het enige dat je kunt doen, even rust en afstand nemen. Dat je vrouw het huisje leuk voor je inricht en nog steeds contact zoekt, tegen de afspraak in, vind ik positief.
Je schreef eerder dat je van jezelf vindt dat je (te) veel accepteert maar dat ben ik niet met je eens, dat heeft niks met accepteren te maken. Niet in de zin van dat je je vrouw toestaat om vreemd te gaan of zo tenminste. Wat je doet is het feit dat je vrouw een fout heeft gemaakt, jou intens veel pijn heeft gedaan, niet genoeg vinden om daarvoor je huwelijk op te geven. Jij ziet en voelt nog steeds de liefde die er is tussen jullie en jij vindt die liefde de moeite waard om voor te vechten. En dat is mooi. Dat zal je vrouw ook vinden.
Ik hoop dat je vrouw in deze maand apart van jou ook die liefde voor jou (weer) voelt, maar vooral dat de verliefde gevoelens voor die ander kunnen zakken. Want volgens mij is dat wat er nodig is, ze moet over haar 'verslaving' heen komen. Haar verliefdheid bestaat los van haar liefde voor jou. En verliefdheid is gevaarlijk, dat is allesomvattend, een roze wolk, geen realiteitszin. Je doet dan dingen waarvan je later denkt, hoe is het mogelijk... Later komt de spijt en de wroeging. Maar zolang die verliefdheid er nog is, drukt die het schuldbesef weg. En mijn ervaring is dat het wel een jaar kan duren voor die verliefdheid echt weg is.
Dank je wel. Ze heeft het ook nog steeds over een gezamenlijke toekomst. Ik hoop dat haar verliefdheid inderdaad zakt. Haar collega vertrekt binnenkort. Dat zal hopelijk closure geven, hoewel het ook weer even voor pijn bij haar zal zorgen.
Ik heb er dus wel weer wat vertrouwen in. Maar het liefste ben ik gewoon thuis, bij haar en vooral: ik wil een streep onder deze gebeurtenis zetten. Ik hou van haar, dus ik geef haar de ruimte die ze nodig heeft en ik zal de realiteit proberen te accepteren, hoe hard die ook is.
Mij werd verteld dat je 3 a 4 maanden verder moet zijn. Vaak valt daarna het masker af. Bij mij uiteindelijk ook gebeurd in deze periode. Soms wil je het oude niet kwijt want dat is vertrouwd. Heb mijn gevoel ook willen weg drukken maar ben denk ik blij dat mijn partner de keuze heeft gemaakt. Verdriet geeft me dit wel. Schade is en was te groot. Hoop dat het jou en jullie lukt maar je onderbuik gevoel kan je nooit wegdrukken. Je gaat er stuk aan. Elke keer als zij later is, niet reageert op je appje komt dat gevoel omhoog.
Mij werd hier gezegd je cijfert je teveel weg. Ja hadden ze gelijk in en zie het bij jou ook. Jij hebt niks gedaan. Zij is schuldig. Hoezo geef je haar de tijd om te ontdenkrn over haar verliefdheid?? Je eigenwaarde Shin waar is die..
ja ik weet dat mijn clingy en afhankelijke gedrag niet bevorderlijk is voor de relatie. Dat deed ik ook voordat de affaire uit kwam. Waarschijnlijk heeft dat ook tot de affaire geleid. Ik voel me daar stom over. Ik voel me ook stom over mijn afhankelijke gedrag. Ik probeer haar nu met rust te laten, dat is echt het beste. Maar moeilijk vind ik het wel.
Inmiddels spreekt mijn vrouw duidelijk uit wat ik al weet: ze wil wel met me verder, maar denkt dat ze niet meer kan. Ze houdt van me, maar ze denkt dat er teveel is gebeurd. We zijn niet uit elkaar, maar echt samen voelt het ook niet. Ik trek dit slecht. Man, wat is dit zwaar.
When there is a will, there is a way. Ik weet uit ervaring dat de periode dat de verliefdheid zakt ook de periode is dat spijt, berouw en vooral schuldgevoel de kop op steekt. Ik heb het idee dat je vrouw dat schuldgevoel nu gaat voelen. Dat geeft voor mij aan dat haar verliefdheid zakt. Ja, dat is voor haar een hele nare periode. Veel vreemdgangers vinden dat ze ‘het niet verdienen’ dat hun partner bij ze blijft. Jij geeft aan met haar verder te willen, je vrouw wil met jou verder, dan lijkt me dat jullie dat ‘gewoon’ moeten proberen. Zij kan in ieder geval niet voor jou bepalen dat jij vindt dat er teveel gebeurd is.
Tijd, tijd, tijd. Geef het tijd. Echt. Man en ik hebben in onze roerigste tijden afgesproken om het een jaar te geven. Het woord scheiden zouden we niet meer noemen. Na dat jaar zouden we evalueren en eventueel samen (!) een knoop doorhakken.
Goed, onze situatie was iets anders, wij hebben 2 kinderen, waarvan er 1 in die periode heel diep zat, die konden we echt onmogelijk een scheiding aandoen. Dat was voor ons de reden om een doorstart te maken, en dus ook om die periode van een jaar af te spreken. Maar die afspraak zorgde voor veel rust. We hoefden nu geen keuze meer te maken, dat mocht over een jaar. In dat jaar hebben we relatietherapie gehad, elkaar en onszelf beter leren kennen en veel mooie momenten gedeeld. We zijn weer op zoek gegaan naar de verliefdheid en de liefde die we voor elkaar voelden.
Dat is dus mijn advies aan jullie. Heb geduld. Je hoeft nu niet te kiezen. Je kunt besluiten om dat besluit voor je uit te schuiven en nu eerst het stof te laten neerdalen. Tot rust te komen. Dat gaat jullie helpen, echt.
Sterkte maar weer.
Dertig jaar samen en twee kinderen waarvan eentje in een dip is echt een andere situatie. To staat nog helemaal aan het begin van hun leven samen, gaat misschien nog een gezin stichten. En dan jezelf zo opzij schuiven voor iemand die je niet kan vertrouwen?
ik heb erg veel aan dit forum. Dank allemaal. Ik begrijp heel goed wat Pief zegt. Ik denk dat als ik zelf niet in deze situatie had gezeten, ik een ander wellicht hetzelfde had geadviseerd. Maar als je er midden in zit, is het ineens niet zo helder. Ik hou van haar, en heb juist besloten samen met haar een leven aan te gaan. Heel bizar dat dat ineens zo in twijfel wordt getrokken.
Mijn vrouw vindt dat ik de laatste paar jaar te weinig aanwezig ben geweest in de relatie. Dat is ook zo. Dat heeft de affaire mogelijk gemaakt. En nu denkt ze dat er teveel is gebeurd om het nog goed te maken. Maar ze wil wel, alleen weet ze niet hoe. Ik word er echt moedeloos van. Het is dus niet zo dat ik vind dat er teveel is gebeurd, maar dat vind zij. Eigenlijk denk ik dat ze zich langzaam realiseert dat ze me al een tijdje niet leuk genoeg meer vindt.
Shin schreef op 10-11-2022 om 07:28:
ik heb erg veel aan dit forum. Dank allemaal. Ik begrijp heel goed wat Pief zegt. Ik denk dat als ik zelf niet in deze situatie had gezeten, ik een ander wellicht hetzelfde had geadviseerd. Maar als je er midden in zit, is het ineens niet zo helder. Ik hou van haar, en heb juist besloten samen met haar een leven aan te gaan. Heel bizar dat dat ineens zo in twijfel wordt getrokken.
Mijn vrouw vindt dat ik de laatste paar jaar te weinig aanwezig ben geweest in de relatie. Dat is ook zo. Dat heeft de affaire mogelijk gemaakt. En nu denkt ze dat er teveel is gebeurd om het nog goed te maken. Maar ze wil wel, alleen weet ze niet hoe. Ik word er echt moedeloos van. Het is dus niet zo dat ik vind dat er teveel is gebeurd, maar dat vind zij. Eigenlijk denk ik dat ze zich langzaam realiseert dat ze me al een tijdje niet leuk genoeg meer vindt.
Ik snap jouw gevoel heel goed. Ook. Ik kan mijn (hele lange) relatie moelijk loslaten. Maar als ik helder kijk, en het verdriet even loslaat, dan zie ik dat wat ik dacht dat er was, en dat ik ook zo intens voelde, dat dat er niet meer is. Het bestaat in mij, maar niet in hem en niet in ons.
Het lijkt alsof jij de schuld van haar vreemdgaan op je neemt. Je bent daar op geen enkele manier verantwoordelijk voor. Echt niet. Dat heeft ze helemaal zelf gedaan. Laat je dat niet aanpraten. Zoek hulp, praat met iemand die jou inzichten kan geven. Want ook als je wel weer samen zou komen gaat dit niet goed zo.
