Mijn vrouw heeft me bedrogen, en nu heftige liefdesverdriet

Shin schreef op 10-11-2022 om 07:28:

Mijn vrouw vindt dat ik de laatste paar jaar te weinig aanwezig ben geweest in de relatie. Dat is ook zo. Dat heeft de affaire mogelijk gemaakt. En nu denkt ze dat er teveel is gebeurd om het nog goed te maken. Maar ze wil wel, alleen weet ze niet hoe. Ik word er echt moedeloos van. Het is dus niet zo dat ik vind dat er teveel is gebeurd, maar dat vind zij. Eigenlijk denk ik dat ze zich langzaam realiseert dat ze me al een tijdje niet leuk meer vindt

Met die eerste zin legt ze de reden van haar vreemdgaan bij jou. Dat is niet echt eerlijk, vind je ook niet? Als ze vond dat je er te weinig was, had ze dat met je kunnen bespreken, daarvoor ben je toch samen? 
de laatste zin echter, tja daar zou weleens een kern van waarheid in kunnen zitten, wat natuurlijk ook heel pijnlijk voor je is. Een affaire is natuurlijk spannender dan een man thuis. Maar als die affaire de partner wordt, dan blijkt hij ook het dopje van de tandpasta niet op de tube te doen en zijn was te laten slingeren. Sterkte ermee. 

Pief schreef op 10-11-2022 om 07:37:

[..]

Ik snap jouw gevoel heel goed. Ook. Ik kan mijn (hele lange) relatie moelijk loslaten. Maar als ik helder kijk, en het verdriet even loslaat, dan zie ik dat wat ik dacht dat er was, en dat ik ook zo intens voelde, dat dat er niet meer is. Het bestaat in mij, maar niet in hem en niet in ons.

Het lijkt alsof jij de schuld van haar vreemdgaan op je neemt. Je bent daar op geen enkele manier verantwoordelijk voor. Echt niet. Dat heeft ze helemaal zelf gedaan. Laat je dat niet aanpraten. Zoek hulp, praat met iemand die jou inzichten kan geven. Want ook als je wel weer samen zou komen gaat dit niet goed zo.

Ik denk dat je niet begrijpt wat Shin bedoelde te zeggen. Hij schrijft dat hij snapt waar haar vreemdgaan vandaan is gekomen, wat zijn aandeel in dit verhaal is. Hij zegt hiermee niet dat hij hiervoor volledig verantwoordelijk is. Ik vind het juist goed dat ook hij hierin zijn verantwoordelijkheid neemt en dat inziet. En nee, dat is voor haar nog steeds geen excuus om vreemd te gaan of om het goed te praten, maar het maakt het allemaal wel begrijpelijker (voor hem en mss ook voor haar). Wat anderen hiervan vinden doet er ook helemaal niet toe, het is namelijk enkel HUN relatie.

Shin schreef op 10-11-2022 om 09:03:

[..]

Wel voel ik me vervelend over het feit dat ik een tijd mentaal afwezig was. Ik had het moeilijk op werk. Mijn vrouw is er voor me geweest en was een belangrijke steun. Ze heeft vaak aangegeven dat ik meer hulp nodig had, en dat heb ik onvoldoende opgepakt. Dat realiseer ik me nu, maar toen ik er middenin zat kon ik dat gewoonweg niet.

Zo te lezen heb je je best gedaan, het beste wat je op dat moment kon. Dan hoef je je daar nu niet slecht over te voelen, je kon op dat moment niet anders. 

Je kunt het wel nu oppakken. Werken aan je zelfvertrouwen en emotionele zelfstandigheid. Daar word je ook een aantrekkelijkere partner van. 

Shin schreef op 10-11-2022 om 07:28:

ik heb erg veel aan dit forum. Dank allemaal. Ik begrijp heel goed wat Pief zegt. Ik denk dat als ik zelf niet in deze situatie had gezeten, ik een ander wellicht hetzelfde had geadviseerd. Maar als je er midden in zit, is het ineens niet zo helder. Ik hou van haar, en heb juist besloten samen met haar een leven aan te gaan. Heel bizar dat dat ineens zo in twijfel wordt getrokken.

Mijn vrouw vindt dat ik de laatste paar jaar te weinig aanwezig ben geweest in de relatie. Dat is ook zo. Dat heeft de affaire mogelijk gemaakt. En nu denkt ze dat er teveel is gebeurd om het nog goed te maken. Maar ze wil wel, alleen weet ze niet hoe. Ik word er echt moedeloos van. Het is dus niet zo dat ik vind dat er teveel is gebeurd, maar dat vind zij. Eigenlijk denk ik dat ze zich langzaam realiseert dat ze me al een tijdje niet leuk genoeg meer vindt.

Hoewel ik begrijp hoe je zit en op wat details na een vergelijkbare situatie mee gemaakt heb, moet je met deze gedachte meteen stoppen.

Een affaire komt voor in relaties die wel goed gaan en in relaties die niet goed gaan. In beide gevallen staat de "vreemdgaander" voor een keuze die ze zelf, al dan niet bij het volle verstand, maken. Daar ben je op geen enkele wijze verantwoordelijk voor, of heeft de affaire mede mogelijk gemaakt.

Ik weet uit ervaring dat het een standje is waar je in gaat en zeker als je partner dat aan geeft, maar het is onzin. Je partner had een keuze. Een keuze om andere dingen aan te pakken. Om met je in gesprek te gaan. Om naar therapie te gaan. Hell, zelfs om de relatie te stoppen. 

Wat ik je overigens ook nog meegeven wil: In de huidige situatie denk ik niet eens dat je vrouw echt inziet wat ze gedaan heeft. Mijn partner ( die de stap naar fysiek vreemdgaan dan volgens haar niet gezet heeft) zij kort nadat het uit kwam dingen als: " Hoe kun je je nu druk maken om wat appjes" of " Je zet je er maar over heen, stel je niet zo aan".

Na wat bezoekjes aan een psycholoog en een wat stabielere thuissituatie is die situatie omgedraaid in zij die op de bank zit en dingen zegt als " Ik heb je echt vreselijk behandeld" en " Ik verdien je niet".

Het is een soort afweermechanisme. Ze weten dat ze verschrikkelijk fout zijn geweest, maar willen dat echt absoluut niet toegeven. Ik had er hier eentje zitten die zelfs de boel omdraaide: Hoe durfde ik haar telefoon te controleren. Dat ik zag dat hij weer contact opnam, is dan even niet van belang. Ze draaien het om. Schrikreactie. 

Shin schreef op 10-11-2022 om 11:58:

Dank. Aan mijn mentale en emotionele stabiliteit werken is idd wat ik moet doen. Ik ga er voor. Uiteindelijk voor mezelf, ook als mijn vrouw me niet meer wil.

En ook dank Elpisto. Mogelijk is het inderdaad een afweermechanisme, al geloof ik wel dat mijn vrouw redelijk overtuigd is van haar standpunt.

Ik app haar niet meer. We gaan zondag wat leuks doen. Ik ga het proberen droog te houden.

Dat geloof ik ook wel. Dat kan, niet elke situatie is te vergelijken. Maar betrek het niet langer op jezelf. Er zijn veel meer relaties die niet goed gaan, waar de partner er niet voor kiest om deze stap te zetten. Je bent niet verantwoordelijk voor het vreemdgaan van je partner, wel voor je relatie. Maar het 1 houd niet het andere in.

De schuld van het vreemdgaan ligt altijd bij de vreemdganger, niet bij de onwetende partner. De behoefte om vreemd te gaan ligt ook bij de vreemdganger, niet bij de onwetende partner. Laat je niet verleiden de ‘fout’ bij jezelf of in de relatie te zoeken. Dat is complete onzin. Er zijn namelijk zoveel andere, eerlijke en oprechte oplossingen als er iets scheefloopt in de relatie of als je ontevreden bent met het gedrag van je partner. Vreemdgaan is een bewuste keuze. Je kunt ook een andere keuze maken. Dus Shin, zoek aub de schuld niet bij jezelf of jullie relatie. Het ligt niet aan jou, maar aan je vrouw. Zij moet aan de slag met haar issues. 
Ik vind overigens ook dat zij het fatsoen zou moeten hebben om haar ‘liefdesverdriet’ niet zo openlijk en langdurig in jouw gezicht te etaleren. Het komt op mij over als een trap na. Ze zou de consequenties van haar gedrag dapper en in stilte moeten dragen en zich moeten concentreren op wat zij met jou en jullie relatie goed te maken heeft in plaats van te zwelgen in zelfmedelijden. Ik begrijp heel goed dat dat moeilijk te verdragen is voor jou en ik prijs je geduld. Ik zou het niet kunnen. 

Shin schreef op 10-11-2022 om 15:39:

Wat me echt heel diep raakt is die openlijke twijfel. Dat raakt me echt in de kern van mijn wezen, en is veel pijnlijker dan de affaire. Ik hou namelijk heel erg veel van haar en wil graag mijn leven met haar delen, ook in slechte tijden.

Shin sommige vinden mij nu niet in de positie om goed te oordelen nou dat kan ik zekers. Jij wilt oud worden met haar en eeuwige liefde icm monogaam zijn. Dat is nu al voorbij. Ik heb 3 maanden op mijn tenen gelopen tegenover een vrouw die twijfelde. Je gaat stuk jongen. Ben verdrietig dat mijn scheiding is ingezet maar uiteindelijk zou IK stuk gegaan zijn. Neem afstand van haar zelfs met huilen krijg je haar niet terug. Ze durft alleen de stap nog niet te zetten. Angst voor het onbekende maar je bent al weg uit haar hart als nr.1

Shin schreef op 10-11-2022 om 15:39:

Wat haar liefdesverdriet betreft en ter verdediging van mijn vrouw: ik vraag er ook vaak zelf naar, ten dele omdat ik er voor haar wil zijn, maar ook ten dele omdat ik er zelf natuurlijk ook benieuwd naar ben. Het gaat vaak goed, maar regelmatig heeft het ook een terugslag op mij. Nu gaat het wat dat betreft wel. Ik vind het vooral sneu voor haar.

Wat me echt heel diep raakt is die openlijke twijfel. Dat raakt me echt in de kern van mijn wezen, en is veel pijnlijker dan de affaire. Ik hou namelijk heel erg veel van haar en wil graag mijn leven met haar delen, ook in slechte tijden.

Maar het nare hier aan, heb ik zelf een beetje ervaren, is dat je er niet voor haar kunt zijn. Dat is namelijk tegenstrijdig. Je probeert er voor haar te zijn, terwijl je zelf vooral heel veel vragen hebt en eigenlijk zelf allerlei emoties ervaart. Van woede tot onbegrip tot verdriet.

Onze situatie is niet helemaal vergelijkbaar, maar zeker als ik mijn eigen berichten uit die periode terug lees, kon ik pas er voor mijn vrouw zijn toen ik zelf besloten had dat het me niet meer uitmaakte of we er als gezin uit kwamen, als ze zichzelf maar niks geks aan deed en daarmee mijn kinderen en niet te wissen verdriet zou aan doen.

Dat was het moment dat ik voor mijn emoties vrienden ging opzoeken en haar met rust liet. Af en toe vroeg hoe het met haar ging, haar adviseerde naar een therapeut te gaan voor de problemen die ze mentaal had. Het is fysiek en emotioneel gewoon vrijwel onmogelijk om er te zijn voor je partner op het moment dat je eigenlijk echt een beetje een hekel hebt aan diegene, om wat ze je geflikt hebben.

Laat haar weten dat je er voor haar bent en dat je het graag wil horen als je wat voor haar kan doen, maar dat je voor de rest afstand gaat nemen. Omwille van jezelf. Het is mij ook verteld: Je kunt op je kop gaan staan, als je met zijn 2en er niet van overtuigd bent dat je er aan wil werken, dan is elke poging om te lijmen eentje die gedoemd is om te mislukken.

Wat weer niet wil zeggen dat elke situatie uitwisselbaar is natuurlijk. Maar ik merk dat het mij op dat moment de kracht gaf om het eindtraject in zicht te houden. Voor mij lag dat op het terug krijgen van de moeder van mijn kinderen. Als ik in het verlengde daarvan ook mijn vrouw zou terug krijgen, dan was dat fantastisch. Maar het was voor mij niet langer een doel op zich. Het zorgde ervoor dat ik mijn eigen emoties veel beter onder controle kon krijgen en veel minder afhankelijk werd van haar gemoedstoestand. Dat zorgde er automatisch weer voor dat ze naar me toe trok, beetje bij beetje.

Ik weet als geen ander dat dit echt makkelijker klinkt dan dat het is, maar als je er van overtuigd bent dat je door wil met haar, ondanks alles, denk ik dat je af moet van het er naar vragen. Laat haar af en toe weten dat je er bent, vraag haar af en toe hoe het gaat, maar probeer detail te vermijden. Elke keer horen hoeveel liefdesverdriet ze heeft, is niet bevorderlijk voor jezelf. Je maakt jezelf afhankelijk en zoals verschillende mensen hier mij toen verteld hebben: Op een gegeven moment moet je je eigen leven in handen nemen.

Pas op het moment dat ik de leiding nam en aangaf dat wat mij betreft het belangrijk was dat ze zelf uit de put kwam en ik niet zo nodig meer verder hoefde, merkte ik dat ze stilletjes aan besefde dat ze me (nog) niet kwijt wou. Vriend van mij ging vrijwel door hetzelfde proces en ook daar ging het lampje pas branden, toen hij zijn vrouw de deur uit zette.

Shin schreef op 12-11-2022 om 07:06:

[..]

Wat ik nog wil toevoegen: ze zegt dat ze heel veel van me houdt en dat ze hoopt dat als haar liefdesverdriet is gezakt dat ik er nog ben. Intussen staat dus de relatie op soort van pauze. Ik ben echt gesloopt, heb zelf ook emoties en ik weet totaal niet wat ik moet doen.

Wat ik zou doen is even afstand nemen. Een tijdje helemaal geen contact. En daarna zie je dan wel weer verder. Op deze manier kom je niet verder met haar en ga je er zelf aan onderdoor. 

Neem de tijd voor jezelf, eet gezond, sport, download een mindfullness app en doe leuke dingen. Besluit dat je even niet nadenkt over jullie relatie laat het even zoveel mogelijk los. 

Nogmaals ze is bang voor de toekomst maar dit gaat niet om jou. Dat is haar probleem. Je wilt niet horen wat ik zeg en ook jij moet uit de slachtofferrol. De wond is al te groot. Voer de druk vandaag maar eens op en zeg dat je wilt scheiden. Echt dat werkt ook voor jezelf vertrouwen.