Mijn man heeft een seksverslaving

Breiertje schreef op 13-11-2024 om 07:11:

heftig, jullie reacties.
Die moest ik even laten bezinken.
Het is ook erg moeilijk voor mij als ik tracht uit te leggen waarom ik het nog een kans geef, om ook zijn aandeel niet te vernoemen. Jullie zien dit als dat het steeds over hem gaat, maar ik vind het moeilijk om dit los te koppelen van de situatie. Als hij geen moeite zou doen en de afspraken zou overtreden of tekenen van herval tonen is dat een heel andere situatie dan de mijne.
Momenteel gaat ons gezin, los van wij 2 door een storm. Het is alle hens aan dek. Enorm veel stress hier nu door andere factoren. Ook nu geen drang tot herval. Neen integendeel wij staan, zoals altijd, zij aan zij en gaan samen de strijd aan om deze storm samen te strijden. En die heeft nu niets met hij en ik te maken.

Het gaat momenteel rustig nu tussen ons.

Er is ook een verschil tussen iemand die een seksverslaving heeft en een hoog libido, die meerdere orgasmes zoekt per dag.
Hier is dit ook niet het geval. Het was een vlucht. door verwaarlozing als kind heeft hij zich nooit leren hechten. Dit leidt vaak tot deze vorm van verslaving. Maar hechten kan je leren.
Vanuit zijn jeugd vluchten in masturbatie, gaf hem rust in zijn onveilige thuissituatie. Dit wordt een gewoonte. En bij een gewoonte sta je niet meer stil. Net als dat glas wijn die je dagelijks drinkt bv, dat is ook een gewoonte die je dan opeens moet laten voor je gezondheid. Of een sigaret die je dagelijks rookt.
Die gewoonte, patroon moet je doorbreken. Het patroon van pornokijken en masturberen is nu doorbroken zegt de seksuoloog. Na bijna 5maand onthouding. Maar dit wil niet zeggen dat hij dit niet meer zal doen. Maar nu weet hij wel dat kijken naar voor hem hetzelfde is als een alcoholieker die 'maar eentje' zal drinken, weer vertrokken zal zijn.
Het een leidde tot het ander...
Zal hij sterk genoeg zijn, dat weet ik niet.
Iemand zei mij hier, scheiden kan altijd nog. Welja. Dan kan ik echt zeggen, ik heb alles geprobeerd.

Mijn man heeft dus niet een onverzadigbaar libido. Het is niet zo dat hij constant geil is. En dat is al een heel groot verschil in mensen met een seksverslaving. Mensen die wel continu geil zijn, die zijn moeilijker te behandelen.
Dat wil niet zeggen dat het risico op herval er niet is. Hij moet in stresssituaties alternatieven zoeken om te ontstressen. Niet meer wegvluchten in. Levenslang therapie volgen.

Dit gaat weer over hem. Maar ik wil gewoon aantonen dat niet elk individu hetzelfde is.
We werken aan zijn hechting, graven dieper naar de oorzaken, en zijn bewust voor stress en nemen op tijd gas terug, ontspannen op de juiste manier voor hem.

Wat brengt dit mij op. Waarom besloot ik het nog een kans te geven. Nu over MIJ.
26 jaar lief en leed gedeeld. We waren en zijn nog steeds een ijzersterk team. Ook nu staan we er samen om de ik kids te helpen. Alle vlakken gingen goed in die 26 jaar. Enkel op dat ene punt was het niet goed, zijn fout. Dit is iets dat hij al uit zijn jeugd meesleurt, ik kende hem toen nog niet.
Wat haal ik hier uit?
Ik heb 26 jaar gebouwd aan een warm nest. Ik heb een warm nest. Ik wil dit nog niet opgeven.
Mijn kids hebben nu even, nog een jaar stabiliteit nodig. Zo geef ik hen dit. Als ik nu wegga in de situatie dat ze nu zitten, weet ik niet met welke trauma's ze hieruit zullen komen. Zullen ze dan in hun latere leven ook moeite hebben omwille van de scheidingstrauma, op het moment dat het met hen niet goed gaat.
Dat vind ik een belangrijke.

Dat we deze week met alles wat gaande is, enorm veel stress hier beide samen sterk staan voor hen. Wel dat vind ik echt de moeite waard om toch nog even te proberen.

En nu scheiden, terwijl mijn dierbare vecht tegen een lelijke ziekte... Dat wil ik niet. Laat ze maar focussen op het herstel. Want ik wil niet dat mijn situatie het herstel in de weg staat.

En lukt het niet.
Scheiden kan altijd nog.

Bedoel je met lelijke ziekte de verslaving? Want echt welke keuze jij ook maakt , hij is verantwoordelijk voor het werken aan herstel voor zichzelf. Ik lees zoveel wanhoop en verdriet in je berichten. Alles draait om je man en zijn pijn en emoties, maar welke reden de verslaving ook heeft , hij heeft jouw gezondheid in gevaar gebracht met zijn uitstapjes en je mag daar gewoon genoeg van hebben, je beschadigd je kinderen echt niet door ongezond en gevaarlijk gedrag niet te pikken van een partner ook als deze hun vader is. Je kan er ook samen uitkomen als ouders en vrienden ipv liefdes partners 

Breiertje schreef op 13-11-2024 om 07:11:

Momenteel gaat ons gezin, los van wij 2 door een storm. Het is alle hens aan dek. Enorm veel stress hier nu door andere factoren. Ook nu geen drang tot herval. Neen integendeel wij staan, zoals altijd, zij aan zij en gaan samen de strijd aan om deze storm samen te strijden. En die heeft nu niets met hij en ik te maken.

Mooi. 

Verder denk ik dat het zo werkt dat als jij je best doet in dienst van het forum reageerders iets uit te leggen over je man, dat ze dat ten onrechte uitleggen alsof jijzelf alleen maar met hem bezig bent en niet met jezelf.

Ik lees al een hele tijd mee en ik zie en begrijp je worsteling. Mag ik gewoon even zeggen dat je me een verstandig mens lijkt en dat je in mijn ogen prima bezig bent?

Je bent te streng voor jezelf. Je ben nu goed bezig, je roeit met de riemen die je hebt. Later is later, dat komt dan wel.

Hi Breiertje, fijn dat het gegeven alle omstandigheden best goed gaat en je er vertrouwen in hebt. 
Maar los van al die perikelen ben ik nieuwsgierig naar het volgende: je schrijft: 'Maar hechten kan je leren.' Ik ben om persoonlijke redenen benieuwd hoe dat kan, hoe dat in zijn werk gaat, wat je wordt aangeraden om te doen.

Als ik dit lees denk ik alleen maar wat een energie moet dit jou kosten. De alles overheersende gedachte dat jij verantwoordelijk bent voor iedereen in je omgeving. Voor je verslaafde zoon, voor het herstel van een zieke dierbare, voor je andere kind en voor je verslaafde partner. Een mens zou om minder overspannen worden. En dat als jij besluit te willen scheiden het min of meer jouw schuld is dat al die mensen in de problemen komen. Dat voelt als een enorme druk zo'n levensovertuiging. Je komt eigenlijk ook niet toe aan jezelf en je eigen ziekte en mentale herstel. 

Ik denk dat zolang jij jezelf niet op de eerste plek kunt zetten je nooit echt kunt herstellen. Het leven is onvoorspelbaar en helaas weet je nooit wanneer het volgende probleem weer opduikt. En deze problemen zijn helaas levenslang (of volledig onvoorspelbaar wanneer ze weer beter worden). Ik wens je sterkte.

In de zwaarste periodes kunnen schadelijke zaken toch veilig en vertrouwd voelen, omdat het het enige vaste is wat je hebt.
Dat geeft een vals positief gevoel over wat eerst de boel verscheurde. En daarom praat je hem nu terug omhoog.
Logisch, voorspelbaar.
Je hoeft soms ook even niets te doen, als je je maar realiseert dat het probleem er nog is en voorlopig zal blijven. En dan is het aan jou wat je er mee doet. Houd alleen jezelf niet met drogredenen op de been.🙂

Waar heeft Breiertje een vals positief gevoel over? 

Je mag best het besluit om te scheiden of niet op de lange baan schuiven. Of je kunt eerder je besluit om te scheiden al nemen, maar er dan nog niet naar handelen omdat dat te ingewikkeld is met alles wat er nog meer speelt. Dat is allemaal prima en begrijpelijk.

Breiertje, volgens mij doe je het heel goed! Dit is joúw pad, en niemand kan voor jou beslissen hoe dat pad loopt. 'Kiezen voor jezelf' kan ook betekenen dat je pad samen met je 

Vorige bericht werd te vroeg geplaatst, ik weet niet hoe te deleten. Met al die reclame kan ik geen bericht meer typen, ik geef t nu echt op. 
Anyway, breiertje, je pad kan ook samen met je man zijn, jij kent hem t beste en jouzelf t beste. Sterkte!

Izza schreef op 13-11-2024 om 14:09:

Als ik dit lees denk ik alleen maar wat een energie moet dit jou kosten. De alles overheersende gedachte dat jij verantwoordelijk bent voor iedereen in je omgeving. Voor je verslaafde zoon, voor het herstel van een zieke dierbare, voor je andere kind en voor je verslaafde partner. Een mens zou om minder overspannen worden. En dat als jij besluit te willen scheiden het min of meer jouw schuld is dat al die mensen in de problemen komen. Dat voelt als een enorme druk zo'n levensovertuiging. Je komt eigenlijk ook niet toe aan jezelf en je eigen ziekte en mentale herstel.

Ik denk dat zolang jij jezelf niet op de eerste plek kunt zetten je nooit echt kunt herstellen. 

Het leven is onvoorspelbaar en helaas weet je nooit wanneer het volgende probleem weer opduikt. En deze problemen zijn helaas levenslang (of volledig onvoorspelbaar wanneer ze weer beter worden). Ik wens je sterkte.

Izza, het lijkt soms wel of je mensen naar een scheiding toe wil praten (bijvoorbeeld je laatste alinea). Best wel herhaaldelijk op dit forum. Jij komt over als een sterk individualistische persoonlijkheid, en dat je van daaruit opereert van 'als een relatie mij niet voedt en aan een x aantal voorwaarden voldoet, ben ik weg'. Dat is prima maar dat is wie jij bent. Er zijn gewoon mensen die het makkelijker afgaat anderen te steunen in hun proces. En die dat zelfs fijn vinden. Op jou kan dat zelfontkennend overkomen, maar er is geen standaard, geen maat voor hoeveel het goed is de ander te steunen aan de ene en voor hoe je koste wat kost voor jezelf moet kiezen aan de andere kant. Daar moet ieder zijn eigen weg in vinden. En hoewel ik ook niet zo van totaal opofferingsgezinde kaliber ben, vind ik dat echte steun ook kan bestaan uit mensen hun eigen proces en weg hier in te gunnen. Ieder mens is anders, ieder mens mag zelf ontdekken waar de juiste grens tussen mijn en dijn ligt, zo ook Breiertje. En als iemand vol goede moed zich door veel moeilijkheden aan het werken is, komt het op mij als weinig empathisch over om maar meteen alles af te willen serveren. Jij zou het zo niet doen, ik ook niet (nu althans) maar Breiertje verdient ook steun voor wat haar nu de juiste weg lijkt. 

Dit gezegd hebbend ben ik met je eens dat Breiertje zichzelf op de eerste plaats moet zetten. (1e 2x vet).