Mijn man heeft een seksverslaving
Ik ben 26 jaar gehuwd.
Mijn man heeft een liefdesloze jeugd gekend met heel veel miserie.
In zijn jeugd enkele liefje gehad van een maand.
1 relatie van 3 jaar. Ze was reeds moeder van 2 kids, hij 20. Ze leerden elkaar kennen, hadden seks en ze was zwanger. Hij nam zijn verantwoordelijkheid en gingen samenwonen. Het liep niet goed. Kort na hun 2e kind ging ze ervandoor met terug een andere man. Hij bleef alleen achter en ging terug thuiswonen. Hij had 2 a 3 vriendinnen, duurde max 4 weken. Bleef 5 jaar alleen.
Hij is een hele introverte man.
Hij leerde mij kennen. Ik piepjong, 20, en we werden beste vrienden. Na een jaar werden we verliefd en we begonnen een relatie, samenwonen. Alles ging heel goed. We waren 2 handen op 1 buik, deden alles samen.
Zijn sex drive was laag. Ik jong, ik wist van niet beter.
2 kinderen, huisje, boompje beestje...
Sex bleef op laag pitje
Ik betrapte hem op masturberen, ik zocht hulp, maar volgens hem waren er een problemen. Hij was moe van te werken....
Jaren gingen voorbij. Ik had me erbij neergelegd, we waren gelukkig.
18 jaar samen, ik betrapte hem op datingsites voor sex dates. Wou afspreken met hen, maar het leek scam. Ze draaiden rond de pot kwamen niet opdagen, er is niets fysiek gebeurd.
Ik heb dit alles nagelezen in zijn chats, en zijn verhaal lijkt te kloppen. Ik ging door een hel, mijn zeepbel doorspat.
We gingen in therapie bij huisarts, overwonnen dit en werden sterker dan ooit. In het begin wat meer sex, dan weer niets.
Hij is een brave, goede huisvader, geen slecht woord kan ik zeggen.
8 jaar later...
Betrapte ik hem op prostitutiebezoekjes.
Wat af hij geleerd? Datingsites voor seks leveren geen sex op, prostitutie ben ik zeker van mijn geld.
Wat blijkt....
Sinds jeugd masturbatieverslaving. Masturbeerde dagelijks waardoor sex met mij niet prikkelde.
Pornoverslaving met komst internet, waardoor sex met mij niet prikkelde.
Na al die tijd porno, raakt je seksverslaafd en is prostitutie volgende stap.....
Een breuk lijkt onvermijdelijk. Dit is te groot.
Hulp gezocht bij seksuoloog.
Ik ga niet mee op therapie, het is zijn probleem.
Ze zegt dat ik nog niet mag beslissen tot uit elkaar gaan omdat ik in crisis zit.
Hij volgt therapie. Hij wil hiervan af. Hij trok boetekleed aan, schaamt zich, kruipt voor me. Het is een drang dat hij niet kon bedwingen.
masturberen en porno leidt tot seksverslaving. Er komt een tsunami op ons(artsen en seksuologen) af zegt de arts en seksuoloog, met al die beschikbare porno op internet. Ze horen niets anders dan seksverslaving en in hun praktijk. De seksindustrie verdient miljarden en spelen gretig op mannen in.
Door porno kijken verandert je brein.
Momenteel zijn we 2,5 maand ver.
Ik zie herstel niet mogelijk.
Mijn man is, los van het feit dat het een grote dwaze kloot is, een hele brave mens. Gaat nergens, we hadden veel lol, waren soulmates, deden alles samen. Maar dit deed hij alleen.
Zijn er hier lotgenoten die dit meemaakten? En er als koppel uitkwamen? Een goede afloop als koppel? Lijkt mij onmogelijk.
Ik benadruk, al wat je wil zeggen, jarenlange leugens, bedrog, dat klopt allemaal. Maar het is een hele goede brave mens. Los van dit.seksuoloog opperde dat hij als kind zo verwaarloosd werd zoveel meemaakte dat dit een hechtingsproblematiek is. Veel seksverslaafden hebben dit als kern.
Vind ik psychologische bullshit. Heeft al 26 jaar liefde van mij.... Maar kom, ik ben geen professional, ik mag de diagnoses als leek niet betwisten.
Graag wat positieve feedback. Negativiteit liever niet, ik heb die al 24/24 in mijn hoofd.... Kan ze er echt niet bijnemen.
Graag had ik gehoord van koppels hoe ze dit overleefden, samen.
Gewoon doen als dat jou helpt. En misschien helpt het anderen in een vergelijkbare situatie.
ik heb inderdaad nood om af en toe te posten. Maar of me dit goed doet weet ik niet. Als ik in een goede modus zitben dit post, slaat dit om. Dit gebeurde al 2x en gisteren opnieuw. De eerste keren duurden even voor het over was.
Gisteren na het posten overviel het me weer. Bij andere triggers lukt het me om het de kop in te drukken. Na Deze posting was het moeilijker om het de kop in te drukken. Het is kog niet helemaal over. Ik heb hem gisteren nogmaals goed gezegd wat ik van hem en zijn gedrag toen vond. Hij onderging het en gaf me gelijk op alle vlak. Hij was stil. Elk woord kwam binnen als een geseling.
Nu probeer ik het de knop weer in te drukken maar
Het lukt maar gedeeltelijk. Ik laat het niet toe maak kan het ook niet wegdrukken.
En de enige reden was de posting hier.
Vandaag verwen ik mezelf. Lekker eten en ontspanning. Niets anders
Hi ben je voor jezelf al bij de therapeut geweest? Dat je daar kunt praten over het gevoel wat je nu benoemt als 'de knop indrukken'? Of over je proces in het algemeen? Sorry ik ben even kwijt of dit al gebeurd is
MRI schreef op 08-11-2024 om 14:57:
Hi ben je voor jezelf al bij de therapeut geweest? Dat je daar kunt praten over het gevoel wat je nu benoemt als 'de knop indrukken'? Of over je proces in het algemeen? Sorry ik ben even kwijt of dit al gebeurd is
Ja ik ging vrijdag. Dat heb ik gezegd dacht ik. (Heb veel gezegd)
Ze zei dat dit goed was.dat ik dit mocht doen. Dat dit 'helen' is ik was bang dat dit verdringen is. Maar dit is niet verdringen. Dit is een stapje verder in het heelproces. Met helen bedoel ik mezelf, niet het 'ons'.
Breiertje schreef op 08-11-2024 om 16:19:
[..]
Ja ik ging vrijdag. Dat heb ik gezegd dacht ik. (Heb veel gezegd)
Ze zei dat dit goed was.dat ik dit mocht doen. Dat dit 'helen' is ik was bang dat dit verdringen is. Maar dit is niet verdringen. Dit is een stapje verder in het heelproces. Met helen bedoel ik mezelf, niet het 'ons'.
ik kan niet alles onthouden wat er allemaal geschreven wordt.
Heel fijn dat je begeleiding hebt. Natuurlijk gaat het nog op en neer in je gevoelsleven, je hebt een schok te verwerken over iets wat jaren geduurd heeft in je huwelijk.
MRI schreef op 08-11-2024 om 16:30:
[..]
ik kan niet alles onthouden wat er allemaal geschreven wordt.
Heel fijn dat je begeleiding hebt. Natuurlijk gaat het nog op en neer in je gevoelsleven, je hebt een schok te verwerken over iets wat jaren geduurd heeft in je huwelijk.
Ik bedoelde dit niet op u, ik bedoelde dat ik dit aan de therapeut heb gezegd. Heb 1 u gesprek gehad en heel veel gezegd, dat ik soms moet nadenken over wat er werd gezegd. Het was een uur waarin ik heel veel wou weten, gevraagd heb, maar 1 u is snel voorbij. Het was veel info in 1 keer.
Breiertje schreef op 08-11-2024 om 14:52:
ik heb inderdaad nood om af en toe te posten. Maar of me dit goed doet weet ik niet. Als ik in een goede modus zitben dit post, slaat dit om. Dit gebeurde al 2x en gisteren opnieuw. De eerste keren duurden even voor het over was.
Gisteren na het posten overviel het me weer. Bij andere triggers lukt het me om het de kop in te drukken. Na Deze posting was het moeilijker om het de kop in te drukken. Het is kog niet helemaal over. Ik heb hem gisteren nogmaals goed gezegd wat ik van hem en zijn gedrag toen vond. Hij onderging het en gaf me gelijk op alle vlak. Hij was stil. Elk woord kwam binnen als een geseling.
Nu probeer ik het de knop weer in te drukken maar
Het lukt maar gedeeltelijk. Ik laat het niet toe maak kan het ook niet wegdrukken.
En de enige reden was de posting hier.
Vandaag verwen ik mezelf. Lekker eten en ontspanning. Niets anders
Voelt het misschien te kwetsbaar om hier te schrijven? En dat je dat er net niet bij kan hebben?
Ik vind het superknap hoe je je gedachten onder woorden brengt, maar ik kan me er iets bij voorstellen dat het te kwetsbaar kan voelen.
Thera schreef op 08-11-2024 om 19:44:
[..]
Voelt het misschien te kwetsbaar om hier te schrijven? En dat je dat er net niet bij kan hebben?
Ik vind het superknap hoe je je gedachten onder woorden brengt, maar ik kan me er iets bij voorstellen dat het te kwetsbaar kan voelen.
Ik weet het niet. Ik merk wel dat ik bevestiging zoek. Dat het ok is wat ik doe, dat ik mezelf mag toestaan om het terug te proberen. Dat ik me zo mag voelen. Dat ik mag de knop indrukken. Dat ik niets fout doe. Ik zoek precies toestemming als ik mezelf analyseer. Ik vraag dat ook aan de arts of therapeut. Is het ok als ik dit voel. Mag ik dit? Mag ik dit voelen? Doe ik iets verkeerd als ik dat doe? En als die me dan gerust stellen dat ik het goed doe, vooruit ga, verwerk, dat ik dit of dat mag voelen, doen, denken, dan kan ik weer verder. Daarom vroeg ik ook bewust of de knop indrukken mocht. Omdat ik bang ben dat ik dan zou ontkennen of verdringen, en dat wil ik voorkomen. Maar de knop indrukken is niet verdringen. Dit is verdergaan zegt de therapeut.
Breiertje schreef op 08-11-2024 om 20:51:
[..]
Ik weet het niet. Ik merk wel dat ik bevestiging zoek. Dat het ok is wat ik doe, dat ik mezelf mag toestaan om het terug te proberen. Dat ik me zo mag voelen. Dat ik mag de knop indrukken. Dat ik niets fout doe. Ik zoek precies toestemming als ik mezelf analyseer. Ik vraag dat ook aan de arts of therapeut. Is het ok als ik dit voel. Mag ik dit? Mag ik dit voelen? Doe ik iets verkeerd als ik dat doe? En als die me dan gerust stellen dat ik het goed doe, vooruit ga, verwerk, dat ik dit of dat mag voelen, doen, denken, dan kan ik weer verder. Daarom vroeg ik ook bewust of de knop indrukken mocht. Omdat ik bang ben dat ik dan zou ontkennen of verdringen, en dat wil ik voorkomen. Maar de knop indrukken is niet verdringen. Dit is verdergaan zegt de therapeut.
Maar Breiertje, er kan niets fout zijn als het om jouw gevoel gaat. Het is jouw gevoel wat er is op een bepaald moment. Of je nu kwaad bent, verdrietig, wanhopig of dat je even niks wil voelen en gevoelens 'wegdrukt': het is jouw proces waar niets fout kan gaan, toch? Omdat jij er nu mag zijn, met jouw gevoel, wat dat ook is. Een ander heeft daar eigenlijk niets over te zeggen.
Ja ik snap het. Een forum is dan toch te breed om zo te werken dat je er de bevestiging op dezelfde manier kan krijgen. Want iedereen heeft z’n eigen gezichtspunt. Het kan verrijkend zijn om veel gezichtspunten aangereikt te krijgen, maar het kan natuurlijk ook zijn dat het nu te onrustig is voor je. Misschien juist wel nu je wat meer op een weg bent naar mogelijk herstel. Toen je je topic begon was alles in je leven onrust, dan valt onrust door veel verschillende invalshoeken op een forum daarbij in het niet.
ik heb id vlugte meegelezen..... eerlijk gezegd chapeau aan de TO.... ik zou het zelf niet kunnen... heel die energie die je erin steekt en je 2 stapjes vooruit gaat en dan weer 3 achteruit en omgekeerd... heb zelf een relatie gehad met iemand die loog en me online bedroog op onlyfans enz en ik heb de lijn getrokken eronder.... ik voel ma na 2 maanden en veel verdriet eindelijk weer beter. Ik vrees er wat voor dat zulke mensen heeeel moelijk knn veranderen en dit levenslang een struggle zal zijn voor hun net zoals andere verslavingen.... respect voor jou dat je dit traject samen met hem wil ondergaan!
Beiertje, die bevestiging moet uiteindelijk uit jezelf komen. Die vragen kan een ander niet beantwoorden. Niet een therapeut en wij ook niet. Jij moet dit traject (feitelijk levenslang) willen ondergaan. Dat kan niemand voor jou invullen. Er is geen goed of slecht maar uiteindelijk moet jij het zelf doen en zijn er geen garanties. Bekijk gewoon voor jezelf per periode wat de relatie jou nog brengt. Even los van hem (je zit soms behoorlijk op zijn goede bedoelingen en inzet). Wat haal jij voor jezelf uit de relatie? Waarom wil jij samen blijven?
Breiertje het is al meerdere keren gezegd maar je mag ook er mee stoppen he , soms is er teveel stuk , en je mag er ook gewoon voor kiezen om niet je hele leven bezig te hoeven zijn met je man en zijn (seksuele) problemen , hij is bewezen onbetrouwbaar en als je een vriendin van mij zou zijn zou ik je zoveel meer gunnen , zoiezo een fijn seksleven en bedonderd kun je altijd worden maar echt een fijn seksleven is zoveel waard.
Zelf een ex met een seksverslaving, kerkelijke achtergrond , ervan overtuigd dat de vrouw gemaakt is om de man te behagen... echt er ging een wereld voor me open toen ik seks herontdekten en dat gun ik jou ook.
Wat hier ook meespeelt is dat er meerdere vormen van afhankelijkheid zijn. Niet alleen emotioneel. Maar er spelen ook financiën problemen. En to heeft aangegeven dat ze eigenlijk niet zelfstandig zou kunnen wonen. En vanwege haar ziekte ook afhankelijk van hem is. Dit moet dus om meerdere redenen goedkomen.
Ik zou het persoonlijk ook niet kunnen. Een heel gezin in therapie is heftig (en kost een vermogen). Maar ook jarenlang al die energie die uitgaat naar je partner en naar je relatie. Die tijd en aandacht kan je niet in jezelf of je kinderen stoppen. Maar iedereen is anders en to lijkt altijd in een verzorgende rol te hebben gezeten.
heftig, jullie reacties.
Die moest ik even laten bezinken.
Het is ook erg moeilijk voor mij als ik tracht uit te leggen waarom ik het nog een kans geef, om ook zijn aandeel niet te vernoemen. Jullie zien dit als dat het steeds over hem gaat, maar ik vind het moeilijk om dit los te koppelen van de situatie. Als hij geen moeite zou doen en de afspraken zou overtreden of tekenen van herval tonen is dat een heel andere situatie dan de mijne.
Momenteel gaat ons gezin, los van wij 2 door een storm. Het is alle hens aan dek. Enorm veel stress hier nu door andere factoren. Ook nu geen drang tot herval. Neen integendeel wij staan, zoals altijd, zij aan zij en gaan samen de strijd aan om deze storm samen te strijden. En die heeft nu niets met hij en ik te maken.
Het gaat momenteel rustig nu tussen ons.
Er is ook een verschil tussen iemand die een seksverslaving heeft en een hoog libido, die meerdere orgasmes zoekt per dag.
Hier is dit ook niet het geval. Het was een vlucht. door verwaarlozing als kind heeft hij zich nooit leren hechten. Dit leidt vaak tot deze vorm van verslaving. Maar hechten kan je leren.
Vanuit zijn jeugd vluchten in masturbatie, gaf hem rust in zijn onveilige thuissituatie. Dit wordt een gewoonte. En bij een gewoonte sta je niet meer stil. Net als dat glas wijn die je dagelijks drinkt bv, dat is ook een gewoonte die je dan opeens moet laten voor je gezondheid. Of een sigaret die je dagelijks rookt.
Die gewoonte, patroon moet je doorbreken. Het patroon van pornokijken en masturberen is nu doorbroken zegt de seksuoloog. Na bijna 5maand onthouding. Maar dit wil niet zeggen dat hij dit niet meer zal doen. Maar nu weet hij wel dat kijken naar voor hem hetzelfde is als een alcoholieker die 'maar eentje' zal drinken, weer vertrokken zal zijn.
Het een leidde tot het ander...
Zal hij sterk genoeg zijn, dat weet ik niet.
Iemand zei mij hier, scheiden kan altijd nog. Welja. Dan kan ik echt zeggen, ik heb alles geprobeerd.
Mijn man heeft dus niet een onverzadigbaar libido. Het is niet zo dat hij constant geil is. En dat is al een heel groot verschil in mensen met een seksverslaving. Mensen die wel continu geil zijn, die zijn moeilijker te behandelen.
Dat wil niet zeggen dat het risico op herval er niet is. Hij moet in stresssituaties alternatieven zoeken om te ontstressen. Niet meer wegvluchten in. Levenslang therapie volgen.
Dit gaat weer over hem. Maar ik wil gewoon aantonen dat niet elk individu hetzelfde is.
We werken aan zijn hechting, graven dieper naar de oorzaken, en zijn bewust voor stress en nemen op tijd gas terug, ontspannen op de juiste manier voor hem.
Wat brengt dit mij op. Waarom besloot ik het nog een kans te geven. Nu over MIJ.
26 jaar lief en leed gedeeld. We waren en zijn nog steeds een ijzersterk team. Ook nu staan we er samen om de ik kids te helpen. Alle vlakken gingen goed in die 26 jaar. Enkel op dat ene punt was het niet goed, zijn fout. Dit is iets dat hij al uit zijn jeugd meesleurt, ik kende hem toen nog niet.
Wat haal ik hier uit?
Ik heb 26 jaar gebouwd aan een warm nest. Ik heb een warm nest. Ik wil dit nog niet opgeven.
Mijn kids hebben nu even, nog een jaar stabiliteit nodig. Zo geef ik hen dit. Als ik nu wegga in de situatie dat ze nu zitten, weet ik niet met welke trauma's ze hieruit zullen komen. Zullen ze dan in hun latere leven ook moeite hebben omwille van de scheidingstrauma, op het moment dat het met hen niet goed gaat.
Dat vind ik een belangrijke.
Dat we deze week met alles wat gaande is, enorm veel stress hier beide samen sterk staan voor hen. Wel dat vind ik echt de moeite waard om toch nog even te proberen.
En nu scheiden, terwijl mijn dierbare vecht tegen een lelijke ziekte... Dat wil ik niet. Laat ze maar focussen op het herstel. Want ik wil niet dat mijn situatie het herstel in de weg staat.
En lukt het niet.
Scheiden kan altijd nog.
