Mijn man heeft een seksverslaving
Ik ben 26 jaar gehuwd.
Mijn man heeft een liefdesloze jeugd gekend met heel veel miserie.
In zijn jeugd enkele liefje gehad van een maand.
1 relatie van 3 jaar. Ze was reeds moeder van 2 kids, hij 20. Ze leerden elkaar kennen, hadden seks en ze was zwanger. Hij nam zijn verantwoordelijkheid en gingen samenwonen. Het liep niet goed. Kort na hun 2e kind ging ze ervandoor met terug een andere man. Hij bleef alleen achter en ging terug thuiswonen. Hij had 2 a 3 vriendinnen, duurde max 4 weken. Bleef 5 jaar alleen.
Hij is een hele introverte man.
Hij leerde mij kennen. Ik piepjong, 20, en we werden beste vrienden. Na een jaar werden we verliefd en we begonnen een relatie, samenwonen. Alles ging heel goed. We waren 2 handen op 1 buik, deden alles samen.
Zijn sex drive was laag. Ik jong, ik wist van niet beter.
2 kinderen, huisje, boompje beestje...
Sex bleef op laag pitje
Ik betrapte hem op masturberen, ik zocht hulp, maar volgens hem waren er een problemen. Hij was moe van te werken....
Jaren gingen voorbij. Ik had me erbij neergelegd, we waren gelukkig.
18 jaar samen, ik betrapte hem op datingsites voor sex dates. Wou afspreken met hen, maar het leek scam. Ze draaiden rond de pot kwamen niet opdagen, er is niets fysiek gebeurd.
Ik heb dit alles nagelezen in zijn chats, en zijn verhaal lijkt te kloppen. Ik ging door een hel, mijn zeepbel doorspat.
We gingen in therapie bij huisarts, overwonnen dit en werden sterker dan ooit. In het begin wat meer sex, dan weer niets.
Hij is een brave, goede huisvader, geen slecht woord kan ik zeggen.
8 jaar later...
Betrapte ik hem op prostitutiebezoekjes.
Wat af hij geleerd? Datingsites voor seks leveren geen sex op, prostitutie ben ik zeker van mijn geld.
Wat blijkt....
Sinds jeugd masturbatieverslaving. Masturbeerde dagelijks waardoor sex met mij niet prikkelde.
Pornoverslaving met komst internet, waardoor sex met mij niet prikkelde.
Na al die tijd porno, raakt je seksverslaafd en is prostitutie volgende stap.....
Een breuk lijkt onvermijdelijk. Dit is te groot.
Hulp gezocht bij seksuoloog.
Ik ga niet mee op therapie, het is zijn probleem.
Ze zegt dat ik nog niet mag beslissen tot uit elkaar gaan omdat ik in crisis zit.
Hij volgt therapie. Hij wil hiervan af. Hij trok boetekleed aan, schaamt zich, kruipt voor me. Het is een drang dat hij niet kon bedwingen.
masturberen en porno leidt tot seksverslaving. Er komt een tsunami op ons(artsen en seksuologen) af zegt de arts en seksuoloog, met al die beschikbare porno op internet. Ze horen niets anders dan seksverslaving en in hun praktijk. De seksindustrie verdient miljarden en spelen gretig op mannen in.
Door porno kijken verandert je brein.
Momenteel zijn we 2,5 maand ver.
Ik zie herstel niet mogelijk.
Mijn man is, los van het feit dat het een grote dwaze kloot is, een hele brave mens. Gaat nergens, we hadden veel lol, waren soulmates, deden alles samen. Maar dit deed hij alleen.
Zijn er hier lotgenoten die dit meemaakten? En er als koppel uitkwamen? Een goede afloop als koppel? Lijkt mij onmogelijk.
Ik benadruk, al wat je wil zeggen, jarenlange leugens, bedrog, dat klopt allemaal. Maar het is een hele goede brave mens. Los van dit.seksuoloog opperde dat hij als kind zo verwaarloosd werd zoveel meemaakte dat dit een hechtingsproblematiek is. Veel seksverslaafden hebben dit als kern.
Vind ik psychologische bullshit. Heeft al 26 jaar liefde van mij.... Maar kom, ik ben geen professional, ik mag de diagnoses als leek niet betwisten.
Graag wat positieve feedback. Negativiteit liever niet, ik heb die al 24/24 in mijn hoofd.... Kan ze er echt niet bijnemen.
Graag had ik gehoord van koppels hoe ze dit overleefden, samen.
begin november mag ik naar de seksuoloog. En nee ik heb en wil niemand in vertrouwen nemen. 8 jaar geleden deed ik dit wel, en ik zou dit nooit meer opnieuw doen. Het is ook fijn om met een vriendin weg te zijn zonder dat ze iets weten. Dan is alles even normaal... Enkel mijn huisarts. Vandaar dat ze me 1 a 2 keer ziet per week. Ik mag ze altijd mailen of bellen.
Maar Breiertje, wil je het ook niet met 1 dierbare delen?
Je zegt ik lees nergens een succes verhaal. Jawel hoor, mijn verhaal. Maar het kost veel tijd. Het gaat heel erg langzaam... omdat het z'n impact op je heeft lijkt het alsof er geen succes behaald word. Maar kijk naar de kleine succesjes. Net die ene lach of net die ene knuffel die je elkaar kunt geven. Of gewoon naast elkaar zitten en elkaar kunnen handelen zonder dat je een naar gevoel voelt als je op de bank zit. Ik weet nog dat ik in het begin zelfs dat niet kon en na verloop van tijd dacht ik hé ik kan hem luchten en zien op 2 meter van me af. Dat vond ik al een hele stap. Misschien denk je te groot. Het zit hem in de kleine dingen.
Ennnnn uit onderzoek is gebleken dat het niet delen van trauma ervoor zorgt dat je een paar jaar korter leeft. Ik zou er nog eens over nadenken of je niet iemand in vertrouwen neemt. Praten lucht echt op. Of misschien kun je vaste afspraken met je ha inplannen zodat je vaker je verhaal kunt doen.
Het lijkt me ook zo eenzaam, het niet delen.. wat juist het verdriet versterkt. Misschien vul ik het in voor jou. Zo heb ik het toen der tijd ervaren heb, nadat ik een paar mensen in vertrouwen nam voelde ik me minder alleen. Tuurlijk bleef de schaamte ( die kan er soms nog zijn) Het is zoooo eenzaam om de vrouw van een verslaafd iemand te zijn en maar " mooi weer te moeten spelen". Brr het lijkt mij niet te doen op dit moment van je leven.
Wat ik me nog afvroeg, heb je nog wel hoop?
Sterkte
Hoop. Tjah.
Hij deed dit 8 jaar geleden al eens, proberen sexdates te vinden bij tientallen vrouwen. Maar hij bleek gescamd te zijn, er kwam niemand af.
En 4 jaar geleden kreeg hij, omsat ik hem opnieuw vertrouwde, opnieuw een smartphone. Dan begon het pornokijken, masturberen weer, en het chatten naar prostituees wat voor zover ik weet leidde tot onderhalf jaar geleden ook effectief rijden naar hen, aarzelend, een vijftal keer, waarvan hij dan 1 keer effectief een blow job zou hebben laten doen. De andere keren was er niemand, ging hij praten en durfde het niet, of reed weg voor hij dan binnenging.
Of dit waar is of niet, dat weet ik niet. Normaliter is hij ook altijd thuis, zou niet weten wanneer hij het nog zou gedaan hebben. Dit vond ik in zijn geschiedenis.
Nu dit uitkwam, en we hulp zochten, ontdekten we dat dit een seksverslaving is.
Dus goedkomen? Ja hij volgt therapie, ja hij doet zijn best, ja wij zijn sterk samen. Maar houdt hij dit vol?
De seksverslaving (masturberen en porno) is al iets van in zijn jeugd blijkt nu. Dat is een verslaving van meer dan 35 jaar....
Hij wil er wel echt zelf vanaf...
Ik weet het niet. Ik denk niet dat hij een gewoonte van 35 jaar kan overwinnen.. elke drang de kop indrukken.
Voorlopig ervaart hij geen enkele drang tot kijken of masturbatie.
miss1984 schreef op 22-10-2024 om 07:20:
Maar Breiertje, wil je het ook niet met 1 dierbare delen?
Je zegt ik lees nergens een succes verhaal. Jawel hoor, mijn verhaal. Maar het kost veel tijd. Het gaat heel erg langzaam... omdat het z'n impact op je heeft lijkt het alsof er geen succes behaald word. Maar kijk naar de kleine succesjes. Net die ene lach of net die ene knuffel die je elkaar kunt geven. Of gewoon naast elkaar zitten en elkaar kunnen handelen zonder dat je een naar gevoel voelt als je op de bank zit. Ik weet nog dat ik in het begin zelfs dat niet kon en na verloop van tijd dacht ik hé ik kan hem luchten en zien op 2 meter van me af. Dat vond ik al een hele stap. Misschien denk je te groot. Het zit hem in de kleine dingen.
Ennnnn uit onderzoek is gebleken dat het niet delen van trauma ervoor zorgt dat je een paar jaar korter leeft. Ik zou er nog eens over nadenken of je niet iemand in vertrouwen neemt. Praten lucht echt op. Of misschien kun je vaste afspraken met je ha inplannen zodat je vaker je verhaal kunt doen.
Het lijkt me ook zo eenzaam, het niet delen.. wat juist het verdriet versterkt. Misschien vul ik het in voor jou. Zo heb ik het toen der tijd ervaren heb, nadat ik een paar mensen in vertrouwen nam voelde ik me minder alleen. Tuurlijk bleef de schaamte ( die kan er soms nog zijn) Het is zoooo eenzaam om de vrouw van een verslaafd iemand te zijn en maar " mooi weer te moeten spelen". Brr het lijkt mij niet te doen op dit moment van je leven.
Wat ik me nog afvroeg, heb je nog wel hoop?Sterkte
Dag miss
Kun je me wat tips geven in de weg naar herstel?
Ik blijf vast zitten, en ik weet dat dit normaal is, tijd nodig heeft, misschien ook niet meer goed komt...
Maar heb je tips waardoor ik me openstel? Ik probeer te werken naar herstel maar ik moet er ook voor openstaan, en dat doe ik naar mijn gevoel niet. Ik blijf boos, afstandelijk... Ik voel het niet.
Thuis verloopt alles gemoedelijk, maar ikzelf doe niets, neem geen initiatieven, en ik veronderstel dat herstel, ook in deze situatie toch initiatief van beide kanten moet tonen.
Tips hoe jij je weer openstelde?
Ik weet dat ik het tijd moet geven maar ben dat passief zijn moe, ik wil het ook actief aanpakken. Hoe langer ik hem wegduw en passief blijf, hoe verder ik van hem sta, ik sta versteld hoe makkelijk dit is. Van zodra ik hem binnenlaat voel ik me kwetsbaar, zwak, en dit beangstigd me zo dat ik direct weer wegduw. wegduwen is voor mij veilig, zo kan ik niet gekwetst wotden.Binnenlaten geeft me een verlangende angst. Die angst verhindert me herstel toe te laten.
Beiertje, jij moet helemaal niets. Als jij er echt aan toe zou zijn om actief jezelf voor hem open te stellen zou je dat ook doen. Dan is er geen weerstand, lichamelijke of mentale blokkade. Maar die zijn er wel. En nu wil je iets bij jezelf forceren terwijl je daar eigenlijk niet aan toe bent.
Ik denk dat als jij echt herstel wilt je dit met professionele hulp moet doen. Individuele therapie en samen met hem een seksuoloog bezoeken maar dan volledig gericht op jullie samen en herstel van jullie intimiteit (en nee dat is absoluut nog geen seksualiteit).
vandaag ( op een feestdag) voor het eerst naar de seksuoloog geweest. Heb alles kunnen zeggen en vragen. Hij zal levenslang therapie volgen. Zijn verslaving is niet omdat hij botergeil is de ganse tijd.
Het is een gewoonte die hij heeft opgebouwd sinds zijn jeugd. Problematische jeugd, verwaarlozing, vlucht van de ellende. Masturbatie bracht rust. Deze gewoonte is hij blijven aanhouden.
Later ontdekte hij internetporno. Masturbatie met porno.... Van het een kwam het ander. Waar masturberen een gewoonte werd, werd de combinatie van de 2 iets die (hoh die beeldtaal) uit de hand liep.
Oplossing? Levenslang therapie, en vooral hij moet het doen, bewijzen.
Werken via cognitieve gedragstherapie. Groepsessies via in een gespecialiseerde zijn een optie, maar de persoon die hij is, past dot niet bij hem, zou dit hem misschien wel doen huiveten van therapie. De therapie die hij nu volgt werkt, en daar voelt hij zich goed bij. Dus dat is belangrijk. Maar groepssessies kunnen nog deel uitmaken.
Nu toetsen ze hoe ze de oorzaak, zijnde hechtingsproblematiek best aanpakken. Niet makkelijk bij hem, want doordat hij zo moeilijk over emoties kan praten komen ze maar net onder de oppervlakte en ze proberen dieper te geraken, maar het kan dat dit bij hem ook niet mogelijk is.
Ik heb verteld over dit forum, over jullie, jullie advies, steun, mijn grieven, zorgen, bekommernissen.
Ik heb er veel aan gehad.
We zullen om de zoveel weken werken aan mij (1xper maand) en 2wekelijks in samenwerking met HA.
Dit forum is zeer helend, zeiden ze.
Ik zat op 1golflengte, dat wel.
De verslaving is niet van iemand die continu drang heeft. Het is een gewoonte verslaving die hij moet doorbreken. Kon ook vb gameverslaving geweest zijn....
Dat wil niet zeggen dat het makkelijker is om te behandelen, wel dat het levenslang noodzakelijk zal zijn.
Zijn probleem is een seksverslaving geworden door zijn masturberen te combineren met porno. Pornokijken zal hij nooit meer mogen.
En hij is blij dat hij ervan af is, van dat kijken. Zijn geest heeft rust.
Dit doet blijkbaar veel met de menselijke psyche.
De gevoelens, onmacht, kwelgeesten die ik heb, dat is deel van de heling van de wonden.
Net alsof een vrouw een trauma heeft na huiselijk geweld bij echtgenoot met alcoholverslaving, met zichtbare kwetsuren, heb ik eenzelfde trauma.met het verschil dat mijn wonden niet zichtbaar zijn. Maar zeker even erg.
Het was veel info, ben al veel vergeten. Maar het deed me wel goed.
Goh, veel te verwerken Breiertje maar ook veel van wat je al wist, misschien? Ik blijf me verbazen over de grote rol van de huisarts hierin. Is zij ervaringsdeskundige, of heeft zij ook een graad in psychologie met een specialisatie op het gebied van seksverslaving? Zoals eerder gezegd, huisartsen zijn generalisten op het fysieke vlak. Het kan zijn dat je goed met haar kan praten, en dat is fijn, dan is het meer een soort vriendin en die steun heb je hard nodig. Van haar kant bevreemdt het me dat zij zich als een soort deskundige opwerpt. Ik vind dit niet professioneel hoewel het zeker uit goede bedoelingen zal zijn. Maar zij weet waarschijnlijk minder van seksverslaving dan de buurvrouw als die het zelf heeft meegemaakt. Dit terzijde.
Want hoe voel jij je nu? Daadwerkelijk, even afgezien van alle informatie over hem die je hebt gekregen. De laatste drie zinnen gaan in je lange posting over jou maar natuurlijk ben je getraumatiseerd. Jij hebt ook hulp nodig. Is daar iets over gezegd?
edit: ik lees dat er een keer per maand aandacht aan jouw gevoelens wordt besteed. Maar jij hebt ook nog zelf therapie toch? Dat alles maakt mijn vraag misschien overbodig.
Mijn HA werpt zich niet op als deskundige. Doordat ik nergens anders terechtkan wegens wachtlijsten doet ze wat ze kan. Dit is aanvullend.
Ze werkt ook samen met de seksuoloog, ze overleggen samen.
Ik ga maandelijks op therapie bij de seksuoloog voor mezelf en 2 x per week bij de HA. Dit is om het te kunnen verwerken. PTSS.
De agenda van de seksuoloog staat vol.vandaar dat ze zelf op feestdagen doorwerkt.
Zijn therapie loopt daarnaast gewoon verder. En hij krijgt zijn behandeling voor zijn verslaving. De seksuoloog heeft ervaring hiermee en verwijst door indien noodzakelijk.
Mijn behandeling gaat over het verwerken en helen.
Gisteren was mijn posting misschien niet duidelijk genoeg.
Uiteraard ging mijn posting ook over hem, maar ik had daar zoveel vragen over, vandaar dat dit ook een groot deel van de sessie bij de seksuoloog innam. Maar dit had ik ook echt nodig om verder te kunnen. Antwoorden van een professional, die hem ook behandelt, want elk geval is anders. Bevestiging dat wat ik misschien al wist ja, maar wat je in boeken leest is ook algemeen en nu was het op onze situatie.
Wat zien zij als belangrijkste punten, komt dit overeen met wat ik wil.
Behandelen ze de oorzaak, en niet enkel het symptoomgedrag, mijn angsten om het herval. Wat doe ik als ik signalen opmerk, wat moet hij doen als hij 'drang' krijgt.
Hoe zie ik hem nu, hoe ik mij voel, hoe moet ik ermee omgaan, is het normaal wat ik voel, of net niet voel....
Dus je kan zeggen het ging om hem, maar het ging ook over mij. Maar zijn gedrag bepaald hoe ik me voel, dus uiteraard komt hij ook ter sprake.
Wat ik nodig had, de antwoorden, de bevestiging, dat kwam aan bod. En dat deed me echt heel goed.
De kleine stapjes die ik zet, werden door hen benoemd. Ik doe heel veel. Ik heel.
En ik kan terug ademen.
Maar ik benoemde ook jullie aandeel. Want dit deed me veel nadenken en gaf me inzichten. Ze gingen me aanraden om een forum te zoeken. Maar ik had die al gevonden.
Re: breiertje, dank voor je uitleg. Ik begrijp nu meer hoe een en ander in en elkaar steekt. Maar mijn vraag blijft: hoe voel je je vandaag?
MRI schreef op 02-11-2024 om 12:13:
Re: breiertje, dank voor je uitleg. Ik begrijp nu meer hoe een en ander in en elkaar steekt. Maar mijn vraag blijft: hoe voel je je vandaag?
Vandaag is een goeie dag. Ik maakte lekkere soep. En ikbkan ademen. Voel me goed vandaag. Kan al eens nadenken over morgen ook.
Ben blij dat ik al mijn vragen kon stellen.
Soms heb ik donkere dagen en ik raak moeilijk uit die modus. Dan heb ik betere dagen en ik weet dat er terug donkere zullen komen. Ik hoop dat de frequentie van die donkere dagen afnemen, en de intensiteit ook. Wel inzicht gekregen dat die donkere komen doordat ik gedrag van hem verkeerd interpreteer. Als ik dan over het hoe en het waarom vraag, merk ik dat ik vaak dingen denk die helemaal zo niet zijn. Dus communicatie hierin is belangrijk. Maar ook voor hem. Als ik een vraag stel, antwoorden, en niet zeggen, er scheelt niets. Want ik maak nu van een mug een olifant. Ik kan mezelf gek maken met veronderstellingen, terwijl dat achteraf totaal niet nodig bleek.
Ik voel me vandaag goed. En ik wil daar nog even van genieten. Het goed voelen staat los van hem nu hoor. IK voel me goed. Of ik VOEL. Beide zijn goed.
nou heerlijk je je goed voelt, geniet ervan. Bekijk het maar per dag. Vandaag voel je je goed en misschien komen die dagen wel steeds vaker
voorlopig nog steeds goed. Al 5 dagen. Soms piept de slechte modus om het hoekje, maar ik schakel die bewust uit. En dat lukt. De negatieve modus is dan heel pril, en op dat moment druk ik het de kop in. Of dat goed is weet ik niet. Maar dr negatieve modus put me zo uit dat ik echt even die positieve modus nog wil vasthouden.
Misschien is dat niet perse slecht hoor om dat wel eens de kop in te drukken. Het is namelijk zo dat ons brein graag doet wat het goed kan. Ingesleten paadjes volgen. Het is niet altijd zo dat je moet volgen wat je brein doet omdat dat zo natuurlijk lijkt.
is het gek dat ik af en toe een update wil posten? Dat ik het wil delen? Stoort dit?
Momenteel nog steeds alles goed.
Ik blijf als een trigger opkopt dit de kop in drukken. Bewust.
Als ik verder wil 'leven' moet ik rust vinden. En zo lukt dit. Zo leef en adem IK weer.
Er is ook een drang om steeds alles op te roepen en zo boos te worden op hem. Maar in merk dat het boos worden niet meer moet. Ik kan ook zeggen en praten waar het op staat en wat ik wel en niet wil of verwacht, zonder weer boos te worden. Aan het verleden kan ik niets veranderen. Ik ian blijven roeren in die beerput, maar dit verandert niets.
Aan de toekomst kan ik wel veranderen. Waakzaam zijn op veranderingen in gedrag. Duidelijk grenzen afbakenen. Geen zaakjes meer voor hem regelen.
Kijken naar wat ik wil en nodig heb.
En bij herval, de deur.
Intussen hij al tips/huiswerk gekregen om aan de hechtingsstoornis te werken. Kleine stappen. Dit is de oorzaak aanpakken. En ik focus me daar ook op. De oorzaak.
Als de oorzaak wordt aangepakt is de kans op herval kleiner.
Gisteren wat zorgen gehad van mijn jongste, grote zorgen, ik lag ervan wakker vannacht, veel gepiekerd. En dat is positief. Voor het eerst kon ik piekeren enkel en alleen van de zorgen van mijn kind, zonder na te denken over de mijne. Dat vond ik een grote stap vooruit.
Met de zoon ook alles nog goed.
Het verwondert me wel enorm hie je het ene moment echt niet meer wil, en je nadien merkt als iedereen zijn schouders eronder zet, hij de geootste beide schouders en ik paar 1 klein schoudertje, dat ue leven na een totale stilstand toch terug opstart. Met zelfs momenten zonder pijn.
Als mijn updates vervelen, dan stop ik er wel mee.
Dikke zoen. X
Breiertje schreef op 07-11-2024 om 15:32:
is het gek dat ik af en toe een update wil posten? Dat ik het wil delen? Stoort dit?
Als mijn updates vervelen, dan stop ik er wel mee.
Dikke zoen. X
Welnee joh, vooral lekker blijven schrijven als jij die behoefte hebt! Ik reageer mss niet zo vaak, maar lees wel mee 😉
🌹
