Mijn man heeft een seksverslaving
Ik ben 26 jaar gehuwd.
Mijn man heeft een liefdesloze jeugd gekend met heel veel miserie.
In zijn jeugd enkele liefje gehad van een maand.
1 relatie van 3 jaar. Ze was reeds moeder van 2 kids, hij 20. Ze leerden elkaar kennen, hadden seks en ze was zwanger. Hij nam zijn verantwoordelijkheid en gingen samenwonen. Het liep niet goed. Kort na hun 2e kind ging ze ervandoor met terug een andere man. Hij bleef alleen achter en ging terug thuiswonen. Hij had 2 a 3 vriendinnen, duurde max 4 weken. Bleef 5 jaar alleen.
Hij is een hele introverte man.
Hij leerde mij kennen. Ik piepjong, 20, en we werden beste vrienden. Na een jaar werden we verliefd en we begonnen een relatie, samenwonen. Alles ging heel goed. We waren 2 handen op 1 buik, deden alles samen.
Zijn sex drive was laag. Ik jong, ik wist van niet beter.
2 kinderen, huisje, boompje beestje...
Sex bleef op laag pitje
Ik betrapte hem op masturberen, ik zocht hulp, maar volgens hem waren er een problemen. Hij was moe van te werken....
Jaren gingen voorbij. Ik had me erbij neergelegd, we waren gelukkig.
18 jaar samen, ik betrapte hem op datingsites voor sex dates. Wou afspreken met hen, maar het leek scam. Ze draaiden rond de pot kwamen niet opdagen, er is niets fysiek gebeurd.
Ik heb dit alles nagelezen in zijn chats, en zijn verhaal lijkt te kloppen. Ik ging door een hel, mijn zeepbel doorspat.
We gingen in therapie bij huisarts, overwonnen dit en werden sterker dan ooit. In het begin wat meer sex, dan weer niets.
Hij is een brave, goede huisvader, geen slecht woord kan ik zeggen.
8 jaar later...
Betrapte ik hem op prostitutiebezoekjes.
Wat af hij geleerd? Datingsites voor seks leveren geen sex op, prostitutie ben ik zeker van mijn geld.
Wat blijkt....
Sinds jeugd masturbatieverslaving. Masturbeerde dagelijks waardoor sex met mij niet prikkelde.
Pornoverslaving met komst internet, waardoor sex met mij niet prikkelde.
Na al die tijd porno, raakt je seksverslaafd en is prostitutie volgende stap.....
Een breuk lijkt onvermijdelijk. Dit is te groot.
Hulp gezocht bij seksuoloog.
Ik ga niet mee op therapie, het is zijn probleem.
Ze zegt dat ik nog niet mag beslissen tot uit elkaar gaan omdat ik in crisis zit.
Hij volgt therapie. Hij wil hiervan af. Hij trok boetekleed aan, schaamt zich, kruipt voor me. Het is een drang dat hij niet kon bedwingen.
masturberen en porno leidt tot seksverslaving. Er komt een tsunami op ons(artsen en seksuologen) af zegt de arts en seksuoloog, met al die beschikbare porno op internet. Ze horen niets anders dan seksverslaving en in hun praktijk. De seksindustrie verdient miljarden en spelen gretig op mannen in.
Door porno kijken verandert je brein.
Momenteel zijn we 2,5 maand ver.
Ik zie herstel niet mogelijk.
Mijn man is, los van het feit dat het een grote dwaze kloot is, een hele brave mens. Gaat nergens, we hadden veel lol, waren soulmates, deden alles samen. Maar dit deed hij alleen.
Zijn er hier lotgenoten die dit meemaakten? En er als koppel uitkwamen? Een goede afloop als koppel? Lijkt mij onmogelijk.
Ik benadruk, al wat je wil zeggen, jarenlange leugens, bedrog, dat klopt allemaal. Maar het is een hele goede brave mens. Los van dit.seksuoloog opperde dat hij als kind zo verwaarloosd werd zoveel meemaakte dat dit een hechtingsproblematiek is. Veel seksverslaafden hebben dit als kern.
Vind ik psychologische bullshit. Heeft al 26 jaar liefde van mij.... Maar kom, ik ben geen professional, ik mag de diagnoses als leek niet betwisten.
Graag wat positieve feedback. Negativiteit liever niet, ik heb die al 24/24 in mijn hoofd.... Kan ze er echt niet bijnemen.
Graag had ik gehoord van koppels hoe ze dit overleefden, samen.
Irtje schreef op 09-10-2024 om 21:11:
Ik denk dat de verslaving hem beheerst en hij niet de verslaving al ziet hij dit precies andersom.
Doel je hierop op uw situatie of op de mijne? Is me niet duidelijk. Ik denk de uwe?
Breiertje, in de video die Miss stuurde gaat het er aan het einde over dat het belangrijk is dat de verslaafde die werkt aan zichzelf dat niet alleen voor zijn partner doet maar in de eerste plaats voor zichzelf. Hoe zit dat denk je bij jouw man?
@Thera: Hij doet dit voor zichzelf. Wil dit zelf niet meer. Wou rust in zijn hoofd. Hij had geen idee dat dit een verslaving was. Toen hij de diagnose kreeg en analyse van het symptoom gedrag schrok hij van zichzelf. Zijn ogen gingen open. Letterlijk en figuurlijk.
Zelfs als we uit elkaar gaan wil hik verder therapie. Hij zocht zelf hulp, was zelf vragende partij voor hulp en heeft de therapeut ook gezegd dat hijlevenslang wil opgevolgd worden met therapie. Eens onder controle nog therapie als 'onderhoud'.
Bracht zijn triggers in kaart, en vermijdt die nu.
Nu heeft rust in zijn hoofd, en hij is niet meer 'op, uitgeput, moe' voelt zich beter, heeft weer energie voor zijn gezin en zijn leven.
Zegt dat hij telkens hij een sessie volgde zich goed voelt na de sessie.
Heeft geen drang, zin, niets. Alleen opluchting dat hij professioneel geholpen wordt om zijn probleem te verhelpen.
Hij wil er elke dag aan werken.
Kan in dit hele proces geen enkel steekje zeggen dat hij liet vallen. (Behalve dat hij niet alles direct opbiechtte, maar dat dit opbiechten enkele weken duurde: steeds iets nieuws dat ik ontdekte. Toen had hij ook nog geen therapie en verliep de communicatie moeilijk omdat hij zeer gesloten is en moeilijk kan praten. Ook daarin heeft hij een hele weg gelegd, en is hij gegroeid in het communiceren, opener zijn... Het is al een heel proces geweest, maar er komt nog veel op ons af.
Hij weet wat hij heeft aangericht, heeft het boetekleed aangetrokken en werkt hard aan zichzelf.
Breiertje schreef op 09-10-2024 om 21:40:
[..]
Doel je hierop op uw situatie of op de mijne? Is me niet duidelijk. Ik denk de uwe?
De mijne idd😉
een kleine update, alhoewel ik bang ben dat ik vingerwijzende reacties zal krijgen. Ik hoop van niet... Het is al moeilijk genoeg zo...
Deze week ging alles in een stroomversnelling. Die wou ik tegenhouden paar dit ging niet echt...
Alles lijkt zich te herstellen in een 'ons'.
Mijn verstand zegt nee, je mag niet. Maar toch gebeurt het.
Het voelt vertrouwd. Het voelt niet slecht. Maar het voelt ook niet 100%. In mijn hoofd sluimeren er nog wel dingen.
Enkelen onder jullie zeiden, scheiden kan altijd nog. Dat schiet vaak in mijn gedachten. Dat het niet is omdat het lijkt te herstellen, het dan ook zo moet zijn in de toekomst. Lukt het niet, is er nog een uitweg.
Wat mij beangstigd, misschien herkennen jullie dit... misschien is dit een deel van het verwerkingsproces, ik begrijp dit echter niet... Misschien kunnen jullie dit verklaren...
Soms lijkt het alsof ik het vergeet. Sommige momenten is het precies te normaal. En dat begrijp ik echt niet. dan probeer ik het gebeurde voor de geest te halen zodat ik blijf in gedachten houden wat er is gebeurd. Soms borrelt er dan lichtjes weer iets op, maar soms ook niet. Ik zet me over die gedachten.
Ik maak me daar zorgen over. Is dit verwerken? Is dit verdringen?
Bij de eerste keer bedrog deed dit jaren pijn. Nu terug bedrog, 3,5 maand verder en dit proces gaat zoveel rapper. arts zegt, je ziel krijgt eelt doorheen de jaren. Je schouders kunnen paar zoveel pijn aan.
Het proces dat nu bezig is voelt beter aan voor mij dan het op slot zitten.
Gevoelsmatig komt mijn deurtje meer en meer op een kier te staan en dit doet me goed. Maar voorzichtig. Heel voorzuchtig, en waakzaam.
Is deze fase normaal?
Is het normaal dat je de pijn soms niet meer voelt? Dat je even met elkaar kunt bezig zijn zonder dat je eraan denkt?
Verdring ik? Of verwerk ik?
Het lukt me niet om dit tegen te houden. Het is een stroomnen ik beweeg me op de golven. Ik wil tegen de stroom ingaan maar ik ga vanzelf mee met de stroom. En dit voelt zoals het moet zijn precies.
Liefst geen negatieve reacties... Ik heb daar nu geen energie voor...
Misschien ben je gewoon mens 
Wijs jezelf in ieder geval niet af.
ik herken van vroeger wel, in een wat andere situatie, het op twee sporen verder moeten, zoals een trein op twee sporen rijdt, het linker en rechter, dus zonder in een spagaat te komen. Niet ideaal want je wilt duidelijkheid en je wilt bij al het alerte en voorzichtige eigenlijk niet het andere spoor van vertrouwelijkheid en liefde en gezamenlijkheid en andersom ook niet. Maar ja, sommige situatie, fases kunnen nog zo onduidelijk zijn dat er misschien niks anders op zit. Het is moeilijk waar de grens ligt met een situatie dat het schadelijk is voor iemand om de ander weer te vertrouwen.
Thera schreef op 14-10-2024 om 15:22:
Misschien ben je gewoon mens
Wijs jezelf in ieder geval niet af.
Ja precies, voel gewoon maar Breiertje
Ik vind dat je het gevoel goed omschrijft. Zo voelde ik het ook. En ook het gevoel, van ja maar ik mag het niet zomaar vergeten. Dus ik haal dat andere gevoel even naar boven. Dat had ik ook. Geniet er gewoon van als het even heel goed voelt.
toch weer blij met jullie feedback. De herkenbaarheid.
Inderdaad het voelt vertrouwd, en geeft me rust. Rust waar ik ook naar snak.
Mijn verstand kan er niet bij dat ik dit ervaar na pas 3,5 maand, het afzien moet precies langer duren van mijn hoofd.
En nu ik rust ervaar, overvalt mij een enorm gevoel van moeheid. Ik heb zoveel slaap in te halen na 3,5 alertheid, woede, adrenaline....
De spanning die wat wegvalt?
Ik merk dat ik ook snak naar troost. We waren echt geheel uit elkaar aan het groeien. En ik snak nu naar een echte knuffel zonder woorden.
Zaterdag avond ging ik weg met een vriendin. Was heel leuk, gezellig. Maar ik miste thuis. Het wegvluchten, het blij zijn weg te zijn van hem, voelde ik niet meer. Ik wou thuis zijn, in zijn nabijheid.
In een week tijd zijn alle gevoelens of emoties omgedraaid.
Vanaf het begin was eigenlijk wel duidelijk dat je het een kans wilde geven. En daarnaast zijn er tal van praktische redenen om niet weg te willen of kunnen. Als je dat echt had gewild was je al gegaan. Uiteindelijk moet je ook weer terug naar normaal. Je kunt niet blijven hangen in boosheid, shock of verdrietig zijn. Vergeten is onmogelijk. Maar vergeven is noodzakelijk om verder te kunnen. Hopelijk is dit het begin voor jou.
alweer omgeslagen. Gisteren na mijn post ging ik zonder reden weer op slot...
Ik denk dat het alerte in je weer aan ging door analyserend te beschrijven hoe het met je ging. Is wel begrijpelijk vind ik.
Hoe gaat het met je Breiertje?
Hey
Al zoveel aan jullie gedacht, maar ik durf dan niet altijd te posten...want ik wil me ook niet opdringen...
Moe. Heel moe. Als je de deur op een kier zet voor hem, komt er net zoals je in de winter een koude vlaag wind binnenlaat bij het openen van je deur, komt er in mijn geval een enorme vlaag van moeheid en uitputting binnenwaaien.
En een verlammende angst voor het herval.
Het is niet makkelijk nee. De vorige post vermeldde ik dat er even rust was, die vertrouwd en fijn aanvoelde, maar ook angst, omdat ik hang was het te vergeten, het zo te verdringen, en dat wil ik niet, dus roep ik het bewust op.
Na het postten van die post was de rust verdwenen en ging het slot er weer op.
De voorbije dagen probeer ik dit slot weer te openen maar dat is moeilijk.
vandaag heel slecht nieuw gekregen. Heel slecht nieuws, een dierbare herviel van kanker. De eerste keer kanker was net die periode 8 jaar geleden. Waar ik de zieke persoon hielp, gaf ik hem een vrijgelijde tot. Ik was minder thuis omdat ik zorgde voor, hij had zo meer tijd vrij voor zijn bedrog.
de man hervalt, bedrog komt uit in juni en de zieke persoon hervalt ook nu. Ik murw.
toen liet hij mij alleen in de strijd, en maakte er dankbaar gebruik van.
Nu zegt hij (voor hem ongezien om zoiets te zeggen)
8 jaar geleden liet ik je in de steek en was ik er niet voor je. Nu ga ik de strijd samen aan met je en zal ik er voor je zijn.
voor iemand die nooit emoties toonde of begreep, vond ik dit toch wel weer een stap.
ik moet mezelf vasthouden aan die dingen, omdat ik dat van hem niet gewoon ben, en ergens toch zeg, er is wel schuldinzicht.
zonder hem goed te willen praten hoor.
ik ben de voorbije week weer boos geweest, gesloten, en toon geen emoties of affectie. Net zoals ik op slot zat, maar het slot voelt minder vast.
als ik deze moeilijke strijd aanga met mijn dierbare, kan ik dit niet alleen. Hoe hij zich in dit proces gedraagt zal veel uitmaken denk ik. Hij was er nooit bij ziekte van kinderen vroeger. Nu wel. Ik zie een kentering. Maar of die blijvend is, ik ben pessimistisch.
het jammere is dat je nergens ook een succesverhaal leest van iemand die het onder controle houdt. Je leest enkel negatieve verhalen. Over herval.
seksuoloog zegt dat er wel positieve verhalen zijn, maar deze worden niet gedeeld, omdat die mensen verder gaan, het achter zich laten. De mensen die moeite ervaren zoeken, vragen hulp en maken zich zo kenbaar.
hij houdt zich nu bezig met zijn hobby, en geniet daar ook van. Dat lag al jaren stil.
ik ben bang, heel bang, de verlammende angst kan me enorm overweldigen en laten mij doemdenken. Wat hij ook van goeds doet, ik haal het steeds naar beneden door te zeggen dat hij naïef is en zal hervallen. Dat ik naïef ben om hem te geloven...
ik ben moe, moegevochten, moegedacht, moegepiekerd, moegelezen.
nu eerst focus op mij dierbare. Mijn lieve lieve dierbare.
hoeveel kan ik nog dragen?
de man, de relatie, de zoon, de dierbare, de ziekte...
what's next....
morgen weer naar de HA. Die ziet me 1 a 2 keer per week. Ze volgt me goed op.
Begin november naar de seksuoloog.
En eerste week van november de mallemolen van de oncologie. Dacht dat ik geen tranen meer had, maar ik heb er nog veel voor mijn dierbare.
slik. Vandaag wat down, morgen misschien terug wat vuur. Al is het een waakvlammetje.
ps ik had een heel leuk weekend met de zoon. Die is ontzettend goed bezig. Zoekt mijn nabijheid, we zijn hele dagen samen. Dat doet deugd.
Breiertje schreef op 21-10-2024 om 18:23:
Hey
Al zoveel aan jullie gedacht, maar ik durf dan niet altijd te posten...want ik wil me ook niet opdringen...
Moe. Heel moe. Als je de deur op een kier zet voor hem, komt er net zoals je in de winter een koude vlaag wind binnenlaat bij het openen van je deur, komt er in mijn geval een enorme vlaag van moeheid en uitputting binnenwaaien.
En een verlammende angst voor het herval.
Het is niet makkelijk nee. De vorige post vermeldde ik dat er even rust was, die vertrouwd en fijn aanvoelde, maar ook angst, omdat ik hang was het te vergeten, het zo te verdringen, en dat wil ik niet, dus roep ik het bewust op.
Na het postten van die post was de rust verdwenen en ging het slot er weer op.
De voorbije dagen probeer ik dit slot weer te openen maar dat is moeilijk.
vandaag heel slecht nieuw gekregen. Heel slecht nieuws, een dierbare herviel van kanker. De eerste keer kanker was net die periode 8 jaar geleden. Waar ik de zieke persoon hielp, gaf ik hem een vrijgelijde tot. Ik was minder thuis omdat ik zorgde voor, hij had zo meer tijd vrij voor zijn bedrog.
de man hervalt, bedrog komt uit in juni en de zieke persoon hervalt ook nu. Ik murw.
toen liet hij mij alleen in de strijd, en maakte er dankbaar gebruik van.
Nu zegt hij (voor hem ongezien om zoiets te zeggen)
8 jaar geleden liet ik je in de steek en was ik er niet voor je. Nu ga ik de strijd samen aan met je en zal ik er voor je zijn.
voor iemand die nooit emoties toonde of begreep, vond ik dit toch wel weer een stap.
ik moet mezelf vasthouden aan die dingen, omdat ik dat van hem niet gewoon ben, en ergens toch zeg, er is wel schuldinzicht.
zonder hem goed te willen praten hoor.
ik ben de voorbije week weer boos geweest, gesloten, en toon geen emoties of affectie. Net zoals ik op slot zat, maar het slot voelt minder vast.
als ik deze moeilijke strijd aanga met mijn dierbare, kan ik dit niet alleen. Hoe hij zich in dit proces gedraagt zal veel uitmaken denk ik. Hij was er nooit bij ziekte van kinderen vroeger. Nu wel. Ik zie een kentering. Maar of die blijvend is, ik ben pessimistisch.
het jammere is dat je nergens ook een succesverhaal leest van iemand die het onder controle houdt. Je leest enkel negatieve verhalen. Over herval.
seksuoloog zegt dat er wel positieve verhalen zijn, maar deze worden niet gedeeld, omdat die mensen verder gaan, het achter zich laten. De mensen die moeite ervaren zoeken, vragen hulp en maken zich zo kenbaar.
hij houdt zich nu bezig met zijn hobby, en geniet daar ook van. Dat lag al jaren stil.
ik ben bang, heel bang, de verlammende angst kan me enorm overweldigen en laten mij doemdenken. Wat hij ook van goeds doet, ik haal het steeds naar beneden door te zeggen dat hij naïef is en zal hervallen. Dat ik naïef ben om hem te geloven...
ik ben moe, moegevochten, moegedacht, moegepiekerd, moegelezen.
nu eerst focus op mij dierbare. Mijn lieve lieve dierbare.
hoeveel kan ik nog dragen?
de man, de relatie, de zoon, de dierbare, de ziekte...
what's next....
morgen weer naar de HA. Die ziet me 1 a 2 keer per week. Ze volgt me goed op.
Begin november naar de seksuoloog.
En eerste week van november de mallemolen van de oncologie. Dacht dat ik geen tranen meer had, maar ik heb er nog veel voor mijn dierbare.
slik. Vandaag wat down, morgen misschien terug wat vuur. Al is het een waakvlammetje.
ps ik had een heel leuk weekend met de zoon. Die is ontzettend goed bezig. Zoekt mijn nabijheid, we zijn hele dagen samen. Dat doet deugd.
Ach Breiertje, wat ligt er veel op je bordje! Er zijn wel positieve verhalen, meer in de Christelijke hoek vermoed ik. En wat de seksuoloog zegt, klopt denk ik ook: mensen melden het meer als iets fout gaat dan als het goed gaat. Toch denk ik dat je ook iets kunt hebben aan de video's van Doug Weiss, die ik al eerder deelde. Hij is al meer dan twintig jaar bezig met dit onderwerp als therapeut.
Maar ben jij al bij de therapeut geweest? Of heb je al gesproken met vriendinnnen of zussen over dit onderwerp. Het zou zo fijn zijn als mensen in je omgeving wisten wat een zware tijd je doormaakt. In ieder geval heel veel sterkte met alles.
