Mijn man heeft een seksverslaving
Ik ben 26 jaar gehuwd.
Mijn man heeft een liefdesloze jeugd gekend met heel veel miserie.
In zijn jeugd enkele liefje gehad van een maand.
1 relatie van 3 jaar. Ze was reeds moeder van 2 kids, hij 20. Ze leerden elkaar kennen, hadden seks en ze was zwanger. Hij nam zijn verantwoordelijkheid en gingen samenwonen. Het liep niet goed. Kort na hun 2e kind ging ze ervandoor met terug een andere man. Hij bleef alleen achter en ging terug thuiswonen. Hij had 2 a 3 vriendinnen, duurde max 4 weken. Bleef 5 jaar alleen.
Hij is een hele introverte man.
Hij leerde mij kennen. Ik piepjong, 20, en we werden beste vrienden. Na een jaar werden we verliefd en we begonnen een relatie, samenwonen. Alles ging heel goed. We waren 2 handen op 1 buik, deden alles samen.
Zijn sex drive was laag. Ik jong, ik wist van niet beter.
2 kinderen, huisje, boompje beestje...
Sex bleef op laag pitje
Ik betrapte hem op masturberen, ik zocht hulp, maar volgens hem waren er een problemen. Hij was moe van te werken....
Jaren gingen voorbij. Ik had me erbij neergelegd, we waren gelukkig.
18 jaar samen, ik betrapte hem op datingsites voor sex dates. Wou afspreken met hen, maar het leek scam. Ze draaiden rond de pot kwamen niet opdagen, er is niets fysiek gebeurd.
Ik heb dit alles nagelezen in zijn chats, en zijn verhaal lijkt te kloppen. Ik ging door een hel, mijn zeepbel doorspat.
We gingen in therapie bij huisarts, overwonnen dit en werden sterker dan ooit. In het begin wat meer sex, dan weer niets.
Hij is een brave, goede huisvader, geen slecht woord kan ik zeggen.
8 jaar later...
Betrapte ik hem op prostitutiebezoekjes.
Wat af hij geleerd? Datingsites voor seks leveren geen sex op, prostitutie ben ik zeker van mijn geld.
Wat blijkt....
Sinds jeugd masturbatieverslaving. Masturbeerde dagelijks waardoor sex met mij niet prikkelde.
Pornoverslaving met komst internet, waardoor sex met mij niet prikkelde.
Na al die tijd porno, raakt je seksverslaafd en is prostitutie volgende stap.....
Een breuk lijkt onvermijdelijk. Dit is te groot.
Hulp gezocht bij seksuoloog.
Ik ga niet mee op therapie, het is zijn probleem.
Ze zegt dat ik nog niet mag beslissen tot uit elkaar gaan omdat ik in crisis zit.
Hij volgt therapie. Hij wil hiervan af. Hij trok boetekleed aan, schaamt zich, kruipt voor me. Het is een drang dat hij niet kon bedwingen.
masturberen en porno leidt tot seksverslaving. Er komt een tsunami op ons(artsen en seksuologen) af zegt de arts en seksuoloog, met al die beschikbare porno op internet. Ze horen niets anders dan seksverslaving en in hun praktijk. De seksindustrie verdient miljarden en spelen gretig op mannen in.
Door porno kijken verandert je brein.
Momenteel zijn we 2,5 maand ver.
Ik zie herstel niet mogelijk.
Mijn man is, los van het feit dat het een grote dwaze kloot is, een hele brave mens. Gaat nergens, we hadden veel lol, waren soulmates, deden alles samen. Maar dit deed hij alleen.
Zijn er hier lotgenoten die dit meemaakten? En er als koppel uitkwamen? Een goede afloop als koppel? Lijkt mij onmogelijk.
Ik benadruk, al wat je wil zeggen, jarenlange leugens, bedrog, dat klopt allemaal. Maar het is een hele goede brave mens. Los van dit.seksuoloog opperde dat hij als kind zo verwaarloosd werd zoveel meemaakte dat dit een hechtingsproblematiek is. Veel seksverslaafden hebben dit als kern.
Vind ik psychologische bullshit. Heeft al 26 jaar liefde van mij.... Maar kom, ik ben geen professional, ik mag de diagnoses als leek niet betwisten.
Graag wat positieve feedback. Negativiteit liever niet, ik heb die al 24/24 in mijn hoofd.... Kan ze er echt niet bijnemen.
Graag had ik gehoord van koppels hoe ze dit overleefden, samen.
Omega schreef op 13-11-2024 om 16:41:
Vorige bericht werd te vroeg geplaatst, ik weet niet hoe te deleten. Met al die reclame kan ik geen bericht meer typen, ik geef t nu echt op.
Anyway, breiertje, je pad kan ook samen met je man zijn, jij kent hem t beste en jouzelf t beste. Sterkte!
Dank je wel!
Lieve Beiertje,
Je doet het goed. Hier ervaringsdeskundige. Man met zelfde type verslaving. Ook ontstaan in jeugd. Met dan meer de nadruk op de aandacht nodig hebben. Hij heeft intensieve therapie gehad en zag het licht. Hoe het allemaal zo gekomen is.
Als je het eenmaal ziet is het zo duidelijk.
Hij is al 2 jaar bevrijd van deze verslaving, voelt zichzelf zoveel beter. Veel meer ruimte in zijn hoofd, ziet nu ook hoe belastend het verborgen houden was voor hem.
En hoe schadelijk voor je zelfbeeld. Hij werd steeds negatiever over zichzelf, steeds minder positief naar alles om hem heen. En zag niet dat hij dat zelf kon veranderen. Daar baalt hij het meeste van, dat hij het veel eerder had kunnen veranderen.
Maar tegelijkertijd dankbaar dat het gekeerd is, en dankbaar voor het gevoel.
Hechten kan je inderdaad "leren". Stap 1 is van jezelf houden, anders kan je ook niet goed hechten. Dat vond man nog moeilijkste stap, hoe kon hij nu van zichzelf houden na alles wat hij gedaan had. Daar heb ik ook een rol in denk ik. En dat is heel ingewikkeld. Vind ik ook moeilijk om goed onder woorden te brengen.
Ik ga het proberen:
Ik zeg vaak tegen hem: "ik ben dankbaar voor jouw verandering", je had ook weg kunnen rennen en opnieuw kunnen beginnen met iemand anders. (hij had dan zijn probleem waarschijnlijk meegenomen).
Soms zeg ik het ook zo: "laten we samen aan de zelfde kant van het touw gaan staan" (als ik in mijn verdriet zak door de gedachte aan alles wat er de afgelopen 20+ jaren is voorgevallen).
Samen helen. Dat is heel mooi. Als het lukt.
💕
Je hebt daar 2 dappere mensen voor nodig, die elkaar nog heel graag zien.
xxx knuffel voor jou Beiertje,
Thera schreef op 13-11-2024 om 15:11:
Waar heeft Breiertje een vals positief gevoel over?
Dat wat ik schreef eigenlijk.
Als je relatie door een slechte periode gaat door oorzaak A ( sexverslaving) en er komt een probleem B(kind)en C(ziekte), dan kunnen B en C zorgen voor een verbonden gevoel waar de nadruk op ligt. Daarmee kun je probleem A onderdrukken, verzachten, wegdrukken, maar het blijft er wel, ook als B en C zijn "opgelost", plus het gevoel iemand die ziek is niet in de steek te willen laten; dat siert, maar lost probleem A nog steeds niet op. En soms is het dan beter om alles te parkeren, te overleven en dan weer verder zien; je kunt immers niet op al die problemen alle ballen hoog blijven houden zonder jezelf te verliezen.
Max88 schreef op 14-11-2024 om 10:42:
[..]
Dat wat ik schreef eigenlijk.
Als je relatie door een slechte periode gaat door oorzaak A ( sexverslaving) en er komt een probleem B(kind)en C(ziekte), dan kunnen B en C zorgen voor een verbonden gevoel waar de nadruk op ligt. Daarmee kun je probleem A onderdrukken, verzachten, wegdrukken, maar het blijft er wel, ook als B en C zijn "opgelost", plus het gevoel iemand die ziek is niet in de steek te willen laten; dat siert, maar lost probleem A nog steeds niet op. En soms is het dan beter om alles te parkeren, te overleven en dan weer verder zien; je kunt immers niet op al die problemen alle ballen hoog blijven houden zonder jezelf te verliezen.
Goh ja, dat is inderdaad hoe je het zou kunnen zien en goed om er bewust van te zijn en te weten: probleem A ligt er en dat moet ook tzt geadresseerd worden. Aan de andere kant denk ik: maar is het positieve gevoel wel vals. Want dat het zo loopt is toch ook gewoon het leven? Wat is er tegen om als partners te 'bonden' en een team te zijn bij problemen. Anders zou je ook kunnen zeggen: 'tja je ontdekt dat je partner een verslaving heeft en dat heeft je benadeeld maar dat is een vals negatief gevoel want daaronder ligt een prachtig huwelijk van vele jaren in verbondenheid en welbevinden'
Blijft dat ik zeker met je eens bent dat als team werken aan het ene probleem het andere probleem nog niet oplost.
Max88 schreef op 14-11-2024 om 10:42:
[..]
Dat wat ik schreef eigenlijk.
Als je relatie door een slechte periode gaat door oorzaak A ( sexverslaving) en er komt een probleem B(kind)en C(ziekte), dan kunnen B en C zorgen voor een verbonden gevoel waar de nadruk op ligt. Daarmee kun je probleem A onderdrukken, verzachten, wegdrukken, maar het blijft er wel, ook als B en C zijn "opgelost", plus het gevoel iemand die ziek is niet in de steek te willen laten; dat siert, maar lost probleem A nog steeds niet op. En soms is het dan beter om alles te parkeren, te overleven en dan weer verder zien; je kunt immers niet op al die problemen alle ballen hoog blijven houden zonder jezelf te verliezen.
Probleem A (verslaving man) is er, maar er wordt wél door beide partijen aan gewerkt en dat kan zomaar tot een mooi resultaat leiden. Of niet. Time will tell.
Je doet nu net alsof probleem A niet aangepakt wordt, en alsof dat nooit goed af kan lopen. Dat is allebei niet zo.
MRI schreef op 14-11-2024 om 11:31:
[..]
Goh ja, dat is inderdaad hoe je het zou kunnen zien en goed om er bewust van te zijn en te weten: probleem A ligt er en dat moet ook tzt geadresseerd worden. Aan de andere kant denk ik: maar is het positieve gevoel wel vals. Want dat het zo loopt is toch ook gewoon het leven? Wat is er tegen om als partners te 'bonden' en een team te zijn bij problemen. Anders zou je ook kunnen zeggen: 'tja je ontdekt dat je partner een verslaving heeft en dat heeft je benadeeld maar dat is een vals negatief gevoel want daaronder ligt een prachtig huwelijk van vele jaren in verbondenheid en welbevinden'
Blijft dat ik zeker met je eens bent dat als team werken aan het ene probleem het andere probleem nog niet oplost.
Vals positief is maar een term, wat ik bedoel is dat idd door het verbonden raken door B en C, A nog steeds het probleem was wat de relatie op de grondvesten deed beven.
IMI-x2 schreef op 14-11-2024 om 11:35:
[..]
Probleem A (verslaving man) is er, maar er wordt wél door beide partijen aan gewerkt en dat kan zomaar tot een mooi resultaat leiden. Of niet. Time will tell.
Je doet nu net alsof probleem A niet aangepakt wordt, en alsof dat nooit goed af kan lopen. Dat is allebei niet zo.
Nee hoor, dan zeg ik het niet duidelijk of begrijp je me verkeerd.
Breiertje schreef op 17-09-2024 om 09:28:
Dank je Pennestreek. Hier put ik al wat uit.
Mensen bedoelen het niet verkeerd, dat ben ik zeker. Wat ze zeggen denk en voel ik ook. Maar het komt zo hard binnen omdat het ook gewoon de waarheid is.
Ik denk 24/24 aan wat hij deed. Hier op het forum kreeg ik gisteren moed en zo kon ik eens iets anders voelen. Een soort van hoop dat ikzelf hier ooit uitkom?
Je woorden en je bericht doen me echt goed. Ik heb meer nood aan zo'n berichten nu dan aan berichten die me vertellen hoe erg het eigenlijk is. Wat Gatver, het is erg, en vies, en vuil. Ik walg er echt van!
Maar tis nu zo. Ik zit hier bijna 3 maand mee, en ik wil eruit, ik wil voelen, ik wil leven. Nu voel ik niets meer. En ik ben iemand die niet bij de pakken blijft zitten. Ik wil hieruit!
En de forummers bedoelde het vast niet slecht. Ze zeggen de waarheid. Maar ik weet de waarheid al. Ik denk er elke seconde van de dag aan. Zie het continu voor me, kan er niet van slapen. Dit zoek ik hier niet
Ik zoek hier treden, zodat ik samen met jullie een ladder kan bouwen, dat ik uit mijn bodemloze put kan kruipen
Dag Breiertje, de professionals hebben in mijn ervaring gelijk. Neem geen beslissingen als de crisis nog volop aan de gang is. Door het verdriet, want dat is het uiteindelijk, moet je toch heen. Dat diepe verdriet komt door het besef dat iets nooit meer terugkomt zoals het geweest is. Het is afscheid nemen. Of je nu blijft of gaat. De man die je dacht te kennen is dood. Zo ervaarde ik het tenminste nadat ik ontdekte dat mijn man naast mij nog een relatie had (die hij wel meteen beëindigde).
Nu 5 jaar later zijn we nog altijd samen, in volle liefde, dus het kan. In het begin besefte ik dat ik mijn man eigenlijk niet kende. Wie was die gast, die eruit zag als mijn voormalige man, maar die ineens iemand anders bleek te zijn? MAAR, hij kende ook zichzelf niet!! Zoals GekkeHenkie zegt, die schrok zich ook rot toen hij hoorde, zag en voelde wat hij had aangericht. Mijn man omschreef het als een klap in zijn gezicht, het ruw wakker worden uit zijn droombubbel. Izza zal zeggen, het waren keuzes die hij gemaakt heeft, en dat is natuurlijk waar, maar mensen houden zichzelf dikwijls echt wel voor de gek. Hat waren geen BEWUSTE keuzes. Door jezelf en de ander goed te leren kennen, je eigen waarden te leren kennen, je drijfveren, je eigen pijnpunten, kun je wel bewuste keuzes maken. Je moet dit wel beiden willen en het ervoor over hebben om er veel tijd en energie in te steken, zowel de bedrieger als de bedrogene.
En zoals zovelen hier schrijven, weggaan kan altijd nog. Dat heb ik mezelf altijd voor ogen gehouden … ik kan weg als het nodig is voor mezelf. Ook nu nog trouwens.
In heel dat proces mag je ook eens pauze nemen en de bedrieger alleen laten worstelen. Gewoon verlof nemen in het hoofd en met andere dingen bezig zijn. Eens rust nemen van alle chaos. Ze lopen heus niet weg. En als ze dat wel doen, wel, dan ben je er meteen vanaf 
Warme knuffel.
Ik zeg en bedoel zeker niet dat beiertje moet scheiden. Het is haar leven en dat moet ze zelf weten. Daarnaast is het ook praktisch gezien bijna niet mogelijk. Alleen daarom al moet dit eigenlijk wel lukken. Wat ik wil zeggen is dat ze wel zegt aan zichzelf te werken. Maar in de praktijk gaan tal van andere mensen voor. Eerst komt man, kinderen en een dierbare en dan pas zij. Zo lees ik het.
Izza schreef op 14-11-2024 om 17:43:
Ik zeg en bedoel zeker niet dat beiertje moet scheiden. Het is haar leven en dat moet ze zelf weten. Daarnaast is het ook praktisch gezien bijna niet mogelijk. Alleen daarom al moet dit eigenlijk wel lukken. Wat ik wil zeggen is dat ze wel zegt aan zichzelf te werken. Maar in de praktijk gaan tal van andere mensen voor. Eerst komt man, kinderen en een dierbare en dan pas zij. Zo lees ik het.
Ja ik begrijp het. Systeem therapie zou misschien ook als aanvulling heel goed zijn. Want ik hoor vaak verslavingsdeskundigen zeggen "bij een verslaving is het hele systeem van een gezin eigenlijk ziek"
Wat ik mij wel afvraag. Hoelang duurt een crisis dan? Een paar maanden? Half jaar of zit je na een jaar nog in een crisis? Wanneer mag je dan besluiten nemen? Daar staat toch geen tijd voor. En die man moet levenslang in therapie blijven omdat het een levenslange verslaving is. Daarnaast een verslaafde zoon, eigen ziekte. Komt er dan ooit wel een rustig moment?
Izza schreef op 14-11-2024 om 19:42:
Wat ik mij wel afvraag. Hoelang duurt een crisis dan? Een paar maanden? Half jaar of zit je na een jaar nog in een crisis? Wanneer mag je dan besluiten nemen? Daar staat toch geen tijd voor. En die man moet levenslang in therapie blijven omdat het een levenslange verslaving is. Daarnaast een verslaafde zoon, eigen ziekte. Komt er dan ooit wel een rustig moment?
Dat is het leven Izza. Soms gaat alles goed, soms valt het allemaal tegen. En nu komt het allemaal op een hoop. Scheiden op dit moment daar zou ik mijn kids nu echt geen plezier mee doen. Wie weet gaat het dan helemaal fout. Nu vinden ze steun in ons warm nest. We staan er voor elkaar zoals we altijd deden. Het feit dat wij 2 nu schouder aan schouder staan betekent ook dat er nog veel goeds is. Veel koppels zouden al lang uit elkaar gegaan zijn.
De zoon is stabiel. De jongste nu even doorzetten. En de zieke dierbare ( niet de man) gata een lange moeilijke strijd aan. Als we dit samen overwinnen dan is dit toch ook een goed teken? De therapie voor beiden is bezig.
Voor mijn kinderen ga ik door vuur. En stel ik me daarom op de tweede plaats? Neen. Hun problemen stellen zich nu, samen met ons probleem. En weglopen, scheiden daar wordt niemand beter van. Integendeel. Je moet jezelf in het leven voorop stellen, maar het kan geen kwaad om in crisis even aan het groter geheel denken.
Wat de toekomst brengt, dat weet ik niet. Ik moet nu in het heden leven. Een dag met een keer.
Het doet soms wel goed, om even niet met ons bezig te zijn maar met iemand anders.
We werken beiden hard aan het 'ons'.
Op dit moment is hij een hele sterke rots voor de kinderen nu. Samen met mij.
Hij is niet alleen een verslaafde. Er is ook een mens, een vader achter de verslaving. Een mens die hard werkt aan zichzelf en aan zijn gezin.
Of we samen blijven, dat kan ik niet zeggen.
Maar wie zegt als ik een andere man leer kennen dat hij ook geen bedrieger is? Welk rugzakje zal die hebben?
Zijn hoofd is vrij, zijn hoofd heeft rust, hij voelt zich bevrijd.
En ik, ik vecht als een leeuwin voor mijn kids. Ik sleur ze door moeilijke levensfases. De wereld is hard. Maar mijn nestje is warm. Een warme thuis, dat is hier altijd geweest. En ik zie nu aan mijn man zijn problemen dat dit ook belangrijk is voor hun verder leven.
Ik verdedig hem niet. Echt niet hij was fout. Echt, ik weet dit.
Maar hij is een goede papa.
Nu focussen we ons op de kids, op de zieke geliefde (niet de man), op ons, en op warme kerstdagen.
En dat is al ver genoeg.
Ik hou van mijn kids, en van het leven. En dat is mooi.
Ik lig wakker van de kids hun problemen. En dat is positief. Dan lig ik eens niet wakker van de onze.
Na 5 maand merk ik eindelijk een evolutie in het proces.
Ik geniet van lekker eten, van mijn hobby.
Een beetje positiviteit na maanden verdriet.
En het kan dat ik hem misschien in de toekomst verlaat, maar misschien vinden we elkaar terug. Dat weet ik niet.
Ik vind als je zoals wij nu voor zo'n uitdaging staan, en we kunnen dit nu samen zo goed bolwerken, dat dit wel een teken is.
Izza schreef op 14-11-2024 om 19:42:
Wat ik mij wel afvraag. Hoelang duurt een crisis dan? Een paar maanden? Half jaar of zit je na een jaar nog in een crisis? Wanneer mag je dan besluiten nemen? Daar staat toch geen tijd voor. En die man moet levenslang in therapie blijven omdat het een levenslange verslaving is. Daarnaast een verslaafde zoon, eigen ziekte. Komt er dan ooit wel een rustig moment?
Je weet pas hoe lang een crisis duurt, of geduurd heeft, als die voorbij is. Bij ons was het uiteindelijk ruim 3 jaar. Met ups en downs, het was natuurlijk niet doorlopend crisis. Als ik terugkijk was de echt crisis 1,5 jaar. En toen nog een hele periode van herstel, waarbij we (ik) ook vaak terugvallen hadden. En ik besef best dat veel mensen dat niet volgehouden zouden hebben, eerder 'voor zichzelf zouden kiezen'. Maar ik vond onze relatie en het stabiele gezin voor mijn kinderen belangrijker dan hoe ik me op dat moment voelde.
Er speelde ook mee dat mijn man mij jarenlang ondersteund heeft, en dat ik nu hem kon ondersteunen in zijn proces. Zelfs toen hij zelf nog niet doorhad dat hij zelf aan de slag moest met zijn demonen, omdat hij nog steeds ontkende dat hij die had.
Ik denk dat Breiertje het goed ziet. Haar man is wakker geschud, hij houdt van haar en doet zijn uiterste best om zijn eigen patronen te doorbreken. Ik denk dat hij dat voor elkaar gaat krijgen. En die verslaving was een vlucht om aan zijn verleden te ontkomen, om zijn problemen niet onder ogen te zien. En nu hij dat wel doet, is de reden voor de verslaving weggenomen. Ik betwijfel dan ook of hij echt levenslang onder behandeling hoeft te blijven. Ze weten nu samen waar ze op moeten letten. Ze houden elkaar daarin scherp. Dat doen man en ik ook. We zijn ons nu veel meer bewust van onszelf en elkaar binnen de relatie.
Wij hadden ook een crisis buiten onze relatie te bezweren, ook met een kind. Daarmee loopt nog steeds niet alles op rolletjes. Maar we waren en zijn daarin een enorm goed team. En juist vanwege kinderen met problemen is het volgens mij extra belangrijk als je als ouders samen een goed team bent. Dat is dan even belangrijker dan dat je als koppel ook een goed team bent. Maar volgens mij ligt dat in elkaars verlengde. Als je als koppel niet goed samen bent, kun je ook als ouders niet goed samen optrekken en vice versa. Dat Breiertje en haar man samen de huidige problemen zo goed het hoofd kunnen bieden, vind ik een indicatie dat ze ook als partners prima kunnen functioneren.
Natuurlijk, Breiertje heeft nog flink wat te herstellen. Maar de opstelling van haar man draagt daar zeker aan bij. En het feit dat zij hem zo kan steunen in zijn proces, ondanks haar eigen ziekte, draagt mi flink bij in het in evenwicht brengen van de relatie. Het kan best zo zijn dat zij redelijk afhankelijk is van hem, maar hij in emotioneel opzicht zeker ook van haar.
Breiertje, petje af voor jouw vechtlust, uithoudings- en doorzettingsvermogen! En je positiviteit over je man. Ik vind het heel mooi dat jij kunt zien dat hij niet alleen zijn verslaving is. Dat wat hij deed, niet was om jou pijn te doen, maar om zijn eigen pijn uit de weg te gaan. Dat vind en vond ik een heel belangrijke indicatie voor hoe kansrijk het herstel is.
Dikke knuffel, en heel veel sterkte met alles wat er nu op je pad komt.
Pennestreek schreef op 14-11-2024 om 20:50:
[..]
Je weet pas hoe lang een crisis duurt, of geduurd heeft, als die voorbij is. Bij ons was het uiteindelijk ruim 3 jaar. Met ups en downs, het was natuurlijk niet doorlopend crisis. Als ik terugkijk was de echt crisis 1,5 jaar. En toen nog een hele periode van herstel, waarbij we (ik) ook vaak terugvallen hadden. En ik besef best dat veel mensen dat niet volgehouden zouden hebben, eerder 'voor zichzelf zouden kiezen'. Maar ik vond onze relatie en het stabiele gezin voor mijn kinderen belangrijker dan hoe ik me op dat moment voelde.
Er speelde ook mee dat mijn man mij jarenlang ondersteund heeft, en dat ik nu hem kon ondersteunen in zijn proces. Zelfs toen hij zelf nog niet doorhad dat hij zelf aan de slag moest met zijn demonen, omdat hij nog steeds ontkende dat hij die had.
Ik denk dat Breiertje het goed ziet. Haar man is wakker geschud, hij houdt van haar en doet zijn uiterste best om zijn eigen patronen te doorbreken. Ik denk dat hij dat voor elkaar gaat krijgen. En die verslaving was een vlucht om aan zijn verleden te ontkomen, om zijn problemen niet onder ogen te zien. En nu hij dat wel doet, is de reden voor de verslaving weggenomen. Ik betwijfel dan ook of hij echt levenslang onder behandeling hoeft te blijven. Ze weten nu samen waar ze op moeten letten. Ze houden elkaar daarin scherp. Dat doen man en ik ook. We zijn ons nu veel meer bewust van onszelf en elkaar binnen de relatie.
Wij hadden ook een crisis buiten onze relatie te bezweren, ook met een kind. Daarmee loopt nog steeds niet alles op rolletjes. Maar we waren en zijn daarin een enorm goed team. En juist vanwege kinderen met problemen is het volgens mij extra belangrijk als je als ouders samen een goed team bent. Dat is dan even belangrijker dan dat je als koppel ook een goed team bent. Maar volgens mij ligt dat in elkaars verlengde. Als je als koppel niet goed samen bent, kun je ook als ouders niet goed samen optrekken en vice versa. Dat Breiertje en haar man samen de huidige problemen zo goed het hoofd kunnen bieden, vind ik een indicatie dat ze ook als partners prima kunnen functioneren.
Natuurlijk, Breiertje heeft nog flink wat te herstellen. Maar de opstelling van haar man draagt daar zeker aan bij. En het feit dat zij hem zo kan steunen in zijn proces, ondanks haar eigen ziekte, draagt mi flink bij in het in evenwicht brengen van de relatie. Het kan best zo zijn dat zij redelijk afhankelijk is van hem, maar hij in emotioneel opzicht zeker ook van haar.
Breiertje, petje af voor jouw vechtlust, uithoudings- en doorzettingsvermogen! En je positiviteit over je man. Ik vind het heel mooi dat jij kunt zien dat hij niet alleen zijn verslaving is. Dat wat hij deed, niet was om jou pijn te doen, maar om zijn eigen pijn uit de weg te gaan. Dat vind en vond ik een heel belangrijke indicatie voor hoe kansrijk het herstel is.
Dikke knuffel, en heel veel sterkte met alles wat er nu op je pad komt.
Dit doet me zo goed. Je begrijpt waar ik naartoe wil. Ii ben niet alleen breiertje, ik ben ook mama. En ja mijn kids komen altijd eerst. Altijd. Het zijn brave kinderen.
Bedankt Pennestreek!
Yessie2000 schreef op 14-11-2024 om 10:21:
Lieve Beiertje,
Je doet het goed. Hier ervaringsdeskundige. Man met zelfde type verslaving. Ook ontstaan in jeugd. Met dan meer de nadruk op de aandacht nodig hebben. Hij heeft intensieve therapie gehad en zag het licht. Hoe het allemaal zo gekomen is.
Als je het eenmaal ziet is het zo duidelijk.
Hij is al 2 jaar bevrijd van deze verslaving, voelt zichzelf zoveel beter. Veel meer ruimte in zijn hoofd, ziet nu ook hoe belastend het verborgen houden was voor hem.
En hoe schadelijk voor je zelfbeeld. Hij werd steeds negatiever over zichzelf, steeds minder positief naar alles om hem heen. En zag niet dat hij dat zelf kon veranderen. Daar baalt hij het meeste van, dat hij het veel eerder had kunnen veranderen.
Maar tegelijkertijd dankbaar dat het gekeerd is, en dankbaar voor het gevoel.
Hechten kan je inderdaad "leren". Stap 1 is van jezelf houden, anders kan je ook niet goed hechten. Dat vond man nog moeilijkste stap, hoe kon hij nu van zichzelf houden na alles wat hij gedaan had. Daar heb ik ook een rol in denk ik. En dat is heel ingewikkeld. Vind ik ook moeilijk om goed onder woorden te brengen.
Ik ga het proberen:
Ik zeg vaak tegen hem: "ik ben dankbaar voor jouw verandering", je had ook weg kunnen rennen en opnieuw kunnen beginnen met iemand anders. (hij had dan zijn probleem waarschijnlijk meegenomen).
Soms zeg ik het ook zo: "laten we samen aan de zelfde kant van het touw gaan staan" (als ik in mijn verdriet zak door de gedachte aan alles wat er de afgelopen 20+ jaren is voorgevallen).
Samen helen. Dat is heel mooi. Als het lukt.
💕
Je hebt daar 2 dappere mensen voor nodig, die elkaar nog heel graag zien.
xxx knuffel voor jou Beiertje,
Dank je Yessie. Doet me goed.
