Mijn man heeft een seksverslaving
Ik ben 26 jaar gehuwd.
Mijn man heeft een liefdesloze jeugd gekend met heel veel miserie.
In zijn jeugd enkele liefje gehad van een maand.
1 relatie van 3 jaar. Ze was reeds moeder van 2 kids, hij 20. Ze leerden elkaar kennen, hadden seks en ze was zwanger. Hij nam zijn verantwoordelijkheid en gingen samenwonen. Het liep niet goed. Kort na hun 2e kind ging ze ervandoor met terug een andere man. Hij bleef alleen achter en ging terug thuiswonen. Hij had 2 a 3 vriendinnen, duurde max 4 weken. Bleef 5 jaar alleen.
Hij is een hele introverte man.
Hij leerde mij kennen. Ik piepjong, 20, en we werden beste vrienden. Na een jaar werden we verliefd en we begonnen een relatie, samenwonen. Alles ging heel goed. We waren 2 handen op 1 buik, deden alles samen.
Zijn sex drive was laag. Ik jong, ik wist van niet beter.
2 kinderen, huisje, boompje beestje...
Sex bleef op laag pitje
Ik betrapte hem op masturberen, ik zocht hulp, maar volgens hem waren er een problemen. Hij was moe van te werken....
Jaren gingen voorbij. Ik had me erbij neergelegd, we waren gelukkig.
18 jaar samen, ik betrapte hem op datingsites voor sex dates. Wou afspreken met hen, maar het leek scam. Ze draaiden rond de pot kwamen niet opdagen, er is niets fysiek gebeurd.
Ik heb dit alles nagelezen in zijn chats, en zijn verhaal lijkt te kloppen. Ik ging door een hel, mijn zeepbel doorspat.
We gingen in therapie bij huisarts, overwonnen dit en werden sterker dan ooit. In het begin wat meer sex, dan weer niets.
Hij is een brave, goede huisvader, geen slecht woord kan ik zeggen.
8 jaar later...
Betrapte ik hem op prostitutiebezoekjes.
Wat af hij geleerd? Datingsites voor seks leveren geen sex op, prostitutie ben ik zeker van mijn geld.
Wat blijkt....
Sinds jeugd masturbatieverslaving. Masturbeerde dagelijks waardoor sex met mij niet prikkelde.
Pornoverslaving met komst internet, waardoor sex met mij niet prikkelde.
Na al die tijd porno, raakt je seksverslaafd en is prostitutie volgende stap.....
Een breuk lijkt onvermijdelijk. Dit is te groot.
Hulp gezocht bij seksuoloog.
Ik ga niet mee op therapie, het is zijn probleem.
Ze zegt dat ik nog niet mag beslissen tot uit elkaar gaan omdat ik in crisis zit.
Hij volgt therapie. Hij wil hiervan af. Hij trok boetekleed aan, schaamt zich, kruipt voor me. Het is een drang dat hij niet kon bedwingen.
masturberen en porno leidt tot seksverslaving. Er komt een tsunami op ons(artsen en seksuologen) af zegt de arts en seksuoloog, met al die beschikbare porno op internet. Ze horen niets anders dan seksverslaving en in hun praktijk. De seksindustrie verdient miljarden en spelen gretig op mannen in.
Door porno kijken verandert je brein.
Momenteel zijn we 2,5 maand ver.
Ik zie herstel niet mogelijk.
Mijn man is, los van het feit dat het een grote dwaze kloot is, een hele brave mens. Gaat nergens, we hadden veel lol, waren soulmates, deden alles samen. Maar dit deed hij alleen.
Zijn er hier lotgenoten die dit meemaakten? En er als koppel uitkwamen? Een goede afloop als koppel? Lijkt mij onmogelijk.
Ik benadruk, al wat je wil zeggen, jarenlange leugens, bedrog, dat klopt allemaal. Maar het is een hele goede brave mens. Los van dit.seksuoloog opperde dat hij als kind zo verwaarloosd werd zoveel meemaakte dat dit een hechtingsproblematiek is. Veel seksverslaafden hebben dit als kern.
Vind ik psychologische bullshit. Heeft al 26 jaar liefde van mij.... Maar kom, ik ben geen professional, ik mag de diagnoses als leek niet betwisten.
Graag wat positieve feedback. Negativiteit liever niet, ik heb die al 24/24 in mijn hoofd.... Kan ze er echt niet bijnemen.
Graag had ik gehoord van koppels hoe ze dit overleefden, samen.
----
"Als er op dit forum door jullie dingen gezegd worden over hem die niet kloppen, of hem er 'slechter' doen uitzien, dan merk ik dat ik hem verdedig.
Nu is mijn vraag? Zou dat iets willen zeggen? Het feit dat ik hem verdedig, wil dit zeggen dat ik hem misschien wel nog graag zie? Wat denken jullie?"
----
Dat viel mij ook al op. Dat betekent volgens mij dat je om hem geeft (dat is wat anders dan houden van) en dat jij waarde hecht aan de waarheid. Je wil dat wij hem ook op een meer genuanceerde manier keren kennen. Hoe het ook zij, jij moet uiteindelijk ervaren of je met hem verder wilt en kunt, wij niet.
Ik denk dat het gevoel wel terug kan komen, maar of dat bij jou ook gaat gebeuren, dat moet nog blijken. Geef het tijd.
Natuurlijk! Jij hebt die man niet voor niets gekozen!! Er zijn ook hele leuke kanten aan hem. Die staan nu even minder op de voorgrond. Het is een goed teken dat je hem verdedigt. Iemand die jouw partner volledig afwijst, wijst jou tenslotte ook eigenlijk af. Want zegt daarmee in feite dat je een domme keus gemaakt hebt.
Maar dat heb je natuurlijk niet. Jouw man heeft goede kanten en slechte kanten, net als iedereen. Maar wij zien alleen wat jij nu vertelt; en dat gaat vooral om de donkere kant die in deze fase van je leven voorop staat. Sommige mensen kunnen daar niet overheen kijken en denken dan dat soort veroordelende opmerkingen te kunnen maken. Niet beseffende dat ze spreken over iets waar ze eigenlijk maar een heel klein beetje van af weten.
Maar jij bent de enige hier die weet waar het over gaat. Die de hele man nog in haar hoofd heeft; met al zijn kanten , gekkigheden, leukigheden en de donkere en de lichte kant!
Vertrouw op jezelf Breijertje! Alleen jij weet echt waar je voor vecht!
Ah, breiertje. Wat een ellende! Het is een enorm trauma dat je meemaakt. Je kunt hem, het leven en de liefde ineens niet meer zien zoals het was. En als dat in je hoofd eens wel lukt, dan herinnert je lijf je wel aan het traumatische. Dat gaat echt slijten, helemaal als je nu goed voor jezelf en heling zorgt. Maar het gaat ook nog een hele tijd duren. Langzaam zal de balans tussen moeilijke en betere momenten de goede kant opschuiven. Met of zonder hem.
Ik hoorde eens een quote over Lance Armstrong (meesterbedrieger): was het een goed mens die ook slechte dingen heeft gedaan of een slecht mens die ook goede dingen heeft gedaan? Laat zo mooi zien dat het in ons menszijn zit. Er is wel verschil in wat de consequenties zijn van wat we doen en die zijn hier reuze.
Het is allebei waar: hij is een hele fijne man voor je (geweest) en hij heeft jou verschrikkelijk veel pijn gedaan. Voor mij was dat een moeilijk stuk: hoe heeft mijn vrouw mij dit aan kunnen doen? Waar was ik voor haar toen ze naar plek X en Y ging? Dat blijft ook pijnlijk. Maar ik ben iets beter gaan begrijpen: het ging niet om mij. Ze was inderdaad niet met mij bezig. En als ze dat toch even had hield ze zichzelf voor dat dit haar hielp om een leukere vrouw en moeder te zijn. Zij liep vast, had helaas onvoldoende bewustzijn op wat er speelde, had echt iets nodig, ik kon het haar toen niet geven en helaas heeft ze voor een hele pijnlijke oplossing gekozen.
En dan blijft inderdaad de vraag of je het samen ooit weer goed kunt hebben. De tijd zal het leren. Ik denk dat de praktijk is: sommige mensen helen niet en blijven destructief. Ik vind niet dat je van jezelf hoeft te vragen daar je leven aan te wijden. Maar er zijn ook verhalen van mensen die helen, bij wie stenen ook bloemen worden. En dat zou ik mezelf blijven afvragen: zie je dat hij werkt aan zichzelf? Doet hij alles wat hij kan om in zichzelf op zoek te gaan naar antwoorden, naar pijn en naar constructieve oplossingen? Daarin mag je heel veeleisend zijn naar hem. Toen ik zag hoe sterk mijn vrouw dat deed groeide mijn respect en zelfs bewondering voor haar. Kreeg ik verlangen om haar vast te houden als zij verdrietig was (en soms lukte dat ook niet). Zijn we weer hand in hand gaan wandelen. Het was een proces van twee stappen vooruit en dan weer een stap achteruit.
Pippeltje schreef op 18-09-2024 om 11:43:
Vertrouw op jezelf Breijertje! Alleen jij weet echt waar je voor vecht!
Precies wat ik eerder aangaf. Misschien kwam ik wat hard over maar niet mijn bedoeling. Het gaat erom: wie ben jij TO en wat wil jij. Ik heb het niet gelijkover scheiden gehad. Ik wil dat je even los komt van hem om na te denken en dat kan niet als je op elkaars lip zit terwijl er zoveel woede in je zit van bedrog. Het liefst even een paar weken apart wonen maar als dat niet gaat ga dan een week alleen op vakantie en wordt 1 met jezelf. Desnoods op de hei. Ga het aanvoelen. Mis je hem, hou je van hem als partner, heb je er vertrouwen in, hoe was je huwelijk echt. enz enz. Zet alles eens op papier en neem de tijd. Het gaat om jou.
Breiertje schreef op 18-09-2024 om 10:29:
Ik weet nog steeds niet wat ik wil. Gekkehenkie, een dag met een keer. Dat maalt steeds door mijn hoofd.
Gisteren weer een goed gesprek gehad met mijn huisarts. Ze waakt over mijn mentaal welzijn. We kunnen goed praten. De batterij is dan even opgeladen, ik kan dan eens mijn hart luchten.
Ik heb al lang niet meer geweend, maar gisteren bij haar toch even.
Heb verteld dat ik van die woede af wil. Ik herken mezelf zo niet. In afwachting dat ik op therapie kan (afspraak ligt vast maar kon niet direct gaan) vangt ze me op tot ik er terecht kan.
We hebben al heel veel stappen gezet. Hij, ik, wij.
Ik heb verteld over dit forum. Wat jullie zeiden. Wat ik erover dacht. Jullie tips. Ik neem het allemaal mee.
Ik weet dat de huisarts niet de juiste persoon is, maar het is nu ook niet mogelijk heden ten dage om direct een afspraak te krijgen.
Wat mij vooral bezighoudt van jullie advies...
Wil ik wel leven met een verslaafde? Wil ik die onzekerheid en angst?
Bij terugval? Wat doe ik dan?
Hoe gaat hij terugvallen? Porno? Masturbatie? Of prostitutie? Dat is ook een belangrijke.
Ik denk na, elke minuut.
Gisteren avond heb ik mezelf in slaap geweend. Harde harde huilbuien.
Mijn man is zo egoïstisch geweest. Jaren dagelijks masturberen maar mij laten hunkeren en smeken. Hoe kun je dit iemand aandoen waarvan je zegt ik zie je graag.
Gemakzucht.
Ik heb het heel moeilijk nu.
Heel moeilijk.
Mag ik jullie vragen nu even niet over uit elkaar gaan te praten? Dit is voor later. Nu wil ik deze dag doorkomen. Deze week.
Een stap met een keer. Samenblijven of niet, dat is voor later. Nu wil ik gewoon kunnen ademen, en die woede kwijt.
Jullie zeiden ook dat die woede en scheldpartijen naar hem niets oplost. Verleden raakt daarbij niet ongedaan. Dus ik probeer dit los te laten. Boksen, sporten, ok. (liever zou ik met naaldhakken over zijn blote voeten stappen heen en terug)
Ik heb het gevoel dat ik hem moet straffen. Want hoe erger ik straf, zal hij het niet meer doen. Maar zo werkt dit niet. Echt niet. Ik weet dat. Maar tussen weten en doen, een groot verschil.
Ik nam me voor om eens proberen hem te knuffelen gisteren in bed. Heb daar hele avond mee bezig geweest dat ik het eens ging proberen. 2 minuutjes.
Maar ik kan het niet. Hoe bouw je intimiteit stapsgewijs op?
Als ik soms het gevoel heb, ik pak hem eens dicht, dan kan ik het niet echt doen. Ik durf niet toegeven aan mijn gevoel. Ik blokkeer.
Graag positieve berichten vandaag. Kan vandaag geen vinger wijzen de of uit elkaar gaande berichten aan. Wil me gewoon eens goed voelen vandaag.
Morgen mogen jullie terug vinger wijzen. Maar vandaag wat steun?
Dank je
Ik herken dat gevoel zo erg. De behoefte aan intimiteit en het gemis ervan. Gek werd ik ervan. En bij mij beïnvloedde het dan ook wel weer mijn eigen gedrag, dat werd er niet leuker op. Bij jou lees ik dat niet terug in je verhaal, maar de boosheid die je nu voelt, kan ik me heel goed voorstellen. Je bent gewoon bedrogen, dat is een feit. Op een heel kwetsbaar vlak.
Ondertussen ben ik al een flink aantal jaar gescheiden en helaas alleenstaand. Ik dacht na mijn scheiding, ik trek elke vent die langsloopt mijn bed in. Afgezien dat ik dat niet durfde, leverde de losse dates die ik wel had me ook niet veel op. Wel 't inzicht dat sex en de behoefte daaraan iets heel gecompliceerds is. Het fysieke bleek ik zonder verbinding toch minder leuk te vinden dan ik had gedacht.
Wees lief voor jezelf. Je gaat door een rollercoaster. Probeer die tranen ook te huilen. Schreeuw de woede eruit. Desnoods maak je een afspraak met je man. Dat hij dat kan verwachten en moet laten gebeuren omdat dat er gewoon uitmoet, maar dat jullie daarna elkaar weer even in redelijkheid opzoeken. En verder onderzoeken wat er nog is en kan.
Kleine update. Vannacht voelde ik me verder dan ooit van hem.
Vanmorgen stond ik op, en het gaat. Ik kan ademen. Na een nacht vol gepieker en zwartdenken, sta ik op en dit wordt een goeie dag denk ik.
Hij zal een verrassing plannen morgenavond, zei hij daarnet.
Ik zei dat het ok is. Normaliter zei ik tegen hem de voorbije tijd dat hij die verrassing mocht steken waar de zon niet schijnt...
Maar nu zei ik, nadat ik me al de ganse morgen goed voel, ok tegen de verrassing.
Misschien doet het me eens goed. Eens uit met hem.
Normaal kan ik ook thuis weinig doen. Ik draal rond, pieker, pieker pieker, maar kan niets doen. Ik bevries, kan me op geen taak focussen. Als ik iets leuks plan zonder hem, fake ik, zit erbij als een meubelstuk. Een praatje maken, kletsen, dat lukt me niet. Kan alleen denken.
En vandaag ben ik zo fier op mezelf. Ik ben de was aan het doen en heb mijn strijkplank gezet.
Alles staat al klaar om een lekkere curry te koken.
Is het het zonnetje? Want was buitenhangen, kost me normaal zoveel energie, en nu genoot ik van de was in de zon op te hangen.
De vraag die ik stelde naar intimiteit van mijn kant, ik ga proberen aan de slag te gaan vanavond. Ik kan hem niet aanraken, ik blokkeer. Hij knuffelt en streelt heel veel, ik lijk een stijve plank dan.
Ik heb hem gezegd dat ik wil oefenen om te zien hoe ik reageer.
Elke avond zal ik hem even proberen strelen, of een knuffel. (niets seksueel!) en zien wat dat met me doet.
Lukt dit? Blokkeer ik? Huiver ik? Geniet ik?
We zien of dat lukt. Ook voor hem denk ik is dit een goede oefening. Zo leert hij ook of hij kan genieten van intimiteit.
Hij had dit nooit nodig. Maar nu ik dat niet meer doe merkt hij dat hij dit enorm mist. Blijkbaar had hij er wel nood aan maar dacht van niet.
Wat ik wil, weet ik niet. Ik hoef nu niets te beslissen. Ik heb alle tijd. Niets moet. Niemand weet dit in mijn omgeving dus er is ook geen druk van buitenaf.
Ik weet niet wat ik wil, maar ik weet wel wat ik Niet wil. En dat is al een goed uitgangspunt.
Jullie advies en inzichten doen me goed, zetten me aan het denken en aan het werk.
Zonder jullie had ik deze stappen niet gezet.
Bedankt om niet te oordelen. Bedankt om mijn opties open te laten.
Bedankt om er te zijn.
Jullie zijn voorlopig mijn adem.
Wat een mooi bericht, zo tussendoor.
Heel herkenbaar hoor, het gevoel dat je slechts een lege huls bent. Al het gevoel is uit je weg geslagen. Dat had ik ook en dat heeft ook best een tijd geduurd.
Bij mij was het de oprechte persoonlijke aandacht van de ander, waardoor ik weer tot leven kwam en ik mijn partner weer met andere ogen kon bekijken en uiteindelijk kon vergeven. De kunst is dit voort te laten duren.
De tijd zal het leren. Maar geniet nu gewoon even van het moment!
Haaika schreef op 19-09-2024 om 13:21:
Wat een mooi bericht, zo tussendoor.
Heel herkenbaar hoor, het gevoel dat je slechts een lege huls bent. Al het gevoel is uit je weg geslagen. Dat had ik ook en dat heeft ook best een tijd geduurd.
Bij mij was het de oprechte persoonlijke aandacht van de ander, waardoor ik weer tot leven kwam en ik mijn partner weer met andere ogen kon bekijken en uiteindelijk kon vergeven. De kunst is dit voort te laten duren.
De tijd zal het leren. Maar geniet nu gewoon even van het moment!
Hoe lang duurde dit van u? Als ik vragen mag?
Het is nu eind september 3 maand dat ik iets ontdekte. De weken erop kwamen er meer lijken uit de kast.
Het is precies de eerste keer dat ik me wat mens voel. (maar straks MS wel weer niet....)
Breiertje schreef op 19-09-2024 om 13:27:
[..]
Hoe lang duurde dit van u? Als ik vragen mag?
Het is nu eind september 3 maand dat ik iets ontdekte. De weken erop kwamen er meer lijken uit de kast.
Het is precies de eerste keer dat ik me wat mens voel. (maar straks MS wel weer niet....)
-knip-
Renate46 schreef op 19-09-2024 om 13:36:
[..]
-quote verwijderd-
Gerapporteerd bij forumbeheer
Mugs schreef op 19-09-2024 om 13:39:
[..]
Gerapporteerd bij forumbeheer
-knip-
Renate46 schreef op 19-09-2024 om 13:36:
[..]
-quote verwijderd-
Slik. Weg goed gevoel. 🤮🤮🤮
Ik voelde me net even mens.
Breiertje schreef op 19-09-2024 om 13:57:
[..]
Slik. Weg goed gevoel. 🤮🤮🤮
Ik voelde me net even mens.
Ohhh Breietje, daar was ik al bang voor bij die nare post van Renate. Hoe is het mogelijk om zó te reageren op jouw positieve gevoel. Virtuele hug voor jou, hou vol!
Breiertje, even een tip: klik op de naam van mensen die vervelende dingen posten en dan op "gebruiker blokkeren". Dan zie je die berichten niet meer. Dat lijkt me beter voor je welzijn.
