Mijn man heeft een seksverslaving
Ik ben 26 jaar gehuwd.
Mijn man heeft een liefdesloze jeugd gekend met heel veel miserie.
In zijn jeugd enkele liefje gehad van een maand.
1 relatie van 3 jaar. Ze was reeds moeder van 2 kids, hij 20. Ze leerden elkaar kennen, hadden seks en ze was zwanger. Hij nam zijn verantwoordelijkheid en gingen samenwonen. Het liep niet goed. Kort na hun 2e kind ging ze ervandoor met terug een andere man. Hij bleef alleen achter en ging terug thuiswonen. Hij had 2 a 3 vriendinnen, duurde max 4 weken. Bleef 5 jaar alleen.
Hij is een hele introverte man.
Hij leerde mij kennen. Ik piepjong, 20, en we werden beste vrienden. Na een jaar werden we verliefd en we begonnen een relatie, samenwonen. Alles ging heel goed. We waren 2 handen op 1 buik, deden alles samen.
Zijn sex drive was laag. Ik jong, ik wist van niet beter.
2 kinderen, huisje, boompje beestje...
Sex bleef op laag pitje
Ik betrapte hem op masturberen, ik zocht hulp, maar volgens hem waren er een problemen. Hij was moe van te werken....
Jaren gingen voorbij. Ik had me erbij neergelegd, we waren gelukkig.
18 jaar samen, ik betrapte hem op datingsites voor sex dates. Wou afspreken met hen, maar het leek scam. Ze draaiden rond de pot kwamen niet opdagen, er is niets fysiek gebeurd.
Ik heb dit alles nagelezen in zijn chats, en zijn verhaal lijkt te kloppen. Ik ging door een hel, mijn zeepbel doorspat.
We gingen in therapie bij huisarts, overwonnen dit en werden sterker dan ooit. In het begin wat meer sex, dan weer niets.
Hij is een brave, goede huisvader, geen slecht woord kan ik zeggen.
8 jaar later...
Betrapte ik hem op prostitutiebezoekjes.
Wat af hij geleerd? Datingsites voor seks leveren geen sex op, prostitutie ben ik zeker van mijn geld.
Wat blijkt....
Sinds jeugd masturbatieverslaving. Masturbeerde dagelijks waardoor sex met mij niet prikkelde.
Pornoverslaving met komst internet, waardoor sex met mij niet prikkelde.
Na al die tijd porno, raakt je seksverslaafd en is prostitutie volgende stap.....
Een breuk lijkt onvermijdelijk. Dit is te groot.
Hulp gezocht bij seksuoloog.
Ik ga niet mee op therapie, het is zijn probleem.
Ze zegt dat ik nog niet mag beslissen tot uit elkaar gaan omdat ik in crisis zit.
Hij volgt therapie. Hij wil hiervan af. Hij trok boetekleed aan, schaamt zich, kruipt voor me. Het is een drang dat hij niet kon bedwingen.
masturberen en porno leidt tot seksverslaving. Er komt een tsunami op ons(artsen en seksuologen) af zegt de arts en seksuoloog, met al die beschikbare porno op internet. Ze horen niets anders dan seksverslaving en in hun praktijk. De seksindustrie verdient miljarden en spelen gretig op mannen in.
Door porno kijken verandert je brein.
Momenteel zijn we 2,5 maand ver.
Ik zie herstel niet mogelijk.
Mijn man is, los van het feit dat het een grote dwaze kloot is, een hele brave mens. Gaat nergens, we hadden veel lol, waren soulmates, deden alles samen. Maar dit deed hij alleen.
Zijn er hier lotgenoten die dit meemaakten? En er als koppel uitkwamen? Een goede afloop als koppel? Lijkt mij onmogelijk.
Ik benadruk, al wat je wil zeggen, jarenlange leugens, bedrog, dat klopt allemaal. Maar het is een hele goede brave mens. Los van dit.seksuoloog opperde dat hij als kind zo verwaarloosd werd zoveel meemaakte dat dit een hechtingsproblematiek is. Veel seksverslaafden hebben dit als kern.
Vind ik psychologische bullshit. Heeft al 26 jaar liefde van mij.... Maar kom, ik ben geen professional, ik mag de diagnoses als leek niet betwisten.
Graag wat positieve feedback. Negativiteit liever niet, ik heb die al 24/24 in mijn hoofd.... Kan ze er echt niet bijnemen.
Graag had ik gehoord van koppels hoe ze dit overleefden, samen.
Mag toch hopen dat deze Renate inmiddels een topicban heeft gekregen voor dit topic, want ze heeft werkelijk geen idee waar het over gaat 
Update:
Gisteren verliep rustig. We keken samen gezellig tv. Hij knuffelde, ik was 'de plank'.
Mijn voornemen om hem eens 2 minuten te knuffelen of strelen is me niet gelukt. Daar waar ik vroeger dit echt graag deed, dat lukt me niet meer.
Ik had daar vroeger veel nood aan.nu doe ik dit al 3 maanden niet en dit lijkt voor mij het nieuwe normaal. Ik mis het niet.
Hij streelt me wel, en vroeger stond ik in vuur en vlam. Nu doet me dit niets meer.
Vandaag wordt ook een goeie dag. Vanmiddag plande ik iets leuks voor mezelf. Vanavond heeft hij een verrassing.
Breiertje schreef op 19-09-2024 om 13:27:
[..]
Hoe lang duurde dit van u? Als ik vragen mag?
Het is nu eind september 3 maand dat ik iets ontdekte. De weken erop kwamen er meer lijken uit de kast.
Het is precies de eerste keer dat ik me wat mens voel. (maar straks MS wel weer niet....)
Ik denk dat ik het na 3 jaar pas echt los heb kunnen laten en we weer veilig voelde.
Maar de angst dat er weer een verleiding op zijn pad komt, die hij niet kan bedwingen, blijft wel aanwezig. Ook al heb ik geen enkele reden tot achterdocht.
Dus als het gevoel voor je man weg blijft, zou ik er niet voor kiezen dat lange traject aan te gaan met hem, maar dan zou ik gaan voor een frisse start met mezelf.
Haaika schreef op 20-09-2024 om 13:57:
[..]
Ik denk dat ik het na 3 jaar pas echt los heb kunnen laten en we weer veilig voelde.
Maar de angst dat er weer een verleiding op zijn pad komt, die hij niet kan bedwingen, blijft wel aanwezig. Ook al heb ik geen enkele reden tot achterdocht.
Dus als het gevoel voor je man weg blijft, zou ik er niet voor kiezen dat lange traject aan te gaan met hem, maar dan zou ik gaan voor een frisse start met mezelf.
Was het ook een seksverslaving? Omdat je spreekt over bedwingen....(sorry als dit te persoonlijk is)
Haaika schreef op 20-09-2024 om 13:57:
[..]
Ik denk dat ik het na 3 jaar pas echt los heb kunnen laten en we weer veilig voelde.
Maar de angst dat er weer een verleiding op zijn pad komt, die hij niet kan bedwingen, blijft wel aanwezig. Ook al heb ik geen enkele reden tot achterdocht.
Dus als het gevoel voor je man weg blijft, zou ik er niet voor kiezen dat lange traject aan te gaan met hem, maar dan zou ik gaan voor een frisse start met mezelf.
Of je gaat nu voor een frisse start met jezelf Breiertje en laat de deur open voor als hij echt aan zichzelf heeft gewerkt en bijvoorbeeld echt al een tijd (een jaar of zo) abstinent is. Nu zijn jullie processen helemaal met elkaar verweven, zodanig dat de kans op verdergaande codependentie groot is. Het is ook goed om in je eentje te voelen wie jij nu bent en wat jij wilt met je leven. Daarnaast is het denk ik handig een attitude op te bouwen van 'ik kan het ook alleen, ik heb altijd mijzelf nog'. Dat als tegenhanger van het nu heersende gevoel en paniek van 'oh als het maar goed komt, wat als het niet goed komt, wat als er een relaps is?" Ik besef dat je veel liever zou horen dat het goed komt en dat jullie oude twee-eenheid echt te herstellen is en dat is ook niet uitgesloten imho. Maar ik denk oprecht dat de kans daarop groter is als jullie voor een tijdje je proces hier in alleen oppakken. (maar ja, ik weet het woningcrisis)
MRI schreef op 20-09-2024 om 19:42:
[..]
Of je gaat nu voor een frisse start met jezelf Breiertje en laat de deur open voor als hij echt aan zichzelf heeft gewerkt en bijvoorbeeld echt al een tijd (een jaar of zo) abstinent is. Nu zijn jullie processen helemaal met elkaar verweven, zodanig dat de kans op verdergaande codependentie groot is. Het is ook goed om in je eentje te voelen wie jij nu bent en wat jij wilt met je leven. Daarnaast is het denk ik handig een attitude op te bouwen van 'ik kan het ook alleen, ik heb altijd mijzelf nog'. Dat als tegenhanger van het nu heersende gevoel en paniek van 'oh als het maar goed komt, wat als het niet goed komt, wat als er een relaps is?" Ik besef dat je veel liever zou horen dat het goed komt en dat jullie oude twee-eenheid echt te herstellen is en dat is ook niet uitgesloten imho. Maar ik denk oprecht dat de kans daarop groter is als jullie voor een tijdje je proces hier in alleen oppakken. (maar ja, ik weet het woningcrisis)
Maar ik kan het alleen. Daar ben ik van overtuigd. Ik kan dit. Ik ben mentaal ijzersterk als het moet.
Apart wonen is een optie, maar hoeft niet voor mij voorlopig. Thuis draait alles goed, we functioneren als een tandem zoals altijd. We praten veel, we helpen elkaar bij de taken thuis, en we hebben voor de kinderen op die manier nog een zo stabiel nest als mogelijk is nu. Zelf nog een warm nestje voor hen.
Thuis, het dagelijks leven, lijkt alles redelijk normaal. Zijn gangetje. Draait goed zoals altijd. Wij waren altijd een zeer goed team.
Ik denk ook aan het warme nest dat ik opbouwde, en dat wil ik niet uiteenrukken, enkel als het definitief is.
Maar dat wil niet zeggen dat ik hem terugwil. Dat wil ik benadrukken.
Breiertje schreef op 20-09-2024 om 19:52:
[..]
Maar ik kan het alleen. Daar ben ik van overtuigd. Ik kan dit. Ik ben mentaal ijzersterk als het moet.
Apart wonen is een optie, maar hoeft niet voor mij voorlopig. Thuis draait alles goed, we functioneren als een tandem zoals altijd. We praten veel, we helpen elkaar bij de taken thuis, en we hebben voor de kinderen op die manier nog een zo stabiel nest als mogelijk is nu. Zelf nog een warm nestje voor hen.
Thuis, het dagelijks leven, lijkt alles redelijk normaal. Zijn gangetje. Draait goed zoals altijd. Wij waren altijd een zeer goed team.
Ik denk ook aan het warme nest dat ik opbouwde, en dat wil ik niet uiteenrukken, enkel als het definitief is.
Maar dat wil niet zeggen dat ik hem terugwil. Dat wil ik benadrukken.
Sorry, maar vetgedrukte, heb je dat dan al eens geprobeerd en dan niet voor 1 week natuurlijk? Ik denk te begrijpen wat MRI hier bedoeld te zeggen, nl dat je alleen en enkel wilt focussen op een ‘goed’ einde samen. Ik snap echt wel dat dat soort uitkomsten jou een boost geven, maar daarmee ga je wel totaal voorbij aan de kant van hen die dat ook jaren hebben geprobeerd en er helaas niet samen zijn uitgekomen, want ook deze optie is zéér aanwezig! Ook al is iemand mentaal nog zó sterk, iedereen heeft een breekpunt, ook jij!
Ik volg je topic vanaf start, ook je updates, maar het is (en blijft voorlopig) allemaal erg geforceerd, een soort van toneelspel. Dit houdt geen mens nog jaren vol, zéker niet gezien het feit wat er al jaren aan vooraf gegaan is.
Daarom vind ik de laatste post van MRI wederom zeer spot-on, al wil je die kant duidelijk niet op nu.
Breiertje, ik vind het geen toneelspel wat ik van je lees. Ik heb er eigenlijk veel bewondering voor dat je zo eerlijk bent. Dat je jezelf ook eerlijk beschouwd in wat het allemaal met je doet. Dat je een plank bent zeg maar als je dat bent. Dat je duidelijk naar jezelf bent dat je totaal niet weet of je hem nog wilt. Dat je dat per dag bezig bent te onderzoeken en ondertussen het contact met hem hebt wat je op dit moment aan kunt.
Breiertje schreef op 20-09-2024 om 19:52:
[..]
Maar ik kan het alleen. Daar ben ik van overtuigd. Ik kan dit. Ik ben mentaal ijzersterk als het moet.
Apart wonen is een optie, maar hoeft niet voor mij voorlopig. Thuis draait alles goed, we functioneren als een tandem zoals altijd. We praten veel, we helpen elkaar bij de taken thuis, en we hebben voor de kinderen op die manier nog een zo stabiel nest als mogelijk is nu. Zelf nog een warm nestje voor hen.
Thuis, het dagelijks leven, lijkt alles redelijk normaal. Zijn gangetje. Draait goed zoals altijd. Wij waren altijd een zeer goed team.
Ik denk ook aan het warme nest dat ik opbouwde, en dat wil ik niet uiteenrukken, enkel als het definitief is.
Maar dat wil niet zeggen dat ik hem terugwil. Dat wil ik benadrukken.
delijk normaal. Zijn gangetje. Draait goed zoals altijd. Wij waren altijd een zeer goed team.
Ik denk ook aan het warme nest dat ik opbouwde, en dat wil ik niet uiteenrukken, enkel als het definitief is.
Maar dat wil niet zeggen dat ik hem terugwil. Dat wil ik benadrukken
Oh ik dacht dat de kinderen al uit huis waren omdat julle al 26 jaar getrouwd zijn, een aanname mijnerzijds. Dat verandert keuzes wel, lijkt me. Tja als je al 26 jaar samen bent, is alleen zijn een abstractie geworden, lijkt me en merk ik vaak aan vriendinnen die lang samen zijn. Maar goed, je moet het natuurlijk doen zoals jij denkt dat het goed gaat. Besef wel dat het warme nest ook gebouwd is op een leugen van zijn kant en van onvervuld verlangen van jouw kant.
Je schrijft dat wil niet zeggen dat ik hem terugwil. Maar is er sprake van een wel of niet terugwillen als alles doorgaat zoals het altijd is geweest? Houd me ten goede: ik hoop echt voor jullie dat het goed komt, maar zie ook de valkuil van codependentie en lees de paniek als je bedenkt dat het wellicht niet goed komt. Sterkte maar weer.
Ik lees het zo dat ze nu niet kan voelen dat ze hem terug wil en het dus daarom nu ook eigenlijk niet wil. Maar dat ze nu niet mag beslissen van de hulpverlener omdat ze nog niet goed bij zichzelf kan omdat ze nog niets voelt. Ze begint dus pas sinds gisteren zich weer mens te voelen. Ondertussen moet je wel van dag naar dag jezelf meenemen en iets met de gedachten die je hebt. Zo lees ik het en het is een ander proces volgens mij op dit moment dan het proces van een niet los kunnen laten vanwege codependentie. Ze zit nog steeds in een traumatische tijd. Maar die zou er ook zijn denk ik als ze nu apart zou wonen ineens. Het zou wat anders zijn als haar man niet zou laten merken dat hij dus wil veranderen en ook daadwerkelijk nu anders is.
Breiertje schreef op 20-09-2024 om 10:15:
Update:
[...]
Hij streelt me wel, en vroeger stond ik in vuur en vlam. Nu doet me dit niets meer.
Misschien moet hij even helemaal niets doen, je niet aanraken. En dan kun jij misschien zijn hand vasthouden. Kijk of je dat in jouw tempo kunt opbouwen, en dat hij wacht op jouw consent voordat hij je aanraakt.
Thera schreef op 20-09-2024 om 20:16:
Breiertje, ik vind het geen toneelspel wat ik van je lees. Ik heb er eigenlijk veel bewondering voor dat je zo eerlijk bent. Dat je jezelf ook eerlijk beschouwd in wat het allemaal met je doet. Dat je een plank bent zeg maar als je dat bent. Dat je duidelijk naar jezelf bent dat je totaal niet weet of je hem nog wilt. Dat je dat per dag bezig bent te onderzoeken en ondertussen het contact met hem hebt wat je op dit moment aan kunt.
Doel je daarmee op mijn post, want dat is absoluut niet hetgeen ik bedoel? Breiertje geeft hier geen toneelspel, maar probeert thuis een soort van geforceerde situatie (weet even geen andere benaming) te creëren, waarvan ik denk dat het té snel is om nu antwoorden voor zichzelf te vinden.
Thera schreef op 20-09-2024 om 20:29:
Ik lees het zo dat ze nu niet kan voelen dat ze hem terug wil en het dus daarom nu ook eigenlijk niet wil. Maar dat ze nu niet mag beslissen van de hulpverlener omdat ze nog niet goed bij zichzelf kan omdat ze nog niets voelt. Ze begint dus pas sinds gisteren zich weer mens te voelen. Ondertussen moet je wel van dag naar dag jezelf meenemen en iets met de gedachten die je hebt. Zo lees ik het en het is een ander proces volgens mij op dit moment dan het proces van een niet los kunnen laten vanwege codependentie. Ze zit nog steeds in een traumatische tijd. Maar die zou er ook zijn denk ik als ze nu apart zou wonen ineens. Het zou wat anders zijn als haar man niet zou laten merken dat hij dus wil veranderen en ook daadwerkelijk nu anders is.
Ja ik begrijp wat je zegt, en het is ook heel goed mogelijk dat het zo zit, maar ik denk ook: dit is een langdurig proces, waar je echt als partner een lange adem voor moet hebben. Je kunt zeggen dat ze nu in de trauma-energie zit en dat is ook helemaal waar. Maar aan de andere kant is dit ook de tijd van de initiële kwaadheid en vechtlust waar je zaken voor jezelf voor elkaar kan krijgen. Het zal vaker dan eens zijn, dat een paar door een heel proces gaat inzake verslaving, er een terugval komt na een jaar of zo en dan is de intiële kwaadheid al weer teruggezakt en vermoeidheid toegenomen. Dan wordt het steeds moeilijker dat kiezen voor haarzelf voor elkaar te krijgen. Bovendien geeft nu duidelijk kiezen voor een eigen pad en de communicatie toch open houden een zeer stevig signaal naar partner. Dan voelt hij aan den lijve wat hij te verliezen heeft. Wat voelt hij nu? Dat ze kwaad is en hem niet aan haar lijf verdraagt. Maar daarnaast reilt en zeilt het huishouden, hebben ze goede gesprekken en lol.
Ik zeg niet dat ze weg moet daar per se hoor, ik geef een overweging als ervaringsdeskundige in dit soort situaties.
To, zoals jij het beschrijft zou ik het niet meer doen. Totaal verstijven als iemand je alleen maar aanraakt is een teken van je lichaam. Alles schreeuwt dat hij van je af moet blijven. Als jij een totale plank bent en niet kunt ontspannen moet je stoppen met die handeling. Doorgaan is over je eigen grenzen heengaan. En schadelijk voor jou.
Breiertje, jouw verhaal doet me erg denken aan dat van Miss1984. Ik heb haar al een tijdje niet meer hier gezien, maar als je leest in het draadje Verder na ontrouw kom je haar zeker tegen. Misschien kun je haar een PB sturen. In ieder geval hebben haar man en zij het gered. Hij had een heftige seksverslaving en een hele hoop bagage vanuit zijn jeugd, maar het is hem gelukt om daarmee aan de slag te gaan. Het kan dus wel, maar het kost enorm veel tijd en energie.
Ik snap helemaal dat het voor jou op dit moment echt overleven is. Dat je niks meer voelt is heel logisch, want als je je gevoel binnen laat val je om. Daarom snap ik dat de hulpverlener zegt dat je nu geen beslissing moet nemen. Daar ben ik het helemaal mee eens. Scheiden kan echt altijd nog.
Dat jullie nog kinderen thuis hebben is een factor van groot belang. Ook bij ons speelden de kinderen een doorslaggevende rol. Als jullie nu een redelijk stabiel gezin kunnen vormen, houd dat dan zo. Maar ga niet over je eigen grenzen heen. Ik heb destijds ook een paar keer gelogeerd bij familie of in een B&B. Afstand is voor jezelf af en toe broodnodig om overeind te blijven. En ook om weer te kunnen voelen. Ik zou ook je man vragen om voorlopig geen initiatief te nemen tot fysiek contact. Dat moet van jou uit komen. Dat hij nu wel behoefte heeft aan jou kan tenslotte ook gewoon komen doordat hij nu een tijdje 'droog' staat. Al moet ik daar meteen bij zeggen dat het feit dat mijn man en ik toch al die tijd ook nog intiem met elkaar waren er zeker toe heeft bijgedragen dat we niet al te ver uit elkaar gedreven zijn. Maar je weet pas achteraf hoe dingen uitpakken, en of je ergens goed aan hebt gedaan. Leef met de dag. Acteer op hoe jij je voelt.
Sterkte!
