Mijn man heeft een seksverslaving

Pennestreek schreef op 20-09-2024 om 23:39:

Breiertje, jouw verhaal doet me erg denken aan dat van Miss1984. Ik heb haar al een tijdje niet meer hier gezien, maar als je leest in het draadje Verder na ontrouw kom je haar zeker tegen. Misschien kun je haar een PB sturen. In ieder geval hebben haar man en zij het gered. Hij had een heftige seksverslaving en een hele hoop bagage vanuit zijn jeugd, maar het is hem gelukt om daarmee aan de slag te gaan. Het kan dus wel, maar het kost enorm veel tijd en energie.

Ik snap helemaal dat het voor jou op dit moment echt overleven is. Dat je niks meer voelt is heel logisch, want als je je gevoel binnen laat val je om. Daarom snap ik dat de hulpverlener zegt dat je nu geen beslissing moet nemen. Daar ben ik het helemaal mee eens. Scheiden kan echt altijd nog.

Dat jullie nog kinderen thuis hebben is een factor van groot belang. Ook bij ons speelden de kinderen een doorslaggevende rol. Als jullie nu een redelijk stabiel gezin kunnen vormen, houd dat dan zo. Maar ga niet over je eigen grenzen heen. Ik heb destijds ook een paar keer gelogeerd bij familie of in een B&B. Afstand is voor jezelf af en toe broodnodig om overeind te blijven. En ook om weer te kunnen voelen. Ik zou ook je man vragen om voorlopig geen initiatief te nemen tot fysiek contact. Dat moet van jou uit komen. Dat hij nu wel behoefte heeft aan jou kan tenslotte ook gewoon komen doordat hij nu een tijdje 'droog' staat. Al moet ik daar meteen bij zeggen dat het feit dat mijn man en ik toch al die tijd ook nog intiem met elkaar waren er zeker toe heeft bijgedragen dat we niet al te ver uit elkaar gedreven zijn. Maar je weet pas achteraf hoe dingen uitpakken, en of je ergens goed aan hebt gedaan. Leef met de dag. Acteer op hoe jij je voelt.

Sterkte!

Ik zit op draadje 8 al aan p 305 en heb haar nog niet gevonden. Wil haar wel sturen maar via het draadje duurt het eeuwen eer ik haar vind... Er zijn 8 draadjes van ontrouw. Elk met meer dan 300 p... Heb mijn gsm nu al 2 x opgeladen. 't is 5 u en nog geen succes.... Ik ga nu slapen. Zou er een manier zijn hier om miss1984 sneller te vinden? Via naam intikken alvast niet. 

Pennestreek schreef op 20-09-2024 om 23:39:

Breiertje, jouw verhaal doet me erg denken aan dat van Miss1984. Ik heb haar al een tijdje niet meer hier gezien, maar als je leest in het draadje Verder na ontrouw kom je haar zeker tegen. Misschien kun je haar een PB sturen. In ieder geval hebben haar man en zij het gered. Hij had een heftige seksverslaving en een hele hoop bagage vanuit zijn jeugd, maar het is hem gelukt om daarmee aan de slag te gaan. Het kan dus wel, maar het kost enorm veel tijd en energie.

Ik snap helemaal dat het voor jou op dit moment echt overleven is. Dat je niks meer voelt is heel logisch, want als je je gevoel binnen laat val je om. Daarom snap ik dat de hulpverlener zegt dat je nu geen beslissing moet nemen. Daar ben ik het helemaal mee eens. Scheiden kan echt altijd nog.

Dat jullie nog kinderen thuis hebben is een factor van groot belang. Ook bij ons speelden de kinderen een doorslaggevende rol. Als jullie nu een redelijk stabiel gezin kunnen vormen, houd dat dan zo. Maar ga niet over je eigen grenzen heen. Ik heb destijds ook een paar keer gelogeerd bij familie of in een B&B. Afstand is voor jezelf af en toe broodnodig om overeind te blijven. En ook om weer te kunnen voelen. Ik zou ook je man vragen om voorlopig geen initiatief te nemen tot fysiek contact. Dat moet van jou uit komen. Dat hij nu wel behoefte heeft aan jou kan tenslotte ook gewoon komen doordat hij nu een tijdje 'droog' staat. Al moet ik daar meteen bij zeggen dat het feit dat mijn man en ik toch al die tijd ook nog intiem met elkaar waren er zeker toe heeft bijgedragen dat we niet al te ver uit elkaar gedreven zijn. Maar je weet pas achteraf hoe dingen uitpakken, en of je ergens goed aan hebt gedaan. Leef met de dag. Acteer op hoe jij je voelt.

Sterkte!

Moet zeggen, als mijn man me streelt, bv op mijn rug bij tv kijken, vind ik dat wel fijn. Ik verstijf niet omdat hij me aanraakt, ik bedoel dat ik verstijf omdat ik hem niet kan aanraken. In het begin deed in het niet omdat ik het niet wilde. Nu is dit zo normaal geworden dat ik het niet meer spontaan doe. En wil ik het proberen om te zien wat dat met me doet, dan wil mijn hoofd niet mee. 

Als hij me dan eens streelt over mijn borsten bv, heb ik geen gevoel, doet me niets, vroeger stond ik direct in vuur en vlam. Maar dan stopt hij hiermee, knuffelt me, en zegt, kom, we gaan slapen.

In die 26 jaar was hij op seksueel vlak heel respectvol. Drong nooit aan, vroeg nooit dingen die ik niet wou, pijn, direct stoppen,.... 

(vrijde ook zelden, moet gezegd!)

Ik lees hier vaak dat jullie in mijn tekst lezen dat ik een goede uitkomst wens. Heel raar, want in mijn hoofd zie ik eerder al de breuk. Ik zie dit net niet goedkomen. Ik reageer in die situaties altijd met mijn verstand, volg niet mijn hart. 

Het is ook al de 2e keer. De eerste keer viel de hemel op mijn kop. De 2e keer heb je dat al minder. Been there, done that... Zoiets.

Alles heb ik al op papier gezet, de verdeling en zo. Ben daarin echt nuchter en vooruitziend.

Alles staat vast op papier. Dat is veilig. Lukt het niet, dan is dit al ok.

Waarom ik nog niet uiteen ben? Omdat ik denk dat alles regelen met je verstand als je gevoel op slot zit, niet ideaal is.

Alles is met het verstand geregeld, en nu kijken of er in de maanden erop nog gevoel komt. Komt dit niet, dan was mijn verstand ok. 

Iemand hier zei ook, scheiden kan altijd nog. Wel dan is dat in die optiek een goede plan van aanpak, denk ik dan. 

Makkelijk is het niet.

En de gesprekken die we dagelijks hebben zijn niet fijn voor mijn man. Dat is voor hem een hele opgave. Maar hij doet het wel. Voor iemand die dit niet goed kan, ziet hij daar wel vanaf. 

Ikzelf doe weinig moeite. De moeite moet hij doen. 

En dag doet hij echt. 

Hij gaat de gesprekken aan. En weet, dat is voor hem geen pretje.

Ik controleer niets. Maar hij toont spontaan alles om te tonen dat hij de waarheid zegt.

Hij plant iets leuks. Hij respecteert mijn grenzen.

Hij volgt troyw de therapie. Hij voelt zich beter nu hij dit allemaal uit zijn hoofd heeft.

Al 88 dagen 'clean'.

Ook hij weet nu pas dat het een verslaving is, had daar nog nooit van gehoord. Heeft toen zelf direct gezegd, ik volg hierbij therapie.

De bereidheid is groot bij hem.

Praat ik hem nu goed? Neen, ik zeg gewoon wat ik zie. Ik lees dat velen dat berouw niet hebben en de drang in het afkicken niet kunnen weerstaan. Dat ze toch stiekem kijken/zoeken....

Dat doet hij nu al 88 dagen niet. 

Moest de bereidheid er niet zijn, en het begrip voor mijn gedrag, dan is dit een heel ander verhaal.

Op gebied van herstel en inzet. Haalt hij nu al de punten die hij kan halen.

Maar dat brengt bij mij voorlopig weinig teweeg. 

Het etentje vanavond, zijn verrassing...

Het restaurant was top, het eten was lekker. Maar dat was het voor mij dan ook. Wat ik ergens gehoopt had te voelen was er niet. Wat ik wel voelde was spijt. Want was dit niet gebeurd, dan ging ik hier stapelverliefd hebben gezeten. 

Nu niet. Maar het eten heeft me goed gesmaakt. 😉

Pennestreek schreef op 21-09-2024 om 16:32:

Breitertje, je schrijft dat je man nu pas weet dat het een verslaving is en dat hij daar therapie voor volgt. Dat is heel mooi en essentieel. Maar heeft hij al helder wat de oorzaak/aanleiding is van deze verslaving? Want dát is wat echt aangepakt moet worden. Anders blijft het bij symptoombestrijding (de verslaving) en heeft hij grote kans weer terug te vallen als hij daarmee stopt. Voor zover ik het begreep van Miss1984 is zij nu niet meer echt bang dat haar man een terugval zal hebben, omdat hij de oorzaak heeft aangepakt.
En zij heeft natuurlijk wel aangegeven dat een terugval meteen einde oefening is. Haar voelsprieten zijn nu overgevoelig voor het gedrag van haar man, en ik neem aan dat haar man meteen aan de bel zal trekken als hij merkt dat hij af zou glijden. Hoewel een heel andere situatie hebben mijn man en ik dat ook. Als ik zou merken dat er weer afstand ontstaat dan trek ik aan de bel. En hij ook als hij zou merken dat hij meer behoefte heeft aan afstand en dingen voor zichzelf doen. Dat is voor ons een indicatie dat het de verkeerde kant op dreigt te gaan. Dan kun je bijsturen. Anders niet. Dingen voor je houden, hopen dat het vanzelf wel goed komt, dat kan echt niet (meer) in onze situaties. Openheid is de basis voor vertrouwen.

Ja daarvoor is hij nu de therapie opgestart eens het uitkwam heeft hij zelf de dag nadien naar de HA geweest om hulp te vragen. Die verwees hem door. Direct gebeld en een maand later kon hij met de therapie starten. Die is nu anderhalve maand bezig, gaat wekelijks of soms eens tweewekelijks. Geeft zelf aan dit levenslang te doen. Ze zoeken nu wat de achterliggende oorzaak is. Stress/burnout, hechtingsstoornis, relatiebekwaamheid, moeite met intimiteit... Dat zoeken ze nu volop uit in de therapie. 

Momenteel al 88 dagen clean. Nog geen triggers gehad, en heeft zijn hobby terug opgestart.

Voert taken uit in en rond huis die nu bleven liggen. Werkt hard aan zichzelf, heeft rust in zijn hoofd. Geen last van drang of triggers gehad tot nog toe. Bespreekt ook op therapie wat te doen bij triggers of drang en dat is openheid, direct eerlijk zijn en alles zeggen zodat dit direct aangepakt kan worden.

Hij zegt dit ook zelf dat als hij er wil uitkomen met mij, hij dit Moet doen. Hij wil dit zelf niet meer, hij wil gewoon, normaal.

Dit kwam in die anderhalve maand bij de therapeut al allemaal aan bod.

Ze werkt volgens de manier van 'Van Zessen' toch een gekende naam in die problematiek. 

Ik kan voorlopig niet zeggen dat hij in zijn herstelproces iets niet doet, integendeel, de therapeut zegt dat hij al stappen gezet heeft voor ze zelf kan aangeven. Omdat hij zo hard zijn best doet. Hij is de therapeut soms voor, als ze iets zegt gebeurt het soms dat hij dit al doet.

Las ook al veel erover.

MRI schreef op 22-09-2024 om 11:02:

[..]

Al het vetgedrukte gaat over hem, wat hij allemaal doet. Wat is jouw proces?

Ik weet dat van Zessen toewerkt naar het samenhouden van het koppel (net als Doug Weiss die ik eerder noemde overigens) én dat hij codependentie in de partner ontkent. Ik begrijp dat vzv het gaat over de actieve verslaving waar de partner nog niets weet. Ik denk echter ook dat er trauma-geïnduceerde codepedentie kan zijn: het is zo'n schok voor de partner dat zij zo lang is voorgelogen terwijl zij naar intimiteit hunkerde, dat ze zich totaal gaat richten op zíjn proces. Als dat maar goed gaat. Het niet zozeer micromanaget als wel uiterst in de gaten houdt wat er allemaal gebeurt in hem en om hem heen. Het feit dat je zo op zijn proces gespitst bent en bijvoorbeeld het feit dat je tot vijf/ zes uur in de nacht zit te zoeken naar de naam van iemand die je misschien kan helpen, duidt voor mij op dat je nogal veel op hem betrokken bent. Ik herken het tot in de puntjes hoor, de trauma-energie, de paniek en er alles over willen horen en lezen. Maar het moet nu eens om jouw gaan, snap je. Hij heeft je lang op een droogje laten zitten en de schok over hoe het in elkaar zit, kan niet vereffend worden met een etentje en eens willen strelen. Wat hij allemaal doet in therapie, doet hij niet voor jou of voor jullie. Dat dient een verslaafde te doen voor zijn eigen proces, omdat hij zelf een nuchter leven wil leiden. Anders is het effectbejag.

dat ik het in dit antwoord vooral over hem had en wat hij doet, was als antwoord op de vraag van Pennestreek.

Ik vind niet dat hij met een etentje en strelen iets 'vereffend'. Ik vind dat hij daarmee net probeert te tonen dat hij mij graag ziet, me zijn volledige aandacht geeft, niet met zichzelf bezig is, maar ook focust op mij, mij verrassen met een etentje om me ook zo eens een leuk moment te gunnen, als je begrijpt wat ik bedoel. Hij bekommert zich enorm in dit proces om mij, en zo laat hij dit zien.

Ik vind je post interessant, maar ik kan hier nu even niet mee aan de slag, je zult begrijpen in de post hieronder waarom. Het kopje zit vol....

Ik zal je post later nog even hernemen, maar nu, door omstandigheden die gebeurt zijn, kan ik even hierover niet nadenken...

Dag iedereen.

Ik heb een heftig weekend achter de rug. Ik ben heel moe nu. Jullie weten al veel over mijn situatie, maar uiteraard weten jullie nog niet hoe alles in mijn leven reilt en zeilt.
Ik probeer dit even te schetsen, in wat waarschijnlijk een lange post zal worden.
Normaliter doe ik alles met mijn gsm, nu toch even achter de pc gekropen, want typen op mijn gsm in dit forum vind ik niet altijd handig.

Ik had ( dacht ik ) het ideale gezin. 2 studenten, prachtige verstandige kinderen, een lieve zorgzame man, en een keigoede, sterke relatie.  Alles wat ons hartje begeert.
Bij een seksverslaving is het vaak een vlucht. Ik begreep niet waarom hij vluchtte. We hadden toch alles wat we nodig hadden?

8 jaar geleden, begon hij met chatten op datingsites voor sex. Ik heb dit tijdig ontdekt, alle chats gelezen. Er is nooit een effectieve date geweest. Hij werd gescamd. Telkens betalen om een chat te sturen. Er zat vast en zeker een vieze oude man aan de andere kant van de chat, en geen knappe vrouw, zoals hij dacht. Hij is wel naar een date gereden, maar er kwam niemand af. Ook dit heb ik gelezen in de chats, ze stuurde een excuus waarom ze er niet was. Maar de intentie van hem om te sexdaten was er wel. Wat als er wel iemand stond? Of er wel dan niet ooit contact is geweest, dat weet ik niet, zal ik nooit weten. Feit is dat ik enkel heb gezien dat niets is doorgegaan, ik vond nergens bewijzen dat het wel is doorgegaan.
Tijdig opgemerkt. Ik ging door een hel, mijn brave loebas? Waarom? Hij zag in dat hij bij de neus genomen was, we kropen hieruit met hulp van de huisarts. De hemel was op mijn kop gevallen.

We werden sterker dan ooit. Dat dit toen waarschijnlijk ook het begin was van zijn verslaving, dat wisten we niet, nu zien we dit wel in.
4 jaar ging het goed, was hij naar eigen zeggen clean. Onze relatie ging nog beter, en na 4 jaar gaf ik hem terug een smartphone. Als bewijs dat ik hem vertrouwde. Tjah, 14 dagen later zat hij al op sites die niet deugen... maar het bleef toen, naar eigen zeggen bij kijken en porno.
2022. Zijn vader ( waar hij zijn ganse kindertijd, en jeugd, en volwassen leven) van gekleineerd werd, alcoholverslaafd, geweld op de moeder... krijgt een hersenbloeding. Die periode was een hel. Zorgen voor, alles regelen.... Zijn vader stond in het rood, niets was in orde. Zijn broer die een zielig leven heeft ( schulden, werkloos, marginaal) heeft in de jaren ervoor alles wat zijn vader had opgedaan. Als hij zijn pensioen kreeg, was het daags nadien allemaal weg naar hem, en 600 euro onder 0, waardoor vader echt honger had en niets had. Dit ontdekt, dit allemaal moeten rechttrekken....Vader had verzamelwoede en leefde in een vuilnisbelt. Hij heeft dit allemaal alleen of met mij opgeruimd, kreeg geen hulp.
voor hem was dit een hele moeilijke periode. Zijn moeder is trouwens al overleden.
Terzelfdertijd werd ik ernstig ziek. Ik heb een ongeneeslijke ziekte. Mijn leven stond stil, ik kon/kan nog weinig. Zijn vader,.... alle miserie van zijn broer.... zijn vrouw.....
Hij stond er op dat moment helemaal alleen voor. Dat ik ziek was/ben, heeft geen invloed op mijn libido, dus daar kan hij zich niet achter wegsteken. Maar lichamelijk ben ik extreem mager, fragiel en breekbaar, hij ziet dit ook en is wel HEEL ZORGZAAM naar mij toe.
Rekening houdend dat hij niet over emoties kan praten, alles opkropt, zal dit voor hem zeer zwaar zijn geweest.
De problemen met zijn vader en broer hebben we samen wel opgelost. Alles kwam goed. Het vertrouwen in zijn familie is weg, dat is een grote wonde, waar hij zeer lang mee heeft rondgelopen, met die woede, kwaadheid, onbegrip hoe je een bejaarde vader zo kan behandelen. Ik heb hem een paar maand geleden ook gezegd, dat hij dit moest leren loslaten. Zijn vader is nu oud, zwaar hulpbehoevend, de wrok van zijn jeugd moet hij loslaten, de wrok naar zijn familie ook.
We hebben 2 studerende kinderen, en ja dat brengt ook soms opvoedkundige issues mee.
Weinig hulp in huis, uitgaan, alles opeten, en slapen.... liefdesverdriet, teveel drinken in het weekend, ja. Die dingen kunnen voorkomen met die leeftijd.
Ikzelf heb in de voorbije jaren gevochten om te genezen. gevochten tegen de ziekte. Gevochten om mijn job die ik zo graag deed te kunnen behouden. Jarenlang zo hard gewerkt, was iemand ziek, inspringen, de boel draaiende houden met weinig personeel, ik was een onmisbare schakel. Collega's met een alcoholprobleem, of collega's die niet goed functioneerden werden er aanpassingen gedaan, kregen een makkelijke job, ik had altijd één van de zwaarste, want ik kon dat. En dan word je ziek, is er een job die fysiek wel zou lukken vrij, en die krijg je niet. Nee, die gaven ze aan een nieuw personeelslid. En ik kreeg een hele zware job die ik fysiek niet meer kon ( rolstoel). Voila, zoveel beteken je dan! "Je hebt zoveel capaciteiten, iedereen zou blij zijn dat je voor hen werkt, maar hier, ja, een aangepaste job ( waar ik wettelijk recht op heb) geven we aan een nieuw personeelslid, want die kan jouw job niet aan." Dat was hun antwoord.
De profs in Leuven zeiden me dat werken onmogelijk was, ik vocht, ik vocht, ik vocht,...
Ik ging mezelf verdedigen voor een medische commissie om te mogen werken. Ik verloor de strijd. Ik mag niet meer werken. Ik mag pas aan de slag als de medische commissie me die goedkeuring geeft. En aangezien ik niet meer kan genezen..... het zit er niet meer in. Ik heb me erbij neergelegd. Het is wat het is. Ik heb dit afgesloten, aanvaard.

Eén van mijn kinderen drinkt graag in het uitgangsleven. Graag, veel, teveel. Wekelijks komt hij zat thuis, het is niet meer te doen. Ik heb al veel hulp gezocht. Huisarts, verslavingspsycholoog,... zolang hij niet inziet dat hij teveel drinkt, sta ik met mijn rug tegen de muur, ze grijpen niet in. Hij is meerderjarig.
Tijdens de week drinkt hij nooit, enkel tijdens het uitgaan. Gaat hij 3 keer per week uit, dan is het 3 keer prijs, gaat hij een maand niet weg, dan drinkt hij niets. Verslaafd is hij niet, maar als je niet kan uitgaan zonder zuipen, is er toch iets aan het sluimeren. In het kader dat zijn grootvader alcoholverslaafd was, en zijn vader, die nooit drinkt nu een verslaving blijkt te hebben, ben ik waakzaam. Ik sprak er hem al op aan dat dit wel erfelijk kan zijn en dat hij moet opletten. Maar hij ziet dit niet in. Drinkt hij 1, dan kan hij niet stoppen. Het is wit, of zwart. Grijs kan hij niet.

Dit weekend dus, vrijdag. Man en ik gaan eten, om onszelf eens iets te gunnen. We zijn wat te vroeg, en de kids zitten op terras dichtbij. 20.10. Het was de verjaardag van de zoon. Zoonlief was 2 dagen ervoor alweer zat thuisgekomen ( wat hij altijd ontkent). Wij gingen even dag zeggen aan hun terrasje, hij alweer strondzat. Ik spreek hem aan dat hij, indien hij van zijn verjaardagsfeestje wil genieten, nu moet stoppen met drinken, want om 20.10 al zat zijn, dat belooft niets goed. Spreek zijn (al nuchtere vrienden) erop aan dat ze hem geen alcohol meer mogen geven.
Om een lang verhaal kort te maken, tijdens het etentje half uur later, krijg ik berichten dat hij al de boel aan het volkotsen is. Wij, eten snel alles op, en wandelen tot bij hem. Hij was alweer vodka aan het drinken. Ik wou hem meenemen naar huis, dat is me niet gelukt. Drama daar op terras, je wil het niet weten.
Zijn vrienden nogmaals aangesproken, die gingen hem naar huis brengen. Ik kreeg hem niet mee.
En dan, zie ik de realiteit. Man loopt weg. Kon het niet aanzien.... Vluchtgedrag?
Wat is je jeugd toch bepalend voor je verdere leven.
Geen intimiteit of liefde gezien? Dit draagt hij mee zijn ganse leven.
Alcoholmisbruik vader, geen opvoeding gehad van vader of moeder? Hij vlucht weg van zatlappen, en kan zelf ook niet in de opvoedende rol stappen op dat moment. Dat compenseer ik.
Nacht vol ellende dus. 
Ziek zijn, niet geslapen hebben, zorgen, en de relatieproblemen, de laatste jaren heb ik zoveel meegemaakt, en ik sta nog recht. Pluim voor mezelf!!!!
Maar om uit dit weekend iets positiefs te halen....
Man vluchtte weg, hij liep weg. Man kwam terug, zei niets, blokkeerde, maar kwam terug.
Hij kon, eens thuis, gevlucht zijn in zijn destructief gedrag. Maar deed hij niet. Hij zette zich nog een twintigtal minuten achter zijn hobbytafel om tot rust te komen, en kwam braaf naar bed. En zonder dat ik 'codependentie' iets zei of deed, neen hij nam die stappen zelf!!!
Ik heb bewust geen discussie aangegaan. Die nacht was ik wakker, uiteraard, veel over en weer gesmst met de vrienden van de zoon. Ze hebben goed voor hem gezorgd, hij kwam veilig thuis. Zoon zei gisteren, "ik stop met alcohol. Mijn ogen zijn opengegaan." Ik zal hem nu verplichten wel naar een verslavingsdeskundige te gaan. Want beloftes, die kennen we nu intussen al.
Dinsdag heb ik al een afspraak bij de arts om terug opnieuw hulp te zoeken voor de zoon. Hopelijk ziet hij wel in dat hij een probleem heeft, want hij blijft dit niet inzien, en dan is hulp moeilijk. het is niet zo dat hij dagelijks drinkt, enkel als hij uitgaat, en dat vinden hulpverleners niet problematisch....(huisarts wel, maar die praat hij naar de mond en lacht hij uit eens hij buiten is...)

Nu, toen ik man zag weglopen vrijdagavond, vielen de schellen van mijn ogen. 'Hoezo one big happy family', 'Hoezo, hij heeft niets om van weg te vluchten', de voorbije jaren is er heel veel gebeurd in zijn persoonlijk leven. Misschien, het ziek worden van zijn grote liefde, zijn sterke madam, haar zien worstelen, dat zal hem ook wel getekend hebben. Hij verzorgt me als ik ziek ben, wast me, kleedt me aan,.... Dat is ook toch heel wat om te verwerken....
Nogmaals, mijn libido is niet verminderd, maar misschien wil hij me niet 'belasten', als hij me zo kwetsbaar mager ziet? Zelf zegt hij dat dit er niets mee te maken heeft, dat die porno zijn geest heeft verziekt, en het masturberen. Dit sleept natuurlijk al langer aan dan mijn ziekte. Maar de stap naar fysiek contact is voor zover ik weet, begonnen vorig jaar.
Hijzelf zegt dat dit geen excuus is van mijn ziekte. 
Maar de gebeurtenissen met mij, zijn vader, zijn familie, de problemen met de kids, kunnen wel een grote trigger geweest zijn voor zijn herval?

Ik ben na dit weekend, 1 nacht van de 4 afgelopen nachten geslapen, op, volledig op. Moe. Vandaag ook geen vechtlust tegen hem, integendeel.
Hij knuffelde me en ik genoot ervan. Gewoon eens geknuffeld worden, een mens heeft het nodig. Mijn lijf genoot, mijn hoofd was boos dat ik genoot. En ik heb mijn hoofd gezegd, Breiertje, geniet even van de troost, het was heel wat. Vandaag niet tegen hem vechten, morgen mag je hem weer wegduwen, maar als je het nu fijn vindt, als je er nu wat rust in vindt, vecht even niet. Ik voel zelfs even geen boosheid en dat vind ik niet ok, mijn verstand zegt dat ik MOET boos zijn. Maar nu voel ik geen boosheid. Ik roep bewust de beelden op om de woede te voeden, maar de vermoeidheid is sterker en ik verdring de beelden terug. 
Waarom wil mijn hoofd het niet? omdat ik bang ben dat dit toenadering is, een eerste stap in een poging tot herstel, en mijn hoofd is waakzaam. Want herstel wil ik hem niet gunnen.
Ik hoop dat jullie door mijn ellenlange epistel, nu ook inzien waarom ik steeds zeg dat het een goeie mens is. Goede mensen, doen soms slechte dingen, en slechte mensen doen soms goede dingen. Maar ik zie hem als goed mens.

Veel groetjes, en bedankt om er te zijn!

En daarbovenop heeft hij een veeleisende job, waarbij zijn collega hem al 10 jaar in de steek laat door telkens 1 a 2 maand per jaar te komen werken en daarna via allerlei verlofstelsels niet komt werken. Vervanger vinden ze niet, en hij houdt al al die jaren de boel recht. Maar dat breekt hem op. In plaats van toe te geven dat dit zo niet langer kan, blijft hij braafjes alle dagen gaan, en krijgt hij, naast het werk voor 2 te moeten doen, er nog taken bovenop. 
Arts zei vaker, je stevent af op burn out, we gaan je helpen, maar hij weigerde dit. Dacht dat hij het allemaal aankon. 

Ik bedoel dit alles niet als excuus, maar wou gewoon eens schetsen wat er allemaal gaande is bij hem. Zodat jullie dit ook meenemen in jullie advies. 

Maar dit alles mag geen reden zijn om wat er is gebeurd uiteraard...