Man ziet ons niet staan?

Misschien is het tijd om eens wakker te worden. Hij heeft geen gezin. Jij hebt een gezin! Jullie relatie is volledig ongelijkwaardig en hij wil daar niets aan veranderen. En waarom zou hij ook? Zijn leven is namelijk uiterst comfortabel. Jij doet de volledige huishouding, de opvoeding en werkt daarnaast onder schooltijd. Maar vergeet (en zoek dat eens op) ook de mental load niet. Dat is de volledige logistiek en planning van het leven van 5 personen. Wie moet waar heen en wanneer? Organisatie van sociale activiteiten. Het enige dat hij doet is werken en uren tijd voor zichzelf om te ontspannen. Van een leuke interessante vrouw ben je nu geworden tot een huisvrouw die thuis op hem zit te wachten. Iemand die volledig stilstaat in haar ontwikkeling. Hem waarschijnlijk weinig meer te vertellen heeft en ik denk dat jouw eigen tijd (sporten? Eigen vriendinnen?) minimaal is. Als jij (en hij) het hebben over oppassen geeft dat al aan hoe hij jou en de kinderen ziet. Iets voor erbij. Als hij tijd heeft naast zijn andere activiteiten. Hij heeft geen interesse in die losse tand of dat andere kindergeneuzel. Daar ben jij toch voor? En jouw kinderen voelen haarfijn aan dat zij geen prioriteit zijn voor hun vader. Dat vormt en beschadigd ze. En geeft het voorbeeld voor hun eigen toekomstige relaties. Vrouwen zijn blijkbaar afhankelijke voetvegen. Ipv sterke onafhankelijke personen die zichzelf kunnen redden. Is dit wat jij wilt meegeven? 

Vraag jezelf eens af hoe jij je gaat redden als alleenstaande ouder. Want hij gaat echt geen interesse hebben in co ouderschap... En hoe doe jij dat financieel? Of blijf je wegkijken van de zeer grote kans op zijn buitenechtelijke relatie(s). Want dat dit speelt is natuurlijk zeer aannemelijk. Ik ken geen enkele sector waar men meerdere malen per week gaat nazitten. Laat staan uren! Mensen die gek zijn met hun partner en kinderen hebben daar ook geen enkel belang bij. Die gaan uit zichzelf naar huis. Dat is hun prioriteit. Dat moet jij niet eens hoeven vragen! 

" Ik begrijp niet dat hij het gezellig heeft op z’n werk en dus niet naar huis wil racen. En hij snapt niet dat z’n kinderen groter worden en hij hierdoor alles van ze mist."

Ik begrijp heel goed dat hij het gezellig vindt op zijn werk. Er wordt hier door een aantal mensen aangenomen dat hij een affaire heeft, en dat zou natuurlijk kunnen, maar het zou ook heel goed kunnen van niet (jijzelf gaat daar zo te zien ook niet van uit). Zelf heb ik ook vaak gehad dat ik graag nog wat langer op kantoor was blijven hangen. Ik werkte met een aantal andere zelfstandigen in éen kantoor. Ik kon het uitstekend met die collega's vinden, en als het 5 uur geweest was en de telefoon niet meer ging, was het extra prettig werken, zeker voor mij als avondmens. 

Maar ik ging toch bijtijds naar huis, want ik had jonge kinderen. Die hadden wel vaak al gegeten als ik thuiskwam (ik had dat eten voorbereid, en man en kinderen aten vaak al voor ik er was), maar ik was er wel als ze naar bed gingen. Maar dat wil niet zeggen dat ik niet soms/vaak liever op kantoor gebleven was. Was ook veel meer ontspannen dan met kleine kinderen die aan me trokken.

Ik zou het anders proberen te brengen. Niet dat ik denk dat daarmee succes gegarandeerd is, overigens, maar wie weet. In plaats van "ik snap niet dat je liever op je werk blijft hangen en zo van alles van je kinderen mist", gewoon zeggen "het kan wel zijn dat je liever op je werk blijft hangen, maar het is niet eerlijk dat je mij overal voor laat opdraaien. Ik wil dat jij ook je aandeel in de zorg voor de kinderen levert, niet alleen in het weekend; en trouwens, de kinderen willen ook wel eens door papa naar bed worden gebracht". Dus dat je niet langer hem aanspreekt op wat hij eigenlijk van jou zou moeten willen, maar op wat hij volgens jou zou moeten doen. 
Het ouderschap hangt aan elkaar van de dingen die je niet wil, maar wel moet. Ook voor mannen (al doen veel mannen alsof dat voor hun niet geldt omdat de moeder die dingen immers allemaal al zou willen doen). Ik vind dat je best kan erkennen dat hij misschien iets niet wil. Maar hij hoeft het ook niet te willen. Als hij het maar doet. Omdat het eerlijk is, omdat het het juiste is om te doen ten opzichte van jou, en ten opzichte van zijn kinderen.

Tsjor heeft hier een punt. Ken jij zijn collega's? Hoeveel mensen zitten daar nog meer? En zijn dat jonge singles of ook mensen met een gezin. Ik vind het namelijk meer dan vreemd dat mensen stelselmatig na hun werk uren blijven. Dus niet de vrijdagmiddagborrel. Maar ook op alle andere doordeweekse dagen. 

Ik zou zelf eens op onderzoek gaan. Wellicht is een air tag in de auto of fiets een optie om te kijken of hij echt op het werk is. 

Is hij veel met zijn mobiel bezig en heb jij daar toegang toe? 

Ik begrijp jouw man ook niet. Ik ken geen enkel bedrijf waar mensen elke dag urenlang blijven hangen na werk. Ik begrijp ook niet waarom iemand kinderen wilde om er vervolgens niet naar om te kijken en ze enkel in het weekend te zien en hun belangen niet voorop zet. Want het is niet in het belang van de jongste kinderen om mee te moeten naar de zwemles van de oudste op een onhandig tijdstip. 

Ik ben ook een avondmens en toen ik nog single was, zat ik vaak als laatste nog op kantoor. Maar ik begon dan ook wat later dan de meeste mensen. En het was er allerminst gezellig, wel lekker rustig.
Maar ik zat echt niet tot acht uur in de avond op kantoor, laat staan elke dag. Ik had ook nog een leven buiten mijn werk. 

Ik lees dit wel als een soort vlucht van het gezin. Je kinderen moet je ook leren kennen en dat doe je door er tijd mee door te brengen, er voor ze te zijn, zorg te dragen.
Ik wil niet direct zeggen dat er al een ander is, maar in deze dynamiek ligt die verleiding wel op de loer.

En als hij bepaalde dingen lastig vindt door hersenletsel, dan valt dat te bespreken. Wat kan wel, wat kan niet en vooral; hoe kan het wel? 
Ik vind soms dingen ook lastig, maar juist door dat aan te geven en te bespreken, kan ik me daar vaak wel in ontwikkelen. Omdat mijn man me steunt, vertrouwen geeft en handreikingen doet. Niet omdat hij zegt 'jij kan dat niet, ik vertrouw je niet, ik doe het zelf wel'.

Wat raar dat hij elke dag 3 uur later komt. Een garage zeg je? Dus pas om 20.00 uur thuiskomen? Bewust als kindjes op bed liggen? Onacceptabel. Tijd om echt dingen te gaan veranderen.

En dat begint bij jou. Jij moet veranderen! Want als je doet wat je steeds doet, verandert er niks. 

Mijn tip: als een speer dingen gaan opeisen. Doe dit wel concreet en in kleine stapjes. Ik deed een keer een cursus verschil communicatie man en vrouw. Wat blijkt: wij communiceren totaal onduidelijk. Met te veel woorden. Een man hoort dan niks. Zou willen/ik snap niet dat jij/waarom/gevoel dat ... allemaal niet concreet. Wij moeten meteen in zin 1 zeggen wat we willen. Gevolgt eventueel door korte concrete uitleg. Tip was: maak het super concreet. En niet 5 boodschappen. Maar 1. Oh en ga er echt voor zitten, niet tussendoor effect. 

Voor jou kan dit zijn: zorg dat je vanavond met hem eet. Kids op bed. Ga eten met hem. Zeg dat je iets belangrijks hebt. En zeg dan dat er iets moet veranderen. Dat hij vanaf nu elke woensdag om 17.15 uur thuis moet zijn (direct uit werk naar huis dus). Dat jij het zat bent om alle zorg alleen te dragen en dat hij zijn ouderrol moet nemen. Punt. Geen discussie. Geen ja maar. Vraag het niet maar stel het. Eis het op. Voor je kinderen en voor jezelf. 

Komt hij morgen niet thuis direct na werk? Dan pak je je 3 kids in, rijdt naar zijn werk (ofcregel een lift) en zet ze bij hem neer. Zie je trouwens meteen met wie hij daar dan is. 

Idee?

Ps: ik snap wel dat mensen aan vreemdgaan denken. Ik zou toch ook maar eens checken waar hij nou echt zit en met wie ...

Ik zou hem meer gelijke munt terugbetalen.  Heel kinderachtig maar als praten niet werkt dan maar zo.  Ga lekker met de kinderen uiteten,  en als hij thuiskomt vindt hij de hond in de pot. Ik zou zijn eten ook wegmikken zodra hij te laat is.  Je bent samen een gezin en niet alleen en als er niet eens over gepraat kan worden zou ik er snel klaar mee zijn ( mijn man heeft er ook wel eens een handje van te vergeten dat als hij veel van huis is ik de boel draaiende moet houden,  maar als ik hem er weer even aan herinner is hij de eerste die gaat kijken waar hij me kan bijstaan). 

Oh, en laten weten dat je later bent of niet mee eet vind ik echt wel de basis van fatsoen. Echt niet netjes om mensen te laten zitten zonder even te bellen of te appen.

Eens met mama Cara. Maak duidelijke afspraken met hem. Jij laat over je heenlopen en hij doet wat hij wil. Hij is om 17.00 klaar. Het is een half uur rijden. Dus jullie eten om 17.45 uur. Is hij er dan niet dan zou ik hemzelf of de garage bellen. Zit hij daar dan wel? Iedere keer herinneren aan die afspraak. Dus niet verwachten dat hij thuiskomt. Maar bellen waar hij blijft. 

Laat hem ook eens alleen met de kinderen. Jij moet ook eigen activiteiten kunnen doen. Afspreken met vriendinnen, naar de sauna of bioscoop of gewoon even naar de stad om iets te halen zonder kinderen. Dat deel je vooraf mede (dus niet vragen) en zet je in de gezamenlijke agenda in zijn telefoon. Als hij met een protest komt vraag je waarom hij niet voor zijn kinderen wil of kan zorgen. Hij is toch de vader? 

En natuurlijk moet je in gesprek gaan en blijven. Geef aan dat jij deze relatie niet meer ziet zitten. Dat jij onvoldoende steun voelt. 

Want zoals ik het lees heb je met hem feitelijk een extra kind erbij. Hij gedraagt zich onvolwassen en geeft zelf al aan dat hij liever elders is dan bij jullie. 

Je kunt dus kiezen of inzetten op verandering. Of dit accepteren en verder niet meer klagen. Voldoende vrouwen die kiezen voor een ontspannen bestaan als huisvrouw en volledig hun eigen weg gaan. En waar de man meer de persoon is die zondag het vlees komt snijden. 

Mij lijkt het gewoon onredelijk om geen enkele avond gewoon naar huis te komen na het werk. Moeder aan de haard en vader aan de tapkast, dat is van de vorige eeuw. Hij denkt natuurlijk dat hij safe zit omdat je zelf geen inkomen hebt. Dus moet hij met jou geen rekening houden, denkt hij. Ik kan niet in jouw plaats denken, maar zou er toch ook voor zorgen dat die afhankelijkheid verdwijnt. 
En met mijn ervaring zou ik er rekening mee houden dat hij ergens een affaire zou kunnen hebben. Hij is er gewoon niet voor jou en jullie gezin. Zijn gedachten zitten elders.

Izza schreef op 19-11-2024 om 09:59:

Misschien is het tijd om eens wakker te worden. Hij heeft geen gezin. Jij hebt een gezin! Jullie relatie is volledig ongelijkwaardig en hij wil daar niets aan veranderen. En waarom zou hij ook? Zijn leven is namelijk uiterst comfortabel. Jij doet de volledige huishouding, de opvoeding en werkt daarnaast onder schooltijd. Maar vergeet (en zoek dat eens op) ook de mental load niet. Dat is de volledige logistiek en planning van het leven van 5 personen. Wie moet waar heen en wanneer? Organisatie van sociale activiteiten. Het enige dat hij doet is werken en uren tijd voor zichzelf om te ontspannen. Van een leuke interessante vrouw ben je nu geworden tot een huisvrouw die thuis op hem zit te wachten. Iemand die volledig stilstaat in haar ontwikkeling. Hem waarschijnlijk weinig meer te vertellen heeft en ik denk dat jouw eigen tijd (sporten? Eigen vriendinnen?) minimaal is. Als jij (en hij) het hebben over oppassen geeft dat al aan hoe hij jou en de kinderen ziet. Iets voor erbij. Als hij tijd heeft naast zijn andere activiteiten. Hij heeft geen interesse in die losse tand of dat andere kindergeneuzel. Daar ben jij toch voor? En jouw kinderen voelen haarfijn aan dat zij geen prioriteit zijn voor hun vader. Dat vormt en beschadigd ze. En geeft het voorbeeld voor hun eigen toekomstige relaties. Vrouwen zijn blijkbaar afhankelijke voetvegen. Ipv sterke onafhankelijke personen die zichzelf kunnen redden. Is dit wat jij wilt meegeven?

Vraag jezelf eens af hoe jij je gaat redden als alleenstaande ouder. Want hij gaat echt geen interesse hebben in co ouderschap... En hoe doe jij dat financieel? Of blijf je wegkijken van de zeer grote kans op zijn buitenechtelijke relatie(s). Want dat dit speelt is natuurlijk zeer aannemelijk. Ik ken geen enkele sector waar men meerdere malen per week gaat nazitten. Laat staan uren! Mensen die gek zijn met hun partner en kinderen hebben daar ook geen enkel belang bij. Die gaan uit zichzelf naar huis. Dat is hun prioriteit. Dat moet jij niet eens hoeven vragen!

Ben het deze keer volledig met je eens!

Er is al veel gezegd wat erg nuttig is, vooral het concreet maken van jouw wensen (niet wat jij vindt dat hij zou moeten willen) en het kiezen voor jezelf zou ik snel oppakken. 

Je zou je man kunnen laten weten dat je 'volgende week dinsdagavond niet thuis bent vanwege een afspraak', dit zou een avondje weg met vriendinnen kunnen zijn, een sportavond, of gewoon een avondje naar de film voor jezelf. Maar het zou ook een open dag kunnen zijn voor een opleiding, om weer eens iets nieuws op te pakken. Hij wordt dan die avond thuis verwacht, wat hij irritant zal vinden, maar ik denk dat je echt moet beginnen met het claimen van ruimte voor jezelf. Niet door te zeggen dat je ruimte wil, maar door die concreet in te gaan vullen en hem dat mee te delen. 

Op die manier ziet hij dat er voor jou ook een leven buiten het gezin is. 
Als je een opleiding zou gaan doen in de avond, of extra werk zou gaan doen in de avond, geeft dit jou ook weer lange termijn perspectief. Je man kan hier moeilijk tegen zijn door te eisen dat je thuis bent voor zijn avondjes uit.

Overigens lees/proef ik maar weinig liefde in jullie relatie, van zijn kant maar ook van de jouwe. Dat is sowieso wel iets om over na te denken voor jezelf. Als het puur aan jou zou liggen, wil je dan nog verder?

Dit is dus altijd zo irritant. Als je je verlangens en ergernissen uitspreekt, dan wordt je dat nagedragen en "zeur" je, en als je dan maar op je tong bijt en je van binnen opvreet dan wordt je later verweten dat je niet duidelijk was. Tenminste, dat is wat mannen nog wel eens willen beweren, nadat vrouwlief is opgestapt, dat ze nooit duidelijk had gemaakt wat ze nou eigenlijk wel wilde. Waarna dan het verhaal volgt dat vrouwen zo indirect communiceren, en dat mannen nou eenmaal anders in elkaar zitten en minder subtiel zijn, en dat je ze daarom direct zou moeten zeggen wat je wel en niet wilt. 

Wat ik allemaal zou kunnen geloven, ware het niet dat diezelfde mannen vaak bijzonder vervelend reageren als een vrouw inderdaad duidelijk zegt wat ze wil. Want dan is het weer niet aardig of lief genoeg, en hoeft hij zich er daarom niks van aan te trekken...