Man ziet ons niet staan?
Hii, ik ben even hard op zoek naar meningen.. het zit namelijk als volgt:
Mijn man en ik hebben 3 jonge kinderen. Ik ben thuisblijf moeder en hij werkt fulltime door de weeks tot 17:00.
Maar hij is 9/10x te laat thuis voor het eten. Hij werkt in de buurt, dus kan met een half uur thuis zijn. Maar vandaag (en dit was niet de eerste keer) kwam hij pas 3 uur later thuis (hij laat nooit weten dat hij later is). De kinderen lagen al lang op bed.. ze vragen niet eens meer of papa ze nog dag komt zeggen, want inmiddels zijn ze gewend dat hij er praktisch nooit is.
Dat vind ik om te huilen! 😓
Bij dochter was vandaag haar 1e tand eruit gegaan, dat wilde ze zo graag vertellen! Maar uiteraard kwam papa niet..
Toen hij vanavond thuis kwam en mij chagrijnig op de bank aantrof lag het natuurlijk allemaal aan mij. Ik begreep hem niet, want hij moet toch ook sociaal kunnen doen op z’n werk.
Tuurlijk. Snap ik. Maar 3 uur lang?!
Hij begrijpt gewoon niet dat de kinderen hem nodig hebben, ze hun verhalen willen vertellen. Ik heb me er al heel lang geleden bij neergelegd. Moet eerlijk toegeven dat het zonder hem een stuk relaxter in huis is 🫢 ik red het allemaal wel in m’n 1tje.
Maar ik baal er zo van dat hij niet inziet dat z’n gezin ook sociaal contact nodig heeft..
Verlang ik nu echt te veel van hem?
Een tijd geleden heb ik geprobeerd een afspraak met hem te maken: zorg in ieder geval dat je dan ma-do op tijd voor het eten bent. Vrijdag is borrel avond en dat is prima. Maar zelfs op de andere dagen wil hij “niet vast zitten aan verplichtingen”. Als het gezellig is wil hij niet zomaar afhaken.
Oftewel: wij als gezin zijn niet gezellig genoeg om voor thuis te komen, voelt het voor mij. 😓
Wat zouden jullie doen?
Eens even goed gaan onderzoeken met wie hij een buitenechtelijke relatie heeft, dat is de eerste stap. Waarschijnlijk iemand van zijn werk?
iedere dag borrels op het werk klinkt mij niet geloofwaardig.
als hij niet vast wil zitten aan verplichtingen had hij niet moeten trouwen. En als jullie ooit scheiden, zit hij 50% van de tijd vast aan verplichtingen en moet hij de kinderen van de bso halen en eten koken.
Iets anders, ik vind dat je je in een lastige positie hebt gezet door niet te werken. Als je huwelijk misloopt, heb je een achterstand.
Heb je tegen hem gezegd wat je hier ook op het forum zegt of heb je alleen maar chagrijnig op de bank gezeten en gevraagd of hij 3x per week naar huis wil komen omdat jullie ook aandacht willen?
Echt, ik zou het harder aanpakken. Het is niet alleen een kwestie van aandacht maar van samen kinderen grootbrengen. Bedenk dat je het dan beter alleen kunt doen, en dan kun je ook nog aan je eigen sociale leven werken.
en ik zou een plan maken voor als hij van plan is weg te gaan. Hoe ga je jezelf redden.
Woning, werk etc.
Mogelijk nu al werk zoeken en hem de kinderen uit de bso laten halen, of in elk geval zelf ook activiteiten doen zodat de relatie gelijkwaardiger wordt want nu heeft hij zijn speeltje thuis, zijn huishoudster thuis en ook nog 1 die 24/7 beschikbaar is en op hem zit te wachten.
Heb jij dan geen activiteiten buitenshuis zonder de kinderen met andere volwassenen die overdag werken? Of afspraken met vrienden in het weekend?
'ik red het allemaal wel in m’n 1tje.' Ik vrees dat dat niet helemaal zal kloppen. Je zult de dag wel doorkomen, maar als je er alleen voor staat heb je je kinderen niets te bieden, geen huis, geen eten, niets.
Een accepterende manier: als de kinderen hem iets willen vertellen laat je ze facetimen met hem (voor meer dingen heel handig). Jij eet niet met de kinderen, maar pas als hij thuis is eet je met hem en dan vertel je wat jou bezig houdt, niet alleen over de kinderen.
Iets confronterender: organiseer een week weg met de kinderen zonder hem in te lichten. Op een dag komt hij thuis in een leeg huis, jij bent dan op vakantie met de kinderen.
Iets structureler: denk na over je eigen toekomst, zorg dat je inkomen genereert en als het moet op eigen benen kunt staan, zodat je eventueel bij een mogelijke scheiding ook voor je kinderen kunt zorgen in de vorm van een dak boven hun hoofd en eten op het bord. Het kan ook verstandig zijn om je nu al in te schreven voor een huurwoning, zodat je jaren opbouwt. Begin dus met het uitzoeken van een studie, een beroep of een baan.
Tsjor
bedankt voor jullie reacties.
Ingeschreven voor huurwoning sta ik inmiddels al even gelukkig.
Ik werk deels onder schooltijd, maar helaas niet genoeg om evt huur te kunnen betalen. De reden dat ik graag wilde thuisblijven was omdat mijn salaris volledig opging aan de opvang.. ik werkte voor niks en iemand anders voedde m’n kinderen op. Dat voelde niet prettig. Ik besef zeker in welk pakket ik me hiertoe heb gezet..
Die vakantie heb ik laatst geboekt, leek me heerlijk even alleen met de kinderen. Maar hij wil op vakantie wel graag mee.. dus uiteindelijk gaan we met z’n 5en. Diep van binnen baalde ik ergens, maar misschien is Quality time ook goed..
En ik heb niet alleen chagrijnig op de bank gezeten. Ik vertel hem vaak genoeg hoe ik me hierbij voel. Maar hij zegt dan dat ik hém niet snap.. 🤷♀️
Sorry zag net je reactie , meer uren werken ook geen optie?
Creatief-chaotisch schreef op 19-11-2024 om 07:58:
Ik werk deels onder schooltijd, maar helaas niet genoeg om evt huur te kunnen betalen. De reden dat ik graag wilde thuisblijven was omdat mijn salaris volledig opging aan de opvang.. ik werkte voor niks en iemand anders voedde m’n kinderen op. Dat voelde niet prettig. Ik besef zeker in welk pakket ik me hiertoe heb gezet..
Dit is een denkfout die velen maken. Want de helft van die kosten zijn van de andere ouder. Want ze zijn bij de opvang omdat jullie beiden dan werken.
De kosten komen tenlastelegging van het totale gezinsbudget en dan ook nog in verhouding van de inkomsten. Dus minder voor het laagste inkomen.
Ysenda schreef op 19-11-2024 om 08:14:
[..]
Dit is een denkfout die velen maken. Want de helft van die kosten zijn van de andere ouder. Want ze zijn bij de opvang omdat jullie beiden dan werken.
De kosten komen tenlastelegging van het totale gezinsbudget en dan ook nog in verhouding van de inkomsten. Dus minder voor het laagste inkomen.
Dit ,hoezo gaat heel jouw salaris eraan op? Het zijn jullie kinderen , zelf ook thuismoeder, heel andere reden ,mijn man kreeg een auto ongeluk tijdens mijn zwangerschap en kon door gebroken bekken echt niets ,ons kind had opstartproblemen, dus moesten we ons plan aanpassen maar waarom zou jij als vrouw zijnde alleen de opvang betalen?
Creatief-chaotisch schreef op 19-11-2024 om 07:58:
bedankt voor jullie reacties.
Ingeschreven voor huurwoning sta ik inmiddels al even gelukkig.
Ik werk deels onder schooltijd, maar helaas niet genoeg om evt huur te kunnen betalen. De reden dat ik graag wilde thuisblijven was omdat mijn salaris volledig opging aan de opvang.. ik werkte voor niks en iemand anders voedde m’n kinderen op. Dat voelde niet prettig. Ik besef zeker in welk pakket ik me hiertoe heb gezet..
Die vakantie heb ik laatst geboekt, leek me heerlijk even alleen met de kinderen. Maar hij wil op vakantie wel graag mee.. dus uiteindelijk gaan we met z’n 5en. Diep van binnen baalde ik ergens, maar misschien is Quality time ook goed..
En ik heb niet alleen chagrijnig op de bank gezeten. Ik vertel hem vaak genoeg hoe ik me hierbij voel. Maar hij zegt dan dat ik hém niet snap.. 🤷♀️
Je wilt ook eigenlijk niet meer samen op vakantie ... ik denk ook dat je man een affaire heeft maar ook als dat het niet is, hebben jullie het samen nog wel gezellig als hij er wel is ? Gaan jullie wel eens zonder kids samen even uit eten?
'Maar hij zegt dan dat ik hém niet snap.. 🤷♀️' Het kan zijn dat hij denkt dat hij jou het beste heeft gegeven van alles wat jij wil: kinderen (wellicht wilde hij die ook, maar niet om te moederen) en niet echt hoeven werken. Het kan zijn dat hij vindt dat fulltime werken zwaar is en ontspanning na het werk verdiend. Ben je wel eens op zijn werk geweest?
Wellicht heeft hij nooit zelf een dag echt alleen voor de kinderen en het huishouden hoeven zorgen. Dan begrijp je niet hoe zwaar dat is. Maar omgekeerd, jij hebt niet bedacht dat je fulltime zou moeten werken om het leven en alles wat daarbij komt te betalen. Die last heb jij niet op je schouders genomen en nu eigenlijk nog niet, want je denkt dat je het zo wel redt met een paar uurtjes onder schooltijd.
Jullie hebben een bepaalde taakverdeling afgesproken, waarvan jij in elk geval de gevolgen niet echt hebt overzien. En hij ziet de onderhuidse verwachtingen over 'samen ouder zijn' niet.
Tip: wellicht een idee om hem dan alleen met de kinderen op vakantie te laten gaan. Kan leerzaam zijn, voor allebei.
Tsjor
Creatief-chaotisch schreef op 19-11-2024 om 07:58:
bedankt voor jullie reacties.
Ingeschreven voor huurwoning sta ik inmiddels al even gelukkig.
Ik werk deels onder schooltijd, maar helaas niet genoeg om evt huur te kunnen betalen. De reden dat ik graag wilde thuisblijven was omdat mijn salaris volledig opging aan de opvang.. ik werkte voor niks en iemand anders voedde m’n kinderen op. Dat voelde niet prettig. Ik besef zeker in welk pakket ik me hiertoe heb gezet..
Die vakantie heb ik laatst geboekt, leek me heerlijk even alleen met de kinderen. Maar hij wil op vakantie wel graag mee.. dus uiteindelijk gaan we met z’n 5en. Diep van binnen baalde ik ergens, maar misschien is Quality time ook goed..
En ik heb niet alleen chagrijnig op de bank gezeten. Ik vertel hem vaak genoeg hoe ik me hierbij voel. Maar hij zegt dan dat ik hém niet snap.. 🤷♀️
huh...........de opvang van de kinderen betaal je toch samen lijkt mij, waarom alleen van jouw salaris? Raar om dat zo te regelen en erg in jouw nadeel.
Oké jij snapt hem niet in zijn ogen: wat is zijn uitleg dan? gaat het alleen om gezelligheid na het werk waar hij bij wil zijn of is het ook echt werk gerelateerd?
Toen we nog geen kinderen hadden werkte ik ook fulltime. Na de geboorte van de oudste ben ik naar 3 dagen gedaan en na de geboorte van nummer 3 (en tevens alle covid ellende) ben ik m’n baan kwijt geraakt. Toen heb ik (we) besloten om volledig thuis te blijven voor de kinderen.
Het is niet zozeer dat mijn salaris naar de opvang ging (dat was gezamenlijk) maar meer om t plaatje te zien: na alle vaste lasten is het salaris van mijn man op. Dus de opvang kwam zeg maar bij mij vandaan. Dus we betaalde hem wel samen, maar er bleef zo niks over..
Meer werken is helaas geen optie. De BSO in de buurt heeft hier zulke lange wachtlijsten dat we daar over 2 jaar nog niet aan de beurt zijn.. ik moet het dus echt hebben van de schooluren.
Ik vind het heel fijn dat ik er altijd voor de kinderen kan zijn, en begrijp dat dit ook zeker een luxe is.
Soms ben ik wel eens weg en moet hij “oppassen” in het weekend. Dat valt hem zeker zwaar.. omdat hij t niet gewend is.
Ik ben zeker op zijn werk geweest, en zijn werk zal vast ook zwaar zijn. Maar na een dag thuis met de kinderen ben ik ook toe aan ontspanning, net zozeer als hij… toch? Maar dat samen doen, dat ziet hij niet in.
En hij blijft lang op z’n werk omdat het gezellig is. Niet omdat het werk gerelateerd is.
Woe avond moet de oudste naar zwemles. Dat begint pas laat, niet dat hij dan even vlug naar huis komt na z’n werk, zodat de 2 jongste niet mee hoeven. Nee.. dan komt hij juist later, want er zit toch niemand thuis te wachten🤦♀️het gaat er gewoon niet bij hem in! En daar baal ik zo van..
We hebben al zovaak gesprekken en vooral discussies gehad. Maar het blijft altijd op t zelfde neerkomen. Ik begrijp niet dat hij het gezellig heeft op z’n werk en dus niet naar huis wil racen. En hij snapt niet dat z’n kinderen groter worden en hij hierdoor alles van ze mist.
Nog even een toelichting waarom ik minder ging werken en niet hij: toen ik hoogzwanger was van ons 2e kindje is hij van het dak gevallen, daar is hij zonder kleerscheuren goed van af gekomen. Maar de eerste dagen waren heel spannend of hij het überhaupt zou overleven.. Hij heeft er geestelijk wel wat aan over gehouden, maar dat zie je aan de buitenkant niet. Hij heeft een tijd thuis gezeten. Terwijl ik alle ballen hooghield thuis. Werken, kinderen, elke nacht meerdere keren een iniminie baby, huishouden.. bij hem moest ik echt niet aankloppen want dan kon hij doorslaan en heel agressief worden. Ik moest echt op eieren lopen die eerste maanden. Zo is alles er een beetje in geslopen vrees ik..
Toen hij namelijk weer aan het werk ging, stortte ik in.. dus ik ben zo veel thuis geweest met de kinderen, dat ik ze eigenlijk ook niet uit handen wil geven.. wellicht voelt hij dat.. ben ik daarin te kritisch ofzo.. nu weggaan zonder kinderen voelt ook als een gemis.. ik wil juist alles delen met ze!
Uit elkaar gaan voelt daarom ook zo dubbel. Wetende dat ik dan ook de kinderen 50% van de tijd kwijt raak.
Creatief-chaotisch schreef op 19-11-2024 om 09:26:
Toen we nog geen kinderen hadden werkte ik ook fulltime. Na de geboorte van de oudste ben ik naar 3 dagen gedaan en na de geboorte van nummer 3 (en tevens alle covid ellende) ben ik m’n baan kwijt geraakt. Toen heb ik (we) besloten om volledig thuis te blijven voor de kinderen.
Het is niet zozeer dat mijn salaris naar de opvang ging (dat was gezamenlijk) maar meer om t plaatje te zien: na alle vaste lasten is het salaris van mijn man op. Dus de opvang kwam zeg maar bij mij vandaan. Dus we betaalde hem wel samen, maar er bleef zo niks over..
Meer werken is helaas geen optie. De BSO in de buurt heeft hier zulke lange wachtlijsten dat we daar over 2 jaar nog niet aan de beurt zijn.. ik moet het dus echt hebben van de schooluren.
Ik vind het heel fijn dat ik er altijd voor de kinderen kan zijn, en begrijp dat dit ook zeker een luxe is.
Soms ben ik wel eens weg en moet hij “oppassen” in het weekend. Dat valt hem zeker zwaar.. omdat hij t niet gewend is.
Ik ben zeker op zijn werk geweest, en zijn werk zal vast ook zwaar zijn. Maar na een dag thuis met de kinderen ben ik ook toe aan ontspanning, net zozeer als hij… toch? Maar dat samen doen, dat ziet hij niet in.
En hij blijft lang op z’n werk omdat het gezellig is. Niet omdat het werk gerelateerd is.
Woe avond moet de oudste naar zwemles. Dat begint pas laat, niet dat hij dan even vlug naar huis komt na z’n werk, zodat de 2 jongste niet mee hoeven. Nee.. dan komt hij juist later, want er zit toch niemand thuis te wachten🤦♀️het gaat er gewoon niet bij hem in! En daar baal ik zo van..
We hebben al zovaak gesprekken en vooral discussies gehad. Maar het blijft altijd op t zelfde neerkomen. Ik begrijp niet dat hij het gezellig heeft op z’n werk en dus niet naar huis wil racen. En hij snapt niet dat z’n kinderen groter worden en hij hierdoor alles van ze mist.
Hoe kan het salaris op zijn , geen geld voor opvang . als jullie er allemaal van konden leven? Er klopt iets niet in je berekening
Creatief-chaotisch schreef op 19-11-2024 om 09:52:
Nog even een toelichting waarom ik minder ging werken en niet hij: toen ik hoogzwanger was van ons 2e kindje is hij van het dak gevallen, daar is hij zonder kleerscheuren goed van af gekomen. Maar de eerste dagen waren heel spannend of hij het überhaupt zou overleven.. Hij heeft er geestelijk wel wat aan over gehouden, maar dat zie je aan de buitenkant niet. Hij heeft een tijd thuis gezeten. Terwijl ik alle ballen hooghield thuis. Werken, kinderen, elke nacht meerdere keren een iniminie baby, huishouden.. bij hem moest ik echt niet aankloppen want dan kon hij doorslaan en heel agressief worden. Ik moest echt op eieren lopen die eerste maanden. Zo is alles er een beetje in geslopen vrees ik..
Toen hij namelijk weer aan het werk ging, stortte ik in.. dus ik ben zo veel thuis geweest met de kinderen, dat ik ze eigenlijk ook niet uit handen wil geven.. wellicht voelt hij dat.. ben ik daarin te kritisch ofzo.. nu weggaan zonder kinderen voelt ook als een gemis.. ik wil juist alles delen met ze!
Uit elkaar gaan voelt daarom ook zo dubbel. Wetende dat ik dan ook de kinderen 50% van de tijd kwijt raak.
Maar toen kozen jullie voor een 3de kind in die situatie ...
