man delen met een ander?

Lusten en lasten

Emmeken, ik sluit me aan bij de dames hierboven. Dit kan alleen maar werken als je man niet alleen de lusten, maar ook de lasten ervaart.
Dus als hij dit graag wil, mag hij het zelf uitleggen aan de buitenwereld en aan jullie kinderen. Laat je niet in de positie manoeuvreren dat jij het straks moet gaan uitleggen en/of verdedigen! En laat je niet gebeuren dat JIJ met een geheim moet rondlopen, want dan kun je ook niet bij anderen terecht als je het moeilijk hebt.
Maak een schema, met die andere vrouw erbij!, waarin ook ruimte is voor jou alleen. Dus dat je man ook een paar dagen alleen (wederom !) voor de kinderen zorgt. Hij zal merken dat een week dan maar heel kort is, want dan moet hij die week in 3-en hakken: deel met jou en de kinderen, deel alleen met de kinderen, deel met die andere vrouw.
Veilig vrijen is al genoemd, eis dat hij jou beschermt en laat hem als de sodemieter een SOA-test doen. Als hij echt van je houdt zou dat geen punt moeten zijn.
Bespreek dat jij ook op zoek gaat naar een minnaar voor erbij. Ongetwijfeld zal hij nu zeggen dat hij daar geen probleem mee heeft, kijk hoe hij reageert als je echt een afspraakje hebt.
Leg vast, liefst bij de notaris, hoe de financiën geregeld worden. Hij kan niet (NIET) ook nog een tweede vrouw plus kinderen onderhouden van JULLIE gezinsinkomen. Dan neemt hij er maar een krantenwijk bij.
Zorg als de sodemieter, als je dat niet al hebt, voor gescheiden rekeningen en zorg dat op jouw rekening minstens de helft komt te staan, en niks geen en/of rekening, die is van jou alleen.
Ik weet niet hoe ver die andere vrouw bij jullie vandaan woont, maar hoe zit het met zijn werk? Kan hij van daaruit ook makkelijk op zijn werk komen?
En wat ik me nog afvroeg, kunnen jullie kinderen bij hem terecht als hij bij die ander is? Kinderen moeten t.a.t. bij beide ouders terecht kunnen. Als jij ziek bent of plots moet werken of wat dan ook, dan dient hij zijn eigen kinderen op te vangen. Daar kan hij pas onderuit als jullie officieel gescheiden zouden zijn, tot die tijd is hij gewoon 24/7 verantwoordelijk zijn eigen kinderen.

Het lijkt me zaak dat je dit en eventuele andere dingen die je zelf bedenkt op de kortst mogelijke termijn met je man bespreekt en schriftelijk vastlegt, met een getuige erbij, en die overeenkomst ergens op een neutrale plek (notaris dus bijvoorbeeld) opslaat.
Door zelf nu je eisen en voorwaarden te stellen zorg je ervoor dat je relatie tenminste iets gelijkwaardiger wordt. En ik denk dat hij ervan schrikt. Je man kent jou, gok ik, als erg meegaand. Dit zal hij niet verwachten. Confronteer hem met zijn verantwoordelijkheden. En gaat hij niet akkoord, dan heeft hij 2 opties: jij OF zij. Geen lusten als hij niet bereid is ook de lasten te dragen.

Kom op meid, kom voor jezelf op. Als je dit wil laten werken kan dat alleen maar als jij binnen deze driehoek heel goed voor (de belangen van) jezelf en je kinderen zorgt en opkomt.

Ik snap heel goed dat je graag wil dat dit werkt, inderdaad onder het motto 'als het niet kan zoals het moet, dan moet het maar zoals het kan'. Ik heb zelf net ook het een en ander meegemaakt op relatievlak, maar voor mij ligt de grens toch echt bij exclusiviteit heb ik gemerkt. Ik begrijp je behoefte om te behouden wat je hebt, je gezin intact te laten omdat je je kinderen geen scheiding aan wilt doen. Maar ik heb echt mijn twijfels of dit kan werken. Dat valt en staat in dit geval met de opstelling van je man. Is hij bereid om water bij de wijn te doen? Is hij bereid om aan jouw wensen en eisen tegemoet te komen? Bedenk van tevoren heel goed hoe je het aan wilt pakken, oefen dat desnoods van tevoren, maar een puntenlijstje om erbij te houden tijdens het gesprek. Verder lijkt het me belangrijk dat je ervoor zorgt om niet emotioneel te worden. Dan houd je zelf meer controle over het gesprek. Hou het zakelijk. Dit zijn je eisen, en daarmee uit. Het kan helpen om daarbij op je ademhaling te letten. Goed diep ademen naar je buik. Leg het gesprek stil als je merkt dat je toch emotioneel wordt. Benoem dat ook. Sta even op, ga een kopje koffie/thee zetten.

Heel veel sterkte.

Twee keer meegemaakt

1x bij een collega. Zijn vrouw had twee mannen. Ze woonden met zn drieën plus kinderen (van beide mannen) in 1 huis. De mannen hadden samen geen relatie, maar hadden de relatie van hun partner met de andere man volledig geaccepteerd.

Of het lot ermee speelt heeft helaas een van beide mannelijke partners een slopende ziekte gekregen waaraan hij is overleden. Dus uiteindelijk is mijn collega toch als enige man met de vrouw en alle kinderen overgebleven. Daarna is het contact verwaterd, weet dus niet hoe het nu gaat.

Verder: een vriendin van mij. Zij is als derde vrouw in een lesbische relatie opgenomn. Zij hadden dus wel degelijk een relatie met zijn drieën. Gek genoeg, alsof het niet mag zijn of zo, is ook bij hen 1 van de drie vrouwen aan kanker overleden. Zij zijn nu nog steeds met zijn tweeën.

Bij de beide mannen en de vrouw hield de vrouw van beide mannen en kon/wilde niet kiezen. De mannen accepteerden dat, en ze leefden als een gezin met elkaar.

Bij mijn vriendin is het inderdaad begonnen zoals vaak het geval is: ze kreeg een relatie met/werd verliefd op 1 van beide partners uit de reeds bestaande relatie maar dit werd dus al snel een echte relatie met z'n drieën. De inmiddels overleden partner was degene op wie zij oorspronkelijk verliefd werd, zij is nu al 20 jaar samen met de andere vrouw.

Het verschil met jouw situatie nu: in deze relaties die ik nu beschrijf is goed overleg geweest met alle partijen, en hebben alle partijen ermee ingestemd. Omdat ik dit zelf heel bijzonder en eigenlijk ook heel mooi vind, wilde ik er destijds best veel van weten en heb ik met beiden (vriendin en collega) nogal uitgebreid gesproken en gevraagd hoe dat nou werkt, zo in het dagelijks leven. Sleutelwoord: openheid. Naar alle partijen toe. En de commitment dat als iemand iets niet kan verdragen, daar ook aan wordt gewerkt. En allerbelangrijkst: vertrouwen. Je moet elkaar echt kunnen vertrouwen.

Wat ik jammer vind hier in dit draadje: dat er nogal sarcastisch over wordt gedaan. Ik denk dat het misschien nog wel meer bestaat dan velen denken of weten. Ik denk ook helemaal niet dat je automatisch een voetveeg bent als je probeert uit te vogelen of je een niet-alledaagse situatie met je partner kunt overleven. Maar hier is dus ook vertrouwen en openheid belangrijk. Ten eerste je partner: hoe ziet hij dit. Houdt hij 'gewoon' van twee vrouwen, en wil hij dit in stand houden, of is hij bezig met het opbreken van zijn relatie met jou, en denkt hij dat dit een zachte landing is? Daarover moet je duidelijkheid zien te krijgen. Je vertelde dat hij al eerder de relatie met deze vrouw heeft verbroken, maar daar heel verdrietig van werd. In de tussentijd heeft hij blijkbaar wel voor jou gekozen. Is toen in wederzijds overleg besloten dat hij het contact met de andere vrouw toch weer zou aanhalen? Of heeft hij dat op eigen houtje gedaan en jou ermee geconfronteerd of kwam jij daar toevallig achter? Enfin, dat soort vragen en vooral de antwoorden erop, zegt natuurlijk ook veel over jullie.

En dan zou ik veel, heel veel, samen praten. En ook contact willen met die andere vrouw. Heel belangrijk: misschien heeft zij wel een verborgen agenda, maar misschien ook niet. Ook die moet je kunnen vertrouwen...

En wat de kinderen betreft: zoals ik al zei woonde het gezin met de twee mannen gewoon in 1 huis, en waren de kinderen dit gewoon gewend. Het is dus ook afhankelijk van hoe het voor jou voelt en hoe jij het presenteert. Ook naar de kinderen toe moet je open zijn: als jij het er eigenlijk heel moeilijk mee hebt maar het toch wilt proberen, zou ik daar naar de kinderen toe ook heel open over zijn. Ik wil het eigenlijk niet, maar ik wil papa ook niet kwijt, en ik ga nu proberen of dit voor mij leefbaar is.

Weet je: normen over relatievormen, wat goed en slecht of normaal en abnormaal is, zijn ook maar bedacht. Het is geen heilige waarheid. Toevallig vertelde mijn zoon (15 jaar) gisteren over zijn klasgenoot dat die vier moeders heeft. Heel gewoon voor hem. Het is gewoon zo.

Dus daar zou ik mij niet teveel zorgen over maken. Zelf zijn we ook vaak gewoon gewend geraakt aan een bepaald wereldbeeld. Dat is niet in beton gegoten natuurlijk.

Belangrijkste is denk ik: maak hierin toch ook je eigen keuzes. Als jij vanuit je tenen voelt dat je dit niet wilt of kunt, moet je daar ook met je partner over (kunnen) praten. En dan weer zien hoe hij daar op reageert. En afhankelijk daarvan ook weer een keuze maken.

Sterkte in ieder geval, want het schudt je leven wel behoorlijk door elkaar...

vrij keuze

Open relaties werken zelden op de lange termijn. Zelfs niet als beide partners van te voren hebben afgesproken dat ze een open relatie aangaan. Want uiteindelijk spelen gevoelens als jaloezie en dergelijke toch vaak een grote rol.

Polygamie kom je vooral tegen in sekte achtige omgevingen of in bepaalde culturen. Gek genoeg werkt het eigenlijk zelden twee kanten op: het is eigenlijk altijd de man die meerdere vrouwen heeft.

Of polgygamie werkt is lastig te zeggen. Het is geen mainstream bezigheid en het grootste deel van de polygame relaties is niet open aangegaan maar onder druk van geloof/cultuur/sekte.

zelfs in de Islam waar polygamie traditioneel is toegestaan is het weinig mainstream. Ook in bijvoorbeeld de golfstaten is het maar een heel klein percentage van de mannen dat een polygaam huwelijk heeft. En het is natuurlijk sterk de vraag of de vrouw dit wel echt wil. Dat geldt sowieso voor de meeste polygame relaties. Vaak is het een cultuur/sekte/omgeving waar de vrouw weinig in te brengen heeft.

Maar je kan eindeloos filosoferen over of polygamie echt kan werken in volledige balans want dat speelt bij jullie helemaal niet.

Jij wil namelijk helemaal geen polygame of open relatie. Jij wilt een relatie met deze man en het liefst wil je dat hij monogaam is en dat de relatie exclusief is. Als je accepteert dat hij een maitresse heeft dan doe je dat alleen maar omdat je perse bij hem wil blijven, niet omdat je er achter staat.

Dus dan kom je bij de keuze die je moet maken:
accepteren dat je man er een maitresse op na houdt en niet exclusief voor jou wil kiezen. Dat zijn liefde niet groot genoeg is om dit offer te brengen. Jij houdt meer van hem dan hij van jou. Dat is duidelijk. Als je daarmee kan leven dan doe je dat. Als je iets beter vind dan niks dan leer je het accepteren. Dan verberg je het verdriet en de woede die je voelt en hoop je dat in de loop van de tijd die gevoelens afzakkenn en dat het went. en dat kan best. Talloze vrouwen die leven in een huwelijk met een man die er een of meerdere maitresses op na houdt. Grin it and bear it totdat hij of zij een einde maakt aan hun relatie.

Of hij uiteindelijk kiest voor haar. Dat kan natuurlijk ook. Want zij zal hem ongetwijfeld ook onder druk zetten om voor haar te kiezen.

Of je stelt hem nu voor de keuze dat hij tussen jullie moet kiezen en dan accepteer je de consequenties van de keuze die hij maakt. Dan is de kans er dus dat je alleen doorgaat. Zonder hem maar wel met je eer en trots intact. En met de mogelijkheid om te genezen en een nieuwe weg te vinden voor je zelf en wie weet zelfs een partner die je echt op waarde kan schatten.

Jij wilt hem niet delen. Dat spreekt uit al je berichtjes. Je zult dus voor jezelf duidelijk moeten krijgen of je liever hem deelt hoeveel pijn en verdriet dat ook doet of dat je liever nu zelf de keuze maakt en dus misschien alleen verder gaat.

In het geval dat ...

eenieder over flink wat narcisme beschikt, is er wel een kans dat e.e.a. gunstig uitpakt voor de betrokkenen.

Nou sorry, maar ik lees juist dat Vera/Emmeken

aangeeft dat ze, hoewel ze het moeilijk vindt, in eerste instantie juist wel wil gaan proberen om dit vorm te geven, om hiermee te kunnen leven.

"Kennelijk zijn er onder jullie geen mensen die een dergelijke situatie kennen (of daar zelf in leven of geleefd hebben) waarin het op een of andere, en voor de buitenwereld ongetwijfeld onbegrijpelijke, manier tóch werkte. Misschien kan het ook wel niet, ik weet het niet, maar het voelt voor mij op dit moment als het enige wat erop zit en er dan maar het beste van te maken, onder het motto: als het niet kan zoals het moet dan moet het maar zoals het kan.
Dank voor jullie meelevende reacties, die ik echt wel ter harte neem maar waar ik op dit moment, sorry, eigenlijk niet veel mee kan. Ik sluit niet uit dat ik later zal moeten toegeven dat jullie gelijk hadden, maar het zou ook kunnen dat wij het eerste stel zijn bij wie het wél werkt."

En vera/emmeken: twee redelijke succesverhalen

hierboven, bij mijn eerste reactie.

Maar het zijn dus wel succesverhalen met een aantal randvoorwaarden: openheid, vertrouwen en eerlijkheid. En een goed contact met de andere partij, of je dat in eerste instantie nu wilt of niet.

En dan zou ik, als jij dat zelf wilt, gewoon gaan kijken of jullie het vorm kunnen geven. Of de voordelen voor jou uiteindelijk groter zijn dan de nadelen.

Daarbij is ook eerlijkheid naar jezelf heel belangrijk. Wil of kun je het echt wel. En daarnaast zou ik ook niet bij de eerste tegenslag opgeven.

Verder blijf ik nog steeds bij mijn mening over (sommige) sarcastische reacties. Dat voegt niets toe, maakt juist het taboe en stigma alleen maar groter.

Mirreke

Uit alles lijkt het alsof Vera niet een positieve keuze maakt voor een relatie met een derde erbij. Het is geen wederzijds besluit het leven zo in te richten, maar een besluit van haar man om zelf zo te gaan leven. Ze voelt zich gedwongen om dat te doen, blijkbaar omdat het alternatief voor haar geen optie is. Dat is een keuze van haar, ik noem dat dan wel een verlegenheidskeuze in plaats van dat ze uit overtuiging voor een bepaalde levensstijl kiest. En dat maakt dat jouw positieve draai niet helemaal op z'n plek is in mijn ogen.

Aagje

Overigens ...

Ik begin niet puur uit sarcasme over narcisme, maar eveneens uit realisme. Het is echt niet uit te sluiten, dat sommige mensen elkaar goed liggen, juist omdat zij beide narcistische trekken vertonen. Wat te denken bijvoorbeeld van mensen die allebei bindingsangst hebben opgelopen in hun jeugd? Die begrijpen elkaar toch eerder goed, dan niet?

Maar dat kan ze er toch van maken?

Tenminste, ik denk dat de beschreven situaties waar zo'n driehoek wel werkte ook niet ontstaan zijn omdat beide partners samen besloten er een derde bij te zoeken. Eerder omdat een van beide nog iemand ontmoette en daarvoor liefde voelde. Dan is in eerste instantie de andere partner toch ook voor het blok gezet lijkt mij. Alleen is daar in alle openheid en eerlijkheid besloten een driehoeksrelatie aan te gaan. Maar die zijn vast ook niet overnight gegroeid/ontstaan.
Wel zijn de voorbeelden van Mirreke en bijvoorbeeld de sister wives allemaal communeachtig van opzet, namelijk met alle 3 de benen van de driehoek in 1 huis, of in ieder geval in openheid met elkaar. Ik denk niet dat een man in twee totaal gescheiden werelden kan leven, dat bijt elkaar uiteindelijk lijkt mij.

Maar als Vera/Emmeken wil proberen om dit te laten werken, wat ik me op zich voor kan stellen, dan zou ze dat naar mijn idee wel op een gelijkwaardig speelveld moeten doen, dus inderdaad openheid tussen de 3 spelers en vooral zou ze haar eigen positie moeten versterken door nu meteen haar kaders vast te stellen. Hoewel dat vreselijk moeilijk is, vooraf je grenzen bepalen. Ik denk dat de situatie ook nog wel eens kan keren als ze echt duidelijk haar grenzen stelt en harde voorwaarden neerlegt bij haar man. Dat dwingt hem namelijk ook om na te denken over zijn verantwoordelijkheden en over de lusten en de lasten. Die zijn nu niet gelijk verdeeld. Hij alleen de lusten, Emmeken alleen de lasten. Dat gaat natuurlijk nooit goed uiteindelijk.

Nou ...

Dat kan wel, als Vera van kindsbeen af zichzelf heeft leren wegcijferen en op deze eigenschap is uitgeselecteerd door haar partner.

Ja maar Aagje

vaak gaan dingen zo, komen er dingen op je pad die je niet altijd wilt. Je kunt ervoor kiezen ze zomaar af te wijzen of je kunt ervoor kiezen ze ten goede te keren, of ze minimaal in ieder geval eens goed te bekijken en uit te proberen.

Daar gaat het om. Of je uiteindelijk nou wel of niet besluit om dit te laten voortduren is een tweede. Daar kan Vera/emmeken alleen zelf over oordelen.

De vraag was: kennen jullie succesverhalen? Mijn antwoord: jazeker, en wel twee. Met wel daarbij enkele basisvoorwaarden.

Daarnaast, bedenk ik me nu, ken ik nog een succesverhaal. Toen ik klein was hadden mijn ouders twee vriendinnen, een lesbisch koppel, waarvan 1 ook relaties buiten de deur had. Die dames zijn samen oud geworden.

Is dat in alle openheid en eerlijkheid samen afgesproken? Ik kan me zomaar voorstellen dat het in eerste instantie slikken of stikken is geweest. Toch hebben zij het tot het einde met elkaar uitgehouden...

Er is in ieder geval meer onder de zon dan het standaard plaatje van de heteroseksuele monogamie. Tegenwoordig heb je trouwens steeds vaker seriële monogamie, terwijl dat vroeger natuurlijk ook toch een beetje een schande was...

Seriële monogamie ...

was (en is in zekere mate nog steeds) een schande binnen de Rooms-katholieke gemeenschap. De mogelijkheid tot scheiden bestaat echter al heel lang en is niet voor niets in het leven geroepen.

Scheiden kan altijd nog

Als Emmeken er nu zo van overtuigd is dat ze geen keuze heeft, dan is er toch niets op tegen om uit te proberen of het werkt, en onder welke voorwaarden? Waar ze denk ik wel voor moet zorgen, zeker met het oog op haar eigenwaarde en het voorleven voor hun kinderen, is dat de relatie met haar man op dit punt veel gelijkwaardiger wordt. Door zelf de kaders te bepalen, eisen te stellen, goed voor haar financiën te zorgen. Dan kan ze namelijk helemaal zelf bepalen tot waar en wanneer ze in deze relatie wil blijven.

En als aan haar voorwaarden niet wordt voldaan kan ze altijd nog tegen man zeggen dat hij kan vertrekken naar vrouw 2. Maar ze hoeft dat niet nu al te beslissen. Ze kan het proces in haar eigen tempo doorlopen. Net zoals ik dat heb gedaan, en RoosjeRaas, en moederziel.

Emmeken, je kunt alleen maar zelf voelen wat je moet doen. En zelf bedenken wat je wil. En stappen zetten als je eraan toe bent. Maar hou wel altijd voor ogen wat je je kinderen wil voorleven. Een moeder die er heel veel voor over heeft om haar gezin intact te houden is belangrijk, maar niet ten koste van alles. Zie het verhaal van moederziel. Ik wens je sterkte en wijsheid. En rust.

Ja Rode Krullenbol

scheiden is voor de Rooms Katholieke kerk een schande. Maar zelfs daar is verandering bezig.
Punt is dat scheiden, of liever meerdere relaties na elkaar, nu heel gewoon is geworden. Terwijl dat voorheen veel minder geaccepteerd werd. Waarmee ik wilde aangeven dat de mores aan verandering onderheving zijn. Waar er nu nog fronsend naar wordt gekeken (hoe is het voor de kinderen, wat doe je met de familie, durf je het wel te zeggen...), is het over een poosje wellicht toch minder afwijkend. En worden er niet alleen maar negatieve adviezen over gegeven...

goed of fout

Volgens mij bestaat er geen 'goed' of 'fout' in relaties. Alles kan en mag, maar dan wel met de voorwaarde dat alle 'deelnemers' het er mee eens zijn (of er toch op zijn minst op een nog aangename manier mee kunnen leven) En daar zit hem volgens mij de crux.
Voorwaarde bij een relatie is in mijn optiek dat je je veilig en gezien voelt, dat je serieus genomen wordt en dat je af en toe ook zwak mag zijn. En vooral: dat er als je iets echt niet wilt (of kunt) rekening met je gehouden wordt.
Zonder dat, wat voegt een relatie dan nog toe?

Het is niet erg om af en toe iets te doen dat enigszins over je grenzen is, enkel om een ander te plezieren. Maar er moet wel balans zijn. Pas op met het verwachten van een 'beloning' als je je maar genoeg opoffert. Zo werkt het helaas niet...

Uitzonderlijk

Tegenwoordig is er meer acceptatie wat betreft relaties: samenwonen, homoseksuele relaties ed. Die bandbreedte is veel groter geworden.
Polygamie is maatschappelijk niet echt geaccepteerd. Dat zal zeker een rol spelen in waarom zulke relaties weinig voorkomen.

Maar dat is niet het enige. Zelfs in maatschappijen waarin polygamie is geaccepteerd komt het statistisch weinig voor. Daar zitten natuurlijk ook praktische redenen achter (2 vrouwen is duurder om te onderhouden dan 1 vrouw). Daarnaast is het toch echter ook het gevoel wat een rol speelt.

Er zijn maar weinig mensen voor wie een relatie bestaande uit 3 of meer personen gewenst is. Daar zijn uiteraard uitzonderingen op. Mirreke kent er blijkbaar meerdere. Ik ken er zelf geen 1. Ik ken wel mannen die er meerdere vrouwen op na houden (en zelfs een paar vrouwen met meerdere minnaars) maar dat zijn geen van allen gelijkwaardige en gelukkige relaties. De vrouwen lijden hier onder en willen het niet maar ze voelen zich om allerlei redenen gedwongen bij de man te blijven.

En als Vera zich hier wel in kan vinden is het natuurlijk prima maar het uitgangspunt hier is al zo gedwongen en ongelijkwaardig dat ik betwijfel of het een toekomst heeft op de lange termijn.

Maar het is een keuze die je maakt. Ik ken vrouwen waarvan de man er al jaren een maitresse op na houdt en zij hebben geleerd om daar mee te leven, al zijn ze er niet blij mee en blijft het pijnlijk.

In dit geval wil de man van Vera nog veel verder gaan dan er gewoon een maitresse op na houden. Hij wil haar als een gelijkwaardige partner hebben aan zijn wettige echtgenote. Dat is nog weer een andere constructie en dat lijkt me nog zwaarder.

Dat zijn zo mijn gedachten maar uiteraard kan Vera er heel anders over denken.

ps: scheiden kan sowieso niet voor de RK kerk. Je kan wel in bepaalde omstandigheden het huwelijk laten ontbinden. Deze procedure is volgens sommigen te makkelijk en volgens anderen te moeilijk maar hij bestaat wel. Het zal erg van de bisschop en kerkelijk rechtbank afhangen hoe met een verzoek wordt omgegaan. Maar het is zeker geen automatisme. En aan dat principe zal verder ook niks veranderen.
Dit geheel ter zijde want het gaat hier juist om het niet willen scheiden

Zeker Mirreke

Vera kan alleen zelf besluiten hoe ze verder wil in de relatie met haar man. Ze vraagt om voorbeelden dat de situatie waar zij in zit wel zou kunnen werken.

De voorbeelden die jij haar voorhoudt zijn echter in de kern anders: dat zijn situaties waarin met wederzijds goedvinden een derde betrokken werd in de relatie. Dat is een fundamenteel ander uitgangspunt dan dat van Vera en dan lijkt me de slagingskans ook substantieel beter. En als jij dan die 'positieve' voorbeelden voorhoudt aan iemand die geconfronteerd met een voldongen feit, dan geef je in mijn ogen geen echt antwoord op haar vraag. En dan doe je in mijn ogen geen recht aan haar situatie en vraag.

Vera moet van mij echt niet de scheiding aanvragen. Ze moet vooral haar eigen keuzes maken en haar leven leiden zoals ze het zelf wil. Maar haar berichten ademen veel verdriet en onmacht uit mbt de situatie. Daar reageren mensen op en ik ook. Vanwege de onevenwichtigheid in de besluitvorming. En vanwege het feit dat de meeste van ons geen voorbeelden kennen waar de situatie zoals Vera die beschrijft een succes werd.

Als Vera die onmacht en verdriet wil keren door zich erbij neer te leggen bij de wijze waarop haar man het nu inricht is dat prima. Alleen moet ze dan zich realiseren dat ze er niet toe gedwongen wordt, die keuze maakt ze dan zelf.

Aagje

Ter aanvulling/verduidelijking

Met het melden van de mogelijkheid tot scheiden wees ik uiteraard op het burgerlijk huwelijk.

Het laten ontbinden van het kerkelijke huwelijk binnen de katholieke kerk is weer een verhaal apart. Dat werd/wordt vanouds slechts toegestaan op vaste gronden: als het huwelijk niet werd geconsumeerd (d.w.z. bij het ontbreken van het hebben van seks) en in geval van psychiatrische klachten (gekte).

Er zijn heel wat gevallen bekend, waarbij de vrouw ermee akkoord ging zelf te worden gek verklaard om maar van haar man af te komen; ook al was van gekte helemaal geen sprake. Daarnaast gebeurde het ook, dat een vrouw slechts om ontbinding van het huwelijk had gevraagd, om pas later te ontdekken dat zij gek was verklaard.

Ik merk dat menigeen er onwillekeurig vanuit gaat dat religie geen rol speelt in het leven (en dus de afwegingen) van Vera. Is dat ook werkelijk zo? Het zou toch zo maar wèl het geval kunnen zijn!

Kort zou ik zeggen,

prima als jij hier nu voor kiest Emmeken.
Maar laat hem aub dan wel ook de verantwoordelijkheid voor jullie kinderen -eerlijk verdeeld- op zich nemen en niet alleen aan jou overlaten.

Heel veel succes samen.

Even een korte terugblik

Wat een discussie weer, dat was helemaal niet mijn bedoeling...
Natuurlijk wil ik dit eigenlijk niet, natuurlijk zou ik er ook voor kunnen kiezen mijn eigen weg te gaan (voor de duidelijkheid: ik ben niet om principiële laat staan religieuze redenen tegen scheiden), maar dat doe ik niet, om allerlei redenen waar ik goed over nagedacht heb, en ja: ik weet niet zeker of het verstandig is wat ik doe, de tijd zal het leren, maar ik voel het momenteel als de weg die we (kennelijk) moeten gaan.
Zoals iemand hierboven al suggereerde: hoe moeilijk ook, ik probeer het ook te zien als een teken van liefde, wederzijds, dat we ondanks deze heftige toestand van elkaar (willen blijven) houden, en dat dat – hoe gek het voor anderen ook klinkt – ook lukt. Iemand verwees naar Etty Hillesum, toevallig heb ik veel van haar gelezen de laatste tijd en daar ook veel kracht aan ontleend; wat zij zegt over liefde en relaties is heel mooi en waardevol. Ik heb een tijd geleden ook een artikel gelezen over de omgang met een chronische ziekte waar ik veel in herkende, gek genoeg: dat je na een periode van ongeloof, verzet, boosheid, rouw op een dag tot het besef komt (dat droevig is, maar tegelijk ook wel rust geeft): dit is het dus, zo ziet mijn leven er voortaan kennelijk uit, ik wil het niet, ik moet veel opgeven, maar ik zal ermee moeten dealen en hé, het leven heeft me ook nog veel (moois) te bieden. Natuurlijk is dit geen ziekte die me overkomen is, en ik wil ook geen mensen die echt met een chronische ziekte te kampen hebben voor het hoofd stoten met een misschien ongepaste vergelijking (sorry, als ik dat toch gedaan heb), maar het gaat me om de metafoor.
Dat gezegd zijnde: ik heb veel nagedacht over de praktische adviezen die enkelen van jullie me meegeven (concrete afspraken maken over financiën en tijd e.d.), daar moet ik nog verder op 'broeden'.
Dus: veel dank aan degenen die waardevolle ideeën, tips, gedachten, verhalen met me willen delen, dat waardeer ik echt heel erg en ik probeer er mijn voordeel mee te doen.
Wordt vast wel weer vervolgd...

Metafoor

De metafoor die je gebruikt vind ik heel veelzeggend. Besef je wel goed dat je je relatie vergelijkt met een chronische ziekte? Zou jij voor een chronische ziekte kiezen? Waarom kies je dan voor deze relatie? Want jij hebt de keuze die een chronisch zieke niet heeft. Dat je juist dit voorbeeld gebruikt geeft voor mij aan dat je je niet echt realiseert dat je daadwerkelijk een keuze hebt hierin.

Voorwaarden

Een succes verhaal kan ik je niet bieden. Ik ben gescheiden nadat mijn ex is vreemdgegaan. In die tijd hebben we relatietherapie gehad van iemand die ook gespecialiseerd is in meervoudige relaties. Wel een paar tips.

Zo te lezen wil je dit proberen. Alleen lees ik ook dat op dit moment jouw man alles bepaald en jij het gevoel hebt alleen te kunnen volgen. Pak hierin wat initiatief terug.

Volgens mij is het wel goed om na te denken over wat jou randvoorwaarden zijn. Zelf vind ik het nogal wat dat jou partner er voor kiest om 3 dagen niet mee te draaien in het gezin. Dit is niet eenmalig maar elke week sta jij er bijna de helft alleen voor. Het kan zijn dat je het makkelijk aan kan om een groot deel van de tijd je gezin alleen te runnen. Dan laat je dat. Maar als het wel een dingetje is dan kan je best zeggen dat je wil beginnen met maar 1 nacht per week.

Er is ook al een aantal keer aangegeven dat je ook voor jezelf tijd moet claimen. Daar ga je nergens op in. Waarschijnlijk voel je nu niet de behoefte. Maar realiseer je dat dit een moment is waarop opnieuw de lijnen worden uitgezet. Nu is het makkelijker dit neer te zetten dan wanneer de lijnen al staan. Mijn advies is daarom om toch minimaal een avond voor jezelf te claimen waarop jij eventueel ook kunt bepalen of je die nacht thuis slaapt of niet. Je kunt die avond dan gaan sporten of een andere hobby vinden. Maar je kunt ook een avondje uitgaan en bij een vriendin blijven slapen. Even wat voor jou buiten het gezin. Nu misschien nog niet zo belangrijk. Maar als jij straks degene bent die er altijd is zul je je ook soms elders moeten opladen.

Verder denk ik dat het goed is om te bepreken dat jullie ook wel eens ruzie kunnen hebben. Het moet voor jou wel veilig blijven om eens boos te kunnen zijn. En dat bij ruzie je man niet wegloopt en naar zijn vriendin gaat.

Financien is al genoemd.

School vakanties waar is hij dan.
Met wie gaat je partner op vakantie (hoeveel van zijn vrije dagen is voor zijn gezin)

hoeveel auto's hebben jullie? Bij 1 waar is de auto?

Wat als jij het even niet trekt? Of omdat je jaloers bent. Of omdat je het gewoon even niet lukt om alleen jullie gezin draaiende te houden.

Je kunt googlen op polyamorie. Dan vind je wel ervaringsverhalen en je kunt ook hulp vinden bij het omzetten van jullie relatie.

sterkte.

afspraken

Een goed bevriend stel heeft een periode (jaren) een 'vrij' huwelijk gehad. Beiden waren vrij om ook met anderen een (sexuele) relatie op te bouwen (niet een paar dagen per week van huis overigens). Een afspraak die zij daarbij gemaakt hadden was ook dat als een van beiden het niet (meer) zou zien zitten, dat dit zou betekenen dat het 'vrije' deel van het huwelijk af zou gaan. Beiden wilden namelijk in de basis wel bij elkaar zijn. Het werd moeilijk toen 1 van de 2 het 'zat' was en de ander het juist naar de zin had. Maar, omdat ze verschillende scenario's vooraf hadden doorgesproken hebben ze zich ook aan de afspraak gehouden. Er volgde wel een moeilijke periode maar, wel bij elkaar gebleven.

Moedig

Ik vind het heel moedig van je dat je het wil proberen. Maar zoals meerderen hier al zeiden is dat jullie nu wel gezamenlijk een nieuwe leefvorm moeten afspreken, zoals je dat ook doet als je gaat scheiden. Anders wordt het wel heel erg oneerlijk dat hij komt en gaat wanneer het hem uitkomt en jij zeven dagen per week voor vier kinderen zorgt.
Ik wens je heel veel succes.

En als de andere vrouw het uitmaakt?

Het komt op mij over alsof jullie geluk samen, afhankelijk is van een andere relatie. Als tussen hen alles goed is, is het bij jouw thuis ook 'fijn'.

Maar ik kan me zo voorstellen dat de andere vrouw (zoals al eerder is gebeurd) vroeger of later weer "alles-of-niets" wil. Als ze het dan weer uitmaakt omdat je man zijn huwelijk niet wil opgeven, zit je weer met een diep-triest persoon thuis en dat zal jullie relatie zeker niet ten goede komen om maar niet te spreken over wat voor invloed het op de kinderen zal hebben.

Wat als jij zou besluiten de stekker eruit te trekken? Zit hij dan net zo verdrietig bij haar op de bank? En zou zij dat accepteren?

Relatie tot de kinderen

Hierboven wordt aangegeven dat er afspraken gemaakt moet worden igv de kinderen.
De kinderen zitten tussen de 11 en 18 en zullen waarschijnlijk niet enthousiast reageren.

Sterker nog, ik denk dat de kinderen een vader die 3 dagen liever bij een ander is, moeite zullen krijgen met zijn aanwezigheid wanneer hij wel thuis is. Als de vader denkt dat dit de band met zijn kinderen niet zal veranderen, maakt hij m.i. een grote inschattingsfout door aan te nemen dat de kinderen, die eigenlijk geen kinderen meer zijn, hem welkom blijven heten. Puur omdat ze goed aanvoelen hoe dit hun moeder kwetst.

Zelfs als hij na een paar maanden er toch achter komt dat zijn gehink geen toekomst heeft, kan hij geconfronteerd worden dat de kinderen dit hem niet vergeven. De man speelt met vuur.

Sterker,

De man speelt met zijn leven en dat van zijn naasten. Om minder zijn er (zelf)moorden gepleegd.

Daarom vraag ik me af ...

Kan maatschappelijk werk hier niet iets betekenen?

Rode Krullenbol

Wat gaat maatschappelijk werk dan betekenen? Zeggen tegen de man wat hij moet beslissen?
Vera/Emmeken heeft besloten dat ze het liefst bij haar man blijft, desnoods als tweede viool. Wat wij er ook van vinden, dat is haar goed recht. De beginvraag was ook eigenlijk niet "wat zouden jullie doen als je mij was" hoewel wij wel allemaal die vraag beantwoord hebben.

Nu ze dit besloten heeft, kunnen de lezers hier haar helpen met bedenken wat ze nu moet regelen. Filalu heeft al een mooie opsomming gegeven. Verder is het natuurlijk ook zo dat ze dit nu besluit, maar over een half jaar alsnog kan vertrekken of hem vragen te vertrekken.

Vorig jaar rond deze tijd begon dat draadje van iemand die niet wilde scheiden en zij heeft maandenlang hier adviezen gevraagd, die gekregen en hier troost gevonden. Het zou mooi zijn als de mensen (wij) dat nu ook kunnen opbrengen om zonder veroordeling van Vera's keuze haar helpen haar gedachten op een rijtje te zetten.

Ik ben daar niet geschikt voor, maar er zijn hier enkele mensen die altijd wijze woorden hebben in moeilijke situaties. Die iets goed van verschillende kanten kunnen bekijken. Ik ben helaas iets te zwart-wit.