man delen met een ander?

Ik zelf niet

Maar een vriendin van me kiest er ook voor om de relatie met haar man te laten bestaan terwijl hij er al jaren nog een relatie naast heeft. Ze weigeren allebei de knoop door te hakken en hun relatie te stoppen. Hij volgens mij omdat hij vindt dat hij van twee vrouwen kan houden, zij omdat ze het gezin zo veel mogelijk in tact wil houden en hoopt dat hij op zijn schreden terugkeert. Het is moeilijk en verdrietig voor haar, volgens mij moet ze een boel slikken om dit vol te houden. Ze doet haar best om een eigen leven op te bouwen, naast hem.

Hoewel ik me niet kan voorstellen waarom je zo zou willen leven en er zelf niet voor zou kiezen, is het wat zij wil. En omdat zij alleen haar eigen weg kan gaan, steun ik haar in haar strijd door niet te oordelen maar te luisteren als ze haar verhaal kwijt wil.

Aagje

Weten wat hem EN jou beweegt

Vera, in het draadje Help, ik wil deze hel uit kun je mijn verhaal lezen. Mijn ervaring is iets anders dan die van jou, maar je dubbele gevoel en je wens om ondanks alles je man te ' behouden' herken ik heel goed. Ik heb inmiddels voor mezelf besloten dat ik uit de driehoek stap.

Ik heb gemerkt dat het mij helpt als ik begrijp waarom mensen doen wat ze doen. Waarom kiest een man voor een driehoeksverhouding? Waarom zijn zowel zijn vriendin als jij in beginsel bereid hieraan mee te werken - vrijwillig of noodgedwongen?
Het boek' De Duivelsdriehoek' van Caroline Roodvoets heeft mij heel veel waardevolle inzichten gegeven. je man zoekt een evenwicht bij twee vrouwen. Waarom hij dat doet, heeft een diepere reden. Zoals ook jij een diepere reden hebt om de driehoek in stand te houden.
Mijn tip is dus: lees dit boek. Het zal je inzicht geven.

Wat Miekemieke zegt

Toevallig had ik gisteravond een gesprek met een kennis die ik al heel lang niet gesproken had. Die vertelde dat ze alweer jaren geleden gescheiden was.

Man wilde ook gedeeld worden met een andere vrouw. Mijn kennis was als de dood dat haar gezin uit elkaar zou vallen. Schrikbeelden van getraumatiseerde kindertjes die telkens heen en weer moesten pendelen met hun tasjes, angst voor een toekomst in de bijstand (haar werk stond op de tocht en vanwege een zichtbare beperking was de kans op nieuw werk niet zo vanzelfsprekend), paniek bij de gedachte alleen te moeten zijn, kortom, ze ging er mee akkoord maar met frisse tegenzin. Alles voor de lieve vrede.

Dit duurde een tijdje. En op een dag ontmoette ze een oude schoolvriend van vroeger. Ze werden weer vrienden, puur platonisch want er was alleen gedeelde hobby en interesse (een interesse/hobby waar haar man niet zoveel mee had) maar absoluut geen seksuele aantrekkingskracht. Ze spraken vaak af om samen regelmatig iets te ondernemen.

En toen begon man te steigeren! Want die platonische vriendschap, daar geloofde hij niets van, en "je partner delen met een ander" was in zijn ogen opeens een heel ander geval als het om een vrouw ging!

Deze keer hield mijn kennis wél voet bij stuk. Vervolgens vroeg man de scheiding aan.

Man en bijvrouw gingen kort na de scheiding uit elkaar (volgens mijn kennis omdat bijvrouw de relatie liever wat vrijblijvend had gehouden en die vrijblijvendheid nu in gevaar zag komen - maar goed, dat zijn haar woorden). Mijn kennis is inmiddels alweer een tijdje erg gelukkig getrouwd. Nee, niet met die vriend. Maar met iemand anders, die er geen probleem mee heeft dat mijn kennis af en toe met die jeugdvriend op stap gaat.

Ik las vanmorgen dit topic en dacht meteen aan het gesprek van gisteravond...!

De kinderen...

Ik zou mij nu concentreren op wat het voor de kinderen betekent dat zij dit te horen gaan krijgen. En wat hen dat leert over relaties. Is dat wat je hun wilt leren? Zo niet, dan is de keuze toch stiekem of niet.
Even leek het bij ons ook een 'goede' oplossing. Maar, juist omdat de belangrijkste reden om niet te scheiden 'het gezin in stand houden' was ben ik tot de conclusie gekomen dat dit idee ook niet het 'gezin in stand houden' is. Dat jij en je man denken dit aan te kunnen betekent niet dat dit ook voor je kinderen geldt. Kortom: als dit de keuze is, doe het dan zo dat de kinderen het niet merken. Dat is belangrijker dan dat je man nog een relatie wil opbouwen.

Laatst

Een paar maanden geleden was er toch een draadje van een vrouw wier man ook een Truus had? In eerste instantie stiekem, later openlijk en stukje bij beetje werd de echtgenote van nummer 1 nummer 2. Ik weet niet hoe dat afgelopen is.
In mijn omgeving hoorde ik laatst ook zo'n verhaal. Hier was het de vrouw die het huwelijk en echtgenoot saai (wat ook wel klopt), stom en sleur vond worden, en er bij haar echtgenoot een 'open relatie' door had gedrukt. Zij een Kees, hij een Truus, maar na een paar jaar kwam ze erachter dat dit het toch ook niet was, en nu gaan ze scheiden.
Persoonlijk zou ik het niet trekken, maar er zijn dus heel wat vrouwen die het wel aankunnen dat manlief hem af en toe ergens anders hangt. En dan maar hopen dat hij dat veilig doet...

blijkbaar

heb je op een of andere manier het gevoel dat je je man zo hard nodig hebt dat je dit maar moet slikken.
Want zoals Els zegt;'...denken dit aan te kunnen' daar is helemaal geen sprake van. Je zegt ergens anders ook dat je gedwongen wordt tot deze keus. Daarmee zet je jezelf in de slachtofferrol, je maakt je zelf monddood; jij kan er niets aan doen.
En je weet allang wat je kunt doen, je hebt alleen nog niet de moed om die stap te zetten. Maar helaas zul je uiteindelijk waarschijnlijk toch die stap moeten zetten, want dit houdt geen mens vol. Het gaat zo tegen je zin, dat trek je vast niet! Dan komt vanzelf de kracht om iets te ondernemen.
Sterkte!

Vera

Na jouw post en mijn antwoord zit ik er toch nog over te denken. Over wat je in jouw post allemaal zegt.
Vooropgesteld: ik vind dat ieder recht heeft op de eigen weg, ook als ik keuzes niet kan begrijpen. Ik oordeel niet over de keuze van mijn vriendin, haar leven, haar weg, haar keuze. In die zin is jouw keuze ook jouw keuze.

Aan de andere kant word ik toch getriggerd door een aantal dingen die je noemt. Een greep daaruit: 'hij is niet voor rede vatbaar' en vooral: 'wie word net als ik gedwongen haar man met een ander te delen'.

Ik lees daarin allereerst dat jouw man in dit proces alleen oog heeft voor zichzelf. Het feit dat jij, een (niet meer de) vrouw van wie hij houdt, heeft het moeilijk met zijn keuzes. Maar hij doet er niets mee en gaat alleen voor zijn eigen wensen en verlangens. In niets houdt hij rekening met jou, want zelfs als jij het met hangen en wurgen geaccepteerd hebt en vraagt of hij dan een grens wil aanhouden, respecteert hij ook die grens niet.
Mijn vraag: zet eens voor jezelf op een rij waarom je, zoals je zelf zegt, ondanks alles nog van hem houdt. Waar laat hij nog voelen dat hij van jou houdt? Waarom slaat voor jou de balans nog door naar positief bij iemand die zo met je omgaat dat hij over jouw grenzen heen gaat? Heeft dat met jezelf te maken? En wat voor rol spelen jullie kinderen daarin? Zou je ook zo kiezen als zij er niet waren, of doe je het misschien vooral voor hen?
Mijn vragen klinken misschien alsof ik je zou willen sturen in een bepaalde richting, maar dat is niet zo bedoeld. Het gaat me er om dat je probeert eerlijk balans op te maken zodat voor jezelf dingen duidelijk worden. Want alleen dan kun je leven met de beslissing (welke dan ook) die je neemt.

Dan is er nog de gedachte dat je gedwongen wordt je man te delen. Dat is niet zo, je wordt niet gedwongen, je kiest om in de situatie te blijven. Dat kan een legitieme keuze zijn, maar realiseer je dat het wel jouw keuze is. Hij maakt zijn keuzes en jij reageert daarop. Je wilt niet bij hem weg, het huwelijk niet opbreken. Omdat je nog van hem houdt, omdat je de kinderen een leven met gescheiden ouders niet aan wil doen, om wat dan ook. En dat kan en mag. Maar uiteindelijk dwing je jezelf ertoe.

Vera, ik bedoel met mijn vragen je niet te oordelen of veroordelen. Ik hoop alleen dat je wat meer handvatten krijgt om naar jouw situatie te kijken en keuzes kunt maken die je het gevoel geven dat de dingen je alleen maar overkomen. De situatie waarin je nu zit, heeft ook te maken met je eigen keuzes. Als je er zo naar kijkt, hoef je ook niet het gevoel te hebben dat je alleen maar in de situatie gedwongen bent/wordt.

Sterkte,

Aagje

Je bent

Een individu. Niet zijn verlengstuk. Hij KAN er niks doordrukken wat jij niet wilt.
En dan heb ik het net zoals anderen nog niet eens over wat jouw gelaten keuze en opstelling je kinderen leert. En ook niet je lichamelijke veiligheid vwb geslachtsziektes.
Zie jezelf wat meer als mens dan als afhankelijk sloofje en stop met het zoeken naar excuses om je gezin bij elkaar te houden. Dat laatste heeft hij al verziekt, werk er niet aan mee.
Ten koste van alles lijden is verkeerd. Het levert je geen dankbaarheid van je kinderen op. Wel dat ze ontdekken hoe het niet moet.

Vesper

" Een paar maanden geleden was er toch een draadje van een vrouw wier man ook een Truus had? In eerste instantie stiekem, later openlijk en stukje bij beetje werd de echtgenote van nummer 1 nummer 2. Ik weet niet hoe dat afgelopen is."

Dat was toch Els?!

Dezelfde Els als die in dit draadje heeft gereageerd?
Haar reactie lezend vermoed ik dat zij na een tijdje een grens heeft getrokken.

@Els, ben jij het inderdaad? En heeft het trekken van die grens tot gevolg gehad dat jullie uit elkaar zijn gegaan? Of is je man met de 2e vrouw gestopt?

Wat Tops zegt

Denk aan je gezondheid en denk ook aan de kinderen! Stel je even voor dat het jou als puber was overkomen en je moeder zou het allemaal maar gelaten over zich heen hebben laten komen. Hoe zou de relatie zich met je moeder dan hebben ontwikkelt? Zou je respect hebben voor je moeder? Nee toch! Dus gooi je eisen op tafel en of dat nou een vriend voor jezelf is of een echtscheiding dat maakt niet uit maar wake up!!!

Even een korte reactie

Lieve mensen, goh, wat een boel reacties al, dankjewel. Ik heb ze met aandacht gelezen en ga ook de aanbevolen draadjes nog eens doorlezen.
Tuurlijk heb ik mezelf ook al die vragen gesteld die jullie opwerpen, tuurlijk weet ik dat het voor mezelf niet goed is om hierin te blijven hangen, dat ik ook 'voor mezelf kan kiezen', maar toch twee dingen: 1. door die hele toestand is, paradoxaal genoeg, onze relatie opgefrist (afgezien van de pijnlijke en moeilijke momenten natuurlijk) en is onze liefde voor elkaar gegroeid, raar maar waar. Soms ben ik heel boos, uiteraard, maar ik wil echt niet bij hem weg. En, maar dat staat daar deels los van, ik wil echt ons gezin bij elkaar houden. En 2. gegeven het feit dat mijn man echt denkt dat hij niet zonder die andere vrouw kan (daar kan ik van alles van vinden, en dat doe ik ook, maar hij denkt dat nou eenmaal): zou het niet zo kunnen zijn dat zoiets toch kan werken, dat het went, dat de kinderen het relatief goed opnemen, dat mijn pijn slijt en dat ik dan vooral blij ben als hij er is, me erop verheug dat hij 's avonds weer thuiskomt na een dag (of twee dagen) bij die andere vrouw geweest te zijn? Zijn er geen mensen die daar hun weg in gevonden hebben, misschien na een moeilijk en onwennig begin, mensen die erin slagen ondanks alles in liefde bij elkaar te blijven, al is het dan second best en is het niet 24/7 (en dus niet alleen 'voor de kinderen', wat ik overigens een heel legitieme reden vind)?

Polyamorie?

Op het gevaar af voor ouderwets te worden aangezien, wil ik wel toegeven dat het volgende lied precies mijn mening vertolkt over mannen die zo nodig per se een seksuele relatie met meer dan één vrouw willen hebben. Liefde kan echt wel zonder seks.

Rode krullenbol

Done that

en zit nu alleen met de kinderen in een rottig huurhuis terwijl hij de grote meneer uithangt met zijn vriendin. Kijkt niet meer om naar de kinderen en mij. Jaren heb ik die ellende volgehouden omdat ik begrip had voor zijn dilemma tussen mij en die vrouw en omdat ik hoopte dat het zou werken. Ik was overtuigd van zijn liefde en commitment aan mij en dacht dat ik best tegen een extra vrouw zou kunnen. Maar je wint het niet van iemand zonder kinderen, problemen en zorgen. Iemand die altijd mooier, slanker en beter is, iemand die geen geldzorgen kent omdat zij werkt wat jij met 4 kinderen niet kunt. Iemand met meer humor en intelligentie. Je legt het gewoon altijd af want jij bent het gewone leven met alle zorgen en verdriet. De lol van het leven wordt wel bij de vriendin gehaald. In het begin dacht ik echt dat het kon werken maar dat doet het niet. En de vrouw verliest en daarmee ook de kinderen. Want die nieuwe liefde kost helaas alle tijd en geld die hij heeft.
Vanuit mijn ervaring nu zou ik zeggen, bespaar je die jarenlange ellende en gooi die vent er nu meteen uit maar ja, dat had ik toen ook van niemand aangenomen.
Heel veel sterkte.

Been there

Goh, been there, dat is geen fijn of hoopvol stemmend verhaal... Overigens is mijn situatie hopelijk wel anders: ik heb altijd gewerkt (zij het parttime), doe qua intelligentie zeker niet voor haar onder, met mijn gevoel voor humor is niks mis, al zeg ik het zelf, noch met mijn lijn en uiterlijk (ja, zij is aan de goede kant van de 45 en ik aan de verkeerde, maar daar gaat het hem niet om, zegt hij). En ja, zij heeft ook maar een klein baantje, een klein flatje, kinderen, zorgen, noem maar op. Maar ik ben me er wel van bewust dat zij natuurlijk alleen maar blij is met mijn man, zij zal niet snel boos zijn, hem verwijten maken, noch delen ze (voorlopig niet althans) de sleur en het gedoe van alledag, etc, dus in die zin sta ik wel op achterstand.
Maar dat gezegd zijnde: hoe gaat het dan nu met je? Je klinkt zo bitter (ongetwijfeld terecht), heb je je kunnen herpakken of ben je al je levenslust en vertrouwen verloren? En hoe hebben je kinderen dit doorstaan? Wat vonden zij van die menage à trois, zolang die duurde?

Emmeken

Tuurlijk zegt hij dat hij de andere vrouw niet kan loslaten. Hij heeft het nu prima voor elkaar. Jij zorgt voor de kinderen en verheugt je als hij weer thuiskomt. zorgt dat het huis schoon is, zijn overhemden gestreken en zijn lievelingskostje op tafel staat. Als hij na een paar dagen de sleur van het jarenlange getrouwd zijn beu is - en zijn we dat niet allemaal af en toe - dan gaat hij naar zijn vriendin die hem ook met open armen ontvangt want ze heeft hem een paar dagen niet gezien.

Ik neem maar even aan dat zij geen kinderen heeft, dus daar heeft hij alle rust om de verliefde puber uit te hangen zonder dat hij aandacht aan de kinderen hoeft te geven. Of rekening met hen te hoeven houden. Naar de film wanneer ze willen, uitslapen, seks op de bank.

Als jij het op kunt brengen om als af te wachten tot jou een brokje liefde wordt toegegooid alleen op de momenten dat hij daar zin in heeft, moet je dat vooral doen. Wie zijn wij om je tegen te houden. Maar als je een beetje zelfrespect hebt, dan laat je hem kiezen, raap je jezelf weer bij elkaar en word je gelukkig met jezelf en in de toekomst een nieuwe partner die minder egoistisch is. Ik vind het kleutergedrag van hem.

Waarom

Wil jij per se iets bij elkaar houden dat er niet meer is? Het voelt als met een geamputeerde arm in je hand blijven lopen waar je geen afscheid van wilt nemen.
Wat is toch die gruwelijke drang van sommige vrouwen om te blijven waar ze niet gewenst zijn. Om genoegen te nemen met niets. Om altijd onderdrukt te zijn en ja dat ben je, aan de nukken van hun directeur?
Wat is er aan deze situatie zo prachtig en schoon dat je ervoor wilt gaan?

Ik heb het al eerder gezegd...vrouwen in deze situatie praten met woorden als mooier dieper dan ooit, intens. Jij over opgefrist.
Hoe harder mensen dat roepen hoe minder ik het geloof.
Het zijn narcistische trekjes die je partner vertoont en je laat hem er mee wegkomen. Hij koos ervoor, niet jij. Als een stel extra partners binnen de relatie wil moet dat een keuze van beiden zijn.

Ik kan hier zo boos om worden, ik zou je liefdevol door elkaar willen rammelen om je wakker te schudden.

Wat is je reden dat je het bij elkaar wilt houden ten koste van jezelf? Dacht je dat je kinderen dat willen?? Dat jij naar de gallemiezen gaat?
Is het angst? Slechte raadgever!
Is het schuld? Same story.
Voel je niet gelijkwaardig?
Toe...zeg gewoon nee, tot hier en niet verder. Houd de eer aan jezelf. Ik kan je niet vertellen wat je houding met me doet. Je verdient beter. Nu ben je altijd de verliezer, dat gaat echt gebeuren, je wint het niet van zijn afwisseling. Hij nam haar niet voor niets.

Done that

Uiteraard ben ik ook intelligent en werk ik hard. Alleen niet buitenshuis. Ik acht mijzelf niet minder dan zij maar in zijn ogen was het leven met haar een stuk leuker en onbezorgder. Ons gezin worstelde met kinderen met stoornissen, financiële problemen en een overlijden. Daar wordt een mens niet beter van. Dat was daar allemaal niet. Ik verweet hem te weinig inzet, zij streelde zijn ego. Je wint het daar nooit van.
Ik ben inderdaad heel bitter. Voornamelijk over mijn eigen domheid om te blijven geloven in onze liefde en zijn eerlijkheid. Ik had veel eerder de knoop moeten doorhakken en hem eruit moeten schoppen. Beter gezegd dat heb ik een paar keer gedaan maar hem ook weer terug genomen.
Mijn les hier uit is trouw blijven aan jezelf en kiezen voor jezelf. Uiteindelijk gaat het om je eigen geluk. Net zoals hij kiest voor zijn eigen geluk.
Het gaat ook niet goed met me. Het is 2 jaar geleden dat wij uit elkaar zijn gegaan en ik heb mijn leven voor de buitenkant op orde. Mijn kinderen hebben me ontzettend nodig want met hen ging het heel slecht. Ik heb een huis en een vriend. Maar van binnen ben ik dood. Ik ben zo beschadigd dat ik niet geloof dat ik ooit nog iemand echt kan vertrouwen. Dat uit zich ook in een ontzettend wantrouwen en agressiviteit tegen iedereen die tegen mij is of waarvan ik dat denk. Ik slik medicatie en praat met een therapeut maar het haalt niet echt wat uit.
Dat is het enige wat ik je wil meegeven. Kies voor jezelf en laat je niet zo kapot maken zoals dat bij mij is gebeurt. En denk niet dat jij het helemaal anders gaat aanpakken en het wel allemaal aan kunt. Dat dacht ik toen ook.

verdrietig

Je verdriet spat van het scherm. Ik hoop van harte dat je je gevoel keren kan. Je bent te waardevol om je zo akelig te voelen.

Is het Vera of Emmeken?

Of zijn jullie een en dezelfde persoon?

Anyway,
Wat doe je met je tijd als je man bij die andere vrouw is?
Wonen gaar kinderen bij haar en zijn ze thuis als je man daar is?

vol

Accepteert die vriendin deze situatie? Hij gaat ook niet vol voor haar.
Ik ben geen ervaringsdeskundige, maar die er hier zijn zeggen denk ik wel wijze woorden. Het lijkt me ook teveel van twee walletjes eten ten koste van jou. Misschien ben je te lief, wil je je kinderen teveel beschermen, een scheiding is immers een grote stap. Of blijf je hoop houden, tegen beter weten in..

Vera = Emmeken

Ja, sorry, lang geleden, toen ons geluk nog gewoon was, of leek, en ik volop borstvoeding gaf, heb ik op dit forum wat gepost onder de naam Emmeken. Dat voelde nu niet goed, dus ik heb er maar Vera van gemaakt, maar ben daar niet consequent in geweest.
Sorry, been there, natuurlijk wilde ik jouw intelligentie niet in twijfel trekken; ik wil alleen maar zeggen: dergelijke ingewikkelde issues speelden en spelen bij ons helemaal niet. En wat een ellendig verhaal dat je mij/ons daar meegeeft; hopelijk helpt dat praten met de therapeut uiteindelijk wel. Ik ben daar ook wel bang voor; van nature ben ik heel open en goed van vertrouwen, en dat wil ik eigenlijk niet kwijtraken, maar het wordt me niet makkelijk gemaakt...
En wat de andere reacties betreft: daar word ik uiteraard ook niet vrolijk van. Behalve wat vriendinnen die wat verder van ons afstaan (letterlijk) weet eigenlijk niemand in onze (directe) omgeving wat er aan de hand is; als jullie, die mij niet kennen, allemaal al zo negatief zijn, dan hoeft hij zich geen illusies te maken over de reacties van mijn familie (en de zijne) en onze vrienden als ze ervan horen. Dat weet hij natuurlijk wel, maar wat dat met hem zal doen, wat dat voor onze vriendschappen met anderen en voor de relatie met onze families zal betekenen, daar denkt hij helemaal niet over na.
Hij houdt wel rekening met mijn gevoelens hoor, meestal tenminste, in die zin dat hij minder bij haar is dan hij wel zou willen.
Zij heeft twee kinderen van wie er een bij haar en een bij haar ex woont. Ze woont inmiddels vanwege de school van dat ene kind in een andere stad, dus ik neem aan dat dat joch er ook gewoon is als mijn man daar is. Ik wil het niet eens weten, maar ik vind het een verschrikkelijk idee: dat ik hier aan tafel zit met onze jongste zoon en dat hij in een andere stad bij een andere vrouw met een ander kind is (van dezelfde leeftijd als onze jongste zoon), dat hij tot voor kort nog maar nauwelijks gezien had.
Enfin, nou gaan jullie allemaal nog meer roepen dat ik grenzen moet stellen, voor mezelf moet kiezen, dat weet ik ook wel, maar daar ben ik ik echt nog niet aan toe. Is er nou niemand die de ervaring heeft dat het wél kan? Natuurlijk is het niet ideaal, maar als je accepteert wat haalbaar is, de goede kanten ziet en niet blijft hangen in boosheid en wrok, maar de ander ruimhartig en grootmoedig kunt gunnen wat hij kennelijk nodig heeft. Dat zou toch mooi zijn, als dat zou kunnen? (En ja, hij zou het mij, met zijn ervaring van nu, ook gunnen, zegt hij.) Ik zou zo graag een positieve ervaring horen, iets waar ik me aan op kan trekken...

Natuurlijk kan het

Als jij jezelf aan de kant zet. Als jij slikt tot je stikt.

Ik ken ook voorbeelden. Een extreem geval dat hij zijn 5-jarige affaire ging vieren. En zij slikte. Want ja 'dat moest toch kunnen'.

Inmiddels zijn we weer 5 jaar verder. Intussen loopt ze bij de psycholoog om te leren dit te accepteren.

Jij hoeft niet ruimhartig te gunnen. Hij zou het jou ook gunnen....zegt hij. Als hij jou echt iets zou gunnen, dan zou zorgen dat jij deze pijn niet hoeft te voelen.

Als je er nog niet aan toe bent om op te breken, dan zou ik dit gewoon eens uitproberen. Ga tinderen of zo. Zoek een leuke vent. Je hoeft er niet verliefd op te worden. Je hoeft er ook geen echte relatie mee te beginenn. Mannen genoeg die wat los-vasts zoeken. Gewoon wat seks.
Hou hem eens de zwaarste spiegel voor die mogelijk is. Misschien dat hij dan wakker schrikt.

Hmm ...

Iets waar je je aan kunt optrekken?

De bekendste polyamorist van Nederland is ongetwijfeld Anton Heyboer. Zie bijvoorbeeld: https://nl.wikipedia.org/wiki/Anton_Heyboer

Zijn voorbeeld geeft aan dat je man het mogelijk niet zal houden bij één vrouw erbij; maar de commune die zij samen vormden, was naar hun eigen zeggen een groot succes.

Op basis van een interview op TV staat me bij, dat de vrouwen in kwestie, toen zij zich bij de kunstenaar voegden, vrijwel allemaal een bijzonder slecht huwelijk achter zich lieten. Zo bezien droeg de leefgemeenschap eigenlijk ook het karakter van een opvanghuis voor ongelukkige vrouwen.

De NCRV documentaire "Alleen in de wereld" roept, althans naar mijn interpretatie, een minder gunstig beeld op van 'veelwijverij'.

Zie: http://www.2doc.nl/documentaires/series/dokument/2012/alleen-in-de-wereld.html

Vooral de kinderen lijken er niet helemaal, c.q. helemaal niet ongeschonden vanaf te zijn gekomen.

Sister wives

Op TLC is de serie Sister Wives te zien over een alphamannetje met vier vrouwen. Met zo'n mormoonachtig geloof. Ze volgen Joseph Smith die een ingeving van God kreeg en toen veel vrouwen nam (ja, zo kan je je seksverslaving goedpraten) en eerst had ik ook het vooroordeel dat die vrouwen dom waren, gek, belachelijk enzovoort. Nou zijn de eerste en de vierde vrouw behoorlijk domme gansjes, maar vrouw twee en drie zijn erg leuk.
Zij komen wel uit Utah waar nog veel veelwijverij voorkomt.

Maar waar ik naar toe wil is het volgende. Het mannetje heeft vier vrouwen die hij omstebeurt bezoekt en waar hij volgens een rooster slaapt. Toen een van de vrouwen eens vroeg hoe hij het zou vinden als zij er een man bij nam, ontplofte hij bijna van woede. Zo had god het niet bedoeld. Ja, lekker makkelijk, god jouw mening in de mond leggen.

Zij leven dus al jaren met z'n allen, maar met dat verschil dat ze er ALLEMAAL voor gekozen hebben. En dat mis ik in jouw verhaal. Jij wil dit niet, maar staat het hem toe om zijn driften achterna te gaan en geen rekening te houden met jouw gevoelens. Omdat je hier de vraag stelt, denk ik dat jij ermee zit. Dus kun je twee dingen doen. Weggaan of het wanhopige vrouwtje spelen dat liever een half brokje krijgt dan helemaal niks. Waarmee je hem heel veel macht geeft. Hij doet wat hij wil, jij zit toch wel met de piepers te wachten.

Ik kan je alleen maar veel sterkte wensen in deze eenzame periode. Wees er op bedacht dat vrienden en familie eerst boos op hem zullen worden en als jij dan bij hem blijft en steeds verdrietig bent omdat hij weer bij zijn vriendinnetje zijn ego een boost aan het geven is, ze zich tegen jou gaan keren omdat ze vinden dat jij zelf de situatie laat voortduren.

Als je wilt scheiden, gewoon doen, de kinderen gaan daar niet dood van. Er gaan zoveel ouders scheiden.

En ...

Kerels die van hun partner onvoorwaardelijke liefde eisen, nadat zij verliefd zijn geraakt op een ander, vergissen zich op minstens vier punten:
1. Liefde tussen levensgezellen is niet onvoorwaardelijk. Ieder mens stelt onwillekeurig voorwaarden aan omgang met de ander. Wordt aan die voorwaarden niet voldaan, dan is het een kwestie van tijd eer de liefde verdwijnt.

2. Verliefdheid staat niet gelijk aan liefde, maar wordt er wel vaak voor aangezien.

3. Verliefdheid ontslaat een mens niet van zijn/haar verantwoordelijkheden.

4. Een mens kan van een ander weliswaar geen liefde eisen, maar wel een minimum aan respect.

Ik weet niet of je ook een dochter hebt. Je bent er in ieder geval wel een. Ik sluit me van harte aan bij de raad die anderen ook al hebben gegeven: hou vooral onvoorwaardelijk van jezelf, als was je je eigen dochter. Dan kun je ook het meeste betekenen voor je kinderen.

Sisterwives.

Zo ging het niet helemaal. Hij ontplofte niet van woede. Hij kon dat niet verdragen en zou jaloers zijn maar zag zelf ook in hoe krom dat was. Je moet ook niet vergeten dat deze mensen grootgebracht zijn met hoofdvrouwen en bijvrouwen en dat een paar uur verder vliegen bij een aantal landen dit ook gewone kost is.
Verder helemaal eens met wat je zegt overigens.. zij kozen er allemaal bpvoor en kregen het niet door de strot geduwd om met af en toe een brokje tevreden gehouden te worden.

Tussen wrok en boosheid en acceptatie zit trouwens nog een scala aan opties. Je kunt m ook glimlachend de deur wijzen bij wijze van

Illusies

"als jullie, die mij niet kennen, allemaal al zo negatief zijn, dan hoeft hij zich geen illusies te maken over de reacties van mijn familie (en de zijne) en onze vrienden als ze ervan horen."
Vooral: Jij hoeft je daarover ook geen illusies te maken.
Ik krijg de indruk dat je dat wel doet. Misschien wel de illusie dat die directe omgeving hem tot de orde zal roepen. Ik denk niet dat je dat cadeau zult krijgen.

De situatie waar je in zit is niet zo gewoon en niet zo geaccepteerd. Je eigen familie en je eigen vrienden zullen het er moeilijk mee hebben. Met het accepteren van de situatie neem je de last op je schouders om het hen uit te leggen. Om het te verdedigen ook.
Alleen als je dat goed kan dan kan de situatie rustig landen, zo dat je kinderen er geen last van hebben.

Nee, ik heb geen ervaring. Maar ik sluit niet uit dat zo'n dubbele relatie mogelijk is. Zelfs met respect voor alle deelnemers. Maar volgens mij kan dat alleen als de argumenten om het zo te doen voor het oprapen liggen. Zij heeft iets wat jij niet wil hebben. Hij haalt iets wat jij niet wilt geven. Jij krijgt er iets van dat hij niet kan geven. Dat soort logica.

Het past bij respectvol samenleven na een life changing event. Een ziekte. Een ongeluk. Een onafwendbare verandering waar niemand om gevraagd heeft maar waar je wel samen mee te dealen hebt. Waarbij niet telt wat je niet meer samen doet, maar juist wat je nog wel samen en ondanks alles samen doet.

Die situatie is bij jullie niet aan de hand. Jouw grootmoedigheid kent geen wederkerigheid. Bovendien: je hebt het ook over je kinderen. Moeten die ook grootmoedig gunnen? Hebben ze keus?
Wat zal je familie zeggen?
Dat het zo knap is dat je dit aankunt?

Illusie

Annie M.G.

herkenning

Zonder kinderen, nog voor mijn 21e, heb ik jaren in een driehoeksverhouding gezeten. Het was mijn eerste serieuze relatie en ik was erg knap en sterk. Hoewel het zo anders was - op die leeftijd spelen er toch heel andere dingen een rol - herken ik maar al te goed wat je schrijft. Aan jou zal het niet liggen. Jij bent niet de jaloerse vrouw, maar je bent redelijk, begripvol en vriendschappelijk. Eerlijkheid en openheid voor alles en jouw liefde voor hem kan wel tegen een stootje. Je zit niet in de positie om zaken te forceren, omdat je deze strijd niet wilt voeren. Je wilt maar een ding: zoveel mogelijk behouden van wat er goed is. Ondanks alles.
Maar de tijd heelt in dit geval geen wonden, maar zorgt voor ontstekingen. Het lijkt nu nog te organiseren, maar 'de ander' en zijn relatie met haar zal steeds meer een rol gaan spelen in het dagelijks leven. Het sluipt in de manier waarop hij zich gaat kleden, een parfum, een nieuw gerecht dat hij kookt, een plaats die hij je wil laten zien, muziek die hij draait. Je kunt heel heel heel niet jaloers zijn en dan toch die diepe pijn voelen, omdat je weet en aan alles voelt en merkt dat iets wat lijkt op fijn samen zijn, niets meer te maken heeft met jou of zijn liefde voor jou, maar alles met hem en haar.
En dan je kinderen. Hij maakt met haar kinderen dingen mee, hij zal met haar erover praten en het gaat gebeuren: situaties worden vergeleken. Je hoort hem praten over jullie kinderen, of met jullie kinderen en voelt aan alles dat hij nu anders kijkt. Door haar ogen? Vanuit de situatie met haar zoon?
Dit is geen kwade opzet, dit is gewoon wat er gebeurt. En aangezien jij vindt dat je niet jaloers bent en sterk moet zijn om de boel bij elkaar te houden, zul je al die kleine prikjes en grote steken negeren. Je slikt even en gaat door. En zo stomp je je emoties af.
Jouw grens is nog lang niet bereikt. Bovendien is jouw grens van elastiek. Ik denk niet dat je het nu op kunt brengen om er een eind aan te maken. Dat zeg je al. Maar doe jezelf één plezier: bedenk nu waar je grens wel ligt. Bedenk goed wat voor jou nog een acceptabel minimum is en houd je daaraan. Stel eisen aan hoe hij zich hoort te gedragen. En houd hem daaraan. En als je dat niet kunt, zoek hulp. Zoek misschien sowieso maar hulp. Laat je coachen om jezelf niet al te zeer door deze situatie en door jouw eigen opstelling / houding te laten beschadigen.
Heel veel sterkte!